"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αυτή η πολιτική αν εφαρμοζόταν πριν από πέντε χρόνια θα είχε μια λογική βάση γιατί τότε η Τουρκία βρισκόταν απέναντι από τη Ρωσία, οπότε η Ελλάδα είχε νόημα να συσφίξει τις σχέσεις της με την Ρωσία ενάντια στην Τουρκία και να ρισκάρει να χαλάσει κάπως τις σχέσεις της με ΝΑΤΟ και ΕΕ. Όμως τώρα αυτή την πολιτική μπορεί να την εφαρμόζει μόνο ένα τσιράκι της Ρωσίας τη στιγμή. Γιατί τη στιγμή που απαιτεί από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ να εφαρμόσουν κυρώσεις κατά της Τουρκίας, η Ρωσία όχι μόνο οποιαδήποτε κύρωση δεν εφαρμόζει κατά της Τουρκίας αλλά δεν έχει πάρει οποιαδήποτε θέση στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, όπου τουλάχιστον και η ΕΕ και οι ΗΠΑ έχουν καταδικάσει με σαφήνεια και κατ επανάληψη την πιο ουσιαστική έκφραση της επιθετικής στροφής της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής τον τελευταίο χρόνο, το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Χώρια που είναι η Ρωσία που έχει εξοπλίσει την Τουρκία με τους πυραύλους S-400, χωρίς ούτε μια στιγμή η Ελλάδα, η κυβέρνηση της και οποιαδήποτε κοινοβουλευτική της δύναμη να έχει διαμαρτυρηθεί γι αυτήν την «ορθόδοξη» μαχαιριά. Το μόνο πίσω από το οποίο κρύβονται όλοι αυτοί είναι ότι η Ρωσία, και μάλιστα ο ίδιος ο Λαβρόφ είπε ότι στηρίζει την Ελλάδα στο δικαίωμα της να επεκτείνει σήμερα τα χωρικά ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια. Όμως εκείνο που είπε ο Λαβρόφ είναι ότι μπορεί ενδεχόμενα υπό όρους και προϋποθέσεις να υποστηρίξει κάποια επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, αν και εφόσον γίνει υπό όρους που μπορεί να εγκρίνει η Μόσχα, που σημαίνει να περνάει τον πολεμικό της στόλο από το Αιγαίο το οποίο με τα 12 μίλια κλείνει και για τις δύο υπερδυνάμεις, πράγμα εξαιρετικό. Για μας στα 12 μίλια υπάρχει μια και μόνη ειρηνική απάντηση: Να ισχύουν παντού εκτός από μερικά νησιά και βραχονησίδες που πρέπει το εύρος να είναι μικρότερο μόνο και μόνο για να εξασφαλίζεται διελευση των τουρκικών πολεμικών προς και από τα τουρκικά λιμάνια.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λαβρόφ δεν ήρθε μόνος του στην Ελλάδα, ήρθε μαζί με το ρώσικο πολεμικό Κουλάκοφ στον Πειραιά.
Η δήλωση του Λαβρόφ για τα 12 ναυτικά μίλια έχει ως εξής:
«Συγκεκριμένα, το άρθρο 3 της Σύμβασης προβλέπει ότι κάθε κράτος έχει το κυρίαρχο δικαίωμα να καθορίσει το εύρος των χωρικών υδάτων του έως τα 12 ναυτικά μίλια. Την ίδια στιγμή, σε ορισμένες περιπτώσεις οι χώρες για κάποιους λόγους καθορίζουν τα χωρικά ύδατα μικρότερου εύρους. Και όταν προκύπτει το ζήτημα της οριοθέτησης της αιγιαλίτιδας ζώνης μεταξύ των όμορων χωρών, αυτό πρέπει να επιλύεται σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο» υπογράμμισε ο κ. Λαβρόφ, διαμηνύοντας παράλληλα πως η «Ρωσία τάσσεται υπέρ της διευθέτησης οιονδήποτε διαφορών αποκλειστικά μέσω του πολιτικού διαλόγου, της εκπόνησης των μέτρων εμπιστοσύνης, της αναζήτησης αμοιβαία αποδεκτών λύσεων με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου» (από το πολύ ακριβές και έγκυρο σε ότι αφορά την υπεράσπιση των ρώσικων συμφερόντων sputnik, https://sputniknews.gr/exoteriki-politiki/202010298690193-dendias-me-idiaitero-varos-i-dilosi-lavrof-gia-ta-12-milia/). Με λίγα λόγια ο Λαβρόφ ήταν ξεκάθαρος ως προς το ότι η Μόσχα δεν θα στηρίξει μία μονομερή επέκταση των χωρικών υδάτων της Ελλάδας στα 12 ναυτικά μίλια.
