Αυτό ζούμε σήμερα με τη ρωσική ναζιστική εισβολή στην Ουκρανία και αυτό σημαίνουν οι πλατφόρμες γενοκτονίας και εξαφάνισης των Ουκρανών ως έθνος που δημοσιεύουν τα κρατικά ειδησεογραφικά πρακτορεία του Κρεμλίνου, μπροστά στα έκπληκτα μάτια της ανθρωπότητας. Οι χώρες, τα έθνη και οι λαοί, φυσικά, δεν πρόκειται να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια. Θα αντισταθούν και θα ματώσουν, γιατί θέλουν και - σε πρώτη φάση - να επιβιώσουν, και στη συνέχεια να ζήσουν ανθρώπινα και πολιτισμένα, να προκόψουν. Αυτό ζούμε σήμερα όταν βλέπουμε και συγκινούμαστε από το πάθος και την αυταπάρνηση με τα οποία πολεμούν οι Ουκρανοί πατριώτες.
Μέσα σ’ αυτό το παγκόσμιο σκηνικό οι εργαζόμενοι στη χώρα μας βιώνουν τη μεγαλύτερη ύβρη και μια από τις πιο ντροπιαστικές αντιστροφές στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. Είχαμε τονίσει την Πρωτομαγιά του 2019 ότι το ψεύτικο κόκκινο πάει στην άκρη του, μα μήτε εμείς δεν περιμέναμε πόσο γρήγορα θα γίνονταν τα αποκαλυπτήριά του. Σχεδόν όλοι όσοι εμφανίζονται ως ηγέτες «αριστερών» κι ακόμη περισσότερο «κομμουνιστικών» ρευμάτων, οργανώσεων και κομμάτων, δεν έχουν μόνο σκοτώσει κάθε συνδικαλιστική, πολιτική και ιδεολογική γραμμή άμυνας της εργατικής τάξης απέναντι στον ιμπεριαλισμό και στην αστική τάξη, ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Επιχειρούν τώρα να τη σύρουν να γίνει σύμμαχος των Ρώσων κανίβαλων που σφάζουν και βιάζουν γυναίκες και παιδιά στην Ουκρανία. Αυτό δε το κάνουν τόσο ουρλιάζοντας υπέρ του φασίστα Πούτιν και παρουσιάζοντάς τον ως αντιναζιστή (αυτό το κάνουν κυρίως ανώνυμα ο βαθύς ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και το βαθύ ψευτοΚΚΕ του Κουτσούμπα στο Διαδίκτυο). Το κάνουν κυρίως με τα βρωμερά μισόλογα στις επίσημες διακηρύξεις τους, παρουσιάζοντας τον πόλεμο ως τάχα «από κοινού ευθύνη της Δύσης και της Ρωσίας», με τον τόνο να πέφτει πάντα στην πρώτη και συκοφαντώντας τον αμυνόμενο, δηλαδή τους Ουκρανούς, ως αντιδραστικούς και μη άξιους υπεράσπισης. Κι αυτό την ώρα που στην Ουκρανία δεν πολεμάει κανένας στρατιώτης δυτικής ιμπεριαλιστικής χώρας, παρά μονάχα οι ίδιοι οι Ουκρανοί (έστω και με πολλά δυτικά όπλα, που τους δόθηκαν όμως κατόπιν εορτής, δηλαδή κατόπιν εισβολής). Πολεμούν όμως κανονικότατα και ασκούν φριχτή και σκληρόψυχη κατοχή και βία σε όποια περιοχή καταλαμβάνουν οι στρατιώτες της φασιστικής, πουτινικής Ρωσίας.
Οι ίδιοι κνίτες (είτε του Περισσού, είτε συριζαίοι, λαφαζανικοί και ναρίτες, όλοι τους από την ίδια πολιτική μήτρα) είναι που με συνέπεια αρνούνταν και υπονόμευαν τα εργατικά σωματεία που ξεπήδησαν μετά τη μεταπολίτευση, κυρίως τα πρωτοβάθμια στους χώρους δουλειάς στα οποία πρωτοστατούσαν οι πιο ταξικοί εργάτες, με τη βοήθεια της πρωτοπόρας επαναστατικής διανόησης του τότε μ-λ-μαοϊστικού ρεύματος.
