Έτσι η ευέλικτη σε κάθε “στραβή” ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αφενός κατεύνασε την ανησυχία της βάσης για μία καταγγελία βιασμού που ξέσπασε στην αυλή ενός κόμματος που εμφανίζεται σαν προστάτης των αδύναμων και ιδιαίτερα των γυναικών απέναντι στη βία, και από την άλλη έκλεισε το μάτι στα μικρομεσαία στελέχη του για επίθεση στο θύμα. Αυτοί οι κομματικοί “φρουροί” που το μέλημα τους από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι να δικαιώσουν το δόγμα Πολάκη ότι πρέπει να εξοντωθεί πολιτικά και ηθικά κάθε πρόσωπο στην πολιτική, στη δημοσιογραφία και στην κοινωνία, που στέκεται εμπόδιο στην εξουσία του κόμματός τους, για να είναι “αλλιώς” την επόμενη φορά, καταπιάστηκαν με μία τρομερή φούρια να εξαπολύουν χυδαίες επιθέσεις στο θύμα, σε τέτοιο βαθμό που αναγκάστηκε η ίδια η ηγεσία να τους μαζεύει, φτάνοντας μέχρι την παραδειγματική διαγραφή ενός μέλους της νομαρχιακής επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ στη Λάρισα.
Η καταγγέλλουσα Ελ. Χρονοπούλου είναι δικηγόρος, υπάλληλος της νομικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και από τον Ιούνη του 2022 μέλος του πολιτικού συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ τέταρτη στην κατάταξη με τη στήριξη Ανδρουλάκη. Η καταγγελία έγινε το 2020 αμέσως μετά το συμβάν. Ο καταγγελόμενος Γεωργούλης είναι γνωστός ηθοποιός και ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ από το 2019.
Η καταγγελία για βιασμό και ξυλοδαρμό κατά του Γεωργούλη δεν θα γινόταν ποτέ γνωστή. Η ίδια επέλεξε να την κάνει στην εισαγγελία του Βελγίου χωρίς δημοσιότητα. Η δημοσιότητα για μία τέτοια καταγγελία σημαίνει ότι πρέπει να σηκώσεις ένα δυσβάσταχτο βάρος από το οδυνηρό πολιτικό και προσωπικό κόστος που συνεπάγεται. Πρόκειται για το κόστος που έχουν ήδη αντιμετωπίσει τα θύματα του ελληνικού MeToo στο θέατρο και στον αθλητισμό όταν μετά το πρώτο ξέσπασμα δέχθηκαν μία εκστρατεία φίμωσης και βρέθηκαν μπροστά σε ένα όργιο κουκουλώματος με επικεφαλής την ψευτοαριστερά.
Η καταγγελία της Ελ. Χρονοπούλου έγινε γνωστή μόνο αφού η πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μετσόλα έκανε μία λιτή ανακοίνωση, ανάμεσα σε πολλές άλλες, τη Δευτέρα 17 Απρίλη, μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ότι οι βέλγικες αρχές ζήτησαν την άρση της ασυλίας του Γεωργούλη, γιατί έτσι ήταν υποχρεωμένη να κάνει λόγω διαδικασίας.
Δεν είναι απλά μία “ποινική υπόθεση”, είναι εγκληματική κατάχρηση πολιτικής εξουσίας. Η βρώμικη στάση Ανδρουλάκη
Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι από τις πιο σοβαρές υποθέσεις κακοποίησης γιατί ο δράστης έχει την ιδιότητα του ευρωβουλευτή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης της Ελλάδας και το θύμα όταν δέχτηκε την επίθεση ήταν υπάλληλος στο χώρο του Ευρωκοινοβουλίου, και στενή συνεργάτιδα του αρχηγού του τρίτου σε πολιτική δύναμη κοινοβουλευτικού κόμματος της χώρας. Πρόκειται συνεπώς για μία υπόθεση που αφορά άμεσα την πολιτική σκηνή της χώρας και η εξέλιξη της καθορίζεται σε ένα μεγάλο βαθμό από τη στάση των πολιτικών κομμάτων.
