έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Για πολλές δεκαετίες η πολυπληθής αυτή χώρα του Τρίτου κόσμου είχε αναπτύξει μία στρατηγική συμμαχία με τις ΗΠΑ και γενικότερα με τη Δύση. Μετά τις 11 Μάη το Πακιστάν αλλάζει προσανατολισμό και στρέφεται πολιτικά προς το ρωσοκινεζικό νεοχιτλερικό άξονα, μια κίνηση που επισφραγίζεται με την εκλογή του ισλαμοφασίστα Ναβάζ Σαρίφ ως πρωθυπουργού.
Ο Σαρίφ είναι γνωστός για τις φιλοκινεζικές του θέσεις και για την εχθρότητά του απέναντι στο στρατιωτικό κατεστημένο του Πακιστάν, βασικό θεματοφύλακα του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους. Μία από τις δεσμεύσεις που έχει κάνει είναι και η περαιτέρω αναβάθμιση του επιπέδου οικονομικών σχέσεων με το Πεκίνο, ιδιαίτερα η οδική και σιδηροδρομική σύνδεση των δύο σημαντικότερων λιμανιών, του Καράτσι και του Γκβαντάρ, με την Κίνα.
Η ανάδειξη του Σαρίφ στην πρωθυπουργία είναι το αποτέλεσμα μιας σειράς προβοκατσιών και επεμβάσεων που ξεκινούν ήδη από το 2001 με την καλά οργανωμένη από το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό σφαγή των Δίδυμων Πύργων. Ακολούθησε η αμερικάνικη ιμπεριαλιστική εισβολή στο Αφγανιστάν και η προσπάθεια του ισλαμοφασισμού να αποκτήσει μια βάση στα βόρεια σύνορα του Πακιστάν. Τότε ήταν που ο αμερικανός πρόεδρος Μπους ο νεώτερος έδωσε άδεια για την εισαγωγή πυραύλων στα κατασκοπευτικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη που έως πριν το 2004 πετούσαν πάνω από το Πακιστάν και δεν έκαναν τίποτα άλλο απ’ το να παίρνουν φωτογραφίες. Από τότε ξεκίνησαν οι στοχευμένες επιθέσεις που αποφασίζονταν μυστικά από τη ΣΙΑ για να διεξαχθούν στο έδαφος μιας τρίτης χώρας και συνιστούσαν μία κατάφορη ιμπεριαλιστική παραβίαση της εθνικής της κυριαρχίας και μία περιφρόνηση της ανεξαρτησίας της ενώ ως τα σήμερα έχουν κοστίσει τη ζωή σε πολλές εκατοντάδες αμάχων. Ο αριθμός των επιδρομών αυτών αυξήθηκε ιδιαίτερα μετά την ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας από τον Ομπάμα. Υπολογίζεται ότι έως σήμερα έχουν διεξαχθεί περίπου 355 επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στο Πακιστάν.
Το αποτέλεσμα ήταν μία σταδιακή ψύχρανση στις σχέσεις Πακιστάν-ΗΠΑ που αντισταθμίστηκε από μία αντίστοιχη άνοδο των πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών σχέσεων με τη σοσιαλιμπεριαλιστική Κίνα. Η Ρωσία προφανώς καλύπτει την εσωτερική πολιτική της διείσδυση προφανώς πίσω από την Κίνα γιατί αυτοπροσώπως θα ήταν δύσκολο να παίξει αυτό το ρόλο εξαιτίας των από τα 1960 ιδιαίτερα φιλικών σχέσεών της με την εχθρική στο Πακιστάν Ινδία. Ανάμεσα στα 2000-2010 το διμερές εμπόριο ανάμεσα στο Ισλαμαμπάντ και στο Πεκίνο επταπλασιάστηκε. Κινεζικές εταιρίες εργάζονται σε 250 έργα μέσα στη χώρα, στρατιωτικές συμφωνίες έχουν επιτευχθεί για την προμήθεια βαλλιστικών πυραύλων, αεροσκαφών, τεθωρακισμένων κ.ά. ενώ λειτουργεί στη χώρα πακιστανο-κινεζική κατασκευαστική κοινοπραξία. Ένα μεγάλο απόκτημα των κινέζων σοσιαλφασιστών είναι η πρόσφατη εκχώρηση της διαχείρισης του λιμανιού του Γκβαντάρ (που κατασκευάστηκε από τους ίδιους) στην κρατική κινεζική εταιρία Chinese Overseas Port Holdings. Το λιμάνι αυτό προσφέρει τον έλεγχο του Περσικού κόλπου και του Ινδικού. Η οδική και η επιδιωκόμενη σιδηροδρομική διασύνδεσή του με την Κίνα θα εξασφάλιζε στην τελευταία άφθονα αποθέματα πετρελαίου και αερίου καθώς και – γιατί όχι; – στρατιωτική παρουσία στον Ινδικό. Να γιατί η τύχη του Πακιστάν είναι καθοριστική για τα παγκόσμια πολεμικά σχέδια του άξονα Ρωσίας-Κίνας. Οι ανερχόμενες αυτές και σύμμαχες σοσιαλιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις, που σαν τέτοιες επιδιώκουν οπωσδήποτε μία βίαιη αναδιανομή των παγκόσμιων σφαιρών επιρροής, βρίσκονται ήδη πολύ κοντά στο να διευκολύνουν το μεγάλο παλιό όνειρο της πρώτης να κατεβεί στις θερμές θάλασσες.
