Η Μόσχα σφίγγει τον κλοιό γύρο από την ήδη εσωτερικά υπονομευμένη Ευρώπη εντείνοντας την υποβρύχια παρουσία της στο Β. Ατλαντικό, στήνοντας νέες βάσεις στην Αρκτική, πραγματοποιώντας εναέριες προκλήσεις και ανακοινώνοντας την ανάπτυξη 3 νέων μεραρχιών στα ανατολικά της σύνορα όταν προηγούμενα έχει μαχαιρώσει την Ουκρανία. Η Κίνα προκαλεί με νέες βάσεις στη Νότια Σινική Θάλασσα και νέους εξοπλισμούς. Την ίδια ώρα ο άξονας αυτός έχει μετατρέψει τη Συρία σε μια λίμνη αίματος και ετοιμάζεται για το διαμελισμό της Τουρκίας. Κι όλα αυτά με τη βοήθεια των αμερικανικών και ευρωπαϊκών μονοπωλίων που για να διατηρήσουν τις θέσεις τους στην παγκόσμια αγορά τείνουν να υποτάσσονται στη ρωσική διπλωματία του πολέμου, όπως ακριβώς έκαναν οι αγγλογάλλοι και αμερικάνοι ιμπεριαλιστές 80 χρόνια πριν.
Αυτή όμως η καταστροφική προέλαση φέρνει υποχρεωτικά τον επιθετικό ιμπεριαλιστικό άξονα σε ευθεία σύγκρουση με μια σειρά λαούς και κράτη της περιφέρειας. Μέρα τη μέρα πληθαίνουν οι φωνές αντίστασης στο σοσιαλιμπεριαλισμό, ιδιαίτερα μέσα στον Τρίτο κόσμο αλλά και σε ορισμένες χώρες του Δεύτερου κόσμου που αισθάνονται ήδη την καυτή ανάσα του τέρατος πάνω στο κορμί τους.
Στην Ευρώπη έχει σήμερα συγκροτηθεί ένα μπλοκ κρατών που συντονίζουν τις προσπάθειές τους για να αποκρούσουν την επικείμενη επίθεση της Μόσχας. Οι χώρες της Βαλτικής, η Πολωνία και οι Σκανδιναβικές χώρες εντείνουν τη στρατιωτική και πληροφοριακή τους συνεργασία, αυξάνουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες, ενισχύουν την αμυντική τους θωράκιση στα σύνορα με τη Ρωσία, προσπαθούν να μειώσουν τη ρωσική ενεργειακή εξάρτηση. Πρόκειται για χώρες που είτε έχουν νιώσει στο πετσί τους τη ρωσική ναζιστική μπότα είτε έχουν γίνει ήδη άμεσοι αποδέκτες των στρατιωτικών προκλήσεων των νέων τσάρων.
Τα κράτη αυτά, που είναι αντικειμενικά και συχνά ανεξάρτητα από τις κατά διαστήματα κυβερνήσεις τους η ψυχή της αντιφασιστικής Ευρώπης, πιέζουν για τη μεγαλύτερη διπλωματική απομόνωση της ρωσικής νεοναζιστικής υπερδύναμης, μια γραμμή που έρχεται όμως σε σύγκρουση με την επίσημη ευρώ-αμερικανική γραμμή συνεργασίας μαζί της σε κρίσιμα ζητήματα όπως είναι το ουκρανικό ή το συριακό. Αυτά τα κράτη κινούνται κόντρα στη γραμμή Μέρκελ-Ολάντ-Ρέντσι που οδηγεί σε ελάφρυνση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας στο ουκρανικό, και ζητούν αυστηρότερες κυρώσεις και παίρνουν όσο μπορούν μέτρα αλληλεγγύης στο θύμα της επίθεσης. Ακριβώς για να αντισταθμίσουν την εκφρασμένη θέληση των ΗΠΑ και της ηγεσίας της ΕΕ να άρουν τις κυρώσεις, Πολωνία, Λιθουανία και Ουκρανία συγκροτούν π.χ. μια ταξιαρχία που θα παίρνει μέρος σε ειρηνευτικές αποστολές και θα βοηθήσει το Κίεβο να αυξήσει τις στρατιωτικές του δυνατότητες (InternationalBusinessTimes, 26/1). Κόντρα στην επίσημη γραμμή ΗΠΑ-ΕΕ περί συνεργασίας με το Κρεμλίνο στο ζήτημα της καταπολέμησης του ISIS, η πρόεδρος της Λιθουανίας, Ντάλια Γκριμπαουσκάιτε, δήλωσε κατόπιν συνάντησής της με ομολόγους της από Λετονία-Εσθονία ότι η χώρα της «δε θα συμμετάσχει σε καμιά νέα συμμαχία στην οποία θα μπορούσε να συμμετέχει ή θέλει να συμμετάσχει η Ρωσία. Η Ρωσία κατέχει ακόμα τμήμα του εδάφους μιας άλλης χώρας, και εμπλέκεται άμεσα σε στρατιωτική δραστηριότητα σε δυο χώρες, τη Γεωργία και την Ουκρανία (!!!)» (UkraineToday, 20/11).
