Στην ώ­ρα του και το σχέ­διο Α­νάν. Έ­να έ­κτρω­μα που σά­πι­ζε για κά­μποσα χρό­νια στην κοι­λιά του Συμ­βού­λιου Α­σφα­λεί­ας του Ο­Η­Ε ήρ­θε στο φως τη στιγ­μή που εί­χε γί­νει  ι­κα­νο­ποι­η­τι­κά σά­πιο και το  δι­πλω­μα­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον που θα το δε­χό­ταν.

Το σχέ­διο Α­νάν δεν εί­ναι μια χει­ρό­τε­ρη έκ­δο­ση της Ζυ­ρί­χης, ό­πως λένε οι σο­βι­νι­στές ε­πι­κρι­τές του, εί­ναι μια ε­πα­νέκ­δο­ση του ε­κτρώ­μα­τος της Βο­σνί­ας. Η συ­ντα­γή για τη δη­μιουρ­γί­α ε­νός τέ­τοιου ε­κτρώ­μα­τος εί­ναι α­πλή: Τε­μα­χί­ζου­με έ­να ζω­ντα­νό κρά­τος, δη­λα­δή το ακρω­τη­ριά­ζου­με μέ­σα στο αί­μα και τον πό­νο χι­λιά­δων αν­θρώ­πων που τους έ­χου­με ξε­ρι­ζώ­σει και τους έ­χου­με κα­τα­στρέ­ψει τον πλού­το.  Με­τά, και ε­νώ οι άν­θρω­ποι ξα­ναβρί­σκουν μια ζω­ή και α­να­ζη­τούν έ­να δί­κιο, συ­γκολ­λά­με τα νε­κρά μέ­λη πά­νω σε ό­τι υ­πάρ­χει ζωντα­νό. Και μά­λι­στα τα συ­γκολ­λά­με έ­τσι ώ­στε να δι­καιω­θούν οι τε­μα­χι­στές χει­ρούρ­γοι. Δη­λα­δή βά­ζου­με ό­τι ζω­ντα­νό έ­χει α­πο­μεί­νει να κου­βα­λά­ει στις πλά­τες του και να ζει διαρ­κώς με το σά­πιο.

Α­κά­θε­κτοι, αφ’ ό­του δη­μιούρ­γη­σαν τον Φραν­κεν­στά­ιν της Βο­σνί­ας, οι χει­ρούρ­γοι του Συμ­βού­λιου Α­σφα­λεί­ας του Ο­Η­Ε, κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση του δό­κτο­ρα Μέν­γκε­λε, δη­λα­δή του ρώ­σι­κου σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού που μό­νο αυ­τός ξέ­ρει να ε­νώ­νει τό­σο κα­λά, ε­πει­δή μό­νο αυ­τός ξέ­ρει και τό­σο κα­λά να τε­μα­χί­ζει, δη­μιουρ­γούν τώ­ρα το ε­πο­νο­μα­ζό­με­νο “Κρά­τος της Κύ­πρου”.

 

 

Το σχέ­διο Α­νάν προ­σπα­θεί μέ­σα σε 150 σε­λί­δες να πε­ρι­γρά­ψει με τις πιο α­πί­θα­νες λε­πτο­μέ­ρειες τη μελ­λο­ντι­κή ζω­ή του ε­κτρώ­μα­τος και τους μη­χα­νι­σμούς με το ο­ποί­ο θα συ­νερ­γά­ζο­νται τα σά­πια με τα ζω­ντα­νά μέ­λη και οι ζω­ντα­νοί άν­θρω­ποι με τη φρί­κη του πα­ρελ­θό­ντος τους κά­τω α­πό την κα­θο­δήγη­ση των χει­ρούρ­γων. Πρό­κει­ται για λε­πτο­με­ρείς ο­δη­γί­ες χρή­σης οι οποί­ες, ό­πως εί­ναι γνω­στό, α­φο­ρούν μη­χα­νή­μα­τα και ό­χι ζω­ντα­νούς ορ­γα­νι­σμούς. Στους ζω­ντα­νούς ορ­γα­νι­σμούς η ζω­ή πα­ρα­σταί­νε­ται με την καρ­διά. Σε έ­να κρά­τος η καρ­διά εί­ναι η ι­κα­νό­τη­τά του να παίρ­νει πο­λι­τι­κές α­πο­φά­σεις, δη­λαδή να δια­θέ­τει την ε­σω­τε­ρι­κή ι­κα­νό­τητα να κα­τευ­θύ­νει την ύ­παρ­ξή του λύνο­ντας τις α­ντι­θέ­σεις του με τις άλ­λες κρα­τι­κές ο­ντό­τη­τες και λύ­νο­ντας τις ε­σω­τε­ρι­κές του α­ντι­φά­σεις. Α­πό το έ­κτρω­μα λεί­πει α­κρι­βώς η καρ­διά και γι αυ­τό δεν χρειά­ζε­ται να δια­βα­στούν 150 σε­λί­δες. Το κα­τα­λα­βαί­νει κα­νείς καλά α­πό τα λί­γα ση­μεί­α του που α­φο­ρούν το κε­ντρι­κό του σύ­στη­μα διακυ­βέρ­νη­σης. Ό­ταν μι­λά­με για κε­ντρι­κό σύ­στη­μα δια­κυ­βέρ­νη­σης εν­νο­ού­με το σύ­στη­μα δια­κυ­βέρ­νη­σης του κε­ντρι­κού ο­μα­σπον­δια­κού κρά­τους το ο­ποί­ο περι­λαμ­βά­νει τα δύ­ο ο­μό­σπον­δα κρα­τι­κά μορ­φώ­μα­τα, ε­κεί­νο της βό­ρειας τουρ­κοκυ­πριακής και ε­κεί­νο της νό­τιας ελ­λη­νο­κυ­πρια­κής κοι­νό­τη­τας, τα ο­ποί­α το σχέ­διο ο­νο­μά­ζει “συ­στα­τι­κά κρά­τη”. Αυ­τό το κε­ντρι­κό σύ­στη­μα λοι­πόν συ­γκρο­τεί­ται α­πό μια νο­μο­θε­τι­κή και μια ε­κτε­λε­στι­κή ε­ξου­σί­α. Η νο­μο­θε­τική ε­ξου­σί­α εκ­φρά­ζε­ται με δύ­ο σώ­μα­τα, τη Γε­ρου­σί­α και τη Βου­λή των Α­ντι­προ­σώ­πων. Η Γε­ρου­σί­α θα α­πο­τε­λεί­ται α­πό ί­σο α­ριθ­μό Γε­ρου­σια­στών α­πό κά­θε συ­στα­τι­κό κρά­τος, ε­νώ η Βου­λή των Α­ντι­προ­σώ­πων θα εκ­φρά­ζει με κά­ποια προσέγ­γι­ση την α­να­λο­γί­α πλη­θυ­σμού των δύ­ο υ­πο­κρα­τι­δί­ων ή “συ­στα­τι­κών κρατών”, ό­πως ο­νο­μά­ζο­νται στο σχέ­διο. Τέ­τοια δι­πλά νο­μο­θε­τι­κά σώ­μα­τα και τέ­τοιες α­να­λο­γί­ες μέ­σα σε αυ­τά, υ­πάρ­χουν σε πολ­λά ο­μο­σπον­δια­κά κρά­τη, μο­νο­εθνι­κά ή πο­λυε­θνι­κά. Ε­κεί­νο που δεν υ­πάρ­χει που­θε­νά, σε κα­νέ­να κρά­τος του κόσμου, ο­πό­τε και σε κα­μιά Ελ­βε­τί­α και σε κα­νέ­να Βέλ­γιο, ού­τε α­σφα­λώς υ­πήρξε πο­τέ, εί­ναι η πα­ρα­κά­τω πα­ρά­γρα­φος του σχε­δί­ου ό­ταν α­φο­ρά μό­νο δύ­ο ε­θνό­τη­τες:

“Οι α­πο­φά­σεις θα α­παι­τούν την έ­γκρι­ση των δύ­ο Σω­μά­των με α­πλή πλειο­ψη­φί­α, που θα πε­ρι­λαμ­βά­νει το έ­να τέ­ταρ­το των γε­ρου­σια­στών που ψηφί­ζουν α­πό κά­θε “συ­στα­τι­κό κρά­τος””. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι κά­θε νο­μο­θε­τική α­πό­φα­ση πρέ­πει να ψη­φί­ζε­ται και α­πό τα δύ­ο σώ­μα­τα. Αλ­λά κα­μιά α­πό­φα­ση δεν θα βγαί­νει αν δεν την ψη­φί­ζει υ­πο­χρε­ω­τι­κά του­λά­χι­στον το έ­να τέ­ταρ­το, το 25%, των εκ­προ­σώ­πων κά­θε υ­πο­κρα­τι­δί­ου. Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι ό­πο­τε η μία α­πό τις δύ­ο ε­θνό­τη­τες εί­ναι κά­πως συ­μπα­γής στη δια­φω­νί­α της με την άλ­λη, νό­μος και νο­μο­θε­τι­κή ε­ξου­σί­α δεν θα υ­πάρ­χουν.

Και δεν θα υ­πάρ­χει στην πε­ρί­πτω­ση μη συ­μπα­γούς πλειο­ψη­φί­ας και των δύ­ο ε­θνο­τή­των ού­τε ε­κτε­λε­στι­κή ε­ξου­σί­α. Για­τί η κυ­βέρ­νη­ση, το λε­γό­με­νο “Προ­ε­δρι­κό Συμ­βού­λιο”, που θα α­πο­τε­λεί­ται α­πό 6 υ­πουρ­γούς, 4 ελ­λη­νο­κύ­πριους και 2 τουρ­κο­κύ­πριους θα μπο­ρεί να α­ποφα­σί­ζει μό­νο αν στην πλειο­ψη­φί­α, δηλα­δή τους 4 ψή­φους θα πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται ο­πωσ­δή­πο­τε και έ­νας ψή­φος τουρ­κο­κύπριου, ή α­να­λο­γι­κά αν δί­νει τη συ­γκα­τά­θε­σή της η μι­σή τουρ­κι­κή κοι­νό­τη­τα. Έχου­με λοι­πόν έ­να κρά­τος σε ό­λες τις α­πο­φά­σεις του ο­ποί­ου θα ι­σχύ­ει το ουσια­στι­κό βέ­το της μιας ε­θνό­τη­τας πά­νω στην άλ­λη. Για να μην υ­πάρ­χει αμ­φιβο­λί­α ό­τι αυ­τή εί­ναι η πρό­θε­ση των χει­ρούρ­γων οι τε­λευ­ταί­οι έ­χουν φρο­ντίσει να την εκ­δη­λώ­σουν, α­πό την πρώ­τη στιγ­μή που αυ­τό το έ­κτρω­μα θε­λή­σει να υπάρ­ξει, με την ε­ξής πρό­βλε­ψη: Για τα τρί­α πρώ­τα χρό­νια της ύ­παρ­ξης του κρά­τους θα υ­πάρ­χει ό­χι έ­νας, αλ­λά δύ­ο α­κρι­βώς ι­σό­τι­μοι αρ­χη­γοί κρά­τους, ένας α­πό κά­θε ε­θνό­τη­τα που για να πουν και να κά­νουν κά­τι θα πρέ­πει να συμ­φωνούν με­τα­ξύ τους. Η σύγ­χρο­νη χει­ρουρ­γι­κή χω­ρί­ζει πά­ντα τα σια­μαί­α α­να­λαμ­βάνο­ντας μά­λι­στα τον κίν­δυ­νο να τερ­μα­τί­σουν την α­νυ­πό­φο­ρη ζω­ή τους. Α­ντί­θε­τα οι χει­ρούρ­γοι του Ο­Η­Ε ε­νώ­νουν δυο πλά­σμα­τα, τραυ­μα­τι­σμέ­να εί­ναι αλή­θεια, για να δη­μιουρ­γή­σουν έ­να σια­μαί­ο. Ε­πει­δή ω­στό­σο δια­βλέ­πουν την διε­θνή κα­τα­κραυ­γή χω­ρί­ζουν και οι ί­διοι τα σιαμαί­α με­τά α­πό τα τρί­α χρόνια. Αλ­λά τώ­ρα α­ντί για έ­ναν πρω­θυ­πουρ­γό με δυο κε­φά­λια, δη­μιουρ­γούν έ­ναν πρω­θυ­πουρ­γό για κά­θε δέ­κα μή­νες. Σύμ­φω­να δη­λα­δή με το σχέ­διο ο πρό­ε­δρος του κρά­τους ε­ναλ­λάσ­σε­ται με τον α­ντι­πρό­ε­δρο κά­θε δέ­κα μή­νες, ε­νώ πά­νω α­πό 20 μή­νες δεν μπο­ρεί να πα­ρα­μέ­νει έ­νας πρό­ε­δρος α­πό την ί­δια ε­θνό­τη­τα. Έ­τσι τη θέ­ση του δι­κέ­φα­λου τέ­ρα­τος την παίρ­νει το πρα­κτι­κά α­κέ­φα­λο κρά­τος, δη­λα­δή μια κρα­τι­κή ε­ξου­σί­α χω­ρίς συ­νέ­χεια και στα­θε­ρή έκ­φρα­ση, έ­να κρά­τος με μια κι­νη­μα­το­γρα­φι­κά ε­ναλ­λασ­σό­με­νη κε­φα­λή.

Οι δη­μιουρ­γοί του, για να προ­λά­βουν τις α­ντιρ­ρή­σεις του έκ­πλη­κτου πα­ρα­τη­ρη­τή που α­μέ­σως θα τους προ­βά­λει την έν­στα­ση ό­τι αυ­τό το δη­μιούρ­γη­μα διαρ­κώς θα πα­ρα­λύ­ει α­πό τα α­μοι­βαί­α βέ­το, έ­χουν φρο­ντί­σει να εν­σωμα­τώ­σουν μέ­σα του και το ξε­πέ­ρα­σμά αυ­τής της πα­ρά­λυ­σης: Έ­χουν προ­βλέ­ψει έ­να όρ­γα­νο που θα λύ­νει τις δια­φο­ρές και θα ξε­περ­νά­ει διαρ­κώς κά­θε ε­μπλο­κή. Έ­χουν λοι­πόν ε­φεύ­ρει έ­ναν υ­πέρ­τα­το διαι­τη­τή ο ο­ποί­ος ο­νο­μά­ζε­ται Α­νώτα­το Δι­κα­στή­ριο και το ο­ποί­ο θα α­πο­τε­λεί­ται α­πό τρεις τουρ­κο­κύ­πριους, τρεις ελ­λη­νο­κύ­πριους και τρεις μη Κύ­πριους δι­κα­στές που θα διο­ρί­ζο­νται σε αυ­τή τη θέ­ση με ευ­θύ­νη του Συμ­βού­λιου Α­σφα­λεί­ας του Ο­Η­Ε. Κά­θε μπλο­κάρι­σμα στη λει­τουρ­γί­α του κρά­τους θα ση­μαί­νει χο­ντρι­κά ό­τι οι τρεις ελ­λη­νοκύ­πριοι θα ε­ξου­δε­τε­ρώ­νο­νται α­μοι­βαί­α α­πό τους τρεις τουρ­κο­κύ­πριους, που ση­μαί­νει ό­τι την τε­λι­κή α­πό­φα­ση θα την παίρ­νουν οι υ­πό­λοι­ποι τρεις, δηλα­δή το Συμ­βού­λιο Α­σφα­λεί­ας του Ο­Η­Ε. Νά­τος λοι­πόν ο χει­ρούρ­γος στη θέ­ση του πραγ­μα­τι­κού κυ­βερ­νή­τη, πράγ­μα που θα έ­πρε­πε να το πε­ρι­μέ­νει κα­νείς από την αρ­χή, α­φού αυ­τός εί­ναι ο δη­μιουρ­γός του κρά­τους.. Σαν κυ­βερ­νή­της που εί­ναι αυ­τός κρα­τά­ει και την στρατιω­τι­κή ε­ξου­σί­α. Το κε­ντρι­κό κρά­τος και τα υ­πο­κρα­τί­δια α­φο­πλί­ζο­νται στα­δια­κά και μό­νο στρα­τιω­τι­κά υ­πο­λείμ­μα­τα ε­πι­βιώ­νουν α­πό τους δύ­ο ως χθες α­ντι­μέ­τω­πους σο­βι­νι­σμούς, τον τούρ­κικο και τον ελ­λη­νι­κό δί­πλα στις λί­γες στρα­τιω­τι­κές δυ­νά­μεις του Ο­Η­Ε. Αλ­λά ο Ο­Η­Ε δεν χρειά­ζε­ται πολ­λές δυ­νά­μεις, α­φού υ­πο­τί­θε­ται δεν φο­βά­ται κα­μιά δύ­να­μη α­νώ­τε­ρη α­πό αυ­τόν. Σαν υ­πό­λειμ­μα ω­στό­σο α­πό την  προ­η­γού­με­νη ε­ποχή μέ­νει λί­γος στρα­τός α­πό κά­θε πλευ­ρά και μια συν­θή­κη εγ­γύ­η­σης, δη­λα­δή η γε­νι­κή δυ­να­τό­τη­τα α­νά­μει­ξης και ε­πέμ­βα­σης στο νη­σί ό­λων των πα­λιών το­πι­κών και δεύ­τε­ρης γραμ­μής προ­στα­τών και τρα­μπού­κων, της Ελ­λά­δας, της Τουρ­κί­ας και της Αγ­γλί­ας. Αυ­τή η συ­μπυ­κνω­μέ­νη ε­πι­κύ­ρω­ση της α­νύ­παρ­κτης κρα­τι­κής κυ­ριαρ­χί­ας της Κύ­πρου που εκ­θέ­σα­με, αυ­τή η έλ­λει­ψη ε­σω­τε­ρι­κής δημο­κρα­τί­ας με την από­λυ­τη κυ­ριαρ­χί­α του ε­θνο­τι­κού βέ­το και αυ­τή η κα­τά­στα­ση του θε­σμο­ποι­η­μέ­νου προ­τε­κτο­ρά­του δεν υ­πάρ­χει σε κα­μιά Ελ­βε­τί­α και κα­νέ­να Βέλ­γιο και δεν υ­πήρ­ξε σε κα­μιά Κύ­προ της Ζυ­ρί­χης. Για­τί σε κα­μί­α α­πό αυ­τές τις πε­ρι­πτώ­σεις δεν υ­πάρ­χει πα­ρα­λυ­τι­κό βέ­το σε ό­λες τις πλευ­ρές της κρα­τι­κής ζω­ής. Στην Ελ­βε­τί­α α­πο­φα­σί­ζει η πλειο­ψη­φί­α των κα­ντο­νιών ή των κα­τοί­κων. Στο Βέλ­γιο τα κε­ντρι­κά σώ­μα­τα α­πο­φα­σί­ζουν με πλειο­ψη­φί­α και στη Ζυ­ρί­χη το βέ­το πε­ρι­λάμ­βα­νε μό­νο με­ρι­κές, εί­ναι α­λή­θεια ση­μα­ντι­κές, πλευ­ρές της δρά­σης του κράτους, ό­πως εί­ναι οι βα­σι­κές α­πο­φά­σεις της εξω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής. Το ό­τι τα ση­μεί­α του βέ­το και της κυ­ριαρ­χί­ας του Ο­Η­Ε εί­ναι και τα ου­σια­στι­κά α­πο­δει­κνύ­ε­ται α­πό το ό­τι εί­ναι και αυ­τά που προτεί­νο­νται α­πό τον Α­νάν σαν τα πιο ι­σχυ­ρά και α­δια­πραγ­μά­τευ­τα αυ­τού του σχε­δί­ου. Για­τί το σχέ­διο προ­τεί­νε­ται λί­γο πο­λύ σαν βά­ση συ­ζή­τη­σης και πίσω α­πό την σχε­τι­κό­τη­τα της δια­τύ­πω­σης “βά­ση συ­ζή­τη­σης” κρύ­βο­νται ό­λοι οι και­ρο­σκό­ποι που το υ­πο­στη­ρί­ζουν. Ό­μως οι ί­διοι αυ­τοί, και πρώ­τοι και κα­λύτε­ροι οι ε­πι­κε­φα­λής των δύ­ο κυ­πριακών κοι­νο­τή­των, εκ­φρά­ζουν τις λι­γότε­ρες εν­στά­σεις του ή και κα­θό­λου εν­στά­σεις. Πά­νω σε αυ­τά τα ση­μεί­α. Το έ­δαφος στο ο­ποί­ο έ­χουν δια­λέ­ξει να συ­γκρου­στούν με το σχέ­διο οι δύ­ο σο­βι­νι­σμοί εί­ναι μό­νο ε­κεί­νο στο ο­ποί­ο συ­γκρού­ο­νται και με­τα­ξύ τους, δη­λα­δή στο εδαφι­κό και στους ε­ποί­κους, δη­λα­δή στα ε­ξω­τε­ρι­κά και δευ­τε­ρεύ­ο­ντα σημεί­α του και ό­χι στην ου­σί­α του. Αυ­τό εί­ναι φυ­σι­κό για­τί αν δια­φω­νού­σαν στο ζή­τη­μα της δια­κυ­βέρ­νη­σης θα συ­γκρού­ο­νταν με το σχέ­διο στο βά­θος του, δηλα­δή με τον ι­μπε­ρια­λι­σμό και θα ε­νώ­νο­νταν μετα­ξύ τους. Αλ­λά τό­τε δεν θα ήταν σο­βι­νι­στές και αυ­τό δεν θα ή­ταν το Κυ­πρια­κό, θα ή­ταν έ­να άλ­λο πρό­βλη­μα.

