"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αλλά η ΑΠΟΧΗ είναι σωστή και ζωντανά, πολιτικά, γιατί κατ αρχήν αντιτίθεται στο “όχι” που το προβάλει το ανοιχτό και πρωτοφανές φασιστικό μέτωπο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους ΝΑΖΙ. Αυτό διαχειρίζεται τις ελπίδες της προδομένης ταξικά φτωχολογιάς ενώ εκπροσωπεί τα στρατηγικά συμφέροντα του ρώσικου νεοναζιστικού μονοπώλιου καθώς και της κρατικο-ολιγαρχίας, του τμήματος του κρατικού μηχανισμού και του παρακράτους που το υπηρετούν. Το “όχι” σημαίνει πιο ανοιχτή πείνα, φασισμό και υποδούλωση της χώρας στους ρωσοκινέζους νεοναζί. Το καλό του είναι ότι με αυτό δεν θα ταλαιπωρηθεί άλλο η Ευρώπη από αυτούς τους παλιανθρώπους και ότι ο λαός θα ξέρει σύντομα το μεγαλύτερο εχθρό του.
Από την άλλη μεριά η ΑΠΟΧΗ σημαίνει άρνηση των συνειδητών δημοκρατών να απορροφηθούν από ένα “ναι” που όσο και να είναι δημοκρατικό φιλοευρωπαϊκό στη βάση του, το διαχειρίζεται από γενική τακτική άποψη η ψευτο-ευρωπαϊκή, πιο καλυμμένα ρωσόφιλη ηγεσία Θεοδωράκη-Σαμαρά-ΠΑΣΟΚ. Αυτή προορίζει αυτό το “ναι” να γίνει το άλλοθι του Τσίπρα στη βάση του Σύριζα για να υπογράφει μνημόνια, αλλά πιο πολύ το ευρωπαϊκό του ένδυμα για μια παραλλαγή “οικουμενικής” διακυβέρνησης. Αυτή όντας “ευρωπαϊκή” στην εμφάνιση θα πουλάει πιο εύκολα τη χώρα στη Ρωσία, πιο εύκολα θα διασπά και θα σαπίζει την ΕΕ για λογαριασμό της προηγούμενης, πιο εύκολα θα αποδίδει την πείνα των μνημονίων στην Ευρώπη, στο κίνημα του “ναι” και όχι στο παραγωγικό σαμποτάζ και στην ανατολική νεοαποικιακή οικονομία.
Το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου “ναι” στα χέρια των διαχειριστών του είναι ένα “όχι” κρυμμένο, και σε ανάλογα “ναι” βρίσκεται και όλη η περιπλοκή των τελευταίων πέντε χρόνων αργού θανάτου στην Ελλάδα. Οι πιο πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι το πιο μεγάλο ζήτημα είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5 Ιούλη. Για μας είναι το κλείσιμο των τραπεζών.
Αν η κυβέρνηση ήθελε να κάνει δημοψήφισμα για να πάρει ένα συντριπτικό αντιευρωπαϊκό “όχι” θα το πετύχαινε πανεύκολα αν το έκανε ως πριν μια βδομάδα, δηλαδή με τις τράπεζες ανοιχτές. Μόνο μια κυβέρνηση ηλιθίων θα έκανε ένα οποιοδήποτε δημοψήφισμα υπέρ της με τράπεζες κλειστές που εξοργίζουν εναντίον της και τους 2 ισχυρότερους πυλώνες της ψηφοφορικής της βάσης: τους συνταξιούχους, και τους κρατικούς υπαλλήλους. Ακόμα περισσότερο δεν θα έκανε δημοψήφισμα την ώρα που σε αυτές τις συνθήκες δεν έλεγχε τα βασικά ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ τα οποία είχε προηγούμενα απειλήσει ότι θα τα κλείσει με οικονομικό πόλεμο. Το δημοψήφισμα που έκανε η κυβέρνηση ήταν η συνταγή για να μετατραπεί ένα άμαζο ως χθες “ναι στην ΕΕ” σε πολύ ισχυρό “ναι”, που μπορεί να γίνει ακόμα και πλειοψηφικό αν τα ΑΤΜ στερέψουν από ρευστό πριν τη Κυριακή. Πρέπει επίσης να παρατηρήσουμε ότι ποτέ το στρατηγικά πιο αντιευρωπαϊκό κόμμα, το ψευτοΚΚΕ δεν θα ψήφιζε άκυρο αν το φιλοευρωπαϊκό “ναι” ήταν μια αληθινή απειλή για το Σύριζα, ούτε ο ρωσόφιλος Ιερώνυμος θα ήταν με το “ναι”, ούτε η υπό την πολιτικοϊδεολογική ηγεμονία του Σύριζα ΓΣΕΕ. Τέλος δεν θα ήταν με το “ναι” ένας πρόεδρος δημοκρατίας τοποθετημένος από το Σύριζα, που είναι τόσο σθεναρός άνδρας ώστε να μένει εντελώς ακίνητος όταν δίπλα του ένας ναζί δέρνει μια γυναίκα.
