Θυμόμαστε ότι ήταν ο Ν. Παππάς που έδωσε τη νίκη στον Κασσελάκη όταν στο δεύτερο γύρο των εσωκομματικών εκλογών πήγε αποφασιστικά μαζί του, τον έβγαλε πρόεδρο και μετά ξαναπήγε στην αγαπημένη του θέση του κομματικού Κέντρου. Κέντρο σε στελεχικό επίπεδο εννοούμε όλους αυτούς που δεν ακολούθησαν τα ρεύματα Αχτσιόγλου και Τσακαλώτου και μείνανε με τον Κασσελάκη και με τον Ν. Παππά, δηλαδή με τον Τσίπρα, αλλά όπως αποδεικνύεται χωρίς ενθουσιασμό σαν τη Γεροβασίλη, το Φάμελλο, τον Τεμπονέρα, τον Ζαχαριάδη, τον Στρίντζη, τον Ραγκούση. Αυτή την ομάδα μετά τη ρήξη στο συνέδριο θα ήταν καλύτερο να μην την αποκαλούμε πια κέντρο, αλλά Αντιπολίτευση αν και δεν ξέρουμε αυτή τη στιγμή αν έχει τη μαζικότητα μιας κομματικής αντιπολίτευσης. Το σίγουρο είναι ότι έχει έναν αρχηγό και είναι η Γεροβασίλη.
Έτσι στο Συνέδριο συμμετείχαν όλα εκείνα τα μέλη του Σύριζα που είχαν το κουράγιο ή το συμφεροντολογικό κομματικό ένστικτο να περιφρονήσουν τη γενική χλεύη ή και την απέχθεια που ο Κασσελάκης προκαλούσε στις πλατιές λαϊκές μάζες καθώς προσπαθούσε εντελώς αδέξια να συνδυάσει την εικόνα του αγωνιστή φίλου των φτωχών με την επίδειξη του στυλ ζωής και των ηθών της φιλελεύθερης μεγαλοαστικής τάξης.
Έτσι, αν και καταχτυπημένος, ο Κασσελάκης μπορούσε να μπει σε μια αίθουσα Συνεδρίου που ήταν μεν η μισή σε όγκο από αυτή του 2022 αλλά ήταν όπως αποδείχθηκε κατά 90% φιλική του. Το πρόβλημα του όμως δεν ήταν τόσο ότι κανείς στη χώρα δεν ενδιαφερόταν γι αυτήν την αίθουσα αλλά κυρίως γιατί αυτή κουβαλούσε μέσα της ένα ηγετικό πολιτικό συλλογικό όργανο, μια Πολιτική Γραμματεία που είχε απηυδήσει από τον Κασσελάκη και δεν ήταν διατεθειμένο να τον ακολουθεί επ’ άπειρο και κυρίως να υποτάσσεται διαρκώς σε αυτόν και στα δικτατορικά του βίτσια, όπως τότε που ταπεινώθηκε συλλογικά και πανελλαδικά για να συνεδριάσει στη βίλα του στις Σπέτσες. Ήταν φανερό από τότε ότι το φερτό από τον Τσίπρα παγώνι ήθελε να περνιέται για Φύρερ. Έγινε φανερό από τις γκρίνιες και τις διαμαρτυρίες ότι το παγώνι και το συλλογικό όργανο δεν θα μπορούσαν να συνυπάρχουν για καιρό.
Εκτιμάμε ότι αυτό το πρόβλημα το έλυσε σε σημαντικό βαθμό η συμμορία Τσίπρα-Παππά για λογαριασμό του Κασελάκη και σε συνεργασία μαζί του με το να απομονώσουν σε λίγα 24ωρα με μια εκκαθάριση τύπου «μεγάλων μαχαιριών», αλλά με πολιτικά μέσα, το ανώτερο στενό συλλογικό όργανο στο οποίο συμμετείχε και ο Πρόεδρος και να μετατρέψουν το παγώνι σε έναν μικρό Φύρερ, σε απευθείας δηλαδή αρχηγό του «Σύριζα των μελών», δηλαδή να τον κάνουν αρχηγό χωρίς ενδιάμεσα συλλογικά όργανα που να τον ελέγχουν ή ακόμα περισσότερο να τον εμποδίζουν να ασκεί την εξουσία του. Για την ακρίβεια προσπάθησαν και φαίνεται ως τώρα ότι σε μεγάλο βαθμό πέτυχαν να τσακίσουν τη συγκεκριμένη Πολιτική Γραμματεία για να μπορέσουν να στήσουν μια άλλη υπηρέτρια του Φύρερ η καλύτερα του Φυρερίσκου γιατί ο πολιτικός αρχηγός του Σύριζα παραμένει ο δημιουργός του ως κόμματος εξουσίας Τσίπρας. Αυτό το είπε μάλιστα πεντακάθαρα και ο ίδιος ο Κασσελάκης στη βασική, την εναρκτήρια ομιλία του στο Συνέδριο, όταν τόνιζε ότι στην θέση του έπρεπε να βρίσκεται ο Τσίπρας και όχι ο ίδιος. (Εννοούσε ότι τον Τσίπρα τον έδιωξαν οι ίδιοι υπονομευτές που θέλουν να φάνε και τον ίδιο).
Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν η προβοκάτσια με το ερωτηματολόγιο που ανάρτησε ο Κασσελάκης λίγο πριν την έναρξη του Συνεδρίου ήταν προσχεδιασμένη σαν τέτοια. Πάντως έτσι λειτούργησε και λειτούργησε τέλεια. Το ερωτηματολόγιο ήταν μια πραξικοπηματική πρωτοβουλία του υποψήφιου κομματικού δικτάτορα να καλέσει ο ίδιος απευθείας όχι απλά τα μέλη του κόμματος αλλά όλους τους οπαδούς του Σύριζα την παραμονή ενός Συνέδριου, που είναι αυτό που συνήθως αποφασίζει για τα πάντα, να παρακάμψουνε αυτό το Συνέδριο και να του απαντήσουνε εκείνου και μόνου εκείνου αν θέλει να αλλάξει η ονομασία και κυρίως η πολιτική ιδεολογία του κόμματος (αριστερό ή κεντροαριστερό!).
Αυτή η πρόκληση, ασύλληπτη για ένα δημοκρατικό κόμμα εξόργισε την Αντιπολίτευση. Αυτή κατάφερε να συσπειρώσει τα 17 από τα 24 μέλη της Πολιτικής Γραμματείας και η Πολ. Γραμματεία να καλέσει τον Κασσελάκη να δώσει εξηγήσεις για το ερωτηματολόγιο. Αλλά αυτό που πρέπει να ενθάρρυνε τόσα πολλά άτομα να βγουν μπροστά και να συγκαλέσουν με τις υπογραφές τους ένα όργανο το οποίο δεν συγκάλεσε ο αρχηγός του κόμματος, πρέπει να ήταν η συμμετοχή του Ν. Παππά στην αντι-αρχηγική σύγκλιση αυτού του οργάνου. Και όχι η απλή συμμετοχή. Ο Ν. Παππάς εμφανίστηκε τέταρτος μετά τη Γεροβασίλη, τον Σπίρτζη και τον Ρήγα να στηρίζει τη σύγκλιση του οργάνου χωρίς την έγκριση του προέδρου του. Και αυτό προφανώς θα εκλήφθηκε από τους υπόλοιπους σαν έγκριση του Τσίπρα στη σύγκλιση. Ο Κασσελάκης καλέστηκε στην Πολιτική Γραμματεία αλλά εμφανίστηκε στη δεύτερη συνεδρίαση του οργάνου και πρόβαλε την απαίτηση να μείνει πρόεδρος ακόμα και μετά από ήττα στις ευρωεκλογές μέχρι τις επόμενες βουλευτικές. Η Πολιτική Γραμματεία δεν δέχτηκε το θράσος του και άρχισε να συζητάει να μαζευτούν υπογραφές για τη σύγκλιση της Κεντρικής Επιτροπής.* Αυτό το σταμάτησε ο Παππάς, δηλαδή ο Τσίπρας και κάλεσε την Αντιπολίτευση να πάει στο Συνέδριο να βαλλει το ζήτημα Κασσελάκη. Αλλά η Αντιπολίτευση δεν ήθελε να ξεκινήσει τη διαδικασία ανοιχτής αμφισβήτησης του Προέδρου στο Συνέδριο χωρίς να έχει την έγκριση της Κεντρικής Επιτροπής. Τότε και λίγο πριν αρχίσει το Συνέδριο ο υπεραρχηγός Τσίπρας κάλεσε τον Κασσελάκη να κάνει εκλογές από τη βάση όπως αυτές που τον έφεραν στην εξουσία. Δηλαδή έκανε μια εντελώς πραξικοπηματική κίνηση και εχθρική προς το Συνέδριο γιατί υποκαθιστούσε τους Συνέδρους και τα όργανα του Συνεδρίου. Ουσιαστικά μάλιστα ήταν προβοκατόρικη προς την Αντιπολίτευση που δεν είχε βάλει κανένα θέμα εκλογών, αλλά θέμα κριτικής του Προέδρου μέσα στα κομματικά όργανα. Όμως οι πάντες δηλαδή όλος ο Τύπος και η ίδια η Αντιπολίτευση εξέλαβε την υπόδειξη του Τσίπρα σαν υποστήριξη σε εκείνη, σαν αμφισβήτηση του Κασσελάκη και τις εκλογές σαν δοσμένες. Έτσι θεωρώντας ότι είχε τη ρητή στήριξη του υπεραρχηγού η Αντιπολίτευση τόλμησε να βγει μπροστά και να διεκδικήσει την εξουσία και μάλιστα εξέλεξε και τη Γεροβασίλη για κοινή εκπρόσωπο της. Αυτό κατάλαβαν όλοι στη χώρα, όλα τα ΜΜΕ και όλοι οι αναλυτές, δηλαδή την αποδοκιμασία του Κασσελάκη από τον Τσίπρα, οπότε συμπεράνανε το τέλος του Κασσελάκη και το τέλος του Συνέδριου αφού η βάση των ψηφοφόρων θα αποφάσιζε και όχι το Συνέδριο για το κεφαλαιώδες ζήτημα που ήταν η εκλογή ενός Προέδρου που θα γινόταν από ένα κομματικό όργανο που είναι ρευστό μεν αλλά ανώτερο από το Συνέδριο. Αυτό το όργανο είναι η εκλογική βάση του κόμματος. Αυτή ήταν παρότρυνση της Αντιπολίτευσης σε διάλυση του Συνεδρίου και σε εκλογές. Στην ουσία ήταν μια προβοκάτσια του Τσίπρα στην οποία η Αντιπολίτευση «τσίμπησε» γιατί τότε πολλοί λίγοι θα μπορούσαν να υποπτευθούν ότι ήταν μια παγίδα. Αυτό αποδείχθηκε όχι τόσο όταν ο Ν. Παππάς απέτρεψε τους 17 να αποτανθούν στην ΚΕ, αλλά όταν ο Ν. Παππάς και ο Γιώργος Τσίπρας μέσα στο Συνέδριο πούλησαν την Αντιπολίτευση και κατέβασαν μαζί με τον Φάμελλο πρόταση κατά των εκλογών, που βέβαια πέρασε κατά κράτος. Για να μην φάει την προβοκάτσια η Αντιπολίτευση έπρεπε να έχει δημοκρατικές αρχές. Αλλά αν είχε τέτοιες αρχές δεν θα άφηνε να ψηφίζουν οι οπαδοί, ακόμα και άλλων κομμάτων, με δύο ευρώ για την εκλογή του προέδρου. Γιατί όταν αυτό το δίευρο το ψήφιζε η Αχτσιόγλου και ο Τσακαλώτος δεν φαντάζονταν ότι με το δίευρο ο Τσίπρας θα τους φόραγε αρχηγό έναν άγνωστό τους φερτό του.
