Ωστόσο δεν υπάρχει τίποτα το ανεξήγητο σε αυτή τη μεταμφίεση. Ο εκφασισμός της χώρας μας είναι υποχρεωτικό να συνδυάζεται με τη γενικά αποδεκτή συμμετοχή της στην καρδιά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ ώστε αυτή να μπορεί ολόκληρη, δηλαδή διακομματικά να λειτουργεί σαν ο μεγαλύτερος και πιο ύπουλος δούρειος ίππος του Κρεμλίνου μέσα στην Ευρώπη. Είναι σαν τέτοιος που έχει αναλάβει μέσα της το ρόλο του διασπαστή και κυρίως του προβοκάτορα, ώστε να στέλνει τα υπόλοιπα Βαλκάνια στην αγκαλιά της Μόσχας, πράγμα που ως τώρα έχει πετύχει με την Τουρκία και σε μεγάλο βαθμό με τη Δημ. της Μακεδονίας, ενώ τελευταία το επιχειρεί με την Αλβανία. Αυτό σημαίνει ότι οι όποιες φασιστικές εκκαθαρίσεις στο κράτος και στον τύπο μπορούν να περνάνε στην Ευρώπη μόνο αν πραγματοποιούνται από κυβερνήσεις που να φαίνονται δημοκρατικές φιλοδυτικές και αν τα μέτρα εκκαθάρισης εμφανίζονται σε ένα βαθμό σαν μέτρα εκδημοκρατισμού της Δικαιοσύνης ή του Τύπου. Θεωρούμε ότι είναι μέρος αυτής της δημοκρατικής προσποίησης το γεγονός ότι ο Κασσελάκης εμφανίζεται επίτηδες και σαν ρηξικέλευθος πολιτικός εκπρόσωπος μιας καταπιεσμένης κοινότητας ανθρώπων όπως είναι η ΛΟΑΤΚΙ, την οποία τόσο παράφορα μισούν οι φαιο-«κόκκινοι» ναζιφασίστες και απεχθάνεται κάθε πολιτική καθυστέρηση. Αντίθετα όμως τόσο αυτήν όσο και γενικά τη δημοκρατία και την αριστερά, ο Κασσελάκης και η συμμορία Τσίπρα την εκθέτουν σαν κοινοί προβοκάτορες σε νέα και πολύ μεγαλύτερα χτυπήματα, αφού το πολιτικό τους έργο αποσκοπεί καταρχήν στο να δυναμώσει τους φαιο-«κόκκινους» φασίστες και κάθε σκοταδιστική αντίδραση και καθυστέρηση, όπως απέδειξε άλλωστε ο Πολάκης με τα αντικόβιντ εμβόλια.
Εκεί που είναι αληθινός ο Κασσελάκης είναι μόνο σαν σοσιαλφασίστας, όταν διαλέγει να πάει ειδικά στη Μακρόνησο, δηλαδή σε έναν χώρο μαρτυρίου των υποστηριχτών του επαναστατικού εμφύλιου για να υπονοήσει στην ουσία αυτό που λέει εδώ και χρόνια όλος ο σκληρός σοσιαλφασισμός: ότι θέλει να πάρει εκδίκηση για τον εμφύλιο όχι από την πλευρά του λαού και της επανάστασης, αλλά από την πλευρά του παγκόσμιου νεοχιτλερικού τάχα αντιαμερικανικού μετώπου. Γι αυτό πήγε εκεί και «προσκύνησε» επιδεικτικά μαζί με τον πρώην αρχηγό του στρατού ώστε να γίνει σαφές και στη νέα και στην παλιά αντικομουνιστική αντίδραση ότι την εκδίκηση δεν θα την πάρει ο λαός αλλά το κράτος και το «έθνος» ολόκληρο από τη Δύση όχι επειδή είναι ιμπεριαλιστική αλλά, ως τώρα τουλάχιστον, δημοκρατική.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποια θα είναι τα επόμενα βήματα των σοσιαλφασιστών πραξικοπηματιών. Πάντως είναι γεγονός ότι αν αρπάξουν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα το χρωστάνε επίσης σε ένα πρώτο πολιτικό πραξικόπημα, δηλαδή σε μια μορφή απόλυτου πολιτικού αιφνιδιασμού με την παταγώδη εμφάνιση την τελευταία στιγμή ενός εντελώς άγνωστου και στο κόμμα αυτό και στο λαό υποψήφιου αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Μέσα από αυτή την οπτική πιστεύουμε ότι όσο και να είναι υπεραντιδραστικές, όσο και να έχουν κάνει τεράστιο κακό στη χώρα και όσο και να μην έχουν ποτέ διαφοροποιηθεί από όλα τα σοσιαλφασιστικά πραξικοπήματα του αρχηγού τους όλες οι κομματικές φράξιες που μπήκαν σε αυτή την εκλογική μάχη, δεν υπάρχει σήμερα τίποτα χειρότερο από αυτήν που σπρώχνει στη αρχηγία τον Κασσελάκη. Μάλιστα αυτόματα από την ώρα που εμφανίζεται κάτι τόσο βρώμικο δημιουργούνται αντισυσπειρώσεις που από τη φύση τους είναι θετικές, καθώς είτε θα οδηγήσουν σε μια ήττα της ηγετικής συμμορίας, είτε στην παρεμπόδιση της άνετης δράσης της αν αυτή νικήσει.
