Πραγματικά, λίγα πολιτικά φαινόμενα παγκόσμιας σημασίας μπορεί να έχουν τέτοια ομόφωνη και μαζική απόρριψη από τους κυρίαρχους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς του πλανήτη. Σήμερα μπορεί να βρει κανείς σοσιαλφασίστες που να υπερασπίζουν την κομμούνα του Παρισιού, ενώ όλοι τους υπερασπίζουν τον Οχτώβρη του ΄17. Ακόμα μπορεί να βρει ρεβιζιονιστές και φιλελεύθερους που να υπερασπίζουν το Μάη του ΄68. Όμως πολύ δύσκολα μπορεί να βρει κανείς τμήμα και μορφή της παγκόσμιας αστικής τάξης που να υπερασπίζεται την Πολιτιστική Επανάσταση. Ο λόγος είναι ότι η μεν κομμούνα και ο Οχτώβρης αντιστοιχούν σε προηγούμενες περιόδους της παγκόσμιας επανάστασης , ο δε Μάης του ΄68 είχε τόσο ασταθή και ενδιάμεσο χαρακτήρα, ώστε δεν αποτέλεσε ποτέ στρατηγικό κίνδυνο για την παγκόσμια αντίδραση. Αντίθετα, η Πολιτιστική Επανάσταση είναι μια πολύ φρέσκια και εξαιρετικά επικίνδυνη υπόθεση. Γιατί προχωράει ως το μεδούλι της ταξικής πάλης και προσφέρει θεωρητικά και πραχτικά το κλειδί της απάντησης σε κάθε φαινόμενο εκφυλισμού της προλεταριακής διχτατορίας και σε κάθε διαδικασία μετατροπής αυτής της διχτατορίας στο αντίθετο της.
Αποδείχτηκε βέβαια ότι η Πολιτιστική Επανάσταση δεν εμπόδισε την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Κίνα, όμως υποχρέωσε τους παλινορθωτές να λογαριαστούν ανοιχτά μαζί της, δηλαδή να την αναιρέσουν στη θεωρία και να εξοντώσουν τους δημιουργούς και πρωταγωνιστές της στην πράξη. Χάρη σ΄ αυτή την επανάσταση οι κινέζοι Μπρέζνιεφ (Τενγκ Σιάο Πινγκ και Σία) είναι αναγκασμένοι τώρα να ασκούν μια ωμή διχτατορία πάνω σε δεκάδες εκατομμύρια συνειδητούς ανθρώπους, που όλη την ώρα και όλο και περισσότερο διαπιστώνουν στην πράξη την ασύλληπτη υπεροχή της προλεταριακής δημοκρατικής διχτατορίας πάνω στην αστική φασιστική διχτατορία που πλακώνει την σημερινή Κίνα.
Οι κινέζοι Μπρέζνιεφ, αντίθετα με τους Ρώσους, κάθονται σε ένα ηφαίστειο. Η Τιεν Αν Μεν του 1989 ήταν η πρώτη μικρή έκρηξη αυτού του ηφαιστείου. Αυτό οι διορατικοί αστοί όλου του κόσμου το καταλαβαίνουν καλά, και πολύ σωστά από την πλευρά τους σκεπάζουν με λάσπη την Πολιτιστική Επανάσταση.
Αλλά η λάσπη είναι κάτι το εξωτερικό και, επιπλέον, δεν κολλάει στον ανοξείδωτο χάλυβα. Από πουθενά δεν βγαίνουν τα δήθεν εκατομμύρια των νεκρών της (όταν μάλιστα οι ίδιοι οι κινέζοι σοσιαλφασίστες εχθροί της τα ανεβάζουν στους 30.000) σε διάστημα 10 χρόνων, ούτε και τα βασανιστήρια της, όταν σε κανένα άλλο τόσο μαζικό πολιτικό κίνημα της ιστορίας δεν έμειναν τόσο φυσικά ανέπαφα τα ηγετικά στελέχη που αποτέλεσαν το στόχο του. Όσο για τον πόλεμο δίχως αρχές που δήθεν έδωσαν οι φράξιες σκέτα για την εξουσία στην απέραντη χώρα, αυτή είναι μια θεωρία που δεν μπορεί να μετρήσει σε ανθρώπους που έχουν έστω και μικρή γνώση του μαρξισμού και του ιστορικού υλισμού. Αυτοί αναζητούν πίσω από κάθε σοβαρή πολιτική σύγκρουση συγκεκριμένα πολιτικά, οικονομικά και ιδεολογικά συμφέροντα τάξεων και αφήνουν περιφρονητικά στους αντιεξουσιαστές και αναρχικούς μεταφυσικούς να κοιμηθούν τον ευτυχισμένο ύπνο τους μετά από τέτοιου είδους εύκολες εξηγήσεις.
ΝΑ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ
Στην πραγματικότητα οι αληθινά επικίνδυνοι αρνητές της Πολιτιστικής Επανάστασης είναι εκείνοι που της επιτίθενται από τα μέσα. Δηλαδή εκείνοι που φοράνε τον ασκητικό χιτώνα του υπερασπιστή της και καμώνονται τους σληροτράχηλους και ταλαιπωρημένους πεζοπόρους μέσα στη σημερινή παγκόσμια καπιταλιστική έρημο. Αυτοί εμποδίζουν να φτάσει η κραυγή της Πολιτιστικής Επανάστασης στην πρωτοπορία. Αυτοί την αφυδατώνουν, τη διαστρεβλώνουν και αντιστρέφουν το νόημα της.
Αν λοιπόν θέλουμε να διεισδύσουμε στην αλήθεια αυτής της επανάστασης, πρέπει να αρνηθούμε τους εσωτερικούς αρνητές της. Αυτοί εμφανίζονται με δυο μορφές: αριστερή και δεξιά. Το περιεχόμενο είναι δεξιό και στις δύο περιπτώσεις. Η πηγή της θεωρητικής και πραχτικής εμπειρίας αυτών των ρευμάτων βρίσκεται μέσα στην ίδια την Πολιτιστική Επανάσταση. Πρόκειται για τις πολιτικές τάσεις που πρωταγωνίστησαν σ΄ αυτήν αποτελώντας την αριστερή και τη δεξιά της άρνηση. Η πηγή της αριστερής άρνησης είναι η συμμορία των τεσσάρων και η πηγή της δεξιάς είναι η κλίκα των Λι Σιεν Νιεν – Γεν Τσε Γιγκ κάτω από την κρυφή καθοδήγηση του Τενγκ. Επειδή η κλίκα του Τενγκ έγινε εξουσία, πραγματοποίησε το πρόγραμμά της και στράφηκε ανοιχτά ενάντια στην Πολιτιστική Επανάσταση, είναι μια ανομολόγητη πηγή εμπειρίας των δεξιών ρευμάτων που εμφανίζονται σαν υπερασπιστές της Πολιτιστικής Επανάστασης. Αντίθετα, η συμμορία των τεσσάρων περιβάλλεται από τω φωτοστέφανο του μάρτυρα ακριβώς επειδή νικήθηκε, δέχτηκε την ανοιχτή βία του ρεύματος της δεξιάς μορφής και ποτέ της δεν αποκαλύφθηκε σαν πολιτική εξουσία.
Έτσι γίνεται η ανοιχτή σημαία και το έμβλημα των δήθεν αριστερών ρευμάτων. Αυτού του είδους τα ρεύματα έχουν σήμερα την πολιτική ηγεμονία μέσα στο ρεβιζιονισμό που σηκώνει τη σημαία της Πολιτιστικής Επανάστασης.
Τυπική έκφραση στη χώρα μας του αριστερού είδους ρεβιζιονισμού είναι η Α/Συνέχεια, ενώ του δεξιού το ΜΛΚΚΕ, δηλαδή οι Διαρρήχτες. Παρά τη μικρή τους αριθμητική δύναμη και την ιδεολογικοπολιτική τους φτώχεια, αυτές οι δύο οργανώσεις είναι παρακλάδια διεθνών οπορτουνιστικών ρευμάτων που χτυπάνε στη γέννησή της την προλεταριακή πρωτοπορία. Δίχως να αποκαλύψουμε την κάλπική τους Πολιτιστική Επανάσταση, δηλαδή τον κάλπικο μαοϊσμό αυτών των ρευμάτων, καμιά νέα κομμουνιστική πρωτοπορία δε θα μπορέσει να ανδρωθεί.
Ο κοινός ρεβιζιονισμός στα δύο εχθρικά εσωτερικά ρεύματα της Πολιτιστικής Επανάστασης (ας τη γράφουμε από δω και μπρος για συντομία ΠΕ) βρίσκεται στην ανατροπή της ιστορικής μαοϊκής αποκάλυψης, στο επίπεδο του επιστημονικού σοσιαλισμού, για το στόχο της ΠΕ, που είναι η αστική τάξη μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα.
Η δεξιά ανατροπή αυτής της θέσης βρίσκεται στην άρνηση της ύπαρξης μιας αστικής τάξης μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα την περίοδο του σοσιαλισμού.
