"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
«Το πρόγραμμα», ανέφεραν οι συριζαίοι νεολαίοι, «ξεκινά με ιστορικό περίπατο στον πύργο Κοτύλης και επίσκεψη στο μνημείο στη θέση Σπανούρα. Ο πύργος της Κοτύλης (ή όπως τον λένε οι ντόπιοι “Χάρο”) κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου αποτελούσε ένα από τα περάσματα του Δ.Σ.Ε προς το Βίτσι. Το καλοκαίρι του 1947 κατά τη διάρκεια σκληρής μάχης αποδεκατίστηκε από τον Ελληνικό Στρατό διμοιρία του τάγματος των ανταρτών, που επιχειρούσε στην περιοχή. Επέζησαν μόνο 3 μαχητές. Γιάννης Θεοδώρου, Νίκος Χατζηβασιλείου και Θάνος Δημητρίου. Πολεμώντας μέχρι και την τελευταία σφαίρα τους αντί να παραδοθούν στις δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού αγκαλιάστηκαν και τραγουδώντας το τραγούδι του Δ.Σ.Ε, “για σε πατρίδα μας Ελλάδα, ζώσαμε τα άρματα ξανά», έπεσαν στον γκρεμό.
Το πρόγραμμα περιελάμβανε ακόμη επίσκεψη στο Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης, καθώς και «ιστορικό περίπατο στο νοσοκομείο του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», και θα ολοκληρωθεί με εκδήλωση γύρω από τις «βιωματικές αφηγήσεις του Γιάννη Μότσιου, μαχητή του Δ.Σ.Ε και ομότιμου καθηγητή του πανεπιστημίου Ιωαννίνων».
Μέχρι πρόσφατα, και μιλώντας για την περίοδο μετά το 1995, σε κάλπικους παιάνες για τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας μας είχε συνηθίσει κυρίως το ψευτοΚΚΕ, κόμμα - πολιτική «μάνα» του «μετωπικού» ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα αυτό, αφού παράχωσε καλά - καλά και κατασυκοφάντησε το δεύτερο αντάρτικο και τον πολιτικό αρχηγό του, Νίκο Ζαχαριάδη, για 40 ολάκερα χρόνια (1956-1996), σκοτώνοντας το αληθινό ΚΚΕ και φορώντας τα ρούχα του θύματος, έκανε τον επιτυχημένο εισοδισμό του στην κλασσική αστική τάξη κι έπειτα άρχισε ξαφνικά από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 να υμνεί έναν ολότελα φτιαχτό, νεοτροτσκιστικό, ντούρο «αντικαπιταλιστικό» ΔΣΕ, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της υποτιθέμενης «αριστερής - αριστερίστικης» στροφής του ολωσδιόλου δεξιού και σοσιαλφασιστικού-ρεβιζιονιστικού ρώσικου πρακτορείου του Περισσού. Εννοείται βέβαια ότι αφού ο εισοδισμός είχε πετύχει και το ψευτοΚΚΕ είχε μπει ακόμη και σε κυβερνήσεις μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ως ενιαίος ΣΥΝ το 89-90, ο νεόκοπος «ΔΣΕιτισμός» των κνιτών δεν ενόχλησε κανέναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κανέναν παπά και κανέναν γραφειοκράτη, που δε χάνουν ευκαιρία να εκδηλώσουν το «σεβασμό» τους στις «αρχές» και τη «συνέπεια» των Παπαρήγα, Κουτσούμπα και σία.