 

 

Με­ρι­κοί ή­συ­χοι άν­θρω­ποι α­πο­κα­μω­μέ­νοι α­πό την α­τέ­λειω­τη εν­δο­κυπρια­κή και ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή διέ­νε­ξη τρέ­φουν την ελ­πί­δα ό­τι ί­σως έ­τσι γλιτώ­σουν α­πό τα βά­σα­νά τους α­φού η Κύ­προς θα γί­νει έ­να διε­θνές προ­τε­κτο­ρά­το, δη­λα­δή έ­νας ι­σχυ­ρός τρί­τος θα ε­πι­βά­λει την ι­σχύ του α­πέ­να­ντι στους δυο α­διόρ­θω­τους μι­κρο­τρα­μπού­κους της πε­ριο­χής. Δυ­στυ­χώς αυ­τή η ελ­πί­δα δεν αντέ­χει λε­πτό στην ε­ξέ­τα­ση της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Αυ­τός ο ι­σχυ­ρός τρί­τος δεν εί­ναι έ­νας ενιαί­ος τρί­τος, αλ­λά ο ί­διος σπα­ράσ­σε­ται α­πό α­ντι­θέ­σεις και μά­λι­στα ευ­ρύ­τε­ρες και βα­θύ­τε­ρες α­πό αυ­τές τις το­πι­κές α­ντι­θέ­σεις που κα­μώ­νε­ται πως θέ­λει να λύ­σει ή που θέ­λει να λύ­σει. Α­κό­μα χει­ρό­τε­ρα αυ­τές οι τε­λευ­ταί­ες εί­ναι α­ντα­νά­κλα­ση, εί­ναι α­πο­τε­λέ­σμα­τα, και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τερο για με­ρι­κά α­πό τα μέ­λη του, εί­ναι ερ­γα­λεί­ο των δι­κών τους πα­γκό­σμιων πολε­μι­κών και η­γε­μο­νι­κών σχε­δί­ων.  Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το Συμ­βού­λιο Α­σφαλεί­ας του Ο­Η­Ε εί­ναι ο κατ’ ε­ξο­χήν χώ­ρος στον ο­ποί­ο εκ­φρά­ζο­νται στο ψη­λό­τερο δυ­να­τό πο­λι­τι­κό επίπε­δο οι εν­δο­ϊ­μπε­ρια­λι­στι­κές α­ντι­θέ­σεις και, πιο ει­δι­κά, οι α­ντι­θέ­σεις α­νά­με­σα στις δυο υ­περ­δυ­νά­μεις. Ύ­στε­ρα α­πό αυ­τά κατα­λα­βαί­νει κα­νείς ό­τι το τα­λαι­πω­ρη­μέ­νο νη­σά­κι δεν εί­ναι για τους κυ­ρί­αρχούς του το α­ντι­κεί­με­νο της συ­νερ­γα­σί­ας του, αλ­λά το λά­φυ­ρο και το ερ­γαλεί­ο του στρα­τη­γι­κού α­ντα­γω­νι­σμού τους. Η Κύ­προς στο βά­θος φεύ­γει με αυ­τό το σχέ­διο α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τα χέ­ρια των το­πι­κών τρα­μπού­κων για να ανα­λά­βουν απ’ ευ­θεί­ας να την ξε­σκί­σουν και να την χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν οι ε­ντολείς των τε­λευ­ταί­ων, οι με­γά­λοι τρα­μπού­κοι και δυ­νά­στες του πλα­νή­τη. Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να η Κύ­προς, με το σχέ­διο Α­νάν περ­νά­ει στην κύ­ρια πλευ­ρά στην υ­πη­ρε­σί­α του με­γα­λύ­τε­ρου και κτη­νω­δέ­στε­ρου α­πό αυ­τούς τους τε­λευ­ταίους, του ρώ­σι­κου σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού. Η πρώ­τη και πιο ου­σια­στι­κή δια­φο­ρά των Η­ΠΑ με τη Ρω­σί­α στη συ­γκε­κρι­μέ­νη υ­πό­θε­ση εί­ναι ό­τι οι Η­ΠΑ συμ­με­τείχαν στην κα­τα­σκευ­ή ε­νός τέ­ρα­τος για να δια­τη­ρή­σουν σε σχε­τι­κή ι­σορ­ρο­πί­α αυ­τό που υ­πάρ­χει, ε­νώ η Ρω­σί­α συ­νέ­λα­βε πρώ­τη και η­γή­θη­κε ι­στο­ρι­κά αυ­τής της κα­τα­σκευ­ής για να α­να­τρέ­ψει μέ­σα α­πό αυ­τήν, κά­θε ι­σορ­ρο­πί­α, κά­θε ε­νότη­τα και κά­θε υ­γεί­α, που μπο­ρού­σε α­κό­μα να ε­πι­βί­ω­νε στις διε­θνείς σχέ­σεις. Η δεύ­τε­ρη δια­φο­ρά βρί­σκε­ται στο ό­τι ε­νώ οι Η­ΠΑ και η φί­λη τους η Αγ­γλί­α εμφα­νί­ζο­νται σαν οι μο­να­δι­κοί δη­μιουρ­γοί του σχε­δί­ου, η Ρω­σί­α, ο βα­σι­κός δη­μιουρ­γός του έ­χει δου­λέ­ψει στο πα­ρα­σκή­νιο και μέ­σω τρί­των και έ­χει φρο­ντί­σει η πα­ρου­σί­α του να εί­ναι σχε­δόν α­ό­ρα­τη. Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι οι θερμό­τε­ροι υ­πε­ρα­σπι­στές του σχε­δί­ου στην Κύ­προ, στην Ελ­λά­δα και την Τουρ­κί­α, εί­ναι οι ρω­σό­φι­λοι Α­ΚΕΛ, Ση­μί­της, Κω­στα­ντό­πουλος, και στην Τουρ­κί­α το το­πι­κό ψευ­το­κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα και ο Ερ­ντο­γκάν.

Βε­βαί­ως με­γά­λη θέρ­μη γι’ αυ­τό το σχέ­διο έ­χουν και τα αιώ­νια θύ­ματά και βα­πο­ρά­κια της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας, οι φι­λε­λεύ­θε­ροι, που α­να­γνω­ρί­ζουν ό­λα τα αρ­νη­τι­κά του σχε­δί­ου, με ε­ξαί­ρε­ση ως συ­νή­θως την ε­πέμ­βα­ση της Ρωσί­ας που ού­τε καν την υ­πο­πτεύ­ο­νται, αλ­λά θε­ωρούν αυ­τά τα αρ­νη­τι­κά το α­ναπό­φευ­κτο κα­κό που υ­πάρ­χει μέ­σα σε κά­θε κα­λό. Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι στην Ελ­λάδα ο πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κός τους εκ­πρό­σω­πος ο Μά­νος δεν έ­πε­σε σε αυ­τήν την παγί­δα και με λε­πτό τρό­πο κα­τα­δί­κα­σε το σχέ­διο, ό­μως η γε­νι­κή διά­θε­ση αυ­τού του φι­λε­λεύ­θε­ρου ρεύ­μα­τος εί­ναι να το υ­πο­στη­ρί­ξει. Αυ­τή εί­ναι και η διάθε­ση ό­λων ε­κεί­νων που με ι­δε­ο­λο­γι­κή α­φε­τη­ρί­α τον κα­θυ­στε­ρη­μέ­νο μι­κρο­αστι­κό α­ντι­κα­πι­τα­λι­σμό εί­ναι πά­νω απ’ ό­λα α­ντιε­θνι­κι­στές. Οι πιο συνε­πείς α­πό αυ­τούς στο Κυ­πρια­κό και σε ό­λα τα άλ­λα μέ­τω­πα της ελ­λη­νι­κής ε­ξω­τε­ρικής πο­λι­τι­κής θε­ω­ρούν πη­γή ό­λων των δει­νών τον ελ­λη­νι­κό  σο­βι­νι­σμό. Κά­τι α­ντί­στοι­χο εν­νο­εί­ται ι­σχύ­ει και για τους Τούρ­κους α­ντιε­θνι­κι­στές. Οι αντιε­θνι­κι­στές, α­στο­φι­λε­λεύ­θε­ροι ή μικρο­α­στοί ρι­ζο­σπά­στες α­ντιε­θνικι­στές, έ­χουν στον ο­ρί­ζο­ντά τους κύ­ρια τη δι­κιά τους α­στι­κή τά­ξη και ού­τε βλέ­πουν ού­τε πο­λυ­νοιά­ζο­νται να δουν αυ­τή την τά­ξη και τη σο­βι­νι­στι­κή της πτέ­ρυ­γα κά­τω α­πό το φως των πα­γκό­σμιων α­ντι­θέ­σε­ων και των πα­γκό­σμιων κύριων ε­χθρών των λα­ών. Α­ντί­θε­τα οι προ­λε­τά­ριοι διε­θνι­στές, οι μό­νοι που μπο­ρούν να εί­ναι συ­νε­πείς διε­θνι­στές, ε­νώ συ­γκρού­ο­νται και αυ­τοί α­πό θέ­ση αρ­χής και στρα­τη­γι­κά με τον ε­θνι­κι­σμό της δι­κιάς τους α­στι­κής τά­ξης, ξεχω­ρί­ζουν αυ­τόν τον ε­θνι­κι­σμό α­πό τον ι­μπε­ρια­λισμό και τον σο­σια­λι­μπερια­λι­σμό και α­να­ζη­τούν στο διε­θνές ε­πί­πε­δο, στο ε­πί­πε­δο του ι­μπε­ρια­λι­σμού τον κά­θε φο­ρά κύ­ριο ε­χθρό τους. Κά­τω α­πό αυ­τήν την ε­ξέ­τα­ση α­πο­φα­σί­ζουν ποια τα­κτι­κή θα τη­ρή­σουν κά­θε φο­ρά α­πέ­να­ντι στους ε­θνι­κι­στές και τους σοβι­νι­στές της δι­κιάς τους α­στι­κής τά­ξης. Η στά­ση της Ο­ΑΚ­ΚΕ α­πέ­να­ντι στους έλ­λη­νες ε­θνι­κι­στές και σω­βι­νι­στές ε­ξαρ­τιέ­ται πά­ντα α­πό τη συ­γκε­κρι­μένη στά­ση τους α­πέ­να­ντι στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ι­διαί­τε­ρα του ι­μπε­ρια­λι­σμού που εί­ναι κά­θε φο­ρά κύ­ριος ε­χθρός. Τώρα αυ­τός εί­ναι ο ρώ­σι­κος σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμός, κέ­ντρο της πα­γκό­σμιας α­ντί­δρα­σης και κύ­ριος ε­χθρός ό­λων των λα­ών της γης. Κά­τω α­πό αυ­τό το πρί­σμα α­να­λύ­ουμε και τις ε­ξε­λί­ξεις στο Κυ­πρια­κό και ε­πει­δή αυ­τό εί­ναι το πρί­σμα με το ο­ποί­ο μπο­ρεί κα­νείς να α­να­λύ­σει σωστά το φως που α­κτι­νο­βο­λούν τα γε­γο­νό­τα, μπο­ρού­με να δού­με πιο κα­θα­ρά α­πό τους α­ντιε­θνι­κι­στές και την το­πι­κή και την γε­νι­κή κα­τά­στα­ση.

Για τους α­ντιε­θνι­κι­στές λοι­πόν το σχέ­διο Α­νάν α­πο­δει­κνύ­ει σχεδόν την ορ­θό­τη­τά του και μό­νο για το λό­γο ό­τι ε­ξε­γέρ­θη­καν ε­να­ντί­ον του οι σο­βι­νι­στές στην Ελ­λά­δα και την Τουρ­κί­α. Ό­ντως αυ­τοί ε­ξε­γέρ­θη­καν, αλ­λά δεν ε­ξε­γέρ­θη­κε ε­να­ντί­ον του κα­νέ­να α­πό τα μό­νι­μα μέ­λη του Συμ­βου­λί­ου Α­σφαλεί­ας. Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος για τον ο­ποί­ο ε­μείς εί­δα­με α­μέ­σως το έ­κτρω­μα που δεν εί­δαν οι α­ντιε­θνι­κι­στές και που το προ­πα­γαν­δί­ζουν με μα­νί­α οι ρω­σό­δου­λοι οι με­ταμ­φιε­σμέ­νοι σε φι­λε­λεύ­θε­ρους Μπί­στης και Κύρ­κος. 

Το βα­σι­κό ε­πι­χεί­ρη­μα των υ­πε­ρα­σπι­στών του σχε­δί­ου εί­ναι ό­τι αυ­τό μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει αν ε­μπο­δι­στούν να το υ­πο­νο­μεύ­ουν οι σο­βι­νι­στές από τις δύ­ο πλευ­ρές. Σύμ­φω­να με αυ­τή την λο­γι­κή δεν θα υ­πάρ­χει κα­νέ­να βέ­το και κα­μιά πα­ρά­λυ­ση του κρά­τους αν κά­θε πλευ­ρά εμ­φα­νί­ζε­ται δια­σπα­σμέ­νη ε­θνι­κά μπρο­στά σε ό­λες τις α­πο­φά­σεις, αν δη­λα­δή και στις δυο πε­ριο­χές οι εθνι­κι­στές έ­χουν χά­σει την πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α υ­πέρ των δη­μο­κρα­τών και ειρη­νό­φι­λων. Πραγ­μα­τι­κά τό­τε μπο­ρούν να δημιουρ­γη­θούν α­πο­τε­λε­σμα­τι­κές και ά­νε­τες δη­μο­κρα­τι­κές πλειο­ψη­φί­ες.  Ό­μως έ­τσι προ­ϋ­πό­θε­ση για την ε­φαρ­μογή του σχε­δί­ου γί­νε­ται το να λυ­θεί το πρό­βλη­μα που το σχέ­διο έρ­χε­ται να λύσει, δη­λα­δή το πρό­βλη­μα της έ­χθρας και της διά­σπα­σης των δύ­ο λα­ών. Στην πραγμα­τικότη­τα έ­πρε­πε να συμ­βεί α­κρι­βώς το α­ντί­θε­το. Πρώ­τα έ­πρε­πε να λυθεί το πρό­βλη­μα της έ­χθρας και της διά­σπα­σης των δύ­ο λα­ών και ύ­στε­ρα να γίνει η ε­νό­τη­τα των δύ­ο κρα­τι­δί­ων. Πρώ­τα δη­λα­δή θα έ­πρε­πε στη διάρ­κεια μιας μα­κριάς πε­ριό­δου να έρ­θουν σε ε­πα­φή οι δύ­ο πληθυ­σμοί, ε­πα­φή ε­μπο­ρι­κή, παρα­γω­γι­κή, ε­πα­φή προ­σώ­πων και τέ­λος πο­λι­τι­κή ε­πα­φή, και α­φού μέ­σα α­πό αυ­τή την ε­πα­φή θα εί­χαν γεν­νη­θεί νέ­ες κοι­νω­νι­κές και πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και νέες ει­κό­νες α­πέ­να­ντι στα πα­λιά στε­ρε­ό­τυ­πα και στις δύ­ο ό­χθες των συ­νό­ρων θα μπο­ρού­σαν οι δυο λα­οί να κυ­βερ­νή­σουν α­πό κοι­νού τη μοί­ρα τους. Α­πένα­ντι σε αυ­τή την προ­φα­νή το­πο­θέ­τη­ση οι υ­πε­ρα­σπι­στές του σχε­δί­ου α­ντα­παντά­νε λέ­γο­ντας ό­τι πο­τέ δεν θα ε­πι­τρέ­ψουν οι ε­θνι­κι­στές των δύ­ο πλευ­ρών στους δύ­ο λα­ούς και τα δύ­ο κρα­τί­δια να έρ­θουν σε ε­πα­φή. Ό­μως α­πα­ντώ­ντας έτσι το μό­νο που ε­πι­βε­βαιώ­νουν εί­ναι ό­τι κα­μιά λύ­ση δεν θα υ­πάρ­ξει πο­τέ αν δεν νι­κη­θούν προ­η­γού­με­να σε κά­ποια  με­γά­λη πο­λι­τι­κή μά­χη οι σο­βι­νι­στές των δύ­ο πλευ­ρών. Αλ­λά αυ­τοί δεν λέ­νε ό­τι οι σο­βι­νι­στές πρέ­πει να νι­κη­θούν, λέ­νε ό­τι πρέ­πει να προ­χω­ρή­σουν σε έ­να συμ­βι­βα­σμό α­νά­με­σά τους και ό­τι ο συμ­φι­λιω­τής τους, αυ­τός που θα τους ε­πι­βά­λει τον συμ­βι­βα­σμό θα εί­ναι ο ιμπε­ρια­λι­σμός.

