τα κόμματα της Βουλής που παρουσιάζονται σαν τα πλέον αριστερά, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και το λεγόμενο «ΚΚΕ», δεν πρωτοστατούνε στη μάχη ενάντια στη Χρυσή Αυγή; Γιατί όποτε αυτά τα δύο κόμματα μιλάν για τους ναζιστές, δε το κάνουν ποτέ με γνήσιο πάθος και μίσος, αλλά όλο κοιτάνε να γυρίσουνε την κουβέντα σε άλλα θέματα, στο μνημόνιο, στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ, στη Μέρκελ ή σε ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους;
Γιατί δηλαδή δείχνουνε σα να μη νιώθουνε καλά και χαρούμενοι όταν χτυπιέται η ναζιστική συμμορία στις συνειδήσεις του λαού με τις αποκαλύψεις και τις συλλήψεις που γίνονται; Γιατί όλο ψάχνουνε να βρούνε τον πραγματικό εχθρό του λαού κάπου μακριά από τη Χρυσή Αυγή κι έμμεσα να βγάλουνε αυτή την τελευταία λάδι;
Ο πολύς ο κόσμος, και με το δίκιο του, δεν ξέρει την ιστορία της Χρυσής Αυγής, από το 1980 μέχρι το 2010 που αυτή ήτανε μια δράκα ναζιστών δολοφόνων με μαχαίρια και είχε μια φούχτα μέλη. Δεν ξέρει ότι αυτή κινείται στους δρόμους της Αθήνας από τα χρόνια του ’90 κι από τα συλλαλητήρια τύπου Μεσαίωνα «για τη Μακεδονία», ότι μαχαίρωνε και τρομοκρατούσε δημοκρατικούς νεολαίους και μετανάστες επί 20 χρόνια, ότι ήταν γνωστή στους κύκλους που κινιότανε αυτή η υποτιθέμενη «Αριστερά», κι όμως αυτή η τελευταία δε τό ‘κανε ποτέ μεγάλο θέμα.
Γι’ αυτό κι ο κόσμος δεν ξέρει ότι πάντα και χωρίς καμιά εξαίρεση οι ηγεσίες του ΣΥΝασπισμού, που σήμερα έχει ντυθεί ΣΥΡΙΖΑ και του ψευτοΚΚΕ, αυτών των δύο κομμάτων που έρχονται από κοινή μήτρα, με λύσσα απόρριπταν κάθε σκέψη να διαλυθεί η Χρυσή Αυγή από το κράτος και να συλληφθούν τα μέλη της. Όχι μόνο επειδή οι τραμπούκοι της μαχαίρωναν και τρομοκρατούσαν ανθρώπους με βάση το χρώμα του δέρματός τους (κυρίως) αλλά και τα φρονήματά τους, αλλά και γενικότερα επειδή ήταν μια οργάνωση φανατικών οπαδών του Χίτλερ, ο οποίος έσφαξε όλη την Ευρώπη στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πουθενά αλλού σ’ αυτή την ήπειρο αυτοί που αγαπάνε τους παλιούς ναζί και θέλουν να τους μοιάσουν δεν είναι λεύτεροι να φτιάνουν πολιτικά κόμματα και να δρούνε ανοιχτά.
Κι αυτό γιατί οι λαοί της Ευρώπης, αλλά και οι περισσότεροι πολιτικοί τους ηγέτες, ό,τι πολιτική τοποθέτηση και νά ΄χουνε, θυμούνται τι βαρβαρότητα είναι ο χιτλερισμός και έχουνε αποφασίσει να τον πετάξουνε μια κι όξω από το σώμα και της κοινωνίας και της πολιτικής, χωρίς συζήτηση.
Αυτό λοιπόν που κάνουνε στοιχειωδώς οι πολιτικοί της Ευρώπης, που δεν είναι δα και τίποτε εκπρόσωποι των εργατών, αλλά αντίθετα είναι εκπρόσωποι των καπιταλιστών, το αρνούνται τα υποτιθέμενα εργατικά κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και ψευτοΚΚΕ. Κινούνται δηλαδή στα δεξιά και των αστών ακόμα της Ευρώπης.
Όσον καιρό η ναζιστική αυτή δράκα ήτανε μικρή, οι δυο τους , κνίτες και συνασπισμαίοι, λέγαν ότι άμα το κράτος τη βγάλει εχτός νόμου, τα μέλη της θα γίνουνε ήρωες και θα δυναμώσει. Όταν άρχισε να μεγαλώνει, ειδικά μετά τη χρεοκοπία της χώρας μας το 2010, λέγαν το ίδιο παραμύθι απαράλλαχτο. Κι όταν ακόμα μπήκε στη Βουλή, με την προκλητική ανοχή τους, δε το αλλάξανε. Κόντεψε η Χρυσή Αυγή να βγει τρίτο κόμμα στις εκλογές κι αυτοί ακόμα μηρυκάζανε τα ίδια ψέματα, όταν κάθε λογικός άνθρωπος έβλεπε ότι η Χρυσή Αυγή δυνάμωνε και φαινότανε «ηρωική» όσο κανείς δε την ακουμπούσε κι όλοι την άφηναν νόμιμη κι όχι το αντίστροφο.
Αντιθέτως, τώρα τελευταία που το καθεστώς της χώρας μας, επειδή θέλει να κοροϊδέψει την Ευρώπη ότι είναι δημοκρατικό, αποφάσισε να χτυπήσει, έστω με μεσοβέζικο τρόπο, τη Χρυσή Αυγή και να περάσει χειροπέδες στην ηγεσία της, βγάζοντας όλη τη μπόχα με τον υπόκοσμο, τα μαχαίρια, τους μπράβους της νύχτας, ο λαός καθόλου δε τη θεώρησε ηρωική οργάνωση, αλλά ένα μέρος του, που είχε φάει το παραμύθι της, τη σιχάθηκε.
Μέχρις εδώ, θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι ηγεσίες αυτής της υποτιθέμενης «Αριστεράς» κάνανε τόσα χρόνια απλώς μια πολύ λαθεμένη εχτίμηση για τη νομιμότητα των ναζιστών. Το ότι δεν είναι έτσι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι και τώρα που οι ηγέτες των ναζί πιαστήκαν και σουλατσέρνουν από ασφάλεια σε ανακριτή κι από κελί σε κρατητήριο, ο Τσίπρας, ο Κουτσούμπας, ο Κουβέλης δεν έχουνε ψελλίσει ούτε μια λέξη αυτοκριτικής για τη στάση τους όλα αυτά τα χρόνια.
Μάλιστα, ένας Κώστας Χρυσόγονος, πού ‘ναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και συνταγματολόγος, βγήκε την 1η του Οχτώβρη και δήλωσε ότι ανησυχεί, λέει, που δεν άρθηκε η ασυλία των βουλευτών της Χρυσής Αυγής πριν να τους πιάσουνε, γι’ αυτό και φοβάται ότι μετά τους χρυσαυγίτες έρχεται η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ! (http://www.newsnow.gr/article/517067/Kathigitis-nomikis-kostas-xrysogonos-gia-ti-xrysi-avgi.html ).
Από την πλευρά του, την ίδια μέρα στη Βουλή, ένας από τους βουλευτές της συμμορίας των χιτλερικών που κυκλοφορούνε ακόμη ελεύθεροι (κάτι που αποτελεί ντροπή για τη Δημοκρατία), ο Κουκούτσης, απευθύνθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας: «Όταν τελειώσουν με μας, θα ασχοληθούν με σας!».
