"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αυτό το φυλλορόημα και τελικά η διάλυση του Ποταμιού δεν θα είχε γενικά τίποτε το κακό για το λαό και τη δημοκρατία. Το Ποτάμι, όπως είχαμε έγκαιρα σημειώσει επάνω στη δημιουργία του (http://www.oakke.gr/afises/item/349), ήταν ο καθεστωτικός σέντερ μπακ του πολιτικού καθεστώτος, που το καλοκαίρι του ’14 «μπήκε αλλαγή» στη θέση της ημιθανούς ΔΗΜΑΡ του Κουβέλη, για να συνεχιστεί το σοσιαλφασιστικό ματς της καταστροφής και της ρωσοκινέζικης αποικιοποίησης της χώρας (και μάλιστα με φιλοευρωπαϊκό προσωπείο πράγμα που εξαπάτησε αρκετούς δημοκράτες απογοητευμένους από τον Κουβέλη που πίστεψαν ότι αυτός ο φίλος του Τσίπρα ήταν η νέα κεντροαριστερή λύση).
Ο Θεοδωράκης ακολούθησε μια ξετσίπωτα φιλοΣΥΡΙΖΑ πολιτική το κρίσιμο πρώτο εξάμηνο του 2015, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά στον Τσίπρα ότι, ως το «νέο» στη διακυβέρνηση της χώρας, ήταν αντικειμενικά «καλύτερος» από το παλιό πολιτικό προσωπικό, βασικά τα δύο κλασσικά αστικά κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το μόνο που ζητούσε ο «ηγέτης» (όπως αυτοχαρακτηριζόταν) του Ποταμιού από τον Τσίπρα ήταν «να βάλει μυαλό» και να κάνει πιο ρεαλιστικό και λιγότερο «ριζοσπαστικό» τον αντιευρωπαϊσμό του. Ενίσχυε επίσης την εντελώς σοσιαλφασιστική θεωρία περί «σώφρονα» Τσίπρα έναντι των «επαναστατών» Κωνσταντοπούλου και Λαφαζάνη.
Η βρώμικη αυτή πολιτική γραμμή, που ήταν αντίθετη με τις αυθόρμητα φιλοευρωπαϊκές τάσεις της βάσης, των στελεχών και του βουλευτών του Ποταμιού, χρεοκόπησε μετά την προσφυγή του Τσίπρα στις κάλπες τον Σεπτέμβρη του ’15, σε αντίθεση με όσα φέρεται να είχε δεσμευτεί προς τους Μεϊμαράκη, Γεννηματά και Θεοδωράκη, όταν εκείνοι του πρόσφεραν σανίδα σωτηρίας ψηφίζοντας το τρίτο μνημόνιο. Η κοροϊδία βέβαια δεν ήταν τόσο προς τους τρεις βολικούς – για τον ένα ή τον άλλο λόγο – προς τον Τσίπρα «ηγέτες», αλλά προς τις σε γενικές γραμμές φιλοευρωπαϊκές κοινοβουλευτικές ομάδες της ΝΔ, του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, ώστε να πυροβολήσουν τα πόδια τους ψηφίζοντας το καταστροφικό για τη χώρα μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και μετά να το πληρώσουν στην κάλπη.
Μετά τις εκλογές εκείνες, στις οποίες το Ποτάμι συνετρίβη πολιτικά, αν και κατάφερε να διασώσει μια ισχνή κοινοβουλευτική παρουσία, ο Θεοδωράκης πέρασε, πιθανά κάτω από την απέχθεια της βάσης του προς τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια γραμμή αντικειμενικής πολιτικής συμπόρευσης με τον Μητσοτάκη, χωρίς όμως αυτό να τον σώσει από τις αποχωρήσεις βουλευτών προς ΝΔ και ΔΗΣΥ.
