Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου είναι η πρώτη που γίνεται μετά τον παρατεταμένο διπλό πόλεμο τον οποίο εξαπέλυσε ο νεοχιτλερικός Άξονας Ρωσίας-Κίνας ενάντια στην Ευρώπη. Στην καθαρά στρατιωτική και τοπική του διάσταση αυτός είναι ένας αποικιακός πόλεμος προσαρτήσεων που διεξάγει η Ρωσία στην ανατολική πύλη της Ευρώπης ενάντια στην Ουκρανία ενώ σε μια δεύτερη διάστασή του είναι ένας πόλεμος ενεργειακής ασφυξίας, ο οποίος είναι παγκόσμιος καθώς έχει εξαπολυθεί από τη Ρωσία και τους συμμάχους της ενάντια σε όλη την Ευρώπη. Ο κύριος στόχος αυτού του σύνθετου πολέμου που διεξάγει η Ρωσία σ' αυτή τη φάση είναι πολιτικός και είναι η πρόκληση μιας οικονομικής και στη συνέχεια μιας πολιτικής κρίσης που θέλει να έχει σαν αποτέλεσμα την πολιτική διάσπαση της πανίσχυρης οικονομικά αλλά αδύναμης στρατιωτικά Ευρώπης, δηλαδή την διάλυση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Αυτή η διάσπαση και διάλυση είναι η αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου ο νεοχιτλερικός Άξονας να επιχειρήσει τον παγκόσμιο πόλεμο που προετοιμάζει εδώ και δεκαετίες συνολικά ενάντια στον β κόσμο δηλαδή ενάντια στην Ευρώπη από τη μια και ενάντια στην Ιαπωνία, στη Ν. Κορέα και την Αυστραλία από την άλλη.
Μέσα σε αυτή τη νέα κατάσταση, που αρχίζει να ξυπνάει μέσα σε λίγους μήνες τις συνειδήσεις των ευρωπαϊκών λαών όσο δεν τις ξύπνησαν δεκαετίες σχετικής ειρήνης και σχετικής οικονομικής ευμάρειας, αποκαλύπτεται με ελάχιστα λόγια αυτό που προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε με πολλές σελίδες αναλύσεων σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου. Ότι δηλαδή η βασική τριάδα των μεγαλύτερων σφετεριστών και ταυτόχρονα νεκροθαφτών της μεγάλης εξέγερσης, δηλαδή η τριάδα ψευτοΚΚΕ, Ανταρσύα και ΣΥΡΙΖΑ, με το πρώτο να είναι ο κύριος ιδιοκτήτης και διαχειριστής της επετείου, αλλά και το σώμα από το οποίο αποσπάστηκαν τα άλλα δύο μέλη της τριάδας, είναι πολιτικά εργαλεία του νεοχιτλερικού Άξονα στη χώρα μας. Αυτό αποδείχτηκε από την ώρα που αυτά τα κόμματα -σφετεριστές της ιστορικής εξέγερσης κατήγγειλαν και καταγγέλλουν από την πρώτη στιγμή της εισβολής κάθε στρατιωτική βοήθεια στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ουκρανίας σαν βοήθεια στις ΗΠΑ, και τις ΗΠΑ, που είναι τουλάχιστον μέχρι σήμερα σύμμαχος της Ουκρανίας σε αυτόν τον αγώνα, σαν τον βασικό υπαίτιο αυτού του πολέμου.
