Ένα δείγμα αυτής της τάσης πήραμε πρόσφατα με αφορμή την κηδεία του γάλλου αστοδημοκράτη Ρομπέρ Μπαντεντέρ, ενός πολιτικού που ηγήθηκε της καμπάνιας για την κατάργηση της θανατικής ποινής στη Γαλλία και κράτησε εξαιρετική στάση κόντρα στο ρεύμα σε κρίσιμα ευρωπαϊκά ζητήματα όπως ήταν εκείνο του ονόματος της Δημ. της Μακεδονίας. Τότε είχε πάρει αποφασιστικά το μέρος του δίκιου της χώρας αυτής κόντρα στον υποκινημένο από τον εγκάθετο του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού Α. Παπανδρέου ελληνικό σοβινισμό. Στόχος του Παπανδρέου και των ρωσόφιλων γενικά στην Ελλάδα ήταν να αναγκάσουν την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να καλύψουν το ελληνικό κράτος στην φασιστική του απαίτηση η χώρα αυτή να παραιτηθεί από την εθνική της ταυτότητα και το κρατικό όνομα, να συγκρουστούν με την Δημοκρατία της Μακεδονίας και να την ταπεινώσουν και αυτή να στραφεί για προστασία στη Ρωσία. Αυτό σε χοντρές γραμμές το έχουν πετύχει γιατί η αντίσταση του Μπαντεντέρ δεν καρποφόρησε ούτε σε ευρωπαϊκό, ούτε καν σε γαλλικό επίπεδο. Και αυτό είναι φυσικό κυρίως γιατί η πολιτική και ιδεολογική γραμμή του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού έχει διαβρώσει εδώ και πολλές δεκαετίες και έχει δηλητηριάσει τον κατ εξοχήν πολιτικό παράγοντα που πάντα αντιστεκόταν στον φασισμό: την ίδια την αριστερά. Σήμερα αυτό το δηλητήριο παίρνει την πιο αποκρουστική του μορφή, αυτήν του γενοκτονικού αντισημιτισμού με την υποστήριξη που δίνεται σήμερα στους ναζήδες-σαδιστές της Χαμάς από το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών οργανισμών που υψώνουν τις κόκκινες σημαίες και τα σφυροδρέπανα στον κόσμο και έτσι τα ατιμάζουν και τα συκοφαντούν όσο κανένας αντικομουνισμός. Τέτοια ήταν η στάση του μαζικότερου κόμματος της γαλλικής λεγόμενης αριστερά: της «Ανυπότακτης Γαλλίας» που έχει ηγέτη τον τροτσκιστή σοσιαλφασίστα Μελανσόν και είναι κόμμα οδηγός για αντίστοιχα ρεύματα σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο.
Όμως και εδώ έστω και νεκρός ο έντιμος δημοκράτης στεκόταν απέναντι σ αυτό το ρεύμα για να καταγγείλει τον ψευτοπροοδευτισμό του σε όλο τον πλανήτη. Ο Μπαντεντέρ είχε αφήσει την εντολή στην οικογένεια του να απαγορεύσει τη συμμετοχή στις επικήδειες τελετές των εγχώριων βασικών κομμάτων του φαιο-«κόκκινου» μετώπου, δηλ. της «Εθνικής Συσπείρωσης» της Λεπέν και της Ανυπότακτης Γαλλίας του Μελανσόν. Η στάση αυτή υποστηρίχθηκε από την κυβέρνηση της χώρας, μέλος της οποίας χαρακτήρισε την αποστολή παρόλα αυτά αντιπροσωπείας από το κόμμα του Μελανσόν στην κηδεία ως δείγμα «απόλυτης έλλειψης αξιοπρέπειας».