Που προσφέρθηκε λοιπόν η Ρωσία να βοηθήσει την Ελλάδα σε ότι η ίδια προβάλλει σα δίκαιο στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση ή έστω στην εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και για τις δύο χώρες; Πουθενά. Απλά οι έμπιστοι υπηρέτες της στη χώρα, αξιοποίησαν την ένταση που η ίδια η ρώσικη πολιτική υποδαυλίζει εδώ και καιρό ανάμεσα στις δύο χώρες, για να ισχυροποιήσουν τη θέση του διαμελιστή της Ουκρανίας και σφαγέα της Συρίας μέσα στην Ευρώπη και απέναντι στο ΝΑΤΟ και να βοηθήσουν τη Ρωσία να εμφανιστεί τάχα σαν απόλυτος ειρηνοποιός και διαιτητής σε όλα τα θερμά μέτωπα που η ίδια έχει ανοίξει. Ουσιαστικά έσπευσαν να της ανοίξουν το δρόμο στην αρπαγή ελέγχου και εξουσίας σε Λιβύη, Συρία, Αζερμπαϊτζάν, όπου η ΕΕ έχει έστω και αδύναμα υποστηρίξει όσους αντιστέκονται στη ρώσικη επίθεση.
Για αυτό το σκοπό η Ελλάδα ανατρέχει στο 1821, φέρνει στο προσκήνιο την τσαρική βοήθεια για την απελευθέρωση της, που δεν ήταν τίποτα άλλο από την επιβολή της ρώσικης κυριαρχίας. Αυτό είναι το νόημα της χειραψίας Δένδια-Λαβρόφ κάτω από την τεράστια προσωπογραφία του πρώην υπουργού εξωτερικού του τσάρου και κυβερνήτη της Ελλάδας τύραννου Καποδίστρια. Για να δώσει στην ελληνική αστική τάξη μια διαβεβαίωση φιλίας την ώρα που αυτή πίνει πικρά ποτήρια απογοήτευσης για τη σημερινή ρώσικη στάση, λίγο πριν την επίσκεψη ο Λαβρόφ θυμήθηκε με ανάρτηση του στο twitter ότι πριν από 193 χρόνια έγινε η ναυμαχία του Ναυαρίνου, αφήνοντας να πλανηθεί στο αέρα η υπόσχεση ενός νέου ευρω-ρωσικού μετώπου κατά της Τουρκίας, ενώ τώρα κάνει ακριβώς το αντίθετο για να κερδίσει την Τουρκία απομακρύνοντας την στρατηγικά από τη Δύση για να την καταπιεί αργότερα. Αυτός ο αντιτουρκικός προπαγανδιστικός ελιγμός του Λαβρόφ ενόχλησε τα ΜΜΕ στην Τουρκία αλλά η Ρωσία τον έκανε και σαν βήμα προσέγγισης προς την Ευρώπη, ειδικά προς τη Γαλλία αλλά και για να μην πάρουν πολύ αέρα οι αμερικανόφιλοι στην Ελλάδα πιστεύοντας ότι η τακτική παραπλανητική υπερ-νατοϊκή στροφή της ρωσόφιλης πολιτικής ηγεσίας της Ελλάδας (Τσίπρας, Καραμανλής, Σαμαράς, Μητσοτάκης, Λαλιώτης από το 2016-20) που έγινε για να καθησυχαστούν οι ΗΠΑ ώστε να κοντράρουν χωρίς άγχος την Τουρκία, είναι μια στρατηγική στροφή.
