Προχθές κηρύχτηκε μια απεργία των εργαζομένων σε αυτές τις προβλήτες. Αρχικά φάνηκε ότι εξερράγη το ηφαίστειο της COSCO για να ξεπηδήσει από μέσα του η συσσωρευμένη δίκαιη οργή των υπόδουλων εργατών του κινέζικου κάτεργου. Η ΟΑΚΚΕ παρακολουθούσε από κοντά  τις εξελίξεις στο χώρο αυτό, δεν είχε ωστόσο κάποια εικόνα ότι υπήρχε κάποια στοιχειωδώς πλατύτερη ζύμωση για εξέγερση. 

Οι σύντροφοι σκέφτηκαν λοιπόν ότι έγινε ένα από τα δύο: είτε ότι ένα  αυθόρμητο ξέσπασμα μιας στιγμής ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη, είτε ότι το παλιό πολιτικό και συνδικαλιστικό καθεστώς το ίδιο προχώρησε σε μια περιορισμένη κινητοποίηση με δικούς του προβοκατόρικους στόχους, όπως συνηθίζει να κάνει. Η λήξη της απεργίας μέσα σε ένα 24ωρο από τους ηγέτες της χωρίς συνέλευση και χωρίς να έχει ανατραπεί κανένα από τα θεμελιακά στοιχεία του κάτεργου μας οδηγούν, μαζί με άλλα στοιχεία, στο συμπέρασμα ότι μάλλον πρόκειται για το δεύτερο. Οι εργαζόμενοι  κέρδισαν κάποια δευτερεύοντα πράγματα, επειδή η εσωτερική και κυρίως η διεθνής πίεση ενάντια στο κάτεργο είναι πελώρια, αλλά τα κέρδισαν δηλητηριασμένα, δηλαδή με αντάλλαγμα η COSCO και το φιλικό της πολιτικό καθεστώς να κάνουν κουμάντο, μέσω ακόμα και ναζιστών, στην όποια νέα συνδικαλιστική εκπροσώπηση στις προβλήτες 2 και 3.

Τα στοιχεία που έχουμε ως τώρα είναι τα εξής:

Τις πρώτες ώρες της απεργίας μια αντιπροσωπεία της ΟΑΚΚΕ πήγε στην πύλη της προβλήτας 2 για να συζητήσει με τους απεργούς. Την ώρα εκείνη ήταν μαζεμένοι στην πύλη, πολύ μακρυά από το δρόμο περίπου 50 εργαζόμενοι και κάποιοι ελάχιστοι συμπαραστάτες (που ήταν κάποια ηγετικά συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και –νωρίτερα- του ΠΑΜΕ). Δηλώσαμε την πολιτική μας ιδιότητα και ότι ήρθαμε για συμπαράσταση. Το πνεύμα όχι απλά ήταν επιφυλακτικό, αλλά μας έγινε η παρατήρηση ότι κόμματα και παρατάξεις δεν υπάρχουν μέσα σε αυτόν τον αγώνα και ότι δεν δέχονται κομματική συμπαράσταση που έρχεται για να καπηλευτεί τον αγώνα. Διαπιστώσαμε σύντομα ότι αυτή η τοποθέτηση δεν έβγαινε από μια συνηθισμένη καθυστερημένη αυθόρμητη διάθεση ενάντια στα κόμματα, καθώς ανάμεσα στους εργαζόμενους υπήρχαν αρκετοί  χρυσαυγίτες με μαιάνδρους στα μπράτσα, ενώ ο πιο σωματώδης από αυτούς έδειχνε με κάθε τρόπο ότι έπαιζε ηγετικό ρόλο. Όταν κάποιος από τους εργαζόμενους παρατήρησε ότι έπρεπε να ιεραρχήσουν και να διεκδικήσουν κατ αρχήν τα πιο βασικά από τα 16 αιτήματα που επίσημα πρόβαλε η απεργία, ο «ηγετικός» χρυσαυγίτης τον κατηγόρησε για ρουφιάνο της εργοδοσίας και απείλησε ότι θα βγάλει το μάτι σε όποιον άλλο αμφισβητούσε τη γραμμή της ηγεσίας για «όλα εδώ και τώρα». Οι χρυσαυγίτες γύρω του αποδοκίμασαν έντονα τον διαφωνούντα και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι απλά έμειναν βουβοί.

