Ένα πολύ αποτελεσματικό και καταστροφικό όπλο που χρησιμοποιούν τελευταία οι ρώσοι εισβολείς είναι οι λεγόμενες βόμβες ολίσθησης. Πρόκειται για πανίσχυρες βόμβες στις οποίες έχουν προσαρμοστεί συστήματα καθοδήγησης ώστε να μπορούν να εκτοξεύονται από αεροσκάφη από μακρυνές αποστάσεις μέσα στο ουκρανικό έδαφος. Για να τις αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά, δηλαδή για να χτυπήσουν στις βάσεις εκτόξευσής τους, οι Ουκρανοί θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν οπλικά συστήματα μεγάλου βεληνεκούς που έχουν ήδη προμηθευτεί από ΗΠΑ (ATACMS) καθώς και τη Βρετανία και Γαλλία (πύραυλοι cruise). Ενώ όμως οι κυβερνήσεις Βρετανίας-Γαλλίας έχουν πολύ σωστά συγκατατεθεί στη χρήση των δικών τους όπλων βαθιά μέσα στο έδαφος της Ρωσίας, η κυβέρνηση των ΗΠΑ – που έχει τον πρώτο λόγο μέσα στο ΝΑΤΟ – διστάζει να δώσει το πράσινο φως, λέγοντας ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να πυροδοτήσει μια κλιμάκωση της έντασης. Όταν λένε κλιμάκωση εννοούν την απειλή που διαρκώς επισείει ο Πούτιν ότι θα πλήξει τη Δύση με πυρηνικά. Όταν ειδικά οι ΗΠΑ διαθέτουν τον ίδιο όγκο πυρηνικών με τους ρώσους Χίτλερ και τους αφήνουν να δείχνουν πιο αποφασισμένοι από εκείνες να τα χρησιμοποιήσουν είναι καλύτερα να παραδεχτούν ότι κοροϊδεύουν το λαό τους και πιο πολύ τους λαούς της Ευρώπης που πρώτοι θα πληρώσουν την άρνηση τους να αντισταθούν από κοινού στους φασίστες κατακτητές. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τον ταξικό φόβο της αμερικανικής μονοπωλιακής αστικής τάξης να αναμετρηθεί με έναν ιμπεριαλισμό που την υποχρεώνει να περάσει από το χρηματιστικό καπιταλισμό στον οποίο έχει την παγκόσμια υπεροχή, στον πολεμικό καπιταλισμό στον οποίο έχει περάσει ο ίδιος και σε μεγάλο βαθμό και ο κινέζικος. Βέβαια και η Ευρώπη του μονοπωλιακού χρηματιστικού κεφάλαιου έχει τον ίδιο και μάλιστα μεγαλύτερο πειρασμό από τις ΗΠΑ για να είναι ενδοτική απέναντι στη Ρωσία γιατί είναι λιγότερο καλά οπλισμένη από εκείνη. Όμως αυτό που την κάνει λίγο πιο θαρραλέα και πιο έξυπνη είναι ότι γεωγραφικά βρίσκεται δίπλα και σε εδαφική συνέχεια με το ρωσοκινεζικό, νεοχιτλερικό Άξονα ενώ τις ΗΠΑ τις χωρίζουν με αυτό το τέρας δύο ωκεανοί, ο Ειρηνικός από την Κίνα και ο Ατλαντικός από τη Ρωσία. Για αυτό ακριβώς το λόγο έχει τόση απήχηση σε μεγάλα τμήματα της αμερικανικής μονοπωλιακής αστικής τάξης η απομονωτική ψευτο-ουδέτερη γραμμή του πράκτορα της Ρωσίας Τραμπ στο Ουκρανικό. Μάλιστα εκτιμάμε ότι η στάση της προεδρίας Μπάιντεν να μην δίνει τώρα στην Ουκρανία τα όπλα μεγάλου βεληνεκούς που επίμονα και δίκαια ζητάει είναι για να μην δυσκολέψει η κρίσιμη εκλογική μάχη του Δημοκρατικού κόμματος από την πίεση που ασκεί στις μάζες η απομονωτιστική γραμμή.
