"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Μπορεί εδώ ίσως κάποιος αναγνώστης μας να αναρωτηθεί γιατί είναι τόσο μεγάλος ο κίνδυνος για τη συμμορία από μια αυτοδύναμη κυβέρνηση Μητσοτάκη ή έστω από μια συμμαχική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αφού και αυτές θα είναι έρμαιο των Καραμανλή-Σαμαρά-Λαλιώτη που καθόλου δεν είναι λιγότερο δουλικοί υπηρέτες της ρώσικης στρατηγικής από όσο είναι η συμμορία Τσίπρα. Η διαφορά στην οποία έχουμε επιμείνει πολλές φορές είναι ότι οι Καραμανλής-Σαμαράς και Λαλιώτης, όπως και ο συριζαίος Θεοδωράκης στο Ποτάμι, δεν ελέγχουν τα κόμματά τους στο βαθμό που ελέγχει τον ΣΥΡΙΖΑ η συμμορία Τσίπρα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ στο στελεχικό του πυρήνα δεν υπήρξε ποτέ ένα πλατύ αστοδημοκρατικό κόμμα σαν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά ένα μικρό φασιστικό κόμμα που χτίστηκε από την αρχή του (σαν ΣΥΝ) σαν μια κομματική οργάνωση του ψευτοΚΚΕ μέσα στην αστική τάξη, η οποία, για να πραγματοποιήσει τα εισοδιστικά της σχέδια πλαισιώθηκε από τα πιο σοσιαλφασιστικά στοιχεία του κυρκικού ΚΚΕεσ (Κουβέλης, Σκουρλέτης, Βούτσης). Γι αυτό το λόγο όσες εκκαθαρίσεις και αν γίνουν στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ ή και στο Ποτάμι, ποτέ αυτά τα κόμματα δεν θα αποκτήσουν την αποσταγμένα πρακτόρικη στελέχωση του ΣΥΡΙΖΑ, ή του ψευτοΚΚΕ, ή της ΧΑ. Επειδή όμως το ψευτοΚΚΕ και η ΧΑ δεν έχουν την άδεια από τα αφεντικά τους να κυβερνήσουν ή να συγκυβερνήσουν σε περιόδους αστικού μισοδημοκρατισμού και εισοδισμού σαν τις σημερινές, μένει υποχρεωτικά ο ΣΥΡΙΖΑ σαν η μακράν καλύτερη κυβερνητική λύση αυτή τη στιγμή. Στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, μόνος του ή σε συγκυβέρνηση, είναι η μόνη ασφαλής ρώσικη λύση, καθώς όσο προχωράει η ρωσοκινέζικη αποικιοποίηση, το οικονομικό σαμποτάζ, και ο εκφασισμός του κράτους, οι αντιστάσεις του λαού θα δυναμώνουν, οπότε μόνο ένας μασίφ φασιστικός κυβερνητικός μηχανισμός θα μπορεί να συνεχίζει απτόητος να πραγματοποιεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Αυτή η απτόητη πορεία του συριζέικου άρματος πάνω από τα πτώματα που λιώνουν ασταμάτητα οι ρόδες του είναι αυτό που ο κόσμος ονομάζει συριζέικο θράσος. Η ζωντανή και συμπυκνωμένη εικόνα αυτού του θράσους είναι ο παλιός τραμπούκος κνίτης Πολάκης*.
Το μεγάλο ζήτημα λοιπόν στις επερχόμενες εκλογές είναι το πως θα τα καταφέρει ο όλο και πιο θρασύς και μισητός ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει αρκετά τις ψήφους του και να ψαλιδίσει αυτούς της ΝΔ. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να το πετύχει αυτό είναι να μην κόψει τις συντάξεις των παλιών συνταξιούχων την 1/1 του 2019 που ο Μητσοτάκης ουσιαστικά δεσμεύτηκε στη Θεσσαλονίκη ότι θα τις κόψει, μιας και όλες οι ελαφρύνσεις που ανήγγειλε στη ΔΕΘ αφορούν τη μικρή αστική τάξη.