Ποια είναι όμως τα επιχειρήματα αυτής της ψεύτικης «Αριστεράς», που έχει γίνει -στην ηγεσία της- ο καλύτερος δικηγόρος των ναζί; Πώς γίνεται μέλη του υποτιθέμενου «ΚΚΕ» να ματώνονται στο Πέραμα από τους ναζήδες και το κόμμα τους να μη νοιάζεται για τίποτε άλλο πέρα από το να μη βγει εκτός νόμου η συμμορία που τους μάτωσε;
Πώς γίνεται ο Τσίπρας να μιλάει για «νίκη της δημοκρατικής Ευρώπης» όταν αναφέρεται στις συλλήψεις των χρυσαυγιτών, ώστε να τον ακούνε οι Βρυξέλλες και να περνάει για δημοκράτης, κι από κάτω τα στελέχη του να ρίχνουνε στον κόσμο τη γραμμή ότι οι ναζί πιάστηκαν για να ξεχαστεί το μνημόνιο, η πείνα, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ;
Για τα μέλη αυτών των κομμάτων, λοιπόν, όπως και για τα μέλη και πιο μικρών οργανώσεων που υποτίθεται ότι είναι «ακόμα πιο επαναστατικές» σαν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπάρχει και μια «επιστημονική» δήθεν πολιτική εξήγηση γι’ αυτή την μυστήρια για πολλούς αριστερούς και δημοκρατικούς ανθρώπους στάση.
Θέλουν νόμιμους τους ναζήδες δολοφόνους
Απαντώντας σε μια έκθεση του επίτροπου του Συμβούλιου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Ν. Μούιζνιεκς, ο ΣΥΡΙΖΑ, με την πένα του στελέχους του Δημοσθένη Παπαδάτου – Αναγνωστόπουλου, αναγκάστηκε να αποκαλυφτεί: ο γενικά δημοκρατικός και σωστός σ’ αυτά που έχει πει κι έχει γράψει για το ρατσισμό και τη βία στην Ελλάδα λετονός επίτροπος ζητάει ανοιχτά να τεθεί εχτός νόμου η Χρυσή Αυγή, επειδή είναι ρατσιστική οργάνωση και η φύση της είναι ποτισμένη από τη βία και μάλιστα τη βία του κανίβαλου, που σκοτώνει ή δέρνει κάποιον μονάχα για το τι χρώμα δέρμα έχει ή για το σε ποια χώρα γεννήθηκε.
Ο Παπαδάτος, λοιπόν, όταν το θέμα φτάνει σε αυτό το σημείο – κλειδί για κάθε δημοκρατικό άνθρωπο, δηλαδή στην ανάγκη ο λαός αλλά ΚΑΙ το κράτος να ασκήσουν βία στη ναζιστική συμμορία βγάζοντάς την εκτός νόμου, χρησιμοποιεί και υιοθετεί ένα άρθρο ενός νομικού, του Δημήτρη Μπελαντή, το οποίο έχει δημοσιευτεί στο Ίντερνετ και με τα επιχειρήματά του ουσιαστικά δικιολογεί γιατί η Χρυσή Αυγή δεν πρέπει να διαλυθεί. Το άρθρο του Μπελαντή έχει τίτλο «Για την απαγόρευση της ”Χρυσής Αυγής’’» (http://rednotebook.gr/details.php?id=7429 ).
Εχτός που το άρθρο το χρησιμοποιεί επίσημα ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα πολύ σημαντικό του κείμενο, είναι γνωστό ότι ο Μπελαντής έγραφε άρθρα και στο περιοδικό «Θέσεις» του Γιάννη Μηλιού, στελέχους σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ έχει πολύ καλές σχέσεις και με το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Το κείμενό του ενώνει όλα τα επιχειρήματα της ψευτοαριστεράς υπέρ της νομιμότητας των ναζί και τα σερβίρει με ένα περιτύλιγμα αλαμπουρνέζικης δικηγορίστικης γλώσσας, αντί να πει καθαρά και ξάστερα αυτό που θέλει και το οποίο είναι ντροπιαστικό για κάποιον που θέλει να περνιέται για αριστερός και αντιφασίστας. Και η κριτική αυτή δεν αφορά το Μπελαντή σαν άτομο, αλλά τα κόμματα που του φτιάσαν αυτή τη γραμμή και του τη δώσαν να τη σερβίρει.
Ο τελευταίος απλώνει μπροστά στον αναγνώστη μια σειρά επιχειρήματα για το γιατί τάχα είναι επικίνδυνο οι ναζιστές να βγούνε παράνομοι.
«Τα νομικά επιχειρήματα
- Δεν προβλέπεται απαγόρευση πολιτικού κόμματος στο ισχύον ελληνικό Σύνταγμα
- …η δημοκρατία δεν απαγορεύει τις θεωρούμενες ως «ακραίες» πολιτικές απόψεις και οργανώσεις εντός αυτής, διασφαλίζοντας την μέγιστη δυνατή και ισότιμη ελευθερία πολιτικής έκφρασης και οργάνωσης…
- …η υπόσταση του άρθρου 187 του Ποινικού Κώδικα δεν έχει τυποποιηθεί για να περιλαμβάνει τόσο μαζικές σε μέγεθος οργανώσεις και η εφαρμογή της θα οδηγούσε σε ακρότητες, χιλιάδες ποινικές διώξεις, δίκες σε στάδια κλπ, μη συμβατές με ένα δημοκρατικό πολίτευμα (εκτός αν πάμε στην λογική της συλλογικής ευθύνης της ηγεσίας, κάτι όχι τόσο επιθυμητό). Άρα, η λύση είναι, πέρα από την αναγκαία επίμονη, μη συγκεκαλυμμένη και συστηματική τιμώρηση των πράξεων του Ποινικό Κώδικα από τα μέλη της «Χρυσής Αυγής», η δυνατότητα τιμώρησης πολλών επιμέρους εγκληματικών οργανώσεων, που εμπλέκονται σε συγκεκριμένες δραστηριότητες και εντάσσονται στο γενικό πλαίσιο της «Χρυσής Αυγής», η θέαση της «Χρυσής Αυγής» ως ενός αστερισμού πολλών και συγκεκριμένων εγκληματικών οργανώσεων.
Τα πολιτικά επιχειρήματα
- Αποτελεί φιλελεύθερη αυταπάτη η αντίληψη ότι το αστικό κράτος θα μας απαλλάξει από τον φασισμό –που το ίδιο γεννά και τροφοδοτεί– νομοθετικά. Μάλιστα, συμβαίνει το παράδοξο συχνά οι ίδιοι άνθρωποι να καταγγέλλουν το κράτος για υπόθαλψη της Χ.Α. –και πολύ σωστά– (σ.δ. και την ίδια στιγμή) να του ζητούν να την διαλύσει.
- η συνολική απαγόρευση θα καταστήσει τους νεοναζί «αντισυστημικούς μάρτυρες της Δημοκρατίας» και θα αναβαθμίσει την επικινδυνότητά τους
- θα ξαναεμφανισθούν, όπως και αλλού (π.χ. Βέλγιο), με άλλη μορφή, οπότε θα ξανααπαγορευθούν κλπ., βάζοντας σε ενέργεια έναν επικίνδυνο φαύλο κύκλο
- θα νομιμοποιηθεί μια πολιτική απαγόρευσης των άκρων, η οποία αργότερα θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά της Αριστεράς και ιδίως των πιο εξτρέμ παραλλαγών της. Τότε, πως θα αμφισβητήσουμε αυτό που οι ίδιοι έχουμε για άλλους απαιτήσει; Θα έχουμε μια συνεκτική ηθικοπολιτική στάση ή όχι; Επιπλέον, σε καιρούς κοινοβουλευτικής έκτακτης ανάγκης, δεν παίζεις με την φωτιά ούτε δίνεις στους αντιπάλους σου το σχοινί για να σε κρεμάσουν».
