"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Χθες το βράδυ η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ απομονώθηκε απολύτως από όλες τις άλλες 18 κυβερνήσεις της Ευρωζώνης, από τους δυο βασικούς θεσμούς της ΕΕ, την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, και τελικά και από τον πιο έγκυρο διεθνή διακρατικό πιστωτή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Απομονώθηκε τόσο πολύ που δεν μπόρεσε να έχει μαζί της ούτε την Κύπρο, που την είχε μαζί της ακόμα και όταν επρόκειτο για κάποιο τραγουδάκι στη Γιουροβίζιον. Όσο για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να έχει μαζί του, ούτε καν το ισπανικό Ποδέμος που εμφανίστηκε σαν το δίδυμο αδελφάκι του στη μεγάλη εκστρατεία του υπέρ της ευρωπαϊκής φτωχολογιάς.
Οι αλαζόνες του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο από μια διπλωματική ήττα, υπέστησαν χθες μια ήττα πολιτικού και ιδεολογικού κύρους μπροστά στην ευρωπαϊκή και στη διεθνή κοινή γνώμη. Κι αυτό γιατί αποκάλυψαν μέσα σε χρόνο μηδέν και αφού πρώτα πήραν την εξουσία τρία καλοκρυμένα στοιχεία της φυσιογνωμίας τους. Το ένα ήταν η φιλία τους στο φασισμό καθώς ανέβασαν στην εξουσία ένα φασιστικό κόμμα και μάλιστα του έδωσαν την πολιτική ηγεσία του στρατού. Το άλλο ήταν η διασπαστική αντιευρωπαϊκή τους γραμμή που εκδηλώθηκε με την απαίτηση τους για γερμανικές αποζημιώσεις οι οποίες αναβιώνουν τον εθνικό πολεμικό ρεβανσισμό μέσα στη γηραιά ήπειρο. Το τρίτο και το χειρότερο ήταν η ανοιχτή και έμπρακτη σύνταξη τους με τη ρώσικη νεοχιτλερική εισβολή για το διαμελισμό και την προσάρτηση της Ουκρανίας.
Η εχθρική στάση της νέας κυβέρνησης απέναντι σε κάθε δημοκρατισμό, οπότε και σε κάθε αναγνώριση των δημοκρατικών διακρατικών σχέσεων μέσα στην Ευρωζώνη δεν μπορούσε να μην εκδηλωθεί και στο συγκεκριμένο ζήτημα της διαπραγμάτευσης για τη συνέχιση του ελληνικού δανεισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε διαπραγμάτευση με φίλους ή εταίρους, έκανε διαπραγμάτευση με εχθρούς. Αυτό φάνηκε στην πολιτική πλατφόρμα της διαπραγμάτευσης που είχε σαν κεντρικό της στοιχείο την πάλη «ενάντια στην ταπείνωση» του λαού και του έθνους, που τάχα επέβαλαν οι πιστωτές, ή θετικά διατυπωμένο η πάλη «για αξιοπρέπεια». Μα μόνο ο εχθρός και μάλιστα ο χειρότερος εχθρός ενός έθνους και ενός λαού μπορεί να του επιβάλει ταπείνωση. Και εφόσον του επιβάλει ταπείνωση τότε το ταπεινωμένο έθνος έχει το δικαίωμα, και εφόσον μπορεί έχει και την υποχρέωση, να ξεσκίσει μονομερώς τις συμφωνίες που το ταπεινώνουν. Αυτό το ξέσκισμα λοιπόν των συμφωνιών το διακήρυξε