Ο κόσμος δεν συμπαθεί τους χαμαιλέοντες γι αυτό το λόγο το πρόβλημα του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ λίγους συγκινεί. Και εμάς επίσης δεν μας συγκινεί, όμως μας ενδιαφέρει πολύ. Όχι επειδή είμαστε φυσιοδίφες αλλά επειδή αυτό το συγκεκριμένο είδος έχει την κακή συνήθεια να τρέφεται από ότι το πιο αριστερό και πιο προοδευτικό υπάρχει σε αυτή τη χώρα και να το αφομοιώνει και να το μεταλλάσσει μέσα του σε αντιδραστικό. Αν δηλαδή ένας έντιμος άνθρωπος αφομοιωθεί πραγματικά στο σώμα του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σε θέση μετά από λίγα χρόνια να υπερασπίζει ένα πράγμα και ταυτόχρονα το αντίθετό του. Κι αυτό γιατί ο ίδιος ο ΣΥΝ και κατ επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ που εκείνος δημιούργησε μπορούν την ίδια στιγμή να είναι κάτι και ταυτόχρονα το αντίθετό του αφού εκ γενετής περιλαμβάνουν μέσα τους συνειδητά αντίθετες γραμμές και ρεύματα. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι διαφωνούν σε όλα. Υπάρχει ένας πυρήνας θέσεων για τις οποίες δεν εκδηλώνεται ούτε συζήτηση ούτε σοβαρή διχογνωμία και οι οποίες αφορούν στο γκρέμισμα της μεγάλης δυτικόφιλης επιχείρησης και κυρίως στο φιλορωσισμό σε όλα τα μεγάλα ζητήματα της εθνικής και διεθνούς πολιτικής. Έξω από αυτά τα πάντα επιτρέπονται.
Για παράδειγμα ο ΣΥΝ είναι φιλοευρωπαίος και αντιευρωπαίος ταυτόχρονα αφού έχει μέσα του σαν συνιδρυτές του και τους σοσιαλδημοκρατίζοντες φιλοευρωπαίους «ανανεωτικούς» και τους σοσιαλφασίστες φανατικά αντιευρωπαίους του «αριστερού ρεύματος». Αλλά και αυτά τα ρεύματα δεν είναι το καθένα τους ξεκάθαρα φιλοευρωπαϊκά ή αντιευρωπαϊκά. Οι φιλοευρωπαίοι «ανανεωτές» είναι κατά της συνθήκης της Λισαβώνας που είναι η ύστατη απόπειρα ευρωπαϊκής ενοποίησης ενώ και οι αντιευρωπαίοι του «αριστερού ρεύματος» και των «συνιστωσών» του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να συμβιβαστούν με μια καπιταλιστική Ενωμένη Ευρώπη αρκεί αυτή να είναι αρκετά αντι-νεοφιλελεύθερη δηλαδή αν είναι μια ΕΕ της κρατικίστικης «αριστερής» σοσιαλδημοκρατίας.
Πιο χαρακτηριστικά είναι αυτά που συμβαίνουν στο μακεδονικό αν και πιο μουλωχτά γιατί αυτό είναι πολύ πιο επικίνδυνο ζήτημα άμεσα δεμένο με τη δυνατότητα νομής της εξουσίας για τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΝ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσημα κατά του ονόματος Δημοκρατία της Μακεδονίας, αλλά η νεολαία του ΣΥΝ είναι υπέρ του ονόματος και καθόλου δεν την ενοχλεί που το κόμμα που υπερασπίζει υιοθετεί τη φασιστική σοβινιστική απαίτηση της χώρας τους να αλλάξει με το ζόρι το όνομα μιας άλλης χώρας που η υπόλοιπη ανθρωπότητα αναγνωρίζει, δηλαδή είναι στον αντίποδα της επίσημης κομματικής θέσης σε ένα τόσο κεφαλαιώδες ζήτημα. Στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή η αντίθεση κυκλοφορεί ακόμα πιο άνετα. Εκεί όλες σχεδόν οι συνιστώσες εμφανίζονται σαν ντούρες διεθνιστικές γι αυτό έχουν στο μακεδονικό τη γραμμή της αναγνώρισης του ονόματος, όμως συνυπάρχουν εκεί ευχαρίστως με το ΔΗΚΚΙ που είναι αναφανδόν κατά μιας τέτοιας εθνικής «προδοσίας» και ζουν ευτυχισμένες στην κεντρική αντίθετη γραμμή του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.
Το αποτέλεσμα αυτών των συνυπάρξεων είναι ότι ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας χώρος για όλα τα γούστα, όπου η κάθε μία από τις συνειδητά καιροσκοπικές και χωρίς αρχές συνιστώσες μπορεί να προσελκύει το αντίστοιχο ρεύμα μέσα στην κοινωνία και ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ να το χρησιμοποιεί κατάλληλα ανάλογα με τις ανάγκες του. Δηλαδή θα μπορούν οι ευρωπαϊστές να υποστηρίζουν τη δικιά τους γραμμή και οι αντιευρωπαϊστές τη δικιά τους, οι εθνικιστές τη δικιά τους και οι δήθεν διεθνιστές τη δικιά τους. Αυτός ο οργανωμένος καιροσκοπισμός που οι ανανεωτικοί τον ονομάζουν πολυφωνία και οι «αριστεροί» διαλεκτική σύνθεση επιτρέπει στον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στους ηγέτες που διαχειρίζονται τη συνισταμένη των διαφόρων συνιστωσών, να ισχυρίζονται ότι είναι «ευαίσθητοι» στη φωνή τους και να μιλάνε για τα πάντα λέγοντας μέσα στα πλαίσια του κοινού πυρήνα κάθε τι και το αντίθετό του, ανάλογα με τις περιστάσεις, ανάλογα με το ποιος τους ακούει και ποιος τους βιντεοσκοπεί. Εκεί ο ασύλληπτος χαμαιλέοντας λειτουργεί σαν πιάνο.