Θα μπορούσε κάποιος από ξένη χώρα που δεν ξέρει τίποτα άλλο, για αυτή την τριάδα και κυρίως τον ηγέτη της, το ψευτοΚΚΕ, να θεωρήσει ότι πρόκειται για απλούς δογματικούς που δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από την παλιότερη εποχή, όπου ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός ήταν ο κύριος εχθρός των λαών και ότι ένας εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας που ζητάει βοήθεια από τον κύριο εχθρό δεν αξίζει υποστήριξη. Αλλά αν ήταν έτσι θα υποστήριζαν την ουκρανική αντίσταση, θα αναγνώριζαν το δίκιο της Ουκρανίας στο θεμελιακό για τις δημοκρατικές διακρατικές σχέσεις ζήτημα της εδαφικής της ακεραιότητας και θα αναγνώριζαν στον ουκρανικό λαό το δικαίωμα του να πάρει κάθε στρατιωτική βοήθεια από όλες εκείνες τις άλλες χώρες που δεν κάνουν εισβολές και επεμβάσεις, εκτός από τις ΗΠΑ, και που πάντως σε κάθε περίπτωση δεν κάνουν προσαρτήσεις όπως η Ρωσία. Βέβαια αν ήταν απλοί δογματικοί θα είχαν αναρωτηθεί μήπως ο κύριος ιμπεριαλιστικός εχθρός έχει αλλάξει και δεν είναι πια οι ΗΠΑ καθώς θα είχαν έστω και λίγο ταραχτεί εδώ και δεκαετίες από το γεγονός ότι όσες αθλιότητες και αν έχουν κάνει οι ΗΠΑ αυτόν και τον προηγούμενο αιώνα με τις στρατιωτικές επεμβάσεις τους και αλλαγές καθεστώτων σε άλλες χώρες δεν έχουν κάνει ντεφάκτο ή ντε γιούρε προσαρτήσεις, όπως έκανε η Ρωσία από τα 1990 και μετά στην Υπερδνειστερία, στην Γεωργία και στην ίδια την Ουκρανία ούτε έθαψε κυριολεκτικά κάτω από ερείπια βομβαρδίζοντας μαζικά άλλα έθνη και λαούς, όπως έκανε αυτή στην Τσετσενία και μετά στη Συρία, και ότι από καμιά από αυτές τις χώρες η Ρωσία δεν έχει αποχωρήσει, αντίθετα από τις ΗΠΑ που έφυγαν από παντού μόλις συνάντησαν σοβαρές αντιστάσεις από τις εσωτερικές δυνάμεις στις οποίες στηρίχθηκαν για τις επεμβάσεις τους. Αυτή είναι μια διαφορά ανάμεσα σε έναν ιμπεριαλισμό αγγλικού τύπου και σε έναν ιμπεριαλισμό γερμανικού τύπου αν συσχετίσουμε τη σημερινή κατάσταση με τις παραμονές του β' παγκόσμιου πολέμου και ψάξουμε να δούμε αν ο νέος Χίτλερ βρίσκεται σήμερα στην Αμερική ή στη Ρωσία. Ο μόνος λόγος για τον οποίο πρέπει κανείς να καταγγέλλει σήμερα τις ΗΠΑ και τους υπόλοιπους δυτικούς ιμπεριαλιστές γι αυτόν τον πόλεμο δεν είναι ότι εξοπλίζουν την Ουκρανία αλλά ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο καλούν κάθε τόσο την Ουκρανία να διαπραγματευτεί με τον Πούτιν το σταμάτημα του πολέμου, χωρίς να έχει απελευθερωθεί όλο το ουκρανικό έδαφος, για να μην αισθανθεί ταπεινωμένο το σαδιστικό αυτό κτήνος.
