"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αποδείχτηκε αυτό που είχαμε εκτιμήσει από την αρχή, δηλαδή ότι στην πορεία αυτή θα υπήρχε αρκετά μαζική συμμετοχή δημοκρατών και αντιφασιστών που ανησυχούν για την άνοδο του ναζισμού ένα χρόνο μετά τη δολοφονία και παρά τις συλλήψεις των χρυσαυγιτών. Κοντά στο σημείο της δολοφονίας είχε την κεντρική του εκδήλωση το «Δεν ξεχνάμε», δηλαδή η πρωτοβουλία που συγκροτήθηκε από τη μητέρα και τους φίλους του Φύσσα, ενώ πιο πάνω και πιο κάτω, είχαν συγκεντρωθεί με πανό και σημαίες, ΠΑΜΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΕΕΡΦΑ, ΕΕΚ, ΟΚΔΕ κλπ
Μετά την εκδήλωση του «Δεν ξεχνάμε», ξεκίνησε πορεία από το σημείο της δολοφονίας του Π. Φύσσα με προορισμό την πλατεία Παγκόσμιας Ειρήνης στον Κορυδαλλό. Το μπλοκ της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας και της ΟΑΚΚΕ, με τριάντα σύντροφους και συναγωνιστές, συμμετείχε σε αυτή την πορεία. Μοιράστηκε η προκήρυξη που δημοσιεύουμε στην ιστοσελίδα και φωνάχτηκαν με δύναμη και μαχητικότητα συνθήματα για το «εκτός νόμου» και για την καταγγελία των καθεστωτικών προστατών των ναζί που προκάλεσαν αίσθηση και είχαν πολύ θετική απήχηση. Τα συνθήματα αυτά ήταν:
«Στη Βουλή όλοι μαζί προστατεύουν τους ναζί- Εκτός νόμου τώρα η «Χρυσή Αυγή»,
«Εκτός νόμου τώρα το κόμμα των ναζί για να ναι η δίκη πραγματική»,
«Δεν υπάρχει δίκη πραγματική με νόμιμο το κόμμα των ναζί»,
«Για λευτεριά και ανθρωπιά όσο θα πολεμάμε, Παύλο τη θυσία σου ποτέ δεν θα ξεχνάμε»,
«Ο ναζισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι βία και κτηνωδία»,
«Έξω οι ναζήδες απ’ το στρατό και την αστυνομία, όχι ξανά δικτατορία».
Μισή ώρα μετά το ξεκίνημά της, η πορεία είχε αφήσει την Π. Τσαλδάρη και είχε αρχίσει να ανεβαίνει τη Σαλαμίνος. Το μπλοκ της ΑΠ και της ΟΑΚΚΕ βρισκόταν προς το τέλος της. Από τα υπόλοιπα μπλοκ το μόνο που δεν είχε φανεί μέχρι τότε και τελικά άρχισε να εμφανίζεται σε κάποια απόσταση ήταν αυτό του ΠΑΜΕ. Υπήρχε κόσμος που παρακολουθούσε την πορεία χωρίς να βρίσκεται κάτω από κάποιο πανό, και αρκετοί στέκονταν στο διάζωμα του δρόμου κοντά στο μπλοκ μας και άκουγαν με πολύ ενδιαφέρον και ευχάριστη έκπληξη τα συνθήματα, ιδίως το «Στη Βουλή όλοι μαζί προστατεύουν τους ναζί- Εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή», καθώς και το : «Έξω οι ναζήδες απ’ το στρατό και την αστυνομία, όχι ξανά δικτατορία», και άρχισαν να έρχονται πιο κοντά μας. Τότε είδαμε να εμφανίζεται ξαφνικά στο πεζοδρόμιο ακριβώς μπροστά μας -κάτι που πιστεύουμε ότι δεν έγινε καθόλου τυχαία- μία ομάδα μασκοφόρων με μολότοφ, ρόπαλα και λοιπή εξάρτηση που άρχισε να σπάει μαγαζιά.
