Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Τα χημικά και η επαπειλούμενη επίθεση των ΗΠΑ στη Συρία φέρνουν πιο κοντά την «Γενεύη 2». Αν αυτή πραγματοποιηθεί, η Ρωσία θα γίνει ρυθμιστής και πυροδότης των βασικών αντιθέσεων σε όλο τον κόσμο

 Το φρικτό χτύπημα με χημικά όπλα έξω από τη Δαμασκό, που κόστισε τη ζωή εκατοντάδων αμάχων ήταν ένας ποιοτικός κρίκος στην αλυσίδα του αντιδραστικού και ατέλειωτου εμφύλιου στη Συρία και προοιωνίζει ακόμα μεγαλύτερη βαρβαρότητα σε αυτόν.

 

Η πολιτική μεταβολή στην Ιταλία – ένα από τα ιδρυτικά κράτη-μέλη της ΕΕ – είναι για την Ευρώπη ένα πολύ ισχυρό πλήγμα, ισχυρότερο ακόμα κι από τη βρετανική αποχώρηση η οποία ήταν περισσότερο μια αντίδραση του αγγλικού αυτοκρατορικού ιμπεριαλιστικού πνεύματος των τόρηδων ενάντια στην υποταγή στην ηπειρωτική Ευρώπη, η οποία ενισχύθηκε από τη Ρωσία (Φάρατζ), παρά μια στρατηγική στροφή προς το νεοχιτλερικό στρατόπεδο. Στην περίπτωση των πρόσφατων ιταλικών κοινοβουλευτικών εκλογών

Η συγκέντρωση στο Σύνταγμα για τον γιορτασμό της εθνικής ανεξαρτησίας, που γίνονταν ταυτόχρονα σε πολλές χώρες του κόσμου είχε μαζική συμμετοχή. Η πλατεία χρωματίστηκε από την επιβλητική σημαία των 50 μέτρων που είχαν ετοιμάσει και κρατούσαν σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης οι Ουκρανοί μετανάστες και πρόσφυγες, κυρίως γυναίκες και παιδιά που είχαν αφήσει πίσω τους άντρες να πολεμάνε. Αυτό που διέκρινε κανείς σε σχέση με τις συγκεντρώσεις της αρχής του πολέμου ήταν ότι τότε ήταν σαν μια βαριά στενοχώρια ανάμικτη με κατάπληξη να διαπερνούσε το πλήθος. Προχτές έβλεπε κανείς μια άλλου είδους ατμόσφαιρα από όλες τις ως τώρα συγκεντρώσεις ακόμα και τις δύο πρώτες αμέσως μετά τον πόλεμο που ήταν μαζικότερες. Τώρα δεν υπήρχαν αλλεπάλληλες ομιλίες όπως τότε, αλλά ο κόσμος συμμετείχε και φώναζε ασταμάτητα επί δύο ώρες συνθήματα και τραγούδαγε και διέκρινε κανείς μια ζωντάνια και μια αισιόδοξη αποφασιστικότητα και μια μεγάλη συγκίνηση που δεν την είχαμε ξαναδεί. Μας είπαν φίλοι ουκρανοί ότι ούτε οι ίδιοι δεν περίμεναν τόσο μεγάλη συμμετοχή έξι μήνες μετά το ξέσπασμα του πολέμου.

Σε προηγούμενα άρθρα μας αναλύαμε την τακτική του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού που γίνεται με την ταχτική που έχουμε ονομάσει σκούπα-φαράσι, δηλ. με τον ερεθισμό ενός σοβινισμού (πχ του αλβανικού, ελληνικού ή βουλγάρικου), να στρέψει μια άλλη χώρα στην αγκαλιά της Ρωσίας δίωχνοντάς την από το πλευρό κρατών που η Ρωσία αντιμετωπίζει σαν κύριους εχθρούς της πχ άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες, όπως μεγάλες χώρες της ΕΕ, ΗΠΑ κλπ