Σύντομα δεν υπήρχαν συμπαραστάτες γύρω από την απεργία. Αποδείχτηκε ότι ούτε τα επίσημα συνδικάτα θέλανε να πάει πολύς κόσμος στην απεργία, ούτε, κυρίως  η ηγεσία της απεργίας ήθελε στα αλήθεια μαζική συμπαράσταση, και έχουμε την εντύπωση ότι δεν επεδίωξε ούτε μαζική παρουσία των ίδιων των εργαζομένων. Σε μια αληθινή πρώτη άγρια απεργία ενάντια σε μια τόσο φασιστική και τόσο προστατευμένη από το καθεστώς εργοδοσία φυσιολογικά οι απεργοί θα ζητούσαν με πάθος συμπαραστάτες, θα οργάνωναν συνεντεύξεις τύπου, θα έβγαιναν οι ίδιοι προς τα έξω στο δρόμο, ώστε να μιλήσουν για το δίκιο τους και για τα βασάνά τους και να σπάσουν για τα καλά τον κλοιό μιας επιδεικτικής συνδικαλιστικής απομόνωσης που κρατάει πάνω από 5 χρόνια. 

Γυρίσαμε με μαύρες σκέψεις από αυτή την επίσκεψη. Ξέραμε από φίλους μας εργαζόμενους ότι κάποι χρυσαυγίτες που είχαν προσληφθεί παριστάνανε τον επιστάτη και το αφεντικό στους άλλους εργαζόμενους. Όμως  δεν φανταζόμαστε ότι τους επιτρεπόταν να παίξουν περίοπτο ρόλο στο κέντρο της εργατικής καταπίεσης της χώρας και μάλιστα ενάντια στους κινέζους που ως τότε τους υπεράσπιζαν στις ζυμώσεις τους στην περιοχή, όπως βέβαια υπεράσπιζαν με πάθος τη Ρωσία. Δεν είχαμε προσέξει ότι ξαφνικά στις 21 του Ιούνη η «Χρ. Αυγή» είχε βγάλει μια ανακοίνωση ενάντια στην «κινέζικη αυτοκρατορία» και τον έλεγχο της στο λιμάνι του Πειραιά παίρνοντας μια θέση ανάλογη με εκείνη την επιφανειακή των κνιτοσυριζαίων. Πιθανά προετοίμαζαν πολιτικά τα μέλη τους για το νέο «ταξικό»  ρόλο τους στο λιμάνι.

Σύντομα ξεδιπλώθηκε μπροστά μας όλη η πολιτική εικόνα αυτής της απεργίας. Επρόκειτο σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις κατ αρχήν για μια ελεγχόμενη από το καθεστώς έκρηξη προκειμένου να αποφευχθεί μια ανεξέλεγκτη. Οι εργάτες ήταν πολύ θυμωμένοι και γι αυτό γρήγορα αρκετοί υπόγραψαν το χαρτί υπέρ της δημιουργίας σωματείου που τους πρότειναν αυτοί που πήραν την πρωτοβουλία της απεργίας, αλλά η ίδια αυτή ηγεσία φρόντισε για τη γρήγορη λήξη της απεργίας πριν πετύχει οποιαδήποτε πραγματική νίκη. Γι αυτό και η COSCO δεν επιτέθηκε σε αυτήν την κίνηση συλλογής υπογραφών ενώ σε κάθε άλλη περίπτωση και της πιο ασήμαντης αντίδρασης αντιδρούσε ακαριαία και έδιωχνε αμέσως τους πρωτεργάτες της. Εδώ όχι  μόνο δεν τιμώρησε καθ οιονδήποτε τρόπο τους πρωτεργάτες αλλά τους έδωσε μέσα σε 24 ώρες μια διπλή δήθεν νίκη. Τους αναγνώρισε σαν μόνιμο συνομιλητή και εκπροσώπους των εργαζομένων, και τους έδωσε, τουλάχιστον στα λόγια, λίγα ψίχουλα «νίκης» ως προς τα αιτήματα ώστε να σταθεροποιήσει αυτή η ηγεσία τη θέση της στους εργαζόμενους. Όμως αληθινή ικανοποίηση των βασικών αιτημάτων δεν έδωσε με κανένα τρόπο.  Αντίθετα αυτά  πνίγηκαν.