Αυτό ήταν το Μεγάλο Κόλπο.
Η υπόδειξη του Τσίπρα για εκλογές ήταν ο τρόπος με τον οποίο το διορισμένο παγώνι θα γινόταν κομματικός Φύρερ, ανώτερος ακόμα και από τον αρχηγό του τον Τσίπρα, ανώτερος από κάθε συλλογική ηγεσία που ήθελε να τον ελέγξει, ανώτερος από τον αρχικό εαυτό του, εκείνον τον υποτιθέμενο τέλειο χειριστή του διαδικτύου και της τηλεοπτικής εικόνας που τάχα τον έφερε η Αμερική για να ξεγελάσει τους 150000 ψηφοφόρους του δίευρου και να πάρει με γιουρούσι την εξουσία στο πρώτο κόμμα εξουσίας της αριστεράς. Τώρα ήταν η ώρα για το θαύμα που είχε τόση ανάγκη το ντροπιασμένο συριζέικο κομματικό πλήθος που το σέρνανε οι συλλογικές ηγεσίες από ήττα σε ήττα. Τώρα ήταν η ώρα να γεννηθεί μέσα από τα ερείπια του Σύριζα των ιδιοτελών στελεχών, ο «ΣΥΡΙΖΑ των μελών», των απλών μελών που δεν εκπροσωπούνται από ενδιάμεσα όργανα (που όμως αναγκαστικά διευθύνουν ένα δημοκρατικό κόμμα ανάμεσα σε δυο συνέδρια επειδή αυτά δεν μπορούν να συνεδριάζουν όλη την ώρα). Τώρα τα μέλη θα εκπροσωπούνταν από έναν και μόνο άνθρωπο, έναν δήθεν αληθινά δικό τους άνθρωπο που γι αυτό το λόγο και τους ενώνει και εκπροσωπεί την ενότητα τους. Τώρα θα γεννιόταν και οργανωτικά και όχι μόνο πολιτικά ο γνήσιος, ο σοσιαλφασιστικός Σύριζα, ο γνήσιος Σύριζα των αγανακτισμένων που τραμπούκιζε στα αστοδημοκρατικά κόμματα και μαζί με τους φασίστες ήθελε να κάψει το «μπ…λο τη Βουλή». Τώρα θα έβγαζε το άχτι του αυτό το ταπεινωμένο μικροαστικό πλήθος που κάποια στιγμή έφτασε να νομίσει πως κυβερνούσε το ίδιο τη χώρα και μετά πίστεψε ότι το έριξαν από την εξουσία οι μεγαλοαστοί, τα ΜΜΕ τους και τα ιδιοτελή συμβιβασμένα με αυτούς στελέχη.
Έτσι ο Κασσελάκης μπήκε στο χώρο του συνεδρίου όπου όλα είχαν σκηνοθετηθεί στην εντέλεια με τη νεολαία να μην σταματάει να φωνάζει συνθήματα υπέρ του και σιγά- σιγά να ξεσηκώνει και τους σύνεδρους και αυτοί όλο και περισσότερο να τον χειροκροτούν καθώς αυτός διάβαζε ένα κείμενο που φαινόταν σαν να το έχει στο κεφάλι του ενώ το διάβαζε όσο μιλούσε από τέσσερεις οθόνες (!) που δεν τις έβλεπε το κοινό. Αυτό το πλήθος κοίταξε να φανατίσει και να κερδίσει ο λογογράφος του Φυρερίσκου ταυτιζόμενος μαζί του όταν έλεγε : «Κάποιοι νόμιζαν ότι θα έχουν τον «ξένο», τον «μικρό» του χεριού τους. Ότι θα έχουν έναν πρόεδρο – αχυράνθρωπο. Ότι θα εξουσιάζουν δι’ αντιπροσώπου. Ότι θα ζητάει ο εκλεγμένος Πρόεδρος την άδεια για το πότε θα συνομιλήσει με τα μέλη του κόμματος. Ότι ο πρόεδρος που είπε στα μέλη «θα σας δώσω φωνή» και «δε θα σας προδώσω ποτέ» θα αθετήσει τις υποσχέσεις που τους έδωσε. Λάθος πρόσωπο ψάχνατε. Δεν θα σας προδώσω ποτέ. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάει σε καταστατικό συνέδριο…Τα όργανα δεν είναι πάνω από τα μέλη. Ο πρόεδρος δεν είναι πάνω από τα μέλη. Όλοι είμαστε εδώ όσο είμαστε η φωνή δική σας. Είμαστε τα δικά σας ηχεία. Όχι φωνές του εγώ μας.
