"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Το δυστύχημα για τον κατερχόμενο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό είναι ότι την ίδια ακριβώς στιγμή οι ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του πολέμου έχουν καταφέρει να διαβρώσουν πολιτικά το βασικό ανταγωνιστή τους τοποθετώντας τον Τραμπ, μια δόλια και απόλυτα υποταχτική τους μαριονέτα, στη θέση του αρχηγού του αμερικανικού κράτους. Η παραίτηση Μάτις που σηματοδοτεί μια ιστορική στροφή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική οφείλεται ακριβώς στη διαφωνία του ως χθες υπουργού άμυνας με τη διπλωματική γραμμή που επιχειρεί να περάσει ο προϊστάμενός του και που έχει σα στόχο να ενισχύσει παντού στον πλανήτη τη διπλωματική θέση του άξονα.
Στην επιστολή παραίτησης του ο Μάτις περιέγραφε την ουσία των διαφωνιών του με τον Τραμπ δηλώνοντας ότι: «Ενώ οι Ενωμένες Πολιτείες παραμένουν το αναγκαίο έθνος στον ελεύθερο κόσμο, δεν μπορούμε να προστατέψουμε τα συμφέροντά μας ή να υπηρετήσουμε αυτό το ρόλο αποτελεσματικά χωρίς να διατηρούμε ισχυρές συμμαχίες και να δείχνουμε σεβασμό σ’ αυτούς τους συμμάχους (…) Παρόμοια, πιστεύω ότι πρέπει να είμαστε αποφασιστικοί και ξεκάθαροι στην προσέγγιση εκείνων των χωρών τα στρατηγικά συμφέροντα των οποίων βρίσκονται σε αυξανόμενη ένταση με τα δικά μας. Είναι ξεκάθαρο ότι η Ρωσία και η Κίνα, για παράδειγμα, θέλουν να διαμορφώσουν έναν κόσμο συμβατό με το αυταρχικό τους μοντέλο – αποκτώντας εξουσία βέτο πάνω στις οικονομικές, διπλωματικές και αποφάσεις ασφάλειας άλλων εθνών – για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα σε βάρος των γειτόνων τους, της Αμερικής και των συμμάχων μας. Να γιατί πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα εργαλεία της αμερικανικής ισχύος για να φροντίσουμε για την κοινή άμυνα».
Με τα σημεία αυτά ο παραιτηθείς υπουργός άμυνας φωτογράφισε την ουσία της διπλωματικής πολιτικής Τραμπ. Αυτή έγκειται στην προσπάθεια διάλυσης των δεσμών των ΗΠΑ με τους παραδοσιακούς τους συμμάχους και την αποξένωση των ουδέτερων δυνάμεων προς όφελος της ρωσικής υπερδύναμης και της κινεζικής της συμμάχου.
Η αντίθεση του Μάτις με τον Τραμπ έχει εκδηλωθεί σε μια σειρά από κρίσιμα διεθνή ζητήματα. Τέτοιο ήταν π.χ. το ζήτημα της συμφωνίας για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, από την οποία συμφωνία η προεδρία Τραμπ ξαφνικά αποσύρθηκε οδηγώντας όχι μόνο την Τεχεράνη σε μεγαλύτερη εξάρτηση από τη Μόσχα αλλά και την ΕΕ, η οποία επίσης υποστήριζε τη συμφωνία με το Ιράν, σε μεγαλύτερη σύγκρουση με τις ΗΠΑ και προσέγγιση με τη Ρωσία. Ο πρώην υπουργός άμυνας αν και θεωρούσε τη συμφωνία ανεπαρκή δεν έκρυβε τη δυσαρέσκειά του με τις κινήσεις του προέδρου λέγοντας ότι «όταν η Αμερική δίνει το λόγο της θα πρέπει να τον τηρεί» (https://www.usnews.com/news/politics/articles/2017-01-12/james-mattis-breaks-with-donald-trump-on-iran-russia).