Για τους πα­ρα­πά­νω, ει­δι­κά για τους φι­λε­λεύ­θε­ρους α­ντιε­θνι­κι­στές αυ­τή η στιγ­μή του συμ­βι­βα­σμού εί­ναι τώ­ρα. Αυ­τό εν­νο­ούν ό­ταν λέ­νε ευ­καιρί­α. Ευ­και­ρί­ες αυ­τοί ο­νο­μά­ζουν ό­λες τις προ­η­γού­με­νες πε­ρι­πτώ­σεις που ο ιμπε­ρια­λι­σμός κα­τέ­βη­κε με έ­να σχέ­διο για να ε­πι­βάλει στους σο­βι­νι­στές της Ελ­λά­δας και της Τουρ­κί­ας την συμ­βι­βα­στι­κή ε­πα­νέ­νω­ση του νη­σιού. Ει­δικά σή­με­ρα αυ­τή φαί­νε­ται να εί­ναι η κα­λύ­τε­ρη α­πό τις ευ­και­ρί­ες α­φού υ­πο­τίθε­ται ό­τι τώ­ρα ο ι­μπε­ρια­λι­σμός εί­ναι ε­νω­μέ­νος κα­θώς μό­νο τώ­ρα Η­ΠΑ, Ευ­ρώπη και Ρω­σί­α φαί­νο­νται ε­νω­μέ­νες πί­σω α­πό το σχέ­διο Α­νάν. Στο βά­θος λοι­πόν οι α­ντιε­θνι­κι­στές αυ­τού του εί­δους α­να­κα­λύ­πτουν τώ­ρα μια θέ­λη­ση α­νώ­τε­ρη α­πό τους σο­βι­νι­στές Ελ­λά­δας και Τουρ­κί­ας που θα μπο­ρού­σε με μια σειρά εκβια­σμούς να ε­πι­βλη­θεί πά­νω τους για να τους ο­δη­γή­σει στο συμ­βι­βα­σμό. Ανα­φε­ρό­μα­στε στον εκ­βια­σμό στην Τουρ­κί­α ό­τι θα βρε­θεί ε­κτός Ευ­ρώ­πης, αν δεν υ­πο­γρά­ψει μια λύ­ση, και τον εκ­βια­σμό στην Ελ­λά­δα ό­τι θα χά­σει για πά­ντα τη βό­ρεια Κύ­προ.

Αλ­λά αυ­τή η ε­πέμ­βα­ση του Ο­Η­Ε δεν έ­χει σαν στό­χο να νι­κή­σει τους δύ­ο σο­βι­νι­σμούς και ού­τε θέ­λει να το κά­νει. Ε­κεί­νο που θέ­λει να κά­νει, ακρι­βώς α­ντί­θε­τα, εί­ναι να ο­δη­γή­σει τους δύ­ο σο­βι­νι­σμούς που ζουν στα χω­ριστά τους ε­δά­φη τραυ­μα­τι­σμέ­νοι α­πό την πα­λιά τους σύ­γκρου­ση σε μια νέ­α ελεγ­χό­με­νη σύ­γκρου­ση, δη­λα­δή πά­ει να βγά­λει ξα­νά στο γή­πε­δο τις δύ­ο ο­μά­δες που βρί­σκο­νται στα α­πο­δυ­τή­ρια και τις χω­ρί­ζει έ­χθρα χω­ρίς να έ­χει α­ποβλη­θεί κα­νείς α­πό τους τρα­μπού­κους που προ­κά­λε­σαν τις προ­η­γού­με­νες συρ­ρά­ξεις. Στο πο­δό­σφαι­ρο η διαι­τη­σί­α α­πο­βά­λει κα­τά κα­νό­να τους τρα­μπού­κους. Ε­δώ στη διε­θνή πο­λι­τι­κή και πιο πο­λύ στο κυ­πρια­κό η διαι­τη­σί­α στη­ρί­ζεται για τη συ­νέ­χι­ση του παι­χνι­διού α­κρι­βώς στους τρα­μπού­κους ε­πει­δή ο βασι­κός διαι­τη­τής θέ­λει την α­νά­φλε­ξη του γη­πέ­δου και της πό­λης ο­λό­κλη­ρης.   

 

 

Ε­μείς λοι­πόν πι­στεύ­ου­με ό­τι α­ντί­θε­τα με τις ο­νει­ρο­φα­ντα­σί­ες των ει­ρη­νό­φι­λων α­στών και μι­κρο­α­στών κα­μιά προ­σέγ­γι­ση των δύ­ο ε­θνο­τή­των στην Κύ­προ δεν εί­ναι δυ­να­τή χω­ρίς μια ήτ­τα του ι­μπε­ρια­λι­σμού, ι­διαί­τε­ρα του ρώ­σι­κου ο ο­ποί­ος έ­χει συ­στη­μα­τι­κά προ­κα­λέ­σει και κα­θο­δη­γή­σει την έντα­ση και έ­χει ε­πω­φε­λη­θεί α­πό αυ­τήν. Βέ­βαια, ό­πως εί­πα­με πα­ρα­πά­νω καμιά λύ­ση δεν εί­ναι δυ­να­τή και χω­ρίς την ήτ­τα των δύ­ο σο­βι­νι­σμών. Ό­μως και ε­δώ πρέ­πει να ξε­κα­θα­ρί­σου­με το ε­ξής: Α­πό τους δυο σο­βι­νι­σμούς, τον τούρ­κι­κο και τον ελ­λη­νι­κό αυ­τός που πρώ­τα  πρέ­πει να νι­κη­θεί εί­ναι ο δεύ­τε­ρος για­τί αυ­τός εί­χε πά­ντα την κύ­ρια ευ­θύνη στην εν­δο­κυ­πρια­κή σύρ­ρα­ξη. Σε αυ­τό το ση­μεί­ο κρί­νε­ται το ποιος εί­ναι πραγ­μα­τι­κά α­ντιε­θνι­κι­στής στη χώ­ρα μας. Σε ό­σο λοι­πόν βαθ­μό δεν έ­χου­με μια με­γά­λη ήτ­τα ού­τε του ρώ­σι­κου ι­μπε­ρια­λισμού, ού­τε του ελ­λη­νι­κού σο­βι­νι­σμού μό­νο κα­κό κά­νει και ό­χι κα­λό κά­θε προ­σπά­θεια ε­πι­βο­λής ή πί­ε­σης για μια ε­πα­νέ­νω­ση του νη­σιού. Ό­σο δεν υ­πάρ­χει αυ­τή η δι­πλή α­να­γκαί­α συν­θή­κη εί­ναι κα­λύ­τε­ρη η δι­χο­τό­μη­ση α­πό ο­ποια­δήπο­τε ε­νο­ποί­η­ση. Αυ­τό δε ση­μαί­νει ό­τι η δι­χο­τό­μη­ση εί­ναι μια δί­και­η ή μια στα­θε­ρή και α­σφα­λής κα­τά­στα­ση. Η δι­χο­τόμη­ση εί­ναι μια α­νοι­χτή πλη­γή α­πό μια ι­μπε­ρια­λι­στι­κή και σο­βι­νι­στι­κή βί­α και πά­ντα θα δη­λη­τη­ριά­ζει την ειρή­νη στην ευ­ρω­πα­ϊ­κή ή­πει­ρο. Ε­πί­σης πο­τέ οι δυο ε­θνό­τη­τες της Κύ­πρου και ποτέ οι λα­οί και τα κρά­τη του κό­σμου δεν θα α­πο­δε­χτούν αυ­τό το τε­τε­λε­σμέ­νο για­τί θα έ­χουν α­πο­δε­χτεί έ­να τρο­μα­χτι­κής βα­ρύ­τη­τας προ­η­γού­με­νο, το δια­με­λι­σμό ε­νός κρά­τους με την ε­ξω­τε­ρι­κή βί­α. Αυ­τό τον δια­με­λι­σμό τέ­λος δεν θα τον δε­χτούν τέ­λος ού­τε οι α­νά­γκες της πρα­κτι­κής ζω­ής των κα­τοί­κων ενός μι­κρού νη­σιού. Ε­κεί­νο που λέ­με κο­ντο­λο­γίς είναι ό­τι δεν ήρ­θε η ώ­ρα να ε­πα­νορ­θω­θεί η α­δι­κί­α για­τί δεν ήρ­θε α­κό­μα η ώ­ρα να τι­μω­ρη­θούν οι φταί­χτες και ό­τι ως τό­τε κα­λύ­τε­ρα οι φταί­χτες να κρα­τιού­νται χω­ρι­στά.

 

 

Σε ό­τι α­φο­ρά τους φταί­χτες. Οι “α­ντιε­θνι­κι­στές” κά­θε εί­δους πα­ραδέ­χο­νται την ευ­θύ­νη και των δύ­ο σο­βι­νι­σμών οι δε ρω­σό­φι­λοι α­νά­με­σά σε αυτούς συ­μπλη­ρώ­νουν αυ­τές τις ευ­θύ­νες α­πο­δί­δο­ντας τον ρό­λο του κύ­ριου υπο­κι­νη­τή των α­ντι­πα­ρα­θέ­σε­ών τους στις Η­ΠΑ και προ­η­γού­με­να στην Αγ­γλί­α. Τέτοιου εί­δους “α­να­λύ­σεις” και “ι­στο­ρι­κές α­να­σκο­πή­σεις” πα­ρα­κο­λου­θεί κα­νείς ά­φθο­νες τε­λευ­ταί­α α­πό τα κρα­τι­κά κα­νά­λια , ει­δι­κά α­πό τη ΝΕΤ. Ξαφ­νι­κά, από τη μια στιγ­μή στην άλ­λη ε­ξα­φανί­στη­καν ό­λα τα α­νε­ξή­γη­τα μο­νό­πλευ­ρα δίκια του “μαρ­τυ­ρι­κού ελ­λη­νι­σμού” της Κύ­πρου, και ό­λη η α­νε­ξή­γη­τη ως χθες “φρι­κα­λε­ό­τη­τα” του Ατ­τί­λα κα­θώς τύ­ποι σαν τον πα­λιό κνί­τη Τσί­μα άρ­χι­σαν να γρά­φουν τη νέ­α ι­στο­ρί­α για το ελ­λη­νι­κό κοι­νό, τη ρώ­σι­κη ι­στο­ρί­α, ό­πως την έ­χει γρά­ψει ε­δώ και χρό­νια στο ί­διο το νη­σί το Α­ΚΕΛ. 

 

Τα βα­σι­κά ω­στό­σο στοι­χεί­α της α­λη­θι­νής ι­στο­ρί­ας εί­ναι τα ε­ξής: 

 

Α) Για την διά­σπα­ση των δύ­ο ε­θνο­τή­των την ι­στο­ρι­κή ευ­θύ­νη δεν την έ­χουν οι άγ­γλοι αλ­λά η τσα­ρι­κή δι­πλω­μα­τί­α που α­πό το 1804 έ­στρε­ψε την κυ­πριακή ορ­θό­δο­ξη εκ­κλη­σί­α και μέ­σω αυ­τής το ελ­λη­νι­κό στοι­χεί­ο σε εμ­φύ­λιο ε­νάντια στον τούρ­κι­κο πλη­θυ­σμό. Ως τό­τε οι δύ­ο λα­οί ζού­σαν δί­χως ε­θνο­θρη­σκευ­τι­κές ε­ντά­σεις και οι α­γώ­νες τους ή­ταν κοι­νοί ε­νά­ντια στον ο­θω­μα­νό δυ­νάστη, τον έλ­λη­να φο­ρο­ει­σπρά­κτο­ρα του και τον με­γα­λύ­τε­ρο φε­ου­δάρ­χη που ήταν ο έλ­λη­νορ­θό­δο­ξος κλή­ρος. Α­πό ε­κεί­νη τη σύρ­ρα­ξη και πέ­ρα διερ­ρά­γη η ψυχι­κή ε­νό­τη­τα α­νά­με­σα στους δύ­ο λα­ούς α­κρι­βώς ό­πως έ­γι­νε στην Ελ­λά­δα με­τά τα ορ­λω­φι­κά και βέ­βαια με­τά την ο­λο­κλη­ρω­τι­κή γε­νο­κτο­νί­α του τούρ­κι­κου πλη­θυ­σμού το 1821.

 

Β) Ού­τε στον ει­κο­στό αιώ­να η εν­δο­κυ­πρια­κή διά­σπα­ση έ­χει την πηγή της στις μα­νού­βρες της αγ­γλι­κής α­ποι­κιο­κρα­τί­ας ό­πως λέ­νε οι ρω­σό­φι­λοι, αλ­λά στον τρό­μο της τουρ­κο­κυ­πρια­κής κοι­νό­τη­τας μπρο­στά στο εν­δε­χό­μενο της Έ­νω­σης της Κύ­πρου με την Ελ­λά­δα κι’ ό­λας α­πό τα 1930. Η Έ­νω­ση δεν ή­ταν μέρος του πα­γκό­σμιου α­ντια­ποι­κια­κού α­γώ­να, αλ­λά μια α­κό­μα ε­φαρ­μο­γή της φε­ου­δαρ­χι­κής (ρώ­σι­κης κα­πο­δι­στρια­κής έ­μπνευ­σης)  Με­γά­λης Ι­δέ­ας που α­πό τα τέ­λη του 19ου αιώ­να, αρ­χές του 20ου έ­γι­νε μέ­ρος και ερ­γα­λεί­ο των εν­δο­ϊ­μπε­ριαλι­στι­κών α­ντα­γω­νι­σμών. Εί­ναι η ί­δια η τουρ­κο­κυ­πρια­κή κοι­νό­τη­τα που προσέ­φυ­γε στον τούρ­κι­κο ε­θνι­κι­σμό και στην Τουρ­κί­α α­να­ζη­τώ­ντας προ­στα­σί­α για να μην έ­χει την τύ­χη των τούρ­κων της Κρή­της ό­ταν η Κρή­τη ε­νώ­θη­κε με την Ελ­λά­δα και δεν ή­ταν η Τουρ­κί­α,  ού­τε η Αγ­γλί­α που ξε­σή­κω­σαν τους Τουρ­κο­κύπριους ε­νά­ντια στους ελ­λη­νο­κύ­πριους. Μά­λι­στα η Τουρ­κί­α δί­στα­σε πο­λύ πριν α­να­μει­χθεί. Ό­σο για την Αγ­γλί­α αυ­τή πράγ­μα­τι χρη­σι­μο­ποί­η­σε δια­σπα­στικά την Τουρ­κί­α και την έ­βα­λε για τα καλά στο παι­χνί­δι του κυ­πρια­κού περισ­σό­τε­ρο για να πε­τύ­χει ευ­νο­ϊ­κούς ό­ρους με­τά­βα­σης και στρα­τιω­τι­κές θέσεις στο με­τα­α­ποι­κια­κό κα­θε­στώς του νη­σιού πα­ρά για να ε­πι­βά­λει μια πραγ­μα­τι­κή α­ποι­κιο­κρα­τι­κή λύ­ση.

 

Γ) Για την ε­δα­φι­κή δι­χο­τό­μη­ση της Κύ­πρου την κύ­ρια ευ­θύ­νη φέ­ρει ε­πί­σης ο ελ­λη­νι­κός σο­βι­νι­σμός. Εί­ναι αυ­τός που α­νέ­τρε­ψε χω­ρίς πραγ­μα­τική αι­τί­α το πρώ­το σύ­νταγ­μα της Κύ­πρου για να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει ε­θνο­κά­θαρ­ση των Τουρ­κο­κύ­πριων το 1964 και για να συ­γκε­ντρώ­σει ό­λον τον τουρ­κο­κυ­πριακό πλη­θυ­σμό σε θύ­λα­κες που κα­τα­λάμβα­ναν το 5% του κυ­πρια­κού ε­δά­φους, διαμε­λί­ζο­ντας α­πό τό­τε το νη­σί. Πρό­κει­ται για την πρώ­τη με­τα­πο­λε­μι­κή ε­θνο­κάθαρ­ση σε ευ­ρω­πα­ϊ­κό έ­δα­φος και την πρώ­τη δι­χο­τό­μη­ση του νη­σιού. Η τούρ­κικη ει­σβο­λή στο νη­σί το 1974 εί­ναι μια ε­πε­κτα­τι­κή κί­νη­ση του τούρ­κι­κου σο­βινι­σμού και ό­ντως το πραγ­μα­τι­κό της κί­νη­τρο δεν ή­ταν η προ­στα­σί­α των τουρ­κο­κυ­πρί­ων, αλ­λά α­κό­μα και αυ­τή α­πο­τε­λεί α­πά­ντη­ση στο πρα­ξι­κό­πη­μα -ε­πέμ­βαση της χού­ντας Ιω­αν­νί­δη το ο­ποί­ο α­νέ­τρε­ψε το Μα­κά­ριο και εί­χε σαν στό­χο την προ­σάρ­τη­ση του νη­σιού. Α­ξί­ζει ε­πί­σης ε­δώ να ση­μειω­θεί ό­τι την πιο υστε­ρι­κή και α­πο­φα­σι­στι­κή θέ­ση υ­πέρ της ει­σβο­λής την εί­χε ο ι­σλα­μο­φα­σί­στας Ερ­μπα­κάν και το κόμ­μα του που το 1974 συμ­με­τεί­χε στην κυ­βέρ­νη­ση Ε­τζε­βίτ.

 

Δ) Α­ντί­θε­τα α­πό ό­τι ι­σχυ­ρί­ζο­νται οι ρω­σό­δου­λοι και οι σο­βι­νι­στές ο αμε­ρι­κά­νι­κος ι­μπε­ρια­λι­σμός δεν προ­σπά­θη­σε πο­τέ να ο­ξύ­νει τις εν­δο­κυ­πριακές ε­θνο­τι­κές, ού­τε και τις ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές α­ντι­θέ­σεις για­τί αυ­τές προκα­λού­σαν έ­να χρό­νιο και βα­θύ πρό­βλη­μα στη συ­νο­χή του ΝΑ­ΤΟ και διαρ­κείς κρί­σεις στις δι­με­ρείς σχέ­σεις των Η­ΠΑ με την Ελ­λά­δα και την Τουρ­κί­α. Η ιμπε­ρια­λι­στι­κή φύ­ση των Η­ΠΑ δεν εκ­δη­λώ­νε­ται με την θέ­λη­σή της να ο­ξύ­νει τις ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές α­ντι­θέ­σεις, αλ­λά με το να ε­πεμ­βαί­νει α­στα­μά­τη­τα στα εσω­τε­ρι­κά ό­λων των ε­μπλε­κο­μέ­νων χω­ρών και να ε­πι­διώ­κει διαρ­κώς συμ­βι­βα­σμούς α­νά­με­σα στον ελ­λη­νικό και τον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό, κα­θη­συ­χά­ζο­ντας και δί­νο­ντας α­νταλ­λάγ­μα­τα μια στον έ­να και μια στον άλ­λο προ­κει­μέ­νου να πε­τύ­χει ο­ποια­δή­πο­τε ει­ρή­νη α­κό­μα και σε βά­ρος κά­θε αρ­χής διε­θνούς δι­καίου και κά­θε α­νε­ξάρ­τη­της ύ­παρ­ξης της Κύ­πρου. Μέ­σα σε αυ­τά τα πλαί­σια ήταν και οι λύ­σεις τύ­που δι­πλής έ­νω­σης που δο­κί­μα­σαν οι Η­ΠΑ το 1964 και το 1967. Αυτής της φύ­σης, δη­λα­δή “ει­ρή­νη χω­ρίς αρ­χές” ή­ταν πά­ντα και συ­νε­χί­ζει να εί­ναι και η δυ­τι­κο­ευ­ρω­πα­ϊ­κή ε­πέμ­βα­ση στην Κύ­προ.      