Οι απόπειρες υπονόμευσης της ευρωπαϊκής ενότητας από τους διάφορους πράκτορες του Κρεμλίνου σε ηγετικές θέσεις αρχίζουν σιγά-σιγά να ξεσκεπάζονται. Με αφορμή τις πρόσφατες αποκαλύψεις περί συνεργασίας του Βαλέσα με το πρώην σοσιαλφασιστικό καθεστώς της Πολωνίας, ο πρώην πρωθυπουργός Γιαροσλάβ Κατσίνσκι, παρόλη την δεξιά συντηρητική γραμμή του σε πολλά επίπεδα, κατήγγειλε τη μετά το ’88 συμπαιγνία ψευτοκομμουνιστών και φιλελεύθερων που έδινε στους πρώτους την πραγματική εξουσία στη χώρα ενώ ισχυρίστηκε ότι η ανατολικογερμανική Στάζι ανέβασε τη Μέρκελ στη γερμανική προεδρία (TheGuardian, 16/2). Οι προωθητές της ρωσικής γραμμής Μέρκελ-Ολάντ κτλ. δυσκολεύονται ολοένα και περισσότερο να περνούν τις ρωσικές θέσεις (μεταναστευτικό κτλ) μέσα στην ένωση. Ήταν κόντρα σ’ αυτή τη γραμμή που στις 10 Ιούνη εκδόθηκε η ιστορική για την Ευρώπη απόφαση της ολομέλειας του ευρωκοινοβουλίου, η οποία κατάγγειλε το ρωσικό φασισμό και επεκτατισμό, πράγμα που ουσιαστικά ποτέ δεν έμαθε το πλατύ ελληνικό κοινό των ηγετικά εντελώς διαβρωμένων από τη ρώσικη υπερδύναμη κομμάτων.
Το πιο βασικό ωστόσο είναι ότι πολύ ισχυρή αντίσταση αρχίζει να συναντά η επιθετικότητα των νέων τσάρων μέσα στον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, ο οποίος ως τώρα τη συμπαθούσε στα πλαίσια ενός αντιαμερικανισμού που ήταν τις τελευταίες δεκαετίες λιγότερο αντιιμπεριαλιστικός και περισσότερο συντηρητικός αντιδραστικός. Το ιδεολογικό υπόβαθρο τέτοιων αντιδράσεων είχε συχνά να κάνει με την πολιτική εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος από τους σοσιαλιμπεριαλιστές. Αυτοί επιχειρούν να επαναφέρουν τον πλανήτη μας στην εποχή του Μεσαίωνα και των θρησκευτικών πολέμων, γι’ αυτό συμμαχούν με τους ιρανούς μουλάδες που επιτίθενται στη Μ. Ανατολή θέλοντας να εμφανιστούν σαν οι προστάτες των απανταχού Σιιτών. Να γιατί αναπόφευκτα μέσα στο πλειοψηφικό σουνιτικό Ισλάμ γεννώνται διαρκώς αντιστάσεις στη βίαιη προέλαση των νέων χίτλερ μετά την ανοιχτή και κτηνώδη επέμβασή τους στη Συρία.