Αυτή την υποτιθέμενη φιλελληνική και αντιτουρκική δήλωση την κάνει τώρα η Ρωσία και όχι χθες, ή προχθές, γιατί τώρα πια όλη η Τουρκία, και όχι μόνο αυτή του Ερντογάν, αλλά και του Κιλιντζάρογλου και της Ακσενέρ, και των Κούρδων, και του Μπαχτσελί είναι με τη “Γαλάζια Πατρίδα”, αγαπάει τη Ρωσία και όχι την Ευρώπη γιατί η δεύτερη κυριολεκτικά την κλώτσησε ενώ παίρνει από την πρώτη το δολοφονικό ναρκωτικό κάθε εθνικισμού που είναι νέα εδάφη και αποκλειστική στρατιωτικο-οικονομική επιρροή: εδάφη στη Συρία, πετρέλαια και δουλειές στη Λιβύη, άμεση στρατιωτική και πολιτική επιρροή στο Αζερμπαϊτζάν, και μόλις πρόσφατα τη μισή διαμελισμένη Κύπρο. Για να δείξει λοιπόν κυρίως προς τα μέσα αλλά και προς τα έξω ποιος ιμπεριαλιστής είναι το αληθινό αφεντικό της χώρας, η επίσημη διακομματική Ελλάδα ετοιμάζεται να στήσει για τα 200 χρόνια από το 1821 ένα θρόνο για τη Ρωσία με την υπογραφή ενός μνημονίου Λαβρόφ Δένδια για να διοργανωθεί το 2021 έτος Ελλάδας-Ρωσίας! (https://www.cityportal.gr/dendias-labrof-ypografh-koinoy-mnhmonioy-gia-dieksagwgh-etoys-istorias-elladas-rwsias-to-2021,198292,1392,54,7).
Έτσι ο Λαβρόφ ήρθε με άδεια χέρια και έφυγε με γεμάτα. Δεν πρόκειται μόνο για τη διακήρυξη του Δένδια του δεύτερου κερκυραίου μετά τον Καποδίστρια που έχει αναλάβει εκπρόσωπος του Τσάρου στην Ευρώπη - αυτή τη φορά όχι στο επίπεδο του διπλωματικού στρατηγού, αλλά του τοπικού καρπαζοεισπράκτορα - ότι η Ελλάδα επιθυμεί να γίνει ο σύνδεσμος της Ρωσίας με την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ και μάλιστα σε θεσμικό επίπεδο. Πρόκειται για το ότι όταν ρωτήθηκε αν αυτές οι διακηρύξεις ισχύουν απέναντι στις όποιες αντιδράσεις μπορεί να υπάρξουν από πλευράς ΕΕ αυτός απάντησε ότι η Ελλάδα έχει τις δικές της διμερείς σχέσεις όπως κάθε ευρωπαϊκή χώρα και «σε κάθε περίπτωση έχει πάντα υποστηρίξει και συνεχίζει να υποστηρίζει ότι η Ρωσία είναι εγγενές τμήμα της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής για την ασφάλεια” (https://www.mfa.gr/en/current-affairs/top-story/statements-of-the-minister-of-foreign-affairs-nikos-dendias-following-his-meeting-with-the-minister-of-foreign-affairs-of-the-russian-federation-sergey-lavrov-athens-26-october-2020.html).