 

Ό­πως και σή­με­ρα με την πρό­τα­ση Α­νάν η Ρω­σί­α α­πο­φεύ­γει να εμ­φα­νίζε­ται δι­πλω­μα­τι­κά η ί­δια, ό­πως κά­νουν οι Η­ΠΑ για­τί προ­τι­μά­ει να λει­τουρ­γεί μέ­σω τρί­των ή πρα­κτό­ρων. Εί­ναι λοι­πόν η Ρω­σί­α που τορ­πι­λί­ζει το σχέ­διο Άτσε­σον σπρώ­χνο­ντας το Μα­κά­ριο σε α­διαλ­λα­ξί­α το 1964 και χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τον προ­βο­κά­το­ρά της Α. Πα­παν­δρέ­ου για να ε­μπο­δί­σει τον ελ­λη­νι­κό σο­βι­νι­σμό να το δε­χτεί. Εί­ναι α­πο­κλει­στι­κά η Ρω­σί­α που έ­σπρω­ξε τον τούρ­κι­κο σο­βινι­σμό να μπει στην Κύ­προ το 1974 και αυ­τό α­πο­δει­κνύ­ε­ται α­πό την α­νοι­χτή έκ­φρα­ση υ­πο­στή­ρι­ξης της τούρ­κι­κης ει­σβο­λής α­πό τα πρα­κτο­ρεί­ο ΤΑΣ τον Ιού­λη του 1974.  

Εί­ναι η Ρω­σί­α που μέ­σω του Α. Πα­παν­δρέ­ου και του Α­ΚΕΛ τορ­πί­λι­σε το 1988 το σχέ­διο Γκά­λι που εί­χε α­πο­δε­χτεί ο Κυ­πρια­νού και ευ­ρύ­τε­ρα η κυ­πρια­κή αστι­κή τά­ξη.

 

 

Η ί­δια ι­στο­ρι­κή σχέ­ση α­νά­με­σα στην α­με­ρι­κά­νι­κη και στη ρω­σι­κή επέμ­βα­ση εκ­φρά­ζε­ται σή­με­ρα και με το σχέ­διο Α­νάν. Για τις Η­ΠΑ το έ­κτρω­μα αυτό εί­ναι μια μέ­θο­δος για να κλεί­σει το κυ­πρια­κό, δη­λα­δή για να κλεί­σει για πά­ντα η ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή α­ντί­θε­ση και να ε­πα­νε­νω­θεί το ΝΑ­ΤΟ. Εί­ναι ε­πίσης έ­νας α­πα­ραί­τη­τος ό­ρος για να μην υ­πάρ­ξει ρήγ­μα και να μην συ­νε­χί­ζο­νται τα α­διέ­ξο­δα στις σχέ­σεις του Ευ­ρω­στρα­τού με το ΝΑ­ΤΟ. Για τη Ρω­σί­α το έ­κτρωμα εί­ναι μια μέ­θο­δος για να μεί­νει α­νοι­χτό το κυ­πρια­κό, για να συ­νε­χί­ζει να δη­λη­τη­ριά­ζει τις ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές και τις εν­δο­να­το­ϊ­κές σχέ­σεις, για να ο­ξύ­νει τις σχέ­σεις Ευ­ρω­στρα­τού  και ΝΑ­ΤΟ, δη­λα­δή Ε.Ε και Η­ΠΑ, και, και­νούργιο αυ­τό ε­πί­τευγ­μα της ρώ­σι­κης δι­πλωμα­τί­ας, για να ο­ξύ­νει τις α­ντι­θέσεις μέ­σα στην ί­δια την Τουρ­κί­α, και μέ­σα στην Ε. Ε. 

Σε α­ντί­θε­ση με ό­λα τα προ­η­γού­με­να σχέ­δια “ε­πί­λυ­σης” του κυ­πρια­κού α­πό τον Ο­Η­Ε αυ­τό εί­ναι το μό­νο που εκ­φρά­ζει τα ρώ­σι­κα συμ­φέ­ρο­ντα και ό­χι τα συμ­φέ­ρο­ντα της Δύ­σης γι’ αυ­τό εί­ναι το μό­νο α­πό αυ­τά που γί­νε­ται δε­κτό και μά­λι­στα εν­θου­σιω­δώς α­πό την πα­σο­κι­κή δι­πλω­μα­τί­α και το Α­ΚΕΛ. Ό­λες οι ε­πι­φυ­λά­ξεις που εκ­φρά­ζουν οι η­γε­σί­ες αυ­τών των δύ­ο κομ­μά­των εί­ναι για να έ­χουν δια­σφα­λί­σει τα νώ­τα τους στην πε­ρί­πτω­ση μιας πε­τυ­χημέ­νης ε­ξέγερ­σης των σο­βι­νι­στών στην Ελ­λά­δα και την Κύ­προ. Αν κα­νείς α­να­ρω­τιέ­ται που εκ­δη­λώ­νε­ται η α­νά­μει­ξη της Ρω­σί­ας σε αυ­τό το σχέ­διο δεν έ­χει πα­ρά να προ­σέ­ξει το ό­νο­μά του. Δεν υ­πήρ­ξε πο­τέ ου­δέ­τε­ρος γε­νι­κός γραμ­μα­τέ­ας του Ο­ΗΕ. Αν με­τά α­πό δε­κα­ε­τί­ες δυτικό­φι­λων γραμ­μα­τέ­ων ήρ­θε στην με­τα­ψυ­χροπο­λε­μι­κή ε­πο­χή έ­νας τρι­το­κο­σμι­κός και αρ­κε­τά φι­λο­ρώ­σος γραμ­μα­τέ­ας του ΟΗ­Ε, ο Μπού­τρος Γκά­λι, ο διά­δο­χός του, ο  Κό­φυ Α­νάν,  παι­δί της α­με­ρι­κα­νο­ρω­σικής συμ­μα­χί­ας,  εί­ναι μέ­χρι και την τε­λευ­ταί­α λε­πτο­μέ­ρεια της δρά­σης του και των λό­γων του έ­νας πι­στός υ­πη­ρέ­της της δι­πλω­μα­τί­ας του Κρεμ­λί­νου. Αν το σχέ­διο έ­χει πά­νω του και την σφρα­γί­δα του Χά­νε­ϋ, δη­λα­δή της Αγ­γλί­ας, είναι για να εκ­φρά­ζε­ται και η Δύ­ση σε αυ­τό, εν­νο­εί­ται η χει­ρό­τε­ρη δυ­να­τή Δύ­ση, που εκ­προ­σω­πεί­ται α­πό μια Αγ­γλί­α η ο­ποί­α χει­ρί­ζε­ται στην Κύ­προ έ­να από τα τε­λευ­ταί­α υ­πο­λείμ­μα­τα του α­ποι­κιο­κρα­τι­κού και αυ­το­κρα­το­ρι­κού της πα­ρελ­θό­ντος. Πραγ­μα­τι­κά μό­νο η α­ποι­κιο­κρα­τι­κή Αγ­γλί­α, με­τά την τσα­ρι­κή Ρω­σί­α έ­χει τέ­τοια μα­κρά ε­ξει­δί­κευ­ση στην τέ­χνη της διά­σπα­σης και του τεμα­χι­σμού ε­θνών και κρα­τών.

Αλ­λά η διά­σπα­ση της Κύ­πρου και ο χει­ρι­σμός των ελ­λη­νο­τουρ­κι­κών α­ντι­θέ­σε­ων εί­ναι οι ε­λά­χι­στοι στό­χοι της ρώ­σι­κης δι­πλω­μα­τί­ας στο κυ­πρια­κό. Το δι­πλω­μα­τι­κό πε­ριε­χό­με­νο και οι στό­χοι του σχέ­διου Α­νάν εί­ναι πελώ­ριοι. Και μό­νο τα πρώ­τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα και οι χει­ρισμοί που ξε­δι­πλώ­νο­νται τώ­ρα δα μπρο­στά μας προ­κα­λούν ί­λιγ­γο. Ας προ­σπα­θή­σου­με να τα βά­λου­με σε μια τά­ξη.

Το σχέ­διο έρ­χε­ται σε μια στιγ­μή που η πο­λι­τι­κή ει­σο­δι­σμού της Ρω­σίας στη Δύ­ση έ­χει προ­χω­ρή­σει πα­γκό­σμια και το­πι­κά σε πρω­το­φα­νή ε­πί­πε­δα. Έ­χου­με μια Ρω­σί­α στον προ­θά­λα­μο του ΝΑ­ΤΟ, που μπο­ρεί να ε­πεμ­βαί­νει ου­σιαστι­κά στην στρα­τη­γι­κή και τα­κτι­κή του. Έ­χου­με μια Α­με­ρι­κή που δεν προ­χωρά­ει σε κα­νέ­να ση­μεί­ο του πλα­νή­τη δί­χως την έ­γκρι­ση της Ρω­σί­ας και μια ε­σωτε­ρικά πα­ρα­λυ­μέ­νη Ευ­ρώ­πη που δι­πλω­μα­τι­κά και ε­νερ­γεια­κά εί­ναι συμ­βιβα­σμέ­νη και ε­ξαρ­τη­μέ­νη ό­σο πο­τέ άλ­λο­τε α­πό τη Ρω­σί­α. Α­πό το­πι­κή ά­πο­ψη έ­χουμε μια Ρω­σί­α που ε­νώ α­πό χρό­νια έ­χει κερ­δί­σει την Ελ­λά­δα, για πρώ­τη φο­ρά, με τον ι­σλα­μο­φα­σί­στα Ερ­ντο­γκάν παίρ­νει και ένα κομ­μά­τι ε­ξου­σί­ας στην Τουρ­κί­α. Την ί­δια στιγ­μή η νε­ο­τσα­ρι­κή δι­πλω­μα­τί­α έ­χει ε­ξα­σφα­λί­σει μέ­σω του πιο ι­σχυ­ρού Α­ΚΕΛ ό­λων των ε­πο­χών την πο­λι­τι­κή η­γε­μο­νί­α στο νό­το της Κύπρου ε­νώ έ­χει πε­τύ­χει, με την “ευ­ρω­πα­ϊ­κή” της γραμ­μή να δια­σπά­σει και τον τουρ­κο­κυ­πρια­κό βορ­ρά, δη­λα­δή να αμ­φι­σβη­τή­σει την η­γε­μο­νί­α του τούρ­κου σο­βι­νι­στή Ντεν­κτάς μέ­σα στο δι­κό του έ­δα­φος. 

Αυ­τήν α­κρι­βώς τη στιγ­μή έρ­χε­ται λοι­πόν στην ε­πι­φά­νεια έ­να σχέ­διο που θα έ­χει έ­να βα­σι­κό α­πο­τέ­λε­σμα: να με­τα­φέ­ρει το σύ­μπλεγ­μα Κύ­πρου, Ελ­λάδας, Τουρ­κί­ας στο ε­σω­τε­ρι­κό και μά­λι­στα στο κέ­ντρο της ευ­ρω­πα­ϊ­κής πο­λιτι­κής.

Ή­δη η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τί­α, δη­λα­δή η Ρω­σί­α, έ­χει κα­τα­φέ­ρει α­πό το 1999 με τη βο­ή­θεια του Κλί­ντον τον ά­θλο να δε­σμεύ­σει την τυ­φλή Ευ­ρώ­πη να κα­ταπιεί κά­ποια στιγ­μή την ω­ρο­λο­για­κή βόμ­βα που λέ­γε­ται Κύ­προς. Με τη μι­σή Κύ­προ μέ­σα της η Ε. Έ­νω­ση εί­ναι υ­πο­χρε­ω­μέ­νη να α­ντι­με­τω­πί­ζει και το ζή­τη­μα της Τουρ­κί­ας α­φού αυ­τή κρα­τά­ει στα χέ­ρια της το υ­πό­λοι­πο μι­σό του νη­σιού. Πα­ρά την πο­λι­τι­κή πα­ρα­λυ­σί­α και την τύ­φλα της η Ε. Έ­νω­ση δεν θα δε­χό­ταν να κα­τα­πιεί μια Νό­τια Κύ­προ με έ­ναν τρό­πο που θα έ­στρε­φε μό­νι­μα την Βό­ρεια Κύ­προ και την Τουρ­κί­α ε­νά­ντια στην Ευ­ρώ­πη. Δη­λα­δή δεν θα μπο­ρού­σε η Ε. Ε να κα­τα­πιεί την Κύ­προ χω­ρίς σε έ­ναν βαθ­μό να μπο­ρεί αυ­τό να το α­πο­δε­χτεί η Τουρκία. Α­κρι­βώς αυ­τό το πράγ­μα ε­ξα­σφά­λι­σε λί­γο πριν το τέ­λος της θη­τείας του ο Κλί­ντον, δη­λα­δή μια υ­πό­σχε­ση ό­τι με­τά την Κύ­προ θα μπει αρ­γό­τε­ρα και η Τουρ­κί­α στην Ευ­ρώ­πη. Με αυ­τή την υ­πό­σχε­ση η τούρ­κι­κη α­στι­κή τά­ξη, ι­διαί­τε­ρα η δυ­τι­κό­φι­λη κε­μα­λι­κή, α­πο­δέ­χτη­κε την έ­ντα­ξη της Κύ­πρου στην Ε.Ε. Ό­μως η προ­γραμ­μα­τι­σμέ­νη έ­ντα­ξη της Τουρ­κί­ας στην Ε.Ε σή­μαι­νε μια μό­νι­μη κρί­ση για την Τουρ­κί­α, μια μό­νι­μη κρί­ση για το κε­μα­λι­κό ρεύ­μα και μια ώ­θηση στον ι­σλα­μο­φα­σι­σμό. Για­τί η ευ­ρω­πα­ϊ­κή πο­λι­τι­κή α­πό τη μια δεν προ­χώ­ρησε καθόλου τη δια­δι­κα­σί­α της έ­ντα­ξης της Τουρ­κί­ας και έ­τσι α­πο­γο­ή­τευσε και υ­πο­νό­μευ­σε πο­λι­τι­κά τα πιο προ­ο­δευ­τι­κά φι­λο­ευ­ρω­πα­ϊ­κά ρεύ­μα­τα της Τουρ­κί­ας. Α­πό την άλ­λη η Ε. Ε α­παι­τού­σε διαρ­κώς α­πό την Τουρ­κί­α να συμ­μορ­φώνε­ται στις α­παι­τή­σεις της για φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λιτι­κές και οι­κο­νο­μι­κές αλ­λα­γές. Αλ­λά ε­πει­δή δεν την βο­η­θού­σε ταυ­τό­χρο­να ού­τε στο πο­λι­τι­κό, ού­τε στο υ­λι­κό σκέ­λος, αυ­τές οι αλ­λα­γές ή­ταν κα­τάλ­λη­λες μό­νο για να α­πο­κτή­σουν πο­λι­τι­κές  ε­λευ­θε­ρί­ες οι ι­σλα­μο­φα­σί­στες και οι κούρ­δοι σο­σιαλ­φα­σί­στες και να τις εκ­με­ταλλεύ­ο­νται στη δη­μα­γω­γί­α τους ε­νά­ντια στα δυ­τι­κό­φιλα ρεύ­μα­τα που διαρ­κώς πα­ράκ­μα­ζαν. Το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν να έρ­θουν τε­λι­κά στην ε­ξου­σί­α οι ι­σλα­μο­φα­σί­στες που στο με­τα­ξύ εί­χαν ε­φαρ­μό­σει την πε­τυ­χημέ­νη ευ­ρω­πα­ϊ­κή συ­ντα­γή Α. Πα­παν­δρέ­ου- Ση­μί­τη. Ξαφ­νι­κά δη­λα­δή το 1997 αυ­τοί οι ορ­γι­σμέ­νοι α­ντι­δυ­τι­κοί, και φι­λο­ϊ­ρα­νοί φα­σί­στες, πα­λιά και έ­μπει­στα στε­λέ­χη του Ερ­μπα­κάν, που α­νά­με­σά τους υ­πήρ­χαν και αρ­κε­τά πρώ­ην μ-λ σο­σιαλφα­σι­στι­κά στε­λέ­χη με­τα­τρά­πη­καν ξαφ­νι­κά σε φα­να­τι­κούς ευ­ρω­παί­ους, ε­νώ με­τρί­α­σαν κά­πως και τον α­ντια­μερικα­νι­σμό τους. Έ­νας α­πό τους πιο φα­νατι­κούς ι­σλα­μο­φα­σί­στες, ο Ερ­ντο­γκάν μπή­κε ε­πι­κε­φα­λής αυ­τής της στρο­φής και έ­γι­νε δή­μαρ­χος της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης. Η βα­σι­κή τους γραμ­μή ω­στό­σο, προνο­μια­κές σχέ­σεις με το Ι­ράν και τη Ρω­σί­α (σαν δί­αυ­λο προς την Κα­σπί­α και την Κε­ντρι­κή Α­σί­α) δεν έ­χει αλ­λά­ξει. Η πο­λι­τι­κή τους εί­ναι κο­ντο­λο­γής η ισλα­μι­κή Τουρ­κί­α “γέ­φυ­ρα” Ευ­ρώ­πης-Α­σί­ας, ό­πως α­κρι­βώς εί­ναι η πο­λι­τι­κή των Ση­μί­τη- Γ. Πα­παν­δρέ­ου ε­κεί­νη της ορ­θό­δο­ξης Ελ­λά­δας “γέ­φυ­ρας” της Ε. Ε προς την Α­να­το­λή. Οι “γέ­φυ­ρες” εί­ναι τα αγα­πη­μέ­να τε­χνι­κά έρ­γα κά­τω α­πό τα ο­ποία κρύ­βο­νται και ζουν ό­λοι οι κε­ντρι­στές, οι δι­πρό­σω­ποι και οι και­ρο­σκό­ποι πο­λι­τι­κοί του κό­σμου.

