Οι Ρομά, στην Ελλάδα, όπως οι μαύροι (Αφροαμερικανοί) στις ΗΠΑ, υποφέρουν κυρίως από το λευκό ρατσισμό, αλλά υποφέρουν και από τον εγκληματικό συμμοριτισμό και το λούμπεν που κρύβεται μέσα στις κοινότητές τους, όπως συμβαίνει σε πολλές χώρες (και στην Ελλάδα) και με τους φτωχούς ξένους μετανάστες.
Επειδή και οι φτωχοί λευκοί υποφέρουν από το μαύρο ή το Ρομά ή το μεταναστευτικό λούμπεν, πολλοί από αυτούς μισούν όλους τους Ρομά, όλους τους μαύρους και όλους τους μετανάστες, οπότε έλκονται από την φασιστική ακροδεξιά.
Μια πραγματική προλεταριακή αριστερά θα πάλευε κύρια ενάντια στον λευκό ρατσισμό στην κοινωνία, αλλά θα πάλευε και μέσα στους καταπιεσμένους μαύρους, Ρομά και μετανάστες, καθώς και μέσα στους συνειδητούς αντιφασίστες "λευκούς" ενάντια στο εγκληματικό αστοποιημένο λούμπεν των μειονοτικών αυτών ομάδων που η νέα δήθεν «αριστερή» μορφή του φασισμού υποστηρίζει.
Η πιο χαρακτηριστική χώρα για τη μελέτη αυτών των δύο μορφών φασισμού είναι το κέντρο του δυτικού καπιταλισμού, οι ΗΠΑ.
Στις ΗΠΑ υπήρχε ως πρόσφατα ένας μόνο πόλος φασισμού, ο κλασικός λευκός που κι εκεί παραμένει ο κύριος. Σταδιακά όμως, μετά την ανάδυση του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού - νεοναζισμού στη δεκαετία των 1960, από τη μια ενισχύθηκε αυτός ο πόλος που κατέλαβε και την προεδρία των ΗΠΑ με εκπρόσωπο τον Τραμπ, από την άλλη ισχυροποιήθηκε ο «αριστερός» σοσιαλφασιστικός πόλος, με κύριο εκπρόσωπο του σήμερα το κρυφοτροτσκιστικό (ντυμένο σοσιαλδημοκρατικό) ρεύμα Σάντερς-Κορτεζ μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα.
Αυτός ο δεύτερος πόλος έκανε κύριο ζήτημα μέσα στην καλοπροαίρετη, αντιρατσιστική αριστερά της βάσης το σύνθημα υπέρ της αποαστυνόμευσης "μην χρηματοδοτείτε την αστυνομία", που είναι στην ουσία ένα δώρο στο εγκληματικό λούμπεν και πιο άμεσα στο μαύρο λούμπεν. Αυτό το αίτημα επιβλήθηκε από τους σοσιαλφασίστες στο κίνημα «Black Lives Matter» (οι μαύρες ζωές μετράνε), οπότε ενίσχυσε σε ασύλληπτο βαθμό το νικημένο Τραμπ και υπονόμευσε βαθιά το κίνημα των καταπιεσμένων και περιθωριοποιημένων μειονοτήτων. Οι σοσιαλφασίστες δεν ζητούν έτσι σαν μίνιμουμ δημοκρατικό αίτημα μια δημοκρατική, μη φασιστική και μη ρατσιστική αστυνομία, που δεν θα πυροβολεί στο ψαχνό επειδή δεν της αρέσει το χρώμα του δέρματος του κάθε πραγματικού ή φανταστικού θύτη, αλλά την πλήρη ελευθερία του εγκληματικού λούμπεν, το οποίο δικαιολογούν ως «απόρροια της κοινωνικής και φυλετικής ανισότητας».
Έτσι στις ΗΠΑ, όπως και στη χώρα μας, διαμορφώνεται ένα δίπολο που στη μία μεριά του είναι οι κλασικοί ακροδεξιοί και φασίστες που γίνονται μ’ αυτό τον τρόπο αρχηγοί της κάθε ντόπιας "λευκής" φτωχολογιάς και στην άλλη μεριά του είναι οι σοσιαλφασιστικές ηγεσίες της δήθεν αριστεράς.
Αυτές οι δύο μορφές φασισμού ρουφάνε το προλεταριάτο και ευρύτερα το λαό και τον διασπούν, βάζοντας να διαλέξει ανάμεσα στη μία ή στην άλλη μορφή φασισμού.
