Η κατηγορία κατά της εφημερίδας ήταν ότι δημοσίευσε επιστολή αναγνώστη που αναφερόταν στην ιδεολογικο-πολιτική ταυτότητα του Κοτζιά, δηλαδή στο ότι η σημερινή του πολιτική και φυσιογνωμία αποτελεί συνέχεια της μακριάς διαδρομής του ως στέλεχος του ψευτοΚΚΕ (για τον αναγνώστη-επιστολογράφο ΚΚΕ), αλλά και ως πολιτικός υποστηρικτής των σοσιαλφασιστικών καθεστώτων Γιαρουζέλσκι και Χόνεκερ (για τον επιστολογράφο σταλινικών).
Η απόφαση του Εφετείου ουσιαστικά απαγορεύει την επανάληψη τέτοιου είδους δημοσιευμάτων επειδή “βλάπτουν την τιμή και την υπόληψη” του υπουργού που χτίζει εδώ και καιρό την πολιτική του καριέρα ως φιλοδυτικός, και είναι πολύτιμος σήμερα συνεργάτης του επίσης δήθεν φιλοευρωπαίου Τσίπρα.
Η ποινή αποτελεί μέρος μιας απόπειρας φασιστικής φίμωσης ενός εντύπου μικρής κυκλοφορίας με απήχηση όμως στη δημοκρατική διανόηση της χώρας. Η ΟΑΚΚΕ εκφράζει την αμέριστη συμπαράστασή της σε αυτή τη μάχη για την ελευθερία του τύπου που σήμερα πια ήδη ποδοπατείται στο επίπεδο του μαζικού τηλεοπτικού τύπου και καλεί κάθε δημοκρατικό άνθρωπο να υποστηρίξει την εφημερίδα.
Η απόφαση θα κριθεί στον τελικό βαθμό στα ελληνικά Δικαστήρια από τον Άρειο Πάγο όπου έχει προσφύγει η εφημερίδα.
Η απόφαση παραβιάζει ακόμα και το λεγόμενο τυποκτόνο νόμο του 1981 σύμφωνα με τον οποίο όποιος θεωρεί ότι θίγεται η τιμή και η υπόληψή του από κάποιο δημοσίευμα μπορεί να στραφεί κατά του εντύπου και να ζητήσει αποζημίωση. Αυτός ο νόμος ήδη εισάγει έναν περιορισμό στην ελευθερία του τύπου αφού επεκτείνει σε επίπεδο αυθαίρετης υποκειμενικότητας τις ήδη υπάρχουσες για την προστασία της τιμής και της υπόληψης διατάξεις του νόμου για τη συκοφαντική δυσφήμηση. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για χαρακτηρισμό που θίγει ένα πρόσωπο που μπορεί να καταρρίψει αυτό το χαρακτηρισμό, αλλά για ένα πρόσωπο που δεν μπορεί να τον καταρρίψει σύμφωνα με τα μέτρα που ο ίδιος έχει ορίσει και σύμφωνα με αυτά που ο ίδιος έχει παραδεχτεί για τον εαυτό του. Εδώ βρίσκεται η ξεχωριστή σημασία της υπόθεσης Κοτζιά κατά της ARB.
Η φράση της επιστολής στην οποία στάθηκε το δικαστήριο είναι ότι ο επιστολογράφος χαρακτηρίζει τον Κοτζιά, με βάση τη δράση του και την πολιτική του διαδρομή σαν “τον πιο ακραίο και φανατικό, σκληρό και αμείλικτο κνίτη της γενιάς μας/ του, έναν πραγματικό γκαουλάιτερ του σταλινισμού”.
Συνοπτικά για το φιλελεύθερο και το “σταλινικό” αντισταλινισμό
Ο Κοτζιάς κατηγορεί την εφημερίδα ότι τον δυσφήμισε αποκαλώντας τον υπερασπιστή σταλινικών καθεστώτων αν και πιάστηκε από τη λέξη γκαουλάιτερ που είναι χαρακτηρισμός για χιτλερικούς τοποτηρητές την ώρα που είναι φανερό ότι ο χαρακτηρισμός αυτός χρησιμοποιείται εδώ για να δώσει έμφαση στην κεντρική καταγγελία για σταλινισμό. Η ουσία είναι ότι ο Κοτζιάς θίχτηκε που τον είπαν σταλινικό.
Για να καταλάβει κανείς πολιτικά αυτήν την υπόθεση θα χρειαστεί να ξεκαθαρίσουμε στοιχειωδώς τι εννοούμε όταν μιλάμε για Στάλιν, σταλινική περίοδο , σταλινισμό, κλπ.