(Mέχρι τότε όλοι πλην της κάποτε συνεπούς τάσης μέσα στη μ-λ επαναστατική Αριστερά, που παιδί της -και η μόνη οργανωμένη πολιτικοϊδεολογική επιβίωσή της- είναι η ΟΑΚΚΕ, και μιας χούφτας παλιών μαχητών πολιτικών προσφύγων, κρατούσαν το Δημοκρατικό Στρατό θαμμένο ή τον συκοφαντούσαν. Όταν η ΟΑΚΚΕ, μαζί με συντρόφους της πολιτικούς πρόσφυγες - κομμουνιστές του παλιού ΚΚΕ ύψωσε στο Γράμμο, τον Σεπτέμβρη του 1987, μια κόκκινη σημαία και ένα πλακάτ που έγραφε «Τιμή και Δόξα στον ΔΣΕ», οι γύπες του σοσιαλφασιστικού ρεβιζιονισμού, επί εποχής του ανοιχτά δεξιού γκορμπατσοφισμού, προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να θάψουν κάθε μνήμη και κάθε δίδαγμα του β΄ αντάρτικου).
Ο χώρος των μειοψηφικών ανανεωτικών του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ (που γίνανε ΔΗΜΑΡ και σήμερα ξαναγύρισαν στην αγκαλιά των κνιτών του Τσίπρα) κρατούσε την παλιά, ρεφορμιστική γραμμή του «Κ»Κεσωτερικού των Παρτσαλίδηδων περί ΔΣΕ «αριστερίστικου τυχοδιωχτισμού του Ζαχαριάδη», ενώ οι πλειοψηφικοί κνίτες του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ (που είχανε μέσα κι εκείνους που αργότερα έγιναν ΛΑΕ) δέχονταν τον ΔΣΕ ως «πατριωτικό αντιαμερικανικό» και συνήθως επέκριναν το στόχο για σοσιαλιστική λαϊκή δημοκρατία που έθεσε ο Ν. Ζαχαριάδης στην 5η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ το Γενάρη του ‘49, καθώς και τη διεθνιστική γραμμή του ΚΚΕ και του ΔΣΕ στο ζήτημα της εθνικά μακεδονικής μειονότητας και του μακεδονικού έθνους, η οποία ήταν ακριβώς και ο λόγος που ο ιμπεριαλισμός και οι μοναρχοφασίστες έστηναν τους κομμουνιστές και τους συμμάχους τους, πατριώτες και δημοκράτες, στον τοίχο και τους έσερναν κατά χιλιάδες στα στρατοδικεία.
Κλασσικός αστικός Τύπος, φιλελεύθεροι και παλαιοδεξιοί δημοσιολόγοι κάγχασαν στην είδηση της εκδήλωσης των νεολαίων του ΣΥΡΙΖΑ, με τους πιο οξυδερκείς από αυτούς να επισημαίνουν πόσο γελοίο είναι ένα κόμμα που κυβέρνησε εφαρμόζοντας σκληρά μέτρα περιορισμού λαϊκών εισοδημάτων στο όνομα του να κρατηθεί στην καρέκλα της εξουσίας και με συνεχείς και εγκάρδιου χαρακτήρα συναντήσεις με προέδρους, πρωθυπουργούς και πρέσβεις χωρών της Δύσης να υποδύεται ταυτόχρονα τη συνέχεια του επαναστατικού αντάρτικου του ΔΣΕ. Οι λιγότερο οξυδερκείς και αθεράπευτα αντικομμουνιστές είδαν μια ακόμη επιβεβαίωση του «βαθέως κομμουνιστικού» χαρακτήρα του κόμματος του Τσίπρα κι έτσι νομίζουν για άλλη μια φορά πως «καθάρισαν» με το φάντασμα της πραγματικής δημοκρατικής και επαναστατικής Αριστεράς και του κομμουνισμού που κυνηγά την ελληνική άρχουσα τάξη εδώ και δεκαετίες, ταυτίζοντάς τους με τον ανυπόληπτο στο λαό και απόλυτα σάπιο ΣΥΡΙΖΑ.
Κανείς τους πάντως δεν κατάλαβε τη βαθύτερη σημασία του να πηγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή το κυβερνητικό - μετωπικό - ανοιχτά αστικό ψευτοΚΚΕ που έχει ντυθεί «νέο ΠΑΣΟΚ», δηλαδή το μαζικό λαϊκό «αντιδεξιό» κόμμα, στον Γράμμο για να υμνήσει τάχα την σοσιαλιστική - αντιιμπεριαλιστική επανάσταση, την οποία οι ίδιοι οι κνίτες ηγέτες μετά το 1956 σκότωσαν, ταπείνωσαν και έσυραν στη λάσπη.