Ο βανδαλισμός κατά της σαουδαραβικής πρεσβείας στην Τεχεράνη και του προξενείου της Σαουδικής Αραβίας στην ιρανική πάλη Μασάντ στις 2 Γενάρη μας προσφέρει ένα δείκτη της γεωγραφίας αυτών των αντιδράσεων. Οι επιθέσεις σημειώθηκαν ως αντίποινα για την εκτέλεση από τις αρχές του Ριάντ του σιίτη κληρικού Νιμρ αλ-Νιμρ μαζί με άλλους 46 καταδικασμένους για τρομοκρατία. Η Σαουδική Αραβία κατήγγειλε την επίθεση στην πρεσβεία της και διέκοψε τις διπλωματικές και εμπορικές της σχέσεις με το Ιράν έχοντας στο πλευρό της μια σειρά αραβικών κρατών. Οι κυβερνήσεις του Μπαχρέιν, του Τζιμπουτί, του Σουδάν, της Σομαλίας και των Κομόρων προέβησαν επίσης στη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με την Τεχεράνη. Ο ΥΠΕΞ της Σομαλίας δικαιολόγησε το μέτρο «σαν απάντηση στη συνεχιζόμενη ανάμιξη της Ιρανικής Δημοκρατίας στις εσωτερικές υποθέσεις της Σομαλίας» (AssociatedPress, 7/1). Άλλα κράτη, όπως είναι τα ΗΑΕ, το διπρόσωπο στην ουσία ρωσόφιλο Κατάρ, το Κουβέιτ και η Ιορδανία, πήραν λιγότερο σκληρά διπλωματικά μέτρα (υποβάθμιση σχέσεων, ανάκληση-έγκλιση πρεσβευτών κτλ.). Σε έκτακτη σύνοδο στις 10/1 στο Κάιρο, ο Αραβικός Σύνδεσμος καταδίκασε την επίθεση στις διπλωματικές αποστολές της Σαουδικής Αραβίας καταγγέλλοντας την ιρανική κυβέρνηση για την αδυναμία της να τις προστατέψει. Η καταληκτική δήλωση, που υπερψηφίστηκε σχεδόν ομόφωνα (πλην Λιβάνου που βρίσκεται στα νύχια της Χεζμπολάχ), καταδίκαζε επίσης την ανακάλυψη από τις αρχές του Μπαχρέιν μιας ένοπλης ομάδας που υποστηρίζεται από τους ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης (AlArabiya, 10/1).
Ακόμα περισσότερο, η ρώσο-ιρανική κατοχή της Συρίας και η προσπάθεια περικύκλωσης-αποσταθεροποίησης της Τουρκίας από τους νέους χίτλερ, πάντα με τις «ευλογίες» ή έστω την ανοχή των σιχαμερών δυτικών μονοπωλιστών, έχουν δημιουργήσει νέες εστίες τριτοκοσμικής αντίστασης στην πορεία του επιθετικού άξονα. Το μίσος που φωλιάζει στις καρδιές της πλειοψηφίας του συριακού λαού απέναντι στους ρώσους χίτλερ και στο δοσίλογο πλέον καθεστώς της Δαμασκού είναι τόσο έντονο ώστε να δώσει ένα ηρωικό εθνοανεξαρτησιακό αντάρτικο. Παλιότερα ένα τμήμα αυτού του κινήματος είχε εναποθέσει πολλές ελπίδες στην αμερικανική υποστήριξη. Σήμερα αντιλαμβάνεται πιο καθαρά ότι η αμερικανική στάση (πολιτική λύση υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, συνεργασία με Ρωσία-Ιράν, εμπάργκο στα αντιαεροπορικά συστήματα) σημαίνει ουσιαστικά εγκατάλειψη της αντίστασης στο έλεος της Ρωσίας, του Ιράν, της Δαμασκού, του ISIS και της Αλ Κάιντα (Αλ Νούσρα). Παρά τις αντιξοότητες, το συριακό αντάρτικο συνεχίζει να υποστηρίζεται από τις δύο ισχυρές τριτοκοσμικές περιφερειακές δυνάμεις, όπως είναι η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία, που τολμάνε ως τώρα, κυρίως η Τουρκία, να ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι στη βαρβαρότητα και την υποκρισία των υπερδυνάμεων.