Πρόκειται για επιχειρήματα τα οποία έρχονται σε αντίθεση με όλη την ιστορία και την εμπειρία αυτού που λέμε επαναστατική, αλλά και ευρύτερα δημοκρατική Αριστερά. Είναι τα επιχειρήματα που φτιάξαν όλοι εκείνοι που σκότωσαν την πραγματική Αριστερά των αγώνων για τη λευτεριά και την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό, για να πάνε να στρουγγιστούν παρέα με τους ναζί κάτω από τις φτερούγες της φασιστικής Ρωσίας του Πούτιν. Τέτοια είναι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό κόβεται με τέτοιο πάθος μη και βγούνε στην παρανομία τα σταυραδέρφια της.
Δικολαβίες κάλυψης της νομιμότητας της Χρυσής Αυγής
Σ’ ό,τι αφορά τα δικηγορίστικά τερτίπια, αυτά δεν αντέχουνε σε σοβαρή κριτική. Το ελληνικό Σύνταγμα εγγυάται στα λόγια τη ζωή, την ακεραιότητα και την αξιοπρέπεια κάθε πολίτη ο οποίος ζει στο έδαφος τούτης της χώρας, άσχετα από καταγωγή, θρησκεία, εθνικότητα, γλώσσα.
Παρ’ όλο που αυτό το Σύνταγμα το ‘χουνε κάνει κουρελόχαρτο όλα τα καθεστωτικά κόμματα, κλασσικά δεξιά, κεντρώα και ψευτοαριστερά, με τον τρόπο που φερθήκανε σαν κρατικός μηχανισμός στις μειονότητες (τούρκικη στη Θράκη, μακεδονική στη βόρεια Μακεδονία) αλλά και σαν αστυνομία στους μετανάστες μετά το ’90, η αλήθεια είναι ότι οι ναζιστές και μόνο που υπάρχουνε σαν οργάνωση με γραφεία και δράση, και μόνο που κυκλοφορούνε λεύτεροι, αποτελούνε μια ζωντανή παραβίαση του πνεύματος που εκφράζει το Σύνταγμα. Γιατί ο απλός ρατσιστής περνάει για κατώτερους κάποιους άλλους λαούς, αλλά μπορεί να κάθεται και σπίτι του και να κρατάει μονάχα στο μυαλό του αυτές τις σιχαμερές «απόψεις».
Ο ναζιστής όμως υπάρχει και αναπνέει για να εξοντώσει τον «κατώτερο», να τον περάσει από μαχαίρι και από φούρνο, και ειδικά τον «εβραίο», που τον θεωρεί συνωμότη που θέλει τάχα να κυριαρχήσει σε όλο τον κόσμο, άρα πρέπει να πεθάνει πρώτος, μαζί με τον πραγματικό κομμουνιστή και το δημοκράτη, που είναι τάχα «πράχτορες» του εβραίου.
Άρα, νόμιμη ναζιστική οργάνωση σημαίνει στην πράξη παραβίαση κάθε συνταγματικού δικαιώματος που με κόπο κατοχύρωσε αυτός ο λαός όταν νίκησε το χουντικό φασισμό με το Πολυτεχνείο και με τους δημοκρατικούς και εργατικούς αγώνες της Μεταπολίτευσης. Χώρια, επίσης, που το Σύνταγμα κάνει λόγο για τη λειτουργία οργανώσεων και κομμάτων που εξυπηρετούνε την «ελεύθερη λειτουργία του πολιτεύματος». Είναι δυνατό να υπάρχει δημοκρατία με νόμιμους τους ναζιρατσιστές κανίβαλους; Και μόνο η ύπαρξη των ναζιστών στην πολιτική ζωή κάνει τη δημοκρατία επί της ουσίας παράνομη, φάρσα, ψεύτικη.
Το δεύτερο επιχείρημα με την «ακραία» πολιτική άποψη μόνο ένας φιλοναζιστής στην ψυχή θα το χρησιμοποιούσε, κι ας πάει εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ να το περάσει για νομικό κι όχι πολιτικό ζήτημα. Οι τύποι αυτοί, που παριστάνουνε τη «ριζοσπαστική Αριστερά των φτωχών και καταφρονεμένων από το μνημόνιο και το κεφάλαιο», θεωρούνε το ναζισμό μια «ακραία άποψη», σαν και τον κομμουνισμό, όπως αφήνουν να εννοηθεί. Στο βάθος εννοούνε ότι αν βγει εκτός νόμου η μία ακραία άποψη, η ναζιστική, θα βγει και η άλλη ακραία άποψη, η κομμουνιστική.
Μόνο που ο ναζισμός είναι ληστεία με φόνο μαζί, είναι ξεκοίλιασμα μωρών, θάλαμοι αερίων για τον εβραίο, μια σφαίρα στο κεφάλι για τον κομμουνιστή, φαλτσέτα και παλούκι τη νύχτα για το δημοκράτη (για να πάμε στο σήμερα), ρατσιστική βία, φόνοι Πακιστανών και Μπαγκλαντέζων, ξύλο σε Αλβανούς, επιστροφή στη ζούγκλα. Είναι έξω από κάθε ανθρώπινο πολιτισμό και όχι μια «ακραία άποψη», δεν είναι μάλιστα καν άποψη, όπως λένε οι απερίγραπτοι υποκριτές γύρω από τον Τσίπρα για να κοροϊδεύουνε τον κόσμο και να ξεπλένουνε τους χιτλερικούς.
Το τρίτο νομικό σημείο είναι πραγματική ανατριχίλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη φωνή του Μπελαντή, κάνει το συνήγορο της Χρυσής Αυγής και λέει ό,τι κι ο Μιχαλολιάκος στην απολογία του: ότι δε μπορεί να αποδείξει κανείς ότι υπάρχει ευθύνη σε όλη την οργάνωση («συλλογική ευθύνη») για τις πράξεις του κάθε μέλους της ή και κάθε τοπικής οργάνωσης. Δηλαδή, η ναζιστική συμμορία, που με τα λεφτά που της χαρίζει απλόχερα το κράτος, αφού τα κόμματα τη μπάσαν στα κανάλια και στη Βουλή, αγοράζει φαλτσέτες, παλούκια, κουμπούρια, στολές, νοικιάζει γραφεία για παράδειγμα στη Νίκαια, αρχίζει να τρομοκρατεί και να δέρνει, να μαχαιρώνει και να σκοτώνει, αλλά άμα πιάσουν κανέναν από τους φονιάδες της δε φταίει η ίδια ΚΕΝΤΡΙΚΑ αλλά ατομικά ο μαχαιροβγάλτης ή έστω η τοπική οργάνωση!!
ΨευτοΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν κρύβουν απλά το κεφάλι στην άμμο, αλλά αποτελούν απευθείας κόμματα - πλυντήρια για τους ναζήδες. Γιατί αυτό που κάθε λογικός άνθρωπος ξέρει και καταλαβαίνει είναι ότι μια ναζιστική οργάνωση ή ομάδα δε δένεται μονάχα από τους κοινούς χιτλερικούς σκοπούς που έχει ΟΛΟΚΛΗΡΗ και κάθε μέλος της χωριστά. Δένεται κι από την απόλυτη υποταγή στον «Αρχηγό», δηλαδή στο κάθε υποκείμενο που υποδύεται κάθε φορά το «Φύρερ» (στην περίπτωσή μας ο Μιχαλολιάκος). Οπότε για κάθε πράξη μέλους της την πολιτική και ηθική ευθύνη , δηλαδή το ρόλο του ηθικού αυτουργού έχει η ηγεσία της οργάνωσης που θα πρέπει να διώκεται και ποινικά.
Κοινώς, η Χρυσή Αυγή θα μπορούσε να καλέσει για μάρτυρα υπεράσπισης στη δίκη της οποιοδήποτε ψηλόβαθμο στέλεχος των τριών παραπάνω ψευτοαριστερών κομμάτων, για να πείσει το δικαστήριο ότι οι αρχηγοί της «δεν ξέρουν τίποτε για το φόνο», όχι μόνο του Παύλου Φύσσα αλλά και κανενός άλλου!