Το άδειο κέλυφος
Τι σημαίνει όμως τελικά η όψιμη «αγάπη» του ΣΥΡΙΖΑ των νεοκαραμανλικών κυπατζήδων Παπαγγελόπουλων, των καταγγελόμενων εκβιασμών σε δικαστικούς, της πολιτικής κτηνωδίας έναντι των θυμάτων της φονικής φωτιάς στο Μάτι, των ακροδεξιών ή και φιλοταγματασφαλιτών συμμάχων τύπου Καμμένου και εκδοτών - διευθυντών φυλλάδων τύπου «Δημοκρατίας» και της σημερινής «Εστίας», της προσπάθειας ελέγχου και άλωσης των ΜΜΕ, των πουτινικών νεοολιγαρχών Σαββίδηδων για τον ΔΣΕ; Γιατί δεν τους φτάνει, όπως συνέβαινε τόσα χρόνια, ο ανασκολοπισμός της ιστορίας του μεγαλειώδους αντιφασιστικού ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και το χάιδεμα κάθε παρέκκλισης και κάθε σοβαρού ή έστω δευτερεύοντος λάθους του κινήματος εκείνου (τα οποία οι ίδιοι υμνούν ως σωστά) και αναγκάζονται να μπουν στα χωράφια του ανώτερου σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο οργάνωσης άλματος του προλεταριάτου και της φτωχής αγροτιάς στην ιστορία της χώρας μας, που αποτελούσε ο Δημοκρατικός Στρατός;
Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει πρακτικά την ιστορία όπως ακριβώς και τα αφεντικά του ίδιου και του ψευτοΚΚΕ, οι Ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές: ως όχημα συμβόλων που χρησιμοποιούνται για τους ακριβώς αντίθετους σκοπούς από εκείνους που συμβόλισαν κάποτε. Όπως ο Αδόλφος Πούτιν εισβάλει και κόβει κομμάτια της ανεξάρτητης Ουκρανίας ουρλιάζοντας «αντιφασιστικά» και φτιάχνοντας ακόμη και ψεύτικες «αντιφασιστικές εξεγέρσεις» και «λαϊκές δημοκρατίες», τις οποίες κυβερνάνε φιλορώσοι ταγματαλήτες και ναζιστικά - αντισημιτικά κατακάθια, προκειμένου να παραλύει την αυθόρμητη αριστερά της βάσης σε όλο τον πλανήτη και να μη συναντά αντιδράσεις ή και να επιδοκιμάζεται ως «αντίβαρο στην ιμπεριαλιστική Δύση», έτσι και τα παραπαίδια του στην Ελλάδα δίνουν «υδραργυρικά» σε κάθε μεγαλειώδη στιγμή της ιστορίας του λαϊκού κινήματος τη μορφή και το σχήμα που βολεύει τις σημερινές άνομες και αντιδραστικές στοχεύσεις τους.
Το κόμμα του Τσίπρα έχει καταπιεί το μεγαλύτερο μέρος του ΠΑΣΟΚ και, με τη βοήθεια σοσιαλφασιστών που είναι εδώ και δεκαετίες ντυμένοι σοσιαλδημοκράτες (Μπίστης, Κουβέλης, Ρεπούση κλπ.) και μερικών υφεσιακών προς τον σοσιαλφασισμό πραγματικών σοσιαλδημοκρατών (π.χ. Μουζέλης), εν πολλοίς έχει καταφέρει να εισοδήσει στις δυτικές καγκελαρίες και στους ευρωσοσιαλιστές ως κόμμα εξουσίας που αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει στο Μαξίμου. Αυτό συμβαίνει βέβαια με την πολύτιμη βοήθεια και των κρυφοσυριζαίων του Λαλιώτη που σκοτώνουν από τα μέσα κάθε προοπτική ανάταξης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, προκειμένου τελικά να σύρουν το ταλαιπωρημένο κουφάρι του σε συμμαχία - υποταγή στον ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια ώρα λοιπόν, ο Τσίπρας βάζει τη νεολαία του να σκαρφαλώνει στον Γράμμο.