Οι ίδιοι κνίτες είναι που, σε συμμαχία με την πιο βρώμικη ομάδα στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ από τη δεκαετία του ‘80, αφού είχαν αλώσει και διαλύσει κάθε ταξικό συνδικαλισμό, γκρέμισαν με πάθος και μανία το μεγαλύτερο μέρος της βαριάς βιομηχανίας της χώρας και μεγάλο μέρος της μεσαίας, σπρώχνοντας ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι του λαού στο παραγωγικό σάπισμα σε θέσεις χωρίς αντικείμενο στο δημόσιο, ετοιμάζοντας τη χρεοκοπία που βίωσαν με πολύ πόνο οι λαϊκές μάζες μετά το 2010.
Πρόκειται για το μεγαλύτερο έγκλημά των ψευτοκομμουνιστών κατά της εργατικής τάξης, καθώς αυτοί, φορώντας τενεκεδένια, ψεύτικα σφυροδρέπανα, μπήκαν επικεφαλής της ρωσόφιλης μερίδας της άρχουσας τάξης (που είχε για κορυφαίους πολιτικούς εκπροσώπους τους Α. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή τον Β’) σε μια πρωτοφανή παραγωγική καταστροφή μιας χώρας σε ειρηνική περίοδο, για λογαριασμό των Ρώσων φασιστών ιμπεριαλιστών. Γύρισαν έτσι το ρολόι της προόδου αυτής της χώρας προς τα πίσω, κόντρα σε κάθε μαρξισμό και σε κάθε θέση του παλιού, μεγάλου ΚΚΕ υπέρ της ανεξάρτητης βιομηχανικής ανάπτυξης της Ελλάδας, υπονομεύοντας έτσι την εθνική ανεξαρτησία, την πολιτισμένη και σύγχρονη ζωή του λαού και πάνω απ’ όλα την προοπτική της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης των εργαζόμενων μαζών.
Οι ίδιοι αυτοί κνίτες αντικομμουνιστές είναι που, μαζί με τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ αρχικά και κυρίως της ΝΔ μετά το 1993 πρωτοστατούσαν στον αντιτουρκισμό και στο πνίξιμο κάθε προοδευτικής έκλαμψης διεθνισμού μέσα στο προλεταριάτο και στη διανόηση, κάνοντας εθνικό δόγμα τη θεωρία ότι «η Τουρκία είναι ο εθνικός μας εχθρός, η Αμερική είναι κρυφός σύμμαχός της, άρα η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί προς τη Ρωσία». Οι ίδιοι κνίτες, συριζαίοι και συντροφιά είναι που για 20 χρόνια υπονόμευαν κάθε πάλη κατά της δολοφονικής ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, γιατί όπως έλεγαν αυτή η πάλη «αποπροσανατόλιζε» το λαϊκό κίνημα, που έπρεπε τάχα να παλεύει μονάχα για οικονομικά αιτήματα. Άλλαξαν θέση μόνο όταν άλλαξε και η νεοναζιστική πουτινική Ρωσία. Αυτή ενώ ως τότε φιλοξενούσε την διεθνή των νεοναζί στην Αγία Πετρούπολη, εν όψει της επίθεσης του 2014 στην Ουκρανία και αξιοποιώντας προβοκατόρικα τα ιστορικά λάθη του ουκρανικού εθνικισμού, αποφάσισε να διαχωριστεί από τους ναζί που παντού ανά τον κόσμο καθοδηγούσε, να εμφανιστεί σαν μέγας διώκτης τους και να ρίξει αυτή την κατηγορία σε όλο το ουκρανικό έθνος και σε όλη τη Δύση, λέγοντας ότι οι ναζί θα ξαναεισβάλουν στη Ρωσία.