 Καταρχήν από τα 16 αιτήματα που αρχικά προβλήθηκαν σαν κεντρικά της απεργίας έλειπαν τα δύο που βασανίζουν πιο πολύ τους εργαζόμενους. Το ένα ήταν τα SMS με τα οποία καλούνται κάθε στιγμή ξαφνικά μέσα στο κάθε 24ωρο οι εργαζόμενοι να πάνε να δουλέψουν. Το άλλο ήταν το αίτημα να φεύγουν για τη δουλειά τους και να ξέρουν πότε θα γυρίσουν γιατί η COSCO τους κρατούσε απροειδοποίητα για απλήρωτες πολύωρες υπερωρίες. Το αίτημα ενάντια στα SMS ένωνε και τους κακοπληρωμένους εργαζομένους στον εργολάβο της COSCO και τους πιο καλοπληρωμένους εργάτες της ίδιας της COSCO. Αυτό  το αίσχος  με τα SMS το καταγγείλαμε στην πρόσφατη αφίσα μας σαν έκφραση δουλοκτησίας και ήταν το σημείο της αφίσας που συγκίνησε περισσότερο τους εργαζόμενους της COSCO που τη διάβασαν. (Αυτοί μας είπαν ότι γενικότερα αυτή η αφίσα έκφραζε ακριβώς τα αισθήματα και τις σκέψεις τους).

Το τρίτο βασικότερο αίτημα ήταν να πληρώνονται οι ατέλειωτες υποχρεωτικές υπερωρίες που περιλαμβάνανε και αυτές των Σαββατοκύριακων. Αυτό ήταν ανάμεσα στα 16 αιτήματα. Οι επικεφαλής της απεργίας τη σταμάτησαν σε 24 ώρες χωρίς να πάρουν ούτε καν αυτό το πιο σοβαρό μισθολογικό αίτημα. 

Τα αιτήματα που πήραν οι απεργοί ήταν αναγνώριση βαρέων και ανθυγιεινών, αυξημένη σύνθεση στις γερανογέφυρες, την υπόσχεση ότι θα δοθούν κάποιες αυξήσεις, επίδομα επικινδυνότητας και ειδικό επίδομα εναερίτη. Όλα αυτά έχουν κάποια σημασία από μισθολογική άποψη, αν και εντελώς δευτερεύουσα  σε σχέση με τις απλήρωτες υπερωρίες, αλλά ποτέ το μισθολογικό δεν ήταν το πιο σημαντικό ζήτημα στην COSCO. Πιο χορτάτοι ή πιο πεινασμένοι, οι δούλοι θέλουν ένα πράγμα πάνω απ όλα: να μην είναι δούλοι.

Επίσης, από τα πιο σημαντικά αιτήματα ανάμεσα στα 16 ήταν να δηλώνονται τα εργατικά ατυχήματα και να μεταφέρονται οι τραυματίες με ασθενοφόρα και όχι με ΙΧ, όπως γίνεται σήμερα. Αυτό το ζήτημα συμφωνήθηκε να ανατεθεί σε μία ειδικά εκπαιδευμένη ομάδα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Η ομάδα αυτή θα αξιολογεί κάθε περιστατικό ώστε να αποφασίζεται εάν ο τραυματισμένος θα μεταφέρεται με ιδιωτικό αυτοκίνητο ή με ασθενοφόρο!!!! Δηλαδή μπαίνει ο Ερυθρός Σταυρός σε ένα χώρο δουλειάς σε μια κυρίαρχη χώρα με δικές της αρχές υγείας όπως μπαίνει σε μια εμπόλεμη Ζώνη μιας εμπόλεμης χώρας. Αυτήν την πρωτοφανή διαδικασία δεν έπρεπε ποτέ να την δεχτούν δημοκράτες και πατριώτες συνδικαλιστές.

Η εργοδοσία δέχτηκε ότι θα υπογραφεί συλλογική σύμβαση εργασίας, και ότι θα ξεκινήσει διάλογος για το περιεχόμενό της καθώς και για τις αυξήσεις και τα επιδόματα. Στο διάλογο αυτό θα συμμετέχουν η Cosco, η Διακίνηση, και μία επιχειρησιακή επιτροπή εργαζομένων που θα συγκροτηθεί*. Επίσης η Cosco δεσμεύτηκε ότι δεν θα υπάρξει καμία απόλυση εργαζόμενου για τη συμμετοχή του στην απεργία. Αυτά τα τελευταία φαίνονται σαν το τέλος κάθε δουλοκτησίας, αλλά αυτό θα ισχύσει μόνο αν το όποιο συνδικαλιστικό σώμα, Επιτροπή ή ακόμα και Σωματείο, προκύψει, θα είναι δημοκρατικό και όχι εργοδοτικό και φασιστικό. Τα κινέζικα εργοτάσια είναι γεμάτα από συνδικάτα και συνδικαλιστές που είναι οι χειρότεροι φασίστες ρουφιάνοι του καθεστώτος και της κάθε εργοδοσίας.