Αλλά οι σφετεριστές δεν πάσχουν από κανενός είδους δογματισμό. Και αυτό το ξέρουν όσοι τους ξέρουν καλά σ αυτή τη χώρα. Γιατί πριν κιόλας σφετεριστούν τη μεγάλη εξέγερση του 1973 και πριν ξεφτιλιστεί η χούντα από αυτή την εξέγερση ώστε να πέσει με πάταγο και η ηγεσία της να φυλακιστεί μετά την απόπειρα της βίαιης προσάρτησης της Κύπρου, είχαν δουλέψει σθεναρά μέσα από το αντιδικτατορικό κίνημα για να εμποδίσουν αυτή την παταγώδη πτώση. Μέχρι που είχαν καταγγείλει την κατάληψη του Πολυτεχνείου σαν έργο της ΚΥΠ και είχαν απειλήσει τις πρώτες της ώρες να την εμποδίσουν ακόμα και με τη βία. Αυτό το έκαναν γιατί οι ηγέτες τους υποστήριζαν την «φιλελευθεροποίηση» που επεδίωκε η κυβέρνηση Μαρκεζίνη, δηλαδή ένα πέρασμα σε έναν κοινοβουλευτισμό υπό τον έλεγχο της χούντας, η οποία εκείνη την περίοδο αναζητούσε και βρήκε διαύλους συνεννόησης με την υπό ρώσικη κυριαρχία ΕΣΣΔ για να αντιμετωπίσει τις ευρωπαϊκές πιέσεις, καθώς και τις πιέσεις του δημοκρατικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στο εσωτερικό των ΗΠΑ.
Ήταν από τότε που το ψευτοΚΚΕ, το κόμμα δηλαδή των αποστατών του μαρξισμού-λενινισμού που κάλυψε πολιτικά την διαγραφή, την εξορία και τη δολοφονία του ηγέτη του πραγματικού ΚΚΕ, του Νίκου Ζαχαριάδη τον Αύγουστο του 1973 από τους ρώσους σοσιαλιμπεριαλιστές λίγο πριν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πάλεψε ενάντια σε ότι αντιπροσώπευε το Πολυτεχνείο αρχικά για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης και πάντα για το καλό της Ρωσίας. Υπονόμευσε δηλαδή την πάλη για τη δημοκρατία σαμποτάροντας το φοιτητικό κίνημα της αποχουντοποίησης στα Πανεπιστήμια στην μεταπολίτευση και το χειρότερο, έδωσε πολύτιμη βοήθεια στην αστική τάξη και απέσπασε από τότε την νομιμοποίησή του και την εμπιστοσύνη της, σπάζοντας όλο το μεταδικτατορικό απεργιακό κίνημα και καταφέρνοντας εξ αιτίας της μεγάλης του πείρας στο χτύπημα από τα μέσα των επαναστατικών κινημάτων, να τιθασεύσει με τη βία και τη συκοφαντία το ανώριμο ακόμα μ-λ κίνημα. Αργότερα και μετά την παγκόσμια προσποίηση της Ρωσίας στα 1990 ότι τάχα πέθανε σαν υπερδύναμη, το ψευτοΚΚΕ με τις δύο πετυχημένες μεταστάσεις στελεχών του, δηλαδή με την μετάσταση που λέγεται ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ μέσα στους δεξιούς αναθεωρητές του ΚΚΕ εσωτερικού, χάρη στους οποίους μπήκε στα μεγαλοαστικά και ευρωπαϊκά σαλόνια και πιο πολύ με τη μετάσταση ΝΑΡ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την οποία σταδιακά κυριάρχησε σε επίπεδο πολιτικής γραμμής πάνω στους «αριστερούς» ρεβιζιονιστές της μ-λ εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αν και γενικά ο σοσιαλφασισμός βρήκε στην ΟΑΚΚΕ τη βαθύτερη αντίσταση που συνάντησε ποτέ του σε επίπεδο πολιτικής γραμμής και ιδεολογίας. Όμως λόγω συσχετισμών, ιστορικά και παγκόσμια προσδιορισμένων, η σοσιαλφασιστική τριάδα μπόρεσε να μετατρέψει τις τελετές και τις πορείες του Πολυτεχνείου σε γιορτές της ρώσικης πολιτικής στη χώρα μας: Την αποθέωση αυτών των επετείων ζούμε σήμερα με τον διπλό πόλεμο που έχει εξαπολύσει ο Πούτιν και τον οποίο οι «αριστεροί» φίλοι του προσπαθούν να υποβιβάσουν σε ένα δευτερεύον γεγονός για να μην υποχρεωθούν να απαντήσουν πώς γίνεται να τον καταδικάζουν και από τις δύο πλευρές, ενώ η εισβολή και η προσάρτηση εδαφών έγινε μόνο από τη μία.
