Οι Τσάβεζ-Μαδούρο πήραν την εξουσία με εκλογές στα 1999 δημαγωγώντας, όπως μόνο ο σοσιαλφασισμός ξέρει, πάνω στα προβλήματα των φτωχών. Χρησιμοποίησαν τις τότε ψηλές τιμές του πετρελαίου για να εξαγοράσουν το λαό με επιδόματα και παροχές και παράλληλα έστηναν εντατικά τη δικτατορία τους, ελέγχοντας με ανθρώπους τους όλο τον κρατικό μηχανισμό, ιδιαίτερα το στρατό, τη δικαιοσύνη και την ενημέρωση. Όταν το σύστημα της διαφθοράς, της προσωπικής πατρωνίας και του παρασιτισμού που εκπροσωπούν αυτοί οι ανατολικού τύπου καπιταλιστές οδήγησε τη χώρα στην αναπόφευκτη χρεοκοπία, μισοκαταστρέφοντας ακόμα και την πλούσια βιομηχανία του πετρελαίου, αυτός ο κρατικός μηχανισμός στράφηκε ενάντια στο λαό που ξεσηκώθηκε ενάντια στη συμμορία που τον έριξε στην πείνα.
Μια νέα ποιότητα στο βάθεμα της δικτατορίας ήρθε το 2017, όταν ο Μαδούρο κατάργησε την εκλεγμένη Εθνοσυνέλευση επειδή σε αυτήν κέρδισε την πλειοψηφία η αντιπολίτευση, και την αντικατέστησε με μια νόθα “Συνταγματική Συνέλευση” πλήρως ελεγχόμενη από τον ίδιο, αφού η αντιπολίτευση, και σωστά, απείχε από εκείνες τις εκλογές. Αυτό πυροδότησε το πιο μαζικό μέχρι τότε κίνημα κατά της δικτατορίας, που το καθεστώς αντιμετώπισε με τη βία των κρατικών μηχανισμών, και ιδιαίτερα των παρακρατικών “κολεκτίβος” που διακρίθηκαν σε φανατισμό σαν δολοφόνοι και βασανιστές του λαού. Εκείνο το κίνημα οδηγήθηκε τελικά στην ήττα, αφού απέτυχε να οδηγήσει το καθεστώς έστω σε κάποιες παραχωρήσεις.
Ο νέος γύρος της σύγκρουσης ξεκίνησε στις 10 Γενάρη, όταν η απογυμνωμένη από εξουσίες Εθνοσυνέλευση κήρυξε τα αποτελέσματα των περσινών καθεστωτικών εκλογών άκυρα, και τρεις μέρες αργότερα ανακήρυξε τον πρόεδρό της Χουάν Γκουαϊδό σαν το νόμιμο μεταβατικό πρόεδρο της χώρας. Αμέσως τον αναγνώρισαν σαν τέτοιο οι ΗΠΑ και σειρά λατινοαμερικάνικων χωρών.
Πολλοί δημοκράτες ίσως να πιστέψουν πως έχουμε να κάνουμε με μια θετική εξέλιξη που επιτέλους φέρνει κοντά την ανατροπή της δικτατορίας. Νομίζουμε πως δεν πρόκειται για αυτό, και σε αυτή την εκτίμηση συγκλίνουν μια σειρά δεδομένα.
Το πρώτο είναι η πολιτική φυσιογνωμία του ουρανοκατέβατου Γκουαϊδό, που είναι ο εκλεκτός και προστατευόμενος του Λεοπόλδο Λόπεζ. Ο Λόπεζ απέκτησε δημοφιλία μέσα στις κινητοποιήσεις του 2014, κατηγορώντας τον μέχρι τότε πιο αναγνωρισμένο ηγέτη της αντιπολίτευσης Ενρίκε Καπρίλες ότι είναι πολύ μετριοπαθής, πριμοδοτώντας τη μειοψηφική βία στις διαδηλώσεις και διασπώντας το κίνημα στους δήθεν πιο συμβιβαστές και τους δήθεν πιο επαναστάτες που εκπροσωπούσε ο ίδιος. Στην πραγματικότητα ο Καπρίλες εξέφρασε μέσα στην αντιπολίτευση την πιο δημοκρατική τάση που επέμενε στο κέρδισμα της πλειοψηφίας του λαού κόντρα στον ψευτοεπαναστατικό πραξικοπηματισμό του Λόπεζ, που την ίδια στιγμή που φώναζε “αέρα” έστηνε γέφυρες με το καθεστώς.