Αυτός μάλιστα νομίζουμε είναι και ο λόγος για τον οποίο ο Τσίπρας άφησε τους Πολάκη και Παππά να παίξουν το ρόλο των ανοιχτών συμμάχων του Κασσελάκη (τον Παππά τον έβγαλε από την «ουδετερότητα» μόνο αφού η Αχτσιόγλου δεν δέχτηκε να παραιτηθεί από τον β γύρο), ενώ ο ίδιος ανέλαβε να παίξει το συνηθισμένο κεντρίστικο ρόλο του, που πρώτος με τόση επιτυχία δίδαξε ο τροτσκιστής Α. Παπανδρέου στο «όλον» ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή ανέλαβε να κάνει τον ουδέτερο ή αλλιώς τον φίλο και των δύο αντιμαχόμενων τάσεων ώστε να εμποδίσει την πλειοψηφική οργανωμένη τάση Αχτσιόγλου να αυτονομηθεί πολιτικά από τον ίδιο, πράγμα που θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμα και σε διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε ο κεντρικός πολιτικός στόχος της συμμορίας, οι φασιστικές εκκαθαρίσεις στο κράτος, δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Άλλωστε η εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία είναι για τη συμμορία Τσίπρα μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού για την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας χωρίς την οποία οι εκκαθαρίσεις αυτές δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Κυβερνητική εξουσία όμως σημαίνει συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ του ρωσόδουλου Ανδρουλάκη που ωστόσο ως κόμμα αντιστέκεται ακόμα σε μια υποταγή του στον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το ποιος υποτάσσει ποιον στα αστικά κόμματα όταν συνεργάζονται κυβερνητικά, κρίνεται από το μοίρασμα των θέσεων εξουσίας ανάμεσα τους. Η γραμμή Κασσελάκη είναι η γραμμή ενός κοινού «προοδευτικού» μετώπου, που σημαίνει συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ ενάντια στη ΝΔ. Υποθέτουμε πως αυτό σημαίνει παραχώρηση πολλών θέσεων εξουσίας για το ΠΑΣΟΚ. Η Αχτσιόγλου μιλάει για έναν κυρίως «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αποκλείει συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ αλλά αυτή μάλλον σημαίνει πολιτική αλλά και οργανωτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το μέτωπο. Στο επίπεδο αυτό προς το παρόν μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε για τη φύση της αντίθεσης των δυο γραμμών στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν και όλα δείχνουν ότι έχει σημασία το τι θα κάνουν την Κυριακή και μετά από αυτήν οι Αχτσιόγλου και Τσακαλώτος, εκείνο που θα κρίνει τη μάχη ενάντια στους φαιο«κόκκινους» και στη μεγάλη δικτατορία που ετοιμάζουν για τη συμμετοχή της χώρας μας στον πόλεμο στο πλευρό του νεοχιτλερικού Αξονα, δεν θα είναι το τι θα γίνει μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά έξω από αυτόν και μάλιστα το τι θα γίνει με την πάλη ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως γενικότερα ενάντια στον φασισμό και στο σοσιαλφασισμό. Η μεγάλη και κρίσιμη μάχη είναι αυτή για τη συγκρότηση ενός αντιφασιστικού αντι - φαιο«κόκκινου» μετώπου που θα έχει στο κέντρο της την εργατική τάξη και σαν στόχο την αντιφασιστική δημοκρατική διακυβέρνηση της χώρας.