Ιδιαίτερα η Τουρκία του Ερντογάν με την κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού που παραβίασε τον εναέριο χώρο της το Νοέμβρη και το διπλωματικό πόλεμο που ακολούθησε έδωσε ένα γερό μάθημα στους τραμπούκους νεοναζί και πέρασε στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας πάλης ενάντια στο σοσιαλιμπεριαλισμό γι αυτήν την περίοδο. Επίσης κόντρα στις φιλορώσικες δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας και κυρίως ενάντια στις διαθέσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, η Άγκυρα αντιστάθηκε στο κουρδικό ρωσοκίνητο αντάρτικο PYD-ΡΚΚ, που με ευθύνη του σταμάτησε την ειρηνευτική διαδικασία της τελευταίας δεκαετίας και επιτέθηκε στην Τουρκία παράλληλα με τον Πούτιν. Το ΡΚΚ παρά τις πρόσφατες δημοκρατικές του μεταμφιέσεις έχει δείξει από παλιά την εθνοεκκαθαριστική φασιστική γραμμή του.
Σωστά λοιπόν η Τουρκία έφερε τις ΗΠΑ προ των ευθυνών τους δια στόματος του τούρκου ΥΠΕΞ, Μ. Τσαβούσογλου: «Οι ΗΠΑ θα πρέπει να πάρουν μιαν απόφαση: διαλέγουν εμάς σαν εταίρους ή τρομοκρατικές οργανώσεις;» (MiddleEastMonitor, 10/2). Στο μεταξύ βελτίωσε τις σχέσεις της με το Ισραήλ, παρ όλη την αποτελεσματική ως τώρα προσπάθεια του ρωσόφιλου ακροδεξιού Νετανιάχου να εμποδίσει αυτήν την προσέγγιση, προώθησε τη σταθερή συμμαχία με το ιρακινό Κουρδιστάν και συνεργάζεται με τη Σαουδική Αραβία για την αναχαίτιση της ρωσικής προέλασης στη Συρία. Καρπός αυτής της συνεργασίας ήταν οι διαπραγματεύσεις στο Ριάντ μαζί με ανώτερους αξιωματούχους των κρατών του Κόλπου για το ενδεχόμενο κοινής χερσαίας επέμβασης με στόχο τη δημιουργία μιας «ζώνης ασφαλείας» μέσα στο συριακό έδαφος για την προστασία των αμάχων και την ενίσχυση της αντίστασης (FinancialTimes, 9/2). Το Δεκέμβρη η Σαουδική Αραβία ξεκίνησε μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές ασκήσεις μαζί με 20 κράτη, μεταξύ των οποίων τα αραβικά κράτη του Κόλπου, το Σουδάν, η Αίγυπτος, το Μαρόκο, η Ιορδανία, η Νιγηρία, το Πακιστάν και η Μαλαισία (FT, 18/2), με στόχο την ανάσχεση του ρώσο-ιρανικού επεκτατισμού. Εμείς δεν υποστηρίζουμε σε αυτή τη φάση καμιά στρατιωτική επέμβαση από οποιαδήποτε ξένη δύναμη στο συριακό έδαφος, είτε αυτή είναι από το ρωσοναζιστικό στρατόπεδο, είτε από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές επεμβατιστές, είτε από τις απειλούμενες από τον νεοναζιστικό άξονα όμορες χώρες της Συρίας. Η αντίσταση αυτή μπορεί να γίνει θαυμάσια από την ίδια την συριακή δημοκρατική αντιπολίτευση αρκεί να της δοθούν αντιαεροπορικά όπλα. Με τον ίδιο τρόπο είμαστε αντίθετοι στην σαουδαραβική επέμβαση στην Υεμένη ενάντια σε μια εσωτερική φιλο-ιρανική δύναμη.
Στο γειτονικό Ιράκ η πολιτική κόντρα που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στον σιίτη πρωθυπουργό Αλ Αμπάντι και το διοικητή της ιρανικής κατοχικής δύναμης Κουντς, υποστράτηγο Σολεϊμάνι (FT, 24/2), δείχνουν πόσο εύθραυστη είναι η πορεία κυριαρχίας του νεοναζιστικού άξονα ακόμα και σε μια κυβέρνηση σαν και αυτή του Ιράκ.