Παράδειγμα: Αν το ΠΑΣΟΚ γίνεται αρκετά ευεπίφορο στην ενότητα με τον ΣΥΝ οι ηγέτες του δεύτερου πατάνε το πλήκτρο των «ανανεωτικών» και πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα η σοσιαλδημοκρατική ευρωπαϊκή «ευαισθησία». Όταν όμως πρέπει να γίνει μια γερή επίθεση στο ΠΑΣΟΚ γιατί κάποιοι εκεί μέσα αναθαρρούν και επιμένουν στην αυτοδυναμία τότε οι ηγέτες του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ πατάνε το πλήκτρο «αριστερό ρεύμα» και βγαίνει ο αντικαπιταλιστικός αντιΠΑΣΟΚ ήχος. Αν οι αυτοδυναμικοί του ΠΑΣΟΚ αυθαδιάζουν υπερβολικά τότε πατιέται το πλήκτρο «αριστερές συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ και η ατμόσφαιρα γεμίζει με κουλούρια που ρίχνει η ΚΟΕ στο κεφάλι της ΠΑΣΚΕ την Πρωτομαγιά του 2008. Αν αυτή η δόση βίας είναι υπερβολική και η γενικά συνηθισμένη στις σφαλιάρες του ΣΥΝ, ΠΑΣΚΕ θυμώσει, η ηγεσία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ πατάει το πλήκτρο των «ανανεωτικών» που διαμαρτύρονται αμέσως για την έλλειψη «πολιτικού πολιτισμού» «ορισμένων συντρόφων» οπότε κάτω από την πίεσή τους οι κεντρικοί διαχειριστές της συνισταμένης ρίχνουν την ευθύνη της βίας στη συγκεκριμένη «επαναστατική συνιστώσα» και όχι στον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για τη συγκεκριμένη «επαναστατική συνιστώσα» αυτή δεν νοιάζεται καθόλου για το συγκεκριμένο πούλημα που της κάνει η ηγεσία της αρκεί που πετάει τα κουλούρια της και είναι μέσα στο ευρύτερο σχήμα που ελπίζει ότι κάποτε θα την οδηγήσει στην κρατική εξουσία .
Το ανώτερο πιανιστικό ρεσιτάλ παίζεται στο μακεδονικό. Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ έχει την καθεστωτική θέση να αλλάξει η γειτονική χώρα το όνομά της γιατί αυτό είναι το πρόσχημα με το οποίο η Ελλάδα εμποδίζει αυτή τη χώρα να μπει στο ΝΑΤΟ. Αν αυτή δεν μπει εκεί απομονωμένη από τους 4 γείτονές της και απειλούμενη με εθνοτική διάσπαση θα πιεστεί να καταφύγει στην αγκαλιά του ρώσικου κάθετου «ορθόδοξου άξονα» Σερβίας-Ελλάδας. Για να συμμετέχει σε αυτή την πανεθνική πίεση ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ κρατάει συνήθως πατημένο το πλήκτρο «πατριώτες» και βγαίνει από τους «ανανεωτικούς» αλλά και από το ΔΗΚΚΙ ο γνωστός ήχος ενάντια στη «σκοπιανή εθνικιστική αδιαλλαξία». Όμως ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει να κάνει δουλειά για λογαριασμό της ρώσικης διπλωματίας και μέσα στη Δημοκρατία της Μακεδονίας. Έτσι διαρκώς την καλεί να σταματήσει να στηρίζεται στο ΝΑΤΟ αλλά να αναζητήσει συμμάχους στην ίδια την Ελλάδα και πρώτα απ όλα στον ίδιο τον «αντιεθνικιστή» ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Για τις ανάγκες αυτής της εισοδιστικής πολιτικής οι Αλαβάνος-Τσίπρας πατάνε το πλήκτρο της «νεολαίας του ΣΥΝ» και των «διεθνιστικών συνιστωσών» του ΣΥΡΙΖΑ που ήδη αναγνωρίζουν τη χώρα με το όνομά της. Αυτοί αμέσως ξυπνάνε από τον χρόνιο λήθαργό τους στο μακεδονικό και διαδηλώνουν στα Σκόπια μαζί με τους μακεδόνες ομολόγους τους εναντίον του ΝΑΤΟ. Η μακεδονική τηλεόραση παρουσιάζει αυτή τη διαδήλωση, δηλαδή ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ βγάζει τη «διεθνιστική» γραμμή του στους Μακεδόνες, αλλά η ελληνική τηλεόραση δεν τη δείχνει οπότε για το ελληνικό κοινό μένει παρούσα μόνο η «πατριωτική» γραμμή του ΣΥΝ.
Αποδεικνύεται έτσι ότι ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ένας χαμαιλέοντας που μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα απλό πιάνο. Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει και ένα εντελώς πρωτότυπο εκκλησιαστικό όργανο, ένα όργανο του οποίου οι μεγάλοι αυλοί μπορούν να γίνουν τόσο εύκαμπτοι ώστε να διοχετεύουν τον ήχο κάθε πλήκτρου σε διαφορετικό κοινό και κάθε κοινό να ακούει τη μουσική που του αρέσει.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΙΣ ΜΑΖΕΣ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2008 ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ
Το ερώτημα είναι. Πως αυτή η τόσο λεπτή και εντυπωσιακή κατασκευή, πως αυτό το αριστουργηματικό πολιτικό πολυμηχάνημα βρίσκεται σχεδόν ακίνητο και οι πάντα ψύχραιμοι χειριστές του φαίνονται τώρα να διαπληκτίζονται μπροστά στο κοινό; Το αριστούργημα έχει υποστεί μεγάλη βλάβη, ίσως ανεπανόρθωτη και η βασική αιτία βρίσκεται στην αποτυχία της μεγάλης προβοκάτσιας του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ το Δεκέμβρη του 2008. Αν η επισκευή του αποτύχει θα διαλυθεί και τα κομμάτια του θα ανασυσταθούν για μια νέα ακόμα πιο περίπλοκη κατασκευή.