Η «αριστερή» ανατροπή βρίσκεται στη θέση ότι το ίδιο το κομμουνιστικό κόμμα, στη διάρκεια των μέχρι τώρα σοσιαλισμών, είναι στο βάθος ένα αστικό κόμμα. Σύμφωνα με τη δεξιά ανατροπή, η ΠΕ δεν είναι μια πολιτική επανάσταση, ούτε είναι καν μια μορφή ταξικής πάλης, γιατί στόχος της δεν είναι μια τάξη, αλλά μερικά αστικά στοιχεία που βρίσκονται δίχως δικό τους κόμμα μέσα σε ένα αληθινό κομμουνιστικό κόμμα. Στην ουσία η δεξιά εκδοχή της ΠΕ δεν έχει στόχο. Σύμφωνα με την «αριστερή» ανατροπή, η ΠΕ δεν είναι μια επανάσταση μέσα στη διχτατορία του προλεταριάτου αλλά μια συνηθισμένη επανάσταση ενάντια στην καλυμμένη διχτατορία της αστικής τάξης που πραγματοποιείται από ένα αστοποιημένο κομμουνιστικό κόμμα. Σαν τέτοια αυτή η επανάσταση δεν είναι Πολιτιστική, αλλά κλασσική πολιτική επανάσταση. Ακόμα, σύμφωνα πάντα μ΄ αυτή τη θέση, αφού το κομμουνιστικό κόμμα έχει γίνει εχθρός, δηλ. δεν υπάρχει σαν τέτοιο, η ΠΕ δε γίνεται κάτω από κομματική καθοδήγηση αλλά γίνεται βασικά από τις μάζες δίχως κόμμα, ενάντια σε ένα αστικό κόμμα. Η «αριστερή» εκδοχή της ΠΕ έχει αναρχική μορφή.
Δεν είναι, από αυτή την άποψη, καθόλου τυχαίο που η Α/Συνέχεια δεν είναι κόμμα, ενώ οι Διαρρήχτες του ΜΛΚΚΕ, που είναι κόμμα, αποφεύγουν να μιλήσουν συγκεκριμένα για την ΠΕ. Αυτούς τους συμφέρει μια ΠΕ αφηρημένη, που τους δίνει την ευκαιρία για μια γενικόλογη διακήρυξη αριστερών αρχών. Έτσι και οι δυο ξεχνάνε στα δύο αντίστοιχα κείμενά τους (η Α/Συνέχεια στο φύλλο της 1ης Ιούνη της εφημερίδας της Αριστερά! και οι Διαρρήχτες του ΜΛΚΚΕ στο φύλλο τους της 11ης του Μάη) να τοποθετηθούν θετικά ή αρνητικά στον όρο μαοϊσμός ή Σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ. Ο Μάο στενεύει αφόρητα τους πρώτους σαν συνεπής κομματικός και τους δεύτερους σαν κατεδαφιστής κάθε κομματικής γραφειοκρατίας.
Η ΔΕΞΙΑ ΑΡΝΗΣΗ
Αλλά ας δούμε περισσότερο τα πρωτότυπα και λιγότερο τα κακέκτυπα.
Η πρωτότυπη πάλη μέσα στην ίδια την ΠΕ αντιπαράθεσε τη μαοϊκή θέση στους τέσσερις και στους τεγκικούς. Η μαοϊκή θέση διατυπώθηκε με ακρίβεια σε ένα προχωρημένο στάδιο της ΠΕ στο παρακάτω περίφημο απόσπασμα του Μάο Τσε Τουνγκ:
«Κάνουμε τη σοσιαλιστική επανάσταση και δεν ξέρουμε που βρίσκεται η αστική τάξη. Μα βρίσκεται μέσα στο ίδιο το κομμουνιστικό κόμμα. Είναι οι υπεύθυνοι του κόμματος που πήραν τον καπιταλιστικό δρόμο και αρνούνται να διορθωθούν».
Η δεξιά άρνηση αυτής της θέσης διατυπώνεται στο 11ο Συνέδριο του 1977, το τελευταίο επαναστατικό Συνέδριο του ΚΚ Κίνας, μετά το θάνατο του Μάο και τη συντριβή των τεσσάρων με τα εξής λόγια:
«Ο Πρόεδρος Μάο (…) δεν εννοούσε ότι υπάρχει μια αστική τάξη μέσα στο κόμμα μας. Όσο καιρό η ανώτατη κομματική και κρατική εξουσία βρίσκεται στα χέρια μιας καθοδηγητικής ομάδας που είναι σταθερά προσηλωμένη στη μ-λ γραμμή, αυτοί που έχουν πάρει τον καπιταλιστικό δρόμο δεν είναι δυνατό να γίνουν μια αστική τάξη μέσα στο κόμμα, γιατί δεν αποτελούν παρά μονάχα μια χούφτα και γιατί επιπλέον αποκαλύπτονται και ξεκαθαρίζονται συνεχώς. Μόνο όταν αυτοί που έχουν πάρει τον καπιταλιστικό δρόμο κατορθώνουν να υφαρπάξουν την ανώτατη κομματική και κρατική εξουσία (…) σχηματίζεται μια γραφειοκρατική μονοπωλιακή αστική τάξη».
Η δεξιά άρνηση συνίσταται στην αποδοχή της θέσης του Μάο στη μορφή της και στην ανατροπή της στην ουσία.
Η δεξιά άρνηση ειρωνεύεται τη σωστή θέση λέγοντας: Πως γίνεται μια τάξη που είναι οντότητα της οικονομικής βάσης να υπάρχει μέσα σ΄ ένα πολιτικό κόμμα που είναι οντότητα του εποικοδομήματος; Αυτό άλλωστε σημαίνει ο ισχυρισμός ότι η αστική τάξη μέσα στο κόμμα δημιουργείται μόνο όταν τα αστικά στοιχεία πάρουν την πολιτική εξουσία, οπότε μπορούν και να υφαρπάξουν το δημόσιο πλούτο. Αυτός όμως ο ισχυρισμός είναι ίδιος με τον ανόητο και οικονομίστικο ισχυρισμό ότι, μόλις η αστική τάξη χάσει την ιδιοχτησία της εξαιτίας της σοσιαλιστικής επανάστασης, παύει αυτόματα να είναι αστική τάξη.
Η ιστορική πείρα της ρώσικης και της κινέζικης παλινόρθωσης αποδείχνει ότι οι αστοί μέσα στο κόμμα παίρνουν την εξουσία ακριβώς επειδή λειτουργούν οργανωμένα, συνειδητά και με πρόγραμμα, δηλαδή σαν τάξη μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα πριν πάρουν την εξουσία. Ειδικά μάλιστα οι κινέζοι αστοί μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα είχαν δεκαπλάσιους λόγους να έχουν ακριβές ταξικό πρόγραμμα παλινόρθωσης του καπιταλισμού, επειδή είχαν μπροστά τους την πείρα και το υπέροχο αποτέλεσμα δράσης των ρώσων συναδέλφων τους. Δεν ήξεραν οι κινέζοι αστοί μέσα στο κόμμα το 1965 ότι τα ρώσικα αδέλφια τους δεν πήραν μόνο την πολιτική εξουσία το 1956, αλλά πολύ σύντομα πήραν και την οικονομική εξουσία, και μάλιστα την ιδιοχτησία βασικών μέσων παραγωγής; Δεν παρακολούθησαν με ευχάριστη έκπληξη και θαυμασμό πως μια μικρή αστική ομάδα μέσα στο ρώσικο κόμμα μετατράπηκε από οντότητα του εποικοδομήματος ταυτόχρονα και σε οντότητα της οικονομικής βάσης; Δε μελέτησαν τη διαδικασία βάσει της οποίας εκείνοι από πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης μετατράπηκαν σε αστούς ιδιοχτήτες, και μάλιστα μεγαλοαστούς; Δεν ήταν μια πηγή έμπνευσης για τις σκληρές δοκιμασίες κριτικής, αυτοκριτικής υποκρισίας που αντιμετώπισαν ο Τεγκ Σιάο Πινγκ και οι άλλοι το ότι μπροστά τους απλωνόταν προς ιδιοποίηση ολάκερη η δημόσια και λαϊκή περιουσία μιας απέραντης χώρας, σαν έπαθλο της πολιτικής παλινόρθωσης που θα πραγματοποιούσαν;
Άλλωστε, στην πραγματικότητα οι πολιτικοί μιας τάξης δεν είναι ποτέ απλά εκπρόσωποι, αλλά τμήμα της τάξης, και μάλιστα το πιο συνειδητό της τμήμα, όποια και αν είναι η στενή οικονομικά ταξική τους φύση. Αυτό σημαίνει ότι το να είναι «μια χούφτα» οι αστοί μέσα στο κόμμα δεν αποκλείει το να είναι «το πιο προωθημένο τμήμα συνολικά της τάξης». Η ζωντανή πείρα της ρώσικης και, κυρίως, της κινέζικης παλινόρθωσης απόδειξε ότι αυτή η χούφτα δεν ήταν μόνο ένα τμήμα της τάξης ούτε μόνο το πιο προωθημένο, αλλά το κυρίαρχο μονοπωλιακό της τμήμα, που είχε σαφή συνείδηση του αληθινού ταξικού του ρόλου. Πριν πάρει την εξουσία ήταν μια τάξη καθεαυτή και μια τάξη για τον εαυτό της. Αυτό αποδείχτηκε μέσα στα γεγονότα δύο παλινορθώσεων.
