Γράφανε λοιπόν οι Συριζαίοι: “Σαν τμήμα του κόμματος θα σταθούμε στο πλευρό των κινημάτων και των αγωνιστικών δημοτικών αρχών που το επόμενο διάστημα θα διεκδικήσουν με όλα τα πρόσφορα μέσα τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολλών, απέναντι στα συμφέροντα των μεγαλοπαραγόντων του ποδοσφαίρου (που ταυτίζονται με τα συμφέροντα στους τομείς της ενέργειας, των τραπεζών, του real estate και του εφοπλισμού)… (Απόσπασμα από Σημείωμα της Γραμματείας του Τμήματος Οικολογίας-Περιβάλλοντος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο του εσωκομματικού διαλόγου για το ζήτημα του γηπέδου της ΑΕΚ, http://www.e-dromos.gr, 14-6-14).
Η δημοτική αρχή λοιπόν της Ν. Φιλαδέλφειας που πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ έκανε προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας και ζητούσε, μεταξύ άλλων, την ακύρωση της από 3.11.2014 απόφασης της αποκεντρωμένης διοίκησης Αττικής με την οποία επέρχεται τροποποίηση και επικαιροποίηση της μελέτης: “προστασία, διαχείριση και ανάπλαση του άλσους Νέας Φιλαδέλφειας”. Η επίμαχη μελέτη είχε εγκριθεί από την διεύθυνση δασών της περιφέρειας Αττικής. Περιφερειάρχης στην περιφέρεια Αττικής είναι η Συριζαία Δούρου. Αυτή λοιπόν ενέκρινε το σχέδιο για το γήπεδο του σχετικά νεώτερου αλλά εξέχοντος τώρα μέλους της ρώσικης ομάδας κρατικο-ολιγαρχών Μελισσανίδη. Λόγω όμως των εσωκομματικών διαφωνιών στο κυβερνητικό κόμμα, έγινε μια προσχηματική προσφυγή κατά της παραπάνω απόφασης στο ΣτΕ. Και αυτό συνεδρίασε κεκλεισμένων των θυρών και, ώ του θαύματος, αποφάσισε ομόφωνα (!) την απόρριψη της αίτησης ακύρωσης της απόφασης της Περιφέρειας για την κατασκευή του γηπέδου. Τώρα για το αναπτυξιοκτόνο ΣτΕ δεν υπάρχει δάσος, δεν υπάρχει προστασία του περιβάλλοντος, ούτε τα δικαιώματα των κατοίκων στον καθαρό αέρα, ούτε όχληση, ούτε τίποτα από εκείνα που το έκαναν να καταστρέφει τα σχέδια γηπέδων για ομάδες τύπου ΠΑΟ ή ΑΕΚ της εποχής προ Μελισσανίδη.
Όταν το σημερινό αφεντικό της ΑΕΚ, ο Μελισσανίδης, είναι ο αχυράνθρωπος-βιτρίνα του ρώσου Νέσις μεγαλομετόχου του ΟΠΑΠ και της τράπεζας Πειραιώς και όταν ολόκληρο το καθεστώς παραδίδει τη χώρα στα νυχια της Ρωσίας, δεν θα ήταν δυνατόν να μη δοθεί σα ελάχιστον δωράκι από τα τσιράκια του Αδόλφου Πούτιν, δηλαδή από την ηγεσία του Σύριζα, το γήπεδο που πάντα ονειρεύονταν οι οπαδοί της ΑΕΚ, αλλά ποτέ δεν τους δινόταν γιατί οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες της ομάδας ήταν ντόπιοι αστοί.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση που δείχνει πόσο πολιτικά και μάλιστα στη φιλορώσικη κατεύθυνση είναι τα κριτήρια για τις αποφάσεις του ΣτΕ είναι η περίπτωση του γηπέδου του Παναθηναϊκού και του εμπορικού κέντρου της Βωβός στο Βοτανικό, όπου το ΣτΕ έκανε δεκτή την προσφυγή επτά (!) κατοίκων της περιοχής και 130 περίπου στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, μη κατοίκων του Βοτανικού, κατά των παραπάνω κατασκευών ποδοπατώντας τη θέληση εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών του Παναθηναϊκού που επί δεκαετίες θέλουν ένα κανονικό γήπεδο για την ομάδα τους και σκίζοντας 20000 χιλιάδες υπογραφές μονίμων κατοίκων του Βοτανικού και των Αμπελοκήπων που ήθελαν τη διπλή ανάπλαση, δηλαδή να γκρεμιστεί το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και να γίνει πράσινο και να κτιστεί το νέο γήπεδο στο Βοτανικό. Με αυτό τον τρόπο το καταστροφικό ΣτΕ έριξε στην ανεργία λόγω μη κατασκευής του γηπέδου και της συνακόλουθης χρεοκοπίας της Βωβός πάνω από 1000 εργάτες της κατασκευαστικής αυτής εταιρείας, στέρησε 2500 θέσεις εργασίας στους μόνιμους υπαλλήλους που θα δούλευαν στο γήπεδο και στο εμπορικό κέντρο. Κι όλα αυτά παρόλο που στο Βοτανικό δεν υπήρχε ούτε ένα στρέμμα πράσινου, ούτε φυσικά υπήρχαν οι κορμοράνοι που γελοιωδέστατα ανακάλυψε ο ΣΥΡΙΖΑ και παρόλο που η διπλή ανάπλαση είχε εγκριθεί από την ελληνική Βουλή, η οποία για δεύτερη φορά μετά τα μεταλλεία της Χαλκιδικής δεν τίμησε την υπογραφή της.
Τα εγκλήματα που έχει διαπράξει το ΣτΕ, ιδιαίτερα το 5ο Τμήμα του κατά του λαού και της χώρας, κατ εντολή των πιο αντιδραστικών τάσεων της αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού που είναι ασύλληπτα σε έκταση και δεν θα αργήσει να έρθει στο φως το γεγονός ότι η ευκολία με την οποία αυτό το ανώτατο δικαστικό όργανο καταστρέφει τα καλύτερα έργα παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας, είναι ίδια με την οποία επιτρέπει την πραγματοποίηση κάθε έργου στο οποίο ιδιοκτήτες είναι οι ρώσοι και κινέζοι ιμπεριαλιστές ή τα ντόπια τσιράκια τους.