Σε μια εποχή βαθειάς ιδεολογικής σύγχυσης σαν τη σημερινή μπορούμε να εννοούμε δύο αντίθετα πράγματα, ανάλογα με το ταξικό στρατόπεδο στο οποίο στέκεται κανείς. Το ένα πράγμα που μπορούμε να εννοούμε είναι την άσκηση μιας σκοταδιστικής και απάνθρωπης δικτατορίας που έχει σα στόχο τη διατήρηση της απόλυτης εξουσίας ενός ανθρώπου ή μιας ομάδας που είναι δίπλα του. Αυτή είναι η αστική φιλελεύθερη αντίληψη για το Στάλιν. Το άλλο πράγμα που μπορούμε να εννοούμε είναι τη θεωρία και την πράξη μιας προλεταριακής επαναστατικής εξουσίας κοσμο-ιστορικού βάρους που μέσα στη γενική ορθότητα και στο μεγαλείο της βαλλόμενη από παντού και αντιμετωπίζοντας πρωτοφανέρωτα προβλήματα έκανε κάποια όχι ασήμαντα λάθη και στο επίπεδο της άσκησης της βίας της, λάθη που αντιστοιχούσαν στην πολυπλοκότητα της ταξικής πάλης και, κυρίως στις ασύλληπτες μεταμορφώσεις και στις προβοκάτσιες του ταξικού της εχθρού. Αυτή είναι η προλεταριακή μαρξιστική άποψη όπως την υπερασπιζόταν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα με ηγέτη το Μάο τσε Τουνγκ ως τα 1980 οπότε καταλύθηκε η προλεταριακή εξουσία και στην Κίνα.
Το αληθινό μπέρδεμα μέσα σε αυτό το διαχωρισμό είναι ότι στο πρώτο στρατόπεδο σε ότι αφορά την αντίληψη για το Στάλιν δεν ανήκουν μόνο οι αστοί φιλελεύθεροι και οι δυτικού τύπου ιμπεριαλιστές που θεωρούν τον Στάλιν το απόλυτο τέρας, ανήκουν και ενός είδους φασίστες, βασικά οι χιτλερικού τύπου ρώσοι και κινέζοι ιμπεριαλιστές. Όμως αυτοί δεν εμφανίζονται σαν εχθροί του τέρατος αλλά σαν φίλοι του. Δηλαδή τον εξυμνούν ακριβώς για τα κυρίως κατασκευασμένα αρνητικά στοιχεία που μισούν σε αυτόν οι φιλελεύθεροι αστοί.
Μάλιστα στην πραγματικότητα τον Στάλιν- τέρας δεν τον κατασκεύασαν κυρίως οι δυτικοί ιμπεριαλιστές, που άλλωστε συνεργάστηκαν αποφασιστικά μαζί του στον β΄ παγκόσμιο αντιφασιστικό πόλεμο και γενικά τον εκτίμησαν σαν ηγέτη, αλλά τον κατασκεύασε πρώτη με ένα καλά οργανωμένο όργιο συκοφαντιών μια νέου τύπου αστική τάξη. Αυτή δουλεύοντας μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης και κραδαίνοντας την προλεταριακή ρομφαία πέτυχε να πάρει την πολιτική εξουσία στην ΕΣΣΔ, να τη μετατρέψει σε μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη και τελικά να κατασκευάσει, υφαρπάζοντας τον κύριο όγκο της διπλωματικής και στρατιωτικής ισχύος αυτής της υπερδύναμης, ένα συμπυκνωμένο υβρίδιο τσαρισμού και χιτλερισμού, το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό.
Αυτή λοιπόν η νέου τύπου αστική τάξη, κυρίως μεγαλορώσικη σοβινιστική στην προέλευσή της, με πρώτους επικεφαλής της τους Χρουστσόφ και Σουσλόφ, για να πάρει την εξουσία έπρεπε να τσακίσει από τα μέσα το σοβιετικό και το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα του οποίου ο Στάλιν ήταν ο αναμφισβήτητος πολιτικο-ιδεολογικός ηγέτης. Έπρεπε λοιπόν να αποκαθηλώσει εντελώς αυτόν τον ηγέτη μετατρέποντάς τον στο αντίθετό του. Έτσι, αξιοποιώντας τα λάθη του ίδιου και της εποχής του, κατασκεύασε τον γνωστό αντεστραμμένο Στάλιν που υιοθέτησε αμέσως με ενθουσιασμό και πελώρια ανακούφιση σαν την αληθινή συμπυκνωμένη εικόνα του κομμουνισμού, ο κλασσικού τύπου ιδεολογικά παρακμασμένος δυτικός αστισμός και ιμπεριαλισμός.
Αυτή η πρωτοκαθεδρία σε επίπεδο αντικομμουνισμού των ανατολικών σοσιαλιμπεριαλιστών σε σχέση με τους δυτικούς φιλελεύθερους ιμπεριαλιστές δεν είναι τυχαία, καθώς οι πρώτοι είναι οι χειρότεροι αστοί και ιμπεριαλιστές που υπήρξαν ποτέ. Γιατί όχι μόνο υφάρπαξαν ύπουλα για τον εαυτό τους την πολιτική εξουσία που το καταματωμένο σοβιετικό προλεταριάτο τους εμπιστεύτηκε αλλά στη συνέχεια υφάρπαξαν με απάτη και με βία την οικονομική εξουσία και τελικά όλο το λαϊκό και δημόσιο πλούτο της ΕΣΣΔ που οι λαοί της με τόσο σκληρή δουλειά δημιούργησαν μετατρέποντας την από μια βιομηχανικά καθυστερημένη σε μια σύγχρονη βιομηχανικά ανεπτυγμένη χώρα. Δηλαδή πραγματοποίησαν σταδιακά με τους Μπρέζνιεφ, Γκορμπατσόφ, Γέλτσιν, και Πούτιν τη μεγαλύτερη απαλλοτρίωση πλούτου στην ιστορία του ιμπεριαλισμού και βέβαια στην ανθρώπινη ιστορία. Τώρα οι ίδιοι αυτοί σαν τάξη, σύμφωνα με τη φύση τους θέλουν να απαλλοτριώσουν με δόλο και κυρίως με βία τον πλούτο που έχουν δημιουργήσει όλοι οι λαοί του πλανήτη. Μέσα στις δόλιες τακτικές τους είναι και το να πείσουν τους καταπιεσμένους λαούς που πάντα θέλουν την επανάσταση και αναπολούν τους παλιούς τους επαναστατικούς αγώνες, ότι απλά επιθυμούν να απαλλοτριώσουν τους δυτικούς αστούς και ιμπεριαλιστές και να μοιράσουν τον πλούτο τους στους ίδιους τους λαούς τους και στις χώρες που καταπιέζουν. Δηλαδή για να κάνουν το δικό τους παγκόσμιο πόλεμο και τις δικές τους φασιστικές δικτατορίες υψώνουν κιόλας από την εποχή του Μπρέζνιεφ στη θέση του Στάλιν των λαών τον δικό τους ανεστραμμένο Στάλιν, που στα μάτια των αστών είναι βέβαια ο ίδιος ακριβώς που μίσησαν από παλιά, μιας και σύμφωνα με την ταξική τους οξυδέρκεια δικτατορία της αστικής τάξης και δικτατορία του προλεταριάτου είναι στην ουσία ένα και το αυτό.