Για χρόνια μια χούφτα μαοϊστές, ζαχαριαδικοί κομμουνιστές της ΟΑΚΚΕ φώναζαν ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν τυχαίο, ούτε γινόταν από δογματισμό, επειδή δήθεν οι κνίτες διάβαζαν απλά «λανθασμένα» το μαρξισμό. Επέμεναν ότι επρόκειτο για συνειδητή, ξενόδουλη και φασιστική πολιτική με στόχο την υποταγή της χώρας στη φασιστική Ρωσία, μια θέση η οποία αντιμετωπιζόταν από όλα τα υπόλοιπα πολιτικά ρεύματα, ακόμη και τα μη φιλορωσικά, ως πολιτικά σκανδαλώδης και αδύνατη στο να υιοθετηθεί. Σήμερα όλοι αυτοί οι κνιτοειδείς προδότες της τάξης, αυτοί που σκότωσαν κάθε δημοκρατία και κάθε ελευθερία έκφρασης μέσα στα συνδικάτα και στους μαζικούς χώρους που έλεγχαν τα τελευταία 40 χρόνια, αυτοί που ήξεραν πάντα να απογοητεύουν, να τρομοκρατούν και να στέλνουν σπίτι του κάθε εργαζόμενο και λαϊκό άνθρωπο που ήθελε να εκφραστεί δημοκρατικά μέσα σε κάποιον μαζικό φορέα, βγήκαν επιτέλους στο φως ως αυτό που πραγματικά είναι (στην ηγεσία και στη στελέχωσή τους): κρυφοί ή ανοιχτοί πουτινόφιλοι,φασίστες, οπαδοί επεκτατικών πολέμων, σύμμαχοι των νέων SS του Κρεμλίνου, δίπλα σε Κασιδιάρηδες, Μιχαλολιάκους, Λαγούς, Βελόπουλους, δηλαδή δίπλα στην βαθιά μαύρη αντίδραση της χώρας και του κόσμου. Τα κούφια λόγια τους περί ειρήνης και μη εμπλοκής της Ελλάδας στον πόλεμο, σημαίνουν μονάχα ένα πράγμα: «Πούτιν προχώρα, κατάκτησε και σφάξε την Ουκρανία, είμαστε στο πλευρό σου».
Ο πόνος και το αίμα που χύνουν τα ρώσικα ιμπεριαλιστικά αφεντικά των ηγετών της ψευτοαριστεράς στην Ουκρανία δύσκολα μπορούν να κρυφτούν. Γι’ αυτό και αυτοί βρίσκονται σε αμηχανία, σε άμυνα και προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από τα υποκριτικά «ούτε Δύση ούτε Ρωσία». Αυτή τους όμως η αμηχανία δείχνει κάτι ελπιδοφόρο: ότι μέσα στον ελληνικό λαό, πιο ειδικά μέσα στην ηρωικών παραδόσεων, αν και ακρωτηριασμένη σε αριθμό και σε πολιτική συνειδητοποίηση ελληνική εργατική τάξη, επιβιώνει κάτι από το πνεύμα των μεγάλων εργατικών ταξικών, δημοκρατικών-αντιφασιστικών και επαναστατικών αγώνων. Αγώνων σαν εκείνους που καθοδήγησε το παλιό, μεγάλο ΚΚΕ, αυτό που οι Ρώσοι και οι κνίτες πράκτορές τους σκότωσαν το 1956-1958. Μια τάξη που καθοδήγησε ένα ΕΑΜ και έβγαλε από τα σπλάχνα της έναν Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, μια τάξη που έβγαλε τα περισσότερα από τα 200 παλικάρια που ντουφέκισαν οι παλιοί, οι Γερμανοί ναζί στην Καισαριανή την Πρωτομαγιά του ‘44. Αυτή η τάξη δεν ανέχεται εύκολα να τη στρουγγίσουν δίπλα σε νέους Χίτλερ και να την κάνουν συνήγορο κανίβαλων, βιαστών και δολοφόνων. Αυτή την τάξη και αυτό της το πνεύμα φοβούνται όπως ο διάολος το λιβάνι οι παραχαράκτες του μαρξισμού, γι’ αυτό και προσπαθούν να την ναρκώσουν με κάλπικα, τάχα «αντικαπιταλιστικά» συνθήματα, γραμμένα στα υπόγεια του ακροδεξιού, πουτινικού Κρεμλίνου.