Ως τώρα το μόνο μεγάλο κομμάτι της εκλογικής βάσης του που διατηρεί σταθερά ο ΣΥΡΙΖΑ και με το οποίο μένει κοντά στο 20% περίπου στις δημοσκοπήσεις είναι αυτό των δημοσίων υπαλλήλων με την ευρεία έννοια (δηλαδή ΔΕΚΟ και Δήμοι) που εκτός από τον δικό τους κουβαλάνε και κάποιους ψήφους από τους ανθρώπους που ζουν από τους μισθούς τους. Αυτός ο κόσμος είναι απαραίτητος στο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο, και όχι τόσο εκλογικά, όσο στρατηγικά. Γιατί η δημόσια υπαλληλία είναι ο κορμός του κρατικού μηχανισμού και αυτόν κάθε φασισμός θέλει να τον ελέγχει για να ασκεί ανεμπόδιστα τη δικτατορία του. Ειδικά αυτό το επιδιώκει ο σοσιαλφασισμός. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση της δικτατορίας της Βενεζουέλας η οποία έχει χάσει σχεδόν όλο το λαό, αλλά φροντίζει με ευλάβεια να διατηρεί ένα πολύ καλύτερο επίπεδο διαβίωσης για τη δημόσια υπαλληλία και ειδικά για το στρατό. Αυτό ακριβώς κάνει και η συμμορία Τσίπρα, που πέρα από τις μικρές αυξήσεις που έχει δώσει τελευταία σε όλους τους δημοσιο-υπαλληλικούς μισθούς, (που ρίχνουν το σύνθημα σε αυτούς ότι και αν όλη η Ελλάδα πεινάσει αυτοί όχι μόνο θα ζουν όπως πριν αλλά και θα δουλεύουν όπως πριν την ώρα που η νεολαία θα στενάζει στη μισθωτή σκλαβιά της νεοαποικιοκρατίας και των αποχαλινωμένων λόγω της μεγάλης ανεργίας αφεντικών), εξασφάλισε τελευταία ένα καλό μποναμά χιλιάδων Ευρώ σε αναδρομικές αυξήσεις μισθών ειδικά για τον σκληρό πυρήνα του κράτους και του επερχόμενου φασισμού: για τους στρατιωτικούς, για τους αστυνομικούς και για τους δικαστικούς. Ειδικά στην περίπτωση των τελευταίων το δώρο έχει σα στόχο να καθησυχάσει κάπως τη θυμωμένη βάση τους την ώρα που η συμμορία επιχειρεί την ύψιστη κίνησή της: τον έλεγχο του δικαστικού σώματος κόντρα στην ιεραρχική και συνδικαλιστική ηγεσία τους, που αντιστέκεται στο φασιστικό έλεγχο με αξιοσημείωτη επιμονή. Ο πολύς κόσμος δεν ξέρει ότι η πουτινική φασιστική δικτατορία στηρίχθηκε συντριπτικά στον απόλυτο έλεγχο των δικαστώ ν από το σοσιαλφασιστικό κράτος πολύ πριν έρθει ο Πούτιν στην εξουσία. Εκεί όποιος εχθρός της ηγετικής κλίκας, συνήθως φιλελεύθερος αστός, έχει παραπεμφθεί σε αυτούς από τις αστυνομικές αρχές είναι από τα πριν καταδικασμένος. Τέλος πολύ χαρακτηριστικά, η συμμορία φρόντισε να ανεβάσει λίγο και τους μισθούς των εφοριακών ώστε να κάνουν κάπως καλά την αγαπημένη δουλειά της κλίκας, την απομύζηση των πιο εχθρικών της μεσοστρωμάτων.
Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ πετύχει να μην κοπούν οι συντάξεις των παλιών συνταξιούχων δίπλα στο μεγάλο κρατικό υπαλληλικό στρατό του, από τον οποίο στη μαχητικά αφοσιωμένη πρωτοπορία του θα βρίσκονται οι δεκάδες χιλιάδες που έχει προσλάβει ρουσφετολογικά τα τρία τελευταία χρόνια, θα βρίσκονται και άλλες 900.000 άνθρωποι. Αυτοί τώρα βρίσκονται εντελώς απέναντί του, ακριβώς επειδή υπέγραψε με τους δανειστές την περικοπή των συντάξεών τους κατά 18%. Επίσης η συμμορία υπολογίζει ότι θα παραταχθεί τελικά δίπλα της και ένα μικρό κομμάτι της συντετριμμένης φτωχολογιάς, κυρίως των ανέργων που η συμμορία σκοπεύει να δωροδοκήσει με κάποια επιδόματα που θα αποσπάσει με την υπερφορολόγηση κυρίως όσων δεν φοροδιαφεύγουν, και μάλιστα ουσιαστικά με την απόσπαση κεφαλαίου από τη μικρομεσαία παραγωγή, δηλαδή μέσα από τη δημιουργία νέων στρατιών ανέργων. Πάντως η μόνη ποιοτική αλλαγή συσχετισμών μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ψηφοφορική δεξαμενή των 900.000 και γι αυτό το λόγο εκεί ακριβώς παίζεται όλο το πολιτικό παιχνίδι.