Αυτό δεν το το κάνει απλά και μόνο για να κλείνει το μάτι και να ελέγχει ιδεολογικά και πολιτικά τον δορυφοροποιημένο γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ «κόσμο του κινήματος» (τροτσκιστές, νεοκνίτες αναρχικούς, «μ-λ» νεοτροτσκιστές, φιλοσυριζαίους «διαφωνούντες» εντός, εκτός και επί τ’ αυτά του ψευτοΚΚΕ κλπ.). Σ’ αυτόν τον εντελώς πια χωρίς αρχές χυλό (όσον αφορά τουλάχιστον τα στελέχη), ο οποίος σε πολύ μεγάλο βαθμό στις τελευταίες εκλογές έστειλε έμμεσα τη βάση του να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ ως «ανάχωμα στη δεξιά παλινόρθωση», η Κουμουνδούρου λέει: «Μη φοβάστε τίποτε, είμαστε πιο αριστεροί από ποτέ, όλες οι σοσιαλδημοκρατικές και ψευτορεαλιστικές μανούβρες μας είναι για να κερδίσουμε την κρίσιμη μάζα των αλλοτριωμένων μαζών, που τα ΜΜΕ και η Δεξιά κοιμίζουν και επηρεάζουν. Η καρδιά μας είναι πάντα κόκκινη και αντιδυτική. Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, όποτε κι αν έλθει, αργά ή γρήγορα, ενάντια στην αντικινηματική, αυταρχική ΝΔ θα είναι και δική σας νίκη, και το ξέρετε, όσο κι αν γκρινιάζετε αντικαπιταλιστικά. Βοηθήστε μας λοιπόν φωνάζοντας παντού ότι σίγουρα, παρά τα λάθη ή τα αμαρτήματά μας, είμαστε καλύτερη ή λιγότερο χειρότερη επιλογή σε σχέση με τη ΝΔ». Πρόκειται για την κλασσική διπλή γλώσσα του φασισμού, στην οποία επιμένουμε πολύ και η οποία είναι αλάνθαστη απόδειξη αντιδραστικότητας ενός πολιτικού ρεύματος, όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν.
Αυτό που επιχειρεί τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε ανώτερο επίπεδο εκείνο που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου ήδη από τη δεκαετία του ‘70 και που τον οδήγησε στην εξουσία: είναι το μέτωπο του αντιδραστικού ή εν πάση περιπτώσει επιδερμικού και διόλου διυλισμένα προοδευτικού «αντιδεξιισμού» του σωβινιστικού, βενιζελικού Κέντρου με κάθε οπορτουνιστικό, σεχταριστικό, δεξιό και αντιδραστικό ρεύμα το οποίο εκδηλώθηκε σαν τάση μέσα στις γραμμές του παλιού ΚΚΕ, του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Είναι δηλαδή μία μίξη της χρυσαυγίτικης κοπής ρητορικής του Πολάκη για τα «λαμόγια και τους κλέφτες», που συγκινεί πολύ μια ανδρεοπαπανδρεϊκά διαπαιδαγωγημένη μάζα, με έναν κάλπικο ΔΣΕ χωρίς τον εμβληματικό διεθνισμό του, χωρίς τη δουλειά στην μακεδόνικη και την τούρκικη μεινότητα που εξόργιζε τους σωβινιστές, χωρίς λαϊκές συνελεύσεις και δημοκρατία στη βάση, χωρίς τη γραμμή για εκβιομηχάνιση, παραγωγή και σπάσιμο των δεσμών εξάρτησης της χώρας από τον ιμπεριαλισμό, χωρίς την γραμμή της πολιτιστικής επανάστασης στο χωριό και του σπασίματος των αντιδραστικών παπαδίστικων παραδόσεων (με διαπαιδαγώγηση μέσα από την ίδια την πείρα των ανθρώπων και όχι με τη βία), και πάνω απ’ όλα χωρίς τη λογική της συντριβής του εξαρτημένου, εξαμβλωματικού και υπεραντιδραστικού κράτους της άρχουσας τάξης, όπως θέλει κάθε πραγματικό επαναστατικό κόμμα.
