"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Ακόμα και αν περάσει ο Μακρόν στο δεύτερο γύρο, η δύναμη των τριών φιλορώσικων υποψηφιοτήτων είναι χαρακτηριστική της ανικανότητας του αστικού μισοδημοκρατικού στρατοπέδου στη Γαλλία να αντιμετωπίσει το φασιστικό στρατόπεδο, που αποδεικνύεται ότι έχει πολιτικά επηρεάσει σε ένα μεγάλο βαθμό το γαλλικό λαό. Πάντως η εκλογή Μακρόν, ενώ από μόνη της δεν δίνει καμιά εγγύηση για προοδευτικές εξελίξεις στη Γαλλία, δίνει λίγο χρόνο ακόμα στους λαούς της Γαλλίας και της Ευρώπης να συνειδητοποιήσουν το θανάσιμο κίνδυνο για τη δημοκρατία και την ειρήνη που αντιπροσωπεύει ο παγκόσμιος ρωσοκινεζικός άξονας και να οργανώσουν την αντίστασή τους σε αυτόν.
Είναι η διαρκής φτωχοποίηση και η όλο και πιο βαριά εκμετάλλευση του γαλλικού προλεταριάτου σε αντιπαράθεση με τον πελώριο πλουτισμό της γαλλικής μονοπωλιακής αστικής τάξης και των στελεχών της και σε συνδυασμό με τον ενδοτισμό και τη συνεργασία της τελευταίας με το νεοχιτλερικό άξονα, εκείνοι οι παράγοντες που άνοιξαν το δρόμο στην πρωτοφανή ενίσχυση των φαιο-«κόκκινων» φασιστών στη Γαλλία. Επειδή ωστόσο αυτά είναι φαινόμενα που τα παρατηρεί κανείς σε όλον τον παλιό βιομηχανικό κόσμο, θα πρέπει να σκάψουμε πιο βαθειά για να βρούμε ποιος είναι ο λόγος που ειδικά η γαλλική μάχη για την εξουσία βρίσκεται σήμερα κατά μεγάλη πλειοψηφία στα χέρια των πιο αντιδραστικών πολιτικών ρευμάτων. Είμαστε της άποψης ότι αυτή η γαλλική κατηφόρα έχει να κάνει α) με τα ακόμα ζωντανά νεοαποικιακά υπολείμματα της ιμπεριαλιστικής της πολιτικής ειδικά στην Αφρική που την κάνουν να αναζητά συμμαχίες με τον ανερχόμενο εκεί ρωσοκινεζικό άξονα, β) με το ότι παραμένει αθεράπευτα ηγεμονιστική στα ευρωπαϊκά πράγματα και γι αυτό είναι μόνιμα σε σύγκρουση με την πολύ πιο καθαρμένη μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο από το φασιστικό ιμπεριαλισμό της Γερμανία, και γ) με τις ισχυρές φασιστικές παραδόσεις του αποικιακού γαλλικού ιμπεριαλισμού που παιδιά του είναι τόσο το καθεστώς του Βισύ, όσο και τα καθάρματα του OAS (παραστρατιωτική οργάνωση υπέρ της γαλλικής αποικιοκρατίας στην Αλγερία, 1954-1962) και η φαμίλια Λεπέν.
Οι σχέσεις της ρατσίστριας Λεπέν με την πουτινική Ρωσία είναι ολοφάνερες και βαθιά θεμελιωμένες στον κανιβαλικό χαρακτήρα του ρωσικού μονοπωλίου, που προωθεί την άνοδο παντού στον κόσμο φασιστικών και νεοναζιστικών δυνάμεων. Εξαιτίας της αντιμεταναστευτικής της πολιτικής και κυρίως της αντιτρομοκρατικής της πολιτικής, που είναι ένα κάλεσμα για τη ρατσιστική εκκαθάριση της μουσουλμανικής φτωχολογιάς των γαλλικών γκέτο, η Λεπέν χαίρει μεγάλης υποστήριξης ανάμεσα στους πιο κακοπληρωμένους και ανειδίκευτους χειρώνακτες εργάτες. Σύμφωνα με τις προεκλογικές δημοσκοπήσεις αναμένεται το 43% του συνόλου αυτών των εργατών να υποστηρίξει ήδη από το πρώτο γύρο τη Λεπέν. Τη δυναμική ωστόσο της Λεπέν εμποδίζουν πάντα οι δημοκρατικές διαθέσεις του γαλλικού λαού, η πολιτική και οικονομική υποστήριξη που παίρνει από τη Ρωσία, αλλά τελευταία και οι αποκαλύψεις για το ναζιστικό παρελθόν δύο στελεχών της που ανήκουν στον πιο στενό της κύκλο, των Σατιγιόν και Λουστώ (ΝΥΤ, 13/4). Ωστόσο η τελευταία επίθεση του Ισλαμικού Κράτους στο κέντρο του Παρισιού σίγουρα βοήθησε τη ρατσίστρια να κερδίσει έδαφος.
Ο Φιγιόν, στα πρότυπα του Τραμπ, διατηρεί επί σειρά ετών στενή επαφή με τον Πούτιν, έχει ταχθεί ενάντια στη συνέχιση των ευρωπαϊκών κυρώσεων για το διαμελισμό της Ουκρανίας και είναι υπέρμαχος στο συριακό μιας συμμαχίας με τη Δαμασκό, δηλ. ακολουθεί προβοκατόρικη ρώσικη πολιτική. Είναι, όπως και ο Τραμπ ο τυπικός εκπρόσωπος του κομματιού εκείνου της μονοπωλιακής αστικής τάξης που θέλει στενούς δεσμούς με τον πανίσχυρο στον τρίτο κόσμο νεοναζιστικό άξονα για να κάνει με άνεση της μπίζνες της.