Η δεξιά γραμμή μέσα στην ΠΕ θέλει να βλέπει τους αστούς μέσα στο κόμμα σαν εκπροσώπους της αστικής τάξης που είναι γενικά έξω από το κόμμα ή και σαν αντανάκλαση της. Έτσι αλλάζει τον κύριο στόχο, το βάρος και την ένταση της πάλης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μόλις κηρύχτηκε η ΠΕ με τα 16 σημεία της Κεντρικής Επιτροπής, τον Αύγουστο του 1966, οι δεξιοί του Λιου Σαο Σι, που έκαναν στην αρχή πως συμφώνησαν, άρχισαν να κυνηγάνε τους παλιούς αστούς που ήταν έξω από το κόμμα, και κυρίως την εθνική αστική τάξη, που είχε υποταχθεί και συνεργαστεί με τη διχτατορία του προλεταριάτου. Ο Μάο Τσε Τουνγκ τους δήλωσε καθαρά ότι δεν ήταν η παλιά αστική τάξη στόχος της Πολιτιστικής Επανάστασης, αλλά αυτοί οι ίδιοι. Είναι αλήθεια ότι ο Μάο μιλούσε και για «εκπροσώπους της αστικής τάξης μέσα στο κόμμα», αλλά αυτό σήμαινε μόνο ότι το τμήμα της αστικής τάξης που ήταν μέσα στο κόμμα ήταν ο συνολικός εκπρόσωπος όλης της αστικής τάξης. Πως άλλωστε να εξηγηθούν οι δύο δικές του εκφράσεις «φωτιά στο Γενικό Επιτελείο» και «αστική τάξη νέου τύπου»; Το Γενικό Επιτελείο ήταν η κλίκα του Λιου Σαο Σι, και η αστική τάξη νέου τύπου ήταν η ρώσικη αστική τάξη μέσα στο κόμμα. Είναι δυνατό ένα Γενικό Επιτελείο να είναι η εκπροσώπηση ή αντανάκλαση μιας τάξης και όχι το κέντρο της τάξης;
Αυτά τα πράγματα θα πρέπει να ήταν αρκετά φανερά το 1977, όμως είναι ολοφάνερα σήμερα. Κι όμως, οι Διαρρήχτες του ΜΛΚΚΕ αντιγράφουν σχολαστικά και στο τελευταίο τους κείμενο τις λαθεμένες παραγράφους του 11ου Συνέδριου, συνεχίζουν πάντα να μιλάνε αποκλειστικά για εσωκομματική πάλη «που είναι αντανάκλαση της ταξικής πάλης» και για «εκπροσώπους και εκφραστές» της αστικής τάξης μέσα στο κόμμα, δίχως ποτέ να περιγράψουν τη φύση της αστικής τάξης νέου τύπου και να πουν οτιδήποτε για το αληθινό προτσές της παλινόρθωσης και της ίδιας της ΠΕ. Στο βάθος οι διαρρήχτες δε θέλουν ποτέ να μιλάνε συγκεκριμένα για την ΠΕ, για να μην πάρουν θέση για την πάλη των γραμμών μέσα της, επειδή δε θέλουν να διαλέξουν σταθερά ανάμεσα στις δύο μορφές ρεβιζιονισμού που τη διαπερνούν. Αυτό συμβαίνει επειδή οι διαρρήχτες είναι οι μεγαλύτεροι πολιτικοί απατεώνες και καιροσκόποι και θέλουν να δουν πρώτα που θα γείρει ο άνεμος. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1985, μέσα στο ίδιο το ΕΚΚΕ – ΜΛΚΚΕ και πριν τη διάσπαση, οι ίδιοι άνθρωποι ψήφιζαν τη μια μέρα μέσα στην ΚΕ υπέρ της κατάργησης της Σκέψης Μάο Τσε Τουνγκ, για να μπορέσουν να ενωθούν με το ΚΚΕ (μ-λ), και την άλλη εναντίον της, μέσα στην τότε κρίσιμη Συνδιάσκεψη. Μέσα τους άλλωστε συνυπήρχαν πάντα με κάθε άνεση οι υπερασπιστές και οι ανοιχτοί αρνητές της ΠΕ και από τα δεξιά και από τ΄ «αριστερά». Σ΄ αυτό το έκτρωμα υπάρχουν παρεκκλίσεις για όλα τα γούστα.
Έτσι δε μαθαίνει κανείς ποτέ από τους Διαρρήχτες πότε νικήθηκε η κινέζικη επανάσταση: το ΄76, το ΄78 ή αργότερα, αφού υπήρξαν οπαδοί αρχικά των τεσσάρων, ύστερα του Χούα και για ένα διάστημα του Τενγκ; Τώρα καιροφυλακτούν και δε μιλάνε για όλα αυτά, ώστε να είναι έτοιμοι για όλες τις τούμπες. Επειδή όμως έχουν γίνει αντιληπτές οι ταλαντεύσεις τους στις πιάτσες των οπορτουνιστών, ξεπροβάλλουν μπροστά τους με κόρδωμα 100 παγωνιών οι ψευτοαριστεροί της Α/Συνέχειας και τους επιπλήττουν ότι το 1976 είχαν πάρει θέση εναντίον των τεσσάρων και τους καλούν να κάνουν αυτοκριτική.
Οι της Α/Συνέχειας, που εξελίχθηκαν δίχως κανένα πρόβλημα και με απερίγραπτο θράσος από «ντούροι σταλινικοί» της ΟΜΛΕ σε «ευρείς αμφισβητίες» των τριτοδιεθνιστικών σοσιαλισμών, αισθάνονται τώρα δικαιωμένοι επειδή το ΄76 ήταν με τους τέσσερις και νιώθουν ισχυροί και με θέση απέναντι σε τύπους σαν τους Διαρρήχτες.
Έτσι, τολμάνε στην εφημερίδα τους να κάνουν κριτική ανάλυση της πορείας και των σταθμών της ΠΕ δημοσιεύοντας την ομιλία τους σε μια συγκέντρωση των Διαρρηχτών και του ΚΚΕ μ-λ για τα 30 χρόνια της ΠΕ.
Ασφαλώς δεν επιτρέπεται να βγάλουμε συμπεράσματα για τους τέσσερις από το χαρακτήρα της Α/Συνέχειας. Αυτοί οι άνθρωποι (οι 4) έκαναν μεγάλα εγκλήματα αλλά δεν ευθύνονται καθόλου για την Α/Συνέχεια. Στο κάτω-κάτω άνθρωποι σαν την Τσιανγκ Τσινγκ και τον Τσανγκ Τσουν Κιάο έδειξαν μια σταθερότητα χαρακτήρα μεγάλων αντιδραστικών.
ΟΙ «ΤΕΣΣΕΡΙΣ» ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΕΣ ΤΗΣ ΠΕ
Εκείνο όμως που αξίζει να παρατηρηθεί είναι ότι το διεθνές ρεύμα που υπερασπίζει τους «τέσσερις» αποτελεί ένα υπερδεξιό φιλοσοσιαλιμπεριαλιστικό πολιτικό ρεύμα που έχει χειρότερη του έκφραση την ομάδα του ψευτομαοϊκού Γκούσμαν και του «Κ»Κ Περού που αυτός δημιούργησε.
Αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι «τέσσερις» είναι οι νεκροθάφτες της ΠΕ απ΄ τα αριστερά. Η θεωρία και η πράξη τους αποτελεί την κινητήρια δύναμη, το κύριο πολιτικό άλλοθι και την καλύτερη κάλυψη για την άνοδο του τεγκικού σοσιαλφασισμού στην εξουσία και την παλινόρθωση του καπιταλισμού.
Ο πυρήνας της θεωρίας τους διατυπώνεται σε ένα κείμενο οδηγό του Τσανγκ Τσουν Κιάο, ενώ η πολιτική τους πραχτική, πολύ πιο εύγλωττη, συνίσταται στην καθολική τους εναντίωση στο κινέζικο ΚΚ, και πιο πολύ στα ιστορικά του στελέχη, σε όλη τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης. Η υποτιθέμενη συνεισφορά τους στη θεωρία της προλεταριακής διχτατορίας και την εφαρμογή της στην Κίνα συμπυκνώνεται στη λεξούλα «ολοκληρωτική», που πρόσθεσαν στον όρο διχτατορία του προλεταριάτου.
Για να τη θεμελιώσουν πιάστηκαν από το γνωστό απόσπασμα του Μαρξ από τους «Ταξικούς αγώνες στη Γαλλία», στο οποίο αυτός διατυπώνει τη θέση ότι «η διχτατορία του προλεταριάτου αποτελεί το μεταβατικό σημείο για την κατάργηση όλων των ταξικών διαφορών, για την κατάργηση όλων των παραγωγικών σχέσεων που πάνω τους βασίζονται οι ταξικές διαφορές, για την κατάργηση όλων των κοινωνικών σχέσεων που αντιστοιχούν σ΄ αυτές τις παραγωγικές σχέσεις, για την ανατροπή όλων των ιδεών που προκύπτουν από αυτές τις κοινωνικές σχέσεις».
Ο Τσανγκ Τσουν Κιάο στο βασικό άρθρο-οδηγό των τεσσάρων με τίτλο «Για την ολοκληρωτική διχτατορία πάνω στην αστική τάξη», που πρωτοδημοσιεύτηκε στην Κόκκινη Σημαία το 1975, γράφει: «Εδώ ο Μαρξ χρησιμοποιεί τη λέξη «όλες» και τις τέσσερεις φορές. Ούτε ένα τμήμα, ούτε ένα μεγαλύτερο τμήμα, ούτε ακόμα το πιο μεγάλο τμήμα, αλλά όλο».
«Άρα-συμπεραίνει ο Τσανγκ Τσουν Κιάο-αν η ολοκληρωτική διχτατορία πάνω στην αστική τάξη κουτσουρευτεί και εξασκηθεί μόνο σε μερικούς και όχι σε όλους τους τομείς, ή μόνο σε μερικές φάσεις, αλλά όχι σε όλες τις φάσεις, ή με άλλες λέξεις αν τα οχυρωμένα χωριά της αστικής τάξης δεν καταστραφούν όλα, αλλά παραμείνουν μερικά για να επιτρέψουν στην αστική τάξη να εξαπλωθεί ξανά, αυτό δε σημαίνει ότι προετοιμάζουμε τις συνθήκες για μια καπιταλιστική παλινόρθωση;»
Τι είναι τα οχυρωμένα χωριά της αστικής τάξης για τους τέσσερις; Είναι βασικά οι μεταβατικές σχέσεις ιδιοχτησίας και οι μεταβατικές σχέσεις διανομής μέσα στο δοσμένο στάδιο της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης στην Κίνα.
Ο Τσανγκ, για να καλυφθεί, δέχεται αρχικά ότι το ζήτημα της ιδιοχτησίας έχει βασικά «ταχτοποιηθεί», αλλά όταν περνάει στη συγκεκριμένη ανάλυση της καρδιάς αυτής της ιδιοχτησίας, που είναι η παλλαϊκή ιδιοχτησία των βιομηχανικών μέσων παραγωγής, ξεκινάει με ένα τσιτάτο του Μάο και κάνει δύο βήματα συλλογισμού.