Το πιο ωραίο είναι αυτό το απτόητο και θρασύ «πάντα» του Δένδια για μια φασιστική υπερδύναμη που κατάσφαξε και ανασκολόπισε την μικρή και ηρωική Τσετσενία, που διαμέλισε την Ουκρανία καταπίνοντας ένα κομμάτι της, που διαμέλισε τη Γεωργία και κατάπιε δυο κομμάτια της, που βομβάρδισε με ζήλο νοσοκομεία και σχολεία στη Συρία θάβοντας αρρώστους και παιδάκια κάτω από ερείπια του για να μπορέσει τελικά να την υποδουλώσει, να την τεμαχίσει, και να την μοιράσει σε εξαρτημένα από την ίδια αρπακτικά. Αυτό το «πάντα» έρχεται τώρα να φανερώσει πόσο σκηνοθετημένη αποκλειστικά για τον εφησυχασμό των ΗΠΑ ήταν η απέλαση των ρώσων διπλωματών από τον ΥΠΕΞ του ΣΥΡΙΖΑ Κοτζιά το 2018, μία κίνηση που στη Ρωσία δεν κόστισε τίποτα, αντίθετα χρησίμευσε στο να μπορέσει η Ελλάδα να ξεπλυθεί από την κατηγορία του δούρειου ίππου της Ρωσίας που της είχαν απευθύνει πολλοί στη Δύση, ιδιαίτερα αφού η πρώτη πράξη της κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του Κοτζιά ήταν να εμποδίσει περισσότερες κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία για το διαμελισμό της Ουκρανίας (https://www.oakke.gr/afises/2013-02-16-20-47-58/item/976-).
Ο καθησυχασμός των ΗΠΑ συνεχίζεται βέβαια. Κάθε τόσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη υπόσχεται στις ΗΠΑ ότι θα δώσει χώρο για επενδύσεις (ναυπηγεία), λιμάνια ή διευκολύνσεις στις βάσεις, αλλά φροντίζει η τήρηση αυτών των υποσχέσεων να τραβάει σε βάθος χρόνου, και κατά προτίμηση να ματαιώνονται, όχι στα πλαίσια κάποιας εθνικής πολιτικής, αλλά για την αποικιοποίηση της χώρας από τους νέους τσάρους. Εννοείται όταν πρόκειται για παραχώρηση εδάφους με ξεπούλημα σε ρώσικα ή κινέζικα κεφάλαια, αυτό γίνεται χωρίς χρονοτριβή, όσα νομοθετικά και διοικητικά πραξικοπήματα χρειαστούν (δες Cosco, Σαββίδης).
Η επίσκεψη Λαβρόφ στην Ελλάδα έγινε δυνατή την ώρα της μεγάλης διάσπασης και παράλυσης της ΕΕ, και λίγο πριν την αλλαγή προεδρίας στις ΗΠΑ
Η επίσκεψη Λαβρόφ ήρθε νομίζουμε υπολογισμένα σε μία στιγμή διάσπασης και παράλυσης της ΕΕ η οποία εκδηλώθηκε με τον πιο χτυπητό τρόπο ακριβώς στην αποτυχία της στην αντιμετώπιση της ελληνοτουρκικής κρίσης. Ήρθε δηλαδή τη στιγμή που είχε αποτύχει οποιαδήποτε προσπάθεια της Μέρκελ και του ΝΑΤΟ να φέρουν τις δύο πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, επειδή και οι δύο πλευρές είχαν ρωσόδουλες (Ελλάδα) ή ρωσόφιλες (Τουρκία) ηγεσίες που διατάζονταν ή ενθαρρύνονταν αντίστοιχα από τη Ρωσία να τηρούν αδιάλλακτη στάση.