Σε γενικές γραμμές η περίοδος του ανοιχτού, του αρχικού αντισταλινιμού τέλειωσε για τους μεγαλορώσους ιμπεριαλιστές στα 1980 με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη μετα-μαοϊκή Κίνα από τους αντίστοιχους επίσης αστούς νέου τύπου, κινέζους σοβινιστές Χαν. Γιατί από τότε δεν υπήρχε πλέον ένα μαζικό παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα που να τους απειλεί πολιτικά και ιδεολογικά όλους αυτούς από τα αριστερά, δηλαδή από την πλευρά των λαών και του μαρξισμού. Επίσης προηγούμενα κιόλας επί εποχής Μπρέζνιεφ είχε τελειώσει και η περίοδος κατά την οποία οι Ρώσοι σοσιαλιμπεραλιστές ήθελαν να καθησυχάζουν την παγκόσμια αστική τάξη ότι δεν την απειλούν καθόλου σαν κομουνιστές ώστε να μπορούν να στήνουν ανενόχλητοι παντού στον κόσμο βάσεις πολιτικής και στρατιωτικής επιρροής μέσα από την “απο-σταλινοποίηση” δηλαδή στην ουσία την απο-κομμουνιστικοποίηση και τη ρώσικη πρακτοροποίηση των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων. Μπήκαμε έτσι σταδιακά από τα μέσα της εποχής Μπρέζνιεφ, με διάφορα τακτικά μπρος-πίσω βήματα, στην περίοδο κατά την οποία ο ρωσοκινέζικος ιμπεριαλιστικός άξονας πέρασε στη φάση της ανοιχτής επίθεσης ενάντια στις χώρες και τους λαούς της ευρασιατικής περιφέρειάς του με στόχο την περικύκλωση της Ευρώπης, στα δυτικά, και της Ιαπωνίας στα ανατολικά.
Περάσαμε δηλαδή από την εποχή της ανάγκης για μια συμμαχία Δύσης-Ρωσίας (και αργότερα και Κίνας) ενάντια στα κομμουνιστικά, λαϊκά και εθνοανεξαρτησιακά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, ανάγκη που αντιστοιχούσε στην πρώτη ανοιχτά αντισταλινική φάση του σοσιαλιμπεριαλισμού, στην εποχή της ανάγκης για μια συμμαχία του ρώσικου και αργότερα του κινέζικου σοσιαλιμπεριαλισμού με τους προλεταριακά και μαρξιστικά αποκεφαλισμένους λαούς και καταπιεσμένες χώρες για έναν πόλεμο “ιστορικής εκδίκησης” ενάντια στους δυτικούς ιμπεριαλιστές. Αυτή η δεύτερη εποχή αντιστοιχεί στη νέα “σταλινική” φάση του ρώσικου σοσιαλιμπεριλαισμού καθώς και σε μια νέα επιθετική “μαοϊκή” εποχή για τους κινέζους σοσιαλιμπεριαλιστές.
Νέου τύπου σταλινισμός, σημαίνει ότι οι ίδιοι αυτοί συκοφάντες που κατασκεύασαν το 1956 τον Στάλιν αιμοβόρο αντιλαϊκό αντιμαρξιστή τέρας, άρχισαν σταδιακά από τα 1970 να υιοθετούν το τέρας αυτό σαν προγονικό τους ηγετικό σύμβολο αποκαθιστώντας το ταυτόχρονα σαν μαρξιστή. Αλλά τι είδους μαρξιστή: Από προλετάριο διεθνιστή τον μετέτρεψαν σε μεγαλορώσο σωβινιστή και αντισημίτη, από υπερασπιστή της δικτατορίας του προλεταριάτου σε υπερασπιστή της χειρότερης κρατικοκαπιταλιστικής δικτατορίας, από υπερασπιστή της ειρήνης σε εκδικητή τιμωρό του δυτικού φιλελεύθερου καπιταλισμού, από δημιουργό των πιο πλατιών εθνοδημοκρατικών και αντιφασιστικών μετώπων, σε πραξικοπηματία εξαγωγέα επανάστασης, δηλαδή αρχικά σε Tρότσκυ, μετά σε Ζιουγκάνοφ και τελικά σε Πούτιν. Έτσι κατάφεραν και έστησαν δίπλα στο σταλινικό σφυροδρέπανο, τα εξαπτέτυρυγα της ορθοδοξίας, τους τσαρικούς θυρεούς και τη νεοναζιστική 4η Πολιτική Θεωρία του Ντούγκιν σαν τα μεγάλα σύμβολα του νέου ευρασιατικού επιθετικού μετώπου ενάντια στη σάπια Δύση. (Το αντίστοιχο κάνουν οι κινέζοι σοσιαλιμπεριαλιστές που ενώ θάψανε για τα καλά τον Μάο αντισοσιαλφασίστα της πολιτιστικής επανάστασης τον αναβιώνουν τώρα σαν έναν σοσιαλφασίστα αντινεοφιλελεύθερο εκκαθαριστή στο εσωτερικό και αντιδυτικό επεκτατιστή στο εξωτερικό) .