Ολοένα πληθαίνουν οι φωνές που βλέπουν την αναβάθμιση της ρωσικής στρατιωτικής παρουσίας στην ανατολική Μεσόγειο σαν απειλή για τους λαούς. Ο τούρκος πρωθυπουργός Α. Νταβούτογλου κατηγόρησε τη Ρωσία για συμπεριφορά «τρομοκρατικής οργάνωσης» στη Συρία και ότι μαζί με άλλες τέτοιες οργανώσεις «ευθύνεται για πλήθος εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας» (Independent, 16/2). Ο ηγέτης του Προοδευτικού Σοσιαλιστικού κόμματος του Λιβάνου, Ουαλίντ Τζουμπλάτ, έχει καταγγείλει προηγούμενα την πρωτοφανή κίνηση των νέων τσάρων να απαιτήσουν από την κυβέρνηση της χώρας 3ήμερο κλείσιμο του εναέριου χώρου της για τη διενέργεια ρωσικών ναυτικών ασκήσεων. «Φαίνεται» είπε «πως θεωρούν το Λίβανο προάστιο της Μόσχας, καταπατώντας και προσβάλλοντας την κυριαρχία μας» (TheWallStreetJournal, 20/11). Τον Οκτώβρη στη Μόσχα, ύστερα από κάλεσμα του αντιπολιτευτικού κόμματος Solidarnost, 200 περίπου διαδηλωτές απαίτησαν να σταματήσει ο βομβαρδισμός της Συρίας από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις (AFP, 17/10).
Στην Κεντρική Ασία οι νέοι τσάροι έχουν να αντιμετωπίσουν ακόμα ένα ανοιχτό μέτωπο. Τουρκμενιστάν και Ουζμπεκιστάν αρνούνται τη συνεργασία με τον Οργανισμό Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας, που διευθύνεται από το Κρεμλίνο. Το Γενάρη το Τουρκμενιστάν απέρριψε ρωσικό αίτημα για κοινή φύλαξη των συνόρων του με το Αφγανιστάν (eurasianet.org, 29/1), στο έδαφος του οποίου το ένοπλο κίνημα των Ταλιμπάν – με ισχυρά αντιρώσικα ανακλαστικά – δείχνει σημάδια ανάκαμψης, αν και μια σκληρή πάλη γραμμών και τάσεων μαίνεται στο εσωτερικό του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι αρχικές νεομεσαιωνικές τάσεις στην ηγεσία αυτού του κινήματος έχουν στη διάρκεια των χρόνων μετριαστεί προς όφελος μιας εθνικό-ανεξαρτησιακής πιο σύγχρονης δημοκρατικής λογικής που δεν αποκλείει τις διάφορες εθνότητες και θρησκευτικές ομάδες της χώρας να συνυπάρχουν ειρηνικά στη χώρα . Τον περασμένο Οκτώβρη οι Ταλιμπάν μπήκαν σε μια μεγάλη πόλη του βορρά, την Κοντούζ, την οποία κράτησαν για 2 βδομάδες. Τώρα η KGB, εκτός απ’ τον εξοπλισμό του καθεστώτος της Καμπούλ, διοχετεύει πυρήνες του «Ισλαμικού Κράτους» στα αφγανο-πακιστανικά σύνορα με στόχο τη διάσπαση και δυσφήμιση του ταλιμπανέζικου αντάρτικου, διαδίδοντας – με το στόμα του εκπροσώπου του ρώσου προέδρου στο Αφγανιστάν Ζ. Καμπούλοφ – ότι αυτό διαπραγματεύεται και ανταλλάσσει πληροφορίες με τη Μόσχα για την καταπολέμηση του ΙΚ. Η καθοδήγηση των Ταλιμπάν διέψευσε αυτή τη φημολογία λέγοντας ότι «δε χρειαζόμαστε κανενός τη βοήθεια για να βρούμε και να εξαλείψουμε την παρουσία του ISIL» (AlJazeera, 26/12).
Ούτε η Κίνα όμως αντιμετωπίζει λιγότερα προβλήματα όσον αφορά την επέκτασή της παγκόσμια. Η προκλητικότητά της π.χ. στην Ανατολική και τη Νότια Σινική Θάλασσα δεν αφήνεται αναπάντητη από τους γειτονικούς λαούς. Η Ιαπωνία αναγκάζεται να ενισχύσει τη στρατιωτική της παρουσία εκεί ενώ οι Φιλιππίνες συνάπτουν μαζί της στρατιωτική συμφωνία. Στην Αφρική η οικονομική διείσδυση των κινέζων σοσιαλιμπεριαλιστών συναντάει τις ολοένα αυξανόμενες διαμαρτυρίες των ντόπιων παραγωγών, που καταστρέφονται από τα φτηνά και συχνά χαμηλής ποιότητας κινέζικα προϊόντα (China-AfricaReportingProject, 13/7), και κυρίως από την λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους με την δωροδοκία από την Κίνα τοπικών διεφθαρμένων κυβερνήσεων.