Έχουμε γράψει μια σειρά άρθρων για το Δεκέμβρη σε προηγούμενα φύλλα της Νέας Ανατολής. Έχουμε πει ότι ο Δεκέμβρης ήταν αρχικά η εκδήλωση της οργής του πιο προοδευτικού κομματιού της νεολαίας ενάντια στην ειδική καταπίεση που ασκεί μια όλο και πιο εκφασισμένη αστυνομία ειδικά στην καθημερινή ζωή της. Αυτήν τη οργή, πριν γίνει πολιτικό κίνημα και πριν ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει οποιοδήποτε συγκεκριμένο και πρακτικό μέτρο ενάντια τουλάχιστον στον εκφασισμό των ειδικών σωμάτων της αστυνομίας, προσπάθησε να την καναλιζάρει σε μια νεολαιίστικη εξέγερση που θα είχε την γενική σοσιαλφασιστική πολιτική πλατφόρμα. Επειδή όμως μια εξέγερση δεν μπορούσε να προκύψει από τα πράγματα ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ έστησε το σκηνικό της ενθαρρύνοντας πολιτικά, αν όχι και οργανωτικά, τον «αντικαπιταλιστικό» εμπρησμό και λεηλασία της Αθήνας και μιας σειράς άλλων πόλεων της χώρας από τους αναρχοφασίστες, τους μπάχαλους και τους λούμπεν κάθε είδους. Με αυτόν τον τρόπο ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ προβόκαρε και τσάκισε στα σπάργανα το δημοκρατικό περιεχόμενο που υπήρχε στο αρχικό κίνημα και το ίδιο το κίνημα. Όμως το μόνο που ένοιαζε τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ ήταν να προβάλει μπροστά σε όλη τη δυτικόφιλη αστική τάξη για λογαριασμό όλου του φαιοκόκκινου μετώπου, δηλαδή του παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, του ψευτοΚΚΕ αλλά και του ΛΑΟΣ, το εκβιαστικό δίλημμα: καταστροφή της χώρας από την «εξέγερση της νεολαίας», ή παράδοση της χώρας σε ένα συμβούλιο πολιτικών αρχηγών σε μια διακομματική επιτροπή για την αστυνομία στην οποία τα ψευτοΚΚΕ, ΣΥΝ και ΛΑΟΣ θα έπαιζαν τον ηγεμονικό ρόλο; Ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου έκαναν ότι μπορούσαν για να απαντηθεί το ψευτο-δίλημμα με το δεύτερο τρόπο, αλλά ο εκβιασμός δεν έπιασε ούτε στην κυβέρνηση, ούτε στο ΠΑΣΟΚ. Και δεν έπιασε για ένα και μόνο λόγο: Γιατί η νεολαία δεν ακολούθησε τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και δεν μπήκε στην προβοκάτσια επειδή έχει γενικά σιχαθεί τις καθεστωτικές πλέον «αγωνιστικές» τελετουργίες της καταστροφής και δεν πείθεται πια από τον δήθεν αντικαπιταλισμό των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΝ επειδή αντιλαμβάνεται ότι αυτός είναι ένα πρόσχημα για καταστροφή και επιστροφή στον μεσαίωνα. Έτσι ο Δεκέμβρης του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο τέλειωσε αλλά τέλειωσε μέσα στην γενική ανυποληψία. Και όχι μόνο στην ανυποληψία. Η τεράστια πλειοψηφία του λαού μίσησε όσο ποτέ τους αναρχοφασίστες και, κυρίως, για πρώτη φορά είδε μπροστά του πεντακάθαρο τον πολιτικά εμπρηστικό, βίαιο, τυχοδιωκτικό και επικίνδυνα δημαγωγικό χαρακτήρα του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και το πολύ πιο προσεκτικό ψευτοΚΚΕ που προσπάθησε να διαχωριστεί το Δεκέμβρη από τα σπασίματα και την κουκούλα συνελήφθη και αυτό τελικά από το λαό. Και τούτο γιατί διαδήλωνε χαρούμενο στα αποκαίδια και έβαλε μετά και τους μαθητές να κάνουν το ίδιο. Έτσι πλήρωσε και αυτό το τίμημα του Δεκέμβρη στις εκλογές. Όμως κανείς δεν πλήρωσε το ψηλό τίμημα του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος έπεσε για πρώτη φορά στις ευρωεκλογές πολύ πιο κάτω και από τις προηγούμενες βουλευτικές για να μην μιλήσουμε για τα γκάλοπ που του έδιναν πριν το Δεκέμβρη 17-18%.
Η ΒΑΣΙΚΗ ΒΛΑΒΗ ΤΟΥ ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ
Ποια είναι η πιο βασική βλάβη του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ότι τα μπάσα πλήκτρα των Ανανεωτικών του ΣΥΝ αρνούνται πλέον να συνεργαστούν με τα πρίμα των Συνιστωσών. Γιατί αντίθετα από εκείνο που συμβαίνει στη μηχανολογία τα πλήκτρα αυτού του πολιτικού πιάνου έχουν την ιδιότητα να στασιάζουν. Αυτό συμβαίνει επειδή τα πολιτικά ρέυματα του ΣΥΝ και οι «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως άλλωστε και οι τάσεις του άλλου μεγάλου πολυσυλλεκτικού εργαλείου του σοσιαλιμπεριαλισμού, του ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν δημιουργηθεί αυθαίρετα από τους χειριστές της «συνισταμένης», είναι υπαρκτά πολιτικά ρεύματα που θα υπήρχαν ανεξάρτητα από τους όποιους χειριστές τους και που απλά χρησιμοποιούνται επιδέξια από ανθρώπους που έχουν στη διάθεσή τους τη βαθύτερη στρατηγική και τις υλικές πλάτες μιας υπερδύναμης. Στην περίπτωση του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ οι επικεφαλής χειριστές, που εν προκειμένω είναι οι Αλαβάνος- Κουβέλης-Κύρκος έχουν να κάνουν με ρεύματα κυρίως μικρών αστών και μικροαστών διανοούμενων, και μάλιστα κυρίως κρατικών διανοούμενων που χαρακτηρίζονται από ένα πράγμα: διψάνε για πολιτική και οικονομική εξουσία και ξέρουν ότι μπορούν να την αρπάξουν μόνο δρασκελώντας τις πύλες μιας συμμαχικής κυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ. Η έφοδος στις έφορες κρατικές κοιλάδες είναι αυτό που ενοποιεί τη θέληση για παραμονή στο ίδιο κόμμα όλων αυτών των ρευμάτων. Μιλάμε για την μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών τους και όχι για τη μεγάλη μάζα των απλών μελών και ακόμα περισσότερο των ψηφοφόρων τους που είναι γενικά λαός και παρόλη τη συμμετοχή τους σε μια αντιδραστική πολιτικοί είναι συχνά προοδευτικοί άνθρωποι. Το καθένα από αυτά ξέρει ότι μόνο του έξω από ένα ενιαίο κόμμα, που μόνο αυτό μπορεί να ξεπερνάει το 3% και να εκλέγει βουλευτές, δεν έχει κανένα μέλλον. Όμως αυτήν την άνοδο δεν την βλέπουν όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Οι Ανανεωτικοί είναι διατεθειμένοι να συμμετέχουν σε μια κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και να μοιράζονται με αυτό κάποιο κομμάτι κρατικής εξουσίας του χωρίς ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ να παίζει σώνει και καλά ηγεμονικό ρόλο μέσα σε αυτήν την εξουσία. Αυτό όμως σημαίνει ότι θα είναι λίγα τα στελέχη και τα μέλη του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που θα έχουν πραγματική κρατική εξουσία. Οι ανανεωτικοί δεν ενοχλούνται ιδιαίτερα από αυτό το γεγονός γιατί είναι οι πιο καλά πλασαρισμένοι για τέτοιες θέσεις μέσα σε μια κυβέρνηση με κύρια δύναμη το ΠΑΣΟΚ καθώς αποτελούν ένα παλιό, πιο ικανό και κάπως πιο πετυχημένο κοινωνικά, δηλαδή πιο αστοποιημένο κομμάτι της κρατικής γραφειοκρατικής «διανόησης» του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ καθώς ανάμεσα σε αυτούς είναι τα περισσότερα στελέχη της αυτοδιοίκησης, των πανεπιστημίων, των μη κυβερνητικών οργανώσεων, των μικροαστών νομέων δημοτικών έργων και επιδοτήσεων κλπ του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί ήταν κάποτε δημοκράτες και μερικοί είναι ακόμα και προέρχονται κυρίως από το κομμάτι του ΚΚΕεσ που ο ρωσόδουλος Κύρκος το έκανε ΕΑΡ για να το χώσει μετά στο ψευτοΚΚΕ.