Ο Μελανσόν είναι το πιο μεγάλο και πιο επικίνδυνο χαρτί του φαιο-«κόκκινου» αντιευρωπαϊκού μετώπου όχι μόνο τακτικά αλλά και στρατηγικά. Αυτός ο παλιός τροτσκιστής, που έγινε εισοδιστής στους σοσιαλιστές, απευθύνεται στην πιο ταξικά συνειδητή, αλλά πολιτικά άπειρη εργατική τάξη και στους κατεστραμμένους μικροαστούς με μια αντιπλουτοκρατική ψευτοαριστερή ρητορική, η οποία βρίσκει έδαφος πάνω στην έλλειψη μιας πραγματικής κομμουνιστικής αριστεράς, κι αποτελεί την άλλη όψη του ρωσικού πολιτικού συνεχούς που ξεκινά από τα δεξιά της Λεπέν. Ο ίδιος προωθεί όπως κι εκείνη ένα δεξιού εθνικιστικού τύπου αντιευρωπαϊσμό με την επίκληση του «γερμανικού κινδύνου». Προσπαθεί να οξύνει το αντιγερμανικό συναίσθημα μέσα στο λαό, με τη θεωρία περί αναβίωσης του γερμανικού ιμπεριαλισμού και το χαρακτηρισμό της ΕΕ σαν η «νέα αυτοκρατορία» της Γερμανίας (αυτά γράφει και στο βιβλίο του: Bismarck’s Herring: The German Poison). Έχει περιγράψει τους Γερμανούς σαν «γκρινιάρηδες Τεύτονες» που επιδιώκουν να «μεταφέρουν» το λαό τους στην ανατολική Ευρώπη ή στην Ταϊλάνδη. Ο Μελανσόν αποφεύγει να καταγγείλει το διαμελισμό της Ουκρανίας ή τις σφαγές που διαπράττει το συριακό καθεστώς. Δεν τον ενοχλεί ο αυταρχισμός του καθεστώτος Πούτιν, και προτίμησε αντί αυτού να κριτικάρει τον δολοφονημένο ηγέτη της αντιπολίτευσης Μπ. Νεμτσόφ στα 2015 (The Guardian, 18/4). Δεν είναι καθόλου τυχαίο που υποστηρίζεται και από το ψευτοΚΚΓ. Εμφανίζεται πιο «ριζοσπάστης» από τον Τσίπρα στις διαπραγματεύσεις του με την ΕΕ. Στο μεταξύ έχει στήσει ένα μηχανισμό βίας και τρομοκράτησης των επικριτών του. Ο σκιτσογράφος-κομίστας Ζοάν Σφαρ, που καυτηρίασε τη θέση του για τη Συρία, έχει υποστεί τεράστια σπίλωση και παρενόχληση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Le Monde, 20/4).
Αν ένας από τους τρεις ρωσόδουλους υποψήφιους κερδίσει στο δεύτερο γύρο, τότε η διάλυση και η φασιστικοποίηση της Ενωμένης Ευρώπης θα επιταχυνθεί αφάνταστα, προς μεγάλη ικανοποίηση των σοσιαλιμπεριαλιστών του Κρεμλίνου και του Πεκίνου, καθώς και του φίλου τους επικεφαλής αυτή τη στιγμή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού Ντόναλντ Τραμπ. Κανείς απολύτως ψήφος δημοκρατικού ανθρώπου και φίλου της ειρήνης δεν πρέπει να πάει σε κανέναν από αυτούς τους τρεις υποψήφιους.
Σημείωμα που δημοσιεύτηκε στην έντυπη έκδοση της Νέας Ανατολής (φ. 523, ημ/νία κυκλοφορίας 27/4/2017) για το πιο πάνω κείμενο
Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε πριν το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών το οποίο δεν αλλάζει κάτι ουσιαστικά στο περιεχόμενο του. Εκείνο όμως που αλλάζει πολλά είναι η μετά το αποτέλεσμα αυτό δήλωση του Μελανσόν ότι δεν θα υποστηρίξει κανέναν από τους δύο υποψήφιους του δεύτερου γύρου. Αυτή είναι μια ιστορική δήλωση γιατί στην πράξη σημαίνει ανοιχτή ενίσχυση της Λεπέν, και σηματοδοτεί όχι μόνο το σπάσιμο για πρώτη φορά στη Γαλλία της λεγόμενης δημοκρατικής ενότητας απέναντι στο φασισμό στο β΄ γύρο, και μάλιστα από μια θεωρούμενη αριστερά, αλλά σηματοδοτεί την πρώτη στον κόσμο τόσο τρανταχτή και τόσο ανοιχτή εκδήλωση της συμμαχίας μιας θεωρούμενης αριστεράς με το φασισμό. Από γενική πολιτική άποψη αυτή η στάση σηματοδοτεί την απόφαση της πουτινικής Ρωσίας να ξεσκεπάσει σταδιακά τα «αριστερά» της σοσιαλφασιστικά πρακτορεία, βάζοντας τα να υπηρετήσουν τη μαζικότερη μορφή των πρακτορείων της στη βόρεια Ευρώπη και ίσως σε όλο τον κόσμο που είναι πια η κλασσική φασιστική.