Η άρνηση του αντιφασιστικού μετώπου πυρήνας της γραμμής της ψευτοαριστεράς
Στα πολιτικά, ο ΣΥΡΙΖΑίος Μπελαντής, δηλαδή η φωνή των Τσίπρα - Κουτσούμπα, είναι πιο λιγόλογος και καθαρός και δεν τα περδικλώνει διόλου. Εδώ είναι και το βαρύ πυροβολικό του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτός έχει πλάσει μια μάζα τόσο της βάσης της ψευτοαριστεράς όσο και του αναρχισμού με αυτές τις ιδέες που ξεφουρνίζει εδώ μαζεμένες.
Λέει, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι απάτη, και μάλιστα «φιλελεύθερη» να ζητάει κανείς, πόσο μάλλον ένας αντιφασίστας, από το κράτος των αστών να τον σώσει από το φασισμό, γιατί τούτο το κράτος είναι κείνο που πολλές φορές στηρίζει ή και ανέχεται ή ακόμα καλύτερα γεννάει τους φασίστες, ακόμη και τους ναζιστές.
Πράγματι, το δημοκρατικό αντιφασιστικό κίνημα και μια πραγματική Αριστερά δεν αποθέτει στο κράτος των αστών την πάλη με το ναζι-φασισμό. Ξέρει όμως καλά ότι υπάρχει μια μάζα λαού, που είναι και πλειοψηφία σε εποχές που δεν είναι επαναστατικές σα τη δική μας, η οποία έχει αυταπάτες γι’ αυτό το κράτος και το πιστεύει για εγγυητή της ζωής και της ησυχίας της. Το πρώτο, λοιπόν, που έχει να κάνει ένας αριστερός δημοκράτης είναι, την ώρα που οργανώνει το λαό κατά του φασισμού (κάτι που ποτέ δεν έκανε η ψευτοαριστερά τα τελευταία 40 χρόνια), να καλέσει το αστικό κράτος να εγγυηθεί τουλάχιστο τα στοιχειώδη δικαιώματα του λαού που απειλούνε οι φασίστες: τη ζωή και την ακεραιότητά του, την ελευθερία του να μιλάει χωρίς να φοβάται ότι αν πει κάτι που δεν αρέσει του ναζιστή τραμπούκου, θα βρεθεί δαρμένος ή μαχαιρωμένος.
Με δυο λόγια, ο πραγματικός αριστερός ζητάει από το κράτος και μάλιστα απαιτεί να είναι αστικό δημοκρατικό και όχι φασιστικό. Μ’ αυτή του την πάλη καταφέρνει κατ αρχήν πραγματικές νίκες κατά των φασιστών, πετυχαίνοντας διάσπαση ανάμεσα στους φασίστες και στους κάπως δημοκρατικούς αστούς.
Ταυτόχρονα πείθει τις μάζες για την ανάγκη να ανατραπεί συνολικά ο καπιταλισμός, καθώς όσο το αριστερό αντιφασιστικό κίνημα θα δυναμώνει, τόσο οι αστοί, αρχίζοντας από τους πιο αντιδραστικούς, θα αρχίσουν να αποκαλύπτονται, επειδή θα αναγκαστούν να χρησιμοποιούν τους φασίστες σαν όπλο κατά του λαού και του αντιφασιστικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος.
Η αθλιότητα και ο δεξιός, αντεπαναστατικός και αντιδημοκρατικός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ και ολόκληρης της ψευτοαριστεράς φαίνεται εδώ ακριβώς: θεωρούν ολόκληρη την αστική τάξη ένα αδιάσπαστο μπλοκ, και μάλιστα την ταυτίζουν ολόκληρη όχι μόνο με το φασισμό, αλλά και με το ναζισμό. Έτσι, αρνούνται κάθε αντιφασιστικό μέτωπο όχι τόσο με τους αστούς, όσο κυρίως με τον δημοκρατικό κόσμο που ακολουθεί και ψηφίζει τα αστικά δημοκρατικά κόμματα.
Με μια κουβέντα, ανοίγουν την πόρτα στο φασισμό, αφού στερούν τον αντιφασιστικό στρατόπεδο από τη δημοκρατική πλειοψηφία του λαού, που είναι εχθρός του ναζισμού, αλλά οι ψευτοαριστεροί δε τη θέλουν μαζί τους, επειδή τάχα δεν είναι ακόμη «πεισμένη αντικαπιταλιστική».
Είναι αυτό που έκανε ο αντεπαναστατικός τροτσκισμός στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν έλεγε ότι ο Χίτλερ και οι ιάπωνες φασίστες ήταν το ίδιο με τον Τσώρτσιλ και με το Στάλιν και ότι καμία πάλη κατά των ναζί που δεν ήταν «καθαρή αντικαπιταλιστική» δεν είχε νόημα. Αυτή είναι η γραμμή της Πέμπτης Φάλαγγας του ναζισμού. Γι’ αυτό και ειδικά ο Μάο τσε Τουγκ, θεωρούσε τους τροτσκιστές τόσο μεγάλο εχθρό του λαού της Κίνας όσο και τους κινέζους πράκτορες του κατακτητή, δηλαδή της Ιαπωνίας. (βλ. Για το εναιίο αντιγιαπωνέζικο μέτωπο)
Υπήρξε περίπτωση που να μην διασπάστηκαν οι αστοί όταν ο φασισμός βρισκόταν εν όψει και ήταν δυνατός; Μήπως δε διασπάστηκαν, για να σταθούμε μονάχα στην Ελλάδα, το 1941-1944 μεταξύ Καΐρου των αγγλόφιλων και Αθήνας των δωσίλογων γερμανόδουλων; Δε διασπάστηκαν μεταξύ Καραμανλή του Α’ και Παλατιού το ‘63, όταν το τελευταίο προβοκάρισε με το ακροδεξιό παρακράτος τον πρώτο; Δεν διασπάστηκαν στη χούντα, όταν ολόκληρο το σωβινιστικό αντικομμουνιστικό και το σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο, αλλά και η αστοδημοκρατική, ακόμη και βασιλική Δεξιά μπήκαν, με το δικό τους έστω τρόπο, στον αντιχουντικό αγώνα;
Το ΚΚΕ του έπους της Εθνικής Αντίστασης και του ΕΑΜ δεν καλούσε, αμέσως με το που φύγαν οι γερμανοί Ναζί από τον τόπο μας, τον Οχτώβρη του ’44, σε τιμωρία των δωσίλογων και ταγματαλητών από την κυβέρνηση Παπαντρέου, στην οποία συμμετείχε; Μετά τη Βάρκιζα, δεν έκανε απανωτά διαβήματα τόσο στις μοναρχοφασιστικές και κεντρώες κυβερνήσεις, όσο και στους Εγγλέζους, για να μαζέψουν τις συμμορίες του Μαύρου Μετώπου και των χιτών; Είχε «φιλελεύθερες αυταπάτες» το ΚΚΕ λίγο πριν αρχίσει το ηρωικό δεύτερο αντάρτικο του ΔΣΕ ή μήπως δε γνώριζε τι είναι το αστικό κράτος;
Μήπως από τέτοιες «αυταπάτες» κατατρυχόταν και ο άνθρωπος που κανείς δε του έχει αρνηθεί το αντιφασιστικό μεγαλείο, εκείνος που ξεφτέλισε το ναζισμό στη δίκη του στο Βερολίνο το 1933, ο γραμματέας της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς Γκεόργκι Δημητρόφ; Γιατί αυτός είναι ο «πατέρας» της γραμμής του αντιφασιστικού μετώπου, το οποίο φέρνει στις γραμμές του αντιφασισμού και τελικά της επανάστασης ολόκληρο το δημοκρατικό λαό αλλά αντικειμενικά και τα δημοκρατικά τμήματα της αστική τάξης;
Μάλλον τέτοιες «φιλελεύθερες αυταπάτες» θα είχαν και οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί της Ισπανίας, οι οποίοι πολέμησαν το φασίστα πραξικοπηματία Φράνκο δίπλα στη δημοκρατική αστική τάξη και στην μικροαστική αριστερή δημοκρατία της Δημοκρατικής Ένωσης και της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Ίσως, επίσης, και το αριστερό αντιφασιστικό ρεύμα της ΕΔΑ (παρά το πραξικόπημα και τη διάλυση του ΚΚΕ το 1956) να μην έκανε καλά, κατά το ΣΥΡΙΖΑ, που πάλευε για τη διάλυση των ακροδεξιών και φιλοναζιστικών παρακρατικών οργανώσεων στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Μια πάλη που ποτίστηκε από το αίμα του ηρωικού αριστερού δημοκράτη Γρηγόρη Λαμπράκη, που τον σκοτώσαν το ‘63 οι παλιοί συνεργάτες των ναζί, Φον Γιοσμάδες, που μέχρι πρόσφατα οι απόγονοί τους κατεβαίναν στις εκλογές με το ΛΑΟΣ και τώρα βρίσκονται στη Χρυσή Αυγή.