Το «αριστερό ρεύμα» του ΣΥΝ, είναι σε ότι αφορά τα στελέχη του αυτοί ακριβώς οι κνίτες που ήταν στο ψευτοΚΚΕ οι πιο καριερίστες και γι αυτό πιο υποκριτές κρατικοφασίστες. Αυτοί είναι ο κορμός και η ηγετική δύναμη του ΣΥΝ. Αυτοί έχουν κληρονομήσει από το ψευτοΚΚΕ ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στις ΔΕΚΟ αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Είναι ιδιαίτερα ισχυροί σε ένα στρατηγικό κομμάτι της κρατικής μηχανής, αυτό της δημόσιας εκπαίδευσης κυρίως σαν συνδικαλιστές της ΔΟΕ, της ΟΛΜΕ και βασικά της ΠΟΣΔΕΠ. Αυτοί διεκδικούν οπωσδήποτε έναν ηγεμονικό ρόλο σε μια κυβερνητική συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ. Για να πετύχουν αυτή τη συμμαχία θέλουν να δυναμώσουν στο έπακρο τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και μετά να ζητήσουν ενότητα με το ΠΑΣΟΚ.
Γιατί αυτή η πολιτικοσυνδικαλιστική γραφειοκρατία του ΣΥΝ είναι πολυπληθής και έχει τόση περισσότερη βουλιμία για κρατική εξουσία και μάλιστα για ανεξέλεγκτη εξουσία όσο δεν έχει την ικανότητα να σκέφτεται κάπως δημιουργικά και να διοικεί οτιδήποτε με κάποια σχετική αποτελεσματικότητα. Εκείνο που ξέρουν καλά όλοι αυτοί είναι να οργανώνουν όλα τα ελαττώματα της κρατικής υπαλληλίας (τεμπελιά, διαφθορά, απέχθεια στις μάζες) αλλά και όλα τα ελαττώματα που έχει κληρονομήσει ο καπιταλισμός στους εργάτες και το λαό, για να στρατολογούν κόσμο μέσα από αυτά και να διεξάγουν χρόνια τώρα με αυτόν τον στρατό, συνειδητά και συνήθως ασυνείδητα, έναν πολιτικό πόλεμο καταστροφής της χώρας σε όλα τα επίπεδα για λογαριασμό του Κρεμλίνου.
Οι «επαναστατικές συνιστώσες» για χάρη των οποίων ο ΣΥΝ έφτιαξε τον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται ταξικά στον αντίποδα των ανανεωτικών και γι αυτό είναι πιο «αριστερές» και πιο «αντικαπιταλιστικές» από το «αριστερό ρεύμα» που τις περιμάζεψε και οι πολιτικές φιλοδοξίες τους για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμα πιο τρελές. Αυτές οι συνιστώσες (ψευτομαοϊκοί της ΚΟΕ, τροτσκιστές της ΔΕΑ και του Ξεκινήματος, ιδεολογικά κνιτοποιημένοι ριζοσπάστες του ΚΚΕες και της Β΄ πανελλαδικής, εθνικοσοσιαλιστές του ΔΗΚΚΙ, πιο πρόσφατα αποχωρήσαντες κνίτες συνδικαλιστές (Θεωνάς)), αν και είναι πιο ολιγάριθμες σε μέλη σε σχέση με το «αριστερό ρεύμα» εκπροσωπούν πολιτικά και ιδεολογικά εκείνα τα πολυπληθή τμήματα της μικροαστικής τάξης, που σπούδασε στα ΑΕΙ, όπως άλλωστε και οι κνίτες κρατικογραφειοκράτες και οι Ανανεωτικοί, αλλά που πήρε ή θα πάρει το πτυχίο της στην εποχή δίχως μέλλον και έτσι κινδυνεύει να μείνει άνεργη ή μισοάνεργη αν δεν χωθεί στο κράτος. Αυτά τα τμήματα της μικροαστικής μάζας δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από μια συγκυβέρνηση ουράς με το ΠΑΣΟΚ γιατί έρχονται τρίτα και καθυστερημένα στη νομή της εξουσίας και γι αυτό χρειάζονται επειγόντως μια τάχα αντικαπιταλιστική - στην πραγματικότητα μια «αντι-νεοφιλελεύθερη εξέγερση», μια εξέγερση δηλαδή υπέρ του απόλυτου κρατικισμού - που θα γονατίσει όλη την αστική τάξη και κυρίως το ΠΑΣΟΚ μπροστά στον ΣΥΡΙΖΑ οπότε οι ίδιοι θα ηγεμονεύσουν σε μια συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Αυτό είναι το δοκιμασμένα καταδικασμένο όνειρο όλων των μικροαστικών ταγμάτων εφόδου της ιστορίας, αλλά οι χιτλερικοί μονοπωλιστές πάνω σε αυτό το όνειρο πάτησαν και πατάνε πάντα για να ανέβουν στην εξουσία.
Τι έγινε λοιπόν το Δεκέμβρη; Το Δεκέμβρη ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ έκανε τη μεγάλη του εφόρμηση, δηλαδή έπαιξε το μεγάλο του παιχνίδι της «αντικαπιταλιστικής», αντι-νεοφιλελεύθερης «εξέγερσης της νεολαίας». Μπροστά μπήκαν οι «επαναστατικές Συνιστώσες» από πίσω το «Αριστερό ρεύμα» και πιο πίσω χωρίς καθόλου τότε να διαμαρτυρηθούν οι «Ανανεωτικοί». Πιο μπροστά βέβαια απ όλους αυτούς μπήκαν οι αντιεξουσιαστές με τους οποίους ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ έχει στενές αλλά άτυπες σχέσεις για να κάνουν τη χοντρή αλλά απαραίτητη βρωμοδουλειά. Λέμε απαραίτηση γιατί η εξέγερση δεν θα ήταν εξέγερση και μάλιστα με διεθνές βεληνεκές χωρίς τους εμπρησμούς, τα σπασίματα και τις λεηλασίες που τα στελέχη της ΑΚ (η Αντιεξουσιαστική Κίνηση που στήνει τα τραπεζάκια της στα Φεστιβάλ του ΣΥΝ) καθαρά και ανοιχτά εκείνες τις μέρες και ώρες εκθείαζαν.