Το αποτέλεσμα είναι ότι οι ρώσοι σοσιαλιμπεριαλιστές εκθέτουν για δεύτερη φορά τον μαρξισμό, την πρώτη φορά εμφανίζοντας τον μαρξιστή Στάλιν σαν τέρας και την δεύτερη φορά το τέρας αυτό σαν μαρξιστή.
Εάν με το πρώτο χτύπημα έσπειραν την πιο βαθειά αμφιβολία στους λαούς για το μαρξισμό συκοφαντώντας την παλιά του πρακτική σε μια μακρυνή για τους περισσότερους ΕΣΣΔ, τώρα με το νέο χτύπημα θέλουν να τον σκοτώσουν για πάντα δείχνοντας τη ζωντανή κτηνωδία των ψευτομαρξιστών-και σοσιαλιμπεριαλιστών παντού στον κόσμο σαν ζωντανό μαρξισμό.
Γι αυτό αν είναι σωστό να χαρακτηρίζουμε τον αντισταλινισμό της πρώτης φάσης σαν σκέτο αντικομμουνισμό, το “σταλινισμό” της δεύτερης πρέπει να το χαρακτηρίζουμε σαν “προβοκατόρικο, και γι αυτό ακραίο. αντικομμουνισμό”. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ το κλασσικό αντισταλινικό ρεύμα μπορεί να περιέχει μέσα του και τον αντιφασισμό ενός δημοκράτη που αγνοεί εντελώς τον πραγματικό Στάλιν, το ρεύμα του προβοκατόρικου αντισταλινισμού περιέχει συνήθως το φασιστικό μίσος σε κάθε δημοκρατισμό και βέβαια πρώτα απ όλα στον αστικό.
Πρόκειται σε κεντρική, παγκόσμια κλίμακα γι αυτό που τοπικά στην Ελλάδα έγινε με το μεγαλύτερο ηγέτη του ελληνικού επαναστατικού προλεταριάτου, τον Ν. Ζαχαριάδη. Αυτόν το ψευτοΚΚΕ, που ήταν ηθικός συναυτουρχός στην δολοφονία του το 1973 από τους Σουσλόφ και Μπρέζνιεφ, επιχειρεί να τον μετατρέψει σήμερα σε έναν αντεργάτη, αντιβιομηχανιστή και ρωσόφιλο τραμπούκο. Με αυτό το στόχο το ψευτοΚΚΕ σήκωσε πολύ όψιμα τη σημαία του ΔΣΕ, που την είχε τόσο αισχρά ποδοπατήσει από στα 1960 και 1970, για να προετοιμάσει μαζί με τους ρωσόδουλους αντιδυτικούς φασίστες, ένα πραξικόπημα με λαϊκή φασάδα που θα το ονομάσει λαϊκή εξέγερση ή και επανάσταση, ενώ δεν θα είναι παρά καλυμμένη ρώσικη κατοχή. Δηλαδή από τον αντιζαχαριαδικό αντικομμουνισμό, περάσαμε στον ακόμα πιο επικίνδυνο “ζαχαριαδικό” δηλαδή προβοκατόρικο και φασιστικό αντικομμουνισμό.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τη δίκη Κοτζιά κατά ΑRB;
Ο Κοτζιάς έκανε πως θίχτηκε που η ARB τον είπε σταλινικό, γιατί αντικειμενικά ένα έντυπο που ιδεολογικά εκφράζει κυρίως τη φιλελεύθερη αστική τάξη της Ελλάδας αποκάλυψε στη Δύση ότι ο υπουργός εξωτερικών της χώρας είναι ένας “σταλινικός”, δηλαδή ένας αντιδυτικός φασίστας. Ο Κοτζιάς δεν ήταν βέβαια ποτέ ένας πραγματικός σταλινικός αλλά ένας “σταλινικός” προβοκατόρικου αντικομμουνιστικού τύπου, γιατί ήταν όχι ένας απλός κνίτης, αλλά ένας θεωρητικός του ψευτοΚΚΕ, ή καλύτερα ένα τσιράκι του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στην πιο επιθετική του, δηλαδή στη “σταλινική” του φάση και όχι στην πρώτη, την αντισταλινική. Μάλιστα ακόμα και στα 1990 που αποχώρησε από αυτό ήταν από τα ¨αριστερά” διαμαρτυρόμενος για τη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΝ στον οποίο ΣΥΝ κορμός και ηγέτης ήταν ακόμα το ψευτοΚΚΕ, δηλαδή διαμαρτυρόμενος για το ότι το ψευτοΚΚΕ δεν ήταν αρκετά “σταλινικό” και αντιδυτικό.