Μέσα από αυτήν την όξυνση η Ρωσία μπορεί να εμφανιστεί, ήδη έχει αρχίσει να εμφανίζεται σαν ειρηνοποιός. Έτσι αρχικά στήριξε την Τουρκία με την απόλυτη ουσιαστικά ευνοϊκή σιωπή της να ανοίξει τα νέα μεσογειακά μέτωπα της “Γαλάζιας Πατρίδας” και έτσι να βρεθεί σε σύγκρουση από διπλωματικά αδύναμη θέση με την Ελλάδα και μέσω αυτής με την ΕΕ, τώρα η Ρωσία κάνει πως γέρνει όσο χρειάζεται προς την υποτακτική της Ελλάδα, κυρίως για να μην δυσανασχετεί η Ευρώπη, ιδίως η Γαλλία, για το ότι η Ρωσία δίνει με τη στάση της αέρα στην Τουρκία. Ετσι η Ελλάδα καλεί τη Ρωσία για βοήθεια χωρίς να εμφανίζεται σαν μια φιλορώσικη αντιευρωπαϊκή δύναμη αλλά σαν ένας αξιόπιστος φύλακας της ασφάλειας της Δύσης. Ειδικά αυτός ο ξαφνικός «φιλελληνισμός» της Ρωσίας σπρώχνει την όλο και πιο αντιτούρκικη Γαλλία του Μακρόν να προσεγγίζει την πουτινική Ρωσία σαν συμμαχική δύναμη.
Σε ότι αφορά τις ίδιες τις ελληνοτουρκικές σχέσεις η Ρωσία παριστάνει πάντα τον ενδιάμεσο, δηλαδή τον φίλο και των δύο πλευρών επιβάλλοντας τους δικούς της όρους για μία ψεύτικη, πάντα προσωρινή ειρήνη με συμφωνίες που έχουν μέσα τους το φουρνέλο της πολεμικής ανάφλεξης ανά πάσα στιγμή γιατί ποτέ δεν είναι δίκαιες. Η Ρωσία μπορεί να γίνει αποτελεσματική σε επιμέρους ειρηνεύσεις και να λύνει προσωρινά ορισμένες αντιθέσεις επειδή έχει δύναμη μέσα και στα δύο αντιπαρατιθέμενα κράτη. Έτσι ο Πούτιν μπορεί να εμφανίζεται σαν μάγος, όπως όταν πχ πρόσφατα μεσολάβησε στη συνοριακή σύγκρουση των δύο ασιατικών γιγάντων της Κίνας και της Ινδίας και τους έκανε τάχα να σφίξουν τα χέρια, ενώ ο Σι είναι ο στρατηγικός του αδελφός και ο ινδός σοβινιστής Μόντι ένας από τους πιο πιστούς τους φίλους μέσα στην αστική τάξη της Ινδίας.
Η επίσκεψη του Λαβρόφ στην Αθήνα, που προετοιμάζει την επίσκεψη Πούτιν στις 25 του Μάρτη, αποδεικνύει την ορθότητα της ανάλυσης της πρόσφατης εφημερίδας τοίχου της ΟΑΚΚΕ στα πλαίσια της καμπάνιας της για τα ελληνοτουρκικά. Θυμίζουμε ότι σε αυτήν είχαμε κάνει την εκτίμηση ότι :
«Η Μόσχα πετυχαίνει σήμερα έναν διπλωματικό θρίαμβο με την τελευταία, σπάνια σε ένταση και διάρκεια ελληνοτουρκική κρίση, την πρώτη που η ίδια μπορεί να ελέγχει από τα μέσα, ώστε από τη μία να μην εξελίσσεται σε πόλεμο, και από την άλλη να μένει σε καθεστώς απειλής πολέμου ή ενδεχόμενα κι ενός περιορισμένου πολεμικού επεισοδίου. Έτσι η εσωτερικά ασταθής ΕΕ θα διασπιέται και θα ταλαντεύεται όσο ποτέ με τη δημιουργία δυο πόλων ενδονατοϊκής αντιπαράθεσης, που και οι δύο είναι ανοιχτοί ή κρυφοί φίλοι της Ρωσίας. Έτσι αυτή γίνεται ταυτόχρονα εμπρηστής και εν δυνάμει πυροσβέστης της ευρωπαϊκής και της μεσογειακής ενότητας, δηλαδή επιδιαιτητής των αυξανόμενων αντιθέσεων του επίκεντρου των παγκόσμιων αντιθέσεων απευθείας