Ενός κράτους το οποίο, εντελώς αντίθετα με το παλιό ΚΚΕ και τον ΔΣΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ με χαρά χρησιμοποίησε και μάλιστα προσπάθησε και προσπαθεί να αλώσει, μαζί με το ψευτοΚΚΕ, ήδη από τη δεκαετία του ‘80. Ένας ΔΣΕ χωρίς όλα τα παραπάνω λοιπόν, που καθόρισαν και χαρακτήρισαν το μεγαλείο του, είναι ουσιαστικά ένας ψεύτικος, αντεστραμμένος κνιτοσυριζέικος ΔΣΕ, άδειος από κάθε δυνατότητα να εμπνεύσει τους νέους αγώνες του λαού για ανεξαρτησία, ψωμί, δημοκρατία και κοινωνική αλλαγή. Αυτή την κοινωνική αλλαγή, που τελικά οδηγεί στην εξουσία των εργαζομένων και στον σοσιαλισμό, τη φοβάται πολύ η παλιά κλασσική δεξιά αντίδραση, αλλά την τρέμει ακόμη πιο πολύ η κάλπικη, σοσιαλφασιστική, δήθεν φιλεργατική ψευτοαριστερά των ψευτοΚΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ.
Το πιο σημαντικό, όπως ο κνίτικος και παπανδρεϊκός σοσιαλφασισμός επέβαλε στην παλιά, πάλαι ποτέ δυτικόφιλη Δεξιά να «γονατίσει» όχι μπροστά στο πραγματικό αντιναζιστικό και εθνικοαπελευθερωτικό ΕΑΜ, αλλά μπροστά στο ρωσόδουλο σκιάχτρο του ΕΑΜ των προδοτών του σοσιαλισμού και κάθε προόδου Φλωράκηδων και πασόκων, έτσι τώρα - και σε ανώτερο επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ - ξεκινάει να χτίζει τη νέα «εθνική ενότητα» στην αντιδυτική από τα δεξιά γραμμή που ζυμώνει ο ψευτοφιλόσοφος του Κρεμλίνου, υπεραντιδραστικός Αλεξάντερ Ντούγκιν: Ευρώπη και Ρωσία πρέπει να ξωπετάξουν την αγγλοαμερικάνικη, αγγλοσαξονικού τύπου φιλελεύθερη δημοκρατία, που αποθεώνει την ατομική ελευθερία και να αγκαλιαστούν υπό τη σκέπη του νέου παπαδίστικου «κολλεκτιβισμού» παραδοσιακού (και διόλου μαρξιστικού - σοσιαλιστικού) τύπου, ενός σπαρτιάτικου, κίβδηλου νεο-«κομμουνισμού» με λίγα υλικά αγαθά, ελάχιστη σύγχρονη παραγωγή και πολύ χωριό, θρησκεία, μικρές κοινότητες, αντιδραστική παράδοση, μεταφυσική, μίσος για την τεχνολογία και τις συναρπαστικές δυνάμεις που αυτή (στην πραγματικότητα ο συλλογικός άνθρωπος - δημιουργός της) απελευθερώνει. Όπως το ΕΑΜ έγινε στα χέρια των κνιτοπασόκων σύμβολο ενός εκτός τόπου και χρόνου αντιαγγλισμού (στο βάθος αντιευρωπαϊσμού), έτσι και το πέρασμα στην υποτιθέμενη «λατρεία» του ΔΣΕ από τους πραξικοπηματιστές του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώνει και στεφανώνει τον ντουγκινισμό με τον απαραίτητο - και πάλι εκτός τόπου και χρόνου - αντιαμερικανισμό. Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φοβάται μήπως χάσει με την κίνηση αυτή της νεολαίας του τις ρατσίστριες δεξιές Παπακώστα του, τους χουντοδεξιούς και μοναρχικούς ΑΝΕΛίτες που απορρόφησε, τους κυπατζήδες του και κυρίως τους εθνικιστές πασόκους του. Σε όλους αυτούς δεν λέει κουβέντα για τον πραγματικό ΔΣΕ και το τι εξέφραζε, αλλά τον παρουσιάζει ως τον «απόλυτο αντιδυτικό στρατό» που θα μας έφερνε μια ώρα αρχύτερα κοντά στην τάχα «αιώνια» σύμμαχό μας, Μόσχα, ανεξαρτήτως του αν στο Κρεμλίνο βρίσκεται ο μακελάρης τσάρος Νικόλαος ο Β΄, ο προλετάριος επαναστάτης Στάλιν ή ο χιτλεροφασίστας διαμελιστής χωρών Πούτιν.
Γι’ αυτό και κανείς από τους νεόκοπους κλασσικούς δεξιούς και πασόκους συμμάχους και βαστάζους του τάχα «ριζοσπάστη αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ δεν βγάζει άχνα και δεν «ξεσπαθώνει» αντικομμουνιστικά κατά της νεολαίας του. Οτιδήποτε ενοχλεί τα χειρότερα κομμάτια της άρχουσας τάξης στην κληρονομιά του ΔΣΕ θάβεται, ενώ διατηρείται μονάχα το στοιχείο ότι τότε - συγκυριακά - ο κύριος πολιτικός εχθρός της προόδου είχε το κεφάλι και τα επιτελεία του στις πρωτεύουσες της Δύσης. Όμως αυτό συνέβαινε γιατί απέναντί του, στο Κρεμλίνο, ο δυτικός ιμπεριαλισμός, μετά την ήττα του Χίτλερ το ‘45, είχε πολιτικούς εκπροσώπους του προλεταριάτου και όχι μεσαιωνικούς τσάρους και νεοχιτλερικούς φασίστες. Αυτή η μικρή λεπτομέρεια κάνει όλη τη διαφορά και αυτήν ακριβώς είναι που συσκοτίζουν οι κνιτοτσιπραίοι, που έχουν το θράσος να πατάνε το ποδάρι τους στον μαρτυρικό Γράμμο. Η ελληνική άρχουσα τάξη των ανιψιών Καραμανλήδων, των Παυλόπουλων, των Παπαγγελόπουλων και φυσικά των μικροαστών πασόκων δεν έχει κανένα πρόβλημα να ντυθεί ακόμη και «αντάρτισσα» του ΔΣΕ που τόσο μίσησε, αφού ο Πούτιν και οι βαστάζοι του, τύπου Τσίπρα, της τάζουν όσα εθνικιστικά, επεκτατικά και παρασιτικά όνειρα τής στέρησαν τάχα οι δυτικοί «προστάτες» της στην προηγούμενη ιστορική φάση.