Είναι χαρακτηριστικό του μαύρου δεξιού χαρακτήρα αυτής της τάσης, ότι το κόμμα των Λόπεζ-Γκουαϊδό (“Λαϊκή Θέληση”) είχε χαιρετίσει την εκλογική νίκη του τραμπικού φασίστα Μπολσονάρο στη Βραζιλία με τα εξής λόγια: “Συγχαίρουμε το λαό της Βραζιλίας και τον εκλεγμένο πρόεδρο Ζαΐρ Μπολσονάρο για τη νίκη τους. Βασιζόμαστε στον αγώνα σας για να διασώσουμε την ελευθερία και τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα και να πετύχουμε την πρόοδο και ελευθερία στη Λατινική Αμερική.”
Δεν είναι τυχαίο, και αυτό είναι το δεύτερο σκοτεινό σημείο στις τωρινές εξελίξεις, ότι αυτή η δεξιά τάση είναι η καλύτερα δικτυωμένη με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όχι μόνο του μισοανοιχτά φασίστα Τραμπ, αλλά και προηγούμενα του διπρόσωπου ψευτοδημοκράτη Ομπάμα. Ποτέ ξανά δεν είχε αποσπάσει η αντιπολίτευση τέτοια θορυβώδη διεθνή στήριξη, σαν αυτή που αμέσως πήρε ο Γκουαϊδό από έναν Τραμπ που σε όλα τα διεθνή ζητήματα υπηρετεί πιστά τα ρώσικα συμφέροντα, ή από καλούς φίλους της ρώσικης διπλωματίας όπως η ευρωπαία επίτροπος εξωτερικών Μογκερίνι.
Νομίζουμε ότι αυτές οι εξελίξεις είναι πρωτίστως μια επιχείρηση εγκατάστασης ενός υπερδεξιού πραξικοπηματιστή στην ηγεσία ολόκληρου του δημοκρατικού κινήματος της Βενεζουέλας. Για να πετύχει αυτή η επιχείρηση, θα πρέπει αυτός να φαίνεται σαν ένας θανάσιμος και κυρίως αποτελεσματικός εχθρός του καθεστώτος. Αυτόν τον “εχθρό” τον συνέλαβαν οι υπηρεσίες ασφαλείας του Μαδούρο την ίδια μέρα που ανακηρύχτηκε από την Εθνοσυνέλευση πρόεδρος, τον άφησαν ελεύθερο μετά από 45 λεπτά και οι ασφαλίτες που τον συνέλαβαν καρατομήθηκαν (https://noticias.caracoltv.com/mundo/gobierno-maduro-destituyo-agentes-que-detuvieron-juan-guaido-en-un-procedimiento-irregular). Αυτός ο “θανάσιμος εχθρός” έχει κιόλας τάξει ατιμωρισία στα ηγετικά στελέχη της δικτατορίας, αρκεί αυτοί να παραιτηθούν οικειοθελώς και να προκηρύξουν εκλογές (https://edition.cnn.com/2019/01/29/americas/venezuela-juan-guaido-intl/index.html). Αυτό σημαίνει πως όλο το κράτος των χαφιέδων και των βασανιστών της δικτατορίας θα μείνει ανέπαφο, μαζί με όλες τις ληστρικές αποικιοκρατικές συμβάσεις που το καθεστώς έχει υπογράψει με τους Ρώσους και Κινέζους προστάτες του, που δένουν τη Βενεζουέλα χειροπόδαρα και που ο Γκουαϊδό δεν έχει θέσει ζήτημα αμφισβήτησής τους.