Την ίδια στιγμή οι λαοί της Λατινικής Αμερικής λένε όχι στους νέους χίτλερ όταν η Ουάσιγκτον αγκαλιάζει θερμά τον γενάρχη του λατινοαμερικανικού σοσιαλφασισμού, το καθεστώς της Αβάνας, την ώρα που αυτό συνεχίζει να καταπιέζει βάναυσα κάθε πραγματική δημοκρατική αντιπολίτευση. Στην Βενεζουέλα, που πάσχει από βαθιά οικονομική κρίση (όχι τόσο λόγω πτώσης των τιμών του πετρελαίου, αλλά λόγω της κρίσης του διεφθαρμένου, κομπραδόρικου και μισοφασιστικού κρατικοκομματικού καπιταλισμού της) – που μεταφράζεται σε ελλείψεις προϊόντων και σε αχαλίνωτο πληθωρισμό, οι δημοκρατικές δυνάμεις για πρώτη φορά εδώ και 17 χρόνια κέρδισαν στις κοινοβουλευτικές εκλογές, και μάλιστα συγκεντρώνουν αυξημένη πλειοψηφία στη συνταχτική συνέλευση πράγμα που τους επιτρέπει να απειλήσουν την εξουσία του προέδρου Μαδούρο. Ο σοσιαλφασίστας Μοράλες στη Βολιβία δεν κατάφερε να κερδίσει τη λαϊκή νομιμοποίηση για μια τρίτη προεδρική θητεία. Στην οικονομικά αναξιόπιστη Αργεντινή οι περονιστές ηττήθηκαν στις γενικές εκλογές του ’15 και πρόεδρος της χώρας έγινε ο δυτικόφιλος Μαουρίτσιο Μάκρι. Όσο για την Βραζιλία ήρθε και εδώ η ώρα να πληρώσει πολιτικά, ακόμα και ποινικά το κόμμα του ρωσόφιλου Λούλα, για το έγκλημα του να εξαγοράσει πολιτικά τη φτωχολογιά με παροχές που δεν είχαν υλική βάση, δηλαδή δεν έβγαιναν ούτε από την ταξική ανακατανομή του πλούτου, ούτε από την αύξηση της παραγωγής. Αντίθετα συνδυάστηκαν με το γνωστό στη χώρα μας σαμποτάζ της σύγχρονης βιομηχανικής παραγωγής με αντικαπιταλιστικά προσχήματα και με το δυνάμωμα μιας κρατικοκομματικής αστικής τάξης νέου τύπου που λεηλάτησε τον πλούτο της χώρας. Η σαπίλα αυτή έδωσε οικονομικά οπότε και πολιτικά αποτελέσματα μόλις άρχισε η κρίση της Κίνας, της άλλης μεγάλης σοσιαλφασιστικής φούσκας, οπότε μειώθηκαν δραματικά οι βραζιλιάνικες εξαγωγές πρώτων υλών και τροφίμων προς την Κίνα οπότε διογκώθηκε πελώρια το εμπορικό έλλειμμα και μαζί το κρατικό, οπότε και ο πληθωρισμός και η ανεργία στη χώρα.
Οι αντιστάσεις στην καταστροφική πορεία του άξονα Ρωσίας-Κίνας-Τεχεράνης προς τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αναδεικνύουν ως αυτήν την στιγμή τον Τρίτο κόσμο σαν τη μεγαλύτερη δύναμη συσπείρωσης ενάντια στα πολεμικά του σχέδια, και εκτιμάμε ότι αυτές θα μεγαλώνουν όσο αυξάνεται η επιθετικότητα των νέων χίτλερ. Όσο προχωρούν τα τέρατα για την υλοποίηση των στρατηγικών τους επιδιώξεων, τόσο πιο κοντά θα φέρνουν το αναπόφευκτο τέλος τους.
Δημοσιεύτηκε στο φ. 512 της Νέας Ανατολής, Γενάρης-Φλεβάρης 2016