Στους αγώνες που έρχονται για τη ζωή, το ψωμί και τη λευτεριά του λαού μας και όλων των λαών της Ευρώπης και του κόσμου ενάντια στον νέο, ρωσοκινέζικο ναζισμό, οι εργάτες πρέπει να αξιοποιήσουν τις αντιστάσεις των δυτικών μονοπωλιστών και των ντόπιων Ελλήνων αστών, πρέπει όμως κιόλας από σήμερα να οργανωθούν και να διεκδικήσουν αυτόνομο και μάλιστα ηγετικό ρόλο στη συγκρότηση του αντιφασιστικού μετώπου.
Οι δυτικοί μονοπωλιστές έχουν δείξει πόσο εύκολα συνεργάζονται με το τέρας μέχρι αυτό να δείξει εντελώς ωμά τον ναζιστικό πρόσωπό του, είτε σαν Χίτλερ παλιά, είτε σαν Πούτιν - Σι σήμερα. Αυτοί έχουν σε μεγάλο βαθμό την ευθύνη που σήμερα οι λαοί και οι εργατικές τάξεις των χωρών του τεράστιου σε όγκο Τρίτου Κόσμου, της Λατινικής Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας, δεν μπορούν να δουν καθαρά τι διακυβεύεται στην Ουκρανία και βαθύτερα στην Ευρώπη. Γιατί για χρόνια, ακόμα και τα τελευταία 30 που δεν είχαν το φόβο κάποιου επαναστατικού κομμουνισμού, οι δυτικοί μεγαλοαστοί δεν φρόντισαν - από ταξικό συμφέρον και ταξική αλαζονεία - να ενωθούν με αυτούς τους λαούς, αλλά πολλές φορές τους ποδοπατούσαν, βίαζαν τη θέληση και τη συνείδησή τους με τις δικές τους ωμές στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (αν και όχι κατοχικές γενοκτονικές, όπως των Ρώσων νεοναζί), ενώ και συνεργάζονταν ωμά με τους ρωσοκινέζους φασίστες και τις ντόπιες, διεφθαρμένες αστικές τάξεις στην εκμετάλλευσή τους. Οι μονοπωλιστές αυτοί έχουν επίσης ευθύνη που άφησαν κυρίως τους ευρωπαϊκούς λαούς ενεργειακά και παραγωγικά έρμαια στους εκβιασμούς του κάθε Πούτιν και του κάθε Σι, που μπορούν τώρα να απειλούν με φτώχεμα ολόκληρους λαούς, εάν αυτοί οι τελευταίοι δεν κάτσουν «ήσυχοι» να δεχτούν το φάγωμα και τη σφαγή της κάθε Ουκρανίας ή αύριο της κάθε Ταϊβάν από τις ναζιστικές ορδές της Μόσχας και του Πεκίνου.
Στην Ελλάδα, ακόμη χειρότερα, ακόμη και το μη ρωσόφιλο τμήμα της αστικής τάξης εκμεταλλευόταν με πάθος τη γενική πτώση του μεροκάματου που έφερνε η πουτινική - κνίτικη και συριζέικη αποβιομηχάνιση, ρουφούσε ως το μεδούλι την μεταναστευτική, πάμφθηνη εργατική δύναμη των ταλαιπωρημένων μεταναστών που κουβαλούσαν οι δουλέμποροι από τα πέρατα του κόσμου, σπάζοντας το ντόπιο μεροκάματο και διαιρώντας ρατσιστικά την τάξη, ενώ πάθαινε και αφωνία απέναντι στις δημαγωγικές «ταξικές» λογοκοπίες του ψευτοΚΚΕ, δίνοντάς του το φωτοστέφανο του «ιερού» κόμματος. Περίπου το ίδιο φωτοστέφανο κουβαλούσε από την αστική τάξη και ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το κυβερνητικό απόσπασμα του ψευτοΚΚΕ, μέχρι που ανέβηκε στην εξουσία και έδειξε το φασιστικό του μούτρο.