Το τσιτάτο είναι του 1969, τρίτου χρόνου της Πολιτιστικής Επανάστασης, και είναι το εξής:
«Τα θεμέλιά μας δεν είναι στέρεα. Κρίνοντας από τις παρατηρήσεις μου, φοβάμαι ότι στη μεγάλη πλειοψηφία των εργοστασίων-δεν εννοώ σ΄ όλα ή στη συντριπτική τους πλειοψηφία-η καθοδήγηση δεν είναι στα χέρια γνήσιων μαρξιστών ούτε στα χέρια των εργαζόμενων μαζών. Όχι ότι δεν υπάρχουν καλοί ανάμεσα στους υπευθύνους των εργοστασίων. Υπάρχουν…Αλλά αυτοί ακολουθούν τη γραμμή που είχε εφαρμόσει ο Λιού Σάο Σι, που σημαίνει ότι από τη μεριά τους καταφεύγουν στα υλικά κίνητρα, δίνουν πρωταρχική σημασία στο κέρδος και, αντί να προωθούν την προλεταριακή πολιτική, δίνουν επιδόματα».
Από εδώ ξεκινάει ο Τσανγκ και κάνει το πρώτο βήμα:
«Είναι απόλυτα σωστό ότι ο κόσμος δίνει σημασία στον αποφασιστικό ρόλο του συστήματος ιδιοχτησίας, στις σχέσεις παραγωγής. Αλλά είναι λάθος να μη δίνουμε σημασία στο αν το ζήτημα του συστήματος ιδιοχτησίας έχει λυθεί στη μορφή ή στην πραγματικότητα».
Μετά κάνει και το δεύτερο βήμα:
«Η σωστή ή η λαθεμένη ιδεολογική και πολιτική γραμμή και ο έλεγχος της καθοδήγησης από τη μια ή την άλλη τάξη είναι οι αποφασιστικοί παράγοντες που καθορίζουν σε ποια τάξη ανήκει ένα εργοστάσιο στην πραγματικότητα».
Το τρίτο βήμα, που δεν το κάνει ο Τσανγκ γιατί οι «4»-σαν γνήσιοι αντιδραστικοί-δε μιλούσαν ποτέ καθαρά, είναι το εξής:
Στην πραγματικότητα, και όχι στη μορφή, την ιδιοχτησία των βασικών μέσων παραγωγής την είχε το 1975, που γράφτηκε το άρθρο, η αστική τάξη και ότι η εργατική τάξη στην πραγματικότητα είχε χάσει, ή μάλλον δεν είχε ποτέ, αυτή την ιδιοχτησία. Ουσιαστικά αυτό λέει αμέσως παρακάτω ο Τσανγκ:
«Οι σύντροφοι μπορούν να θυμηθούν με ποιο τρόπο μια επιχείρηση, που ανήκε στο γραφειοκρατικό κεφάλαιο ή στο εθνικό κεφάλαιο, μετατράπηκε σε σοσιαλιστική επιχείρηση. Δεν έγινε με το να στείλουμε εκεί έναν αντιπρόσωπο για στρατιωτικό έλεγχο ή έναν κρατικό αντιπρόσωπο για να μετασχηματίσει την επιχείρηση σύμφωνα με τη γραμμή του κόμματος;»
Είναι φανερό ότι για τον Τσανγκ ένας μόνο άνθρωπος είναι σε θέση να περάσει ένα εργοστάσιο από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό και μπορεί κανείς να καταλάβει τι συμβαίνει όταν αυτός ο άνθρωπος δεν είναι «γνήσιος μαρξιστής» ή «εφαρμόζει τη γραμμή του Λιου Σάο Σι», όπως είπε στο αρχικό απόσπασμα ο Μάο. Εκείνο που συμβαίνει είναι ότι οι επιχειρήσεις δεν έγιναν ποτέ σοσιαλιστικές, ότι η εργατική τάξη δεν πήρε ποτέ την πολιτική εξουσία, αφού δεν έστειλε τους κατάλληλους «αντιπροσώπους» για να καθοδηγήσουν τη μετατροπή των επιχειρήσεων σε σοσιαλιστικές. Άρα, ποτέ δεν έγινε πραγματική σοσιαλιστική επανάσταση στην Κίνα και ότι η Πολιτιστική Επανάσταση ήταν η αληθινή σοσιαλιστική επανάσταση, αφού αυτή θα επέβαλλε την αληθινή, δηλαδή την ολοκληρωτική διχτατορία του προλεταριάτου.
Αυτό το ίδιο συμπέρασμα βγαίνει καθαρότερα από τη θέση των «4» για τον αστικό, δήθεν, χαρακτήρα των σχέσεων διανομής στη σοσιαλιστική Κίνα, όπου αποκαλύπτεται το βάθος της σκέψης τους, αλλά και της θεωρητικής τους απάτης. Εδώ οι τέσσερις πιάνονται από το εξής απόσπασμα του Λένιν, που τονίζεται στο άρθρο του 4ου των «τεσσάρων», του Γιάο Βεν Γιουάν, πάλι στα 1975, για «την ταξική προέλευση της αντικομματικής κλίκας του Λιν Πιάο»:
«Στην πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας (που λέγεται συνήθως σοσιαλισμός) το «αστικό δίκαιο» δεν καταργείται εντελώς, αλλά μόνο μερικά, μόνο στο μέτρο που έχει πραγματοποιηθεί η οικονομική επανάσταση, δηλαδή σε ότι αφορά τα μέσα παραγωγής. Όμως συνεχίζει να υπάρχει σα ρυθμιστής (προσδιοριστικός παράγοντας) στη διανομή των προϊόντων και στην κατανομή της εργασίας ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας. Η σοσιαλιστική αρχή «αυτός που δεν εργάζεται δεν τρώει» έχει πια πραγματοποιηθεί, ή η άλλη σοσιαλιστική αρχή: «ίση ποσότητα προϊόντων για ίση ποσότητα εργασίας» έχει πια πραγματοποιηθεί. Όμως αυτό δεν είναι ακόμα κομμουνισμός και δεν καταργεί ακόμα το «αστικό δίκαιο» που δίνει σε άνισα άτομα, σε ανταπόδοση άνισης (πραγματικά άνισης) ποσότητας εργασίας, ίση ποσότητα προϊόντων». Από εδώ οι «4» ξεκινάνε αγώνα ενάντια στην αρχή «ίση ποσότητα προϊόντων για ίση ποσότητα εργασίας» και θέλουν τον περιορισμό της, γιατί είναι μεν αναπόφευκτη σε αυτό το στάδιο, αλλά προκαλεί ζημιά αφού σημαίνει την κυριαρχία του αστικού δικαίου στις σχέσεις διανομής. Αυτή η σοσιαλιστική αρχή είναι για τους «4» ουσιαστικά μια αστική αρχή που αποτελεί ένα από τα «αστικά χωριά» που πρέπει να καταστραφούν με την «ολοκληρωτική» διχτατορία τους.
Όμως το πνεύμα του Λένιν και του Μάο όταν μιλάνε για «αστικό δίκαιο» στη διανομή είναι ίδιο με εκείνο του Μαρξ, που πρωτοέβαλε αυτή την έννοια στην «Κριτική του προγράμματος της Γκότα». Και η θέση του Μαρξ δεν αφήνει κανένα περιθώριο για να θεωρηθεί η αρχή της διανομής «σύμφωνα με την εργασία» σαν τέτοια που αναγνωρίζει ταξικές διαφορές, δηλαδή σαν αστική στην ουσία της. Ίσα-ίσα, ο Μαρξ λέει, πρώτον, ότι «Εδώ προφανώς ισχύει η ίδια αρχή που προσδιορίζει την ανταλλαγή των εμπορευμάτων σε όσο βαθμό είναι ανταλλαγή ίσων αξιών. Το περιεχόμενο και η μορφή έχουν αλλάξει γιατί κάτω από τις αλλαγμένες περιστάσεις κανείς δεν μπορεί να δώσει τίποτα άλλο εκτός από την εργασία του και γιατί, από την άλλη μεριά, τίποτα δεν μπορεί να περάσει στην κατοχή των ατόμων εκτός από τα ατομικά μέσα κατανάλωσης».
(Αμέσως παρακάτω ο Μαρξ σημειώνει ότι «σε ότι αφορά τη διανομή των ατομικών μέσων κατανάλωσης, εδώ ισχύει η ίδια αρχή που επικρατεί στην ανταλλαγή των εμπορευμάτων». Όμως αυτό δε σημαίνει καθόλου το ίδιο με εκείνο που ισχυρίζονται οι «4» ότι «στη διανομή κυριαρχεί το αστικό δίκαιο», γιατί στη διανομή περιλαμβάνεται, και μάλιστα κυρίως, η διανομή των μέσων παραγωγής, που μόνο σε ένα μέρος τους ανταλλάσσονται με εμπορευματικό τρόπο)
Δεύτερον, ο Μαρξ τονίζει ρητά ότι το δικαίωμα στην ίση ανταλλαγή (δηλ. ίσα προϊόντα για ίση δουλειά) «δεν αναγνωρίζει ταξικές διαφορές, γιατί ο καθένας είναι μόνο ένας εργαζόμενος όπως ο καθένας άλλος. Μόνο έμμεσα αναγνωρίζει τα άνισα ατομικά χαρίσματα και τις συνακόλουθες παραγωγικές ικανότητες σαν φυσικά προνόμια». Λέει εδώ ο Μαρξ ότι ένας εργάτης πιο αποδοτικός, πιο ανθεκτικός παράγει περισσότερο, οπότε στο πρώτο στάδιο του κομμουνισμού, όπου ισχύει η αρχή της ίσης ανταπόδοσης, θα αμείβεται περισσότερο. Αυτή είναι μια ανισότητα.