ή με τη φόρμουλα μιας διεθνούς διάσκεψης στην οποία θα κυριαρχούν οι φίλοι της. Ήδη η Κύπρος του λακέ Αναστασιάδη καλεί τη Μόσχα να μεσολαβήσει για να «μαλακώσει» την Τουρκία, ενώ και ο Μητσοτάκης ήδη έκανε την πρώτη νύξη στον Πούτιν σε αυτή την κατεύθυνση, αντί να καταγγείλει τα γυμνάσια του ρωσικού στόλου του με navtex που η Ρωσία επιτρέπει πολιτικά να τις εκδίδει η Τουρκία, αντί να καλεί τις «αδελφές ορθόδοξες» Λευκωσία και Αθήνα να το κάνουν ή έστω να μην κάνει καθόλου τέτοια γυμνάσια, σε τέτοιες περιοχές, σε τέτοιες στιγμές και με διφορούμενα μηνύματα. Εδώ αποκαλύπτεται και ο αληθινός Μητσοτάκης, που παριστάνει τον ευρωπαίο δημοκράτη, ενώ ενώνεται δραστήρια με τη φασιστική τρομοκρατική δικτατορία Σίσι, με τη γενοκτονική δικτατορία της κλίκας Ασαντ και με την πιο φασιστική πλευρά του λιβυκού εμφύλιου, εκείνη του Χαφτάρ και της ομάδας Βάγκνερ. Την ώρα δηλαδή που καμώνεται πως πολεμάει για την Ευρώπη, δένεται ορμητικά με τους καλύτερους φίλους και τους ίδιους τους μισθοφόρους του Πούτιν. Ακόμα και η συμμαχία του με τη Γαλλία, που θα πληρωθεί αδρά για τα πανάκριβα όπλα που αυτή θα πουλήσει στον βυθισμένο στην ανεργία λαό μας, δεν έχει μέσα της ίχνος φιλοευρωπαϊσμού. Είναι επειδή η Γαλλία λειτουργεί στη Μέση Ανατολή και κυρίως στη μουσουλμανική υποσαχάρια Αφρική σαν νεοαποικιοκρατική δύναμη, όπου σκοντάφτει τα τελευταία χρόνια στον τουρκικό περιφερειακό ιμπεριαλισμό αλλά παντού σε όλα αυτά τα μέτωπα καθώς και κεντρικά κυρίως συνεργάζεται με τη Ρωσία και δευτερευόντως συγκρούεται» (https://www.oakke.gr/afises/2013-02-16-20-46-50/item/1252-).
Εννοείται ότι σύσσωμα τα κοινοβουλευτικά κόμματα συμπαρατάχθηκαν με τον Δένδια στους χειρισμούς του κατά την επίσκεψη του Λαβρόφ.
Μία πολιτική ειρήνης στο Αιγαίο μπορεί να στηριχτεί στην πρόταση της ΟΑΚΚΕ για προσφυγή των δύο χωρών στο Διεθνές Δικαστήριο του Αμβούργου για να εφαρμοστεί το δίκαιο της θάλασσας, που σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσει ότι η Τουρκία έχει δικαίωμα σε υφαλοκρηπίδα στο Καστελόριζο, καθώς και σε μερικές περιοχές του βόρειου Αιγαίου και η Τουρκία να αναγνωρίσει ότι η Ελλάδα δικαιούται τα 12 μίλια στο Αιγαίο που απλά δεν πρέπει να εφαρμόζονται καταχρηστικά και σε μερικά σημεία στο νότιο Αιγαίο να είναι 6 μίλια ώστε να εξασφαλίζονται δίαυλοι ώστε να περνάνε τα τουρκικά πολεμικά πλοία προς τα τούρκικα λιμάνια στο Αιγαίο. Μια τέτοια λύση μπορεί να αποτρέψει τις άνευ όρων επεμβάσεις των στόλων των δύο υπερδυνάμεων στο Αιγαίο, και κυρίως να αποκλείσει τα βρώμικα παιχνίδια πολέμου που πυροδοτούν οι νέοι τσάροι στην περιοχή και τα οποία ακολουθούν κατά πόδας οι ρωσόδουλες ελληνικές κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικές αντιπολιτεύσεις.