Ο βιασμός και ξυλοδαρμός από ένα πολιτικό στελέχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ευρωβουλευτή, άσχετα από τη συμμετοχή του σε κομματικά όργανα, και θύμα μία υπάλληλο της ευρωβουλής, έχει έντονα πολιτικό χαρακτήρα, γιατί έχει τα χαρακτηριστικά της κατάχρησης της θέσης και της πολιτικής εξουσίας για άσκηση βίας. Το πολιτικό κόμμα με το οποίο εκλέχτηκε ο Γεωργούλης έχει την ευθύνη να αποδείξει ότι δεν ανέχεται τέτοια φαινόμενα στις τάξεις του και στην κοινωνία αλλά κυρίως ότι εκεί που ασκεί εξουσίαδεν επιτρέπει τέτοιες συμπεριφορές. Μόνο όταν αποδοθεί αυτή η διάσταση προστατεύεται και το ίδιο το θύμα, αλλά και τα πρόσωπα που βρίσκονται εκτεθειμένα στο χώρο που κινείται ο κακοποιητής. Κανένας όμως δεν ζήτησε έναν τέτοιο λογαριασμό από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι αυτό εύκολα κάνανε γαργάρα στον ΣΥΡΙΖΑ όλες τις καταγγελίες που έρχονται συνέχεια στο φως για την κακοποιητική συμπεριφορά του Γεωργούλη σε εργαζόμενους στο γραφείο του. Τα ρεπορτάζ αναφέρονται σε τρεις καταγγελίες που είχαν γίνει ενάντια στον ευρωβουλευτή, δύο από ασκούμενες στο γραφείο του για κακοποιητική συμπεριφορά, εργασιακό εκφοβισμό και ξυλοδαρμό, και μία από άντρα πρώην συνεργάτη του για εργασιακό εκφοβισμό. Και στις τρεις αυτές περιπτώσεις οι καταγγελίες και οι έλεγχοι έγιναν εσωτερικά και δεν προχώρησε κανένα μέτρο εναντίον του ευρωβουλευτή προφανώς γιατί είχε την προστασία του κόμματος του, και κάθε καταγγελία έβρισκε πολιτικό τοίχο. Σύμφωνα επίσης με στοιχεία που δημοσιεύουν τα ρεπορτάζ οι παραιτήσεις από το γραφείο του ήταν συνεχείς, ενώ ο ίδιος επέλεγε κυρίως ασκούμενους οι οποίοι ήταν χαμηλόμισθοι που έφευγαν ο ένας μετά τον άλλο (https://www.thetoc.gr/politiki/best-of-internet/georgoulis-broxi-oi-paraitiseis-apo-to-grafeio-tou-itan-koino-mustiko-stis-bruxelles-to-asximo-klima/). Η καταγγελία της Ελ. Χρονοπούλου ήταν η τέταρτη στη σειρά. Κανένας δεν έπεσε από τα σύννεφα στις Βρυξέλλες.
Αυτές οι καταγγελίες γελοιοποιούν τον Παπαδημούλη και τον Κούλογλου που ισχυρίζονται ότι είχαν μόνο ακούσει φήμες για τον Γεωργούλη για τις οποίες το μόνο που έκαναν ήταν να ρωτήσουν τον ίδιο (!!!) Ήταν δύσκολο άλλωστε να υποστηρίξουν ότι δεν είχαν ακούσει τίποτα για τον Γεωργούλη, γιατί είχε βουίξει ο τόπος. Για αυτό αναγκάστηκαν να βγουν και να πουν αυτά που είπαν μπας και γίνουν πιστευτοί όταν διαβεβαίωναν ότι δεν γνώριζαν.
Κι όμως όλα αυτά δεν πολύ-ακούγονται στις συζητήσεις στην τηλεόραση γιατί πρώτος από όλους δεν αποκαλύπτει αυτή την πλευρά της υπόθεσης ο ίδιος ο Ανδρουλάκης που δεν θέλει καθόλου να χαλάσει τη συμμαχία του με το ΣΥΡΙΖΑ για να υπερασπιστεί ακόμα και το ίδιο του το στέλεχος και το κόμμα του. Μετά το ξέσπασμα της πολιτικής επίθεσης των συριζαίων ενάντια στο θύμα, ρωτήθηκε για τις μετεκλογικές συνεργασίες. Δεν κουνήθηκε ρούπι από την προηγούμενη τοποθέτηση του περί «προγραμματικών συγκλίσεων» που σημαίνει συγκυβέρνηση με ΣΥΡΙΖΑ: «Έχω πει ξεκάθαρα: Με ένα ισχυρό διψήφιο ποσοστό ξεκινάμε προγραμματικές συζητήσεις βάσει των προτεραιοτήτων που έχουμε για να αλλάξουμε την Ελλάδα. Έχω πει επίσης ότι τα πρόσωπα τα οποία θα πρωταγωνιστήσουν σε αυτή την κυβέρνηση, πρέπει να είναι κοινής αποδοχής».