Ήταν μάλιστα τόσο καλό τσιράκι του σοσιαλιμπεριαλισμού που προβιβάστηκε όπως θα δούμε παρακάτω σε σύμβουλο ψηλού επιπέδου ελληνικών κυβερνήσεων που είχαν μεν ρωσόδουλους πρωθυπουργούς, αλλά έπαιζαν στη Δύση με φιλοδυτική μορφή. Με μια τέτοια εισοδιστική μορφή είναι υποχρεωμένος να κινηθεί ο κνίτης Κοτζιάς ιδιαίτερα τώρα στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που ναι μεν είναι φιλορώσικη, αλλά θέλει να φαίνεται και σαν φιλοδυτική και μάλιστα φιλοαμερικάνικη για να μπορεί να εξουδετερώνει τις ευρωπαϊκές πιέσεις στην οικονομία. Πως όμως θα έχει ο Κοτζιάς την υποστήριξη των ΗΠΑ, την ώρα μάλιστα που κάνει φιλορώσικη πολιτική στο κεντρικό ζήτημα των κυρώσεων, όταν αποδεικνύεται φανατικός φίλος και πρώην στενός συνεργάτης των ανατολικών πραγματικά σοσιαλφασιστικών δηλαδή από τα δεξιά αντιδυτικών καθεστώτων ;
Να γιατί από τότε που ο κνίτης Κοτζιάς παίζει στο δυτικό ταμπλό, προσπαθεί να κρύψει το σοσιαλφασιστικό παρελθόν του.
Στο μεταξύ και ώσπου να γίνει η δίκη ο “σταλινικός” κνίτης έγινε ΥΠΕΞ, δηλαδή ιερό πρόσωπο για ένα κράτος που πραγματικός αρχηγός του είναι ο Πούτιν. Έτσι η δικαιοσύνη που δεν είναι ποτέ ανεξάρτητη από το κράτος για κάθε σοβαρό πολιτικό ζήτημα, ιδιαίτερα δεν είναι ποτέ μα ποτέ ανεξάρτητη από το υπουργείο εξωτερικών, ανέλαβε να ικανοποιήσει τον υπουργό και να τιμωρήσει τον ταραξία, πόσο μάλλον που ο ταραξίας αυτός είχε γίνει μισητός σε όλο το καθεστωτικό αντιδυτικό μπλοκ όταν αποκάλυπτε με ένα συνταρακτικό δημοσιογραφικό βιβλίο του το: “καλά τους κάνανε” πόσοι πολλοί δημοσιογραφικοί και πολιτικοί παράγοντες στη χώρα, διαμορφωτές της κοινής γνώμης είχαν χαρεί για τη σφαγή των δίδυμων πύργων το 2002.
Πως έγινε η δίκη ή μάλλον οι καθ υπαγόρευση δίκες παρωδίες της ARB
Το πρόθυμο λοιπόν δικαστήριο για να βοηθήσει τον προϊστάμενο υπουργό του πιάστηκε από τη φράση “γκαουλάιτερ του σταλινισμού” και απόδωσε στο συντάκτη του κειμένου την πρόθεση να αποδώσει στον Κοτζιά αφενός τα χαρακτηριστικά ενός χιτλερικού στελέχους όπως ο Γκέμπελς, και αφετέρου ενός αυταρχικού πολιτικού που ακολουθεί τις “σταλινικές” πρακτικές που κατά την τάχα φιλελεύθερη άποψη του δικαστηρίου μεταφράζονται σε πρακτικές της βίαιης καταστολής της αντίθετης άποψης και της ελευθερίας της έκφρασης.
Η βασική υπεράσπιση της ARB ήταν και πολύ σωστά ότι αυτός είναι ένας πολιτικός χαρακτηρισμός που εμπίπτει στα πλαίσια της πολιτικής κριτικής και δεν μπορεί να αξιολογηθεί δικαστικά, ενώ διαμαρτυρήθηκε έντονα για την παρερμηνεία της συγκεκριμένης φράσης που δεν εννοεί ότι ο Κοτζιάς είναι χιτλερικός αλλά απλά φανατικός σταλινικός. Επίσης, σε ότι αφορά την υποστήριξη των καθεστώτων Γιαρουζέλσκι και Χόνεκερ ο Βασιλάκης παρουσίασε ένα βιβλίο που είχε γράψει ο Κοτζιάς υπέρ του καθεστώτος Γιαρουζέλσκι, και ένα δεύτερο που είχε γράψει μαζί με τον ιδεολογικό εκφραστή του καθεστώτος Χόνεκερ, ο οποίος ήταν και συνεργάτης της περιώνυμα φασιστικής Στάζι, του Μάνφρεντ Μπουρ, τα οποία το δικαστήριο απέρριψε σα στοιχεία!!!