Σε πολλούς δημοκράτες, εχθρούς του φασισμού και φίλους του αγωνιζόμενου για την εθνική του λευτεριά και ανεξαρτησία ουκρανικού λαού επικρατεί ενθουσιασμός για τις τελευταίες νίκες του ουκρανικού στρατού στην επαρχία του Χάρκοβο, καθώς και για τις φαινομενικά αλλοπρόσαλλες κινήσεις του πουτινικού καθεστώτος, με τη μερική επιστράτευση κληρωτών από το σύνολο - πλέον - της ρωσικής επικράτειας, δηλαδή ακόμα και από τα μεγάλα αστικά κέντρα τύπου Μόσχας και Λένινγκραντ (Αγ. Πετρούπολη, όπως το έχουν ονομάσει ξανά οι νεοτσαρικοί).

Είναι αλήθεια ότι ο ουκρανικός λαός έχει συγκινήσει βαθιά κι έχει προκαλέσει τον θαυμασμό σε κάθε φίλο της λευτεριάς των λαών και της ανεξαρτησίας εθνών και κρατών ανά τον κόσμο, με το μεγαλειώδη αγώνα του ενάντια στο ρώσικο νεοχιτλερισμό. Πρόκειται στην ουσία για έναν παλλαϊκό πόλεμο και για ασύλληπτο ηρωισμό ο οποίος, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι το Κρεμλίνο τον είχε κάπως υπολογίσει όταν ξεκίναγε τη δολοφονική εκστρατεία του, σίγουρα άλλαξε σε σημαντικό βαθμό τα πολιτικά και επιχειρησιακά σχέδια των Ρώσων, τουλάχιστον σε επίπεδο τακτικής.

Πιστεύουμε όμως ότι η γενική στρατηγική των νέων τσάρων σε αυτό το πρελούδιο του Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου, το οποίο ξεκίνησαν ήδη από το φθινόπωρο του 2021 πριν την ωμή και απροσχημάτιστη ναζιστική εισβολή τους στην Ουκρανία με το σταδιακό μισοκλείσιμο της στρόφιγγας του φυσικού αερίου στην Ευρώπη και το οποίο κλιμάκωσαν στις 24 του Φλεβάρη, με αυτή την εισβολή, βασικά δεν έχει αλλάξει. Δηλαδή στον πόλεμο που διεξάγει η Ρωσία στην Ουκρανία για λόγους στρατηγικής παραπλάνησης των εχθρών της, αυτή δεν έχει εκδηλώσει εσκεμμένα τις δυνατότητες που έχει στη χρήση όλων των υλικών και έμψυχων πόρων, αλλά και όλων των πολιτικών και ιδεολογικών εργαλείων που αυτή και οι σύμμαχοί της μπορούν να διαθέσουν. Οι περισσότεροι ειδικοί στην ανάλυση της ρωσικής τακτικής από την αρχή της εισβολής κάνουν την εξής παρατήρηση που συμπυκνώνει ένας από αυτούς, ο διευθυντής ρωσικών μελετών στο ινστιτούτο Άμυνας CNA, Μάικλ Κόφμαν που δηλώνει σύμφωνα με άρθρο των Τάιμς της Νέας Υόρκης: «Σε αυτόν τον πόλεμο υπάρχει μια διαρκής διάσταση ανάμεσα στους πολιτικούς στόχους του Πούτιν και τα στρατιωτικά μέσα για την επίτευξή τους. Σε σημαντικές αποφάσεις ο Πούτιν αποδείχθηκε ότι αρνείται να αναγνωρίσει την πραγματικότητα μέχρι που οι επιλογές του να εξελιχθούν από κακές σε χειρότερες».

 

 

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΡΩΣΙΚΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΗ ΦΙΛΟΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ

Η άρνηση της πολιτικής ηγεσίας της Ουκρανίας να υπογράψει τις συμφωνίες πολιτικής σύνδεσης και ελεύθερου εμπορίου της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, λίγες ημέρες μονάχα πριν από την προγραμματισμένη ημερομηνία,

Το τε­λευ­ταί­ο διά­στη­μα, ό­σο οι σχέ­σεις ε­ξάρ­τη­σης της χώ­ρας μας με το ρώ­σι­κο ι­μπε­ρια­λι­σμό δυ­να­μώ­νουν, πραγ­μα­το­ποιού­νται ε­πι­σκέ­ψεις ρώσι­κων πο­λε­μι­κών στα ελ­λη­νι­κά λι­μά­νια.