Με δυο λόγια, ο απόλυτα «δυτικός» (με τη μαρξιστική, προοδευτική και διαφωτιστική έννοια του όρου) ΔΣΕ του Ν. Ζαχαριάδη, που πάλευε ενάντια στην «ανατολίτικη», καθυστερημένη Ελλάδα της παπαδοκρατίας, των καραβανάδων μεγαλοϊδεατών, της χωροφυλακίστικης αντίδρασης και της υπανάπτυξης, όπως την ήθελε ο τότε κυρίαρχος δυτικός (βασικά αγγλοαμερικάνικος) ιμπεριαλισμός, γίνεται στα χέρια των σοσιαλφασιστών «αντιδυτικός», πρόδρομος εκείνων που πολεμάνε από ανεμογεννήτριες και εργοστάσια μέχρι ξενοδοχεία και εξορύξεις, με όχημα τον παπαδίστικο, μικροαστικό αντικαπιταλισμό της μικρής παραγωγής και της «μικρής λαϊκής κοινότητας του χωριού μακριά από την αλλοτρίωση της σύγχρονης τεχνολογίας», που τους τον έχει διδάξει τόσο η ελληνική αρχαιόπληκτη, βυζαντινή και αντιπαραγωγική αντίδραση, όσο και - κυρίως - ο νεοχιτλερικός ρώσικος ιμπεριαλισμός.
Ο κάλπικος «ΔΣΕ» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα άδειο κέλυφος, όπως άδειο κέλυφος ήταν και το κάλπικο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που πουλούσε ο Α. Παπανδρέου και ο αρχηγός του ψευτοΚΚΕ και ιδρυτής του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ Φλωράκης τη δεκαετία του ‘80, προκειμένου να σαπίζουν από κοινού τους παλιούς αγωνιστές, να τους εξαρτούν από το αστικό κράτος και να τους έχουν βαστάζους, περιφέροντάς τους σαν αγωνιστικά «σκιάχτρα» της κνιτοπασοκικής, αντιδυτικής από τα δεξιά εξουσίας τους.
Λίγοι σκέφτονταν τότε ότι τόσο ο τάχα «ριζοσπαστικοποιημένος προς τα αριστερά» μεγαλοαστός Ανδρέας Παπανδρέου, που ήταν γνωστός αντικομμουνιστής όλη την περίοδο 1940-1960 (κρύβοντας την τροτσκιστική του φυσιογνωμία) και είχε αρνηθεί να υπογράψει ακόμη και ψήφισμα για τη σωτηρία του Νίκου Μπελογιάννη στις ΗΠΑ όπου βρισκόταν το 1952, όσο και οι ηγέτες του ψευτοΚΚΕ, που είχαν καταταλαιπωρήσει τους πλειοψηφικούς κουκουέδες, ζαχαριαδικούς αγωνιστές στην Τασκένδη και στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, με εξορίες, ψυχιατρεία, απολύσεις από τις δουλειές και άλλες παλιανθρωπιές προκειμένου να τους αναγκάσουν να υποταχτούν στους Χρουστσόφ, Μπρέζνιεφ και στους διορισμένους - δοτούς κνίτες ηγέτες, κάθε άλλο παρά φίλοι και συνεχιστές της κληρονομιάς του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ ήταν. Το δώρο της αναγνώρισής της εαμοελασίτικης αντίστασης το ‘82, χωρίς ταυτόχρονα να πειραχτεί ούτε τρίχα από το ταγματαλήτικο και χίτικο κράτος που τότε είχε ήδη ζωή 40 χρόνων, ήταν δηλητηριασμένο. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε πόσο εύκολα συνεργάστηκε ο ψευτοΔΣΕίτης ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικό παιδί των Φλωράκη - Παπανδρέου, με τους χίτες των ΑΝΕΛ και της νεοκαραμανλικής κλασσικής αντίδρασης, με τους παπάδες και τους σωβινιστές ΟΥΚάδες του στρατού.