Αν η δουλειά πήγαινε καλά το Δεκέμβρη, όλα τα ρεύματα θα έσπευδαν ενωμένα να επωφεληθούν από τη νίκη αφού θα κατακτούσαν συνολικά μεγαλύτερο κομμάτι κρατικής εξουσίας. Όμως μετά το φιάσκο που αποτυπώθηκε στις ευρωεκλογές οι Ανανεωτικοί εξεγέρθηκαν και ζήτησαν αλλαγή όλης της ως τώρα «αριστερίστικης γραμμής» δηλαδή το τέλος της ηγεμονίας του Αριστερού Ρεύματος στον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί είδαν τους παρίες ως τότε Οικολόγους Πράσινους (θα τους λέμε Οικολόγους για συντομία) να παίρνουν μέσα από τα χέρια τους το μισό κομμάτι από το 7% του 2007 που ο ΣΥΝ με κόπους δεκαετιών είχε καταχτήσει, είδαν πολλούς πασοκτζήδες να ξαναγυρίζουν στο ΠΑΣΟΚ και αυτό να δυναμώνει τις ελπίδες εκεί για αυτοδυναμία, και το χειρότερο είδαν μέσα σε λίγους μήνες να σκορπάει ολόκληρο εκείνο το 17% των γκάλοπ και έτσι το όνειρο μιας ζωής για υπουργικές θέσεις, γραμματείες υπουργείων, και άλλα μεγαλεία να χάνεται. Και για όλα αυτά να φταίει το Αριστερό Ρεύμα στο οποίο αυτοί τόσα χρόνια είχαν υποδουλωθεί, και πιο πολύ να φταίνε οι γι αυτούς αριστερίστικες συνιστώσες, αυτοί οι πληβείοι παλαιοκομμουνιστές που τους μάζεψε το Α. Ρεύμα για να κάνει τους ανανεωτικούς ακόμα πιο μειοψηφικούς από όσο ήταν μέσα στον ΣΥΝ. Και δεν έφταναν όλες αυτές οι ταπεινώσεις έπρεπε να υποστούν την έσχατη ταπείνωση, να δουν τον λαμπιρίζοντα τηλεοπτικό αστέρα τους, τον Παπαδημούλη, από την πρώτη θέση στο ευρωψηφοδέλτιο να πέφτει στην τρίτη για να πάρει την πρώτη θέση ο άχρωμος Χουντής του Αρ. Ρεύματος και τη δεύτερη, άκουσον άκουσον, ένα μέλος της ασήμαντης και αναιδούς ΚΟΕ.
Αυτή είχαμε μια εξέγερση της οργανωμένης βάσης των ανανεωτικών. Για πρώτη φορά αισθάνθηκαν οργανωτικά τόσο αδικημένοι αλλά και πολιτικά τόσο δικαιωμένοι αυτοί που τόσα χρόνια έφερναν στον ΣΥΝ τον πλατύ αριστερό ψηφοφόρο, αυτοί που δίνανε σε αυτό το κνίτικο κατασκεύσμα την αριστερή και δημοκρατική πατίνα, αυτοί που του δίνανε τη εικόνα της ρεαλιστικής διακυβέρνησης, την εικόνα του πραγματικού πολιτικού και ιδεολογικού τρίτου πόλου ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως αυτή η πλαστή εικόνα που ωραιοποιούσε τους κνίτες του ΣΥΝ είναι το μεγαλύτερό έγκλημα των Ανανεωτικών σε βάρος αυτής της χώρας, αλλά αυτό που ενδιαφέρει τώρα είναι πως νοιώθουν οι ίδιοι και πως φτάσανε να κάνουν μια συγκέντρωση στις 23 του Ιούνη στη οποία μάζεψαν 800 άτομα χάρη σε ένα κομματικό πάθος που μόνο στις γνήσιες διασπάσεις μπορεί κανείς να συναντήσει. Όλος αυτός ο κόσμος, ο κάποτε αριστερός και δημοκρατικός- και που ορισμένοι παραμένουν ακόμα- που γέρασε περιμένοντας λίγη εξουσία, ζητούσε να πάρει πίσω από τους κνίτες και τις γκρούπες το αίμα του και τα προδομένα του όνειρα. Στη συγκέντρωση αυτή μίλησε ο Κουβέλης ο ουσιαστικός πλέον αρχηγός και διαχειριστής αυτού του ρεύματος. Εκεί αφού ανέκραξε ότι «ο Δεκέμβρης ήταν μια καταστροφή» έβαλε με σχεδόν πολεμικούς όρους την πλατφόρμα της ανανεωτικής πτέρυγας που είναι η συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ, η αντίσταση στις συνιστώσες και στον «αριστερίστικο» αντι-νεοφιλελευθερισμό τους, και η ενότητα με τους Οικολόγους. Όλα αυτά κάτω από τον τίτλο αριστερός ευρωπαϊσμός.
ΔΙΑΣΠΑΣΗ, ΕΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ Ή ΤΕΜΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΥΓΚΟΛΛΗΣΗ; ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ
Τι σημαίνει αυτή η εξέγερση των Ανανεωτικών; Είναι γνήσια; Θα γίνει η διάσπαση; Η θα υπάρξει μια αναδιαπραγμάτευση εντός του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που θα καταλήξει σε ενίσχυση της οργανωτικής και πολιτικής εκπροσώπησης των Ανανεωτικών; Η θα γίνει τεμαχισμός και επανασυγκόλληση;
Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα ακριβώς σχεδιάζεται από τις ηγεσίες σε αυτό το σύμπλεγμα του απόλυτου οππορτουνισμού και της απόλυτης διγλωσσίας που λέγεται ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί είναι σε θέση να βρίζονται τη μια μέρα και να αγκαλιάζονται την επόμενη. Απλά μπορούμε να εκτιμήσουμε τις δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά τους σε σχέση με τη νέα πολιτική εικόνα που προέκυψε από τις εκλογές και κυρίως παίρνοντας υπ όψη μας την βαθιά, την απόλυτη στρατηγική ενότητα που υπάρχει στην κορυφή των μεγάλων φραξιών και πιο πολύ ανάμεσα στους διαχειριστές των τριών τάσεων του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ και που σήμερα είναι ο Τσίπρας για τον υπόλοιπο ΣΥΝ πλην Ανανεωτικών, ο Αλαβάνος για τις «επαναστατικές» Συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και ο Κουβέλης, ο άνθρωπος του Κύρκου, του γενάρχη της ρώσικης ίντριγκας στο ΚΚΕεσ, για τους Ανανεωτικούς.