Ήταν για λογαριασμό όλων αυτών των ταπεινωμένων που υποσχέθηκε ότι θα πάρει εκδίκηση ο Φυρερίσκος καθώς σήκωνε το γάντι ακόμα και στο ίδιο τον Τσίπρα που υποτίθεται ότι του το έριξε συμπαραστεκόμενος, όπως και οι ίδιοι νόμιζαν, στους «υπονομευτές», και ήταν κάτω από τα θυελλώδη χειροκροτήματα αυτού του πλήθους που προκαλούσε τους τελευταίους : «Φέρτε μου έναν αντίπαλο και πάμε για εκλογές».
Λίγο μετά πράγματι αυτοί του πήγαν έναν αντίπαλο διαλέγοντας τη Γεροβασίλη για μια θέση που δεν θα τη ζήλευαν πολλοί: τη θέση να μπει στον συνεδριακό αυτό λάκκο των λεόντων και να αμφισβητήσει το νάρκισσο μπροστά στο φρεσκο-καταχτημένο κοινό του, δηλαδή το κοινό το καταχτημένο στην ουσία από έναν από τους μηχανισμούς της ηγεσίας Τσίπρα.
Αν ήταν η ώρα να φαγωθεί ο Κασσελάκης, τότε η αίθουσα θα ήταν φτιαγμένη για να τον φάει. Οι μηχανισμοί που σκοτώνουν σε τέτοια κρυφοφασιστικά κόμματα δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη και πρώτα-πρώτα κατασκευάζουν τους μηχανισμούς της αποδοκιμασίας του αντίπαλου ομιλητή. Τώρα η αίθουσα ήταν φτιαγμένη για να φαγωθεί η ομάδα Γεροβασίλη και ένα-ένα από τα στελέχη της που σηκώνονταν να μιλήσουν γιουχάρονταν λίγο η πολύ. Αλλά το πόσο καλά στημένη ήταν η δουλειά της εξόντωσης της ομάδας φάνηκε όταν άρχισε να φτιάχνεται πάλι τάχα «από τα κάτω», τάχα από τους απλούς συνέδρους - που ο Νέος αρχηγός τους είχε μόλις αποθεώσει και αυτοί του το είχαν ανταποδώσει - μια δήθεν αντίθετη πρόταση προς το Συνέδριο. Μια πρόταση που φαινομενικά ήταν σε ευθεία σύγκρουση και με την απόφαση του Φυρερίσκου (φέρτε μου έναν αντίπαλό και φύγαμε), αλλά και του μεγάλου αρχηγού.
Αυτή η πρόταση διατυπώθηκε χοντρικά ως εξής: «Μπράβο αρχηγέ που βάζεις πάλι την ηγεσία σου σε έγκριση από την εκλογική μας βάση αφού αυτή αμφισβητείται. Αλλά αυτή είναι μια απαίτηση τρίτων, κυρίως των ΜΜΕ, που λένε ότι το συνέδριο μας τέλειωσε με το ότι ο Τσίπρας έβαλε ζήτημα εκλογών. Όμως το συνέδριο διεξάγεται και επειδή τα μέλη αποφασίζουν, εγώ σαν απλός σύνεδρος προτείνω να αποφασίσει το συνέδριο αν δέχεται την πρόταση του Προέδρου να γίνει εκλογή από τη βάση». Αυτή η πρόταση επαναλήφθηκε σύντομα κι από άλλα μέλη που «εξεγέρθηκαν» ακόμα και ενάντια στον νυν και στον πρώην αρχηγό. Στην πραγματικότητα ήταν ακριβώς αυτή η πρόταση που συνέφερε τον Κασσελάκη. Γιατί αυτός είχε τη δύναμη στο Συνέδριο και θα έπαιρνε πλειοψηφία για να μην γίνει προσφυγή στην εκλογική βάση και μάλιστα τεράστια πλειοψηφία πράγμα που συνέτριβε την ομάδα Γεροβασίλη. Αντίθετα θα ήταν σε πολύ δύσκολη θέση ο Κασσελάκης αν πήγαινε με τη Γεροβασίλη στην ευρύτερη εκλογική βάση και τη βάση των μελών που όπως είπαμε δεν πήγε στο συνέδριο ακριβώς γιατί ήταν απογοητευμένη από τον Κασσελάκη. Έτσι λοιπόν αυτή την πρόταση υιοθέτησε το συνέδριο. Αλλά όλα τα λεφτά είναι στο ποιος κατέθεσε επίσημα στο Συνέδριο αυτή την πρόταση ώστε να της δώσει το μέγιστο κύρος; Ήταν ακριβώς τα δυο πιο γνωστά τσιράκια του Τσίπρα: ο Ν. Παππάς και ο Γιώργος Τσίπρας ο ξάδερφος του. Και μαζί τους ήταν και ο Φάμελλος. Αυτός είναι απροσδιόριστος αλλά κάνει για τσιπρικός γιατί απέδειξε όπως και πριν με την Αχτσιόγλου ότι έχει τη σκωληκοειδή ιδιότητα να κάνει τον φίλο όλων των αντιπολιτεύσεων και μετά να τις πουλάει και να αμείβεται με μια εξέχουσα θέση δίπλα στο νέο κομματικό αφεντικό πχ κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος.**
Όσο για τον Κασσελάκη διέπραξε ακριβώς την ατιμία που αντιστοιχούσε σ ένα διορισμένο αρχηγικό ψώνιο. Φυσιολογικά ένας έντιμος ηγέτης που πήρε την πιο βασική και δραματική απόφαση σε ένα συλλογικό σώμα θα επιχειρηματολογούσε με δύναμη από την πρώτη στιγμή υπέρ της και θα επέμενε σε αυτήν έως το τέλος. Γιατί θα ντρεπόταν να εμφανιστεί σαν απατεώνας, δηλαδή να έχει προκαλέσει όλη του την αντιπολίτευση να αναμετρηθεί μαζί του σε εκλογές από τη πιο πλατιά κομματική βάση, αυτή δηλαδή που τον έβγαλε πρόεδρο, και μόλις αυτή εμφανιστεί, αυτός να κρυφτεί πίσω από την απόφαση ενός λιγότερου μαζικού οργάνου από εκείνο που τον εξέλεξε που είναι το Συνέδριο. Αλλά για να μην παραδεχτεί ότι λιποτάκτησε εμφανίστηκε τυπικά σαν να πρότεινε και αυτός εκλογές δίπλα στη Γεροβασίλη. Όμως τις πρότεινε να γίνουν σε 15 μέρες κατά παραβίαση του καταστατικού, πράγμα που η Γεροβασίλη κατήγγειλε και δεν δέχτηκε. Αμέσως μετά η συμμορία Παππά- Κασσελάκη-Τσίπρα προχώρησε μέσα σε κατάσταση σύγχυσης σε μια γρήγορη ψηφοφορία με απλή ανάταση των χεριών και χωρίς καταμέτρηση να μη γίνουν εκλογές.