Το ΠΑΣΟΚ ζητάει απλά από τον ΣΥΡΙΖΑ να μαζέψει τους πιο κανίβαλους από τα στελέχη του που πετάνε πέτρες, κάτι που ο Τσίπρας σπεύδει να το κάνει για να μην εξοργίζει τη βάση του ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε ο αρχηγός του να είχε βγει θαρρετά από την πρώτη στιγμή να στηρίξει δημόσια την αλήθεια της καταγγελίας της στενής συνεργάτιδας του, αλλά δεν το έκανε. Υποστήριξε μόνο το δικαίωμα της στην καταγγελία ενώ λέει διαρκώς ότι πρόκειται για μία ποινική και αυστηρά προσωπική υπόθεση της καταγγέλλουσας χωρίς πολιτικές προεκτάσεις για την οποία θα περιμένει κι αυτός όπως ο ΣΥΡΙΖΑ να αποφανθεί η δικαιοσύνη. Φρόντισε να δώσει τεράστια έμφαση στην ανάγκη της προστασίας των προσωπικών δεδομένων του θύματος απέναντι στη διαρροή του ονόματος της, με τέτοια επιμονή που έκανε το θύμα να φαίνεται ένοχο, και εύκολος στόχος. Όμως όσοι δίνουν την έμφαση στη διαρροή του ονόματος θέλουν να προστατέψουν τον Σύριζα και τον φιλοσυριζαίο Ανδρουλάκη από την οργή της βάσης του ΠΑΣΟΚ.Αυτός είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει στο δρόμο που ακολούθησαν για χρόνια ολόκληρα οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ που έχουν νομιμοποιήσει κάθε μορφής πολιτική και συνδικαλιστική βία του σοσιαλφασισμού ενάντια σε στελέχη του. Τώρα συγχωρούν και το βιασμό.
Η λάσπη του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον του θύματος: “Με τα θύματα μέχρι αποδείξεως του εναντίου”!
Ήταν λοιπόν έτοιμο το έδαφος για το πιο ξεδιάντροπο κόμμα στην ελληνική πολιτική σκηνή, αμέσως μετά την ανακοίνωση της Μετσόλα, να σπεύσει α) να διαρρεύσει το ίδιο το όνομα του θύματος μέσω δικών του ανθρώπων, σύμφωνα με πλήθος καταγγελιών δημοσιογράφων στα κανάλια και στον τύπο, μόνο και μόνο για να το κατηγορήσει ότι προέρχεται από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, ώστε να βάλει από την αρχή στο κάδρο την υποψία της πολιτικής δίωξης του κατηγορούμενου, και β) να κυκλοφορήσει το ψέμα ότι η καταγγελία έγινε τώρα προεκλογικά, για κάτι που έγινε τρία χρόνια πριν. Αυτό το ψέμα γρήγορα κατάπεσε, αφού αποδείχτηκε ότι η καταγγελία έγινε άμεσα από το θύμα το 2020 και η όποια καθυστέρηση, που σε κάθε περίπτωση ήταν βολική για τον κατηγορούμενο και όχι για το θύμα, ήταν θέμα των βέλγικων αρχών. Μάλιστα, ο Γεωργούλης είχε όλη την άνεση στο μεταξύ να φιγουράρει σαν υπερασπιστής του MeToo. Χρειάζεται θράσος για να ισχυρίζεσαι ότι μία υπόθεση που έχει συρθεί σε βάρος του θύματος έπρεπε να μπει σε αναστολή όταν τελικά έφτασε η ώρα των κατηγοριών για να μην πληγεί το προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά. Τι προσβολή για το θύμα!