Όποιος δε θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει. Περισσός και Κουμουνδούρου φοβούνται σα το διάολο το αντιφασιστικό μέτωπο, γιατί αυτό θα φέρει τους οπαδούς τους, τη βάση τους σε αντίθεση με τον κάλπικο, δεξιό και μικροαστικό «αντικαπιταλισμό» που πουλάνε οι Τσίπρες κι οι Κουτσούμπες όχι γιατί είναι οι ίδιοι μικροαστοί αλλά για να χτυπάνε αποκλειστικά τον μη ναζιστικό, φιλελεύθερο καπιταλισμό των μονοπωλίων της Δύσης και να στρέφουνε το έθνος προς τον φασιστικό, τρεις φορές χειρότερο κρατικο-φασιστικό καπιταλισμό της Ρωσίας, που δουλικά και συνειδητά υπηρετούν.
Πώς μπορούνε να είναι αντικαπιταλιστές, όταν το χειρότερο έκτρωμα που γεννάει ο καπιταλισμός που σαπίζει, το φασισμό, ούτε τον μισούν βαθιά ούτε τον πολεμάνε στ’ αλήθεια, αλλά του κάνουνε πλάτες με τέτοια βρώμικα κόλπα και δικολαβίες τύπου Μπελαντή;
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο πολιτικό επιχείρημα, μόνο αντισυστημικούς μάρτυρες δεν φτιάνει τους χρυσαυγίτες το «εχτός νόμου οι ναζιστές». Με το που έγινε η δολοφονία του παλικαριού στο Κερατσίνι και άρχισε να βγαίνει η μπόχα στην επιφάνεια, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι ξεφοβήθηκαν και άρχισαν να μιλάνε: για τις προστασίες, τα μπραβιλίκια, τις βρωμοδουλειές κάθε είδους, την τρομοκρατία που ασκούσαν ως τα χτες οι ναζί (κι από την οποία κάθε άλλο παρά έχουμε σωθεί). Το να είναι παράνομος ο ναζιστής είναι όρος για να γίνουν γνωστές οι πομπές και η κτηνωδία του, αλλιώτικα, και ειδικά με ένα φιλοναζιστικό καθεστώς σα τούτο δω στην Ελλάδα, όλα μένουνε στο σκοτάδι λόγω του φόβου.
Επίσης, ρόλος της πραγματικής Αριστεράς είναι να αποδείξει στο λαό τη σύμφυση των ναζί με το κράτος των αστών με το να πρωτοστατήσει η ίδια στην αντιναζιστική - αντιφασιστική πάλη. Έτσι, και τους ναζιστές θα αποκαλύψει σαν κατακάθια της κοινωνίας και κανίβαλους και τους αστούς θα αναγκάσει είτε να κόψουν το δεξί τους χέρι, το φασιστικό, που τους είναι χρήσιμο κατά του λαού και της πραγματικής, ακόμα πολύ μειοψηφικής Αριστεράς είτε να μη το κόψουν και να παραδεχτούν ανοιχτά ότι έχουνε πολλά κοινά με τους ναζί και τους φασίστες.
Σε κάθε περίπτωση, ο λαός και η Αριστερά είναι που βγαίνουν κερδισμένοι κι όχι η αστική τάξη και πολύ περισσότεροι όχι οι ναζιστές.
Για το επιχείρημα ότι οι ναζί θ’ αλλάξουν όνομα και θα φτιάσουνε άλλο κόμμα, οπότε αρχίζει «φαύλος κύκλος», κι αυτό είναι δικολαβία τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Όταν λέμε εχτός νόμου οι ναζιστές, εννοούμε και φυλακή - στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για τα στελέχη τους. Όμως, αυτό το σκυλολόι δεν έχει απεριόριστη εφεδρεία καθοδηγητών και ηγετών. Οι χουντικοί φασίστες μπήκαν φυλακή και όσοι πήγαν να στήσουν κόμμα στην πλάτη τους, έφαγαν τα μούτρα τους, με μόνη εξαίρεση τον χουντοΕΠΕΝίτη Βορίδη, που χρειάστηκε να ξεπλυθεί από το ΛΑΟΣ και το Σαμαρά και δε βγαίνει πια ανοιχτά σα φασίστας, αλλά κάνει τον απλό «σκληρό συντηρητικό».
Εκείνο που έχει να κάνει η δημοκρατία, και έπρεπε να το χε κάνει από το 1974, αλλά δεν το επέτρεψαν ο σοσιαλιστής στα λόγια και φασίστας στη πράξη Αντρέας Παπαντρέου και η σοσιαλφασιστική ψευτοαριστερά, είναι να δηλώσει: εκτός νόμου οι ναζιστικές και φασιστικές οργανώσεις. Όποιος εκθειάζει τους ναζί, αλλά και τις διχτατορίες της 4ης Αυγούστου και της 21ης Απριλίου, έστω και κατ’ ελάχιστον, δε μπορεί να συγκροτεί νόμιμη πολιτική οργάνωση και θα τσακίζεται στο γόνατο.
Από κει και πέρα, οι αλλαγές ονομάτων και άλλα τερτίπια των ναζιφασιστών θα μπορούσαν εύκολα να αντιμετωπιστούν από το δημοκρατικό κίνημα, αλλά και από ένα αστοδημοκρατικό κράτος το οποίο θα λειτουργούσε με όρους στοιχειώδους μεταπολεμικού ευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού (και δε θα ήταν το ρωσόφιλο- ρωσόδουλο φιλοναζιστικό έκτρωμα της «Ελληνικής Δημοκρατίας» του σήμερα).
Το ζουμί της θεωρίας ΣΥΡΙΖΑ - ψευτοΚΚΕ: Η ταύτιση με τους ναζί στους κοινούς εχθρούς
Φοβάται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, κι εδώ είναι το «δια ταύτα» της θεωρίας του, ότι απαγόρευση των ναζιστών σημαίνει στο μέλλον και η Αριστερά εχτός νόμου. Μιλάει μάλιστα και για το γεγονός ότι ζούμε -λέει- καιρούς «κοινοβουλευτικής έκτακτης ανάγκης», δηλαδή το γνωστό παραμυθάκι ότι το κύριο πρόβλημα του λαού είναι οι πλειοψηφίες της Βουλής που, επειδή είναι πουλημένες τάχα στη Δύση, ψηφίζουνε όλο πείνα για να μας αγοράσουν τάχα στο τέλος πάμφτηνους οι Γερμανοί της Μέρκελ. (Επαναλαμβάνουν, με πάθος μάλιστα, αυτό το παραμύθι την ώρα που οι μόνοι που μας αγοράζουν πάμφθηνους είναι οι Ρώσοι και οι Κινέζοι).