Ό­ταν λοι­πόν, σύμ­φω­να με το Ελ­σίν­κι, ήρ­θε ή ώ­ρα να δε­χτεί η Ε. Ε στους κόλ­πους της την Κύ­προ, α­πέ­να­ντι της δεν εί­χε την κε­μα­λι­κή Τουρ­κί­α, αλ­λά τους με­ταμ­φιε­σμέ­νους σε ευ­ρω­παί­ους ι­σλα­μο­φα­σί­στες. Τώ­ρα, για να μην τα­λα­ντευ­τεί η Ευ­ρώ­πη στο με­γά­λο της κυ­πρια­κό άλ­μα και να δε­χτεί χω­ρίς ό­ρους και ε­πι­φυ­λά­ξεις την ω­ρο­λο­για­κή βόμ­βα χρεια­ζό­ταν μια συμ­φω­νί­α της Τουρ­κί­ας.  Με μια τέ­τοια συμφω­νί­α ό­μως ό­χι μό­νο η ελ­λη­νορ­θό­δο­ξη και ρω­σό­φι­λη Κύπρος θα έ­μπαι­νε στην Ευ­ρώ­πη, αλ­λά θα μπο­ρού­σε ε­πί­σης να γί­νει δε­κτή στην Ευρώ­πη και η χει­ρό­τε­ρη δυ­να­τή, δη­λα­δή η νέ­α ι­σλα­μι­κή Τουρ­κί­α. 

Ό­μως αυ­τή η Τουρ­κί­α του Ερ­ντο­γκάν, σαν ρω­σό­φι­λη, ή­ταν και η πιο πρό­θυ­μη α­πό κά­θε άλ­λη για να α­πο­δε­χτεί την έ­ντα­ξη της Κύ­πρου. Και ή­ταν τώρα ε­κεί ντυ­μέ­νη ευ­ρω­παί­α. Ή­ταν ε­πί­σης και πιο έ­τοιμη α­πό κά­θε άλ­λον εκεί, την ί­δια στιγ­μή, σμι­λευ­μέ­νη α­πό πριν και για δε­κα­ε­τί­ες η ι­δα­νι­κό­τερη Ελ­λά­δα με τον ρω­σό­δου­λο Γ. Πα­παν­δρέ­ου στο υ­πουρ­γεί­ο ε­ξω­τε­ρι­κών και τον Κα­ρα­μαν­λή-Πα­παρ­ρή­γα στην η­γε­σί­α της ΝΔ. Ή­ταν τέ­λος, και το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο ε­κεί η ι­δα­νι­κό­τε­ρη Κύ­προς με το πιο ι­σχυ­ρό Α­ΚΕΛ ό­λων των ε­πο­χών στην προ­ε­δρί­α της Βου­λής, με έ­ναν Κλη­ρί­δη που γέ­μι­σε την Κύ­προ ρώ­σι­κα ό­πλα και ρώ­σι­κή ε­πιρ­ρο­ή και με τον πιο α­δύ­να­μο ελ­λη­νο­κυ­πρια­κό σο­βι­νι­σμό ό­λων των επο­χών. Το μό­νο που έ­λει­πε ή­ταν ο κα­τα­λύ­της που θα διο­χέ­τευε ό­λο αυ­τό το τρι­πλό δη­λη­τη­ρια­σμέ­νο κο­κτέ­ιλ στην καρ­διά της Ευ­ρώ­πης. Αυ­τό ή­ταν το σχέδιο Α­νάν που κα­θό­λου μα κα­θό­λου τυ­χαί­α ήρ­θε στο τρα­πέ­ζι α­κρι­βώς την ώ­ρα του. Ήρ­θε λί­γο πριν την κρί­σι­μη συ­νε­δρί­α­ση της Κο­πεν­χά­γης  για την έ­ντα­ξη της Κύ­πρου και κυ­ρί­ως λί­γο με­τά την ά­νο­δο του Ερ­ντο­γκάν για να χρη­σι­μεύ­σει σαν έ­να πε­λώ­ριο πο­τή­ρι νε­ρό με το ο­ποί­ο η Ε.Ε μι­σο­ζα­λι­σμέ­νη έ­πρε­πε με την ί­δια γου­λιά να κα­τα­πιεί ό­χι έ­να αλ­λά δύ­ο τρο­με­ρά χά­πια, την Κύ­προ και την Τουρ­κί­α. Δεν θέ­λει με­γά­λη φα­ντα­σί­α για να κα­τα­λά­βει κα­νείς τι ση­μαί­νουν ταυ­τό­χρο­να μια δια­σπα­σμέ­νη Κύ­προς, μια ρω­σό­φι­λη Ελ­λά­δα και μια ι­σλα­μική Τουρ­κί­α μέ­σα σε μια Ε. Ευ­ρώ­πη που εί­ναι ή­δη μι­σο­δια­λυ­μέ­νη πο­λι­τι­κά. Αρ­κεί να α­να­λο­γι­στεί κα­νείς ό­τι μό­νη η πα­ρου­σί­α μιας ρω­σό­φι­λης Ελ­λά­δας μέ­σα της ή­ταν ι­κα­νή να δη­μιουρ­γήσει τό­σα προ­βλή­μα­τα στην Ε. Ε ό­λα αυ­τά τα χρόνια, ό­πως μη α­να­γνώ­ρι­ση και ε­σω­τε­ρι­κή διά­σπα­ση της Δη­μο­κρα­τί­ας της Μα­κεδο­νί­ας, διαρ­κή προ­βλή­μα­τα της Ε.Ε με την Τουρ­κί­α, α­δυ­να­μί­α του ευ­ρω­στρα­τού να λει­τουρ­γή­σει, για να συλ­λά­βει αυ­τό που πε­ρι­μέ­νει την Ε.Ε με την εί­σοδο μέ­σα της, της Κύ­πρου και της Τουρ­κί­ας. Αυ­τό που την πε­ρι­μέ­νει εί­ναι ό­τι σχε­δόν ό­λη την πο­λι­τι­κή ε­νέρ­γεια της Ε.Ε θα την α­πορ­ρο­φά­νε τα προ­βλή­μα­τα και οι δια­θέ­σεις αυ­τού του θο­ρυ­βώ­δους α­να­το­λι­κού σκέ­λους της και το βα­σικό­τε­ρο ό­τι θα εί­ναι η ρώ­σι­κη δι­πλω­μα­τί­α που μέ­σα α­πό τους χει­ρι­σμούς αυ­τού του σκέ­λους θα ρυθ­μί­ζει την ευ­ρω­πα­ϊ­κή συ­νο­χή και την ευ­ρω­πα­ϊ­κή ε­ξωτε­ρι­κή πο­λι­τι­κή.  

Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος που αυ­τή η με­γά­λη στιγ­μή εί­χε προ­ε­τοι­μα­στεί τόσο κα­λά και α­πό τό­σο πο­λύ και­ρό. Ό­μως αυ­τό δε σή­μαι­νε κα­θό­λου ό­τι η ε­πι­χεί­ρη­ση θα ή­ταν εύ­κο­λη για­τί σε τέ­τοιες στιγ­μές έ­να λά­θος, μια α­πρό­βλε­πτη αντί­δρα­ση θα μπο­ρού­σε να προ­κα­λέ­σει κα­τάρ­ρευ­ση ό­λου του σχε­δί­ου.

 

 

Κατ’ αρ­χήν έ­πρε­πε να λει­τουρ­γή­σει σω­στά ο κι­νη­τή­ριος μο­χλός ό­λης της δια­δι­κα­σί­ας, η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τί­α. Η Ρω­σί­α ε­λέγ­χει α­πό­λυ­τα μό­νο αυτήν. Δη­λα­δή δεν ε­λέγ­χει α­κό­μα ού­τε την κυ­πρια­κή, ού­τε πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο την τούρ­κι­κη που εί­ναι στα χέ­ρια των κε­μα­λι­στών στρα­τη­γών. Η ελ­λη­νι­κή διπλω­μα­τί­α έ­χει δύ­ο βα­σι­κά κα­θή­κο­ντα. Το πρώ­το εί­ναι να μπει η Κύ­προς χω­ρίς όρους και α­με­τά­κλη­τα στην Ευ­ρώ­πη, δη­λα­δή α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό το αν θα λύ­νε­ται στο με­τα­ξύ το κυ­πρια­κό και α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό το τι θα γί­νε­ται α­νά­με­σα στην την Τουρ­κί­α και την Κύ­προ, ή την Ε. Ε και την Τουρ­κί­α. Το δεύ­τε­ρο εί­ναι να βά­λει πό­δι μέ­σα στην Ε.Ε η νέ­α ι­σλα­μι­κή Τουρ­κί­α. Αλ­λά α­κό­μα και αν αυ­τό το δεύτε­ρο δεν κα­τορ­θω­θεί θα πρέ­πει η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τί­α να φα­νεί ό­τι εί­ναι η μό­νη που δεν ευ­θύ­νε­ται γι’ αυ­τό. Ό­τι δη­λα­δή η Ελ­λά­δα έ­κα­νε ό­τι μπο­ρού­σε για να μπει η Τουρ­κί­α στην Ευ­ρώ­πη, αλ­λά η ί­δια η Ευ­ρώ­πη, ε­κεί­νη που πε­ρι­φρο­νεί τά­χα την ορ­θό­δο­ξη Ελ­λά­δα, πε­ρι­φρο­νεί και δεν δέ­χε­ται στους κόλ­πους της την ι­σλα­μι­κή Τουρ­κί­α. Αυ­τό εί­ναι α­κό­μα πιο α­πα­ραί­τη­το στο βαθ­μό που αν γί­νει σή­με­ρα η έ­ντα­ξη μό­νο της μι­σής Κύ­πρου και η Τουρ­κί­α δεν πλη­σιά­σει στην Ε. Ε , τό­τε κιν­δυ­νεύ­ουν σε βά­θος χρόνου να ο­ξυν­θούν ξα­νά οι ελ­λη­νο­τουρκι­κές σχέ­σεις και να ναυα­γή­σει η πο­λι­τι­κή Γ. Πα­παν­δρέ­ου, δη­λα­δή η πο­λι­τική διείσ­δυ­σης και διά­σπα­σης της Τουρ­κί­ας. Άλ­λω­στε αυ­τό εί­ναι και το πρό­βλη­μα της ί­διας της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης. Αν τώ­ρα που δέ­χε­ται μέ­σα της τη νό­τια Κύπρο α­φή­σει απ’ έ­ξω της την Τουρ­κί­α α­να­πό­φευ­κτα οι ευ­ρω­τουρ­κι­κές σχέσεις θα ο­ξυν­θούν.

Για να πε­τύ­χει αυ­τούς τους στό­χους η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τί­α θα πρέ­πει να εί­ναι και μά­λι­στα να φαί­νε­ται σαν ο πρώ­τος και με­γα­λύ­τε­ρος υ­πε­ρα­σπιστής του σχε­δί­ου Α­νάν, και βέ­βαια θα πρέ­πει να εί­ναι αυ­τή που θα το ε­πι­βά­λει στις άλ­λες δύ­ο πλευ­ρές, την Κύ­προ και την Τουρ­κί­α που πε­ρισ­σό­τε­ρο δι­στά­ζουν να το α­πο­δε­χτούν. 

Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι το σχέ­διο έ­πρε­πε πρώ­τα απ’ ό­λα να πε­ρά­σει στην ίδια την Ελ­λά­δα. Αυ­τός εί­ναι ο λό­γος που έ­κα­νε τον Ση­μί­τη να βγει πριν α­πό τον κα­θέ­να και να το υ­πο­στη­ρί­ξει με εν­θου­σια­σμό. Αυ­τή η κί­νη­ση του στοί­χισε κά­πως για­τί τον ε­ξέ­θε­σε α­πέ­να­ντι στο σοβι­νι­σμό, αλ­λά ή­ταν α­πα­ραί­τη­τη για να πα­ρα­λύ­σει τις α­ντι­στάσεις των δι­στα­κτι­κών και των εν­διά­με­σων και στην Ελ­λά­δα και στην Κύ­προ, και μά­λι­στα πιο πο­λύ μέ­σα στο ί­διο του το κόμμα. Ε­πί­σης ή­ταν ση­μα­ντι­κή και α­πό δι­πλω­μα­τι­κή ά­πο­ψη για­τί έ­πει­θε την Ε.Ε για τις α­γα­θές προ­θέ­σεις της κυ­βέρ­νη­σης Ση­μί­τη και έ­σερ­νε την κεμα­λική Τουρ­κί­α στο να α­πο­δε­χτεί και αυ­τή το σχέ­διο για να μην α­πο­μο­νω­θεί.  Δί­πλα του σε αυ­τή την κρί­σι­μη στρο­φή ο Ση­μί­της εί­χε ό­πως πά­ντα και τον Κα­ρα­μαν­λή. Αυ­τός δεν χρειά­στη­κε να εί­ναι τό­σο φα­να­τι­κά υ­πέρ του σχε­δί­ου, α­πλά να είναι υ­πέρ του για να δε­σμευτεί με την κατ’ αρ­χήν α­πο­δο­χή του ό­λη η ΝΔ και να στα­θεί δί­πλα στο Ση­μί­τη, χω­ρίς να προ­κλη­θούν έ­ντο­νες α­ντι­δρά­σεις α­πό το σο­βι­νι­στι­κό ρεύ­μα μέ­σα της. Αν προ­σθέ­σει κα­νείς σε αυ­τήν την ο­μο­φω­νί­α και τον Κω­στα­ντό­που­λο κα­θώς και το δρα­στή­ριο τη­λε­ο­πτι­κά ει­σο­δι­στικό από­σπα­σμα του ΣΥΝ που λέ­γε­ται Α­Ε­ΚΑ, μα­ζί και τα υ­πε­ρε­ντα­τι­κά α­ντιε­θνι­κι­στι­κά μα­θή­μα­τα της ΝΕΤ για το κυ­πρια­κό θα έ­χει την πρώ­τη ε­ξή­γη­ση της α­προσ­δό­κη­της για πολ­λούς πα­ρά­λυ­σης των σο­βι­νι­στών σε Ελ­λά­δα και Κύ­προ. Η βα­θύτε­ρη ε­ξή­γη­ση εί­ναι ό­τι ο σο­βι­νι­σμός ήταν κα­λός για να φέ­ρει στην ε­ξουσί­α ό­λα αυ­τά τα φι­λό­δο­ξα τρω­κτι­κά του δη­μό­σιου πλού­του που α­πο­τε­λούν τον πο­λι­τι­κό στρα­τό του ΠΑ­ΣΟΚ ή της ΝΔ, αλ­λά αυ­τά τα τρω­κτι­κά δεν τα­λα­ντεύ­ο­νται πο­τέ α­πό ι­δε­ο­λο­γι­κές λε­πτο­μέ­ρειες, ό­ταν φα­νεί ποια εί­ναι η νέ­α γραμ­μή της κομ­μα­τι­κής διεύ­θυν­σης. Έ­τσι έ­μει­ναν μό­νοι τους να α­ντι­στέ­κο­νται στον Α­νάν στα δυο με­γά­λα κόμ­μα­τα κά­ποιοι σο­βι­νι­στές μι­σο­χρε­ω­κο­πη­μέ­νοι ή τουρ­κό­φο­βοι με χα­ρα­κτή­ρα, ό­πως ο Πα­πα­θε­με­λής, ο Κρη­τι­κός, ο Πά­γκα­λος και ο Αρ­σέ­νης α­πό το ΠΑ­ΣΟΚ ή ο Κύρ­τσος α­πό τη ΝΔ. Πιο ε­πι­κίν­δυ­νος α­πό ό­λους σαν διευ­θυ­ντής ε­φη­με­ρί­δας ή­ταν ο τε­λευ­ταί­ος που γι’ αυ­τό το λό­γο εκ­πα­ρα­θυρώ­θη­κε α­πό τον “Ε­λεύ­θε­ρο Τύ­πο” σε χρό­νο μη­δέν. Στο ση­μεί­ο αυ­τό ή­ταν α­πο­φα­σιστι­κή η μα­χαι­ριά που έ­δω­σε πι­σώ­πλα­τα στον κλασ­σι­κό σο­βι­νι­σμό ο Χρι­στό­δουλος, που α­πόδει­ξε ε­δώ ό­τι δεν εί­ναι σο­βι­νι­στής αλ­λά ρω­σό­δου­λος. Το μο­ναδι­κό πρό­βλη­μα που θα μπο­ρού­σε να προ­κύ­ψει με τους πα­ρα­πά­νω ή­ταν το να ε­πιχει­ρή­σουν να σχη­μα­τί­σουν έ­ναν νέ­ο πο­λι­τι­κό ορ­γα­νι­σμό. Αυ­τός θα μπο­ρού­σε να δια­τα­ρά­ξει την ι­σχύ­ου­σα τε­τρα­κομ­μα­τι­κή διά­τα­ξη και να προ­κα­λέ­σει αρ­γό­τε­ρα στρα­τη­γι­κά προ­βλή­μα­τα στη νέ­α κα­θε­στω­τι­κή γραμ­μή. Έ­νας τέ­τοιος κίν­δυ­νος ή­ταν α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο υ­παρ­κτός κα­θώς ή­ταν ή­δη δια­θέ­σι­μος και ε­πιρ­ρε­πής για μια τέ­τοια συ­γκρό­τη­ση ο σο­βι­νι­στι­κός πυ­ρή­νας του ΔΗΚ­ΚΙ. Αλ­λά γι’ αυ­τό το εν­δε­χό­με­νο εί­χε δια­φυ­λα­χθεί σε έ­να ρό­λο που του ται­ριάζει το ψευ­τοΚ­ΚΕ το ο­ποί­ο ή­δη έ­χει προσ­δέ­σει πί­σω α­πό το άρ­μα του και έ­χει εξαρ­τή­σει σε με­γά­λο βαθ­μό το ΔΗΚ­ΚΙ.  Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση το ψευ­τοΚ­ΚΕ κρά­τη­σε τις πρώ­τες κρί­σι­μες ώ­ρες και μέ­ρες της εμ­φά­νι­σης του σχεδί­ου Α­νάν μια ε­πι­φυ­λα­κτι­κή στά­ση. 