Η Γαλλία δεν είναι Ελλάδα. Τους γάλλους και γενικά τους βορειοευρωπαίους δημοκράτες αλλά και μια σημαντική μερίδα της αριστεράς αυτών των χωρών, τους έχει ανησυχήσει πολύ η άνοδος του «αριστερού» αντισημιτισμού που είναι μάλιστα και η ιδεολογική καρδιά κάθε αντισημιτισμού. Είναι μάλιστα ο σύγχρονος «αριστερός» αντισημιτισμός, αυτός που για να μην αποκαλυφθεί σαν τέτοιος μετονομάστηκε από τον ιδρυτή του Σουσλόφ σε αντισιωνισμό. Η μοναδική μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο μαζική, στοχευμένη, σαδιστική, γιορταστική σφαγή των εβραίων αμάχων στις 7 του Οκτώβρη και ο τρόμος τον ισραηλινό λαό για το νέο Ολοκαύτωμα που αυτή προμηνύει, έδωσε την ευκαιρία στην ισραηλινή ακροδεξιά να παρασύρει όλη την ισραηλινή ηγεσία σε ένα ιστορικό λάθος : Να απαντήσει στον πόλεμο, που κήρυξε η Χαμάς κρυμμένη πίσω από τις ανθρώπινες παλαιστινιακές ασπίδες, με αδιαφορία ή και εχθρικά απέναντι στις ίδιες της παλαιστινιακές μάζες. Έτσι δόθηκε στον νεοχιτλερικό ρωσοκινεζικό άξονα όλο το προπαγανδιστικό έδαφος που χρειαζόταν για να προσφέρει στον παγκόσμιο πόλεμο που το εισαγωγικό του κεφάλαιο άνοιξε στην Ουκρανία με τη αντισημιτική γενοκτονική σημαία του. Την αρρωστημένη αυτή ατμόσφαιρα με οξυδέρκεια την είχε διαπιστώσει ο Μπαντεντέρ την είχε διαπιστώσει όταν έλεγε σε συνέντευξή του στο περιοδικό Challenges: «Ποτέ δεν πίστεψα ότι ο αντισημιτισμός θα εξαφανιστεί, ποτέ». «Πάντα πίστευα ότι θα επιστρέψει με τη μία ή άλλη μορφή. Το πολιτικό Ισλάμ είναι μία παραλλαγή, και όχι νέα. Αυτό που με προβληματίζει είναι αυτή η συμμαχία ανάμεσα στο πολιτικό Ισλάμ και μερίδα της αριστεράς, μια αριστερά που αναζητά ένα νέο προλεταριάτο αφού οι περισσότεροι εργάτες τώρα ψηφίζουν την Εθνική Συσπείρωση και τη Λεπέν» (https://www.nytimes.com/2024/02/14/world/europe/robert-badinter-france-politics.html. ΝΥΤ, 14/2). Πρόκειται για μια ψευτοαριστερά αντιδραστική ως το κόκκαλο, που χτυπά τον αστικό διαφωτισμό από τα δεξιά, ενώ εμφανίζεται εκφραστής της μεγάλης μάζας της παγκόσμιας φτωχολογιάς μόνο και μόνο για να τη διαφθείρει και να την παρατάξει πίσω από τους πιο άρπαγες ιμπεριαλιστές του πλανήτη. Ο Μελανσόν ειχε υποστηρίξει τη ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας ενώ την τωρινή ανοιχτή επίθεση τη χρεώνει στο ΝΑΤΟ, προσπαθεί να δυναμιτίσει τις σχέσεις ΕΕ-ΗΠΑ αλλά και εκείνες ανάμεσα σε Γαλλία-Γερμανία, και ενώ χαρακτηρίζει την ισραηλινή πολιτική απέναντι στην Παλαιστίνη ως «γενοκτονία» αρνείται να καταδικάσει την ουσιαστική και στοχευμένη γενοκτονία αμάχων της Χαμάς.
Πόσο μακριά βρίσκεται πολιτικά η Γαλλία από την Ελλάδα όταν απέναντι στο βασικό κόμμα του «αριστερού» αντισημιτισμού, το ψευτοΚΚΕ δεν ορθώνεται καμία ουσιαστική αντιπολίτευση. Όταν παρά τη βρώμικη στάση του στο ουκρανικό, παρά τη φιλο-Χαμάς γραμμή του, το κόμμα αυτό εκθειάζεται από σύσσωμο τον επίσημο πολιτικό κόσμο σαν αγνό, συνεπές, πατριωτικό και φιλολαϊκό χωρίς κανείς να το χτυπά στην πολιτική του γραμμή. Αντί να πάρει το μάθημά του, όπως το πήρε ο Μελανσόν στη Γαλλία, με τις πλάτες των υπόλοιπων κομματικών ηγεσιών η ηγεσία του Περισσού έχει αναδειχθεί σε ψυχή του πολιτικού καθεστώτος το οποίο φαίνεται να κινείται δυτικά αλλά στην πραγματικότητα κάνει ό,τι μπορεί για να απομακρύνει ψυχικά, πολιτικά και ιδεολογικά τη χώρα μας από τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες και να την μετατρέψει σε ρωσικό φασιστικό προτεκτοράτο.