Στις δύσκολες μέρες που έρχονται, με τον ρωσοκινέζικο ενεργειακό και ευρύτερα οικονομικό εκβιασμό να εντείνεται ολοένα και περισσότερο, παράλληλα με τις μάχες στην Ουκρανία, η εργατική τάξη στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον κόσμο πρέπει και μπορεί να βγει στο προσκήνιο: πρέπει να στηρίξει κάθε μέτρο που θα κόβει τα ποδάρια του ρώσικου γενοκτονικού φασισμού και να τσακίσει την κνίτικη δημοκοπία, που τώρα δα με το στόμα του Κουτσούμπα ζητάει με απερίγραπτο θράσος, πάνω στα συντρίμμια της Μαριούπολης και στα πτώματα της Μπούτσα, «να άρει η Ελλάδα τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας». Η μάχη κατά της φιλορώσικης, φιλογενοκτονικής πολιτικής γραμμής του ψευτοΚΚΕ (που είναι καρμπόν η γραμμή των Κασιδιάρηδων κάθε είδους) και πιο καλυμμένα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μάχη ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη της χώρας, δηλαδή για τον πρωταθλητή κάθε δημοκρατίας, αστικής ή πιο βαθιά σοσιαλιστικής. Τον δρόμο σε αυτό τον δείχνουν οι Σουηδοί και Ολλανδοί λιμενεργάτες, που αρνήθηκαν με δική τους πρωτοβουλία να ξεφορτώνουν ρωσικά πλοία σε σουηδικά και ολλανδικά λιμάνια, θυμίζοντας τις καλύτερες αντιχιτλερικές παραδόσεις του ευρωπαϊκού προλεταριάτου την περίοδο πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Πρέπει όμως η ανεξάρτητα, ταξικά οργανωμένη εργατιά να απαιτήσει ταυτόχρονα από την κλασσικού τύπου αστική τάξη, δηλαδή από τις κάθε είδους ΝΔ των παλιών αφεντικών, μέτρα ουσιαστικής αναδιανομής πλούτου και αλάφρυνσης των μαζών, για να μπορέσουν οι λαοί να ενωθούν αντιφασιστικά και να μην πέσουν θύματα των «αντικαπιταλιστών» πρακτόρων του Πούτιν. Αυτοί παραφυλάνε να δρέψουν τους καρπούς της φτώχειας που φέρνει η ακρίβεια στο ρεύμα, το πετρέλαιο-φυσικό αέριο και στα πιο βασικά είδη διατροφής και τότε να φωνάξουν: «Υποταχτείτε στον κύριο Πούτιν και στην Κίνα, γιατί η δυτική προβοκατόρικη αντιπαράθεσή μαζί τους φέρνει φτώχεια και πείνα».
Οι εργάτες αυτού του κόσμου πρέπει να πολεμήσουν τη φτώχεια και την πείνα στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που τους προτείνουν οι κάθε λογής κνίτες και συριζαίοι, οι κάθε Κόρμπιν και Σάντερς - Κορτέζ και φυσικά οι κάθε Λεπέν και Μελανσόν αυτού του κόσμου: να βάλουν πρώτους στο στόχαστρό τους τους Ρωσοκινέζους φασίστες, που απειλούν την ανθρωπότητα όχι απλά με φτώχεμα, αλλά με ποταμούς αίματος και με γενοκτονικά όργια τύπου ουκρανικής Μπούτσα για την αναδιανομή του πλανήτη, αλλά ταυτόχρονα ποτέ να μην πουληθούν στο δυτικό μονοπώλιο, δηλαδή σ’ αυτόν τον μέχρι χτες «εξαιρετικό» συνεργάτη και βαστάζο του ρωσοκινέζικου φασισμού. Έτσι η εργατική τάξη θα μπορέσει να σώσει τη ζωή και το ψωμί της, αλλά να διεκδικήσει αύριο, ακόμα και μέσα στη φωτιά μιας παγκόσμιας σύγκρουσης και μετά από αυτήν, έναν κόσμο χωρίς φασισμό και πόλεμο, χωρίς άλλους Χίτλερ και Πούτιν, αλλά σε τελική ανάλυση και χωρίς αστοφιλελεύθερου τύπου εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Κάτω ο σοσιαλιμπεριαλισμός - Νίκη στα όπλα της Ουκρανίας
Ζήτω το παγκόσμιο προλεταριάτο - Ζήτω ο μαρξισμός-λενινισμός-μαοϊσμός