Και ξαφνικά, ενώ επί καιρό διακινείτο το σενάριο μιας φιλοευρωπαϊκής, εντός ή εκτός εισαγωγικών, συμπόρευσης Ποταμιού – «Ώρας Αποφάσεων» των Φλωρίδη – Διαμαντοπούλου και Βενιζέλου σε μια κατεύθυνση φιλοευρωπαϊκού Κέντρου, με στρατηγικό εχθρό τον ΣΥΡΙΖΑ και (αντικειμενικά) σε κάποιου τύπου συμπόρευση με τη ΝΔ, ο Θεοδωράκης, χωρίς καμία Γεννηματά και κανένα ΠΑΣΟΚ – ΔΗΣΥ να κάνει δεκτούς τους «όρους» που υποτίθεται ότι έθετε εκείνος για συνέδριο, αποσαφήνιση θέσεων πριν την εκλογή αρχηγού κλπ., κατεβαίνει στις ουσιαστικά εσωτερικές πασοκικές εκλογές σαν υπόψηφιος αρχηγός του και έτσι ουσιαστικά αυτοδιαλύει το Ποτάμι μέσα στη γελοιότητα και το αδειάζει μέσα στο όλο και πιο λαλιωτικό ΠΑΣΟΚ.
Και το αδειάζει όχι μόνο στο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στο - εντελώς φιλοΣΥΡΙΖΑ και «αντιδεξιό» στην ηγεσία του - ΚΙΔΗΣΟ του Παπανδρέου του Γ΄ και στην πάντα «αντινεοφιλελεύθερη» ΔΗΜΑΡ του Θεοχαρόπουλου, που πλέον έχουν ουσιαστικά ενοποιηθεί (βλ. «Με σύμμαχο και τακτική ΓΑΠ η Φώφη» http://www.dealnews.gr/roi/item/211272#.WawYezlLeWs).
Επιπλέον η κίνηση Θεοδωράκη ακινητοποιεί πολιτικά τόσο τη Διαμαντοπούλου όσο και τον Βενιζέλο, δημιουργώντας ουσιαστικά μια ενοποίηση όλου του πάλαι ποτέ πασοκικού χώρου και των «ανανεωτών» του πάλαι ποτέ ΣΥΝ, που βρίσκονται σήμερα σε ΔΗΜΑΡ και Ποτάμι, στον ελάχιστο λαλιωτικό και παπανδρεϊκό κοινό παρονομαστή.
Με δεδομένη πια την κυριαρχία των ξετσίπωτα φιλοσυριζαίων Λαλιώτη – Γ. Παπανδρέου στον μηχανισμό του ανασυγκροτημένου, διευρυμένου και όλο και πιο αποκαθαρμένου από το φιλοευρωπαισμό του εκσυγχρονιστικού του διαλείμματος αντρεοπαπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ ο δρόμος που απομένει στα όποια υπαρκτά αληθινά φιλοευρωπαϊκά στελέχη του Ποταμιού, είναι είτε από τη μια να στρουγγιστούν κάτω από τις φτερούγες του εντελώς ύποπτου για πουτινισμό, «φιλελεύθερου» Μητσοτάκη, υποτασσόμενοι – όπως υποτίθεται υποτάσσεται και ο ίδιος ο Μητσοτάκης – στους ρωσόφιλους, κρυφοσυριζαίους καραμανλικούς, είτε από την άλλη να παραμείνουν στο ενιαίο κόμμα της «Κεντροαριστεράς» και να βρεθούν μια μέρα, χωρίς να το περιμένουν, σε «αντιδεξιά» συνεργασία με τον φαιο-«κόκκινο» Τσίπρα, τον οποίο τόσο δίκαια μισούν.
Ολοκληρώνεται έτσι ένας κύκλος που ξεκίνησε με τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ (ως διάσπασης του ΣΥΝ – ΣΥΡΙΖΑ) το 2010 και κλείνει με την αυτοδιάλυση του Ποταμιού το 2017: εκείνος της δημιουργίας βρώμικων σχηματισμών, με φιλορώσους αρχηγούς, που συσπειρώνουν όμως στη βάση τους ένα αρκετά προοδευτικό, φιλοευρωπαϊκό, αποτελούμενο ταξικά κυρίως από μικροαστική διανόηση, δυναμικό από τον χώρο του Κέντρου και της δημοκρατικής Αριστεράς και το δεσμεύουν ώστε ποτέ να μην αυτονομηθεί και να μην αμφισβητήσει τα θέσφατα της ρωσόδουλης, καθεστωτικής πολιτικής κυριαρχίας μέσα στο στρατόπεδο της αστικής και μικροαστικής τάξης.
Η αυτονόμηση αυτή και η αμφισβήτηση θα έλθει, όπως φαίνεται, αντικειμενικά όταν και μόνο όταν δυναμώσει ο πόλος της δημοκρατικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς, που στον πυρήνα του θα βρίσκεται με καθοδηγητικό ρόλο η προλεταριακή ΟΑΚΚΕ.