Δηλαδή, απορρίφθηκαν ολοκληρωτικά από την εργοδοσία και εγκαταλείφθηκαν από τους απεργούς τα αιτήματα για υπερωρίες, σαββατοκύριακα, αλλά και για την κατάργηση των εξοντωτικών 16ωρων, και έτσι ξαφνικά αυτοί μέσα σε 24 ώρες χωρίς καμιά έγκριση από καμιά γενική συνέλευση σταμάτησαν την απεργία. 

Πολλές φορές οι απεργοί απέναντι σε εργοδότες που κρατάνε σκληρή στάση για πολλές μέρες ή χρησιμοποιούν κρατική βία και απειλές απόλυσης, ή πραγματοποιούν απολύσεις και ο κόσμος φοβάται ή πεινάει και η απεργία φθίνει, αναγκάζονται να σταματήσουν τις απεργίες. Σε τέτοιες περιπτώσεις δέχονται να πάρουν ακόμα και ψίχουλα για να διατηρήσουν κάποιο κύρος για τα συνδικαλιστικά τους όργανα και τις κινητοποιήσεις τους. Όμως εδώ οι επικεφαλής διάλεξαν να σταματήσουν την απεργία για ψίχουλα χωρίς καν να δοκιμάσουν τις αντοχές της εργοδοσίας ασκώντας μια αληθινή οικονομική πίεση. Οικονομικές απώλειες  και απώλειες κύρους ενός λιμανιού με 24 ώρες απεργίας εύκολα αναπληρώνονται σε ένα λιμάνι όπου μάλιστα επικρατούν τόσο σκληρές και προπαντός ευλύγιστες συνθήκες δουλειάς. Θυμόμαστε πόσους μήνες κρατούσαν οι απεργίες του ΟΛΠ χωρίς αληθινή κατάρρευση κύρους και οικονομική του λιμανιού.

Σε αυτά τα δύο σημεία: στο επίπεδο των αιτημάτων και στο επίπεδο της ξαφνικής λήξης της απεργίας χωρίς ικανοποίηση των βασικότερων αιτημάτων της και χωρίς συνέλευση των απεργών αποκαλύπτεται ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά με αυτή την ηγεσία. Αυτό πέρα βέβαια από το πιο ουσιαστικό ζήτημα που ήταν ο τουλάχιστον ισχυρός ρόλος των ναζί σε αυτήν. Εμείς ποτέ δεν θα υπερασπίζαμε έναν οποιονδήποτε αγώνα στον οποίο ναζιστές θα έπαιζαν ισχυρό και ανοιχτό ρόλο. Αν μάλιστα και στη συνέχεια οι ναζί κρατήσουν ισχυρό και ανοικτό ρόλο σε μια οποιαδήποτε συνδικαλιστική μορφή στο χώρο της COSCO θα πρόκειται σε στρατηγικό πολιτικό επίπεδο για μια γενική συνδικαλιστική αναγνώριση των ναζί, αφού θα έχουν αναγνωριστεί σαν τέτοιοι στο μελλοντικό κέντρο της ταξικής πάλης της χώρας που είναι ο βιομηχανικός εμπορο-ναυτιλιακός, συγκοινωνιακός και επισκευαστικός Πειραιάς. Το «άνευ όρων» στην υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ στην απεργία (ανακοίνωση του βουλευτή του Δρίτσα) και η αναγνώριση «νίκης» από το ΣΥΡΙΖΑ σε μια απεργία όπου ναζιστές έπαιξαν τουλάχιστον περίοπτο ρόλο και η οποία ουσιαστικά πουλήθηκε από την ηγεσία της, λέει παρά πολλά γι αυτό το κόμμα σε όποιον ξέρει να διαβάζει τα γεγονότα.