Σε λίγα λεπτά η ομάδα αυτή έγινε ακόμα μεγαλύτερη και απλώθηκε δίπλα και στα μπροστινά μπλοκ. Φροντίσαμε να κρατήσουμε απόσταση μένοντας πιο πίσω και φωνάξαμε τα συνθήματα «Πορεία ειρηνική-αντιναζιστική», «Αγώνας μαζικός-ειρηνικός, έτσι νικιέται ο ναζισμός». Σύντομα όμως η πορεία άρχισε να διαλύεται με πολλούς ανθρώπους να φεύγουν, ενώ ανάμεσα στα μπλοκ βρίσκονταν οι τραμπούκοι που συνέχιζαν τις καταστροφές, και δεν δίστασαν να επιτεθούν σε κάποιους μεμονωμένους ανθρώπους που τόλμησαν να διαμαρτυρηθούν. Από κοντά εμφανίστηκε και η αστυνομία, οπότε ξεκίνησε η γνωστή ιστορία με τις μολότοφ και τα δακρυγόνα. Οι επικεφαλής του βασικού όγκου της πορείας έστριψαν προς το Κερατσίνι και σύρανε πίσω τους και διπλά τους εντελώς αδιάφορα τους σπασιματίες κουκουλοφόρους που άρχισαν να ρίχνουν μολότωφ και παραπίσω τα ΜΑΤ που άρχισαν να ρίχνουν τα δακρυγόνα τους. Και ενάντια σε αυτή τη διαρκώς εκτυλισσόμενη προβοκάτσια, δεν φώναξαν ούτε ένα σύνθημα καταγγελίας. Ο κόσμος συνέχισε να διαλύεται και θραύσματα πορείας άρχισαν να παρελαύνουν μέσα στο Κερατσίνι, ενώ μόνο του -μαζί με ένα κομμάτι του ΚΕΕΡΦΑ, που χαμαιλεοντικά συνδύαζε και μπαλόνια και συνθήματα- έφτασε το «δεν ξεχνάμε» στην ουσιαστικά έρημη Πλατεία Παγκόσμιας Ειρήνης στον Κορυδαλλό όπου διαλύθηκε. Επίσης το ΠΑΜΕ έχοντας μείνει τελευταίο και σε κάποια απόσταση από όλη την υπόλοιπη πορεία, έστριψε βολικά προς το Κερατσίνι λίγο πριν αρχίσουν οι προβοκάτσιες.
Με δεδομένους τους οργανωτικούς και πολιτικούς συσχετισμούς κρίναμε ότι δεν έπρεπε να μείνει το δικό μας μπλοκ σε κανένα τμήμα μιας τέτοιας πορείας, πάνω απ όλα γιατί θα γινόταν συνένοχο στην πολιτική προστασία των προβοκατόρων. Έτσι το μπλοκ μας αποφάσισε να αποχωρήσει.
Η τελική εικόνα το βράδυ της επετείου ήταν ότι ο ντόπιος πληθυσμός αντί να βγει στους δρόμους να διαδηλώσει κι αυτός, κλειδώθηκε μέσα στα σπίτια, με τρόμο και οργή όχι για τους ναζιστές αλλά για τα σπασμένα τζάμια, το κατεστραμμένο ΚΕΠ, τα ρημαγμένα πεζοδρόμια, και τα καψίματα. Οι δημοκράτες και αντιφασίστες φιμώθηκαν, και ασφαλώς απογοητεύτηκαν για δεύτερη φορά. Αυτή τη φορά όμως η προβοκάτσια είχε άλλη ποιότητα. Γιατί μόνο σήμερα οι ναζιστές διαθέτουν τέτοια δύναμη μέσα στο σύστημα, με ανθρώπους τους στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, στους δήμους και στις περιφέρειες και μόνο σήμερα έχουν τέτοια επιρροή και ανθρώπους μέσα στο στρατό και στην αστυνομία. Την ίδια ώρα και για πρώτη φορά μετά τη μεγάλη συγκέντρωση που έγινε όταν δολοφονήθηκε ο Π. Φύσσας, βγήκε στους δρόμους μία τόσο μαζική διαδήλωση για να τους καταγγείλει. Αυτήν ακριβώς τη στιγμή οι μασκοφόροι τραμπούκοι και οι πολιτικοί προστάτες τους, απλώσανε χέρι βοηθείας στους ναζιστές, χωρίς προσχήματα, και χωρίς καμία δικαιολογία ψευτοεπαναστατικού χαρακτήρα, ενώ πρόσβαλαν και ποδοπάτησαν τη μνήμη του Π. Φύσσα, που πάντα καταδίκαζε αυτού του είδους τη βία, με την ίδια ψυχρότητα και κτηνωδία που είχαν οι ναζιστές όταν τον μαχαίρωναν.
Όλοι οι δημοκράτες και οι αντιφασίστες πρέπει να καταγγείλουν με τον πιο δυνατό τρόπο τους προβοκάτορες και τους πολιτικούς προστάτες τους, και να απαιτήσουν να βγει εκτός νόμου η ναζιστική συμμορία.