Ετσι λοιπόν για να ξεχνιέται αυτό το πιο βαθύ τραύμα στο πλευρό της ευρωπαϊκής ηπείρου από τότε που ο Χίτλερ προσάρτησε τη Σουδητία για να απελευθερώσει τάχα τη γερμανική μειονότητα από την καταπίεση του Τσεχοσλοβακικού κράτους, τα βασικά συνθήματα που θα βροντοφωνάξουν αυτοί οι σύμμαχοι του Πούτιν στην πορεία τους είναι το «όχι στην ακρίβεια που φέρνει η ΕΕ, οι επιχειρήσεις ενέργειας και γενικά ο καπιταλισμός», και το «όχι στην εξάρτηση της χώρας από τις ΗΠΑ». Αυτά τα απατεωνίστικα ή κούφια συνθήματα συνεχίζουν να τα φωνάζουν σαν πολιτικά ζόμπι όταν ο συντριπτικά κύριος υπαίτιος της ακριβείας είναι ο ενεργειακός πόλεμος της Ρωσίας στην Ευρώπη, που μάλιστα αυτή τον ξεκίνησε μισό χρόνο πριν επιτεθεί στην Ουκρανία και καθόλου δεν είναι συνέπεια των δίκαιων κυρώσεων της ΕΕ σαν απάντηση στην εισβολή της στην Ουκρανία.
Και βέβαια δεν είναι δογματισμός αλλά ρωσοδουλία όταν κάνουν πως δεν βλέπουν ότι σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς της χώρας δεν έχει δώσει στις ΗΠΑ αλλά στην Κίνα και στη Ρωσία τα δυο μεγαλύτερα λιμάνια αυτής της ναυτικής χώρας, ότι έχει παραδώσει τα ηλεκτρικά της δίκτυα στο κινέζικο βέτο στον ΑΔΜΗΕ, έχει δώσει τη ΔΕΣΦΑ αλλά και τον ΟΣΕ σε φιλικά προς τη Ρωσία ιταλικά μονοπώλια, έχει δώσει τον στρατηγικό σταθμό φυσικού αερίου της Αλεξανδρούπολης στον άνθρωπο της Ρωσίας Κοπελούζο, όπως τον έχει κάνει και διαχειριστή του ηλεκτρικού καλωδίου που θα φέρνει ηλεκτρισμό στην ΕΕ μέσω Ελλάδας από την φιλοπουτινική δικτατορία του Σίσι. Και ενώ αυτά δεν τους ενοχλούν, δεν τους ενοχλεί ούτε το ότι η πιο μεγάλη τιμή ηλεκτρικού στην Ευρώπη πριν τις επιδοτήσεις που δίνονται από το κράτος στους καταναλωτές είναι στην Ελλάδα και ότι αυτή την ακρίβεια του ηλεκτρικού ρεύματος την έχει φέρει η πολύ μεγαλύτερη εξάρτηση από κάθε άλλη ευρωπαική χώρα που έχει η δικιά μας από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Αλλά δεν είναι μόνο ότι δεν κατηγορούν τη νεοχιτλερική Ρωσία για αυτά τα βάσανα του λαού μας και των άλλων λαών της Ευρώπης, είναι κυρίως ότι επιμένουν να μην ζητάνε ή ακόμα περισσότερο να σαμποτάρουν τις μόνες πραγματικές διεξόδους για την ενεργειακή εξάρτηση και ακρίβεια που είναι η εξόρυξη των υδρογονανθράκων που σύσσωμο το πολιτικό καθεστώς κρατάει επί δεκαετίες θαμμένο στο ελληνικό υπέδαφος και που μόλις χθες θυμήθηκε να το ξεθάψει για να δυναμώσει τον εμφύλιο στη Λιβύη υπέρ του κτηνώδους Χαφτάρ και να οξύνει παραπέρα την ένταση με την Τουρκία, ενώ σαμποτάρουν με μανία την τοποθέτηση των πιο αποδοτικών ΑΠΕ που είναι οι ανεμογεννήτριες, καθώς και το χτίσιμο των πιο σταθερών από αυτές που είναι τα υδροηλεκτρικά φράγματα.