Θα πρέπει βέβαια να περιμένουμε τις εξελίξεις για να μάθουμε το ποιοι θα αποτελούν την Επιτροπή που συμφωνήθηκε ότι θα μιλάει με την εργοδοσία και επίσης τι θα τηρήσει η COSCO από αυτά που υποσχέθηκε. Όμως αν επαληθευτεί η ανησυχία μας ότι μια φιλοCOSCO συνδικαλιστική ηγεσία, που θα περιέχει και ναζήδες, θα έρθει στα πράγματα μετά από αυτήν την 24ωρη απεργία, σαν Επιτροπή ή ακόμα και σαν Σωματείο τότε η COSCO θα έχει κερδίσει δύο πράγματα :

 1ον Πιο δύσκολα από πριν θα προκύψει κάποια αληθινή εξέγερση εργατών αν θα υπάρχει ένα συνδικαλιστικό σώμα που θα έχει άριστες σχέσεις με την εργοδοσία. Και όταν λέμε εργοδοσία δεν εννοούμε κυρίως τον εργολάβο «Διακίνηση», ασπίδα της COSCO, αλλά την ίδια την COSCO. Το ότι αυτή η απεργία ξεκίνησε, σύμφωνα με όλη την ειδησεογραφία με σύγκρουση με τη «Διακίνηση», αλλά καθόλου με την COSCO, που παίζει το ρόλο του διαιτητή κάτι λέει. Ένα τέτοιο σώμα, ιδιαίτερα αν περιλαμβάνει ναζιστές, είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην προκύψει ποτέ αληθινή εργατική ηγεσία για να πάρει τους κινέζους αποικιοκράτες της Cosco και τα φιλικά ναζιστικά και συριζοκνίτικα αποσπάσματα της στο κυνήγι στον Πειραιά και μετά να πάρει στο κυνήγι όλα τα εργασιακά γκέτο σε όλην την κεραυνόπληκτη εργατική Ελλάδα.

2ον Και το σημαντικότερο. Με ένα φιλικό της συνδικαλιστικό σώμα θα ξεπλυθεί η COSCO σε σημαντικό βαθμό από την πανευρωπαϊκή κατηγορία ότι είναι ένα φασιστικό, ένα κτηνώδες αφεντικό που δεν δέχεται κανένα συνδικαλισμό. Αυτό το πολιτικό ξέπλυμα της COSCO θα τη βοηθήσει πολύ να εξασφαλίσει κυρίως στο εξωτερικό ένα βασικό επιχείρημα για να πάρει όλο το λιμάνι. Μάλιστα το μεγαλύτερο άμεσο εμπόδιό της για να πάρει όλο το λιμάνι είναι ότι πρέπει να διώξει τους υπάρχοντες εργαζόμενους του ΟΛΠ που δουλεύουν σε γενικά ανθρώπινες συνθήκες και που είναι πάνω από 1200 άτομα  και να προσλάβει καινούργιους που θα δουλέψουν με τις συνθήκες της προβλήτας 2. Σήμερα τα σωματεία των λιμενεργατών (ΟΛΠ, ΟΜΥΛΕ) αντιτίθενται σε αυτήν την πώληση ακριβώς με το επιχείρημα ότι θα καταργηθεί κάθε συνδικαλισμός με την COSCO και ότι οι ίδιοι θα απολυθούν για ένα κομμάτι ψωμί. Μια λοιπόν πλασματική, μια φιλοCOSCO Επιτροπή εργαζομένων ή ένα φαιο-«κόκκινο» ομοίωμα Σωματείου θα αδυνατίσει σήμερα διαπραγματευτικά τους εργαζόμενους του ΟΛΠ καθώς και τα ευρωπαϊκά συνδικάτα που διαμαρτύρονται έντονα για το μοναδικό στην ΕΕ φαινόμενο COSCO και θα διευκολύνει τη γαλεροποίηση όλου του λιμανιού. Θεωρούμε ότι η προχθεσινή απεργία ξέσπασε με έγκριση της COSCO όχι τυχαία αμέσως μετά την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να επιτρέψει στην COSCO να αγοράσει το 67% του ΟΛΠ. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Commission) αρνιόταν αυτήν την αγορά επί ένα χρόνο με το σωστό επιχείρημα ότι δεν επιτρεπόταν μια οποιαδήποτε επιχείρηση να έχει μονοπωλιακή ισχύ σε ένα λιμάνι της ΕΕ. (Η άδεια δόθηκε μόλις ο ρωσόφιλος Γιουνκέρ έγινε πρακτικά πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής). 