Μάλιστα αυτό το παιχνίδι δεν παίζεται κύρια στο εσωτερικό αλλά στο διεθνές επίπεδο. Η πιο τρανταχτή απόδειξη γι αυτό είναι ότι ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Τσακαλώτος σκέφτονται το πόσο εξοργιστικό είναι για τους έλληνες συνταξιούχους το μακάβριο και κυνικό επιχείρημα που διαρκώς χρησιμοποιούν προκειμένου να πείσουν τους ευρωπαίους πιστωτές, ότι δηλαδή δεν υπάρχει πρόβλημα από τη διατήρηση του ύψους των συντάξεων των παλιών συνταξιούχων μετά το 2019, γιατί αυτοί δεν θα αργήσουν πολύ να πεθάνουν.
Η σοσιαλφασιστική συμμορία καταλαβαίνει πολύ καλά ότι οι παλιοί συνταξιούχοι δεν θα της δώσουν ούτε έναν ψήφο αν αυτή πάει στις εκλογές μόνο με την υπόσχεση ότι δεν θα τους κόψει τη σύνταξη. Για να ψηφίσουν τον Τσίπρα πρέπει κατ αρχήν αυτός όχι μόνο να μην κόψει τις συντάξεις στην πρώτη του χρόνου αλλά να τις κρατήσει σταθερές και να μην κάνει περικοπές τουλάχιστον για μερικούς μήνες μέχρι τις εκλογές, που γι αυτό το λόγο νομίζουμε ότι αυτές δεν θα γίνουν πριν τον Απρίλη του 2019. Αλλά δεν αρκεί να κρατηθούν οι συντάξεις στο ίδιο ύψος μόνο για λίγους μήνες μετά την αρχή του χρόνου, επειδή όλοι οι ψηφοφόροι θα υποθέσουν, και σωστά, ότι θα τις κόψει μετά τις εκλογές. Εκείνο λοιπόν που επιδιώκει ο Τσίπρας είναι να αποσπάσει μια αρκετά ανοιχτή προτίμηση από την ΕΕ για την εκλογή του μαζί με την ημιεπίσημη υπόσχεση- ότι θα του επιτρέψουν να κρατήσει ψηλά τις συντάξεις, τουλάχιστον για ένα χρόνο ακόμα, ώστε να μπορεί με αυτήν την υπόσχεση να αγοράσει τους ψήφους ανθρώπων που ναι μεν τον μισούν, αλλά είναι σε ανάγκη και δεν αντέχουν κι άλλη φτώχεια, οπότε μπορούν να υποκύψουν στον εκβιασμό του: Εγώ ή η πείνα.
Να γιατί η υπόθεση της περικοπής ή όχι των συντάξεων έχει γίνει ένα ζήτημα τόσο μεγάλης πολιτικής σημασίας που ήδη διασπάει την ΕΕ καθώς ένα κομμάτι της ανοιχτά υποστηρίζει τη μη περικοπή, με επικεφαλής τον σε τόσο καίρια θέση επίτροπο οικονομικών και ταυτόχρονα εκπρόσωπο του Μακρόν στο ελληνικό ζήτημα Μοσκοβισί, ενώ ένα άλλο κομμάτι της, με κέντρο του χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας, επιμένει στην περικοπή, δηλαδή στην τήρηση της συμφωνίας που υπέγραψε και στη συνέχεια νομοθέτησε η κυβέρνηση προκειμένου η ΕΕ να της κάνει τη χάρη να τη βγάλει τυπικά –αλλά όχι ουσιαστικά- από τα μνημόνια, δηλαδή από τη δημοσιονομική επιτήρηση των δανειστών. Στην πλευρά αυτή βρίσκεται και το ΔΝΤ που δεν επιδρά πια στους ίδιους τους ευρωπαίους πιστωτές αλλά η θέση του επηρεάζει τις διεθνείς αγορές.