Έντονη ήταν επίσης η αντίθεση του Μάτις στην πολιτική του Τραμπ με την Ινδία. Ενώ γενικά οι ΗΠΑ προωθούσαν τη βελτίωση των σχέσεων με αυτή τη μεγάλη δημοκρατική χώρα για να μην περάσει στο πλευρό της ρωσοκινεζικής συμμαχίας, ο Τραμπ ήρθε ξαφνικά να τορπιλίσει αυτή την πορεία αξιώνοντας από την ινδική κυβέρνηση το σταμάτημα της αγοράς ιρανικού πετρελαίου αλλά και της προμήθειας ρωσικού στρατιωτικού εξοπλισμού (https://www.nytimes.com/2018/09/02/world/asia/trump-modi-india-relations-.html) την ώρα που η Ινδία είναι ιστορικά εξαρτημένη για την άμυνά της από τα ρώσικα όπλα. Ο εκβιασμός αυτός του Τραμπ λειτούργησε, όπως πάντα σαν σκούπα για να σπρώξει την Ινδία προς το ρωσικό φαράσι σε μια στιγμή που οξύνεται ο ανταγωνισμός της Ινδίας, αλλά και της Δύσης με την Κίνα και ενώ ο μεγάλος αντίπαλος της Ινδίας, το Πακιστάν γίνεται πιο φιλοκινέζικο και φιλορώσικο μετά την άνοδο του Ιμπρα Καν στην εξουσία, την οποία επίσης ο Τραμπ βοήθησε. Μια αποφασιστική στροφή του Πακιστάν ή της Ινδίας προς τη Ρωσία είναι σε θέση να φέρει πολύ κοντά τον παγκόσμιο πόλεμο. Ήδη από τη δεκαετία του ’70 ο Μάο Τσετούνγκ τόνιζε την εντελώς καθοριστική σημασία που έχει για την επιθετική στρατηγική του ρωσικού σοσιαλιμπεριαλισμού η κάθοδος των νέων τσάρων στις θερμές θάλασσες. Ο Μάτις θεωρούνταν από τους πιο θερμούς υποστηριχτές της συμμαχίας των ΗΠΑ με την, παρά την εξουσία Μόντι, δημοκρατική Ινδία.
Η σύγκρουση του Τραμπ με τον Μάτις κορυφώθηκε και η παραίτηση του δεύτερου έγινε αναπόφευκτη από την ώρα που ο πρώτος αποφάσισε να αποσύρει τις αμερικανικές δυνάμεις από τη Συρία, όχι βέβαια για να υπάρχει μια υπερδύναμη λιγότερη στη βασανισμένη χώρα, αλλά για να παραδώσει την τελευταία στην απόλυτη πολιτική και στρατιωτική κυριαρχία της ρώσικης υπερδύναμης σε αυτήν.
Στο ζήτημα της άμυνας της Ευρώπης απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα ο Μάτις παρέμεινε αποφασιστικός. Προσπάθησε να γεφυρώσει τα ρήγματα που προκαλούσε ο Τραμπ με τις ευρωπαϊκές χώρες μέσα στο ΝΑΤΟ όχι υπέρ ενός πραγματικού ευρωπαϊκού στρατού, αλλά για να διαλύσει κάθε άμυνα της Ευρώπης απέναντι σε μια ρώσικη επίθεση πριν υπάρξει οποιοσδήποτε ευρωπαϊκός στρατός. Κατήγγειλε επίσης με ένταση τις απόπειρες του Κρεμλίνου να αναπτύξει ένα νέο βαλλιστικό σύστημα και υποστήριξε την παραχώρηση μεγαλύτερων αμυντικών δυνατοτήτων στην Ευρώπη, ειδικά στην κατεχόμενη Ουκρανία αλλά και την ανάπτυξη νέων συστημάτων μέσου βεληνεκούς σε περίπτωση που η συμφωνία του 1987 με τη Ρωσία ακυρωνόταν (https://www.stripes.com/news/europe/mattis-says-russia-must-comply-with-missile-treaty-will-pay-a-price-for-cyberstrikes-1.550307).
Ο Μάτις ήταν με δυο λόγια το αντίθετο του νέου υπουργού άμυνας Σάναχαν, ο οποίος τοποθετήθηκε από τον Τραμπ σαν υφυπουργός κάτω από τον Μάτις. Αυτός εξεταζόμενος στη Γερουσία πριν τοποθετηθεί σε αυτή τη θέση είχε ερωτηθεί τότε από τον Μακ Κέην στη Γερουσία εάν θα εξόπλιζε την Ουκρανία με φονικά όπλα. Εκείνος απάντησε ότι δεν ξέρει γιατί δεν έχει ακόμα μελετήσει το ζήτημα! Ο Μακ Κέην τον επέπληξε γι αυτήν την απάντηση, αλλά ο Σάναχαν πήρε τη θέση, πράγμα που δείχνει πόσο μακροπροθεσμα σχεδιάζει το βαθύ επιτελείο του Τραμπ.