Είναι μάλιστα τεράστια προβοκάτσια ενάντια στην ίδια τη φτωχή, λαϊκή πλειονότητα των ίδιων των Ρομά, των τόσο περιθωριοποιημένων από το καθεστώς του αρχαιόπληκτου σοβινισμού των «2.500 χιλιάδων χρόνων ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού», η ψευτοαριστερά, μαζί με τη φασιστική ακροδεξιά και τις πιο φαιές τάσεις της ΝΔ του Μητσοτάκη, να παρουσιάζουν από κοινού την αντίδραση κύρια του λούμπεν των Ρομά με τις καραμπίνες, τις βίαιες ενέργειες με παρεμπόδιση συγκοινωνιών και γενικά πράξεις που ενοχλούν και δυσκολεύουν τη ζωή του γενικού πληθυσμού ως την πραγματική φυσιογνωμία της κοινότητάς τους. Η μόνη διαφορά ψευτοαριστεράς και φαιών είναι ότι η πρώτη λέει «μπράβο, συνεχίστε στον ίδιο δρόμο», ενώ οι δεύτεροι απαντούν, με το βλέμμα στη φτωχή λευκή μάζα: «τέτοιοι που είναι, τέτοια συμπεριφορά τους αξίζει από την αστυνομία και το κράτος». Και πάλι δηλαδή οι «κόκκινοι» σοσιαλφασίστες γίνονται αρωγοί του συμμαχικού τους, κλασσικού «μαυρομπλέ» ναζιφασισμού.
Αυτές οι ενέργειες λοιπόν, που τις πυροδοτεί ή πιο σωστά τις θωπεύει και ενισχύει η ψευτοαριστερή και ψευτοαναρχική πλευρά του καθεστώτος (με γενικό αρχηγό τον Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ) αποτελούν βούτυρο στο ψωμί του κάθε ρατσισμού, οπότε το δίπολο γίνεται αποπνικτικό για κάθε γνήσιο ταξικό και δημοκρατικό κίνημα που θέλει να ενώσει τη λευκή δημοκρατική πλειοψηφία με την πλειονότητα των Ρομά, που διψάνε για μια ανθρώπινη ζωή.
Αυτή τη ζωή τους την έχουν με σύστημα στερήσει, ιδιαίτερα οι ρωσόφιλοι στις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, γιατί κατάστρεψαν τις εργατικές δουλειές που κάνανε τόσο στην ύπαιθρο όσο και στην πόλη από τη μια με το να εισάγουν μαζικά και απότομα στα 1990 μια πολύ φτηνότερη εργατική δύναμη, και από την άλλη με το να διευκολύνουν τη διοχέτευση των άνεργων στην μικροπαρανομία την ώρα που άφησαν το μεγαλοσυμμορίτικο λούμπεν να επιβληθεί στα γκέτο.
Το νέο εργατικό κίνημα που θα βγει μέσα από την πάλη ενάντια στην πολιτική οπισθοδρόμηση και τη βιομηχανική υπονόμευση της χώρας θα μπορέσει πάρα τις μεγάλες δυσκολίες να ενώσει τη φτωχολογιά στη βάση και θα παλέψει για να μπορούν οι Ρομά να δουλεύουν, να ζουν και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με αξιοπρέπεια, να σπάσουν τα γκέτο και να μην γίνονται μπαλάκι μεταξύ, από τη μια πλευρά, ενός ρατσιστικού κράτους και μιας φιλοχρυσαυγίτικης αστυνομίας του κι από την άλλη των χειρότερων παλιανθρώπων, κλεφτών και φονιάδων μέσα στις κοινότητές τους, που τους εκθέτουν και τους απομονώνουν από τον υπόλοιπο λαό.
Αυτός είναι ο δρόμος της σωτηρίας όχι μόνο για τους Ρομά αλλά για όλη τη χώρα γιατί οι δυο αυτές μορφές φασισμού που διασπούν σήμερα το λαό έχουν τον ίδιο τελικό πολιτικό ηγέτη, το νεοχιτλερικό ιμπεριαλιστικό άξονα Ρωσίας-Κίνας, που καθοδηγεί τις δυο μορφές του παγκόσμιου φασιστικού στρατού του ενάντια στον κοινό κύριο εχθρό του, τις αστικές δημοκρατίες και στο κάθε προλεταριακό ταξικό και κάθε εθνικο-λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.