Οι δύο γραμμές στην ΕΕ για την περικοπή των συντάξεων
Στην πραγματικότητα και αυτή η διάσπαση της ΕΕ στο ελληνικό ζήτημα είναι όπως πάντα πολιτική.
Από τη μια είναι η ρώσικη γραμμή που θέλει οπωσδήποτε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και έχει α) το οικονομικό επιχείρημα, ότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επιβάλει οποιαδήποτε μέτρα πείνας και «ιδιωτικοποιήσεων» χωρίς να καίγεται η χώρα από το μικροαστικό δήθεν εργατικό και λαϊκό κίνημα, και β) και κυρίως, το πρόσφατο γεωπολιτικό επιχείρημα ότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σώσει τη Δύση στα Βαλκάνια από τη ρώσικη απειλή.
Από την άλλη είναι η ευρωπαϊκή γραμμή. Αυτή στο μεν οικονομικό επιχείρημα απαντάει με το ισχυρό αντεπιχείρημα ότι δεν υπάρχει Ευρώπη όταν δεν τηρούνται οι συμφωνίες που δεσμεύουν τα μέλη της, στο γεωπολιτικό επιχείρημα δεν έχει τίποτα να αντιτάξει καθώς καμιά από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και από όσο γνωρίζουμε ούτε καν κάποιος γνωστός πολιτικός σχολιαστής της δεν υποπτεύθηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απλά προσποιείται το φιλοδυτικό για να εφαρμόσει στην πράξη την πιο βαθιά ρώσικη γραμμή στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή. Γι αυτό το δεύτερο λοιπόν, καθαρά πολιτικό λόγο η φιλοσυριζέικη γραμμή ελπίζει ότι θα μπορούσε σήμερα να συσπειρώσει ένα νικηφόρο ιμπεριαλιστικό μέτωπο που θα περιλαμβάνει, εκτός από ένα κομμάτι της ΕΕ, και τις ΗΠΑ, και μάλιστα όχι μόνο τις ΗΠΑ του πουτινόφιλου Τραμπ αλλά και τις ΗΠΑ του αντιπουτινικού σήμερα Δημοκρατικού κόμματος.
Μια δυσκολία προς το παρόν για τη συμμορία Τσίπρα είναι ότι η ΕΕ δεν έχει μάθει εξαιτίας της πολιτικής τύφλας των μονοπωλιστών της, αλλά και της δραστήριας διάβρωσης της από τη ρώσικη διπλωματία, να ασχολείται με τα γεωπολιτικά επιχειρήματα, ιδιαίτερα με αυτό της ρώσικης απειλής, αλλά μόνο με οικονομικά επιχειρήματα και μάλιστα οικονομικά χρηματιστικού τύπου. Έτσι προς το παρόν δεν πείθεται από το ρυθμό θανάτου των ελλήνων συνταξιούχων, εκτός αν οι Τσίπρας-Τσακαλώτος τολμήσουν και γίνουν κάπως σαφέστεροι και αποδείξουν ότι το συριζέικο σύστημα υγείας θα επιταχύνει τόσο πετυχημένα την αποσάθρωση των νοσοκομείων ώστε δύσκολα θα μπορεί ένας παλιός συνταξιούχος να περάσει τα 75 του.