Δε χρειάζεται να πει περισσότερα ο Μπελαντής, που στο βάθος είναι, όπως είπαμε, Τσίπρας και Κουτσούμπας. Η «έκτακτη ανάγκη» για την οποία μιλάει είναι αυτά που λένε και οι ναζιστές, και πριν και αφού τους πιάσανε: «κάτω το μνημόνιο των αμερικανοευρωπαίων και τελικά των εβραίων, που αντί να πιάσουν τους κλέφτες και τους αστούς πολιτικούς που έχουνε άπειρα λεφτά στα σεντούκια, πιάνουν εμάς τα λαϊκά παιδιά που παλεύουμε για σημαία και πατρίδα».
Αν εξαιρέσει κανείς το θέμα των μεταναστών και το ρατσισμό γενικότερα, Χρυσή Αυγή και ΣΥΡΙΖΑ - ψευτοΚΚΕ έχουνε την ίδια στρατηγική γραμμή και χτυπάν τους ίδιους ακριβώς στρατηγικούς εχθρούς: τη Δύση, τους φιλελεύθερους, το διαφωτισμό, τη βιομηχανία, τη σύγχρονη τεχνολογία, την πρόοδο.
Στα δύο μεγάλα ζητήματα του καιρού μας στην Ελλάδα, η ψευτοαριστερά για το μεν θέμα της πείνας λέει τα ίδια με τους ναζί, ότι τάχα μας πείνασε το μνημόνιο κι όχι η χρεοκοπία που ετοιμάσανε όλοι τους τσακίζοντας τη βιομηχανία και την αγροτική παραγωγή και δωροδοκώντας πλατειά τμήματα του λαού με το ευρωπαϊκό χρήμα που έτρεχε ποτάμι, ούτε το παραγωγικό σαμποτάζ που το συνεχίζουν σήμερα και μάλιστα με την κατάλληλη χρήση των μνημονίων. Όσο για το δε ζήτημα του ναζισμού - φασισμού σκίζει, όπως είπαμε, τα ιμάτιά της να μείνουνε ΝΟΜΙΜΟΙ σαν χιτλερικό πολιτικό κόμμα οι ναζιστές μαχαιροβγάλτες και δολοφόνοι.
Τι σχέση έχει αυτή η κακομούτσουνη, φιλοχρυσαυγίτικη, στην ουσία σοσιαλφασιστική «Αριστερά» με την ΕΑΜική Αριστερά του 1941-1945, τη ΔΣΕίτικη αντι-μοναρχοφασιστική του 1946-1949, την ΕΔΑΐτικη μετά τον πόλεμο, την Αριστερά του αντιφασιστικού Πολυτεχνείου του ‘73; Τι σχέση έχει με όλη την κουλτούρα των αριστερών αγωνιστών, η οποία πάντα ξεκινούσε από τον πιο αδιάλλακτο αντιφασισμό, που δε σήκωνε διαπραγμάτευση και «ναι μεν αλλά…» κ έπλασε γενιές τίμιων, φωτεινών και θαυμαστών ανθρώπων;
Η Αριστερά ήταν πάντα ο μπροστάρης του ευρύτερου δημοκρατικού κινήματος. Ουρά του και στη συνέχεια αντίπαλό του την έκαναν οι πουλημένοι ηγέτες της, που διάλυσαν το πραγματικό ΚΚΕ κι έφτιαξαν ένα ψεύτικο κόμμα από το 1961 και δώθε. Παιδιά αυτού του ψεύτικου «ΚΚΕ» είναι ο Τσίπρας, ο Κουβέλης, ο Κουτσούμπας, όλοι οι σοσιαλφασίστες που πρόδωσαν και πούλησαν τους αγώνες αυτού του λαού για ψωμί, δημοκρατία, υλική και πνευματική προκοπή κι ανάπτυξη, σοσιαλισμό. Ιδιαίτερα χτύπησαν τον αγώνα του Πολυτεχνείου, ενώ μετά την πτώση της χούντας χτύπησαν με λύσσα τον αγώνα για να πεταχτούν οι χουντικοί από το κράτος και τη δημόσια ζωή (αποχουντοποίηση) με όσο πάθος τώρα χτυπάνε τον αγώνα για απο-ναζιστοποίηση του κράτους και της κοινωνίας.
Ψευτοαριστερά και κλασσικοί ναζιστές ενώνονται πίσω από ένα νέο, βρώμικο αφεντικό που έρχεται στη χώρα μας με τη μάσκα του φίλου. Πρόκειται για τη Ρωσία του φασίστα Πούτιν, που μόλις πριν από λίγες μέρες, με αφορμή τη Συρία, έδειξε ότι κάνει διπλωματικό κουμάντο τον πλανήτη, σε βαθμό μεγαλύτερο από τις ΗΠΑ, μέσα από τις συμμαχίες και τις μεταμορφώσεις της.
Σ’ αυτό το αφεντικό μας καλεί να πάμε ο Τσίπρας για δανεικά για να γλιτώσουμε τάχα από τη Μέρκελ, κι ας μας πουλάει ο Ρώσος το φυσικό αέριο με καπέλο 30% σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, κι ας αγοράζει τζάμπα τη γη στη Χαλκιδική, τη Δωδώνη, τον ΠΑΟΚ, τη ΣΕΚΑΠ με τα καπνά, την Τράπεζα Πειραιώς, κι ας ζητάει τζάμπα τα τρένα και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Η Μέρκελ τρώει τις μούτζες, εμφανίζεται να επιβάλλει κούρεμα μισθών και πείνα κι ο Ρώσος αγοράζει τζάμπα κι έχει έτοιμους εργάτες-δούλους, που τον θεωρούνε μάλιστα προς το παρόν και φίλο τους γιατί τους βγάζει από την κόλαση της ανεργίας!
Σ’ αυτόν τον ίδιο Πούτιν πάει ο Κουτσούμπας, όταν συναντάει τον πρέσβη της Ρωσίας πάνω στην κρίση της Συρίας και παρουσιάζει τη Μόσχα σα δύναμη ειρήνης ενάντια στις ΗΠΑ, αυτός ο δήθεν «απόλυτος κομμουνιστής αντικαπιταλιστής» που δεν κάνει τάχα διακρίσεις μεταξύ καπιταλιστικών χωρών και μεταξύ ιμπεριαλιστών.
Σ’ αυτόν μας καλεί να πάμε κι ο Κουβέλης, που σα στέλεχος του ΣΥΝασπισμού το 2009 όταν τον ρώτησαν για την κρίση με το φυσικό αέριο στην Ουκρανία, που τότε στέναζε από τους εκβιασμούς της Ρωσίας επειδή είχε αντιρώσο πρόεδρο, είχε απαντήσει λίγο πολύ ότι όποιος είναι αντιρώσος στην Ουκρανία είναι χαφιές των Αμερικάνων και ότι ο ίδιος είναι πολύ χαρούμενος που «επιτέλους» τάχα η Ρωσία «ξαναγίνεται» μεγάλο γεωπολιτικό μέγεθος, λες κι έπαψε ποτέ να είναι!
Σ΄ αυτόν όμως, στον Αδόλφο Πούτιν, μας καλεί να πάμε εδώ και χρόνια τόσο η φυλλάδα των ναζιστών της Χρυσής Αυγής, όσο και πιο πρόσφατα ο Κασιδιάρης από το βήμα της Βουλής.