Αλλά και δύο εργάτες που παράγουν το ίδιο και αμείβονται το ίδιο βρίσκονται επίσης τελικά σε άνιση θέση, σύμφωνα με αυτή την αρχή, καθώς άλλος έχει πιο πολλές ανάγκες, άλλος πιο λίγες (π.χ. όταν ο ένας έχει παιδιά και ο άλλος όχι).
Αυτή η φυσική ανισότητα δίνει μια αστική μορφή στη σφαίρα διανομής των ατομικών μέσων κατανάλωσης, αλλά το κοινωνικό περιεχόμενο αυτής της διανομής είναι σοσιαλιστικό. Οι «4» συγκέντρωσαν την επίθεση τους εδώ για να συντρίψουν από τ΄ αριστερά μια βασική κατάχτηση της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ο Λένιν και ο Μάο δεν ονόμασαν ποτέ «αστική» αυτή τη διανομή και προσπάθησαν να την ξεπεράσουν μόνο σχετικά μέσα από την ιδεολογικοπολιτική δουλειά στο προλεταριάτο τραβώντας το στην εθελοντική κομμουνιστική δουλειά. Όμως ποτέ τους δεν κάλεσαν το προλεταριάτο σε πάλη για να πάρουν με τη βία λιγότερα αυτοί που δουλεύουν περισσότερο και, αντίστροφα, με τη βία περισσότερα από όσα τους αντιστοιχούν εκείνοι που δούλεψαν λιγότερο.
Οι κλασσικοί του μαρξισμού ξέρουν άλλωστε ότι η κατώτερη σοσιαλιστική αρχή «στον καθένα σύμφωνα με τη δουλειά του» θα αντικατασταθεί από την ανώτερη «στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του» ΜΟΝΟ όταν η παραγωγική ικανότητα της κοινωνίας φτάσει σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο. Οι «4» όμως θέλησαν να επιτεθούν σ΄ αυτή την αρχή, όταν η παραγωγική δύναμη της κινέζικης κοινωνίας βρισκόταν σ΄ ένα χαμηλό επίπεδο, τσαλαπατώντας την παρακάτω θεμελιακή αρχή που ο Μαρξ επιβεβαιώνει με σαφήνεια στο ίδιο κείμενο:
«Αλλά αυτά τα ελαττώματα (οι παραπάνω ανισότητες- σημ. δικιά μας) είναι αναπόφευκτα στην πρώτη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, όπως αυτή αναδύεται μετά από παρατεταμένα κοιλοπονήματα από την καπιταλιστική κοινωνία. Το δίκαιο δεν μπορεί ποτέ να γίνει ψηλότερο από την οικονομική δομή της κοινωνίας και την πολιτιστική ανάπτυξη που προσδιορίζεται από αυτήν».
Εδώ, στην παραβίαση και ουσιαστική άρνηση του ιστορικά αναγκαίου και προοδευτικού χαρακτήρα μιας σοσιαλιστικής αρχής, αποκαλύπτονται οι «4» περισσότερο. Όμως η στάση τους είναι ίδια απέναντι σε όλες τις αναγκαίες μεταβατικές μορφές στις παραγωγικές σχέσεις και στο εποικοδόμημα. Το ίδιο, για παράδειγμα, κάνουν απέναντι στη συλλογική ιδιοχτησία στην ύπαιθρο, βγάζοντας «καπιταλιστικά χωριά» και αναγκαίο κακό τις ομάδες παραγωγής και φέρνοντας τες σε αντιπαράθεση με την ευρύτερη και ανώτερη συγκρότηση της κομμούνας.
Η ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ «ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ» ΣΤΟ ΔΕΞΙΟ ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟ
Ο αριστερός στη μορφή του ρεβιζιονισμός των «4» είναι η συντριβή του σοσιαλισμού από τ΄ αριστερά, μέσω της απόλυτης άρνησης των μεταβατικών μορφών με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι δεξιοί ρεβιζιονιστές απολυτοποιούν και παγώνουν τις μεταβατικές μορφές. Οι πρώτοι θέλουν να τις θάψουν ζωντανές και οι δεύτεροι να τις διατηρήσουν όταν βρίσκονται σε αποσύνθεση.
Πρόκειται για την ίδια φρικαλεότητα που διαπερνάει τις δυο αντιδραστικές πολιτικές μορφές στη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης.
Για την αριστερή γραμμή της Πολιτιστικής Επανάστασης, τη γραμμή του Μάο Τσε Τουνγκ και του Τσου Εν Λάι, το ζήτημα είναι να σπάσουν οι μάζες και το κόμμα τις μεταβατικές μορφές την εποχή και τη στιγμή που το επιτρέπουν οι πραγματικές συνθήκες και συσχετισμοί στη βάση και το εποικοδόμημα.
Για παράδειγμα, το πελώριο κίνημα της σοσιαλιστικής επανάστασης στην ύπαιθρο, απ΄ όπου βγήκαν οι κομμούνες (το περίφημο «μεγάλο άλμα προς τα μπρός») ήταν μια εκπληκτικής τόλμης επανάσταση στο επίπεδο της πολιτικής και των παραγωγικών σχέσεων. Οι δεξιοί σε όλη την υδρόγειο και την Κίνα, μέσα και έξω από το κόμμα, με ψέμα, σαμποτάζ, με συνομωσίες, δούλεψαν για την ήττα της.
Αυτή η επανάσταση άρχισε ουσιαστικά να στέκεται στα πόδια της λίγο πριν τις παραμονές της ΠΕ. Όμως η σχετική σταθεροποίηση ήταν απαραίτητη για μια μεγάλη περίοδο πριν μπει πάλι σε πρώτη μοίρα η ανάγκη μιας νέας επαναστατικής διαδικασίας για το μαζικό πέρασμα από τη συλλογική στην παλλαϊκή ιδιοκτησία, και το πέρασμα από την κυριαρχία των ομάδων παραγωγής και των ταξιαρχιών στην κυριαρχία της κομμούνας.
Στη διάρκεια της ΠΕ οι δεξιοί δούλευαν για το σταμάτημα της ταξικής πάλης ενάντια στους αστούς μέσα στο κόμμα που εμπόδιζαν την παραγωγική και κοινωνική ανάπτυξη στις κομμούνες, την ανάπτυξη των πραγματικά αρνητικών εμπορευματικών πλευρών της συλλογικής αγροτικής ιδιοχτησίας. Ταυτόχρονα, οι αριστεροί ρεβιζιονιστές αρνιόνταν τον προοδευτικό και αναγκαίο χαρακτήρα των χαμηλών μορφών (ομάδα παραγωγής) μέσα στις κομμούνες και τίναζαν την παραγωγή και τις αρχές διανομής στον αέρα. Το ίδιο γινόταν και στη βιομηχανία.
Οι δεξιοί μιλούσαν για ταξική πάλη, αλλά έριχναν όλο το βάρος στην αύξηση της παραγωγής και ανέπτυσσαν τις δεξιές πλευρές στο επίπεδο της διεύθυνσης, και οι «αριστεροί», που σπάνια μιλούσαν για παραγωγή, έριχναν όλο το βάρος στη συντριβή των αστών που δήθεν έχουν στα χέρια τους την παραγωγή, οπότε στην πράξη οι «4» έκαναν παραγωγικό σαμποτάζ. Από αυτή τη βαθιά άποψη οι δεξιοί και οι «αριστεροί» ρεβιζιονιστές βρίσκονται σε μια ιστορική συμμετρία.
Όμως οι σχέσεις των «αριστερών» και των δεξιών ρεβιζιονιστών με την ΠΕ δεν είναι συμμετρικές. Οι κατεξοχήν εσωτερικοί εχθροί της ΠΕ είναι οι «αριστεροί». Γιατί οι δεξιοί δεν είχαν βασικό τους έδαφος την ΠΕ αλλά την αντι-ΠΕ. Οι δεξιοί ρεβιζιονιστές ήταν ο κύριος στόχος και ο ανοιχτός εξωτερικός εχθρός της ΠΕ, οπότε το κέντρο βάρους τους ήταν έξω από αυτήν. Μέσα της δούλευαν μεταμφιεσμένοι, σε αμυντική θέση και με δανεική ανοιχτή πλατφόρμα, δηλαδή σαν εισοδιστές, οι πιο διορατικοί και ευέλικτοι ηγέτες της δεξιάς, που ήταν οι Τενγκ Σιάο Πινγκ, Λι Σιεν Νιεν και Γε Τσε Γινγκ, ενώ ο αληθινός ηγέτης όλων αυτών ήταν κύριος στόχος της ΠΕ, ο Λιου Σάο Σι.
Αντίθετα οι «αριστεροί» ρεβιζιονιστές ήταν μέσα στην ΠΕ σαν το ψάρι στο νερό, ακριβώς επειδή η ΠΕ αναγνώριζε από την αρχική της κίνηση τη δεξιά μορφή της αντίδρασης. Δεν είναι τυχαίο που το πρώτο εσωτερικό ρεύμα που αντιμετώπισε η ίδια η ΠΕ σαν εχθρό ήταν εκείνο με επικεφαλής το Λιν Πιάο. Ο Λιν Πιάο ήταν ένας δεξιός ρεβιζιονιστής, που όμως εμφανίστηκε προς τα έξω σαν ηγέτης της ΠΕ με προωθημένη «αριστερή» πλατφόρμα. Η αληθινή του πλατφόρμα, που αποκαλύφθηκε με το γνωστό συνομωτικό του σχέδιο, το «571», ήταν σχεδόν ίδια με εκείνη την κλασσική πλατφόρμα του Λιου Σάο Σι. Αν το πραξικόπημα του Λιν Πιάο πετύχαινε, αυτή θα κυριαρχούσε τελικά και έξω. Αυτή η κίνηση του Λιν Πιάο αποδείχνει ότι το αληθινό χτύπημα της ΠΕ δε θα μπορούσε παρά στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο να παίρνει αριστερή μορφή. Και αυτή η μορφή πήρε την ολοκληρωμένη της έκφραση στους «4».