Με­τά τη πα­ρα­βί­α­ση του σου­η­δι­κού και φι­λαν­δι­κού ε­να­έ­ριου χώ­ρου, την α­πα­γω­γή ε­νός ε­σθο­νού μυ­στι­κού πρά­κτο­ρα και την κα­τά­σχε­ση μιας λι­θουα­νι­κής ψα­ρό­τρα­τας, οι χι­τλε­ρι­κοί σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές  συ­νε­χί­ζουν τις προ­κλή­σεις τους στη Σκαν­δι­να­βι­κή χερ­σό­νη­σο και Στη Βαλτι­κή. Αυ­τή τη φορά στέλ­νουν πο­λε­μι­κό τους υ­πο­βρύ­χιο στο αρ­χι­πέ­λα­γος της Στοκ­χόλ­μης.

Το στρατιωτικό πραξικόπημα στο Νίγηρα με την καθαίρεση της εκλεγμένης κυβέρνησης του Μοαμέντ Μπαζούμ, αποτελεί μία κρίσιμη εξέλιξη στον πόλεμο του ενεργειακού στραγγαλισμού που έχει εξαπολύσει η Ρωσία ενάντια στην Ευρώπη. Το ότι το πραξικόπημα αυτό ήταν ρωσοκίνητο φάνηκε από την πρώτη στιγμή. Οι πραξικοπηματίες οργάνωσαν συγκέντρωση έξω από τη γαλλική πρεσβεία με ρώσικες σημαίες στα χέρια και με συνθήματα υπέρ του Πούτιν, ενώ κινήθηκαν επιθετικά ενάντια στη γαλλική πρεσβεία και έβαλαν φωτιά σε μία πόρτα της. (1) Ο Νίγηρας είναι ένας από τους μεγαλύτερους προμηθευτές ουρανίου της ΕΕ.

Πρόκειται για την τρίτη χώρα της στρατηγικής περιοχής του Σαχέλ στην Αφρική που μετά το Μαλί και τη Μπουρκίνα Φάσο περνάει με πραξικόπημα στον έλεγχο της Ρωσίας. Το βασικό όμως είναι ότι πρόκειται για τη μόνη χώρα του Σαχέλ που είχε φιλοουκρανική και όχι φιλορώσικη ή ψευτοουδέτερη θέση. Με την κατοχή μέσω αντιπροσώπων του Νίγηρα η Ρωσία ελέγχει το Σαχέλ και τελικά μια απέραντη λωρίδα γης που κόβει οριζόντια την Αφρική στη μέση και η οποία ξεκινάει από τον Ατλαντικό και φτάνει ως την Ερυθρά Θάλασσα. Αυτό σημαίνει ότι από σήμερα η Ρωσία ελέγχει τις συγκοινωνιακες καρωτίδες της Αφρικής σε ότι αφορά τις στρατηγικές πρώτες ύλες και τις μεταναστευτικές ροές.