Για εβραιοσιωνιστικό λόμπι μιλάνε οι ναζήδες, κύριο εχθρό -μετά τις ΗΠΑ- το Ισραήλ έχουνε οι συριζαίοι κι οι κνίτες, τάχα από «αγάπη» για την Παλαιστίνη. Από τις δεκάδες συρράξεις ανά τον κόσμο, μονάχα για την διαμάχη Ισραηλινών - Παλαιστινίων κάνουνε διαδηλώσεις σε πρεσβεία κράτους -πλην των ΗΠΑ- το οποίο «τυχαίνει» να είναι το εβραϊκό. Στη σέρβικη πρεσβεία για τη Βοσνία και στη ρωσική για την Τσετσενία όμως δεν πάτησαν ποτέ, αντιθέτως χειροκροτούσαν τους σφαγείς «ορθόδοξους αδερφούς μας», αυτοί οι δήθεν μαρξιστές, φυσικά και πάλι μαζί με τους ναζήδες.
Άρα, λοιπόν, τη θεωρία «των δύο άκρων» τη φτιάχνει η πράξη της ψευτοαριστεράς και όχι οι «εγκέφαλοι» της εθνικιστικής ακροδεξιάς τύπου Λαζαρίδη. Μόνο που δεν πρόκειται για δύο άκρα, αλλά για έναν ακροδεξιό πόλο, στον οποίο οι ναζί ως ωμοί ρατσιστές γενοκτόνοι-κανίβαλοι είναι ποιοτικά πιο δεξιά απ’ όλους κι έξω από κάθε όριο ανθρώπινου πολιτισμού.
Το «θα μας βγάλουνε κι εμάς παράνομους» του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει στο βάθος ότι θεωρούν κέντρο του αντιλαϊκού «κακού» ή αλλιώτικα την πιο βαθιά αντίδραση όχι το ναζιστή αλλά τον φιλελεύθερο , που σήμερα πιάνει το χρυσαυγίτη και αύριο θα πιάσει και τον «αριστερό». Άρα, αυτή η θέση φτιάνει ανθρώπους που μισούν πιο πολύ το αστοδημοκρατικό, στη μορφή έστω, κράτος που συλλαμβάνει το ναζιστή απ’ ότι μισούν τον ίδιο το ναζισμό. Αυτό σημαίνει αντικειμενική συμμαχία με τον φασισμό ενάντια στον έστω ασυνεπή αστοδημοκρατισμό, αυτό είναι το αίσχος και η ρωσοπραχτόρικη τροτσκιστική κατάντια των ηγεσιών ΣΥΡΙΖΑ - ψευτοΚΚΕ. Στο βάθος αυτή είναι η στρατηγική όλων των οππορτουνιστών και σοσιαλφασιστών της γης σήμερα. Αυτοί σε συνθήκες επέλασης του ρωσοκινεζικού νεοναζισμού και του ισλαμοφασισμού αντί για ένα παγκόσμιο αντιφασιστικό μέτωπο καλούν σε ένα παγκόσμιο αντι-νεοφιλελεύθερο μέτωπο.
Αυτό εξηγεί στο βάθος και το πάθος με το οποίο η ψεύτικη «Αριστερά» υπερασπίζεται τη νομιμότητα των ναζιστών σαν πολιτικό κόμμα, αλλά και το γεγονός ότι πάει να «αντιπαλέψει», δηλαδή να ξεκαρφώσει τους ναζιστές με το ψέμμα ότι η Χρυσή Αυγή είναι τσιράκι των φιλελεύθερων, των εφοπλιστών και γενικά του δυτικού τύπου ελληνικού ιδιωτικού κεφάλαιου.
Η ψευτοαριστερά δε μπορεί και δε θέλει να χτυπήσει το χρυσαυγίτη στην ουσία της γραμμής του, γιατί τελικά αυτή η γραμμή, πέρα από το ρατσισμό και την «ανωτερότητα της φυλής», είναι η δικιά της.
Η ιδεολογία του κνίτη λίπασμα για την ανάπτυξη του χρυσαυγίτικου ναζισμού
Ο χρυσαυγίτης στο μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας δεν έγινε αποδεχτός τόσο εξ αιτίας της γραμμής του για τους παράνομους μετανάστες. Αυτό έπαιξε ρόλο εκεί όπου υπάρχει οξύ πρόβλημα μεγάλης μεταναστευτικής συγκέντρωσης σε συνθήκες αποθήκης ανθρώπων, οπότε και εγκληματικότητας (π.χ. Αγ. Παντελεήμονας στην Αθήνα, Πάτρα κλπ.). Το βασικό στη θεωρία του που συγκινεί έναν πολιτικά καθυστερημένο κόσμο είναι το «κάτω οι κλέφτες» ή πιο σωστά «κάτω η κλεπτοκρατία και η δημοκρατία των 300 του κοινοβούλιου που τη γεννάει». Αυτή μάλιστα τη γραμμή, που έμμεσα τη ζυμώνουνε στον κόσμο (και τη ζυμώναν από χρόνια) το ψευτοΚΚΕ και (από τότε που έγινε ξανά τάχα «ριζοσπαστικός» και πέταξε το ευρωπαϊκό προσωπείο) ο ΣΥΝασπισμός, η Χρυσή Αυγή την πάει ως το τέρμα της.
Εκεί δηλαδή που ο κνίτης κι ο συριζαίος σε όλες τις παρέες, σε όλα τα τραπέζια, σε όλες τις κουβέντες λένε ότι κέντρο της αντίδρασης είναι ο Πρετεντέρης, τα μέσα ενημέρωσης με κάπως φιλοευρωπαϊκή γραμμή και οι φιλελεύθεροι αστοί του μνημόνιου, ο χρυσαυγίτης πάει και τους φτύνει την κάμερα, τους κλοτσάει (Κασιδιάρης – Ζαρούλια), τους ταπεινώνει και υπόσχεται με τρόπο ότι κάποτε θα τους συντρίψει. Ο ναζιστής είναι, δηλαδή, στα μάτια του απλού ανθρώπου ένας λαϊκός αντικαπιταλιστής που, αντί να μιλάει με τη Λαγκάρντ και με τους Ευρωπαίους σαν τον Τσίπρα κι αντί να κάνει «μαρξιστικές» αλαμπουρνέζικες αναλύσεις σαν τον Κουτσούμπα, κάνει ό,τι θα ‘κανε κι ο ίδιος ο τηλεθεατής χωρίς γνώση των αληθινών αιτίων της καταστροφής του, η μάλλον των αιτίων που η ίδια η πανεθνική στη γραμμή της τηλεόραση του υποδεικνύει: βρίζει «αυτούς που τα φάγανε», κατουράει έξω από «τα κανάλια του μνημόνιου», κλοτσάει και ταπεινώνει, όντας ταυτόχρονα ένας λαϊκός τύπος (στη μορφή, γιατί στην πράξη τα στελέχη των ναζί δεν είναι λαός, αλλά άνθρωποι του υπόκοσμου).
Ο ναζιστής, λοιπόν, κερδίζει τις πιο καθυστερημένες πλευρές του λαού πάνω σε μια απάτη, πάνω σε ένα μεγάλο ψέμα που το φτιάξαν από κεινού η ψευτοαριστερά και το «αντινεοφιλελεύθερο» λαλιωτικό ΠΑΣΟΚ, δηλαδή οι σοσιαλφασίστες: ότι πυρήνας του κακού σε αυτή τη χώρα και άκρα δεξιά των αστών είναι τάχα το ιδιωτικό κεφάλαιο της αγοράς, οι φιλελεύθεροι πολιτικοί του εκπρόσωποι και τελικά, σε διεθνές επίπεδο, η Ευρώπη και η Δύση. Ποτέ αυτές οι μάζες δεν μπόρεσαν να ακούσουν ότι για την καταστροφή του φταίνε οι άνθρωποι της Ρωσίας, οι δήθεν φίλοι του λαού, που κλείσανε τα εργοστάσια. Όλα τα κακά για τον κνίτη και το χρυσαυγίτη πηγάζουν από τη Δύση και αυτή είναι η μεγάλη υπηρεσία την οποία πρόσφερε η ψευτοαριστερά στους κλασσικούς ναζιστές φίλους και συναγωνιστές της στον κοινό τους «αγώνα»: ότι έφτιαξε ένα λαό με την κνίτικη, δηλαδή την ακροδεξιά «αντικαπιταλιστική» λογική στο κεφάλι, με την οποία δουλεύει κατά κόρον ο χρυσαυγίτης ναζιστής.