Στην πραγματικότητα αυτά που ζητάει η Ουκρανία είναι πολύ ελάχιστα σε σχέση με εκείνα που εδώ και 2μιση χρόνια της δίνουν οι δυτικές αστοδημοκρατικές χώρες, ιδιαίτερα οι ευρωπαϊκές που ουσιαστικά δέχονται την πρώτη μεγάλης κλίμακας, χιτλερικού τύπου εισβολή και προσάρτηση εδαφών μετά τον β΄ παγκόσμιο πόλεμο.
Αυτή είναι η βαθύτερη πηγή της νοοτροπίας Μονάχου. Ο κατευνασμός κάθε ανερχόμενου ιμπεριαλισμού που ζητάει μια πολεμική αναδιανομή του κόσμου είναι στη φύση της μονοπωλιακής αστικής τάξης που έχει τη χρηματιστική υπεροχή και χρειάζεται τη λίγο ή πολύ ειρηνική λειτουργία της αγοράς. Έτσι νικάει ο οικονομισμός και η μεταφυσική που χαρακτηρίζουν την αντίληψή της τελευταίας. Αυτοί οι τύποι σκέφτονται όσο η Ουκρανία αργεί να νικήσει ότι αν δώσουν εδάφη στο Χίτλερ θα του κόψουν την όρεξη για νέες κατακτήσεις ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Είναι κυρίως οι λαοί που σπρώχνουν τις κυβερνήσεις των μονοπωλιστών να αντισταθούν στους νεοχιτλερικούς κατακτητές. Οι περισσότεροι από αυτούς νοιάζονται περισσότερο για τις μετοχές τους στο χρηματιστήριο που πέφτουν μέρα με τη μέρα όσο παρατείνεται ο πόλεμος. Αντί για έναν παρατεταμένο αγώνα της Ουκρανίας για ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία θα προτιμούσαν μια άμεση διαπραγμάτευση ειρήνης με τους Ρώσους ακόμα και αν αυτό συνεπαγόταν για την Ουκρανία ολότελα επαχθείς όρους. Αν όμως έστω η Ουκρανία μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα όπλα μεγάλου βεληνεκούς, τότε η όποια διαπραγμάτευση θα γινόταν με ευνοϊκότερους γι’ αυτήν όρους.
Πρέπει πάντως να δεχτούμε ότι η αστική τάξη της δύσης πήρε κάποια μαθήματα από την οδυνηρή εμπειρία του β΄ παγκόσμιου πολέμου. Από την αρχή της ανοιχτής επίθεσης του Κρεμλίνου στην Ουκρανία οι πολιτικοί της εκπρόσωποι προσπάθησαν να απομονώσουν τον άξονα οικονομικά, να απεξαρτηθούν απ’ αυτόν ενεργειακά και ακόμα δε σταμάτησαν να συνδράμουν τη χώρα που δέχεται την επίθεση με γενναία οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Επίσης καθοδόν πήραν και τα μαθήματα τους σαν ιμπεριαλιστές δεύτερης γραμμής. Για παράδειγμα, η Γαλλία από τότε που φασιστικά οργανωμένα πραξικοπήματα από τους μισθοφόρους της Βάγκνερ την έδιωξαν από τις χώρες του Σαχέλ έγινε λιγότερο υφεσιακή απέναντι στη Ρωσία.
Εν τέλει, αν σήμερα η Ευρώπη ζει ακόμα γενικά σε συνθήκες ειρήνης αυτό οφείλεται στον ηρωικό αγώνα της Ουκρανίας και η υποστήριξη αυτού του αγώνα θα πρέπει να είναι ανεπιφύλακτη από όλη τη δημοκρατική ανθρωπότητα. Η αποφασιστική στάση σήμερα απέναντι στους χίτλερ του Κρεμλίνου, η έγκαιρη συντριβή τους θα έσωζε την Ευρώπη και όλο τον πλανήτη από αδιανόητα δεινά.