Αυτή η ιστορικής σημασίας εξέλιξη επιβεβαιώνει δυστυχώς με δραματικό τρόπο μία πολύ διεξοδική ανάλυση της ΟΑΚΚΕ για την παγκόσμια στρατηγική του νεοχιτλερικού άξονα στο βασικότερο κείμενο της για το ουκρανικό, που είχε δημοσιευτεί στην ιστοσελίδα της στις 24 Μάη 2022, τρεις μήνες μετά τη ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία με τίτλο «Ο θερμός κεντρικός και ο ενεργειακός κυκλωτικός - ΟΙ ΔΥΟ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΔΟΚΙΜΑΖΟΥΝ ΣΚΛΗΡΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ» (https://www.oakke.gr/global/item/1484- ) το οποίο αναδημοσιεύουμε σήμερα. Συγκεκριμένα στην εισαγωγή εκείνου του άρθρου παρουσιαζόταν η εκτίμηση ότι : «η κτηνώδης εισβολή της στην Ουκρανία ενώ αποτελεί την αρχή του προετοιμαζόμενου κατακτητικού της πολέμου ενάντια στην Ευρώπη, είναι ταυτόχρονα και ένα μέσο, ένας πρόσχημα, για την επιτάχυνση του μεσοπρόθεσμου πολιτικού στόχου της που είναι το κλείσιμο των στροφίγγων του φυσικού αέριου, οπότε η ενεργειακή πολιορκία και η πολιτική διάσπαση της Ευρώπης». Στη συνέχεια υπάρχει εκτεταμένη αναφορά για τη ρώσικη στρατηγική στον Τρίτο Κόσμο και ανάμεσα στα άλλα αναφέρονται τα εξής: «Αυτή η περικύκλωση εκδηλώνεται σήμερα πιο εκκωφαντικά στο ζήτημα της ενέργειας, αλλά ισχύει ευρύτερα στο ζήτημα των στρατηγικών πρώτων υλών, όπου ισχύει ο εξής καταμερισμός ανάμεσα στις δύο χώρες του πολεμικού Άξονα Ρωσίας-Κίνας: Η μεν Ρωσία ελέγχει στην κύρια πλευρά τους υδρογονάνθρακες και τα σιτηρά και μια σειρά στρατηγικά μέταλλα, ενώ η Κίνα ελέγχει ειδικά τις σπάνιες γαίες που είναι κρίσιμες για την κατασκευή των μπαταριών, είναι απαραίτητες για την λειτουργία των ΑΠΕ καθώς και για μια σειρά βιομηχανικά εξαρτήματα. Για παράδειγμα αν κυριαρχήσει η Ρωσία και στο Νίγηρα (που τον έχει από παντού περικυκλώσει μετά από τις πρόσφατες δικτατορίες της στο Μάλι, στη Μπουργκίνα Φάσο και την πολιτική κρίση στο Τσαντ) θα μπορέσει να ελέγξει το 75% της παγκόσμιας παραγωγής του ουράνιου αφού ουσιαστικά ήδη ελέγχει το Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν. Έτσι θα μπορεί την κατάλληλη στιγμή να στερήσει από τη Γαλλία το ουράνιο που τροφοδοτεί τους πυρηνικούς της αντιδραστήρες».

Αυτό είναι το ανοιχτό χτύπημα που δίνεται σήμερα στην Ευρώπη με το πραξικόπημα στο Νίγηρα να είναι το αποτέλεσμα μίας μεθοδικής ρώσικης στρατηγικής.

(1) Ενημέρωση 23/9/2023: Ενημερώνουμε το άρθρο με την απάλειψη της φράσης «Ταυτόχρονα ο στρατηγός που ανέλαβε την εξουσία ο Αμπτνουραχμάν Τιανί, ανακοίνωσε ότι αναστέλλει τις εξαγωγές ουρανίου και χρυσού στη Γαλλία». Η συγκεκριμένη είδηση μεταδόθηκε από το BBCτο οποίο έχει διορθώσει το σχετικό άρθρο του σε αυτό το σημείο με την εξής παρατήρηση (https://www.bbc.com/news/world-africa-66358951): «Διόρθωση: Αυτό το άρθρο έχει τροποποιηθεί με την απάλειψη αναφοράς ότι η χούντα διακόπτει τις εξαγωγές ουρανίου στη Γαλλία» («Correction: This article has been amended to remove a reference to the junta stopping uranium exports to France» ).

Η επίθεση με αληθινά πυρά από ρωσικές ειδικές δυνάμεις κατά τριών σκαφών του ουκρανικού ναυτικού, ο τραυματισμός μελών του πληρώματος και η κατάληψη των σκαφών, αποκάλυψε πιο καθαρά από ποτέ σε όλο τον κόσμο την επιθετική φύση της ρωσικής νεοναζιστικής υπερδύναμης.