Οι ισχυρισμοί του Κοτζιά στο δικαστήριο ήταν ότι η οικογένεια του υπήρξε κομμάτι της οικογένειας του Παλαιών Πατρών Γερμανού (!) το οποίο αποδεικνύει προφανώς ότι δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά που συνέβησαν έναν αιώνα τουλάχιστον μετά, και ότι αφού συνέβησαν όλα αυτά έγινε καθηγητής στα Πανεπιστήμια του Μαρβούργου, της Οξφόρδης και του Χάρβαρντ όπου δεν μπορεί να αποκτήσει τέτοια θέση ένας φανατικός θαυμαστής του Γιαρουζέλσκι και του Χόνεκερ. Η ARB απέδειξε όμως ότι και σ’ αυτό ο κος Υπουργός είπε απλά ψέμματα αφού σε απαντητικές επιστολές των πανεπιστημίων στην εφημερίδα αναφέρεται ότι η σχέση του Κοτζιά με αυτό του Μαρβούργου ήταν αντικατάστατη καθηγητή και όχι “εκλεγμένου καθηγητή” όπως ισχυρίστηκε, ενώ σε ότι αφορά τα άλλα δύο ότι είχε απλή συνεργασία μαζί τους. Αυτά δεν ελέγχθηκαν από τους δικαστές, που στη φούρια τους να βγάλουν την απόφαση της δικαίωσης του άτυπου προϊσταμένου τους τον βάφτισαν “ιδρυτικό στέλεχος” του ΚΚΕ, παρόλο που ο Κοτζιάς γεννήθηκε το 1950 δηλαδή τουλάχιστον τριάντα χρόνια αργότερα από την ίδρυση του πραγματικού ΚΚΕ. Με βάση αυτά τα στοιχεία η ARB έκανε μηνύσεις στον Κοτζιά, και αναφορές κατά των δικαστών που δεν είχαν βέβαια καμία τύχη στη Δικαιοσύνη της Θάνου.
Είναι δεδομένο ότι σε μία αστική δημοκρατία όπου η ελευθερία του τύπου είναι στοιχειωδώς κατοχυρωμένη, οποιοσδήποτε μπορεί να χαρακτηρίζει έναν πολιτικό, στα πλαίσια της πολιτικής κριτικής, σταλινικό, χωρίς να παίρνει την άδεια του και χωρίς να σέρνεται για αυτό στα δικαστήρια.
Στην περίπτωση που κάποιος θα θιγόταν θανάσιμα επειδή τον χαρακτήρισαν έστω εντελώς από σπόντα “γκαουλάιτερ”, οπωσδήποτε δεν θα συγκαλούσε πρώτος στη μεταπολεμική ιστορία διακομματικό συμβούλιο εξωτερικής πολιτικής με προσκεκλημένους και τους υπόδικους ναζιστές της “Χρ. Αυγής” για να ανταλλάξουν όλοι μαζί απόψεις για τις διεθνείς σχέσεις της χώρας όπως έκανε ο Κοτζιάς το Μάη του 2015, ούτε θα συναγελαζόταν με τον νεοναζιστή στη νοοτροπία του Ντούγκιν, ούτε θα υποστήριζε την πολιτική της νεοχιτλερικής πουτινικής Ρωσίας που ενώνει όλους τους παραπάνω, οπότε δεν θα βρισκόταν και μπροστά στην ανάγκη να φιμώσει ένα έντυπο που τον καταγγέλλει σα φίλο των ανατολικών φασισμών.
Το ότι η υποστήριξη του Κοτζιά στα ανατολικά φασιστικά καθεστώτα χαρακτηρίζεται σταλινισμός με επιμονή από τη διωκόμενη εφημερίδα, αποτελεί απόρροια της τάσης όλου του αστικού φιλελεύθερου στρατόπεδου να κάνει πάντα τη βαριά λαθεμένη ταύτιση του κομμουνισμού με το σοσιαλφασισμό. Αυτό είναι ένα βαρύ λάθος που θα το πληρώσουν όχι μόνο οι λαοί αλλά και οι ίδιοι οι αστοφιλελεύθεροι, γιατί έτσι πυροβολούν δίπλα στους κνίτες αντιπάλους τους όλη την αντιφασιστική παράδοση του πραγματικού κομμουνιστικού, και μάλιστα ιδιαίτερα, του σταλινικού κινήματος, που σημαίνει και τους μόνους λαϊκούς υπερασπιστές τους απέναντι στους ναοναζί.
Οπωσδήποτε πάντως το δικαίωμα οποιουδήποτε να αποδίδει πολιτικούς χαρακτηρισμούς στον οποιονδήποτε πρέπει να τύχει αποφασιστικής υπεράσπισης από κάθε πραγματικό κομμουνιστή και από κάθε δημοκράτη. Τέτοια ζητήματα δεν λύνονται δικαστικά αλλά πολιτικά. Επίσης η καταγγελία του Κοτζιά για υποστήριξη στα σοσιαλφασιστικά ανατολικά καθεστώτα και για φιλοπουτινισμό αποτελεί αντικειμενικά πράξη αντίστασης στην επαπειλούμενη φασιστική δικτατορία.
Γιατί ο Κοτζιάς και το σοσιαλφασιστικό καθεστώς που τον στηρίζει επιχειρεί τη φίμωση της ARB
Όπως είπαμε μία τέτοια αποκάλυψη εμποδίζει τον ΥΠΕΞ να εμφανίζεται ως φιλοδυτικός υπουργός Εξωτερικών, μίας δήθεν φιλοευρωπαϊκής κυβέρνησης που είναι στην πραγματικότητα ως το μεδούλι αντιευρωπαϊκή και φιλοπουτινική. Όμως κυρίως βλάπτει σοβαρά το προφίλ του Τσίπρα που τον τοποθέτησε εκεί. Γιατί ποιος πραγματικά ευρωπαιόφιλος πρωθυπουργός θα έβαζε υπουργό Εξωτερικών μετά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, έναν άνθρωπο που έχει κάνει πιστός υποστηρικτής των φιλικών της καθεστώτων την περίοδο του ψυχρού πολέμου, και δραστήριο στέλεχος του πιο ρωσόδουλου κόμματος της χώρας;
Ο προηγούμενος ΥΠΕΞ που ήταν φίλος αυτών των καθεστώτων ήταν ο Παπούλιας, αλλά τότε και δεν υπήρχε ένας θερμός πόλεμος με τη Ρωσία όπως τώρα αυτός της Ουκρανίας και βεβαίως ο Παπούλιας δεν ήταν ποτέ ηγετικό στέλεχος του ψευτοΚΚΕ.