Ο αντιαμερικανισμός φερετζές της υποταγής στην πουτινική Ρωσία στα ελληνοτουρκικά
Πρόκειται για τα «αντιδεξιά» (παλαιότερα κατά της παλιάς, κλασσικής Δεξιάς, στη σύγχρονη εποχή ανοιχτά αντι-αστοδημοκρατικά σε συμμαχία με την φασιστική ακροδεξιά) μέτωπα της νέας, σοσιαλφασιστικής Δεξιάς των ψευτοΚΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ - Λαλιώτη, που επιχειρούν να σύρουν πάντα πίσω τους, πέραν της βάσης της Αριστεράς, τόσο τον κεντρώο σωβινισμό, όσο και μια μικροαστική δημοκρατική μάζα που ακολουθούσε το Κέντρο και αργότερα το ΠΑΣΟΚ. Εξ ου και ο εσχάτως «λάβρος αντιτούρκος» Τσίπρας κατηγορεί τελευταία τη ΝΔ για «μειοδοσία» έναντι του Ερντογάν, προκειμένου να πιέσει ώστε η Ελλάδα να ακολουθήσει «πολεμική αντιτούρκικη γραμμή» μέσα στην ΕΕ και να στείλει τον πρόεδρο της Τουρκίας μια ώρα αρχύτερα στην αγκαλιά του Πούτιν, καθώς και για να γιγαντωθεί στη χώρα και εντός της ΝΔ ο αντιτούρκικος σωβινισμός, ο οποίος θα κάνει μια χαψιά τους μειοψηφικούς ευρωφιλελεύθερους και ειρηνιστές. Αυτούς θα τους σκοτώνουν οι ρωσόδουλοι Καραμανλής - Σαμαράς και θα τους μαχαιρώσει την κρίσιμη στιγμή στην πλάτη ο ψευτοφιλελεύθερος Μητσοτάκης, υποτακτικός των δύο προηγούμενων και ρωσόδουλος, με πρώτο θύμα την ίδια του την αδελφή.
Την ώρα μάλιστα που τουλάχιστον στη μορφή οι ΗΠΑ χτυπούν ορισμένες άδικες θέσεις του Ερντογάν, ειδικά το τουρκολιβυκό μνημόνιο που αγνοεί την ΑΟΖ Κρήτης και Ρόδου, ενώ ο Πούτιν έμμεσα το στηρίζει για να σέρνει πίσω του την Άγκυρα, η υπενθύμιση από τους συριζαίους πολιτικούς απατεώνες - εκτός τόπου και χρόνου - του εντελώς ξένου προς τους ίδιους αντιαμερικάνικου β’ αντάρτικου, το οποίο στηριζόταν από την τότε σοσιαλιστική ΕΣΣΔ (της οποίας τον διάδοχο παριστάνει η νεοτσαρική, νεοχιτλερική Μόσχα του σήμερα), είναι επίσης χρήσιμη για να αποφύγει ο νεόκοπος «αντιτούρκος» αλλά και δήθεν «ευρωαμερικάνος» ΣΥΡΙΖΑ την οποιαδήποτε κριτική στα αφεντικά του στο Κρεμλίνο, που σπρώχνουν Ελλάδα και Τουρκία σε μια άδικη σύγκρουση που έχει σαν κύριο στόχο σε αυτη τη φάση να διασπάσει την ΕΕ και να διαλύσει από την πλευρά του νεοχιτλερικού ρωσοκινεζικού Άξονα και όχι από την πλευρά των λαών το ήδη διασπασμένο ΝΑΤΟ, βαζοντας σαν επιδιαιτητή της ελληνοτουρκικής σύγκρουσης τη “φίλη” και των δύο χωρών Ρωσία. Ουσιαστικά πρόκειται για την υπεραντιδραστική θέση ότι η τότε διεθνιστική αλληλεγγύη της προλεταριακής ΕΣΣΔ του Στάλιν στο ελληνικό λαϊκό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα δεν οφείλεται στην ταξική φύση και της ίδιας και του κινήματος, αλλά σε κάποιου είδους προαιώνια ελληνορωσική φιλία στη βάση της «ορθόδοξης πίστης», την οποία ζυμώνει στην Ελλάδα το σύνολο σχεδόν της άρχουσας τάξης, το χειρότερο τμήμα της οποίας εκπροσωπούν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ. Πρόκειται για το θρίαμβο του ντουγκινισμού, τον οποίο μάλιστα διεκπεραιώνει ο «καλύτερος φίλος» του ομπαμικού Πάιατ, δήθεν «πρωταθλητής της δυτικής στροφής» Τσίπρας...