 Όλες τις παραπάνω ανησυχίες μας τις φέρνουμε μπροστά στους εργαζόμενους της COSCO, και τους μόνιμους και τους ημερομίσθιους του εργολάβου, και τους καλούμε να επιμείνουν στο να ζητάνε να ικανοποιηθούν τα πιο ζωτικά τους αιτήματα (SMS, απλήρωτες υπερωρίες) και κυρίως να απαιτούν συνδικαλιστική δημοκρατία. Αν οι εργαζόμενοι πιστεύουν ότι σε αυτή τη φάση πρέπει να δεχτούν προσωρινά σαν συνδικαλιστική μορφή εκπροσώπησης την Επιτροπή που αναγνώρισε η εργοδοσία πρέπει να απαιτήσουν αυτή η Επιτροπή να εγκριθεί και να ψηφιστεί τώρα με δημοκρατικές διαδικασίες δηλαδή μέσα από μια μαζική γενική συνέλευση.  Αν οι όποιοι χρυσαυγίτες ή κνιτοσυριζαίοι αρνηθούν μια τέτοια διαδικασία και η όποια Επιτροπή βγει με πραξικοπηματικό τρόπο ή συνεχιστεί η ίδια να λειτουργεί σαν «πρωτεργάτης της απεργίας» χωρίς πλατειά έγκριση και κάνει ότι θέλει, τότε  κινδυνεύουν να έχουν διπλή υποδούλωση: Εργασιακή, εξωτερική υποδούλωση στον εργοδότη και εσωτερική υποδούλωση και διάσπαση από τους φίλους της εργοδοσίας μέσα τους. 

Όποια τακτική διάσπασης και αποπροσανατολισμού και αν κάνει η εργοδοσία οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν μια αρχή: εργατική δημοκρατία (από την οποία βεβαίως αποκλείονται εξ ορισμού οι ναζιρατσιστές). Αυτή μπορεί να εξασφαλιστεί  ακόμα και όταν χρειάζεται μια οργάνωση με  μορφές συνομωτικές που να αντιστοιχούν σε μια φασιστική εργοδοσία που έχει στη διάθεσή της άφθονους ρουφιάνους. 

·Έχει σημασία ότι στον κατάλογο των 16 σημείων δεν αναφέρεται το αίτημα για Σωματείο αλλά για Επιτροπή, που είναι κάτι που πιο εύκολα περνάει στα χέρια μιας εργοδοσίας. Σε ρεπορτάζ του 902.gr αναφέρεται ότι συμφωνήθηκε να συσταθεί αυτή η επιτροπή ως «Επιτροπή υγιεινής και ασφάλειας». Μια τέτοια «Επιτροπή υγιεινής και ασφάλειας» λειτούργησε και λειτουργεί για δεκαετίες στη Ζώνη Περάματος σαν εργαλείο για να γίνει η Ζώνη γκέτο του ΠΑΜΕ. Ήταν μία επιτροπή που ελεγχόταν από το Δ.Σ. του Σωματείου, δηλαδή από το ψευτοΚΚΕ, και έδινε άδεια εργασιών στους εργολάβους πάνω στα πλοία. Αν κάποιος εργολάβος δεν έκανε προσλήψεις κνιτών του έβρισκαν χίλιες παραβάσεις «υγιεινής και ασφάλειας», και τον τάραζαν στα πρόστιμα ή και τον σταματούσαν. Όποιος προσλάμβανε το προσωπικό που του πρότειναν, συχνά τους θρασύτερους τεμπέληδες, έκανε όποια παράβαση ήθελε. Έτσι το ΠΑΜΕ κατάφερε να ελέγχει σε μεγάλο βαθμό τις προσλήψεις οπότε εξασφάλιζε και εξασφαλίζει ακόμα ένα στρατό τραμπούκων. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όταν οι άλλοι εργάτες δεν είχαν καθόλου δουλειά οι παρατρεχάμενοι του ΔΣ δούλευαν. Αν μία τέτοια επιτροπή λειτουργήσει με παρόμοιο τρόπο και στην Cosco, έχοντας μέσα της Χρυσαυγίτες, Παμίτες και Συριζαίους να αποφασίζουν για το ποιος θα προσλαμβάνεται για δουλειά από τη «Διακίνηση» καταλαβαίνει κανείς πόσο θα εκτιναχθούν όλοι οι παραπάνω, ιδιαίτερα οι αδίστακτοι ναζιστές στις γειτονιές του Πειραιά και πως οι προβλήτες θα μετατραπούν σε φασιστικό γκέτο των κινέζων αποικιοκρατών και των ντόπιων εντολοδόχων τους.   

Αθήνα, 21 Ιούλη 2014