Ταυτόχρονα με την εξωτερική αμερικάνικη προβοκατόρικη βία οι ρωσόφιλοι διεξήγαγαν μία εσωτερική πάλη για την εξουσία. Αφού πήραν τον έλεγχο της δικαιοσύνης στη διάρκεια των χρόνων, αρχικά, και όπως συνήθως σε μέτωπο με τους δυτικόφιλους φιλελεύθερους, κατάφεραν να επιβάλουν τα πραξικοπήματά τους. Έτσι τον Ιούνη του ’12 ο πρώην πρωθυπουργός Γκιλανί παύτηκε από τη θέση του κατηγορούμενος από το Ανώτατο Δικαστήριο για «περιφρόνηση της δικαιοσύνης» επειδή αρνήθηκε να ανοίξει εκ νέου την υπόθεση διαφθοράς σε βάρος του φιλοδυτικού και κοσμικού προέδρου Ζαρντάρι, συζύγου της δολοφονημένης Μπούτο. Ο διάδοχός του στην πρωθυπουργία επίσης παύτηκε το Γενάρη του ’13 από το ίδιο δικαστήριο κατηγορούμενος για δωροδοκία. Στην τυπικά σοσιαλφασιστική εκστρατεία κατά της διαφθοράς πρωτοστατεί ο ισλαμοφασισμός και οι σύμμαχοί του, το λαϊκίστικο «Πακιστανικό Κίνημα για τη Δικαιοσύνη» του Ιμράν Χαν, που ήρθε δεύτερο σε ψήφους στις τελευταίες εκλογές, και ο ίδιος ο Σαρίφ που ηγείται της «Πακιστανικής Μουσουλμανικής Λίγκας (Ν)».
Όλο αυτό το προτσές που μόλις σκιαγραφήσαμε ολοκληρώθηκε με την ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Ναβάζ Σαρίφ. Η πρώτη δήλωση του νέου πρωθυπουργού μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ήταν ότι οι επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη θα πρέπει επιτέλους να σταματήσουν. Ήδη τον τελευταίο καιρό οι επιθέσεις αυτές είχαν περιοριστεί δραματικά και στις 23 Μάη, δηλαδή λίγο μετά την εκλογή του Σαρίφ, ο Ομπάμα σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Εθνικής Άμυνας έθεσε το πλαίσιο για τον περιορισμό των επιθέσεων, υποστηρίζοντας μόνο εκείνες που όπως είπε πλήττουν στόχους «που αποτελούν άμεση και διαρκή απειλή» για τις ΗΠΑ και που δεν θα προκαλούν θύματα στον άμαχο πληθυσμό (βλ. Νιου Γιορκ Τάιμς, 24/5). Μόλις δηλ. το Πακιστάν έγινε ρωσο-κινέζικο ο μοιραίος αυτός για την παγκόσμια ειρήνη ρωσόφιλος προβοκάτορας Ομπάμα σταμάτησε τις προκλήσεις. Ως τότε αυτός, όπως και ο Κλίντον, πατώντας πάνω στον ιμπεριαλιστικό επεμβατισμό όλης της αμερικάνικης αστικής τάξης, που απαντούσε στις αντιαμερικάνικες ρωσοκίνητες προβοκάτσιες της Αλ Κάιντα, με επιθέσεις στις χώρες όπου αυτή δρούσε είχε προκαλέσει τη μεγάλη οργή του πακιστανικού λαού.
Με την προσχώρηση του Πακιστάν στο ρωσοκινεζικό άξονα ο κίνδυνος ενός νέου παγκόσμιου πολέμου είναι ακόμα πιο κοντά. Οι εξελίξεις κατέδειξαν την αποτυχία του τριτοκοσμικού εθνικισμού αλλά και του αστοφιλελευθερισμού στο να αποτρέψουν την άνοδο του φασισμού στην εξουσία. Αυτές οι δύο πτέρυγες των τριτοκοσμικών αστικών τάξεων απέδειξαν την ανικανότητα τους να ικανοποιήσουν στοιχειωδώς τα αιτήματα των λαϊκών τάξεων, ιδιαίτερα της απέραντης φτωχολογιάς για ψωμί, ανάπτυξη και εθνική ανεξαρτησία. Δίχως αυτά ο αστικός δημοκρατισμός και κάθε δημοκρατισμός είναι άνευ περιεχομένου και ελκυστικότητας για τις πλατειές μάζες. Έτσι οι ανατολικοί προβοκατόρικοι φασισμοί παίρνουν την εξουσία. Μόνο μια λαϊκή δημοκρατική επανάσταση μπορεί σήμερα να σώσει αυτή τη χώρα και άλλες χώρες του τρίτου κόσμου από την πορεία προς την αυτοκαταστροφή και την υποδούλωση στο νεοναζιστικό Άξονα και έτσι να αποτρέψει το νέο μεγάλο παγκόσμιο αιματοκύλισμα.