Για τη Γεροβασίλη δεν είχαμε την καλύτερη άποψη γιατί δεν τη θυμόμαστε ποτέ να έλειπε από κάποια συριζέικη κομματική ίντριγκα και κάποια άθλια πολιτική απόφαση. Μάλιστα στην προηγούμενη διάσπαση ήταν υποδειγματικά μεσοβέζα. Όμως εδώ έδειξε κάποιο σθένος. Κυρίως γιατί σήκωσε το γάντι στον Κασσελάκη την ώρα που αυτός είχε κερδισμένη τη βάση στο Συνέδριο οπότε οι περισσότεροι της τάσης της την κοπάνησαν, άντεξε ψύχραιμα τις φασιστικές προκλήσεις και τη γιούχα μέσα στο Συνέδριο σταματώντας το στίφος των συνέδρων με τη φράση: «Να ο Σύριζα» και τελικά αποκάλυψε τον ελεεινό ελιγμό του Κασσελάκη να προσποιηθεί ότι ήθελε εκλογές. Το πιο άβολο με το ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο καιρό για εμάς που τον μελετάμε με τόση προσοχή όσο τον απεχθανόμαστε, είναι ότι στις διασπάσεις του τα περισσότερα στελέχη του δείχνουν μια τέτοια απεραντοσύνη δουλοπρέπειας, τόσο απύθμενη προθυμία στην προδοσία και προσχωρούν με τόσο θράσος στα αντίθετα από ότι πίστευαν ως χθες ώστε δοκιμάζουμε το ένοχο αίσθημα να συμπαθούμε ξαφνικά κάποιους από αυτούς για τους οποίους για χρόνια δοκιμάζαμε την πιο έντονη αποστροφή μόνο και μόνο επειδή σε μια στιγμή έδειξαν κάποια αξιοπρέπεια. Βέβαια στα χοντρά μένουν αδιόρθωτοι και το πιο χοντρό είναι ότι αποδέχονται την τακτική του Τσίπρα να παριστάνει το σύμμαχό τους παρόλο που τους πούλησε και το ξέρουν ότι τους πούλησε για να μην χάσουν τη βάση τους που τον πιστεύει.
Αλλά δεν πρόκειται πια για κάποια χαρακτηριστικά στελεχών αυτά που θα κρίνουν τις εξελίξεις στο Σύριζα. Αυτές οι δύο τελευταίες διασπάσεις του (αν και η δεύτερη δεν έχει ολοκληρωθεί οργανωτικά και δεν ξέρουμε αν έχουν αποφασίσει ρήξη αυτοί της αντιπολίτευσης) έχουν μια μεγάλη αντικειμενική βαρύτητα. Γιατί και οι δύο αποτελούν αντικειμενικά αντιστάσεις στη μετατροπή του σε ένα ωμό φασιστικό τέρας που ίσως προηγούμενο δεν έχει υπάρξει στην πολιτική ζωή της χώρας με εξαίρεση τη «Χρυσή Αυγή» και τους Έλληνες του Κασιδιάρη. Οι ευθύνες των εσωτερικάκηδων που αποτελούν τους δραπέτες του τέρατος στην πρώτη διάσπαση και των συνασπισμο-πασόκων στη δεύτερη είναι τεράστιες γιατί αυτοί το εξέθρεψαν και δεν έχουν εγκαταλείψει τίποτα από την τροφή που του δίναν τόσα χρόνια, αυτό το δηλητήριο για τις μάζες, αυτό το σαμποτάρισμα της χώρας: την προσπάθεια τους να αλώσουν το κράτος από τα μέσα με διαρκή πραξικοπήματα και με μια ανερυθρίαστη λαϊκίστικη δημαγωγία, να ελέγξουν με τη βία τα ΜΜΕ και τους δικαστές, να σκοτώσουν τη βιομηχανική αλλά και την αγροτική και την επιστημονική ανάπτυξη της χώρας, να αντισταθμίσουν αυτό το σαμποτάζ ανοίγοντας τα σύνορα της χώρας και της Ευρώπης στην ξένη φθηνή εργατική δύναμη με αποτέλεσμα να δυναμώσουν τους έλληνες και κυρίως τους ευρωπαίους φασίστες. Και ο κατάλογος είναι ατέλειωτος. Και γι αυτό πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει σωσμός για τη Νέα Αριστερά και για ό,τι ίσως αυτονομηθεί από την σημερινή αντιπολίτευση του Σύριζα. Άλλωστε όλοι χωράνε σαν συνιστώσες ενός αντιδημοκρατικού αντιευρωπαϊκού ρωσόφιλου μετώπου και έτσι τους δουλεύει ο Τσίπρας απ τη μια μεριά κι ο ακόμα πιο σκοτεινός Λαλιώτης απ την πλευρά του ΠΑΣΟΚ.