Το μόνο που πιστεύουμε ότι δεν θα μπει σε αμφισβήτηση σε κανένα σημείο είναι η κοινή ρώσικη γραμμή όλων των φραξιών. Μπορεί άλλωστε κανείς αυτό να το διαπιστώσει σε όλη τη συζήτηση που έχει ξεσπάσει για την κρίση. Δεν θα βρει κανείς καμιά, απολύτως καμιά αμφισβήτηση ουσίας: Υπέρ ή κατά της Ευρώπης πάντως όλοι είναι κατά του Μπαρόζο και κανείς πουθενά δεν καταγγέλλει τις χώρες του νεοναζιστικού άξονα, τους φασισμούς, τις γενοκτονίες και τις εισβολές τους, δηλαδή πουθενά δεν αμφισβητείται η ρώσικη γραμμή. Υπέρ ή κατά του ιδιωτικού καπιταλισμού δεν καταγγέλλει κανείς τους κρατικοολιγάρχες, την κρατικογραφειοκρατική ακρίδα, τις νεοαποικιακές συμβάσεις με τους ρωσοκινέζους το οικολογικό σαμποτάζ. Υπέρ ή κατά του Δεκέμβρη δεν καταγγέλλει κανείς τη γνησιότητα την γενικής πολιτικής πλατφόρμας της. Υπέρ ή κατά της συμμαχίας με το ΠΑΣΟΚ δεν καταγγέλλει κανείς το ΛΑΟΣ σαν φιλοναζιστικό κόμμα, δεν δίνει δεκάρα για τη Χρ. Αυγή και δεν λέει κουβέντα για τον αντισημιτισμό. Παντού η συζήτηση είναι αποκλειστικά για τον τρόπο ανόδου στην κρατική εξουσία. Ακόμα και το δίλημμα «με την ΕΕ ή εναντίον της ΕΕ» έχει να κάνει αποκλειστικά με το ότι το ΠΑΣΟΚ είναι διακηρυκτικά με την ΕΕ και η συμμαχία μαζί του ανοιχτά εναντίον της ΕΕ δεν είναι δυνατή.
Μέσα λοιπόν στα πλαίσια της κοινής ρώσικης στρατηγικής πρέπει να αναζητήσουμε τις νέες μορφές συνύπαρξης και σύγκρουσης των φραξιών.
Εκτιμάμε καταρχήν ότι οι δύο πόλοι στο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξαναενωθούν όπως πριν, δηλαδή με όρους ηγεμονίας του μπλοκ Αριστερό Ρεύμα-Συνιστώσες. Η ανοιχτή πολεμική των Κουβέλη και Κύρκου κατά των Συνιστωσών και έμμεσα του Αριστερού Ρεύματος, δεν θα ξεκινούσε καν αν αυτοί δεν έβλεπαν μακρύτερα μια διέξοδο για την επιβίωση της τάσης τους αλλά και για τις άλλες τάσεις του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Η διέξοδος αυτή και ταυτόχρονα το κλειδί για να ερμηνευτεί η απόφαση της βάσης των Ανανεωτικών να ξεσηκωθεί και να αυθαδιάσει για πρώτη φορά τόσο έντονα στο Αρ. Ρεύμα και τις Συνιστώσες είναι οι Οικολόγοι. Οι Οικολόγοι όπως έχουμε γράψει στο προηγούμενο φύλλο της Ν. Ανατολής είναι η απάντηση του πεντακομματικού συντονιστικού κορυφής και του ίδιου του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ στην επερχόμενη ήττα των ευρωεκλογών που όλοι τους είχαν έγκαιρα προβλέψει. Οι Οικολόγοι, είναι ένα άλλο μικροαστικό ρεύμα στη στελεχική του μάζα αλλά αρκετά καλά διαβρωμένο πολιτικά και οργανωτικά από τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Η γραμμή τους είναι η ψευτοευρωπαϊκή γραμμή των Ανανεωτικών συν ο πιο ωμός αντιπαραγωγικός αντιεπιστημονικός μεσαίωνας και το βιομηχανικό και γενικά το αντι-αναπτυξιακό, σαμποτάζ. Αυτοί ανασύρθηκαν από την αφάνεια, μπήκαν στα γκάλοπ και μετά στα προεκλογικά τραπέζια και πήραν αυτό το καίριο 3,49% -που τους κάνει κόμμα της ευρύτερης διακομματικής εξουσίας- ακριβώς επειδή ήταν ένας ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ χωρίς υποστήριξη στην κουκούλα. Κατά κάποιο τρόπο οι Οικολόγοι είναι η Ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ που δεν βρέθηκε παγιδευμένη μέσα στον ΣΥΝ. Καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι με μια συμμαχία με τους Οικολόγους οι Ανανεωτικοί μπορούν εύκολα να ανεβούν πάνω από το 4% και να πραγματοποιήσουν χωρίς τα βαρίδια του Ρεύματος και των Συνιστωσών την πολυπόθητη συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα με τη συμμαχία τους με τους Οικολόγους οι Ανανεωτικοί του Κύρκου-Κουβέλη και άλλοι ανανήψαντες κνίτες που είναι εκεί μέσα θα διαβρώσουν ταχύτατα την όποια πολιτική ανεξαρτησία των πιο «άβγαλτων» και με λιγότερα στελέχη Οικολόγων
Όμως αν πραγματοποιηθεί η ενότητα Ανανεωτικών - Οικολόγων υπάρχει για τη ρώσικη πολιτική το πρόβλημα τι θα γίνει με το Ρεύμα και τις Συνιστώσες, που τότε δεν θα φτάνουν με τίποτα το 3%; Αν αυτοί πέσουν κάτω από το 3% θα διαλυθούν. Αλλά τότε τι θα γίνει με την ωμή σοσιαλφασιστική βία που είναι το πιο βασικό συστατικό της ρώσικης πολιτικής στην Ελλάδα; Τι θα γίνει με το στρατηγικής σημασίας σχέδιο της Διακομματικής για την αστυνομία; Ποιος θα προστατεύει πολιτικά, νομικά κλπ τα τάγματα εφόδου γενικά και τον αναρχοφασισμό ιδιαίτερα; Ποιος θα δικαιολογεί πολιτικά τις δολοφονίες αστυνομικών και αστών λέγοντας ότι το ζήτημα είναι να αναζητηθούν τα κοινωνικά αίτια της βίας αυτής, που είναι πάντα η νέο-φιλελεύθερη πολιτική των θυμάτων; Από την άλλη μεριά ποιος είναι αυτός που θα προετοιμάζει τόσο καλά στα εθνικά ζητήματα, στο στρατό, στο μεταναστευτικό κλπ τη γραμμή του ρωσόφιλου αντιεθνικισμού; Ποιος δηλαδή θα ετοιμάζει τη «φιλία» με τη Δημοκρατία της Μακεδονίας και με τη μακεδονική μειονότητα αν η πρώτη ενταχθεί στο «ορθόδοξο τόξο»; Ποιος θα κάνει την ίδια δουλειά για την Τουρκία αν επικρατήσει και για να επικρατήσει ο Ερντογάν και για την τουρκική μειονότητα; Ποιος θα ετοιμάζει την πάλη για τις εκκαθαρίσεις στο στρατό καταγγέλλοντας τις παρελάσεις του, το σοβινισμό του κλπ; Ποιος θα σπρώχνει τις μάζες στο ΛΑΟΣ και ποιος τους εργάτες ενάντια στα πολιτικά δικαιώματα των μεταναστών απαιτώντας διαρκώς «ανοιχτά σύνορα» δηλαδή μαζικό και ανοιχτό δουλεμπόριο και διαρκές σπάσιμο του μεροκάματου; Τα τελευταία «αντιεθνικιστικά» μπορεί να τα κάνουν λίγο και οι Ανανεωτικοί και οι Οικολόγοι, αλλά κανείς δεν μπορεί να το κάνει τόσο καλά και τόσο μαζικά όσο οι τροτσκιστές και οι αντιεθνικιστές από ρωσοφιλία στο Ρεύμα και στις Συνιστώσες. Να γιατί πρέπει να επιζήσει η σκληρή πλειοψηφική σήμερα «αντικαπιταλιστική» πτέρυγα του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.
Μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι αυτοί έχουν τη διέξοδο να ενωθούν με το ψευτοΚΚΕ για να ξεφύγουν από το 3% αφού ήδη διαρκώς το σε καλούν σε ενότητα. Όμως ξέρουν ότι δεν έχουν καμιά δυνατότητα σε ένα κοντινό μέλλον να ενωθούν μαζί του σε έναν ενιαίο οργανισμό που θα κατεβεί στις εκλογές. Το κάλεσμα του ΣΥΝ στο ψευτοΚΚΕ έχει σα μόνο στόχο να δείξει ανεξαρτησία και ισχύ απέναντι στο ΠΑΣΟΚ αλλά και στους Ανανεωτικούς, είναι δηλαδή ένα είδος πρόκλησης ζηλοτυπίας προς το ΠΑΣΟΚ και μια απειλή προς τους Ανανεωτικούς, παρά μια αληθινή πρόσκληση. Γιατί το ψευτοΚΚΕ δεν μπορεί σήμερα να ενωθεί με το Ρεύμα και τις Συνιστώσες εφ’όσον το ίδιο έχει αναλάβει έναν άλλο ρόλο μέσα στην αστική τάξη, το ρόλο της διείσδυσης στο στρατό και στην αστυνομία, το ρόλο της «αντιιμπεριαλιστικής» εθνικής ασπίδας, το ρόλο του συνοδοιπόρου των φιλορώσων της ΝΔ και του ΛΑΟΣ, και τελικά το ρόλο του σοβαρού οικονομικού παράγοντα. Δεν μπορεί λοιπόν το ψευτοΚΚΕ χωρίς να εκθέσει σε κίνδυνο όλη αυτή τη στρατηγική, να ενωθεί με τους ψευτοδιεθνιστές και «αριστεριστές», φίλους του εξαρχιώτικου ανυπόληπτου και μισητού στο λαό εξαρχιώτικου λούμπεν. Το ψευτοΚΚΕ επιφυλάσει βέβαια για τον εαυτό του το δικαίωμα να κάνει μπούκες στα υπουργεία, αν και όλο και λιγότερο, αλλά αυτό πάντα στο όνομα του οργανωμένου και επίφοβου καθεστωτικού στρατού της δήθεν εργατικής κομματικής του αριστοκρατίας. Δεν μπορεί λοιπόν να περιμαζέψει αυτό τους ενδεχόμενους «επαναστάτες ναυαγούς» ενός ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ.
Το πιθανότερο λοιπόν που διακρίνουμε εμείς απ έξω και αυτή τη στιγμή είναι να μην γίνει ποτέ πλήρης η διάσπαση Ανανεωτικών-Ρεύματος, αλλά να βρεθεί μια νέα πιο χαλαρή φόρμουλα συνύπαρξής τους με την οποία θα μπορεί να σχηματιστεί στα «δεξιά» του κοινού σχήματος ένας πόλος Ανανεωτικών-Οικολόγων και στα «αριστερά» ένας πόλος Ρεύματος-Συνιστωσών. Δηλαδή οι δύο πόλοι θα συνδέονται πιο χαλαρά μέσο ενός πιο συνομοσπονδιακού σώματος που θα κατεβαίνει στις εκλογές, ας πούμε ενός ΣΥΝ με το ίδιο ή άλλο όνομα.
Κανείς δεν ξέρει βέβαια τι θα σκαρφιστούν τελικά αυτοί οι κατασκευαστές πρωτότυπων και πολύπλοκων εκτρωμάτων για να αντικαταστήσει τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που μόλις μπήκε στο συνεργείο. Άλλωστε και οι ίδιοι θα δράσουν σε μεγάλο βαθμό ανάλογα με τις αντιδράσεις της βάσης τους, δηλαδή βλέποντας και κάνοντας. Εκείνο που απαιτείται γι αυτούς είναι όλες οι τάσεις και οι φράξιες να έχουν σε όλο αυτό το διάστημα τους κατάλληλους χειριστές ώστε καμιά τάση να μην ξυπνήσει πολιτικά και αμφισβητήσει τη γενική στρατηγική του εκτρώματος, δηλαδή τη μελωδία που θα παράγει. Μόνο έτσι θα αποφευχθεί μια απρόβλεπτη και ανεπιθύμητη διάσπαση ή ένα κύμα μαζικών αποχωρήσεων μελών της βάσης που θα σιχαθούν τους ηγέτες τους όταν κάποια στιγμή αυτοί θα τους ζητήσουν να μείνουν ενωμένοι ενώ τόσο άσχημα έχουν βριστεί μεταξύ τους προηγούμενα.
Ήδη ο Κουβέλης, ο Αλαβάνος και ο Τσίπρας έχουν μοιράσει τους ρόλους και ηγούνται αυτής της μεταβατικής κρίσιμης διαδικασίας της «ενότητας μέσα από τη διάσπαση» αν και ο τελευταίος δίχως καθόλου κύρος.
Έτσι εξηγείται κατά τη γνώμη μας ο ξαφνικός διαχωρισμός του δίδυμου Αλαβάνου-Τσίπρα που έγινε εσπευσμένα μετά τις εκλογές. Η μεταξύ τους ενότητα, εκτός από την ουσιαστική ταυτότητα των θέσεων τους, φαίνεται από τις ασταμάτητες φιλοφρονήσεις του Τσίπρα προς τον Αλαβάνο του τύπου «Ο Αλαβάνος είναι κεφάλαιο γα τον ΣΥΝ και δεν πρέπει να το σπαταλήσουμε». Είναι επίσης χαρακτηριστική η τοποθέτηση το Κύρκου που ζητάει την κατάργηση του ΣΥΡΙΖΑ και καταγγέλλει την «αριστερίστικη» ΚΟΕ (Ελευθεροτυπία, 14/6), αλλά ταυτόχρονα δηλώνει ότι δεν είναι ανάγκη να αλλάξει το δίδυμο Τσίπρα-Αλαβάνου από την ηγεσία του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Είναι επίσης χαρακτηριστικό της συνειδητής διανομής ρόλων το γεγονός ότι ο πάντα πιο «αριστερός», πιο «νεολαίος ριζοσπάστης» και πιο αντιΠΑΣΟΚ από τον Αλαβάνο Τσίπρας ανέλαβε ξαφνικά τον πιο κεντρώο, τον πιο ενωτικό σε σχέση με τους Ανανεωτικούς ρόλο σαν αρχηγός βέβαια του ΣΥΝ, ενώ ο ως τώρα συνολικός αρχηγός πασών των φραξιών, και γι αυτό προωθητής της ενότητας με το ΠΑΣΟΚ Αλαβάνος ανέλαβε τον πιο «αριστερό» ρόλο του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, στην ουσία του αρχηγού των «επαναστατικών συνιστωσών».