Αν η «Αριστερά» παραδεχτεί ότι η Χρυσή Αυγή δεν είναι της ΕΕ και των μνημόνιων, που τα βρίζει από το πρωί ως το βράδυ ο Κασιδιάρης, ούτε των εφοπλιστών που πήραν τα καράβια τους από την Ελλάδα, θα βρεθεί στην πολύ δύσκολη θέση να εξηγήσει στους οπαδούς της, που έχουνε, σε ένα μέρος τους, αριστερές και προοδευτικές διαθέσεις, πώς γίνεται να είναι στο ίδιο στρατόπεδο με τους ναζήδες σε όλα τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα, ακόμα και στον επιλεχτικό «αντικαπιταλισμό» που αφήνει τους δεμένους με τη Ρωσία καπιταλιστές να αλωνίζουνε και κλείνει όλους τους υπόλοιπους ή εμποδίζει έστω την ανάπτυξη και τις δραστηριότητές τους.
Σε ό,τι αφορά δε τα «δύο άκρα», μια πραγματική αστική δημοκρατία πράγματι δε θα χαριζόταν στις τραμπούκικες και αντιλαϊκές πράξεις βίας της ψευτοαριστεράς (π.χ. επιθέσεις στις Σκουριές, τραμπουκισμοί με ρόπαλα του ψευτοΚΚΕ κατά επιβατών πλοίων κλπ.), στο βαθμό βέβαια που θα τις είχε αποκαλύψει στο λαό σαν τέτοιες. Η διαφορά είναι ότι τα περί «δύο άκρων» των Σαμαρά - Κρανιδιώτη - Λαζαρίδη δικαιώνουν το ΣΥΡΙΖΑ σα φίλο του λαού: γιατί οι φαιοί αυτοί τύποι παρουσιάζουνε τη βία του Τσίπρα σα βία του λαού, βία «κομμουνιστική – κόκκινη» που έρχεται τάχα από άλλη πηγή, αντίθετη από εκείνη της Χρυσής Αυγής.
Αλλά αυτή τη βία, τη σοσιαλφασιστική, ποτέ οι Σαμαράς - Βενιζέλος δεν θα την χτυπήσουν στ αλήθεια, γιατί είναι κομμάτι της ακροδεξιάς βίας που οδήγησε και οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή, στην πείνα και στο φασισμό προς όφελος της αγαπημένης τους Ρωσίας, που μας θέλει για αποικία της. Η βία της ψευτοαριστεράς -που πάντως δεν συγκρίνεται με την ρατσιστική και κανιβαλική βία των ναζί που πρέπει να τη συντρίψουμε σε ενιαίο μέτωπο με τους πάντες- θα μπορεί να αντιμετωπιστεί αληθινά μονάχα σε όσο βαθμό το δημοκρατικό, προοδευτικό και αριστερό κίνημα θα πείθει την πλειοφηφία του λαού σε κάθε χώρο πάλης για τον ακροδεξιό χαρακτήρα της οπότε και ο λαός θα έχει μπροστά του ένα ζωντανό παράδειγμα μιας άλλης πραγματικής, ριζοσπαστικής, ταξικής, επαναστατικής αλλά και δημοκρατικής Αριστεράς.
Στην πραγματικότητα πάντα υπάρχουν δύο άκρα στην κοινωνία. Μόνο που το αληθινό αντίθετο άκρο της Χρυσής Αυγής είναι σήμερα αυτοί που θέλουν την απαγόρευσή της, δηλαδή οι πραγματικοί αριστεροί, καθώς και οι συνεπείς δημοκράτες. Όλοι αυτοί ποτέ δεν διανοήθηκαν να μη βγει εκτός νόμου το ναζιστικό άκρο για να μην βγουν εκτός νόμου οι ίδιοι. Αντίθετα ξέρουν ότι όσο είναι νόμιμοι οι ναζί είναι οι ίδιοι που περιορίζονται στην πολιτική τους ελευθερία και τελικά προορίζονται να μπουν στον δρόμο της παρανομίας. Και για να τελειώνουμε: Σε κάθε περίπτωση η ασπίδα του αριστερού έναντι μιας εξουσίας που πρώτα θα βγάλει παράνομο το ναζιστή και μετά τον ίδιο, πράγμα που δεν έχει γίνει ποτέ ιστορικά με αυτή τη σειρά, είναι ακριβώς η οργάνωση του λαού και ο πρωτοπόρος ρόλος της αριστεράς στο δημοκρατικό κίνημα, καθώς και στο ταξικό εργατικό - λαϊκό.
Η νομιμότητα των ταγματαλητών το 1944 σήμανε το θάνατο της Δημοκρατίας μέχρι το 1974 και, αργά ή γρήγορα, την παρανομία για το επαναστατικό ΚΚΕ.
Μια αστική τάξη που θα αναγκαστεί από ένα ρωμαλέο αντιφασιστικό κίνημα να βγάλει παράνομους τους ναζί, ούτε να σκεφτεί δε θα μπορεί να περάσει νόμο για παρανομία της πραγματικής Αριστεράς, γιατί αυτή θα ηγείται μοιραία αυτού του νικηφόρου μετώπου και θα ακτινοβολεί πιο πολύ από κάθε άλλον πολιτικό χώρο και οι αγωνιστές της θα περιβάλλονται από την αγάπη και την εμπιστοσύνη κάθε δημοκράτη και πατριώτη.
Η ήττα των -στη μορφή τροτσκιστικών, στην ουσία φιλοναζιστικών- παραμυθιών που γεννοβολάει το Κρεμλίνο και αναπαράγουν στην Ελλάδα οι λακέδες του Πούτιν, δήθεν «αριστεροί» ηγέτες των ΣΥΡΙΖΑ - ψευτοΚΚΕ, για να εξασφαλίζουνε τη νομιμότητα των φιλορώσων συναγωνιστών τους, ναζιστών της Χρυσής Αυγής, αποτελεί όρο για τη συγκρότηση μιας στοιχειωδώς μαζικής δημοκρατικής και επαναστατικής Αριστεράς.
Ο φιλοναζισμός, έστω καλυμμένος, είναι η πιο χτυπητή αποκάλυψη του δεξιού, τελικά φασιστικού χαρακτήρα της ψευτοαριστεράς. Ο καθένας αρχίζει να παίρνει πια την πραγματική του θέση στον άξονα Δεξιά – Αριστερά, όχι με βάση το πώς χαρακτηρίζει τον εαυτό του, αλλά το τι θέσεις παίρνει στα πραγματικά ζητήματα που βάζει η ζωή και η ταξική πάλη.
Η θέση της ψευτοαριστεράς για τους ναζιστές είναι η αχίλλεια φτέρνα της κι εκεί πρέπει να χτυπηθεί αλύπητα, αν θέλουμε να γλιτώσουμε σα λαός από τα δεσμά του φασισμού και της υποδούλωσης στους χειρότερους δυνάστες και αποικιοκράτες, στους ρωσοκινέζους φασίστες εργοδότες του Τσίπρα, του Κουτσούμπα, του Κουβέλη και του Μιχαλολιάκου.