Με βάση τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς μέσα στην ΕΕ και θεωρώντας σαν πολύ πιθανό η Μέρκελ να παρακάμψει τελικά τις διαφωνίες του χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, φαίνεται μέσα στις δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ να πετύχει το βασικό του εκλογικό στόχο που εκθέσαμε στην αρχή αυτού του άρθρου. Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι πραγματικά ανακουφιστική για τους παλιούς συνταξιούχους, αλλά μόνο προσωρινά. Και δεν το εννοούμε αυτό μόνο πολιτικά, δηλαδή με την έννοια ότι κάθε οικονομικό αντάλλαγμα που θα πάρουν οι μάζες από την κυβερνητική συμμορία για να την ψηφίσουν, θα το πληρώσουν αργότερα στο πολλαπλάσιο με την επιτάχυνση από αυτήν της υποδούλωσης και της καταστροφής της χώρας. Το εννοούμε και οικονομικά με την έννοια ότι κανένα, μα κανένα μέτρο ανακούφισης των μαζών, δηλαδή διατήρησης ή αύξησης της κατανάλωσής τους δεν θα έχει ένα έστω και βραχυχρόνιο θετικό αποτέλεσμα γι αυτές αν δεν συνοδεύεται από το ξεμπλοκάρισμα της παραγωγής, ιδιαίτερα της βιομηχανικής, δηλαδή από το σταμάτημα του λυσσασμένου παραγωγικού σαμποτάζ στο οποίο επιδίδεται η σοσιαλφασιστική κυβέρνηση σε συνεργασία όχι μόνο με το ψευτοΚΚΕ, και τους ναζήδες της ΧΑ αλλά και τους ψευτοευρωπαίους υποτακτικούς της Ρωσίας και της Κίνας ηγέτες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού.
Το αίτημα της διατήρησης των συντάξεων είναι ρεαλιστικό και μόνο όσο συνοδεύεται από το αίτημα για το σταμάτημα του παραγωγικού σαμποτάζ και του ξεπουλήματος της χώρας στους ανατολικούς άρπαγες και τους δυτικούς φίλους τους. Ιδιαίτερα όσο με την έγκριση της αντιπολίτευσης δεν δίνονται οι άδειες της μεταλλουργίας χρυσού στο Μάδεμ Λάκο, όσο δεν δουλεύουν οι δεξαμενές της Ζώνης του Περάματος, όσο διώχνονται τα εργοστάσια της Τέσλα, όσο δεν εγκρίνονται τα υδατοδρόμια, όσο μένει μπλοκαρισμένο το έργο των 8 δις του Ελληνικού και εκατοντάδες άλλες επενδύσεις σαπίζουν στα συρτάρια των υπουργείων, δηλαδή όσο δεν υπάρχει επαρκής κατανάλωση μέσων παραγωγής και εργατικής δύναμης η χώρα δεν μπορεί να διατηρήσει την συνολική ατομική κατανάλωση των κατοίκων της.
Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα εκφράζεται σε ένα στατιστικό στοιχείο κλειδί: στην πτώση του ρυθμού του σχηματισμού των παγίων. Ο δείκτης του Ακαθάριστου σχηματισμού Κεφαλαίου στο β΄ τρίμηνο του 2018 μειώθηκε κατά 5,4% (http://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3314189/to-telos-tis-autapatis-einai-konta), που σημαίνει ότι όλα τα στοιχεία για αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής για τα οποία καμαρώνει η κυβέρνηση δείχνουν απλά εξάντληση της εκμετάλλευσης των υπαρχόντων παγίων αλλά και πτώση των μισθών και εξάντληση της εργατικής δύναμης των άμεσων παραγωγών.
Μάλιστα το μεγάλο έγκλημα που κάνει ο σοσιαλφασισμός είναι ότι δεν αναδιανέμει τουλάχιστον ένα μέρος της κατανάλωσης από τους πιο πλούσιους ή έστω από τους σχετικά πιο εύπορους προς τους πιο φτωχούς, όπως θα έκανε πχ μια αστική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, αλλά διανέμει σε μεγάλο βαθμό παραγωγικό κεφάλαιο, κυρίως της πιο σύγχρονης μικρής παραγωγής, μέσα από την υπερφορολόγηση και το εγκληματικό υπερπλεόνασμα που προκύπτει από αυτήν. Πέρα από το ότι ένα μεγάλο μέρος από αυτό το διανεμόμενο παραγωγικό κεφάλαιο, πάει στην κατανάλωση της μισοπαρασιτικής δημοσιο-υπαλληλίας και στις συμμορίες των κάθε λογής κρατικο-ολιγαρχών, η ίδια αυτή η διανομή σημαίνει ότι σύντομα και η ατομική κατανάλωση των φτωχών θα χτυπηθεί, γιατί μια τέτοια διανομή δεν μπορεί να αναπαραχθεί.
Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος που τα επενδυτικά κεφάλαια, βιομηχανικά ή καθαρά χρηματιστικά ή και τυχοδιωκτικά, που παρακολουθούν στενά την ελληνική οικονομία, παρά τους στημένους ύμνους των Γιουνκέρ και Σία δεν δανείζουν φτηνά το ελληνικό κράτος, οπότε τα επιτόκια των κρατικών ομολόγων εκτοξεύονται στο 4,5% (ενώ των άλλων χωρών που βγήκαν από τα μνημόνια βρίσκονται ανάμεσα στο 1,5% και το 2%) και επίσης εγκαταλείπουν το ελληνικό χρηματιστήριο, ιδιαίτερα τις πρακτικά χρεωκοπημένες τράπεζες. Γι αυτό ένα στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο Κερέ, είπε σωστά πρόσφατα ότι οι αγορές θα είναι πιο δύσκολες προς την Ελλάδα, από όσο είναι οι πιστωτές. (www.liberal.gr/arthro/218627/oikonomia/2018/m-kere-ekt-duskoloteros-o-dialogos-tis-elladas-me-tis-).
Είναι γεγονός ότι και οι αγορές μπορούν να γίνουν και αυτές αντικείμενο πολιτικού χειρισμού από τους ισχυρούς χρηματιστικούς ιμπεριαλισμούς, όπως συμβαίνει ιδιαίτερα με τις αμερικάνικες εταιρείες αξιολόγησης, τους S&P, MorganStanley και Fitch, αλλά και αυτό μπορεί να γίνει μόνο για ένα μικρό σχετικά διάστημα και μέχρις ενός σημείου. Αυτός είναι ο λόγος που ο Τσακαλώτος και ο Χουλιαράκης τρέχουν στις συνάξεις των δυτικών μονοπωλιστών-επενδυτών (στα λεγόμενα RoadShows) να τους πείσουν να ρίξουν κάποια κεφάλαια στην Ελλάδα και κυρίως να ρίξουν τα σπρεντ, δηλαδή να δανείσουν με λιγότερο τρόμο το ελληνικό δημόσιο, χωρίς να φοβούνται την πολιτική «παροχών» που βρίσκεται πίσω από τη μη περικοπή των συντάξεων. Ως τώρα δεν τα καταφέρνουν και ο φόβος τους είναι μήπως η πολύ πιθανή έγκριση της ΕΕ στη διατήρηση των συντάξεων συμπέσει με ένα χρηματιστηριακό ή τραπεζικό πανικό δίχως πια το μαξιλάρι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή να συμπέσει με μια πολιτική καταστροφή.
Στο βάθος το πρόβλημά της κυβερνητικής σπείρας είναι αν θα μπορέσει ως τις εκλογές να κρατάει στο ένα πόδι μια ελληνική οικονομία, η οποία ως τον Ιούνη του 2019 δεν θα μπορεί να υπολογίζει σε νέο τουριστικό ρευστό και θα χρειάζεται να πληρώνει πελώριους φόρους ενώ η καταναλωτική ζήτηση θα μειώνεται ασταμάτητα. Παρά τις πλάτες που κάνει η αντιπολίτευση ασταμάτητα σε όλη τη βασική ρωσοκινεζική νεοαποικιακή πολιτική των κυβερνητικών σαμποτέρ το οικοδόμημα είναι πολύ σάπιο για να κρατηθεί χωρίς κάποια εμφανή ρήγματα ως την Άνοιξη.
*Το θράσος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένας τρόπος προπαγάνδας, όπως νομίζουν πολλοί, αλλά μια ωμή επίδειξη ισχύος που είναι τόσο μεγαλύτερη όσο μακρύτερα και πιο εξώφθαλμα απέχει το ψέμα του από την πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν περιμένει να γίνουν πιστευτά τα ψέματα του, εκείνο που θέλει μόνο είναι να θεωρούνται τόσο αναπόδραστα όσο επίσης θα μείνουν ατιμώρητα και τα εγκλήματά και οι αδικίες στα οποία αντιστοιχούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα ενδιαφέρεται για παράδειγμα να πείσει το λαό ότι δεν φταίει για τους νεκρούς στο Μάτι. Εκείνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να τους πείσει ότι δεν θα πληρώσει ποτέ γι αυτούς.
Το πιο πάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στο φ. 535 της Νέας Ανατολής