Ό­ταν έ­γι­νε σα­φές ό­τι οι α­ντι­στά­σεις ή­ταν μικρές και α­νί­κα­νες να α­να­τρέ­ψουν τη γε­νι­κή κί­νη­ση α­πο­δο­χής του σχε­δί­ου το ψευ­τοΚ­ΚΕ υ­ιο­θέ­τη­σε την τα­κτι­κή της κα­ταγ­γε­λί­ας του και μπή­κε ε­πι­κε­φα­λής του α­νί­σχυ­ρου με­τώ­που που μά­ταια θα ε­πι­χει­ρού­σε να το α­να­τρέ­ψει. Με αυτή την τα­κτι­κή το ψευ­τοΚ­ΚΕ μπο­ρού­σε να ε­λέγ­ξει πο­λι­τι­κά, να με­τριά­σει και να κα­να­λι­ζά­ρει στη ρώ­σι­κη στρα­τη­γι­κή ό­λο αυ­τό τον σο­βι­νι­στι­κό συρ­φε­τό. Η “πα­τριω­τι­κή κί­νη­ση πο­λι­τών” που κρά­χτης της και ά­με­σος ορ­γα­νω­τής της είναι ο Τσο­βό­λας βρί­σκε­ται α­κρι­βώς στη γραμ­μή του ψευ­τοΚ­ΚΕ. Δεν εί­ναι λοι­πόν δύ­σκο­λο σε αυ­τό με ε­ξέ­χο­ντα στε­λέ­χη του που μπή­καν γρή­γο­ρα στην “πατριω­τι­κή κί­νη­ση” ό­πως ο Κο­λο­ζώφ, να την κα­θο­δη­γή­σουν. Η γραμ­μή του ψευ­τοΚ­ΚΕ θα εί­ναι απ’ ε­δώ και πέ­ρα κοι­νή για ό­λους τους “σκλη­ρούς” σο­βι­νι­στές και ε­θνι­κι­στές κά­θε χώ­ρας που ε­μπλέ­κε­ται στο πρό­βλη­μα. Κά­θε έ­γκλη­μα, κά­θε αδι­κί­α, κά­θε πα­ρά­λυ­ση και κά­θε α­διέ­ξο­δο που θα προ­κα­λεί το σχέ­διο Α­νάν, και βέ­βαια και η α­θλιό­τη­τα του ί­διου του σχε­δί­ου θα α­πο­δί­δε­ται στις Η­ΠΑ, την Αγγλί­α και την Ε.Ε. Στη χώ­ρα μας αυ­τές οι χώ­ρες θα κα­τη­γο­ρού­νται α­νά­με­σα στα άλ­λα και για το ό­τι ευ­νο­ούν δή­θεν την δυ­τι­κό­φι­λη κε­μα­λι­κή Τουρ­κί­α. Ποτέ αυ­τοί οι πο­λι­τι­κοί α­πα­τε­ώ­νες δεν θα α­να­γνω­ρί­σουν το α­πλό γε­γο­νός ό­τι αυ­τό το σχέ­διο εί­ναι προ­ϊ­όν του Συμ­βού­λιου Α­σφα­λεί­ας και ό­τι σαν τέ­τοιο πο­τέ δεν θα έ­βλε­πε το φως χω­ρίς την έ­γκρι­ση της Ρω­σί­ας. Άλ­λω­στε και αν στριμω­χθούν για να το πα­ρα­δε­χτούν θα α­πα­ντή­σουν με το γνω­στό τρό­πο με τον ο­ποί­ο έ­χει φρο­ντί­σει να κα­λύ­πτε­ται το α­φε­ντι­κό τους α­πό την ε­πο­χή της πε­ρεστρό­ικα. Η Κα Γκε Μπε έ­χει κα­τα­σκευά­σει δυο Ρω­σί­ες, την ε­πί­ση­μη Ρω­σί­α του κά­θε Πού­τιν που χρε­ώ­νε­ται με ό­λες τις α­χρειό­τη­τες ε­πει­δή εί­ναι τά­χα που­λη­μέ­νη στη Δύ­ση, και την πραγ­μα­τι­κή Ρω­σί­α, τη Ρω­σί­α της φαιο­κόκ­κι­νης α­ντι­πο­λί­τευ­σης που πα­ρι­στά­νει πως βρί­σκε­ται στο πλευ­ρό των λα­ών και σαν τέ­τοια πά­ντα θέ­λει να συ­γκρού­ε­ται με τη Δύ­ση, αλ­λά δυ­στυ­χώς ε­μπο­δί­ζε­ται από τους ε­κά­στο­τε Πού­τιν. Για να εί­ναι λοι­πόν κα­λυμ­μέ­νη για κά­θε κα­τα­στροφή που α­πορ­ρέ­ει για τους λα­ούς α­πό μια συ­νερ­γα­σί­α της με τη Δύ­ση, ό­πως τώ­ρα με τη “λύση” Α­νάν, η Ρω­σί­α κά­θε­ται πά­ντα στη δεύ­τε­ρη γραμ­μή και ό­πο­τε είναι για κα­κό στέ­κε­ται σαν η κα­κή “δυ­τι­κή” Ρω­σί­α. Αυ­τή η μέ­θο­δος έ­χει δο­κι­μαστεί με υ­πέ­ρο­χα α­πο­τε­λέ­σμα­τα στη Βο­σνί­α, στη Σερ­βί­α, στη Δη­μο­κρα­τί­α της Μα­κε­δο­νί­ας και στο Αφ­γα­νι­στάν. Ε­κεί η Ρω­σί­α ει­σπράτ­τει ό­λα τα κα­λά των επεμ­βά­σε­ων, και βα­σι­κά την ε­ξου­σί­α, ε­νώ η Δύ­ση ει­σπράτ­τει κά­θε κα­κό και την γε­νι­κή κα­τα­κραυ­γή. Έ­να κί­νη­μα λοι­πόν ε­νά­ντια στο σχέ­διο Α­νάν που θα έ­χει στην η­γε­σί­α του το ψευ­τοΚ­ΚΕ θα φρο­ντί­ζει πά­ντα δύ­ο πράγ­μα­τα: πρώ­το να μην γί­νει ποτέ τό­σο δυ­να­τό  ώ­στε να α­να­τρέ­ψει το σχέ­διο και να κιν­δυ­νεύ­σει ο συ­νο­λι­κός ρώ­σι­κος σχε­δια­σμός και δεύ­τε­ρο ό­λη τη δυ­σα­ρέ­σκεια α­πό την εφαρ­μο­γή του σχε­δί­ου να την ει­σπράτ­τει η Δύ­ση.   

Η πο­λυ­πρό­σω­πη τα­κτι­κή των ρω­σό­φι­λων στην Ελ­λά­δα α­πο­δεί­χτη­κε ως τα σή­με­ρα α­πο­τε­λε­σμα­τι­κή και έ­τσι η Ελ­λά­δα έ­χει παί­ξει πο­λύ κα­λά τον καί­ριο ρό­λο της α­τμο­μη­χα­νής του συ­νο­λι­κού προ­τσές που της έ­χει α­να­θέ­σει η ρωσι­κή δι­πλω­μα­τί­α.

 

 

Κατ’ αρ­χήν η λί­γο πο­λύ συ­μπα­γής στά­ση των ελ­λη­νι­κού πο­λι­τι­κού κό­σμου υ­πέρ του σχε­δί­ου Α­νάν πα­ρέ­λυ­σε τις ελ­λη­νο­κυ­πρια­κές α­ντι­στά­σεις που στην συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση μπο­ρού­σαν να α­να­τι­νά­ξουν ό­λο τον διε­θνή πο­λι­τι­κό σχε­δια­σμό. Για­τί στη συ­γκε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση η ελ­λη­νο­κυ­πριακή πλευ­ρά θα εί­ναι ο πρώ­τος και με­γα­λύ­τε­ρος ζη­μιω­μέ­νος του σχε­δί­ου. Και δεν α­να­φε­ρό­μα­στε ε­δώ τό­σο στον ελ­λη­νι­κό σο­βι­νι­σμό στο νη­σί που χά­νει για πά­ντα την ελ­πί­δα μιας ελ­λη­νι­κής Κύ­πρου, ό­σο στα ά­με­σα και στοι­χειώ­δη πο­λιτι­κά και υ­λι­κά συμ­φέ­ροντα του συ­νό­λου σχε­δόν του ελ­λη­νο­κυ­πρια­κού πλη­θυ­σμού. Α­πό τα γκά­λοπ και α­πό ό­λες τις α­ντα­πο­κρί­σεις α­πό την Κύ­προ που έχουν έρ­θει σε γνώ­ση μας, βγαί­νει το συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι η με­γά­λη πλειο­ψη­φί­α του πλη­θυ­σμού φο­βά­ται αυ­τή τη “λύ­ση”. Και, ό­πως ε­ξη­γή­σα­με, με το δί­κιο της, α­φού με την ε­φαρ­μο­γή αυ­τού του σχε­δί­ου ο ση­με­ρι­νός πλού­σιος νό­τος του νη­σιού θα πά­ψει να έ­χει τον α­πό­λυ­το πο­λι­τι­κό έ­λεγ­χο του κομ­μα­τιού στο ο­ποί­ο ζει την ώ­ρα που θα χρειά­ζε­ται να εν­σω­μα­τώ­νει μέ­σα του έ­να άλ­λο κρα­τί­διο, ε­χθρι­κό ως χθες, και ταυ­τό­χρονα να εν­σω­μα­τώ­νε­ται α­πό αυ­τό. Και ό­λα αυ­τά ταυ­τό­χρο­να με την έ­ντα­ξη αυ­τού του α­βέ­βαιου συ­νό­λου σε έ­να άλ­λο πο­λυε­θνι­κό ορ­γα­νι­σμό, ό­πως εί­ναι η Ε.Ε και με πέ­ντε έ­ξη χώ­ρες (Ελ­λά­δα, Τουρ­κί­α, Αγ­γλί­α, Η­ΠΑ και Ρω­σί­α) να δια­χει­ρί­ζο­νται, συ­γκρουό­με­νες με­τα­ξύ τους, όλη αυ­τή τη ρευ­στό­τη­τα. Μπο­ρεί λί­γοι Κύ­πριοι να φα­ντά­ζο­νται τι α­κρι­βώς τους πε­ρι­μένει, αλ­λά ο κα­θέ­νας κα­τα­λα­βαί­νει ό­τι πρό­κει­ται του­λά­χι­στον για μια αιώ­ρηση της χώ­ρας τους στην κυ­βι­κή δύ­να­μη. Μό­νο κά­τω α­πό την ελ­λη­νι­κή πί­ε­ση, και βε­βαί­ως με τη συμ­φω­νί­α του ΑΚΕΛ στά­θη­κε δυ­να­τόν στον Κλη­ρί­δη, και το ΔΗ­ΚΟ  να πού­νε με την ά­κρη των χει­λιών τους το αρ­χι­κό ναι στο σχέ­διο. Ο α­λη­θινός τους τρό­μος ή­ταν το κέ­ντρο του σο­βι­νι­σμού, η κυ­πρια­κή εκ­κλη­σί­α που θα μπο­ρού­σε να η­γη­θεί ό­λης αυ­τής της δυ­σα­ρέ­σκειας. Για να με­τριά­σει τέ­τοιες α­ντι­δρά­σεις το σχέ­διο Α­νάν έ­κα­νε ό­τι κά­νουν ό­λοι οι ι­μπε­ρια­λι­στές ό­ταν θέ­λουν να τα­λα­ντεύ­σουν σο­βι­νι­στές: προ­σέ­φε­ρε στο νό­το λί­γη πα­ρα­πά­νω γη. Δη­λα­δή πε­ριό­ρι­ζε στο 28,5% το έ­δα­φος της βό­ρειας Κύ­πρου και πα­ρα­χώ­ρη­σε στο νό­το τη Μόρ­φου. 

Αλ­λά το κόλπο δεν έ­πια­σε. Ποιος θα δε­χό­ταν λί­γο έ­δα­φος με α­ντάλ­λαγ­μα τη συ­νταγ­μα­τι­κή διά­λυ­ση, δη­λα­δή την α­πώ­λεια κά­θε κυ­ριαρ­χί­ας. Οι πα­πά­δες έ­χουν πολ­λά ε­λατ­τώ­μα­τα, αλ­λά του­λά­χι­στον εί­ναι εγ­γράμ­μα­τοι. Έ­τσι η εκ­κλη­σί­α της Κύ­πρου δεν πεί­στη­κε α­πό το σχέ­διο. Ό­μως, προ­φανώς όχι τυ­χαί­α, στε­κό­ταν ε­κεί α­μή­χα­νη και α­πο­δυ­να­μω­μέ­νη α­πό ε­σω­τε­ρι­κές διε­νέξεις, δεν εί­χε Αρ­χιε­πί­σκο­πο και το κυ­ριό­τε­ρο βρέ­θη­κε την κρί­σι­μη στιγ­μή χω­ρίς στή­ρι­ξη α­πό την μη­τέ­ρα εκ­κλη­σί­α του “ε­θνι­κού κέ­ντρου”. Ε­δώ φαί­νε­ται πό­σο καί­ριος ή­ταν ο ρό­λος του Χριστόδου­λου και α­κό­μα πό­σο πιο καί­ρια η με­γά­λη ε­πί­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης Ση­μί­τη πριν ε­νά­μι­ση χρό­νο στους σο­βι­νι­στές της ελ­λη­νι­κής εκ­κλη­σί­ας που έ­χουν ε­πι­κε­φα­λής τους την ο­μά­δα του Καλ­λίνι­κου. Μό­λις τώ­ρα α­πέ­δει­ξε την α­να­γκαιό­τη­τά της η “μά­χη των ταυ­το­τή­των” και πόσο α­πα­ραί­τη­τη ή­τα­νε για τους ρω­σό­δου­λους μια τα­πει­νω­τι­κή ήτ­τα των σο­βι­νι­στών της εκ­κλη­σί­ας. Εν­νο­εί­ται ό­τι ο Χρι­στό­δου­λος δεν θα ά­φη­νε πο­τέ τον ε­αυ­τό του να μεί­νει ε­κτε­θει­μέ­νος και να κα­ταγ­γελ­θεί α­πό την κυ­πριακή εκ­κλη­σί­α και τον Καλ­λί­νι­κο σαν ε­θνι­κός μειοδότης. Κα­νό­νι­σε λοι­πόν να μι­λή­σει με δυο γλώσ­σες, ό­πως συ­νη­θί­ζει κά­θε α­δί­στα­κτος και­ρο­σκό­πος. Aρχι­κά λοι­πόν α­πέ­σπα­σε α­πό την Ιε­ρά Σύ­νο­δο μια α­πό­φα­ση υ­πέρ του σχεδί­ου Α­νάν, δη­λα­δή υ­πέρ του ου­σια­στι­κού σε αυ­τή τη φά­ση που εί­ναι η α­πο­δο­χή του σχε­δί­ου σα βά­ση για συ­ζή­τη­ση. Αυ­τή  η α­πό­φα­ση ή­ταν με­σο­βέ­ζι­κα και ε­ξαιρε­τι­κά α­ντι­φα­τι­κά δια­τυ­πω­μέ­νη (Ε­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α, 21 Νο­έμ­βρη), αλ­λά ή­ταν αρκε­τά σα­φής για να κό­ψει τα πό­δια της Ιε­ράς Συ­νό­δου της “Με­γα­λο­νή­σου” της οποί­ας μά­λι­στα δύ­ο α­ντι­πρό­σω­ποι, συμ­με­τεί­χαν στη συ­νε­δρί­α­ση της ελ­λη­νικής Ιε­ράς Συ­νό­δου. Την ε­πό­με­νη μέ­ρα ο μη­τρο­πο­λί­της Πά­φου Χρυ­σό­στο­μος που ε­κτε­λεί χρέ­η προ­σω­ρι­νού Αρ­χιε­πι­σκό­που, προ­φα­νώς α­πο­γο­η­τευ­μέ­νος α­πό τον Χρι­στό­δου­λο έ­κα­νε την ε­ξής κα­τα­πλη­κτι­κή ευ­χή: “να εμ­μεί­νει ο Ντεν­κτάς στην α­διαλ­λα­ξί­α του, ώ­στε να μπο­ρέ­σει να σω­θεί ο κυ­πρια­κός Ελ­λη­νι­σμός. Επα­νέ­λα­βε ό­τι το σχέ­διο Α­νάν α­ντί­κει­ται σε κά­θε έν­νοια δι­καί­ου και αν­θρωπί­νων δι­καιω­μά­των και δεν θα κα­τα­στεί λει­τουρ­γι­κό” (Ε­λευ­θε­ρο­τυ­πί­α, 22 Νο­έμ­βρη). Αυ­τή η το­πο­θέ­τη­ση δεί­χνει ό­τι το σχέ­διο Α­νάν εί­ναι ο μό­νος δρό­μος για να ε­νω­θούν οι δύ­ο πλευ­ρές του νη­σιού, δη­λα­δή να το πο­λε­μή­σουν α­πό κοι­νού. Αυ­τή η το­πο­θέ­τη­ση του κύ­πριου πα­πά έκ­φρα­ζε μια τό­σο ε­πι­κίν­δυ­νη ροπή των πνευ­μά­των που α­νά­γκα­σε τον Χρι­στό­δου­λο να κα­τέ­βει λί­γες μέ­ρες μετά στο νη­σί και να βγά­λει έ­ναν νέ­ο λό­γο, αυ­τή τη φο­ρά ε­νά­ντια στο σχέ­διο. Αλλά η α­πό­φα­ση της Ελ­λη­νι­κής Ιε­ράς Συ­νό­δου δεν άλ­λα­ξε. (Τέ­τοιες τού­μπες χωρίς πρα­κτι­κό α­πο­τέ­λε­σμα εί­χε α­να­γκα­στεί να κά­νει και ο ρω­σό­φι­λος σο­βι­νιστής του ΔΗ­ΚΟ Τά­σος Πα­πα­δό­που­λος, ε­νώ έ­να μέ­ρος του Α­ΚΕΛ α­νέ­λα­βε να παί­ξει στην Κύ­προ το ε­κτο­νω­τι­κό παι­χνί­δι της “α­διαλ­λα­ξί­ας” που έ­παι­ζε το ψευτοΚ­ΚΕ στην Ελ­λά­δα). Προ­φα­νώς ο Χρι­στό­δου­λος δρα­πέ­τευ­σε α­πό την α­πό­φα­ση της Ι. Συ­νό­δου α­φή­νο­ντας την ευ­θύ­νη της “μειο­δο­σί­ας” σε άλ­λους πα­πά­δες και βέ­βαια στη “δυ­τι­κή” κυ­βέρ­νη­ση Ση­μί­τη. Αυ­τή εί­χε φρο­ντί­σει με τον Γ. Πα­παν­δρέ­ου να ε­νη­με­ρώ­σει ε­πι­δει­κτι­κά τον Χρι­στό­δου­λο πριν την συ­νεδρί­α­ση της Ιε­ράς Συ­νό­δου, ώ­στε και να πιέ­σει την Ιε­ρά Σύ­νο­δο και να εμφα­νί­σει τον Χρι­στό­δου­λο ως “υ­πο­χω­ρού­ντα σε κρα­τι­κές πιέ­σεις” και έ­τσι να τον κα­λύ­ψει.

