Συγκεκριμένα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Π. Μαρινάκης δήλωσε πως «μέχρι στιγμής εμείς έχουμε δείξει έμπρακτα τη βοήθειά μας στην Ουκρανία και τον ουκρανικό λαό, έγινε και σχετική επίσκεψη του πρωθυπουργού. Από εκεί και πέρα δεν πρόκειται να γίνει οποιαδήποτε κίνηση που θα διακινδυνεύσει έστω και κατ’ ελάχιστο την αεράμυνα ή την αποτρεπτική ικανότητα της χώρας μας». Ή με άλλα λόγια, «καμιά θυσία για την παλιό-Ουκρανία, αρκετά έχουμε κάνει ως τώρα! Μέχρι κι ο πρωθυπουργός μας την επισκέφθηκε, τι άλλο θέλετε πια!» Δε χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι οι δηλώσεις αυτές γίνονται σε περίοδο που επικρατεί ένα γενικά θετικό κλίμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και όχι ένταση που θα μπορούσε να δικαιολογήσει ίσως μια κάποια άρνηση. Όσο για τη βοήθεια που έχει αναγκαστεί να στείλει η χώρα μας πρόκειται κυρίως για οπλισμό που έχει χαρακτηριστεί «εύχρηστος μη επιχειρησιακά αναγκαίος», δηλ. άχρηστος για τις επείγουσες ανάγκες του πολέμου, ενώ δε λείπουν και τα παζάρια του στυλ «θα δώσουμε παλιά σοβιετικής κατασκευής αντιαεροπορικά και τεθωρακισμένα αλλά θα μας στείλετε σε αντάλλαγμα σύγχρονα δυτικά» που γίνονται όχι σε πνεύμα αλληλεγγύης και προσφοράς όπως ακριβώς αρμόζει απέναντι σε μια χώρα κι έναν λαό που ματώνει για την ελευθερία του αλλά με νοοτροπία συναλλαγής…
Στο ίδιο μήκος κύματος ο καραμανλικός πάντα ρωσόφιλος Δένδιας διαβεβαίωσε ότι «η χώρα δεν πρόκειται να στερηθεί αυτά που είναι απαραίτητα για την άμυνά της και την προστασία των καίριων συμφερόντων της πατρίδας μας». Λες και η αντίσταση της Ουκρανίας στη ρωσική νεοχιτλερική βαρβαρότητα δεν είναι καίρια για το μέλλον και της χώρας μας! Ερωτώμενος ωστόσο σχετικά με το αίτημα της Γαλλίας να στείλει η Ελλάδα αντιαεροπορικά Crotale για την προστασία των Ολυμπιακών αγώνων στο Παρίσι απάντησε με τη γνωστή κτηνώδη αλαζονεία του: «Αλίμονο αν εμείς, η χώρα που έχει υπογράψει αμυντική συμφωνία με τη γαλλική δημοκρατία δεν βοηθήσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες που εκπροσωπούν ό,τι το ελληνικό στον κόσμο αυτό» για να συμπληρώσει ότι τέτοια όπλα διαθέτουμε άλλωστε σε επάρκεια (Σκάι, 26/4). Επιτέλους, να ένα γεγονός που αξίζει τη συμπαράσταση της χώρας μας, όχι μια ξένη υπόθεση όπως είναι η ουκρανική!
Ότι η ελληνική άρνηση να στηρίξει την Ουκρανία σε μια κρίσιμη γι’ αυτή στιγμή – άρνηση που υποστηρίζεται από όλες τις εγχώριες κομματικές ηγεσίες – είναι προσχηματική αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι στα 2021 η Αθήνα είχε στείλει στη Σαουδική Αραβία σε μια περίοδο εντάσεων με την Τουρκία και όχι όπως σήμερα απολύτως καμίας παραβίασης εναέριου χώρου, μια πυροβολαρχία κατευθυνόμενων βλημάτων του συστήματος Patriot. Σκοπός της αποστολής ήταν τότε η προστασία των εγκαταστάσεων της Aramco που είχε δεχτεί επίθεση από τους φιλοϊρανούς Χούθι της Υεμένης. Τότε η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είχε επικαλεστεί καμία τουρκική απειλή προκειμένου να στείλει τη συστοιχία αυτή στη Σαουδική Αραβία η οποία δεν πάλευε για την ανεξαρτησία της όπως η Ουκρανία αλλά έκανε έναν λάθος πόλεμο στο έδαφος μιας άλλης χώρας, της Υεμένης και δεν είχε εχθρό της μια υπερδύναμη αλλά ένα υποπαράρτημα του Ιράν. Ένα χρόνο μετά την αποστολή των Patriot, η επίσημη θέση δια στόματος υπουργού άμυνας Παναγιωτόπουλου ήταν ότι δεν απαιτείται μεταβολή της επιχειρησιακής κατάστασης ενώ «σε περίπτωση που η επιστροφή της εν λόγω συστοιχίας κριθεί σκόπιμη, αυτή δύναται να υλοποιηθεί άμεσα». Πέρασε κι άλλος ένας χρόνος και το Νοέμβρη του ΄23 ο Δένδιας συμφώνησε με το σαουδάραβα ομόλογό του την παράταση της παρουσίας της πυροβολαρχίας στη Σαουδική Αραβία, η οποία στο μεταξύ τα βρήκε με τον άξονα Ρωσίας-Κίνας-Ιράν κι άρχισε να περικόπτει από μόνη της την παραγωγή πετρελαίου σε συντονισμό με τη Ρωσία εκτινάσσοντας την τιμή του. Να σημειώσουμε ότι από τότε δε συνέβη καμία δραματική μεταβολή του ισοζυγίου οπλικών συστημάτων Ελλάδας-Τουρκίας σε βάρος της πρώτης που να μπορεί να δικαιολογήσει σε ένα βαθμό τη διαφορετική στάση της Αθήνας απέναντι στο Κίεβο.
Καθώς η χώρα μας μαχαιρώνει πισώπλατα την ηρωική Ουκρανία, ο διπρόσωπος Μητσοτάκης ολοένα και λιγότερο μπορεί να κρύβει την πραγματική του πολιτική φυσιογνωμία. Μία το ελληνικό βέτο στις ευρωπαϊκές κυρώσεις των εφοπλιστών που έσπαζαν το εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο, μία η αδυναμία δέσμευσης των ρωσικών περιουσιακών στοιχείων, μία η άρνηση ενίσχυσης της ουκρανικής αεράμυνας, μία η υπονόμευση της ευρωπαϊκής αμυντικής ικανότητας με το σαμποτάζ στην παραγωγή πυρομαχικών, ο ισχυρισμός της πολιτικής ηγεσίας του τόπου ότι βρίσκεται στη σωστή πλευρά της ιστορίας, δηλ. με το στρατόπεδο της δημοκρατίας και του αντιφασισμού, δεν πείθει πλέον κανέναν σοβαρό άνθρωπο και αρχίζει να ζώνει με αμφιβολίες την Ευρώπη.