Με την καθαίρεση του Μάτις ο Τραμπ κάνει το πιο αποφασιστικό βήμα από όλες τις ως τώρα εκκαθαρίσεις του κυβερνητικού και κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ όπως θα έκανε κάθε καλά καθοδηγημένος πράκτορας των νεοτσαρικών. Αυτόν τον δρόμο τον έχει ακολουθήσει πρώτος ο πρώτος αρχηγός δυτικού κράτους που ήταν πράκτορας των νέων τσάρων, ο Α. Παπανδρέου. Η βασική αρχή για έναν πετυχημένο ρώσικο εισοδισμό σε πρωθυπουργική θέση είναι να περιβάλεται ο πράκτορας πρωθυπουργός από εκπροσώπους όλων των βασικών φραξιών του κυβερνητικού κόμματος, που θα τους τοποθετεί σε κυβερνητικές και κρατικές θέσεις και θα τους εκκαθαρίζει σταδιακά έναν-έναν χρησιμοποιώντας όσο μπορεί την κάθε φράξια ενάντια στην άλλη για να μην εκτίθεται υπερβολικά ο ίδιος προσωπικά και να μην φτιάχνει εναντίον του πλατειά εσωκομματικά μέτωπα. Μόνο έτσι θα μπορεί να φέρνει στη θέση των εκκαθαριζόμενων όλο και φιλικότερά του στελέχη στην κυβέρνηση και στην ηγεσία του στρατού και όσο είναι δυνατό συντομότερα να τοποθετεί σχετικά έμπιστους ανθρώπους του στην αστυνομία και στην κατασκοπία, δηλαδή στους μηχανισμούς που κάνουν δυνατή τη μεγάλη πολιτική προβοκάτσια και την καλά καθοδηγημένη κρατική βία. Ο πρώτος απαραίτητος όρος για να μπορεί να κάνει αυτές τις αλλαγές ο εισοδιστής πρωθυπουργός χωρίς να πέφτει από την εξουσία είναι να κερδίζει πάντα την πίστη της πλειοψηφίας της κομματικής και ψηφοφορικής βάσης του κυβερνητικού κόμματος κυρίως πολώνοντάς την ενάντια στο κύριο αντιπολιτευτικό του κόμμα. Ο δεύτερος απαραίτητος όρος είναι να έχει το πιο καλό του πολιτικό στέλεχος έξω από το επίσημο και στενό κομματικό περιβάλον του σαν ένα είδος ασυμβίβαστου και γι αυτό αρκετά αντιπολιτευτικού σε σχέση με τον ίδιο άλτερ έγκο του. Αυτό το στέλεχος φτιάχνει το σκληρό ιδεολογικό πυρήνα της κομματικής και ψηφοφορικής βάσης και ζητάει πάντα κάθαρση ενώ ταυτόχρονα προστατεύει τον ελισσόμενο αρχηγό του που είναι και αρχηγός πασών των εσωκομματικών φραξιών.
Αυτό τον τελευταίο ρόλο τον έπαιζε για τον Α. Παπανδρέου ο Λαλιώτης. Δεν ξέρουμε αν υπάρχει ένας αντίστοιχος για τον Τράμπ, αλλά στο ιδεολογικό επίπεδο μια τέτοια δουλειά κάνει ήδη και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο ο Μπάνον.
Ως τώρα πάντως ο Τραμπ έχει εκκαθαρίσει ένα- ένα και τα πιο βασικά στελέχη του ευρύτερου κυβερνητικού μηχανισμού και τα έχει αντικαταστήσει με πιο φιλικά ή υφεσιακά προς τη Ρωσία πρόσωπα: Υπουργό εξωτερικών, Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας, Προσωπάρχη του Λευκού Οίκου και, κυρίως, υπουργό Άμυνας που είχαν στο ζήτημα της Ρωσίας μια στρατηγική αντίθεση από τη δικιά του, που όμως ήταν η κυρίαρχη στο ρεπουμπλικανικό κόμμα. Όλοι αυτοί του έδωσαν την ευκαιρία να πετυχαίνει τακτικές νίκες υπέρ της Ρωσίας σε διάφορα επί μέρους διεθνή μέτωπα (Κορέα, Ιράν, Κατάρ, Τουρκία, ΕΕ, ΝΑΤΟ) ώστε να προετοιμάζει έτσι τη μεγάλη στροφή με την πτώση όχι μόνο του Μάτις αλλά και του ως πριν λίγο αρχηγού του στρατού . Από την άλλη του εδωσαν τη δυνατότητα να εκκαθαρίσει τα ηγετικά στελεχη στο FBI και στη CIA και να τα αντικαταστήσει με φιλικά του, ενώ εκκαθάρισε και τον Υπουργό Δικαιοσύνης και προώθησε φίλους του δικαστές στο Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο και μια σειρά άλλα στελέχη σε όλο τον κρατικό μηχανισμό, ιδιαίτερα στα Διεθνή Οργανα πχ ΟΗΕ.