Αλλά τι να απαιτήσουν και τι να μην καταστρέψουν αυτοί οι αποδεδειγμένοι πια στο ηγετικό τους επίπεδο υποτακτικοί του ρώσικου νεοχιτλερικού ιμπεριαλισμού, σε ότι αφορά την παραγωγή της ενέργειας, όταν έχουν κηρύξει γενικά πόλεμο και σε κάθε μεγάλης κλίμακας νέο εργοστάσιο στην Ελλάδα, ιδιαίτερα σε κάθε απόπειρα δημιουργίας αυτοκινητοβιομηχανίας, μπαίνοντας πάντα πιο μπροστά από κάθε σαμποταριστή ρωσόφιλο πρωθυπουργό της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ όπως είναι όλοι από τον Α. Παπανδρέου και μετά, με την εξαίρεση τον Μητσοτάκη πατέρα, που αφού “εγχείρησε” με τη βοήθεια του ψευτοΚΚΕ το ΠΑΣΟΚ αφαιρώντας του την αυτοδυναμική του τάση και έπεσε στη συνέχεια με μια επέλαση βίας και σκανδαλολογίας του πρώτου, πλατύτερου και αποτελεσματικότερου ως τώρα φαιο-«κόκκινου» μετώπου που υπήρξε ποτέ, εκείνου των Σαμαρά- φιλοσυνασπισμικού ΠΑΣΟΚ-ψευτοΚΚΕ.
Ετσι: α)μέσα από τα φαιο-«κόκκινα» ρωσόφιλα πολιτικά κινήματα που προκάλεσε η αναπόφευκτη χρεωκοπία της Ελλάδας λόγω του υπερδανεισμού, με τον οποίο οι ρωσόφιλοι πρωθυπουργοί εξαγόραζαν τις ψηφοφορικές μάζες την ώρα που μαζι με τους σοσιαλφασίστες και με αυτούς επικεφαλής σκοτώνανε την βιομηχανική παραγωγή της χώρας και παρασιτικοποιούσαν στο έπακρο το δημόσιο τομέα της οικονομίας β) μέσα από την καταβαράθρωση των μισθών, την υπερεντατικοποίηση της εργασίας και την δομική ανεργία.
Αυτά τα προκαλεί αυτόματα το χρόνιο παραγωγικό σαμποτάζ και τα επιτείνουν από τη μια τα αντεργατικά νομοθετήματα, με χειρότερο την ελαστικοποίηση της εργασίας, και από την άλλη το χτύπημα της πλατειάς ταξικής και κυρίως δημοκρατικής σωματειακής οργάνωσης των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Αυτό το χτύπημα γίνεται κυρίως από τον σοσιαλφασισμό, που στήνει δικό του εντελώς καπελωμένο και διασπαστικό δευτεροβάθμιο συνδικαλισμό, πάντα πουλημένο στους ανατολικούς κρατικο-ολιγάρχες, αλλά και από τους ρεφορμιστές που είναι δεμένοι με το ντόπιο και φιλοδυτικό κεφάλαιο το οποίο έτσι κι αλλιώς εκμεταλλεύεται την τεράστια ανεργία και με αυτά τα συνδικάτα εύκολα εμποδίζει κάθε απεργιακό κίνημα.