ο ΣΥΡΙΖΑ και το απαίτησε σαν προϋπόθεση και όρο κάθε διαπραγμάτευσης με όλες τις χώρες της Ευρωζώνης που τις έχουν υπογράψει. Αλλά πως ήταν δυνατό όλες ταυτόχρονα οι χώρες της Ευρωζώνης, να δεχτούν να θεωρήσουν και μάλιστα μονομιάς αυτές τις συμφωνίες άδικες και ταπεινωτικές την ώρα που ανεξαίρετα τις έχουν υπογράψει με το ελληνικό κοινοβούλιο σε συνθήκες δημοκρατίας, και διαθέτοντας για την υποστήριξη της υπογραφής τους τα μεγαλύτερα δάνεια που έχουν δοθεί ποτέ σε χρεωκοπημένη χώρα με τα μικρότερα επιτόκια και το μεγαλύτερο χρόνο αποπληρωμής, έτσι ώστε το χρονιάτικο βάρος αποπληρωμής να είναι τόσο χαμηλό όσο και των ίδιων των πιστωτριών χωρών; Ποιο σοβαρό, ποιο αξιοπρεπές κράτος της γης θα δεχόταν να συνεχίζει να δανείζει ένα άλλο που το κατηγορεί για εκμεταλλευτικό δανεισμό και που σκίζει μονομερώς, δηλαδή χωρίς συζήτηση τους όρους δανεισμού; Ποιο κράτος θα δεχόταν να θεωρείται εχθρικό από ένα άλλο, να καθυβρίζεται από αυτό και να συνεχίζει να το δανείζει; Και ποιοι πολίτες ενός τέτοιου κράτους θα είχαν αρκετό μαζοχισμό να δεχτούν μια τέτοια ταπείνωση από έναν τόσο θρασύ ζητιάνο;
Προφανώς δεν υπάρχουν τέτοια κράτη και τέτοιοι λαοί. Και αυτό το ξέρανε από την αρχή οι κνιτογενείς τραμπούκοι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ που νόμιζαν ότι θα κάνανε σε ένα συλλογικό ανώτατο όργανο της Ευρωζώνης ότι έχουν μάθει να κάνουν σε μια σύγκλητο της Παντείου. Γιατί αυτό που έκαναν στην ουσία είναι ότι απείλησαν με βία, με οικονομική βία όλη την Ευρωζώνη. Και η βία ήταν ότι αν όλα τα κράτη της Ευρωζώνης δεν αποδεχτούν την απαίτηση τους για συνέχιση του δανεισμού με μονομερές ποδοπάτημα των προηγούμενων δανειστικών συμφωνιών, τότε η Ελλάδα θα χρεωκοπήσει και στη χρεωκοπία της θα πάρει στο λαιμό της όλη την Ευρώπη και το Ευρώ!
Να λοιπόν ποιος ήταν ο εκβιαστής, ο οποίος ένιωθε πανίσχυρος παρά την οργή όλων των εχθρών «εταίρων» γιατί είχε μαζί του σε αυτόν τον εκβιασμό και τις ΗΠΑ της ρωσόφιλης προεδρίας Ομπάμα.
Αυτή η θρασύδειλη πεποίθηση του κομπλεξικού μικρού που νιώθει γίγας όταν βρει ισχυρές πλάτες, ότι θα λυγίσει ξανά την Ευρώπη όπως έκανε το 2010 και το 2012, ήταν εκείνη που παρήγαγε εκείνο το είδος του νάρκισσου υπουργού οικονομικών, που εξακοντίστηκε στο κέντρο της παγκόσμιας επικαιρότητας για να επιδείξει αρχικά την «αγέρωχη» εκκεντρικότητα του και μετά, όσο σκούραιναν τα πράγματα, την ευρηματικότητα του να εμφανίζει σαν προφανείς τις πιο απίθανες και εξευτελιστικές τούμπες, που τόσο πικρά κατέπλησσαν τους μικρομεσαίους συριζαίους και άλλους πρώην «αγανακτισμένους» θαυμαστές του.