Βέβαια ο αμερικάνικος στρατός δεν μπορεί να γίνει φιλορώσικος από τη μια στιγμή στην άλλη όπως δεν μπορεί να γίνει ούτε και η ηγεσία του ρεπουμπλικανικού κόμματος, ενώ μέσα στον αμερικάνικο λαό και ειδικά στο δημοκρατικό κόμμα δυναμωνει η συνείδηση του κίνδυνου από τη φιλοπουτινική και αντιευρωπαϊκή πολιτική Τραμπ.
Το κακό είναι ότι όλες αυτές τις μεγάλες εκκαθαρίσεις του Τραμπ τις βλέπουν ακόμα οι αμερικανοί δημοκράτες είτε σαν βίτσια ενός αυταρχικού και ανισόρροπου εγωπαθή ή το πολύ σαν κινήσεις πολιτικής ανωμαλίας ενός ανθρώπου που βοηθάει μια ξένη φασιστική δύναμη δύναμη. Δεν βλέπουν δηλαδή το ψυχρό ξετύλιγμα ενός παγκόσμιου σχεδίου που η εσωτερική αμερικάνικη διάσταση του, δηλαδή ο εκφασισμός της κοινωνίας και κυρίως η σταδιακή άλωση των βασικών μηχανισμών αυτού του κράτους απλά το υπηρετεί.
Για παράδειγμα πολλοί λένε ότι ο Τραμπ έφυγε από τη Συρία για να εμφανιστεί σαν ειρηνιστής στους κάθε λογής απομονωτιστες ψηφοφόρους του που έχουν απηυδήσει από τις πραγματικά ανόητες, δαπανηρές σε χρήμα και αίμα και πολιτικά καταστροφικές περιπέτειες του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή τα τελευταία χρόνια. Όμως δεν βλέπουν ότι αυτή η απόσυρση προετοιμάζει εξωτερικές περιπέτειες αλλού στο πλευρό του φασιστικού Άξονα. Πολλοί πάλι, που πιο σωστά, λένε ότι το έκανε για να βοηθήσει τη Ρωσία στην κυριαρχία της στη Συρία δεν μπορούν ακόμα να καταλάβουν ότι αυτή η απόσυρση είναι πάνω απ όλα ένα σήμα στην ερντογανική Τουρκία, τον φύλακα των Στενών και του δρόμου της Ευρώπης προς τους υδρογονάνθρακες του Νότου, ότι πρέπει να υπολογίζει σε μια άλλη Αμερική, μια νέα φιλορώσικη Αμερική και όχι σε αυτή τη δυτική, την αντιρώσικη των Μάττις, Τίλερσον, και των ευρωπαίων φίλων τους που την έχουν εδώ και τόσα χρόνια απομονώσει υποχρεώνοντας την να υποκύπτει στους γκιουλενικούς φασίστες πραξικοπηματίες και στους πραγματικά φασίστες τρομοκράτες του ΡΚΚ. Με την απόσυρσή του από τη Συρία σε συνεννόηση με τον Ερντογάν, στον οποίο εμπιστεύεται την εξουδετέρωση του ISIS και του επιτρέπει νόμιμη εισβολή στη Συρία, ο Τραμπ στην πραγματικότητα επιβεβαιώνει στη συνείδηση του Ερντογάν και των εθνοανεξαρτησιακών ρευμάτων της Τουρκίας, αλλά και σε μια σειρά άλλων τριτοκοσμικών κυβερνήσεων ότι πρέπει από δω και μπρος να εγκαταλείψουν τους δεύτερης γραμμής ευρωπαίους ιμπεριαλιστές και να αναζητήσουν συμμαχίες και σωτηρία σε μια παγκόσμια συμμαχία Πούτιν-Τραμπ.
Το καλό, με λίγα λόγια, που είναι η κατ αρχήν αφύπνιση των δημοκρατών των δυτικών χωρών σχετικά με τον αντιδραστικό ρόλο του Τραμπ στην παγκόσμια και στην αμερικάνικη πολιτική σκηνή, πρέπει να ενισχυθεί με τη βαθύτερη κατανόηση της στρατηγικής του. Μόνο έτσι οι μάζες θα μπορέσουν έγκαιρα να ανακόψουν τις κινήσεις του ίδιου και των ρώσων νεοναζί κρατικο-μονoπωλιστών πατρώνων του που θα γίνουν σύντομα καταρρακτώδεις μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παρακμασμένων δυτικών φιλελεύθερων μονοπωλιστών που τους βοήθησαν να γίνουν πανίσχυροι.