Το προφίλ του φιλοδυτικού ο κνίτης εισοδιστής Κοτζιάς άρχισε να το κτίζει ήδη προσεκτικά από το 1999 σα σύμβουλος στο υπουργείο εξωτερικών του Γ. Παπανδρέου ενώ παρέμεινε συνεργάτης του μέχρι και το 2009. Ο λόγος της απομάκρυνσης του Γ. Κοτζιά από το ΠΑΣΟΚ το 2009 ήταν ότι ο Γ. Παπανδρέου δεν μπόρεσε να στηρίξει το διορισμό του στο ΥΠΕΞ, και του πρότεινε θέση αναπληρωτή που δεν δέχτηκε, ακριβώς επειδή η αντι-κνίτικη, αντι-συριζαίικη τάση μέσα στο ΠΑΣΟΚ είχε τότε ακόμα δύναμη για να καταπιεί σαν ηγετικό στέλεχος εκ μεταγραφής έναν πρώην κνίτη. Στη συνέχεια ο δραστήριος αυτός εισοδιστής ίδρυσε την κίνηση “Πράττω” που έκανε κριτική στο ΠΑΣΟΚ “από αριστερά”, και που ήταν μία από αρκετές αντίστοιχες κινήσεις που στήθηκαν από συριζαίους ή φιλοσυριζαίικα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, για να μετατρέψουν το ΠΑΣΟΚ σε ΣΥΡΙΖΑ.
Ήταν τότε το 2010 που εμφανίστηκε η επιστολή κατά Κοτζιά στην ARB, όταν δηλαδή αυτός πάσχιζε να πείσει τους ΠΑΣΟΚους ότι ήταν ένας φιλοευρωπαίος της αριστεράς, θάβοντας το παρελθόν του στο ψευτοΚΚΕ.
Γι’ αυτό στράφηκε κατά της ARB με μία αγωγή με την οποία ζητούσε 250.000 Ευρώ (!) για συκοφαντική δυσφήμηση για τη δημοσίευση της επιστολής. Η αγωγή είχε στόχο τόσο την τρομοκράτηση της ARB όσο και οποιουδήποτε τρίτου επιχειρούσε να επαναλάβει δημοσιεύσεις με το ίδιο περιεχόμενο.
Ο Κοτζιάς επέμεινε στην επίθεσή του το 2015 αφού έγινε υπουργός και πέτυχε την καταδίκη της ARB και στο Εφετείο την οποία αξιοποίησε για την απόπειρα της κατάσχεσης της εφημερίδας με στόχο τη φίμωση της, ύστερα από την ανυποχώρητη στάση της εφημερίδας που έφτασε μέχρι την προσφυγή σε ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα.
Είναι ωστόσο χαρακτηριστική για την απόλυτη έλλειψη αρχών και τη γλοιώδη “ευελιξία” αυτού του φιλόδοξου κνίτη, μια συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό Spiegel το Φεβρουάριο του 2015. Όταν ρωτήθηκε από το δημοσιογράφο “Πώς στέκεστε απέναντι σε παλαιότερα κείμενα, στα οποία υπερασπιζόσασταν την καταστολή του πολωνικού συνδικάτου “Αλληλεγγύη”;” απάντησε μεταξύ άλλων: “Ήμουν στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. Έγραψα κατ’ εντολήν του κόμματός μου πράγματα, π.χ. για την Πολωνία, τα οποία ήταν ανοησίες. Αυτά ήταν πριν από 35 χρόνια”. Δηλαδή προτίμησε να εμφανιστεί σαν -μαριονέτα της ηγεσίας ενός κόμματος που κατ’ εντολήν της έγραφε “ανοησίες”, οι οποίες πρέπει να παραγραφούν γιατί ήταν “πριν από 35 χρόνια”, παρά να αναλάβει την πολιτική ευθύνη για το ότι τότε τουλάχιστον τις πίστευε. Ωστόσο από την άλλη αυτές τις “ανοησίες” δεν τις αναίρεσε ποτέ μέχρι σήμερα επί της ουσίας γιατί ξέρει ότι αύριο θα έρθει η ώρα που δεν θα χρειάζεται να δουλεύει σαν φιλοευρωπαίος μισοφιλελεύθερος αλλά σαν καθαρά φιλορώσος προβοκατόρικα “σταλινικός” ΥΠΕΞ. Είναι άλλωστε εντελώς αποκαλυπτική η άρνησή του να απαντήσει στην ερώτηση του δημοσιογράφου: “Πώς έπρεπε να αντιδράσει η Ευρώπη στην προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία;” όπου ο Κοτζιάς είπε τα εξής: “Η προσάρτηση της Κριμαίας έλαβε χώρα πριν αναλάβω εγώ ως Υπουργός Εξωτερικών” (!!!) Δηλαδή πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών δεν ασχολιόταν με τις μέγιστες διεθνείς υποθέσεις, καθώς φαίνεται εκείνη την περίοδο μελετούσε άλλα ζητήματα… Με τον ίδιο τρόπο θολώνει τα νερά και για την πρόσκληση που έκανε στον Ντούγκιν στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, για την οποία λέει ότι μόνο μετά την ομιλία του κατάλαβε ότι ήταν “πολύ αντιαμερικάνος”, παρόλο που ήταν “πολύ φιλογερμανός” (!) και γι’ αυτό διαπληκτίσθηκε μαζί του και δεν τον συνόδεψε ούτε μέχρι την έξοδο!!! (http://tvxs.gr/news/ellada/kotzias-se-spiegel-exo-grapsei-kai-anoisies-kat%E2%80%99-entoli-toy-kke). Λες και πριν έρθει στο πανεπιστήμιο του Πειραιά ο Ντούγκιν δεν είχε έναν όγκο συγγραμμάτων και τοποθετήσεων εναντίον των ΗΠΑ, και το κρατούσε κρυφό πόσο αντιαμερικάνος ήταν. Απλά εδώ φαίνεται πόσο πειράζει τον Κοτζιά να ενοχλήσει τις ωμά ιμπεριαλιστικές ΗΠΑ και όχι τη διασπασμένη και αδύναμη ΕΕ των ιμπεριαλισμών β΄ κατηγορίας.