Αλλά κανείς τους δεν είναι σαν το τέρας Σύριζα που φτιάχνει η συμμορία Τσίπρα-Παππά με τον Κασσελάκη. Το ότι το τέρας σκοτώνει τα συλλογικά όργανα, δηλαδή ότι τα υποδουλώνει στον Φύρερ, είναι το πιο σημαντικό. Αυτό σημαίνει το σύνθημα: «Σύριζα των μελών». Σημαίνει Σύριζα «όχι των Συλλογικών Οργάνων». Αυτό σημαίνει ότι τα μέλη θα μιλάνε με τα δημοψηφίσματα. Δημοψηφίσματα σημαίνει ότι τα μέλη θα απαντάνε στα ερωτήματα που τους βάζει ο αρχηγός και θα απαντάνε ατομικά χωρίς συλλογικές ζυμώσεις γιατί αυτές οι ζυμώσεις θέλουν έναν περιορισμένο αριθμό μελών σε οργανώσεις βάσης και σε ενδιάμεσα αντιπροσωπευτικά όργανα. Αντίθετα στα δημοψηφίσματα τις απαντήσεις τις δίνουν τα άτομα, δηλαδή τα μεμονωμένα μέλη και είναι αυτές που τους υποβάλει η κομματική Κοινή Γνώμη, την οποία δημιουργεί ο προπαγανδιστικός μηχανισμός που έχει στήσει ο Αρχηγός. Όλοι και όλα αμφισβητούνται εκτός από τον Αρχηγό. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν πει το «Βρείτε μου αντίπαλο και πάμε» ο Κασσελάκης έκλεισε ως εξής την εισηγητική ομιλία του στο Συνέδριο: «Ο Σύριζα χρειάζεται Επανίδρυση, Η Επανίδρυση χρειάζεται Ενότητα και η Ενότητα χρειάζεται έναν Πρόεδρο που δεν αμφισβητείται» (η υπογράμμιση δική μας).
Αυτή είναι η έννοια του αρχηγού του ναζιστικού κόμματος, του Φύρερ. Τα μέλη του κόμματος δεν είναι ενωμένα μεταξύ τους μέσω των συλλογικών οργάνων τους, της βάσης ή της κορυφής, ή των ενδιάμεσων ή των πιο μαζικών όπως είναι τα Συνέδρια, αλλά είναι ενωμένα μέσω του Αρχηγού τους, που τη θέληση του κατεβάζουν στη βάση τα στελέχη του δούλοι. Είναι τα μέλη άτομα, οι τσακισμένοι μικροαστοί, οι ατομικοποιημένοι χωρίς δικά τους κόμματα, χωρίς συνδικάτα, χωρίς οργανώσεις γειτονιάς, εργάτες, μικροεπαγγελματίες, μικροαγρότες. Η διαστρεβλωμένη συλλογική συνείδηση, η κοινωνική συνείδηση τέτοιων ανθρώπων περνάει μέσα από τον Αρχηγό. Είναι η κοινή πίστη στον Αρχηγό που τους ενώνει μεταξύ τους. Δηλαδή ένας τέτοιος αρχηγός νοιάζεται πρώτα απ όλα για αυτούς του φτωχούς πάλι αδιαμεσολάβητα, με απευθείας επαφές μαζί τους. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, τη λογική Χίτλερ, Τραμπ, Πούτιν δεν θα σωθούν αυτοί με το να οργανωθούν μεταξύ τους. Απλά θα πουν τον πόνο και τον πόθο τους στον Αρχηγό, στο «ηχείο» τους, και αυτός θα πολεμήσει και θα κινήσει το κόμμα του και το κόμμα του θα πάρει το κράτος, και αυτός θα γίνει πρωθυπουργός και θα εγχειρήσει το κράτος και θα το βάλει επιτέλους στην υπηρεσία του μικρού προδομένου, εγκαταλελειμμένου ανθρώπου. Και αυτό το κράτος θα σαρώσει τους υπονομευτές του Αρχηγού που είναι οι εχθροί του λαού. Αυτή είναι η φασιστική δικτατορία.