Έτσι οι «4» λειτούργησαν με κάθε άνεση μέσα στην ΠΕ και έπεσαν μόλις αισθάνθηκαν ότι η αριστερά ήταν άσχημα χτυπημένη μετά το σχεδόν ταυτόχρονο θάνατο των Μάο Τσε Τουνγκ, Τσου Εν Λάι και Τσου Τεχ, οπότε δοκίμασαν το αποτυχημένο τους πραξικόπημα του 1976.
Γι΄ αυτό προκειμένου για τις ανάγκες της συγκρότησης της νέας προλεταριακής πρωτοπορίας πρέπει τα κύρια πυρά της εσωτερικής κριτικής στην ΠΕ να κατευθυνθούν στους «4». Γιατί αν η αμυντική ταχτική των δεξιών συνίστατο πάντα στο να αρνούνται την ύπαρξη αστικής τάξης μέσα στο κόμμα, η επιθετική ταχτική των «αριστερών» συνίστατο στο να αρνηθούν ολόκληρη την ύπαρξη του κομμουνιστικού κόμματος σαν προλεταριακού κόμματος. Αυτή η τελευταία όμως έδωσε στους δεξιούς τη δυνατότητα να εμφανιστούν σαν εκφραστές της κομματικής νομιμότητας και να συσπειρώσουν όλο το κόμμα ενάντια στους «4», αρχικά, και ενάντια στην αριστερά, στη συνέχεια.
Οι «4» πάτησαν πάνω στην αληθινή αριστερά του Μάο και την πάλη της ενάντια στην αστική τάξη μέσα στο κόμμα για να επιτεθούν σε όλο το κόμμα, ενώ οι τεγκικοί πάτησαν πάνω στην αντίσταση που πρόβαλε η αριστερά του Μάο στους «4», κρύφτηκαν πίσω από αυτή την αριστερά και συσπείρωσαν μετά το θάνατο του σε μια πρώτη φάση το κόμμα. Αυτή είναι η διαλεχτική της αλληλοβοήθειας των δύο μορφών του ρεβιζιονισμού και η βαθύτερη αιτία της ήττας της κινέζικης επανάστασης στο καθαυτό πολιτικό επίπεδο.
Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο πατάνε οι «4» πάνω στην αριστερά, στην περίπτωση της διαπίστωσης του αστικού, δήθεν, πραγματικού χαρακτήρα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής στην περίπτωση της βιομηχανίας. Εκεί ο Τσανγκ ερμηνεύει με καταστροφικό τρόπο το σχετικό απόσπασμα του Μάο που παραθέτουμε. Αυτός παίρνει τη φράση του Μάο «αυτοί ακολουθούν τη γραμμή που είχε εφαρμόσει ο Λιου Σάο Σι, που σημαίνει ότι από τη μεριά τους καταφεύγουν στα υλικά κίνητρα, δίνουν πρωταρχική σημασία στο κέρδος και (…) δίνουν επιδόματα» και τη φράση «η καθοδήγηση δεν είναι στα χέρια γνήσιων μαρξιστών» και βγάζει τον αστικό χαρακτήρα της ιδιοκτησίας.
Όμως δεν δίνουν δεκάρα που ο Μάο στο ίδιο απόσπασμα ονομάζει «καλούς» πολλούς από αυτούς που βγάζουν τη λάθος γραμμή, και δεν τσιτάρουν ποτέ τα παρακάτω λόγια του Μάο μέσα στη φωτιά της ΠΕ στα 1967: «Η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών μας είναι καλά και μόνο μια μικρή μειοψηφία δεν είναι (…) Η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών μας έχουν κάνει σίγουρα καλά πράγματα μέσα στα τελευταία δώδεκα χρόνια ή μέσα στις τελευταίες δεκαετίες. Πρέπει να ενωθούμε με την πλειοψηφία των στελεχών».
Μια τέτοια συντριπτική πλειοψηφία στο κόμμα δεν μπορεί να είναι ούτε στα εργοστάσια ούτε στην ύπαιθρο μειοψηφία.
Τα μέλη του κόμματος είναι καλά σε όλους τους τομείς. Η αντίφαση εδώ είναι ότι πολλά από αυτά τα «καλά» μέλη ακολουθούν την «κακή» γραμμή. Αλλά αυτό δε σημαίνει αστική ιδιοχτησία των εργοστασίων, γιατί η «κακή» γραμμή εκδηλώνεται κύρια στη διανομή και στην ιδεολογική γραμμή των άμεσων παραγωγών (πριμ, κίνητρο, κέρδος) και όχι στην ουσία της ιδιοχτησίας των μέσων παραγωγής. Πουθενά δεν είπε ο Μάο ότι αυτοί οι «καλοί» που έχουν «λάθος γραμμή» εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν τους εργάτες, δηλ. έχουν γίνει αστοί ιδιοχτήτες. Γι΄ αυτό άλλωστε γίνεται να είναι «καλοί». Γι΄ αυτό είναι καλή η συντριπτική πλειοψηφία των μελών και το κόμμα είναι κομμουνιστικό.
Αυτή είναι μια υλιστική διαλεχτική στάση αληθινού κομμουνιστή. Όμως οι «4» παίρνουν τη μια πλευρά για να βγάλουν το μη κομμουνισμό του κόμματος και το μη σοσιαλιστικό χαρακτήρα των σχέσεων ιδιοχτησίας και διανομής.
Άμεση συνέπεια των διαπιστώσεων που κάνει ο Μάο είναι για την αριστερά: Να ενωθούμε με την πλειοψηφία των στελεχών, να απομονώσουμε την αστική τάξη μέσα στο κόμμα, να καθοδηγήσουμε την πλειοψηφία των μαζών ενάντια της ώστε, κύρια, να αναπτύξουμε τη συνείδηση των μαζών και να διορθώσουμε τα λάθη των καλών μελών του κόμματος.
Άμεση συνέπεια για τους «αριστερούς» ρεβιζιονιστές: Να χτυπήσουμε την πλειοψηφία των στελεχών που έχουν γίνει αστική τάξη και να καθοδηγήσουμε τη μειοψηφία των μαζών, που δεν έχουν διαφθαρεί από το αστικό πνεύμα που επικρατεί στην κοινωνία, ενάντια στο αστικό κόμμα.
Αυτή η αντικομματική υπερδεξιά εκστρατεία είναι η ψυχή της γενικής θεωρίας των «αριστερών» ρεβιζιονιστών, που φτάνει τις πιο «ψηλές κορφές» της με τον αναπόφευκτο ισχυρισμό ότι το κόμμα χάλασε γιατί αυτοί που κάνανε την επανάσταση του 1949 ήταν αστοί δημοκράτες, επειδή η κινέζικη επανάσταση ως τα τότε ήταν δημοκρατική. Γι΄ αυτούς μόνο η ΠΕ είναι η σοσιαλιστική επανάσταση, που ουσιαστικά πραγματοποιείται ενάντια σε ένα αστικό κόμμα.
Γι΄ αυτό κηρύσσουν τον πόλεμο στις παραγωγικές δυνάμεις, που αποτελούν την αληθινή ισχυρή αντικειμενική βάση ενάντια στον κίνδυνο της παλινόρθωσης, και στρέφονται με μανία ενάντια στα επαναστατικά κινήματα του Τατσίνγκ στη βιομηχανία και του Τατσάι στη γεωργία, που καθοδηγεί προσωπικά ο Τσου Εν Λάι.
Αλλά αυτό το έργο έχει ξαναπαιχτεί στην ιστορία. Πρόκειται για την επανάληψη της πάλης που έδωσε η τροτσκιστική αντιπολίτευση ενάντια στο Στάλιν.
Όπως τότε η σταλινική αριστερά βρέθηκε ανάμεσα στο δεξιό Μπουχάριν και τον «αριστερό» Τρότσκι, το ίδιο βρέθηκε και η μαοϊκή αριστερά ανάμεσα στο δεξιό Τενγκ και τους «αριστερούς τέσσερις». Αυτή είναι η προλεταριακή αριστερά που νικήθηκε και στις δύο περιπτώσεις. Και στις δύο περιπτώσεις οι «αριστεροί» ρεβιζιονιστές δούλεψαν για τους δεξιούς.
Ασφαλώς εδώ θα μας αντιτάξουν ότι η παλινόρθωση χρωστάει πολλά στη λαθεμένη δεξιά θέση του 11ου Συνέδριου του ΚΚ Κίνας το 1976 για την αστική τάξη μέσα στο κόμμα, θέση που κριτικάραμε στην αρχή του άρθρου μας.
Όμως αυτή είναι, κατά τη γνώμη μας, αντανάκλαση της πελώριας ιδεολογικοπολιτικής πίεσης που άσκησαν οι δεξιοί στην πολιτικά αδύναμη αριστερά των Χούα Κούο Φενγκ, Βανγκ Τογκ Χσινγκ και Γιονγκ Τσεν Κουέι, αλλά και αντανάκλαση του προβοκαρίσματος που δέχτηκε η θεωρία για την αστική τάξη μέσα στο κόμμα από τους «αριστερούς» ρεβιζιονιστές.