Η απάντηση σε αυτό το θάψιμο του εργατικού κινήματος δεν μπορεί παρά να είναι διπλή. Η ενωμένη συνδικαλιστική και πολιτική πάλη των εργαζομένων ενάντια σε κάθε μορφή παραγωγικού σαμποτάζ η πάλη για ουσιαστικές αυξήσεις ιδιαίτερα σε όλους τους τομείς μεσαίας και υψηλής παραγωγικότητας και η πάλη για σημαντικό επίδομα κατανάλωσης της όλο και πιο ακριβής ηλεκτρικής ενέργειας για όλους τους χαμηλά αμοιβόμενους μισθωτούς, συνταξιούχους και ανέργους.
Αυτές είναι οι συνθήκες γενικής φτώχειας του πληθυσμού και εργασιακής εξαθλίωσης και ανεργίας μέσα στις οποίες ο σοσιαλφασισμός προσπαθεί να οργανώσει σε κυρίαρχο πολιτικό κίνημα μαζών τη φασιστική και σοσιαλφασιστική ιδεολογία και πολιτική, σε ένα μέτωπο που δίχως να το παραδέχεται μοιράζεται με τους κλασικούς ναζί που τόσο υποκριτικά καταγγέλλει. Αυτό το μέτωπο θεωρεί σαν κύριο εχθρό του την αστική δημοκρατία και ειδικά τις δυτικές και μάλιστα τις ευρωπαϊκές αστικές δημοκρατίες που δεν τις θεωρεί προϊόν των μεγάλων αντιφασιστικών πολέμων και κινημάτων του περασμένου αιώνα, αλλά συνεργάτες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού-κύριου εχθρού την ώρα που αυτές οι δημοκρατίες δέχονται την άμεση στρατιωτική απειλή του νεοχιτλερικού Άξονα από τα έξω και την πολιτική απειλή της άλωσης των κυβερνήσεών του από τα μέσα. Και αυτή η θεωρία δεν είναι μόνο λόγια. Είναι συνδυασμένη, μακρόχρονη, καλά οργανωμένη βία του σοσιαλφασισμού, βία με ταξικό πρόσχημα 17νοεμβρίτικου, ψευτοαναρχικού μπαχαλάκικου, ΠΑΜΕίτικου τάχα συνδικαλιστικού, ΕΑΑΚίτικου τάχα φοιτητικού τύπου, ενώ από την άλλη η βία των ναζιστικών κομμάτων μεταμορφώσεων της “Χρ. Αυγής”, που παρόλες τις αντιφασιστικές δημαγωγίες της η αγία σοσιαλφασιστική τριάδα αρνείται να ζητήσει να βγουν εκτός νόμου, και πρώτα απ όλα να απαγορεύσει να ξανακατεβεί στις εκλογές πολιτικός σχηματισμός που περιέχει οποιονδήποτε από τους καταδικασμένους ναζί.
Αλλά σήμερα και σε παγκόσμιο επίπεδο ο φασισμός δεν έρχεται μόνο, ούτε έρχεται κυρίως με την ανοιχτή βία. Έρχεται κυρίως σαν πολιτικό κίνημα κάθαρσης, που σημαίνει σαν ένα κίνημα εκκαθαρίσεων του απέναντι δημοκρατικού ή μισοδημοκρατικού αστικού στρατοπέδου, ώστε αυτό είτε να διώξει όποιο στοιχείο μέσα σε αυτό αντιστέκεται στο φαιο-«κόκκινο» μέτωπο, και πιο πολύ στην ηγεσία του που είναι ο σοσιαλφασισμός, είτε να πέσει από την εξουσία. Για να γίνει αυτό πρέπει το δημοκρατικό ή μισοδημοκρατικό στρατόπεδο να εμφανιστεί από τους σοσιαλφασίστες σαν απόλυτα διεφθαρμένο και πολιτικά και κυρίως ηθικά. Πρέπει κυριολεκτικά να απανθρωποποιηθεί. Και όλα αυτά μπορούν να γίνουν μόνο αν η ανοιχτή πολιτική πάλη γραμμών που στηρίζεται σε κριτική γνωστών σε όλους πολιτικών και οικονομικών δεδομένων, αντικατασταθεί από την ανακάλυψη σκανδάλων, κατά προτίμηση ηθικής απαξίας που η απόδειξή τους βρίσκεται σε αστυνομικά και κατασκοπευτικά στοιχεία και αμφίβολες ή πλαστές μαρτυρίες.