Ε­κεί­νο που έ­χει ση­μα­σί­α εί­ναι ό­τι ύ­στε­ρα α­πό αυ­τές τις πιέ­σεις έ­σπα­σε ο βα­σι­κός α­δύ­να­μος κρί­κος της ό­λης ε­πι­χεί­ρη­σης που ή­ταν οι ελ­λη­νοκυ­πρια­κές α­ντι­στά­σεις. Α­πό την ώ­ρα που η κυ­βέρ­νη­ση Κλη­ρί­δη, και μα­ζί του τα υ­πό­λοι­πα κόμ­μα­τα στο ε­θνι­κό συμ­βού­λιο της Κύ­πρου, συμ­φώ­νη­σαν να δε­χτούν το σχέ­διο Α­νάν σαν βά­ση συ­ζή­τη­σης, ό­λο το νη­σί εί­χε πια­στεί στο δό­κα­νο και μα­ζί με αυ­τό η Τουρ­κί­α. Για­τί αν δεν ή­ταν θε­τι­κή η α­πά­ντη­ση του Ντεν­κτάς και της Τουρ­κί­ας, τό­τε η Βό­ρεια Κύ­προς και η Τουρ­κί­α θα μέ­να­νε έ­ξω α­πό την Ε. Ε, χω­ρίς να έ­χουν το ε­πι­χεί­ρη­μα ό­τι ή­τα­νε η Ε. Ε που έ­φται­γε γι’ αυ­τό. Αφού δη­λα­δή η νό­τια Κύ­προς συμ­φω­νού­σε με μια λύ­ση που υ­πο­τί­θε­ται έ­νω­νε το νη­σί  δεν θα μπο­ρού­σε κα­νείς να κα­τη­γο­ρή­σει την Ε.Ε ό­τι έ­ντα­ξε στο ε­σω­τε­ρικό της μό­νο αυ­τήν. Ά­ρα η βό­ρεια Κύ­προς ή­ταν υ­πο­χρε­ω­μέ­νη να α­κο­λου­θή­σει αν δεν ή­θε­λε να έρ­θει τε­λικά σε α­πο­μό­νω­ση α­πό την Ε.Ε. Αλ­λά α­πο­μό­νω­ση της βόρειας Κύ­πρου ση­μαί­νει αυ­τό­μα­τα α­πο­μό­νω­ση της Τουρ­κί­ας α­πό την Ε.Ε, α­φού η ση­με­ρι­νή βό­ρεια Κύ­προς εί­ναι έ­να πο­λι­τι­κό και στρα­τιω­τι­κό προ­τε­κτο­ράτο της Τουρ­κί­ας. Μια τέ­τοια α­πο­μό­νω­ση θα εί­χε έ­να ά­με­σο και συ­ντριπτικό αρ­νη­τι­κό α­πο­τέ­λε­σμα πά­νω σε αυ­τό που α­πο­τε­λεί τον πρώ­το στρα­τη­γι­κό στόχο της τούρ­κι­κης α­στι­κής τά­ξης: την έ­ντα­ξη στην Ε.Ε. Αυ­τό σή­μαι­νε ό­τι ό­σες ευ­χές και να έ­κα­νε ο μη­τρο­πο­λί­της της Πά­φου για να εί­ναι α­διάλ­λα­κτος ο Ντεν­κτάς, αυ­τός με­τά το “ναι” του Κλη­ρί­δη δεν θα μπο­ρού­σε να εί­ναι. Αλ­λά και αν κά­τω α­πό άλ­λες πε­ρι­στά­σεις θα μπο­ρού­σαν οι τούρ­κοι στρα­τη­γοί, που εκ­προ­σω­πεί ο Ντεν­κτάς, να τη­ρή­σουν μια α­διάλ­λα­κτη στά­ση για να εκ­βιά­σουν αυτοί την Ε.Ε την ο­ποί­α πά­ντα φο­βί­ζει μια ρή­ξη με την Τουρ­κί­α, δεν θα μπορού­σαν τώ­ρα με κυ­βέρ­νη­ση Ερ­ντο­γκάν. Αυ­τός μι­λώ­ντας πα­ράλ­λη­λα και στο ί­διο μή­κος κύ­μα­τος με το Ση­μί­τη βρή­κε το έ­κτρω­μα θε­τι­κό και ε­ξέ­θε­σε στα μά­τια της Ε. Ε τους κε­μα­λι­στές για τους ο­ποί­ους έ­γι­νε α­δύ­να­τος στη συ­νέ­χεια ο­ποιοσ­δή­πο­τε σκλη­ρός ε­λιγ­μός. Στη συνέ­χεια ο Ερ­ντο­γκάν άλ­λα­ξε την αρ­χι­κή του το­πο­θέ­τη­ση, αλ­λά τη ζη­μιά την εί­χε κά­νει. Ο  Ντεν­κτάς έ­κα­νε ό­τι μπο­ρούσε για να α­να­βά­λει την α­πά­ντη­σή του στο σχέ­διο πε­ρι­μέ­νο­ντας και αυ­τός τις ελ­λη­νο­κυ­πρια­κές α­ντι­δρά­σεις. Αλ­λά αυ­τές δεν μπο­ρού­σαν να αλ­λά­ξουν την πορεί­α των πραγ­μά­των, πό­σο μάλ­λον που στη βό­ρεια Κύ­προ εί­χε δυ­να­μώ­σει στη βά­ση του πλη­θυ­σμού η θέ­ση υ­πέρ του “ναι”. Α­σφα­λώς ού­τε το ρεύ­μα Ερ­ντο­γκάν, ού­τε η δρα­στη­ριό­τη­τα των φι­λο­ρώ­σων του νό­του εί­ναι ά­σχε­τη με την σχετι­κή δη­μο­τι­κό­τη­τα αυ­τής της θέ­σης. Ό­μως εί­ναι ε­πί­σης γε­γο­νός ό­τι οι συν­θή­κες της πο­λι­τι­κής ε­ξάρ­τη­σης και της πο­λι­τι­κής κα­τα­πί­ε­σης α­πό την Τουρ­κί­α, κα­θώς και η οι­κο­νο­μι­κή πα­ρακ­μή που ο­φεί­λε­ται στον διε­θνή α­πο­κλει­σμό αυ­τού του κομ­μα­τιού του νη­σιού, ο­δη­γεί μια με­γά­λη με­ρί­δα του πλη­θυσμού ε­κεί να α­ναζη­τή­σει μια σω­τη­ρί­α στην έ­νω­ση με τον πλού­σιο νό­το και με την Ευ­ρώ­πη. Αυ­τό το ρεύ­μα εκ­θέ­τει α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο την Τουρ­κί­α στα μάτια της Δύ­σης, αν α­πο­τολ­μού­σε να δεί­ξει α­διαλ­λα­ξί­α. Έ­τσι τε­λι­κά α­να­γκά­στηκαν Ντεν­κτάς και Τουρ­κί­α να α­πα­ντή­σουν και αυ­τοί με ένα “ναι” στο σχέ­διο Α­νάν σα βά­ση συζ’ή­τη­σης, έ­να “ναι” εί­ναι α­λή­θεια δι­φο­ρού­με­νο και με ό­ρους, αλλά πά­ντως έ­να “ναι”.

 

 

Ύ­στε­ρα α­πό αυ­τό το δεύ­τε­ρο καί­ριο “ναι” ήρ­θε η ώ­ρα της Ε.Ε για τη δικιά της με­γά­λη κί­νη­ση, που εί­ναι και ο κε­ντρι­κός στό­χος ό­λου του σχε­δί­ου. Έ­πρε­πε τώ­ρα η Ε.Ε να δε­χτεί χω­ρίς ό­ρους στους κόλ­πους της τη δια­σπα­σμέ­νη Κύ­προ και να δε­σμευ­τεί ταυ­τό­χρο­να ό­τι θα δε­χτεί να ξε­κι­νή­σει σε μια συ­γκεκρι­μέ­νη η­με­ρο­μη­νί­α ε­ντα­ξια­κές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για την Τουρ­κί­α. Αυτό εί­ναι το νό­η­μα των δια­τυ­πώ­σε­ων του τύ­που “έ­ντα­ξη χω­ρίς ου­ρές και υ­πο­ση­μειώ­σεις”  που ε­πα­να­λαμ­βά­νουν σαν μη­χα­νά­κια οι ρω­σό­δου­λοι για την Κύ­προ, και το “η­με­ρο­μη­νί­α για μια η­με­ρο­μη­νί­α” που έ­χει κα­θιε­ρω­θεί για την Τουρ­κί­α. Από τα δύ­ο αυ­τά χά­πια το βα­σι­κό είναι το πρώ­το. Αν η Ε.Ε κα­τα­πιεί το πρώ­το ο­λό­κλη­ρο εί­ναι α­δύ­να­το να α­πο­φύ­γει να κα­τα­πιεί και το δεύ­τε­ρο. Α­κό­μα και αν δεν το κα­τα­πιεί στην Κο­πεγ­χά­γη θα το κα­τα­πιεί ο­πωσ­δή­πο­τε στην Α­θή­να το 2003. Για­τί έ­ντα­ξη της Κύ­πρου χω­ρίς ό­ρους ση­μαί­νει : έ­ντα­ξη χω­ρίς λύση του κυ­πρια­κού, δη­λα­δή έ­ντα­ξη της μι­σής Κύ­πρου σε σύ­γκρου­ση με την άλ­λη μι­σή, δη­λα­δή εί­σο­δος στην Ε.Ε μιας θε­σμο­ποι­η­μέ­νης σύ­γκρου­σης με την Τουρ­κί­α και μιας διε­θνούς κρί­σης. Α­πέ­να­ντι σε αυ­τή την διαρ­κή κρί­ση η Ε.Ε έ­χει δύ­ο διεξό­δους:  ή να α­να­στεί­λει την έ­ντα­ξη της Κύ­πρου ή να δια­λέ­ξει τη με­γα­λύτε­ρη κα­τα­στρο­φή να αρ­χί­σει να  ε­ντάσ­σει και την Τουρ­κί­α. Κα­νο­νι­κά πρέ­πει να κά­νει το πρώ­το. Αλ­λά για να ε­μπο­δί­σει αυ­τή τη διέ­ξο­δο εί­ναι ε­δώ η Ελ­λά­δα του Ση­μί­τη που εκ­βιά­ζει την Ε.Ε με έ­να καί­ριο βέ­το, ό­τι αν δη­λα­δή δεν κα­ταπιεί α­μά­ση­τη την Κύ­προ τό­τε η Ελ­λά­δα δεν θα ε­πι­τρέ­ψει την διεύ­ρυν­ση της Ε.Έ με τις χώ­ρες της κε­ντρι­κής και α­να­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης. Αλ­λά γυ­μνή η βί­α δεν εί­ναι πο­τέ α­σφα­λής, γι’ αυ­τό χρειά­ζε­ται και το πρό­σχη­μά της βί­ας. Ο Ση­μί­της λε­ει στην Ε.Ε:  Κύ­ριοι η Ελ­λά­δα, η Κύ­προς και η Τουρ­κί­α δέ­χο­νται να συ­ζητή­σουν το σχέ­διο Α­νάν. Ει­δι­κά η Ελ­λά­δα και η Κύ­προς κά­νουν θυ­σί­ες γι’ αυ­τό, εσείς λοι­πόν για­τί  δεν δε­χό­σα­στε του­λά­χι­στον την Κύ­προ; Λυ­πού­με­θα αλ­λά θα υ­πο­στεί­τε το βέ­το μας.

Για να α­ντι­στα­θεί σε αυ­τό το βέ­το η Ε.Ε πρέ­πει να εί­ναι ε­νω­μέ­νη, όπως πρέ­πει να εί­ναι ε­νω­μέ­νες ε­νά­ντια στην Ελ­λά­δα και να την θε­ω­ρή­σουν υ­πεύ­θυ­νη για τον α­πο­κλει­σμό τους στην πε­ρί­πτω­ση του βέ­το οι 9 προς έ­ντα­ξη χώρες πλην της Κύ­πρου. Ο­λό­κλη­ρη η προ­σο­χή της ελ­λη­νι­κής δι­πλω­μα­τί­ας τα τελευ­ταί­α χρό­νια εί­ναι προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη στο να δια­σπά­σει έ­να τέ­τοιο εν­δεχό­με­νο μέ­τω­πο. Αυ­τό εί­ναι το νό­η­μα ό­λων των φαι­νο­με­νι­κά α­νε­ξή­γη­των αλ­λε­πάλλη­λων τα­ξι­διών και συ­να­ντή­σε­ων του Ση­μί­τη με τους η­γέ­τες ό­χι μόνο των με­γά­λων χω­ρών της Έ­νω­σης, αλ­λά και των μι­κρών για τις ο­ποί­ες αυ­τό το κα­θεστώς πο­τέ δεν έ­δει­ξε πο­λι­τι­κό εν­δια­φέ­ρον ή συ­μπά­θεια. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στικές οι πε­ρι­πτώ­σεις της Σλο­βε­νί­ας, της Ουγ­γα­ρί­ας της Σλο­βα­κί­ας, η  μι­κρών χω­ρών της ευ­ρω­πα­ϊ­κής πε­ρι­φέ­ρειας σαν την Πορ­το­γα­λί­α. Στον κα­θέ­να υ­πό­σχο­νται κά­τι και κά­ποιο α­ντάλ­λαγ­μα προ­σφέ­ρουν για έ­να “ναι” στην έ­ντα­ξη της Κύ­πρου.

Παρ’ ό­λα αυ­τά οι α­ντιρ­ρή­σεις για την ά­νευ ό­ρων έ­ντα­ξη της Κύ­πρου υ­πάρχουν και πρέ­πει να εί­ναι έ­ντο­νες. Άλ­λω­στε δεν έ­χουν κρυ­φτεί οι έντο­νες α­ντιρ­ρή­σεις της Ολ­λαν­δί­ας ή της Δα­νί­ας και η ελ­λη­νι­κή δι­πλω­μα­τί­α πά­ντα φο­βά­ται μή­πως πί­σω α­πό αυ­τούς τους δυο μι­κρούς εί­ναι κρυμ­μέ­νοι και κά­ποιοι πιο με­γά­λοι, ι­διαί­τε­ρα η Γαλ­λί­α και η Αγ­γλί­α που α­πό ό­λες τις με­γά­λες ευρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες εί­ναι ε­κεί­νες που πε­ρισ­σό­τε­ρο δρουν και σκέ­φτο­νται με όρους πα­γκό­σμιας πο­λι­τι­κής. Για να καμ­φθούν τέ­τοιου εί­δους α­ντι­στά­σεις χρη­σι­μο­ποιεί­ται έ­να ερ­γα­λεί­ο που την τρο­μα­κτι­κή του δι­πλω­μα­τι­κή α­πο­τελε­σμα­τι­κό­τη­τα την δί­δα­ξε πρώ­τος ο Αν­δρέ­ας Πα­παν­δρέ­ου. Πρό­κει­ται για τις στρατιωτι­κές πα­ραγ­γε­λί­ες για τις ο­ποί­ες οι αρ­χη­γοί ό­λων των με­γά­λων κρα­τών που πα­ρά­γουν ό­πλα έ­χουν γί­νει οι πιο α­πο­τε­λε­σμα­τι­κοί πλα­σιέ­δες. Όταν 15 μέ­ρες πριν α­πό την κρί­σι­μη συ­νε­δρί­α­ση στην Κο­πεγ­χά­γη το ΚΥ­ΣΕ­Α, δη­λα­δή η κυ­βέρ­νη­ση, α­πο­φα­σί­σει να α­γο­ρά­σει α­πό την Γαλ­λί­α, την Αγ­γλί­α, την Γερ­μα­νί­α και την Ολ­λαν­δί­α ό­πλα συ­νο­λι­κής α­ξί­ας 1,5 δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων Ευ­ρώ ξέ­ρει κα­λά ό­τι θα κά­νει πολ­λούς α­πό τους τε­λευ­ταί­ους να δουν πιο αι­σιό­δο­ξα την κα­τά­πο­ση της Κύ­πρου. Αν δεν το κά­νουν τό­τε το συμ­βό­λαιο πώ­λη­σης δεν θα υ­πογρα­φεί για­τί τί­πο­τα δεν υ­πο­χρε­ώ­νει το ΚΥ­ΣΕ­Α να ε­πι­μεί­νει στην α­πό­φασή του, ι­διαί­τε­ρα αν πρό­κει­ται για το ύ­ψι­στο ε­θνι­κό συμ­φέ­ρον το ο­ποί­ο τώ­ρα εί­ναι η έ­ντα­ξη της Κύ­πρου στην Ε.Ε, και μά­λι­στα ά­νευ ό­ρων. Αυ­τός εί­ναι λοιπόν έ­νας δεύ­τε­ρος ελ­λη­νι­κός εκ­βια­σμός και δε­λε­ασμός για τις τε­λευ­ταί­ες κρί­σι­μες μέ­ρες.

Έ­τσι οι έλ­λη­νες σο­σιαλ­φα­σί­στες, υ­πο­νο­μευ­τές της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής ε­νότη­τας α­ντι­με­τω­πί­ζουν με κά­ποια α­νη­συ­χί­α, αλ­λά και αι­σιο­δο­ξί­α το ευ­ρω­πα­ϊκό συμ­βού­λιο της Κο­πεγ­χά­γης. 

Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο πά­ντως το γε­γο­νός ό­τι ό­σο ε­ξε­λίσ­σο­νται θε­τι­κά γι’ αυ­τούς τα πράγ­μα­τα με την έ­ντα­ξη της Κύ­πρου τό­σο ε­ξε­λίσ­σο­νται θε­τι­κά και σχε­τι­κά με την έ­ντα­ξη της Τουρ­κί­ας. Εί­ναι γε­γο­νός ό­τι α­πό τα δυο αυ­τά ζητή­μα­τα το δεύ­τε­ρο εί­ναι που συ­ζη­τιέ­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο α­νοι­χτά και πε­ρισ­σότε­ρο έ­ντο­να στους κόλ­πους της Ε.Ε προ­φα­νώς ε­πει­δή ό­λοι φο­βού­νται να συ­ζητή­σουν το α­λη­θι­νό πρό­βλη­μα που εί­ναι η έ­ντα­ξη της Κύ­πρου για να μην ε­μπλα­κούν σε μια διέ­νε­ξη με την Ελ­λά­δα, ο­πό­τε το πρό­βλη­μα θα γί­νει εν­δο­ευ­ρω­παϊ­κό. Αλ­λά το ό­τι αυ­τή η συ­ζή­τη­ση ά­να­ψε μό­λις πρό­σφα­τα εί­ναι α­κρι­βώς ε­πειδή λό­γω του κυ­πρια­κού μπή­κε με ορ­μή το ζή­τη­μα της έ­ντα­ξης της Τουρ­κί­ας. Τώρα λοι­πόν πε­τά­χτη­κε ο Ζι­σκάρ ντ Ε­στέν ε­πι­κε­φα­λής του ορ­γα­νι­σμού που ετοι­μά­ζει το ευ­ρω­πα­ϊ­κό σύ­νταγ­μα (Συν­θή­κη για το μέλ­λον της Ευ­ρώ­πης) για να πει ό­τι η εί­σο­δος της Τουρ­κί­ας θα σή­μαι­νε “το τέ­λος της Ευ­ρώ­πης”. (Συ­νέ­ντευ­ξη στην Μο­ντ, 9 του Νο­έμ­βρη). Μέ­χρι ε­κεί­νη τη στιγ­μή η πα­ρά­λυ­τη Ευ­ρώ­πη πί­στευε ό­τι το ζή­τη­μα δεν θα έ­μπαι­νε πο­τέ. Έ­τσι ε­νώ αρ­νιό­ταν κά­θε τό­σο στους κε­μα­λι­στές την εί­σο­δο, δεί­χνο­ντας πραγ­μα­τι­κή πε­ρι­φρό­νη­ση στην πιο δυτι­κή πλευ­ρά της Τουρ­κί­ας που προ­σπα­θεί με πά­θος να εφαρ­μό­σει τους ό­ρους της έ­νταξης και δεί­χνο­ντας τό­ση α­συ­νέ­πεια στις υ­πο­σχέ­σεις της, τώ­ρα βρέ­θη­κε ξαφ­νι­κά μπρο­στά σε μια Τουρ­κί­α του Ερ­ντο­γκάν να χτυ­πά­ει δυ­να­τά την πόρ­τα της, ό­χι α­πλά για να την α­νοί­ξει αλ­λά για να την σπά­σει. Έ­τσι λοι­πόν, για την ευ­κο­λί­α τους και την μα­νί­α τους, μα­νία ό­λων των α­στών να ξε­σπά­νε στους πιο α­δύ­να­μους κά­θε φο­ρά, αρ­χί­σα­νε να συ­ζη­τά­νε το πρό­βλη­μα α­νά­πο­δα με α­πο­τέ­λε­σμα να γί­νο­νται α­πω­θη­τι­κοί στην Τουρ­κί­α, δη­λα­δή στην πλευ­ρά που ως χθες πί­στε­ψε σε αυ­τούς πε­ρισ­σό­τε­ρο. Α­πό την άλ­λη η Ελ­λά­δα, η πλευ­ρά που τους υπονο­μεύ­ει και που για τό­σες δε­κα­ε­τί­ες τους έ­κο­βε την ε­νό­τη­τα με την Τουρ­κί­α, ση­κώ­νει τώ­ρα δί­πλα στην Τουρ­κί­α την ση­μαί­α της έ­ντα­ξης της και γί­νε­ται έ­τσι στα μά­τια της ο με­γα­λύ­τε­ρος φί­λος και προ­στά­της της. 