Ωστόσο το 11ο Συνέδριο του ΚΚΚ δεν είναι το αντίστοιχο του 20ου Συνέδριου του ΚΚΣΕ. Η βαθιά λαθεμένη του θέση σ΄ ένα ζήτημα δεν αναιρεί το γενικά επαναστατικό του χαρακτήρα. Οι αρχειακές και προωθημένες θέσεις του για την υπεράσπιση της ΠΕ, η ανάπτυξη του για τη σχέση της Πολιτιστικής Επανάστασης με την παραγωγή, η σαφέστατη και σωστή διεθνής του γραμμή με την υπεράσπιση της θεωρίας των τριών κόσμων και, τέλος, η πολύ σημαντική και για πρώτη φορά συστηματική κριτική του «αριστερού» ρεβιζιονισμού, είναι σπουδαίες πολιτικές συνεισφορές.
Αυτοί που θεωρούν ρεβιζιονιστική συνολικά τη γραμμή του 11ου Συνέδριου είναι οι ίδιοι που θεωρούν και το Στάλιν πατέρα του ρεβιζιονισμού εξαιτίας της αρχειακά λαθεμένης του θέσης για το «παλλαϊκό κράτος». Αυτοί είναι αδύνατο να καταλάβουν ότι η πιο πολύπλοκη και σκληρή πολιτική πάλη στην ιστορία τη σοσιαλιστικής Κίνας δόθηκε ανάμεσα στο Σεπτέμβρη του 1976 , μετά το θάνατο του Μάο και το πραξικόπημα των «4», ως την τρίτη ολομέλεια του 11ου Συνέδριου, που έγινε στα μέσα του 1978. Η Τρίτη Ολομέλεια του 1978, που καταδικάζει την ΠΕ, είναι το 20ο Συνέδριο του ΚΚΚίνας και η αρχή της μεγάλης νύχτας που ακολούθησε. Αυτή η ολομέλεια καταδίκασε την ΠΕ και οδήγησε στην πολιτική καθαίρεση της αριστεράς. Η «αριστερή» κριτική ισχυρίζεται ότι ήδη το 11ο Συνέδριο είχε απορρίψει την ΠΕ, εφόσον κήρυξε το τέλος της.
Όμως το τέλος της ΠΕ είναι τελείως άλλο πράγμα από την απόρριψη της. Η ΠΕ μπορούσε να συνεχιστεί μόνο σαν πάλη ταυτόχρονα ενάντια στους «4» και τους δεξιούς. Αλλά αυτό αποδείχτηκε αδύνατο, εφόσον οι «4» γιγάντωσαν το δεξιό ρεύμα. Γιατί χτυπώντας ταυτόχρονα τους δεξιούς και το κόμμα εμφάνισαν τους δεξιούς της ΠΕ στα μάτια του κόμματος σαν παρεξηγημένη πρωτοπορία, σαν τους αληθινούς μάρτυρες της διχτατορικής πολιτικής των «4». Από εκείνη τη στιγμή και πέρα η αληθινή αριστερά υποχρεώθηκε σε συμμαχία με την επιδέξια μεταμφιεσμένη ακροδεξιά του Τενγκ, που πήρε στη συνέχεια εύκολα την ηγεμονία στην 3η Ολομέλεια του 1978. Δίχως το ισχυρό άλλοθι των «4» και την ισχυρή τους υπονόμευση στην ΠΕ, ο Τενγκ δε θα είχε έρθει ποτέ στην εξουσία.
Ασφαλώς αυτά που είπαμε ως εδώ δεν εξηγούν το γιατί η αριστερά των Μάο και Τσου Εν Λάι δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει μια ισχυρή διαδοχή. Πραγματικά είναι δείγμα αυτής της αδυναμίας το γεγονός ότι ο Χούα Κούο Φενγκ δεν ήταν ένα δοκιμασμένο και έμπειρο κεντρικό στέλεχος στη διάρκεια της μεγάλης Δεκαετίας της ΠΕ. Η εξήγηση δεν μπορεί παρά να αναζητηθεί στους βαθύτερους ιστορικούς λόγους που έκαναν αντικειμενικά δύσκολη τη διατήρηση στην εξουσία του κινέζικου προλεταριάτου.
Ο πρώτος και βασικός λόγος ήταν η ρώσικη παλινόρθωση του 1960 , που στέρησε την κινέζικη επανάσταση από ένα πανίσχυρο πολιτικό - και κυρίως οικονομικό- ανάχωμα στο μέτωπο της σοσιαλιστικής επανάστασης και οικοδόμησης. Αυτή η πτώση ενός τόσο σπουδαίου συμμάχου, και μάλιστα η μετατροπή του σε κύριο εχθρό, άφηνε πολύ αδύναμη στην ιμπεριαλιστική περικύκλωση και την εσωτερική ανατροπή μια εξουσία που έκανε τη σοσιαλιστική επανάσταση σε μια πολύ καθυστερημένη χώρα. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι η Μεγάλη Πολιτιστική Προλεταριακή Επανάσταση ήταν μια ολότελα καινούργια μορφή πολιτικής πάλης, που υποχρέωνε τη μάζα των στελεχών και των μελών του ΚΚ Κίνας να ξεπεράσουν τα στενότερα όρια της εσωκομματικής και της ταξικής πάλης που είχαν διδαχτεί από την πείρα της Τρίτης Διεθνούς και να εκπαιδευτούν ταχύτατα σε συνθήκες κρίσης σε μια ασύλληπτα πιο περίπλοκη κατάσταση. Πράγματι, πρέπει κανείς να συλλάβει τι σημαίνει το πέρασμα από τη σταλινική στη μαοϊκή εσωκομματική πάλη. Στην παρατεταμένη και πολύπλοκη πάλη του ΚΚΣΕ το ρώσικο προλεταριάτο τσάκιζε την αστική τάξη μέσα στο κόμμα κινητοποιώντας γι΄ αυτό κύρια το ηγετικό του απαράτ, ενώ οι μάζες έμεναν γενικά έξω από αυτή την πάλη, αφού ήταν κύρια δουλειά του κόμματος να καθαρίσει τις γραμμές του. Ο Μάο πήγε αυτή τη λογική ως την άκρη ακριβώς επειδή, παρά την πάλη του Στάλιν, η ρώσικη αστική τάξη νέου τύπου δε νικήθηκε μ΄ αυτή τη μέθοδο. Άλλωστε δεν μπορούσε ο Στάλιν να κάνει πολύ διαφορετικά απ΄ ότι έκανε, στο βαθμό που ως τα τότε δεν υπήρχε η πολιτική πείρα της παλινόρθωσης. Έτσι, ο Μάο επεξέτεινε την εσωκομματική πάλη σε μια πελώρια πολιτική πάλη των μαζών. Το κόμμα εδώ καθοδηγεί όλες τις επαναστατικές τάξεις ενάντια σε ένα κομμάτι του, δηλαδή την αστική τάξη μέσα στο κόμμα.
Αυτό είναι τερατώδες πιο δύσκολο απ΄ όσο φαίνεται, γιατί κινδυνεύει να μετατραπεί σε μια αντιστροφή βάσης και πρωτοπορίας, σε κομματική διάσπαση, σε διαλυτισμό και σε αναρχισμό και να οδηγήσει σε μια φρενιασμένη αντεπίθεση της κομματικής δεξιάς.
Απόδειξη ότι ήταν δύσκολο είναι ότι όλα αυτά έγιναν από τον «αριστερό» ρεβιζιονισμό, που κατά τη γνώμη μας έκφρασε κοινωνικά τα καθυστερημένα μικροαστικά στρώματα της Κίνας κάτω από την καθοδήγηση ταξικών στοιχείων από τις κυρίαρχες τάξεις που ανατράπηκαν.
ΠΑΛΙΝΟΡΘΩΣΗ ΚΑΙ «ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ» ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟΣ
Πολλοί έχουν πει: Τι κέρδισε το προλεταριάτο με την ΠΕ αφού και εδώ έχασε την εξουσία; Και πάνω στην κινέζικη παλινόρθωση πατάνε σήμερα ο αναρχισμός και ο τροτσκισμός για να ξαναπούνε το γνωστό τραγούδι τους και να κερδίσουν λίγη δύναμη ξανά για λίγα χρόνια:Φταίει η κρατική εξουσία, λέει ο πρώτος, φταίει η επανάσταση σε μια μόνο χώρα και μάλιστα καθυστερημένη, λέει ο δεύτερος.
Όμως υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στη ρώσικη και την κινέζικη παλινόρθωση.
Η πιο ουσιαστική διαφορά βρίσκεται στην Τιεν Αν Μεν του 1989. Ασφαλώς αυτή τη διαφορά την ξεχνάνε ρεβιζιονιστές του τύπου Α/Συνέχεια και Διαρρήχτες -ΜΛΚΚΕ.
Η εξέγερση της Τιεν Αν Μεν του 1989, που πνίγηκε στο αίμα, δεν έγινε ποτέ στη Ρωσία. Το κινέζικο 1989 αντιστοιχεί στο ρώσικο 1964. Στη Ρωσία το 1964 έγινε αλλαγή φρουράς Χρουτσόφ - Μπρέζνιεφ. Αυτή η αλλαγή είναι το πέρασμα από την εποχή της παλινόρθωσης στην εποχή του σοσιαλιμπεριαλισμού. Η εποχή Μπρέζνιεφ σημαίνει το πέρασμα από τη σταθεροποίηση της νέας αστικής διχτατορίας των μπουχαρινικών και τροτσκιστών στην εποχή των κόκκινων τσάρων, δηλ. στη χιτλερική εποχή.
Ο Χρουτσόφ εκφράζει το σύνολο του αστικού μετώπου που συνέτριψε τους σταλινικούς κομμουνιστές και πήρε την εξουσία αρχικά στο κόμμα και μετά στην κοινωνία. Ο Μπρέζνιεφ εκφράζει την άνοδο στην εξουσία σε ηγεμονική θέση της νέας υπερσυγκεντρωμένης κρατικομονοπωλιακής στρατοκρατικής αστικής τάξης, που ξεχώρισε μέσα από το ευρύτατο αστορεβιζιονιστικό μέτωπο της παλινόρθωσης.