Με αυτή την μέθοδο έχει εκκαθαρίσει όλους τους αντιπάλους του επί δεκαετίες ο σοσιαλφασισμός ο οποίος σε αυτή του τη λειτουργία δεν έχει την τελευταία 20ετία επικεφαλής του το ψευτοΚΚΕ που παριστάνει το ντούρο ταξικό του απόσπασμα, το οποίο κάνει το αδιάφορο για τις αστικές αντιθέσεις, για να κρύψει την πολιτική του προσέγγιση στην κλασική αστική τάξη και το σκληρό πυρήνα του κράτους που αυτή ελέγχει. Αυτή τη λειτουργία την έχει αναλάβει το πιο μαζικό, το φαινομενικά λιγότερο ρωσόφιλο, το κυρίως κυβερνητικό του απόσπασμα που είναι η ηγεσία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, περισσότερο από όλα τα προηγούμενα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ κλιμακώνει αυτή την τυπικά φασιστική μέθοδο που έχει εξελίξει σε κατασκευή ενόχων δηλαδή σε σκευωρίες ναζιστικού τύπου. Τον τελευταίο καιρό χρησιμοποιεί την αντικειμενικά προβοκατόρικη παρακολούθηση Ανδρουλάκη που έχει στον πυρήνα της μια σκευωρία πραγματικών ή φανταστικών υποκλοπών, που γίνονται με το αγαπημένο εργαλείο των ανατολικών φασισμών που λέγεται predator για να εγχειρίσει τα πιο αντίθετα στο σαμποτάζ, πιο φιλοδυτικά και γι αυτό πιο αντιρώσικα τμήματα της ΝΔ. Αυτό ήδη το καταφέρνει ο σοσιαλφασισμός με αλλεπάλληλες εκκαθαρίσεις που πραγματοποιεί στο κόμμα του με ή χωρίς ανασχηματισμούς, ο ρωσόφιλος Μητσοτάκης (η τελευταία ήταν του προσώπου κλειδί μέσα στο επιτελικό κράτος, του φιλελεύθερου Δημητριάδη). Τον Μητσοτάκη ο ΣΥΡΙΖΑ τον ξεκαρφώνει στους εκκαθαριζόμενους αυξάνοντας εναντίον του συχνά χυδαίες όσο και κούφιες προσωπικές επιθέσεις, όπως παλιά έκανε στον Α. Παπανδρέου, όταν αυτός εκκαθάριζε τους αυτοδυναμικούς του κόμματός του που έτσι τον λατρεύανε ως τον πολιτικό θάνατό τους. Στην πραγματικότητα αυτό που μπερδεύει τους φιλελεύθερους είναι η έντονα φιλοαμερικάνικη πολιτική του Μητσοτάκη όπως εκδηλώνεται στη συμφωνία για τις βάσεις και κάποιες επενδύσεις αμερικάνικων τεχνολογικών μονοπωλίων. Αυτό θα ήταν ένα μικρότερο αίνιγμα γι αυτούς, αν σκεφτούν ότι την πιο θεαματική φιλοαμερικάνικη στροφή την εγκαινίασε ο ΣΥΡΙΖΑ στα 2018 και απλά ο Μητσοτάκης την κλιμάκωσε. Το νόημα αυτής της στροφής βρίσκεται στο ότι η Τουρκία μετά το πραξικόπημα Γκιουλέν άρχισε να πλησιάζει τη Ρωσία, οπότε οι ρωσόδουλοι της χώρας μας ανέλαβαν να προσφέρουν στις ΗΠΑ σαν σίγουρη βάση την Ελλάδα με αντάλλαγμα οι ΗΠΑ να μην εναντιώνονται στην Ελλάδα όσο οι ρωσόφιλοι στις δύο όχθες του Αιγαίου ανέλαβαν