Χαρακτηριστικά επίσης το ψευτοΚΚΕ που λογικά έπρεπε να καταγγείλει το πρώην ηγετικό στέλεχος του που δηλώνει δημόσια ότι έγραφε ανοησίες κατ’ εντολή του κόμματος του, προτίμησε να μην ασχοληθεί καθόλου με την υπόθεση, για να μη φέρει σε δύσκολη θέση ένα στέλεχος του ρωσόδουλου καθεστώτος με κρίσιμο ρόλο στη διεθνή διπλωματία.
Η αδυναμία του υπουργού εξωτερικών να στηρίξει συγκεκριμένες πολιτικές του επιλογές αποκαλύπτει πόσο σημαντική είναι η κάλυψη που δίνουν στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα λεγόμενα φιλοευρωπαϊκά κοινοβουλευτικά κόμματα που τήρησαν απόλυτη σιωπή για την υπόθεση ακριβώς επειδή ηγεμονεύονται από φιλορώσικες ηγεσίες στο σύνολό τους. Ήταν μία εφημερίδα όπως η ARB που έκανε τις αποκαλύψεις για τον Κοτζιά, και υποστηρίχθηκε στη συνέχεια από το Βήμα του Ψυχάρη ο οποίος όχι τυχαία βρίσκεται σήμερα στο στόχαστρο του ρωσόδουλου καθεστώτος, επίσης μέσα στη διακομματική σιωπή. Η επίθεση του σοσιαλφασισμού στα ΜΜΕ έχει προκαλέσει ωστόσο για πρώτη φορά μία αφύπνιση αυτών που για καιρό βρίσκονταν σε λήθαργο όταν υπήρχαν όλα τα σημάδια ότι έρχεται φασισμός στη χώρα. Έτσι, στις αρχές του Σεπτέμβρη και σε μία κορύφωση της πολιτικής σύγκρουσης για τις τηλεοπτικές άδειες, το Σκάι, που ακόμα κινδυνεύει με κλείσιμο αφού έχουν δεσμευτεί οι λογαριασμοί του Αλαφούζου, έδωσε τηλεοπτικό βήμα στο Μ. Βασιλάκη στην εκπομπή του Μπογδάνου.
Ο Μ. Βασιλάκης είχε βρεθεί άλλη μία φορά στο στόχαστρο με βάση τον τυποκτόνο νόμο από το Δίκτυο 21 για τις καταγγελίες του για ανάμιξή του στο κρύψιμο του Οτσαλάν το 1999. Τα στελέχη του Δ 21 στις ευρωεκλογές του 1999 και εν μέσω σκανδάλου Οτσαλάν είχαν περίοπτες θέσεις στα ψηφοδέλτια όλων των κομμάτων με πρώτο και καλύτερο το Ζουράρι σε αυτό του ψευτοΚΚΕ (http://www.oakke.gr/na434/vasilakis_434.htm). Όχι τυχαία στην πρώτη φάση της δικαστικής διαδικασίας ο Κοτζιάς είχε δικηγόρο του τον πολιτικό σύμβουλο του Σαμαρά και πρώην στέλεχος του Δ 21 Φαήλο Κρανιδιώτη. Στη δεύτερη φάση έχει δικηγόρο του τον Μαντζουράνη, πρώην συνήγορο του Κοσκωτά και νυν συνήγορο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στη δικαστική μάχη των καναλιών εναντίον των αποφάσεων Παπά, και του τηλεοπτικού διαγωνισμού-παρωδία.
Η φασιστική φίμωση της ARB δεν πρέπει να περάσει. Η ΟΑΚΚΕ καλεί όλους τους δημοκράτες να σταθούν στο πλευρό της και να υπερασπίσουν το δημοκρατικό δικαίωμα της ελευθεροτυπίας ενάντια στην ωμή επίθεση του σοσιαλφασισμού. Η δίκη της αναίρεσης της γίνεται στις 24 Οκτώβρη στον Άρειο Πάγο.