Αυτή είναι η άνοδος των σοσιαλφασιστών νέων Χίτλερ μονοπωλιστών στην εξουσία. Αυτή η νέα αστική διχτατορία είναι πιο σκληρή. Γι΄ αυτό αντλεί τη θεωρητική της μορφή από τη διχτατορία του προλεταριάτου. Η γλώσσα της είναι πιο «αριστερή». Ο «αριστερός» ρεβιζιονισμός του Μπρέζνιεφ περιφρονεί το δεξιό ρεβιζιονισμό του Χρουτσόφ, όπως ο Χίτλερ περιφρονεί τη δημοκρατία της Βαϊμάρης και την υποταγή της στην Αγγλία.
Το ίδιο γίνεται και στην Κίνα. Ανάμεσα στα 1979 και το 1989 είναι η εποχή της Παλινόρθωσης. Το ζήτημα εδώ είναι να εξοντωθεί η αριστερά. Εδώ είναι ενωμένοι όλοι σε μια υπέροχη γιορτή της αστικής παλινόρθωσης. Απόγονοι όλων των νικημένων ρεβιζιονιστικών φραξιών, φιλελεύθεροι αστοί, εθνικοί αστοί, νέα αστική τάξη, άδικα και δίκαια διωγμένοι από την ΠΕ, διαφωνούντες ποιητές και ταλαιπωρημένοι επιστήμονες, όλοι αυτοί ενώνονται και τιτιβίζουν χαρούμενοι για να κουρελιάσουν την ΠΕ και να οδηγήσουν στις φυλακές και στο θάνατο τους υπερασπιστές της, ενώ παλινορθώνουν παντού, καθαρά και σε απέραντη κλίμακα, τις αστικές παραγωγικές σχέσεις. Όλη η Δύση και η Ανατολή τους χειροκροτεί. Αυτή την περίοδο διαγράφονται από το κόμμα με την προτροπή του Τενγκ «όλοι αυτοί πο είναι αντίθετοι στη γραμμή που εφαρμόζεται μετά την 3η Ολομέλεια του 1978» ( Οχτώβρης 1983 / Επιθεώρηση του Πεκίνου αρ. 42)
Αυτή είναι η επίσημη ημερομηνία θανάτου του ΚΚ Κίνας. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι το 1989 οργανώνεται από τη σοσιαλφασιστική ομάδα των κρατικών μονοπωλιστών η υφαρπαγή όλης της κρατικής εξουσίας. Ο διπλοπρόσωπος Τενγκ, που είναι ταυτόχρονα Χρουτσόφ και Μπρέζνιεφ, ο μεγαλύτερος σοσιαλφασίστας και ρεβιζιονιστής όλων των εποχών, έχει μετατρέψει την Κίνα σε σοσιαλιμπεριαλιστική χώρα. Στην πραγματικότητα ο κινέζος Χρουτσόφ αντιπροσωπεύεται σαν τέτοιος από τον Χου Γιάο Μπανγκ, που συντρίβεται. Η πλατιά μάζα των παλινορθωτών έχει πάψει να τιτιβίζει.
Τότε ακριβώς κατεβαίνει η ριζοσπαστική δημοκρατική και επαναστατική πρωτοπορία στο δρόμο. Δεν πρόκειται ασφαλώς για την αντεπίθεση της προλεταριακής αριστεράς. Δεν υπάρχουν τέλειες και διυλισμένες επαναστάσεις. Όμως η Τιεν Αν Μεν είναι το πρώτο αντισοσιαλφασιστικό επαναστατικό μέτωπο των αληθινών μαοϊστών με όλη τη δημοκρατική πρωτοπορία, την επαναστατική δημοκρατική διανόηση, ακόμα και ένα τμήμα των αστών φιλελεύθερων της Κίνας. Η κυρίαρχη σημαία δεν είναι εκείνη της ΠΕ, αλλά είναι κόκκινη, ενώ για πρώτη φορά σηκώνονται οι φωτογραφίες του αληθινού Μάο της ΠΕ και όχι του ψεύτικου Μάο που σηκώνει ο Τενγκ. Η Τιεν Αν Μεν είναι στο βάθος προϊόν της πολιτικής εκπαίδευσης που πήρε ο κινέζικος λαός από τη Μεγάλη του Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση. Οι χιτλερικοί της Κίνας ανέβηκαν στην εξουσία σαν τερατώδεις διχτάτορες. Ήρθαν στο ιστορικό προσκήνιο με πάταγο. Αυτή είναι η πρώτη διαφορά της κινέζικης με τη ρώσικη παλινόρθωση.
Η δεύτερη βρίσκεται στο ότι η κινέζικη ΠΕ και η κινέζικη αριστερά πριν νικηθούν έδειξαν με το χέρι και με το ντουφέκι το νέο μεγάλο εχθρό της ανθρωπότητας που ανέβαινε, τη ρώσικη υπερδύναμη, αποκάλυψαν τη στρατηγική και την ταχτική της και πρόβαλαν τη στρατηγική θεωρία του Μάο Τσε Τουνγκ για τους Τρεις Κόσμους. Έδωσαν δηλαδή στο παγκόσμιο προλεταριάτο παγκόσμια στρατηγική γραμμή και πολιτική μέθοδο για μια ολάκερη περίοδο. Αυτή τη γραμμή πρέπει να αναπτύξουμε και να εφαρμόσουμε στις νέες συνθήκες. Αυτή είναι η υποχρέωση της παγκόσμιας προλεταριακής αριστεράς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι δεξιοί και οι αριστεροί ψευτοϋποστηρικτές της ΠΕ χτυπάνε τώρα, με επικεφαλής την Α/Συνέχεια, τον αντισοσιαλιμπεριαλιστικό αγώνα του επαναστατικού μ-λ κινήματος, καταδικάζουν με λύσσα τη θεωρία των Τριών Κόσμων και έχουν μετατραπεί σε πρωτοπορία της ρώσικης γραμμής στην Ελλάδα. Ασφαλώς η τροτσκιστική γραμμή των «4», που αρνείται κάθε μεταβατική μορφή στην επαναστατική διαδικασία, αρνείται και τη «θεωρία των τριών κόσμων», δηλαδή αρνείται στο προλεταριάτο παγκόσμια γενική ταχτική και στρατηγική.
Όμως η εσωτερική γραμμή του προλεταριάτου είναι δεμένη με τη διεθνή του γραμμή. Η πρωτοπόρα σύμπλευση των «αριστερών»και δεξιών ρεβιζιονιστών με το σημερινό ρωσοκινέζικο νεοχιτλερικό άξονα με το πρόσχημα της πάλης ενάντια στη νέα τάξη είναι η φυσική συνέπεια της υπερδεξιάς τους γραμμής στο ίδιο το ζήτημα της ΠΕ, καθώς και στο ζήτημα της κατοπινής, σημερινής πάλης ενάντια στον κινέζικο σοσιαλιμπεριαλισμό. Είναι πολύ χαρακτηριστικό από αυτή την άποψη το παρακάτω απόσπασμα που χρησιμοποιούν οι Διαρρήχτες του ΜΛΚΚΕ για να περιγράψουν αυτά που γίνονται σήμερα στην Κίνα. Σήμερα στην Κίνα, 7 χρόνια μετά τη σφαγή της Τιεν Αν Μεν, σύμφωνα με τους Διαρρήχτες «ξεθεμελιώνεται ότι έχει σχέση με σοσιαλισμό, η Κίνα αλλάζει χρώμα, οι κομμουνιστικές ιδέες υποχωρούν»! Δηλαδή δεν έχει ξεθεμελιωθεί ήδη προ πολλού ότι έχει σχέση με το σοσιαλισμό και δεν έχει ήδη αλλάξει χρώμα η Κίνα προ πολλού.
Ασφαλώς έτσι πρέπει να είναι στα μυαλά αυτών που ταυτίζουν επίτηδες την κρατική ιδιοκτησία των μονοπωλιστών με τη σοσιαλιστική ιδιοκτησία. Τέτοιου είδους δεξιοί προτιμούν την Κίνα του κρατιστή χιτλερικού Λι Πενγκ από εκείνη των αστών φιλελεύθερων, όπως τη Ρωσία του Μπρέζνιεφ από τη Ρωσία των δυτικόφιλων ή των «συμβιβαστών» τύπου Γιαβλίνσκι. Γι΄ αυτό πολύ εύκολα μπορούν να υιοθετούν και την «αριστερή» ρεβιζιονιστική γλώσσα, που ταιριάζει περισσότερο στη χιτλερική, κρατικίστικη, αντιδυτική και αντιφιλελεύθερη περίοδο του σοσιαλιμπεριαλισμού.
Να υποστηρίζουμε λοιπόν σήμερα την ΠΕ σημαίνει να ξεσκεπάζουμε τον αριστερό και δεξιό ρεβιζιονισμό, να προωθούμε τη γραμμή του ενιαίου αντισοσιαλιμπεριαλιστικού μετώπου σε παγκόσμια κλίμακα, να υπερασπίζουμε το δημοκρατικό αγώνα του κινέζικου λαού ενάντια στη φασιστική διχτατορία του Τενγκ, όπως και το δημοκρατικό αγώνα των λαών του Χονγκ - Κονγκ και της Ταϊβάν ενάντια στον κινέζικο σοσιαλιμπεριαλισμό.
Αυτό το καθήκον πρέπει να συνδυαστεί με την παραπέρα βαθιά μελέτη τόσο της κινέζικης σοσιαλιστικής επανάστασης όσο και της ρώσικης. Το νέο, τρίτο παγκόσμιο κύμα επαναστάσεων που έρχεται θα βγάλει τα συμπεράσματα του από τις δύο παλινορθώσεις. Η Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση είναι ο οδηγός αυτής της μελέτης.
Η πείρα της, η θεωρία και η πραχτική της θα λάμπουν όλο και πιο εκτυφλωτικά.