Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Καθώς το Κρεμλίνο κλιμακώνει την επίθεσή του στην Ουκρανία με το ρωσικό νεοχιτλερικό στρατό να προελαύνει στο έδαφός της και να βομβαρδίζει ανηλεώς μια σειρά αστικών και ενεργειακών υποδομών, το Κίεβο ζήτησε από τις συμμαχικές κυβερνήσεις μια επιπλέον στρατιωτική ενίσχυση και συγκεκριμένα ενίσχυση της αεράμυνάς του με τουλάχιστον 7 συστήματα Patriot και άλλα σύγχρονα αντιαεροπορικά συστήματα, όπλα και πυρομαχικά. Άμεση υπήρξε η ανταπόκριση ορισμένων κυβερνήσεων (Γερμανίας, Ολλανδίας κ.ά.) ενώ μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ ασκήθηκαν έντονες πιέσεις σε χώρες που διαθέτουν τέτοια συστήματα και δεν αντιμετωπίζουν καμία επικείμενη απειλή, κυρίως σε Ελλάδα και Ισπανία, να παραχωρήσουν ορισμένα από αυτά στους Ουκρανούς.

Μπορεί η ελληνική πολιτική ηγεσία να καταγγέλλει με έμφαση την αναθεωρητική στάση της Τουρκίας – έγινε αναθεωρητική μετά τα 2020 όταν οι ρωσόφιλοι ενίσχυσαν τη θέση τους μέσα σε αυτήν εξαιτίας της προβοκατόρικης αντιτουρκικής πολιτικής των ελλήνων ρωσόφιλων- και να ζητά τη διπλωματική-στρατιωτική απομόνωσή της από τη Δύση, αλλά η συνολικότερη στάση της προδίδει τις πραγματικές προθέσεις της. Όχι μόνο γιατί η ίδια αυτή ηγεσία έχει αντιταχθεί σε κάθε σοβαρή προσπάθεια επίλυσης των χρόνιων διαφορών, αλλά και γιατί επιχειρεί τεχνηέντως να αμβλύνει τις αντιστάσεις των δυτικών κρατών απέναντι στην επιθετικότητα της Νο.1 αναθεωρητικής δύναμης στον πλανήτη που είναι η νεοχιτλερική Ρωσία, η χώρα που επιτίθεται και προσαρτά ανοιχτά εδάφη άλλων κρατών αρνούμενη μάλιστα τον εθνικό τους χαρακτήρα, όπως κάνει τώρα στην Ουκρανία.

Η απρόκλητη και βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έφερε τα πάνω κάτω στις διεθνείς σχέσεις και προκάλεσε παγκόσμιους τριγμούς και ανακατατάξεις. Μία από τις πιο σημαντικές συνέπειές της είναι και η στάση που επέλεξαν να κρατήσουν οι χώρες σʼ ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα, αφού αυτό δεν αφορά μόνο στη σχέση Ρωσίας-Ουκρανίας, αλλά γενικότερα στη σχέση του ρωσοκινεζικού νεοναζιστικού Άξονα κυρίως με τη ΕΕ, που αυτός θέλει να καταπιεί, και δευτερευόντως τις ΗΠΑ του Δημοκρατικού κόμματος. Τώρα πια φαίνονται σχετικά καθαρά τα δύο μπλοκ, που ποτέ δεν είχαν πάψει να υπάρχουν, παρά την πολιτική της Ρωσίας να κάνει μετά τα 1990 τον ψόφιο κοριό και τον τάχα φιλοδυτικό «εταίρο». Βέβαια, αυτό το ξεκαθάρισμα δεν έχει γίνει ακόμη σε απόλυτο βαθμό, καθώς πολλοί ρωσόφιλοι κρύβονται ακόμη πίσω από παχιά λόγια περί σταματήματος του πολέμου. Όσο όμως η Ουκρανία αντιστέκεται, τόσο όλοι θα είναι αναγκασμένοι αργά ή γρήγορα να πάρουν θέση υπέρ του ενός ή του άλλου στρατοπέδου.

Σπάνια θα ακούσετε τους επικεφαλής του επίσημου πολιτικού κόσμου της χώρας μας, ειδικά εκείνους που παριστάνουν το φίλο της Ουκρανίας, να αναφέρονται στα εγκλήματα πολέμου που διαπράττουν οι ρώσοι εισβολείς σε βάρος της. Κι όμως, τα εγκλήματα αυτά είναι  μαζικά, διαρκή και πολύ απεχθή για να μπορεί ένας κάπως ειλικρινής δημοκράτης να τα αγνοεί ή να τα υποβαθμίζει. Πρόκειται για ναζιστικά εγκλήματα τα οποία η Ανεξάρτητη Διεθνής Επιτροπή Έρευνας για την Ουκρανία του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, έχει επανειλημμένα φέρει στο φως ήδη από το 2022.

Σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό καθεστώς με επικεφαλής του το πιο δουλικό πουτινικό απόσπασμα στη χώρα, το ψευτοΚΚΕ, αποκάλυψε προχθές την αθλιότητα, τη διπροσωπία, και το πραγματικό παγκόσμιο στρατόπεδο στο οποίο ανήκει. Από προχθές η Ελλάδα έχει εγκαινιάσει μια μεγάλης κλίμακας επίθεση στην ηρωική ουκρανική αντίσταση και στον επικεφαλής της υιοθετώντας και διατυμπανίζοντας, είτε ανοιχτά και ξεδιάντροπα, είτε πιο έμμεσα αλλά με σαφήνεια την κεντρική κατηγορία που έχει εκτοξεύσει ο εισβολέας για να δικαιολογήσει τον πραγματικά νεοχιτλερικό, γενοκτονικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει ενάντια της, ότι δηλαδή είναι φιλοναζιστική. Αυτό σημαίνει η κατηγορία ότι προβάλει σαν αντιστασιακή δύναμη ένα ναζιστικό στρατιωτικό σώμα.  

Πάνω στην επέτειο ενός χρόνου από την έναρξη του ρώσικου νεοναζιστικού σφαγείου στην Ουκρανία, στα τέλη Φεβρουαρίου, βρήκαν την ευκαιρία να εμφανιστούν στο προσκήνιο οι καλύτεροι και στενότεροι φίλοι του Πούτιν, οι Κινέζοι νεοχιτλερικοί, προβάλλοντας ένα σκαρίφημα δικού τους «σχεδίου ειρήνευσης» μεταξύ του φίλου τους, Ρώσου θύτη και του θύματος-Ουκρανίας.

 

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΡΩΣΙΚΟ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΑΖΙΚΗ ΦΙΛΟΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ

Η άρνηση της πολιτικής ηγεσίας της Ουκρανίας να υπογράψει τις συμφωνίες πολιτικής σύνδεσης και ελεύθερου εμπορίου της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση, λίγες ημέρες μονάχα πριν από την προγραμματισμένη ημερομηνία,

Η ουκρανική κοινότητα οργάνωσε πορεία στην Αθήνα και συγκέντρωση  στο Σύνταγμα στις 24 Φεβρουαρίου για τα δύο χρόνια της ρώσικης εισβολής για την αποικιακή προσάρτηση της Οκυρανίας.

Μαζική ήταν η παρουσία των ουκρανών προσφύγων και μεταναστών, με σημαίες, αφίσες καταγγελίας των ρώσικων εγκλημάτων, με παλμό και συνθήματα. Ξεκίνησαν με πορεία από τα Προπύλαια και έφτασαν στην πλατεία Συντάγματος όπου έγιναν ομιλίες εκπροσώπων τους και προβολή βίντεο. Διάχυτο ήταν το κλίμα της συγκίνησης για την ηρωϊκή, αιματηρή και ανεξάντλητη αντίσταση του ουκρανικού λαού απέναντι στη φασιστική απειλή, τον ανυποχώρητο αγώνα που δίνουν για τη χώρα τους και για όλη την Ευρώπη.

Σε όλη τη διάρκεια της πορείας φωνάχτηκαν συνθήματα: «Έξω η Ρωσία από την Ουκρανία», «Κάτω τα χέρια από την Ουκρανία» «Πούτιν, φασίστα, δολοφόνε», «Όπλα για τη νίκη στην Ουκρανία», «Η Ουκρανία θα νικήσει τον Χίτλερ-Πούτιν θα τσακίσει», «Λαοί της Ευρώπης ενωθείτε στο φασισμό αντισταθείτε».

Η ΟΑΚΚΕ υποστήριξε και συμμετείχε στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα που οργάνωσαν χθες (1/3)  δημοκράτες του φιλελεύθερου χώρου για τη συμπαράσταση στην Ουκρανία και την καταγγελία της ρώσικης εισβολής. Σε αυτή την εκδήλωση συμμετείχε μαζικά και η ουκρανική κοινότητα της χώρας.

Δυόμιση μήνες μετά τις 24 του Φλεβάρη οπότε ξεκίνησε η μεγαλύτερη και πιο ωμή εισβολή σε μια ευρωπαϊκή χώρα από μια άλλη μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο αρχίζουν να διακρίνονται αχνά, κυρίως μέσα από τα γεγονότα και λιγότερο μέσα από τις δικές της διακηρύξεις, οι ευρύτερες στοχεύσεις της πουτινικής Ρωσίας, που η ίδια θέλει να συσκοτίζει και να πνίγει στην αμφιβολία. Παίρνοντας υπόψη μας το μακροπρόθεσμο, καλά μελετημένο, γεμάτο θεαματικές προσποιήσεις και κυρίως παγκόσμιο τρόπο με τον οποίο δρα πάντα αυτή η πιο πολιτική από τις δύο υπερδυνάμεις, εκτιμάμε ότι η κτηνώδης εισβολή της στην Ουκρανία ενώ αποτελεί την αρχή του προετοιμαζόμενου κατακτητικού της πολέμου ενάντια στην Ευρώπη, είναι ταυτόχρονα και ένα μέσο, ένας πρόσχημα, για την επιτάχυνση του μεσοπρόθεσμου πολιτικού στόχου της που είναι το κλείσιμο των στροφίγγων του φυσικού αέριου, οπότε η ενεργειακή πολιορκία και η πολιτική διάσπαση της Ευρώπης.