Και ένας τέτοιος αρχηγός δεν μπορεί να μην ενσωματώνει στα μάτια τους την ευρύτερη κοινωνική συνείδηση των μαζών την ώρα που σε παγκόσμια κλίμακα η ταξική και η δημοκρατική διεθνιστική ενότητα των λαών είναι σε κρίση. Και αυτή είναι μια εθνική συνείδηση, στρεβλή, φασιστική γιατί είναι δι αντιπροσώπου. Και αυτή είναι σε όλο και πιο μεγάλη άνοδο όταν ζώνουν την κάθε χώρα, ειδικά την Ευρώπη οι φλόγες του πολέμου. Δεν μπορεί ο Αρχηγός να μην είναι ταυτόχρονα η ενσάρκωση του πιο άδολου πατριωτισμού. Δεν μπορεί ο Αρχηγός να έχει οποιαδήποτε σχέση με εκείνον τον «εθνομηδενιστικό» Σύριζα όπως τον κατηγορούσαν οι εθνικιστές, (ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για έναν καιροσκοπικό επιλεκτικό εθνικισμό και έναν κούφιο φιλορωσικό διεθνισμό, για έναν τροτσκισμό). Γι αυτό το έδιωξε ο Αρχηγός αυτό το κομμάτι του Σύριζα και αυτό πήγε να φτιάξει τη Νέα Αριστερά. Το ίδιο δεν μπορεί ο Αρχηγός να καταναλώνεται στην πολιτική εκείνου του ΣΥΡΙΖΑ που επικεντρώθηκε στα φύλα, ή στο περιβάλλον ή στα ανοιχτά σύνορα και στους μετανάστες και δεν ασχολήθηκε με το ψωμί του ελληνικού λαού και ξέχασε την παραγωγή της Ελλάδας. Έτσι έχουμε τον τάχα ρεαλιστικό ΣΥΡΙΖΑ που (βέβαια πάλι δεν μιλάει για βαριά βιομηχανία) αλλά θέλει και αγαπάει τις επιχειρήσεις και ο Αρχηγός το καταλαβαίνει αυτό γιατί ενώ είναι τόσο αφοσιωμένος φίλος των φτωχών είναι ταυτόχρονα και επιτυχημένος επιχειρηματίας που μπορεί να τον εμπιστεύεται και η αστική τάξη. Επίσης αφού είναι σίγουρος πατριώτης μπορεί να συνεργάζεται και με το ξένο και μάλιστα με το Αμερικάνικο κεφάλαιο.
Πραγματικά αυτός ο Αρχηγός ανάλαβε να διορθώσει όλα τα στραβά του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά που είχαν διαπιστώσει και οι μάζες και να καθαρίσει με μια σκούπα τα στελέχη που εμπόδιζαν τη νέα Πορεία. Πρόκειται για μια νέα γραμμή που οικοδομείται στη βάση της επέμβασης τάχα ενός ανώτερου πνεύματος που έρχεται έξω από το κόμμα για να σώσει και να ξαναιδρύσει τον Σύριζα. Τις βάσεις της νέας γραμμής τις είχε βάλει ιδιαίτερα στο ζήτημα της παραγωγής ο ίδιος ο Τσίπρας και αντιστοιχεί στη εποχή που ο κεντρικός στόχος για τους ρωσόδουλους στην Ελλάδα δεν είναι η καταστροφή των μεγάλων σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων η οποία ουσιαστικά έχει ολοκληρωθεί. Ο κεντρικός στόχος τους είναι να διατηρείται σε μια σχετική δημοσιονομική ισορροπία η μισοκατεστραμμένη Ελλάδα και με μια επιφανειακή συμμόρφωση της στην εξωτερική πολιτική της ΕΕ ώστε να αποσπάσει την εμπιστοσύνη της Δύσης. Μόνο έτσι θα μπορούν οι ρωσόδουλοι πρωθυπουργοί να υπονομεύουν κυρίως την Ευρώπη όσο μπορούν περισσότερο και στην πιο κρίσιμη στιγμή να ανατινάξουν τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Ταυτόχρονα οι ίδιοι πρέπει να φροντίζουν να φασιστικοποιήσουν την ίδια την Ελλάδα στο εσωτερικό. Αυτά και τα δύο, ιδίως το δεύτερο χρειάζονται ένα φασιστικό κόμμα με δυτική φιλελεύθερη μορφή και με πουτινική ψυχή.
Αυτό το ρόλο έχει αναλάβει να παίξει ο Κασσελάκης.
Η βασική αποστολή του Κασσελάκη είναι να πρωτοστατήσει με το κομματικό του στίφος στις εκκαθαρίσεις και τον έλεγχο των δύο πυλώνων της κρατικής εξουσίας που δεν ελέγχουν ακόμα οι ρωσόφιλοι: την τηλεόραση και τη Δικαιοσύνη. Αυτά θα τα κάνει ως φιλοδυτικός φιλελεύθερος. Από κει και πέρα δεν ξέρουμε τι θα τον κάνουν τα αφεντικά του. Το σίγουρο είναι ότι ο Σύριζα που θα έχει φτιάξει θα είναι το πιο αποκρουστικό εργαλείο φασισμού πανέτοιμο για οποιαδήποτε πουτινική χρήση.