να οξύνουν τις σχέσεις των δύο χωρών. Αυτή η μονομερής μη εναντίωση των ΗΠΑ στην Ελλάδα μετατόπισε δραματικά την τουρκική κοινή γνώμη για να κινηθεί προς τη Ρωσία, ιδιαίτερα επειδή την όξυνση την απογείωσε ο «αμερικάνος» Μητσοτάκης, δηλαδή στα μάτια τους η Αμερική. Με λίγα λόγια ο Μητσοτάκης έδωσε λίγες βάσεις ακόμα στις ΗΠΑ και πρόσφερε όλη την Τουρκία στη Ρωσία. Γι αυτό βλέπει κανείς τον Μητσοτάκη να κάνει όλο και περισσότερο τον τουρκοφάγο και τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως το ψευτοΚΚΕ να γίνονται όλο και πιο φίλοι της ελληνοτουρκικής ειρήνης. Εννοείται μια τέτοια ειρήνη θα σήμαινε ειρήνη μεταξύ τους και πόλεμο με την Ευρώπη και όλη την δημοκρατική ανθρωπότητα.
Ναι αυτά είναι τα σχέδια της σοσιαλφασιστικής “Αγίας Τριάδας”, που έχει αναλάβει την ιδιοκτησία των πορειών και των εκδηλώσεων της επετείου της μεγάλης εξέγερσης: πείνα, εξάρτηση, νέα δικτατορία χειρότερη από κάθε προηγούμενη γιατί θα σημάνει και νέα κατοχή, και τελικά πόλεμο στο πλευρό των πιο αποκτηνωμένων ιμπεριαλιστών, που σημαίνει και πιο αιματηρό και που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε ήττα και αιώνια ντροπή για το έθνος μας.
Η σημαία αυτού του εφιάλτη θέλουν οι σφετεριστές αυτοί να είναι η σημαία της μεγάλης και περήφανης εξέγερσης αυτού του μικρού λαού που μέσα σε όλες τις αδυναμίες του δεν έχει μία: Να αγαπάει να του κλείνουν με τη βία το στόμα και τη σκέψη. Μπορεί να έχει μάθει από την άρχουσα τάξη να ζητάει προσωπικά οφέλη από τις δημοκρατίες και έτσι να διευκολύνει τους πραξικοπηματίες να τις κατεδαφίζουν αλλά αυτούς ποτέ δεν τους ακολούθησε και ενώθηκε και τους διέλυσε.
Το ζήτημα είναι να τους προλάβει. Το αίμα της Ουκρανίας και ο ενεργειακός αποκλεισμός και η φτώχεια και ανεργία που θα δυναμώσουν στην Ευρώπη και στη χώρα μας μπορούν να γίνουν ένας πολύ καλός αρνητικός δάσκαλος για να πάρει πίσω ο λαός μας τον δημοκρατικό αντιφασιστικό αγώνα από τους σφετεριστές του, δηλαδή να ξαναπάρει πίσω το Πολυτεχνείο του, την πιο μεγάλη μεταπολεμική στιγμή του. Με ποιό δικαίωμα μπορεί η πορεία του Πολυτεχνείου να έχει φίλο της τον τερατώδη φίλο του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη, τον φίλο όλων των φασιστών της γης; Όχι. Η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου πρέπει να είναι η αρχή μιας νέας εποχής. Της εποχής: «Αληθινό δημοκρατικό Πολυτεχνείο ενάντια στο Ψεύτικο Πολυτεχνείο του σοσιαλφασισμού».
Αθήνα, 17/11/2022