Τα παραπάνω τα εξηγούμε με το ότι το καθεστώς προτιμάει μια χρεωκοπία ή μισοχρεωκοπία με ένα “ναι”, παρά με ένα δυνατό “όχι”. Αυτό θα επιτρέψει στον Τσίπρα 1. να ρίξει στο λαό, στους “εκβιαστές” της ΕΖ και στους “εθνοπροδότες” καναλάρχες, την ευθύνη των μελλοντικών υποχωρήσεών του στους πιστωτές. 2. Αν υπάρξει μια οικουμενική “φιλοευρωπαϊκή” διαχείριση της εξουσίας οι πράκτορες αυτοί θα μπορούν να εξασφαλίσουν το πέρασμα εθνικού πλούτου στα νέα ανατολικά αφεντικά τους με πολύ μεγαλύτερη ανοχή από την ΕΕ και τις ΗΠΑ. Αυτό ακριβώς κάνανε οι πουτινικοί στην Κύπρο όταν αγόρασαν σχεδόν όλη την Τράπεζα Κύπρου με την έγκριση της Ευρώπης, επειδή στην προεδρία του νησιού ήταν, παριστάνοντας το γνήσιο ευρωπαίο, ο δικηγόρος των ρώσων κρατικοολιγαρχών Αναστασιάδης. Ήδη η Ρωσία πρότεινε προχθές στην Ελλάδα να αγοράσει τον ΟΣΕ και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης για να την ενισχύσει!
Βέβαια ο Σύριζα δεν θέλει καθόλου μια πλημμυρίδα του “ναι” γιατί αυτό θα απονομιμοποιούσε επικίνδυνα την εξουσία του. Γι αυτό μετά την οργή και την ανησυχία που βγαίνει ολοένα πιο έντονα από τα ΑΤΜ έχουν επιστρατευτεί τελευταία στιγμή και οι τραμπούκοι και οι τραγουδιστές του στρατόπεδου του “όχι”. Ο Τσίπρας θέλει επίσης ένα σεβαστό “όχι” για να ερμηνεύει ακόμα και ένα ενδεχόμενα πλειοψηφικό “ναι” όπως του αρέσει, δηλαδή να συνεχίσει να τραβάει τις “διαπραγματεύσεις” τόσο ώστε οι τράπεζες, και η οικονομία να σέρνονται αργοπεθαίνοντας σε μια έρημο ρευστού.
Να γιατί για μας το πιο μεγάλο ζήτημα είναι το να πέσει από την εξουσία η προβοκατόρικη καταστροφική συμμορία Τσίπρα-ΑΝΕΛ. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από ένα νέο πραγματικά δημοκρατικό κίνημα. Και αυτό δεν μπορεί να είναι προς το παρόν το δημοκρατικό στην πλατειά βάση του κίνημα του “ναι”, επειδή αυτό το ελέγχουν από την αρχή άνθρωποι που δεν έχουν καλέσει ως τώρα ούτε μια ανοιχτή συνέλευσή του. Όταν τελικά από όλο αυτό το ορμητικό στη βάση του κίνημα βγαίνουν ξαφνικά να μιλήσουν άνθρωποι που Ποταμιού σαν τον Αλιβιζάτο και τον Καμίνη υποθέτουμε ότι πάνε να το πνίξουν στη γραμμή Θεοδωράκη, που είναι αν βγει “ναι”, να μείνει πάλι ο Τσίπρας στην εξουσία.