Φαίνεται δηλαδή να στήνεται το σκηνικό ενός νέου διπολισμού ανάμεσα στον ανυπόληπτο πια, αλλά κύριο του κρατικού μηχανισμού “κόκκινου επαναστάτη” Μαδούρο, και στον φρέσκο με προφίλ “δυτικού δημοκράτη” αλλά στην πραγματικότητα, όπως όλα δείχνουν, ακροδεξιού τραμπικού Γκουαϊδό.. Δεν είναι τυχαίο που για πρώτη φορά οι μεγάλοι προστάτες του καθεστώτος Μαδούρο, η ρώσικη υπερδύναμη, και οι φίλοι τους σε όλο τον κόσμο, δεν απαιτούν τη συντριβή της αντιπολίτευσης, αλλά συζητήσεις ανάμεσα σε αυτήν και τον Μαδούρο για μια κοινά αποδεκτή κυβερνητική λύση, δηλαδή για μια συνδιαλλαγή του σοσιαλφασιστικού καθεστώτος με τη δημοκρατική αντιπολίτευση, που σημαίνει τη διατήρηση του υπάρχοντος σοσιαλφασιστικού κρατικού μηχανισμού (http://tass.com/world/1041678). Βέβαια μέσα στα πλαίσια της στρατηγικής της συνδιαλλαγής δεν αποκλείεται οι Γκουαϊδό και Μαδούρο να στήσουν μια ελεγχόμενη μεταξύ τους όξυνση που δε θα έχει στόχο την ήττα του ενός ή του άλλου, αλλά το αμοιβαίο δυνάμωμα και των δύο σε βάρος του πραγματικού δημοκρατικού κινήματος, που σαν τέτοιο θέλει εκτός από το Μαδουρο να διώξει όλο το σοσιαλφασιστικό μηχανισμό που αυτός εκπροσωπεί. Μια ενδεχόμενη τέτοια ελεγχόμενη όξυνση, δηλαδή μια όξυνση στην οποία οι πραγματικοί δημοκράτες δεν θα μπορέσουν να παίξουν ηγετικό ρόλο στην αντιπολίτευση και να προωθήσουν τα γνήσια αντιδικτατορικά αιτήματα, θα οδηγήσει σε αυτή τη φάση στην αύξηση του κύρους του Γκουαϊδό σαν εκείνου του ηγέτη της αντιπολίτευσης που επιτέλους φέρνει αποτελέσματα. Μια “μετάβαση στη δημοκρατία” που πετυχαίνεται χάρη στη διεθνή ιμπεριαλιστική επέμβαση και την επέμβαση του στρατού που επίμονα ζητάει ο Γκουαϊδό, με το κράτος της δικτατορίας ανέπαφο, είναι ένα δηλητηριασμένο δώρο, μια υπονόμευση και όχι μια νίκη του δημοκρατικού κινήματος.
Όσο για τους ευρωμαδουριστές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αυτή κάνει τους πολιτικούς αναλυτές ανά τον κόσμο να ξύνουν το κεφάλι τους, πώς γίνεται μια κυβέρνηση φαινομενικά τόσο δουλική μέχρι αυτοθυσίας στους Ευρωπαίους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, να τσαλακώνει το δυτικό προφίλ της για να δείξει αμέριστη συμπαράστασή στη ρωσοκίνητη χούντα της Βενεζουέλας. Αυτή η υποστήριξη είναι η αληθινή πολιτική φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ που δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ όσα ευρωπαϊκά ή αμερικάνικα κοστούμια κι αν φόρεσαν. Γι’ αυτό πρέπει να θυμίζεται συνεχώς στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ ότι πρόκειται για μεταμφιέσεις που, όπως λεν οι ίδιοι, “δεν αλλάζουν τους στρατηγικούς στόχους”. Όσο για τους αμήχανους δυτικούς, αυτοί μέσα στην τύφλα τους θα πιστέψουν για μια ακόμα φορά τον Τσίπρα, όταν θα τους διαβεβαιώσει πως αυτά τα κάνει επειδή τα ζητάει η αριστερή του βάση. Ήδη ο λευκός οίκος στην παρουσίαση του χάρτη με το ποιες χώρες αναγνωρίζουν τον Μαδούρο και ποιες τον Γκουαϊδό, έκρυψαν τη στάση του Έλληνα κνίτη ζωγραφίζοντας την Ελλάδα ουδέτερη! (https://twitter.com/viadiplomacy/status/1090018736713748482).