Ενώ είχε ετοιμάσει το έδαφος της λάσπης κατά του θύματος, ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε ταυτόχρονα την απομάκρυνσή του με τη σύμφωνη γνώμη του ίδιου, όχι γιατί πείστηκε από το θύμα για την ενοχή του κατηγορούμενου για το έγκλημα, αλλά γιατί δεν έπρεπε να βαραίνει το ΣΥΡΙΖΑ η καταγγελία όσο θα εξετάζεται η υπόθεση από τη δικαιοσύνη! Έτσι ανοιχτά και κυνικά, ξεφορτώθηκε προεκλογικά αυτό το βαρίδι, και συνέχισε στην πράξη να τον υπερασπίζεται. Αυτή τη μεθόδευση την περιγράφει με σαφήνεια η Αυγή σε ένα άρθρο της 19/4 που έχει τίτλο “Επί της αρχής” (https://www.avgi.gr/editorial/445643_epi-tis-arhis) και αποτελεί μνημείο υποκρισίας και πολιτικού κυνισμού. «Επί της αρχής» εξηγεί ότι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πάντα με τα θύματα, δεν πρέπει οι συριζαίοι να βρίζουν δημόσια το θύμα (!) με επιχειρήματα του τύπου “τώρα το θυμήθηκε” και σιγά να μην έκανε βία αυτός ο “εμφανίσιμος και επιτυχημένος” για να πάει με γυναίκα (εδώ η Αυγή εξωραϊζει τη φρασεολογία που χρησιμοποιούν οι συριζαίοι). «Επί του συγκεκριμένου» όμως, όπως εξηγεί στη δεύτερη παράγραφο η καταγγελία, όποτε και να έγινε (μπορεί δηλαδή και να μην έγινε το 2020, να υπήρξε κάποιου είδους συνωμοσία, ίσως;), δεν σημαίνει αυτόματα ενοχή, και τελικά: “Προκαλούν ερωτήματα ο χρόνος και η τριετία που μεσολάβησε από την καταγγελία έως το αίτημα άρσης ασυλίας; Αναμφίβολα”. Έτσι, το “επί της αρχής” μετά την ανάλυση “επί του συγκεκριμένου” διαμορφώνεται στο τέλος επί λέξει στο άρθρο ως εξής: “Επί της αρχής, λοιπόν, με τα θύματα μέχρις αποδείξεως του εναντίου” (!!!). Όμως ή είναι θύματα ή δεν είναι. Αν είναι θύματα είσαι μαζί τους, τελεία. Αν είναι θύματα και υπάρχει κάτι εναντίον τους να αποδειχθεί τότε έχουμε να κάνουμε με ναζιστικού τύπου επίθεση στα θύματα. Μπορεί κάποιος να είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου, και αυτό είναι το τεκμήριο της αθωότητας που έχει θεσπιστεί υπέρ του κατηγορούμενου. Τα θύματα δεν είναι κατηγορούμενοι. Η Ελ. Χρονοπούλου δεν είναι κατηγορούμενη. Κατηγορούμενος είναι ο Γεωργούλης.
Όταν όμως ο Τσίπρας πήρε το μικρόφωνο για να φωνάζει γεμάτος θέρμη ότι “εμείς είμαστε με τα θύματα” δεν ζήτησε να συναντηθεί με την Ελ Χρονοπούλου για να ακούσει καμιά φορά και το θύμα. Τι σημαίνει είμαστε με τα θύματα; Να, εδώ μπροστά του είναι το θύμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να συγκροτήσει δική του επιτροπή διερεύνησης του ζητήματος με σκοπό να καταθέσει επίσης τα όποια στοιχεία προκύψουν στη βέλγικη δικαιοσύνη. Πόσους τόνους υποκρισίας χρειάζεται για να “περιμένεις να αποφανθεί η δικαιοσύνη” χωρίς να κουνήσεις ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι για τη βοηθήσεις, και την ίδια ώρα να την κατηγορείς για καθυστέρηση.