Στο βάθος το πρόβλημα αυτού του “ναι” είναι ταξικό. Όλα τα “ναι στην Ευρώπη” εδώ και 5 χρόνια που βγήκαν από τα στόματα των Παπανδρέου, και των Σαμαράδων σήμαιναν για τη φτωχολογιά της πόλης και του χωριού “ναι” σε μεγαλύτερη πείνα και ανεργία. Και τα “ναι” αυτά τα υποστήριζαν πάντα οι αστοί φιλελεύθεροι που ο κύριος εχθρός τους ήταν και είναι η κρατική υπαλληλία, αλλά σε σημαντικό βαθμό και οι εργαζόμενοι του “ανελαστικού” ιδιωτικού τομέα. Έτσι αυτοί έγιναν μέρος του παρατεταμένου εφιάλτη της φτωχολογιάς που αποδόθηκε από την ψευτοαριστερά αποκλειστικά στα μνημονιακά “ναι” και στους υπερασπιστές τους. Αυτό έφερε τους αρχισαμποταριστές σοσιαλφασίστες και τους εθνικοσοσιαλιστές αγκαλιά στην εξουσία και στη Βουλή αντίστοιχα. Αυτό κάνει τόσο επίμονο το “όχι” ακόμα και τώρα πάνω στην καταστροφή.
Δεν θα υπάρξει προοδευτικός φιλοευρωπαϊσμός στην Ελλάδα αν δεν είναι υπέρ του προλεταριάτου, δηλαδή που δεν θα είναι εναντίον του σαμποτάζ και που θα είναι υπέρ του δημοκρατικού και ταξικού εργατικού συνδικαλισμού και υπέρ του επιδόματος ανεργίας για όλους τους ανέργους. Να γιατί εμείς απαντάμε στο κάλπικο “όχι” των κνιτο-συριζαίων στις διαπραγματεύσεις αποκαλύπτοντας ότι δεν χρειάζεται καμιά μείωση μισθών και συντάξεων αρκεί πχ να ξεμπλοκαριστούν αμέσως τα έργα που τώρα ή από παλιότερα έχει μπλοκάρει ο Σύριζα και το υπόλοιπο καθεστώς, όπως: η επένδυση των 7 δις του Ελληνικού, αυτή του Αστέρα του μισού δις, ο ΤΑΠ του 1,5 δις που απελευθερώνει την Ελλάδα και την Ευρώπη από το πανάκριβο ρώσικο φυσικό αέριο, τις γεωτρήσεις για υδρογονάνθρακες των δεκάδων και εκατοντάδων δις, τη μπλοκαρισμένη εδώ και χρόνια επένδυση της βραχονησίδας Πάτροκλος των 16 δις και τελικά τις εκατοντάδες και χιλιάδες βιομηχανικές και τουριστικές επενδύσεις που κρατιούνται στα συρτάρια ή ακυρώθηκαν με περιβαλλοντικά, αρχαιολογικά, γραφειοκρατικά και άλλα ανύπαρκτα προσχήματα. Αυτά χώρια κι από άλλα έσοδα που μπορούν να προκύψουν αν φορολογηθούν στ΄ αλήθεια η πάμπλουτη εκκλησία, οι κρατικοδίαιτοι ανατολικοί ολιγάρχες, η μεγάλη αγροτική γαιοκτησία, ο εφοπλισμός που πια είναι πολύ δεμένος με την Κίνα, και τέλος οι βδέλλες της κρατικής γραφειοκρατίας των οποίων ποτέ το καθεστώς δεν ερεύνησε τα παράνομα εισοδήματα.
Η πολιτική διέξοδος για τη χώρα είναι να τσακιστούν οι σαμποταριστές και αντεργάτες ανοιχτοί φασίστες επικεφαλής του Σύριζα και του ψευτοΚΚΕ, να τεθούν εκτός νόμου οι ναζί-κανίβαλοι, και να αποκαλυφθούν οι ύπουλες ηγεσίες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού ώστε να απελευθερωθεί ένα νέο, δημοκρατικό, λαϊκό, υπέρ της βιομηχανικής ανάπτυξης με σεβασμό στα μεροκάματα και στο περιβάλλον, αντιφασιστικό κίνημα.
Αθήνα, 3/7/2015