Το μεγαλύτερο όπλο του στον δυτικό καθησυχασμό είναι η επίδειξη της σεξουαλικής του ταυτότητας που τον εμφανίζει σαν τον πιο συνεπή και πολιτιστικά τολμηρό φιλελεύθερο ηγέτη στον πλανήτη. Αυτό είναι ένα αρνητικό στοιχείο στην εσωτερική του πολιτική γιατί ο ίδιος αυτός ο μέσος «απλός ανθρωπάκος» που ο μικρός Φύρερ θέλει να εκφράσει στη χώρα περιφρονεί τους ομοφυλόφιλους. Γι αυτό άλλωστε φροντίζει τελευταία να κινείται όσο γίνεται χωρίς τους οικογενειακούς του δεσμούς. Όμως το βασικό στο φασισμό είναι τα πολιτικά του συνθήματα, η πολιτική ιδεολογία, η απήχηση της πολιτικής του γραμμής και κυρίως της πράξης του στις μάζες. Αυτές στις παραμονές των φασιστικών κινημάτων είναι τόσο απελπισμένες, τόσο θυμωμένες με τις πολιτικές δυνάμεις που θεωρούν ως καθεστωτικές ώστε κάθε νέο καθεστώς που μεταμφιέζεται σαν ριζοσπαστική αλλαγή ακόμα και σαν επανάσταση μπορούν να το αγκαλιάσουν αν το θεωρήσουν δικό τους. Και τότε συγχωρούν οτιδήποτε θεωρούν σαν προσωπικό ελάττωμα του δικού τους ηγέτη. Γι αυτό το λόγο δεν πρέπει κανείς να υποτιμάει τον καταστροφικό και καταπιεστικό ρόλο που μπορεί να παίξει το φουσκωμένο παγώνι στα πλαίσια ενός τόσο σάπιου και κρυφοφασιστικού πολιτικού συστήματος όσο του σημερινού ελληνικού. Τον Κασσελάκη τον φέρνουν και τον παχαίνουν για την εξουσία όχι μόνο οι Τσίπρες αλλά όλοι οι Μητσοτάκηδες, οι Κουτσούμπες, οι Ανδρουλάκηδες, οι Βελόπουλοι, οι Νάτσηδες και προπάντος οι ναζικασιδιαρέοι. Ο μικροαστός που έχουν ταλαιπωρήσει και δημιουργήσει εδώ και χρόνια που ανακουφισμένος και χαμογελαστός χειροκροτούσε με μανία τον Φύρερ που του είχαν κατασκευάσει όλοι αυτοί στο Συνέδριο του Σύριζα πρέπει να ανησυχήσει πολύ, παρά πολύ τη χώρα. Σας συνιστούμε να ακούσετε την ομιλία που διάβαζε, ιδιαίτερα μετά το 50 λεπτό. Όποιος και αν είναι ο λογογράφος έχει αφομοιώσει καλά τις εθνικοσοσιαλιστικές συνταγές.
Καλούμε κάθε δημοκρατικό άνθρωπο να παλέψει και να εμποδίσει τον Σύριζα να πάρει πάνω του. Το τέρας πρέπει να συντριβεί τώρα. Τώρα πάνω στη γέννα του Φυρερίσκου του. Τώρα που κυνηγάει και γιουχάρει όσους του αντιστέκονται και αυτοί ανταπαντούν. Παρόλο που ο Τσίπρας καθάρισε το κόμμα του από όσους θα αμφισβητήσουν το δημιούργημα του μετά την επερχόμενη ήττα του στις ευρωεκλογές, αυτή πρέπει να γίνει συντριπτική. Δεν πρέπει να του δοθεί χρόνος να ανασάνει.
* Βέβαια τη μεγαλύτερη ώθηση στην Αντιπολίτευση να προχωρήσει στην εξέγερσή της την έδωσε εκείνη τη στιγμή το βαρύ πυροβολικό του Κασσελάκη και ψυχικός αρχηγός όλης της φασιστικής μικροαστικής βάσης του, ο Πολάκης.
Ο Πολάκης όχι μόνο είχε παραταχθεί με τους 17 που είχαν υπογράψει για τη σύγκληση της Πολιτικής Γραμματείας αλλά τώρα ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του έκανε δημόσια αυτοκριτική λέγοντας «Είμαι σε δύσκολη θέση απέναντί σας, γιατί στήριξα τον Κασσελάκη το καλοκαίρι». Αυτή η τοποθέτηση του πιο εμβληματικού υποστηρικτή του Κασσελάκη για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έδωσε την απόλυτη εγγύηση της νίκης στην Αντιπολίτευση για να εφορμήσει.
** Αλλά ο πρωταθλητής της προβοκάτσιας και της διπροσωπίας ήταν ο Πολάκης Γιατί όταν η ενθαρρυμένη από τον ίδιο Αντιπολίτευση έκανε το σάλτο μορτάλε και μάλιστα ακριβώς τη στιγμή που η Γεροβασίλη απαντώντας στην πρόκληση του Κασελάκη έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία ο λεβέντης σφακιανός, ο άντρακλας, ο μπεσαλής έδωσε το πιο πισώπλατο χτύπημα. Με ανάρτησή στον προσωπικό λογαριασμό του στο facebook κατάγγειλε τη Γεροβασίλη για τη ζημιά που κάνει στο κόμμα μπροστά στις ευρωεκλογές με την υποψηφιότητά της, την κάλεσε να την αποσύρει, και ταυτόχρονα κάλεσε όλα τα μέλη του συνεδρίου να στηρίξουν αποφασιστικά τον Κασσελάκη σαν εγγυητή της νικηφόρας ενότητας για να φύγει η σκοτεινιά και η καταχνιά και να βγει ο ήλιος! (παραφράζοντας τον Κασσελάκη που είχε δηλώσει με το που εκλέχτηκε πρόεδρος ότι «το φως κέρδισε το σκοτάδι»). Η αστραπιαία μεταπήδηση του από το ένα στρατόπεδο στο άλλο, στις δύο πιο κρίσιμες φάσεις της εσωκομματικής σύγκρουσης του ΣΥΡΙΖΑ, και ιδιαίτερα το ότι στην πιο οριακή στιγμή της, όχι μόνο στήριξε τον Κασσελάκη αλλά φρόντισε να φανατίσει τα μέλη του συνεδρίου κατά της Γεροβασίλη, είναι αποκαλυπτική για το πόσο μεθοδευμένα αλλά και ύπουλα κινήθηκε η αληθινή ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για να ρίξει την Αντιπολίτευση στη μήνη ενός συνεδρίου εξοργισμένου με τους «υπονομευτές».