Η συγκάλυψη της ηγεσίας Μητσοτάκη και η άθλια στάση του ψευτοΚΚΕ
Η ηγεσία Μητσοτάκη προώθησε από την πρώτη στιγμή στα στελέχη του τη γραμμή ότι δεν πρέπει να καταγγέλλουν τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί έτσι θα τον δικαιώσουν όταν κατηγορεί όλη τη ΝΔ για κάθε παραστράτημα ενός στελέχους της. Ο Μητσοτάκης είναι ο πρώτος που έχει δικαιώσει τον ΣΥΡΙΖΑ όταν φροντίζει αμέσως να αποκεφαλίζει τα στελέχη του στον παραμικρό ψίθυρο και μάλιστα με την πιο έντονη αποδοκιμασία αφήνοντας τα έκθετα στη γενική κατακραυγή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ απομάκρυνε τον Γεωργούλη σαν αθώα Ιφιγένεια. Εδώ υπάρχει μία ποινική δίωξη εισαγγελίας ξένου κράτους, που θα ασκηθεί αμέσως μόλις αρθεί η ασυλία, δεν υπάρχει μία φήμη, δεν πρόκειται για καμία ανάρτηση Πολάκη, πρόκειται για μία διαδικασία που κινήθηκε από καταγγελία γυναίκας υπαλλήλου κατά ευρωβουλευτή για κακούργημα, για βιασμό και ξυλοδαρμό, ενώ ο ίδιος έχει στην πλάτη του καταγγελίες τουλάχιστον άλλων τριών υπαλλήλων για κακοποιητική συμπεριφορά. Από την άλλη υπάρχει από το ΣΥΡΙΖΑ μία δραστήρια υπεράσπιση του Γεωργούλη και μία χυδαία επίθεση στο θύμα. Ούτε είναι η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει κακοποιητές σαν κόμμα. Με τον ίδιο τρόπο είχε προσφέρει τη βοήθεια του στο Μαδούρο για να φιμώσει τις καταγγελίες των γυναικών εργαζόμενων στην πρεσβεία της Βενεζουέλας για σεξουαλική κακοποίηση χωρίς να ζητήσει μία συγνώμμη όταν οι γυναίκες αυτές τελικά δικαιώθηκαν στα δικαστήρια.
Κανένας από τους πιο πάνω δεν συγκρίνεται σε αθλιότητα με το ψευτοΚΚΕ που έκανε σαν να μην έχει γίνει τίποτα απολύτως. Αυτή είναι η ανακοίνωσή του: «Άλλη μια υπόθεση κακοποίησης γυναικών που πρέπει να διερευνηθεί, άλλη μια αποκρουστική αντιπαράθεση, με στοιχεία κουτσομπολιού, που αφήνει στο απυρόβλητο το κρίσιμο ζήτημα, που είναι καταγγελίες να σέρνονται για χρόνια και τα θύματα να παραμένουν εντελώς απροστάτευτα, ακόμη και για τη στοιχειώδη προστασία των προσωπικών τους δεδομένων». Φταίει η βελγική δικαιοσύνη και οι κακοί δημοσιογράφοι “επί της αρχής”. Κατά τα λοιπά, πρόκειται για άλλη μία υπόθεση κακοποίησης γυναικών, δεν είναι και τίποτα με το οποίο αξίζει να ασχοληθεί κανείς ιδιαίτερα, όπως πρόκειται για άλλο ένα ατύχημα όταν αυτό γίνεται στην «πολυεθνική» Cosco. Το ψευτοΚΚΕ όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τα θύματα “μέχρι αποδείξεως του εναντίου”. Όπως “επί του συγκεκριμένου” για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία φταίει το ΝΑΤΟ ή ΕΕ και τελικά οι ίδιοι οι Ουκρανοί που “δεν είναι και τόσο θύματα αφού είναι και λίγο ναζί”, και φέρανε τη Ρωσία σε μία τόσο δύσκολη θέση που για να “σπάσει την περικύκλωση” της χρειάστηκε να δολοφονήσει, να βιάσει, να ισοπεδώσει. Την ίδια κατανόηση στις ανάγκες της Ρωσίας έδειξαν και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όταν απείχαν από το ψήφισμα για τη σύσταση Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τα ρώσικα εγκλήματα στην Ουκρανία, στα οποία συμπεριλαμβάνονται οι μαζικοί βιασμοί κοριτσιών, γυναικών, μωρών.
Κανένα κουκούλωμα, κανένας συμβιβασμός, κανένα ξέπλυμα για «άλλη μία τέτοια» υπόθεση. Πρέπει να αρθεί άμεσα η ασυλία του Γεωργούλη και να ακολουθήσει σε σύντομο χρόνο η δίκη του. Κυρίως πρέπει μέσα από ένα κίνημα καταγγελίας των πολιτικών προστατών των βιαστών και κακοποιητών γυναικών, να ενθαρρυνθούν οι γυναίκες-θύματα να καταγγείλουν τους βασανιστές τους.