Έτσι φτάσαμε στο μοιραίο Γιούρογκρουπ της 16 του Φλεβάρη όπου μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας έγινε αυτό που σιγόβραζε επί 5 χρόνια: η Ευρωζώνη δεν υπόκυψε στον εκβιασμό των ρωσόδουλων διασπαστών της, τους απομόνωσε και έκανε ομόφωνα το στοιχειώδες: Υπερασπίστηκε τον εαυτό της υπερασπιζόμενη όχι τόσο τις διακρατικές συμφωνίες όσο τον κοπιαστικό δημοκρατικό τρόπο με τον οποίο αυτές κατοχυρώνονται αλλά και που αλλάζουν, τρόπο που είναι τόσο πολύ αντίθετος με τα πραξικοπηματικά ήθη που επεχείρησαν να επιβάλουν στην ΕΕ οι ρωσόδουλοι που μόλις ήρθαν για τα καλά στην εξουσία στην Ελλάδα. Έτσι επέμεναν ότι η Ελλάδα οφείλει καταρχήν να σεβαστεί την υπάρχουσα συμφωνία, δηλαδή το υπάρχον πρόγραμμα αν θέλει να συνεχίζει να χρηματοδοτείται από την Ευρωζώνη, και μέσα από την παράτασή της να επιδιώξει τις όποιες αλλαγές της.
Βεβαίως οι φασίστες δεν πτοούνται ποτέ από τέτοιες παταγώδεις πολιτικές ήττες και το τελευταίο που θα αναγνώριζαν είναι ότι δημοκρατικά απομονώθηκαν σε ένα διεθνούς βάρους συλλογικό όργανο, πόσο μάλλον διακρατικό. Ίσα-ίσα εφόσον καταφέρνουν και αρπάζουν την εξουσία τόσο πιο επιθετικοί γίνονται. Αυτό λοιπόν που βρήκαν να πουν με το στόμα του ίδιου του αρχηγού τους μετά από αυτήν την ομόφωνη απόφαση των 18 ήταν ότι αυτή δεν ήταν δημοκρατική, αλλά απλά υποταγή των 17 χωρών σε μια από αυτές, τη Γερμανία. Δηλαδή κατηγόρησαν 17 κυρίαρχες και ανεξάρτητες δημοκρατικές χώρες, που αποτελούν το βασικό όγκο μιας δημοκρατικής ένωσης κρατών, ότι είναι υποτελείς και ανδρείκελα μιας άλλης, που όχι τυχαία είναι πλέον ο κύριος εχθρός του έθνους. Έτσι επέκτειναν στο σύνολο των χωρών της Ευρωζώνης τον πολιτικό πόλεμο που κήρυξαν στη Γερμανία.
Είναι φανερό για μας ότι η κυβέρνηση αυτή δρα σαν μια συμμορία πραξικοπηματιών που δηλητηριάζει δραστήρια και προβοκατόρικα τις σχέσεις της χώρας μας με τις δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης και ότι αυτός ο δρόμος αντικειμενικά αργά ή γρήγορα θα γίνει ασύμβατος με την παραμονή της χώρας και στο Ευρώ και στην ΕΕ. Και επειδή αυτή η πορεία είναι αντίθετη στις διαθέσεις του λαού μας και επειδή η πηγή της είναι η υποδούλωση στη ρώσικη υπερδύναμη, αυτό που κρέμεται πάνω από τη χώρα είναι η πολιτική δικτατορία.
Δεν ξέρουμε αν και πόσο οι χώρες της Ευρωζώνης θα συνεχίσουν να αντιστέκονται στον πολιτικό πόλεμο διάσπασης και φθοράς που έχει κηρύξει η Ρωσία σε συνεργασία με την υποτελή της κυβέρνηση της Ελλάδας ενάντιά τους. Το τι θα κάνει γενικότερα η ΕΕ είναι πολύ σημαντικό για τη χώρα μας, για την οικονομική της επιβίωση και για την επιβίωση της ήδη βαριά τραυματισμένης δημοκρατίας της. Αλλά το καθοριστικό θα είναι η δημοκρατική αντίσταση τους δικού μας λαού, και πιο συγκεκριμένα η έκταση και το πολιτικό βάθος του αντιφασιστικού και πατριωτικού της μετώπου που πρέπει να συγκροτηθεί ενάντια στους φαιο-«κόκκινους» πραξικοπηματίες και τους νεοχιτλερικούς προστάτες τους.