Αλ­λά δεν εί­ναι μό­νο η Τουρ­κί­α και η Ελ­λά­δα που πιέ­ζουν για την έ­νταξη της Τουρ­κί­ας. Έ­χει μπει στο παι­χνί­δι με πε­ρισ­σό πά­θος ως συ­νή­θως ό­ταν πρό­κει­ται για να υ­πο­νο­μεύ­σει τα ί­δια τα στρα­τη­γι­κά της συμ­φέ­ρο­ντα η η­λι­θιωδέ­στε­ρη η­γε­σί­α που εί­χε πο­τέ μια υ­περ­δύ­ναμη. Η προ­ε­δρί­α Μπους α­φο­σιω­μένη ό­σο κα­νείς άλ­λος στο σχέ­διο Α­νάν και στη συμ­μα­χί­α με τη Ρω­σί­α προ­σπαθεί να πεί­σει την Ε.Ε να δε­χτεί μέ­σα της την Τουρ­κί­α. Η στρα­τη­γι­κή αρ­χή των ΗΠΑ ή­ταν πά­ντα η ε­νό­τη­τα της Ε.Ε με την Τουρ­κί­α. Σω­στή αρ­χή, αλ­λά ε­δώ έ­χου­με να κά­νου­με με την έ­ντα­ξη της Τουρ­κί­ας μέ­σα στην Ευ­ρώπη κά­τω α­πό ό­ρους που θα ο­ξύ­νουν διαρ­κώς τις ευ­ρω­τουρ­κι­κές σχέ­σεις και ό­πως εί­πα­με θα α­πο­συν­θέ­τουν την ί­δια την Ευ­ρώ­πη.  Αλ­λά υ­πάρ­χει μια ε­πι­πλέ­ον αι­τί­α που κά­νει τις ΗΠΑ να πιέ­ζουν α­φό­ρη­τα και να βιά­ζο­νται να βά­λουν την Τουρ­κί­α μέ­σα στην Ε.Ε. Θέ­λουν  να πείσουν την Τουρ­κί­α να μπει στο πλευ­ρό τους στον πό­λε­μο ε­νάντια στο Ι­ράκ και αυ­τή, και σω­στά, ως τώ­ρα α­ντι­στέ­κε­ται. Η έ­ντα­ξη στην Ε.Ε είναι το α­ντάλ­λαγ­μα που πρέ­πει να πλη­ρώ­σουν οι Η­ΠΑ στην Τουρ­κί­α για να ελ­πίζουν να την σύ­ρουν στον πό­λε­μο. Αυ­τή εί­ναι δι­πλωμα­τί­α: Να πιέ­ζεις την Τουρ­κί­α να α­πο­δε­χτεί έ­να σχέ­διο που κά­νει τη Ρω­σί­α η­γε­μό­να στην Κύ­προ και το Αι­γαί­ο, να πιέ­ζεις την Ευ­ρώ­πη να χώ­σει αυ­τόν τον η­γε­μό­να στα σπλά­χνα της και να κά­νεις ό­τι μπο­ρείς για να πα­ρα­δώ­σεις το Ι­ράκ και ό­λο τον κόλ­πο μια ώρα αρ­χύ­τερα στο Κρεμ­λί­νο.

 

Αυ­τή εί­ναι η ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πα­ρακ­μή. Στη βά­ση της βρί­σκε­ται η κοι­νό­τη­τα ι­δε­ο­λο­γί­ας και σε έ­να βαθ­μό συμ­φε­ρό­ντων α­νά­με­σα στους δυ­τικούς ι­μπε­ρια­λι­στές και τους α­να­το­λι­κούς φα­σί­στες σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές. Η κοι­νή εκ­με­ταλ­λευ­τι­κή τους φύ­ση και ο κοι­νός τους φό­βος α­πέ­να­ντι στους λα­ούς, ι­διαί­τε­ρα α­πέ­να­ντι στους λα­ούς του τρί­του κό­σμου, δί­νει στους σοσια­λι­μπε­ρια­λι­στές την δυ­να­τό­τη­τα να γί­νο­νται οι ε­πί­ση­μοι δια­χει­ρι­στές ό­λων αυ­τών των α­ντιθέ­σε­ων για­τί στα δι­κά τους σπλά­χνα αυ­τές οι α­ντι­θέσεις έ­χουν την με­γα­λύ­τε­ρη έ­ντα­ση, και για­τί αυ­τοί έ­χουν έρ­θει στην ε­ξου­σία σαν ει­δι­κοί στην κα­τά­πνι­ξη ε­πα­να­στά­σε­ων.

Μπο­ρεί έ­να δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα να εκ­με­ταλ­λευ­τεί τις α­ντι­θέ­σεις, αντι­θέ­σεις που σε μα­κρο­πρό­θε­σμη βά­ση θα ο­ξύ­νο­νται, α­νά­με­σα στους δυ­τι­κούς και τους α­να­το­λι­κούς ι­μπε­ρια­λι­στές, αλ­λά δεν μπο­ρεί να στη­ρί­ζε­ται σε αυτές. Πρέ­πει να στη­ρί­ζε­ται στις δι­κές του δυ­νά­μεις και στις δι­κές του αρ­χές. Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, στο κυ­πρια­κό, μό­νο έ­να δη­μο­κρα­τι­κό κί­νη­μα των λα­ών, της Ελ­λά­δας, της Κύ­πρου και της Τουρ­κί­ας μπο­ρεί να υ­ιο­θε­τή­σει μια στά­ση αρ­χής και να κα­τα­δι­κά­σει το σχέ­διο Α­νάν. Φαι­νο­με­νι­κά δεί­χνουν και οι σο­βι­νι­στές σε ό­λες αυ­τές τις χώ­ρες να εί­ναι σε θέ­ση να κά­νουν το ί­διο. Ό­μως δεν μπο­ρούν να εί­ναι συ­νε­πείς σε αυ­τή τη θέ­ση και α­να­γκά­ζο­νται είτε να την ε­γκα­τα­λεί­ψουν εί­τε να γί­νουν ε­ντε­λώς ά­δι­κοι και να α­πο­μο­νω­θούν. Οι Τούρ­κοι σο­βι­νι­στές κα­τα­δι­κά­ζουν το σχέ­διο αλ­λά θέ­λουν την Τουρ­κί­α μέσα στην Ε.Ε την ώ­ρα που έ­χουν προ­σαρ­τή­σει έ­δα­φος μιας τρί­της χώ­ρας. Οι Έλλη­νες σο­βι­νι­στές κα­τα­δι­κά­ζουν το σχέ­διο, αλ­λά θέ­λουν την έ­ντα­ξη της Κύπρου, δη­λα­δή να με­τα­φέ­ρουν στο κέ­ντρο της Ευ­ρώ­πης, δί­χως έ­μπρα­κτη αυ­το­κριτι­κή, τις πα­λιές α­μαρ­τί­ες τους. Αλ­λά αυ­τή η α­παί­τη­σή τους δεν στέ­κει ού­τε από την ά­πο­ψη του πο­λι­τι­κού ρε­αλι­σμού. Αυ­τός εί­ναι  λό­γος για τον ο­ποί­ο αυ­τοί κα­τα­τρο­πώ­θη­καν στην ΚΕ του ΠΑ­ΣΟΚ πριν με­ρι­κές μέ­ρες. Ή­δη ο πιο έ­ξυ­πνος α­πό τους α­ντι­πά­λους του σχε­δί­ου, ο Πά­γκα­λος α­να­γκά­στη­κε να δη­λώ­σει εν ό­ψει της Κο­πεγ­χά­γης ό­τι δεν πρέ­πει η Ελ­λά­δα να α­πορ­ρί­ψει το σχέ­διο. Εννο­ού­σε ό­τι έ­πρε­πε η Ελ­λά­δα να κά­νει την α­πα­τε­ω­νιά να βά­λει πρώ­τα την Κύ­προ μέ­σα και με­τά να κα­ταγ­γεί­λει το σχέ­διο. Η ί­δια α­πα­τε­ω­νί­στι­κη διά­θε­ση παρα­λύ­ει και ό­λη τη νό­τια Κύ­προ α­πέ­να­ντι στο σχέ­διο. Αλ­λά με τέ­τοιες α­πά­τες μι­κρο­με­σαί­ων δεν γί­νε­ται διε­θνής διπλω­μα­τί­α. Παίρ­νω την Ε.Ε, αλ­λά α­φή­νω τον Α­νάν δεν γί­νε­ται. Η μό­νη α­στι­κή θέ­ση που έ­χει κά­ποια συ­νέ­πεια εί­ναι η θέ­ση του Μά­νου για δι­χο­τό­μη­ση και έ­ντα­ξη της νό­τιας Κύ­πρου. Αλ­λά αυ­τή δι­καιώ­νει ι­στο­ρι­κά και τον ελ­λη­νι­κό και τον τούρ­κι­κο σο­βι­νι­σμό, νο­μι­μο­ποιεί την πο­λι­τι­κή των ε­θνο­κα­θάρ­σε­ων και α­πό την ά­πο­ψη του πο­λι­τι­κού ρε­αλι­σμού κα­ταρ­ρέ­ει σαν ευ­ρω­πα­ϊ­κή θέ­ση μπρο­στά στο πρό­βλη­μα της Τούρ­κι­κης έντα­ξης.

Αν σή­με­ρα η Ο­ΑΚ­ΚΕ εί­ναι σε θέ­ση να εκ­φρά­σει μια σα­φή και πει­στι­κή θέ­ση ε­νά­ντια στο σχέ­διο Α­νάν εί­ναι για­τί α­πό την πρώ­τη στιγ­μή που άρ­χι­σε να γί­νε­ται λό­γος για την εί­σο­δο της Κύ­πρου στην Ε.Ε, α­πό το 1995, α­πο­κά­λυ­ψε και κα­τήγ­γει­λε τις κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες που θα εί­χε για ό­λους τους λα­ούς της πε­ριο­χής και πιο πο­λύ για τους ευ­ρω­πα­ϊ­κούς, μια τέ­τοια ε­ξέ­λι­ξη. Αυτή εί­ναι μια το­πο­θέ­τη­ση που δεν μπο­ρεί να την κά­νει κα­νείς ε­θνι­κι­στής. Για­τί φαί­νε­ται σή­με­ρα στα μά­τια του και στα μά­τια των ί­διων των κα­τοί­κων της νό­τιας Κύ­πρου, ό­τι α­φού το νό­τιο κομ­μά­τι του νη­σιού λει­τουρ­γεί αυ­τό­νομα και α­φού έ­χει δη­μο­κρα­τί­α και ψη­λά οι­κο­νο­μι­κά στά­νταρ, δι­καιού­ται να μπει στην Ε.Ε. Ό­μως αυ­τό εί­ναι το με­ρι­κό και το με­ρι­κό εί­ναι πά­ντα φαι­νο­με­νικό. Έ­να κομ­μέ­νο χέ­ρι δεν εί­ναι χέ­ρι για­τί δεν εί­ναι ζω­ντα­νό. Κα­νείς δεν θα μπο­ρεί να δει την νό­τια Κύ­προ αν δεν τη δει σε σχέ­ση με την Ελ­λά­δα και σε σχέ­ση με το βό­ρειο κομ­μά­τι της. Η ση­με­ρι­νή α­θλιό­τη­τα του λα­ού της βό­ρειας Κύ­πρου δεν εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα μό­νο της τουρ­κι­κής βί­ας, αλ­λά α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο και πο­λύ πιο πριν α­πό αυ­τήν εί­ναι προ­ϊ­όν της ελ­λη­νι­κής και ελ­λη­νοκυ­πρια­κής βί­ας. Αν ο νό­τος εί­ναι πιο πλού­σιος α­πό το βο­ρά δεν εί­ναι μόνο χά­ρη στο α­ναμ­φι­σβή­τη­τα ψη­λό­τε­ρο μορ­φω­τι­κό του ε­πί­πε­δο και τον πιο α­νοι­χτό στον έ­ξω κό­σμο  χα­ρα­χτή­ρα του, εί­ναι και ε­πει­δή δέ­χτη­κε τε­ρά­στια κε­φά­λαια α­πό το ο­νο­μα­ζό­με­νο ε­θνι­κό κέ­ντρο, δη­λα­δή α­πό τον πα­ρά­γο­ντα που κα­τα­πίε­σε το βο­ρά και διέ­σπα­σε ε­θνο­τι­κά το νη­σί, εί­ναι και σε έ­να μέ­ρος ε­πειδή δέ­χτη­κε να γί­νει βά­ση ε­νός ε­ξαι­ρε­τι­κά βρώ­μι­κού χρη­μα­τι­στι­κού κε­φά­λαιου που εί­ναι ε­κεί­νων των ρώ­σι­κων οφ-σορ ε­ται­ρειών. Το πιο βα­σι­κό ω­στό­σο είναι ό­τι η δη­μο­κρα­τί­α της εί­ναι δη­μο­κρα­τί­α που οι­κο­δο­μή­θη­κε και ε­ξα­κο­λουθεί να εί­ναι δο­μη­μέ­νη πά­νω στην ε­θνι­κή υ­πε­ρο­χή και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο πά­νω στο ε­θνι­κό α­παρ­τχά­ι­ντ και την ε­θνο­κά­θαρ­ση. Σαν τέ­τοια η κυ­πρια­κή δημο­κρα­τί­α εκ­φρά­ζε­ται ε­ξω­τε­ρι­κά με μια φω­νή που α­νή­κει στην με­γά­λη διε­θνή χο­ρω­δί­α του φα­σι­σμού και της φρί­κης. Με τους σέρ­βους σφα­γείς ε­νά­ντια στη Βο­σνί­α και στο Κόσ­σο­βο, με τη Ρω­σί­α ε­νά­ντια στην Τσε­τσε­νί­α και με τους ισλα­μο­φα­σί­στες ε­νά­ντια στο Ισ­ρα­ήλ και τη Δύ­ση. Ε­κεί χτυ­πά­ει σή­με­ρα η καρ­διά της Κύ­πρου ό­ποιους ε­λιγ­μούς και αν κά­νουν οι η­γέ­τες της για να κα­λύ­πτονται. Θα πα­ρα­τηρή­σει κα­νείς ό­τι ί­δια και χει­ρό­τε­ρα χτυ­πά­ει και η καρ­διά της Ελ­λά­δας και ό­μως ε­κεί­νη μπή­κε στην Ευ­ρώ­πη. Ό­μως η Ελ­λά­δα μπή­κε στην Ευρώ­πη ε­πει­δή ε­κεί­νη την ε­πο­χή έ­βγαι­νε α­πό μια πε­λώ­ρια ήτ­τα ο σο­βι­νι­σμός της στην Κύ­προ και γι αυ­τό το λό­γο ή­ταν και η πιο δη­μοκρα­τι­κή Ελ­λά­δα ό­λων των ε­πο­χών. Εί­ναι η λι­γό­τε­ρο σο­βι­νι­στι­κή Ελ­λά­δα που μπή­κε στην Ε.Ε και μάλι­στα α­πό το λι­γό­τε­ρο σο­βι­νι­στι­κό και πε­ρισ­σό­τε­ρο δυ­τι­κό­φι­λο κομ­μά­τι της α­στι­κής της τά­ξης που τό­σο σκλη­ρά συ­γκρού­στη­κε με το ρω­σό­φι­λο και το σο­βι­νι­στι­κό α­κρι­βώς στο ζή­τη­μα της έ­ντα­ξης της Ελ­λά­δας στην Ε.Ε. Α­ντί­θετα τώ­ρα η Κύ­προς μπαί­νει στην Ευ­ρώ­πη κά­τω α­πό την κα­θο­δή­γη­ση της Ρω­σί­ας και των ρω­σό­φι­λων στην Κύ­προ και στην Ελ­λά­δα. Και μπαί­νει σε μια ε­πο­χή που η σο­βι­νι­στι­κή με­γα­λο­ϊ­δε­α­τι­κή ι­δε­ο­λο­γί­α και ο α­ντι­δυ­τι­κι­σμός έχουν δυνα­μώ­σει ό­σο πο­τέ πριν και έ­χουν αρ­χί­σει να ζη­τά­νε ι­στο­ρι­κή εκ­δί­κη­ση α­πό τη Δύ­ση, ει­δι­κά α­πό την Αγ­γλί­α και τις Η­ΠΑ, για το κυ­πρια­κό. Η εί­σο­δος τώ­ρα της Κύ­πρου στην Ε.Ε θα α­πο­τε­λέ­σει μια πε­λώ­ρια εν­θάρ­ρυν­ση και μια ε­πι­βρά­βευ­ση στον ελ­λη­νι­κό σο­βι­νι­σμό. Έ­τσι θα κα­θυ­στε­ρή­σει και η δια­δι­κα­σί­α α­ληθι­νής ε­πί­λυ­σης του κυ­πρια­κού, που ό­πως εί­πα­με πα­ρα­πά­νω έ­χει σαν βα­σι­κή του προ­ϋ­πό­θε­ση μια με­γά­λη ήτ­τα του ελ­λη­νι­κού σο­βι­νι­σμού, και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο μια με­γά­λη ήτ­τα του με­γά­λου και ι­στο­ρι­κού προ­στά­τη του που είναι η ι­μπε­ρια­λι­στι­κή Ρω­σί­α.

Αρ­κε­τή εί­ναι για την Ευ­ρώ­πη μια ση­με­ρι­νή, μια α­ντιευ­ρω­πα­ϊ­κή και ρω­σό­φι­λη Ελ­λά­δα, δεν χρειά­ζε­ται και μια τέ­τοια Κύ­προς και μια τέ­τοια Τουρκί­α, ού­τε βέ­βαια χρειά­ζε­ται και το δια­βα­τή­ριο ό­λων αυ­τών που εί­ναι το σχέ­διο Α­νάν.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------