Γιατί έγινε αυτή η αντιστροφή πολιτικών ρόλων μεταξύ Τσίπρα και Αλαβάνου; Κατά τη γνώμη μας γιατί ο πιο ευφυής, ο πιο έμπειρος και με κύρος από τους δύο έπρεπε να αναλάβει τον πιο δύσκολο ρόλο: από τη μια να κρατήσει τις Συνιστώσες μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ για όσο διάστημα μέσα στο οποιοδήποτε νέο κοινό όργανο θα δυναμώνει αναπόφευκτα η «δεξιά σοσιαλδημοκρατική γραμμή» και από την άλλη να υποχρεώσει αυτές τις Συνιστώσες να μην αυθαδιάζουν στους πολύ ισχυροποιημένους Ανανεωτικούς και να μην τους προκαλούν προβλήματα στη φιλοΠΑΣΟΚ γραμμή με τις «επαναστατικές» απαιτήσεις τους. Ήδη ο Αλαβάνος έδωσε μια έξοχη παράσταση για τις ανάγκες του ρόλου παραιτούμενος από βουλευτής και αρχηγός της Κοινοβουλετικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ με αίτημα την αναγνώριση της οργανωτικής αυτονομίας του ΣΥΡΙΖΑ (που αν συμβεί θα είναι πρακτικά το «αριστερό» αντίστοιχο της Ανανεωτικής Πτέρυγας, δηλαδή θα είναι η κοινή ομπρέλλα του Ρεύματος και των Συνιστωσών). Έτσι έδειξε ο Αλαβάνος τη φροντίδα του για τις Συνιστώσες που με ευγνωμοσύνη διαδήλωσαν (!) υπέρ του αρχηγού τους (με επικεφαλής την ΚΟΕ) ζητώντας να γίνει δεκτός ο εκβιασμός του από την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΝ. Οι Ανανεωτικοί, προφανώς με υπόδειξή του Κουβέλη αντί να φτύσουν τον εκβιαστή τον παρακαλούσαν να αποσύρει την παραίτησή του. Αυτός την απέσυρε δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πραγματοποιήσει δικιά του Συνδιάσκεψη. Βεβαίως σε όλο αυτό το διάστημα οι Συνιστώσες και βασικά η ΚΟΕ που έκανε ως τώρα τον καμπόσο και επιτιθόταν στους Ανανεωτικούς φτάνοντας ακόμα και να καλεί τον ΣΥΝ να … τους απομονώσει (Νοέμβρης του 2008) έριξε τα μούτρα της, δεν απάντησε όπως έπρεπε στην επίθεση του Κύρκου και άρχισε να δηλώνει με απολογητικό τόνο το σεβασμό της στα όργανα, στα καταστατικά, στην ενότητα κλπ. Εκτιμάμε ότι αυτές οι μικροαστικές Συνιστώσες θα κάνουν πολλές επαίσχυντες πολιτικές υποχωρήσεις για να διατηρήσουν και να αυξήσουν τα πρωτοφανή προνόμια που τους εξασφαλίζει η αγκαλιά του ΣΥΝ: δημοσιότητα, είσοδο στη Βουλή, ευρύτερο κοινό για οργάνωση και προπαγάνδα κλπ.
Τέλος σε ότι αφορά τον Τσίπρα αυτός ήδη έχει αναλάβει το ρόλο του «δεξιού» του Ρεύματος, δηλαδή του καλοπροαίρετου ενωτικού με τους Ανανεωτικούς που φτάνει ακόμα και να ποδοπατείται από τις δύο αντίθετες τάσεις για το καλό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Γενικότερα το Ρεύμα θα αναλάβει το ρόλο του Κέντρου της «Αριστεράς» σε αυτήν την κρίση και γι αυτό το λόγο ήδη εκδηλώνονται μέσα του κάποιες πιο ενωτικές και κάποιες πιο σεχταριτικές τάσεις. Βεβαίως σε κάθε πολιτική πάλη σε κάθε κόμμα υπάρχουν τάσεις που σχηματίζονται αυθόρμητα. Αυτό που συμβαίνει με τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι καμιά αυθόρμητη τάση δεν αφήνεται στην τύχη της. Όλες ποδηγετούνται από τους πράκτορες του σκληρού και ενιαίου ρωσόδουλου πυρήνα που εισδύουν και ηγούνται σε αυτές και δεν τις αφήνουν να δράσουν αυθόρμητα αλλά τις εντάσσουν στο δικό τους ενιαίο και κρυφό πρόγραμμα.
Ο πολυεισοδισμός είναι ιστορική ανακάλυψη και τελειοποιημένη τέχνη του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού. Αυτόν μπορεί κανείς να τον αντιμετωπίσει μόνο με έναν τρόπο: Να παρακολουθεί την πολιτική γραμμή, δηλαδή την συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης που κάνει κάθε πολιτικό ρεύμα, και μετά να κοιτάει τη συνέπεια που έχει αυτή η ανάλυση αυτού του ρεύματος με την πράξη του. Αλλά όπως είπαμε στην αρχή του άρθρου μας οι περισσότεροι άνθρωποι του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ έχουν μάθει να μην σκέφτονται και να μην δρουν με συνέπεια. Έτσι γίνονται διαρκώς και ευχαρίστως έρμαια εύγλωτων και «ρεαλιστών» πολιτικών απατεώνων. Γι αυτό το λόγο πιστεύουμε ότι ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αλλάξει ποτέ από τα μέσα, ούτε περιμένουμε να απαγκιστρωθεί μαζικά κάτι προοδευτικό από αυτόν, τουλάχιστον σε επίπεδο στελεχών. Ο ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο μόνο απ έξω, μόνο από την αποκάλυψή του στις μάζες, όπως ήδη έγινε με το Δεκέμβρη, και η μόνη προοδευτική αλλαγή που του είναι δυνατή είναι η διάλυση. Αν δεν έχει διαλυθεί ως τώρα αυτό το χρωστάει απλά στο ότι είναι το κρυφό αγαπημένο παιδί όλου του καθεστώτος. Είναι αυτό που τον αφήνει γενικά ήσυχο πάνω στην κρίση του για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του και μάλιστα να τις αυξήσει εντάσσοντας στο ιδιότυπο πιάνο του ένα ακόμα πλήκτρο, εκείνο των Οικολόγων Πράσινων.
-Δημοσιεύτηκε στο φ. 446 της Νέας Ανατολής, Ιούνης 2009-