"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Ήταν φυσικό να έρθει κάποτε και η στιγμή όπου η εθνική ενότητα θα είχε συμβολικό ηγέτη της τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ με πρόεδρο της Δημοκρατίας μια συνδικαλίστρια στο ΣτΕ που την έκανε πρόεδρό του ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι έναν απλά φιλοσυριζαίο ΥΠΕΞ του ΠΑΣΟΚ όπως ο άνθρωπος του ρωσόδουλου Ανδρέα Παπανδρέου Παπούλιας (προεδρία από το 2005 ως το 2015) ή έναν φιλοσυριζαίο Υπουργό Εσωτερικών της ΝΔ όπως ο άνθρωπος του ρωσόδουλου Καραμανλή του β΄, Παυλόπουλος (προεδρία 2015-2019).
Για να περάσει ο Μητσοτάκης στη βάση της ΝΔ σαν κάτι το πολύ φυσιολογικό, και μάλιστα σαν έναν πανέξυπνο πολιτικό ελιγμό την επιλογή μιας συριζαίας για την προεδρία της χώρας, την εμφανίζει σαν μια ανεξάρτητη δημοκρατική και φιλοευρωπαϊκή προσωπικότητα, που ο ταχα αιφνιδιασμένος ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε παρά να αποδεχτεί. Τεράστια βοήθεια στον Μητσοτάκη σε αυτήν την απάτη έδωσαν όλοι εκείνοι οι φιλοευρωπαίοι αστοδημοκράτες διανοούμενοι, που θεωρούν την Σακελλαροπούλου τόσο δικό τους άνθρωπο ώστε να γράφουν αλλεπάλληλα υμνητικά σχόλια γι αυτήν ενώ κάποιοι Δημοσιογραφικοί σχολιαστές φτάνουν στο σημείο να θεωρούν την επιλογή της αρχή μιας νέα εποχής για τη χώρα και τέλος της μακριάς νύχτας του λαϊκισμού στην Ελλάδα {https://www.iefimerida.gr/politiki/me-dilosi-toy-o-alibizatos-yper-sakellaropoyloy). Είναι τόσο συγκινημένοι από αυτό που θεωρούν το πιο υπέροχο εκσυγχρονιστικό δείγμα γραφής του Μητσοτάκη και τον πιο χαρακτηριστικό κόλαφο στη θεωρούμενη ως πιο δεξιά πτέρυγα της ΝΔ ώστε όχι μόνο δεν ακούν τους παράλληλους θερμούς ύμνους που κάνουν στη νέα πρόεδρο το ένα μετά το άλλο τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο αρχηγός του, αλλά ξεχνάνε ότι είναι στον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ που η Σακελλαροπούλου ανέβηκε στην αντιπροεδρία του Συμβούλιου της Επικρατείας (ΣτΕ) και κυρίως ότι ήταν επίσημα και καθαρά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που την όρισε ως πρόεδρο του τρομερού αυτού σε διοικητική-πολιτική ισχύ οργάνου του κράτους.
Αυτή την ταχύτατη ανάδειξη η Σακελλαροπούλου δεν τη χρωστάει στους φιλικούς δεσμούς που ανέπτυσσε με όλη την γκάμα των συνταγματολόγων του αστοφιλελεύθερου χώρου ειδικά με τους Βενιζέλο και Τσακυράκη, ούτε βέβαια στην κούφια δημαγωγία της του συρμού για τα δικαιώματα της γυναίκας αλλά στις κρίσιμες υπηρεσίες που προσέφερε στον ΣΥΡΙΖΑ στην πολύχρονη αντιαναπτυξιακή σαμποταριστική πολιτική του και στη φασιστική πολιτική του επέμβαση για την άλωση της δικαιοσύνης και τον έλεγχο των ΜΜΕ.
Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος δήλωσε ότι η Αικ. Σακελλαροπούλου «έχει πορευτεί με προοδευτικές ιδέες, πολύ κοντά στις δικές μας, σε μία σειρά από κρίσιμα ζητήματα, στα οποία η ΝΔ στάθηκε απέναντι» και ότι «περιμένουμε να πορευτεί και ως ΠτΔ με τις ίδιες προοδευτικές αξίες».Ασφαλώς δεν είναι οι προοδευτικές ιδέες ο κοινός τόπος της νέας ΠτΔ με τον ΣΥΡΙΖΑ, που διαφημίζει ένα θετικό προφίλ της στα ανθρώπινα δικαιώματα, για να κρύψει που βρίσκεται η αληθινή ενότητα, που είναι στην πολιτική του σαμποτάζ των επενδύσεων για δήθεν περιβαλλοντικούς λόγους, και στο χτύπημα των αντιστάσεων που προβλήθηκαν στη δικαιοσύνη απέναντι στις παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ (https://www.capital.gr/politiki/3405685/al-xaritsis-megales-oi-euthunes-tis-kubernisis-gia-tin-apousia-tis-elladas-apo-ti-diaskepsi-tou-berolinou).
Η επιλογή της Σακελλαροπούλου είναι ένα διπλό πούλημα του διπρόσωπου Μητσοτάκη στην αναπτυξιακή πολιτική που δήθεν θα ακολουθούσε η κυβέρνησή του και σε όσους πίστεψαν ότι με την άνοδο της κυβέρνησης της ΝΔ στην εξουσία θα ανατρέπονταν οι παρεμβάσεις και τα πραξικοπήματα του ΣΥΡΙΖΑ στη δικαιοσύνη. Γιατί σήμερα γίνεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας η δικαστής που το όνομά της έγινε γνωστό από τον πρωταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε στο σταμάτημα της εκτροπής του Αχελώου και στον εμπλουτισμό της νομολογίας του περίφημου Ε΄ Τμήματος του ΣτΕ κατά των βιομηχανικών επενδύσεων με επιχειρήματα που έχουν ενθαρρύνει από τότε πολλές αντιβιομηχανικές προσφυγές συριζέϊκων κινήσεων και «κινημάτων».
Γίνεται πάνω απ' όλα Πρόεδρος της Δημοκρατίας η δικαστής που φρόντισε να υπονομεύσει καίρια πολιτικά και πρακτικά τον πρόεδρο του ΣτΕ Σακελλαρίου επειδή είχε αντιδράσει έντονα και είχε καταγγείλει τις ωμές επεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη δικαιοσύνη, ιδιαίτερα για να ελέγξει τα τηλεοπτικά κανάλια. Ενώ δηλαδή ο ίδιος ο Σακελλαρίου είχε σε γενικές γραμμές συνταχθεί με το νόμο Παππά, ήταν τόσο ασφυκτικός ο πολιτικός εκβιασμός του ΣΥΡΙΖΑ στους δικαστές του ΣτΕ για να αλλάξουν την πλειοψηφική τους θέση κατά του νόμου και τόσο έντονη η αντίδραση που προκλήθηκε από αυτόν τον εκβιασμό σε όλο το δικαστικό σώμα, που και αυτός αντιτάχθηκε στις κυβερνητικές παρεμβάσεις για να διασώσει το κύρος του σαν πρόεδρος του ΣτΕ. Για να τον πιέσει να κατεβεί από την προεδρία η Σακελλαροπούλου, αντιπρόεδρος τότε του ΣτΕ παραιτήθηκε μαζί με έναν άλλο φιλοσυριζαίο τον Ράμο, από τη συνδικαλιστική ηγεσία των δικαστών του ΣτΕ η οποία ηγεσία επίσης αντιδρούσε στις άγριες επεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του Σακελλαρίου η Σακελλαροπούλου ανταμείφθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με το να πάρει τη θέση του. Μετά την τοποθέτησή της στο αποκορύφωμα εκείνης της σύγκρουσης της με τον ως τότε πρόεδρο του ΣτΕ η Σακελλαροπούλου δεν είχε ούτε μία κουβέντα να αρθρώσει για τις αντιδραστικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης στα κανάλια. Αλλά από την άλλη για να μην καταλάβουν οι φιλελεύθεροι, ιδιαίτερα αυτοί της ΝΔ, τις κυβερνητικές της συμπάθειες έκανε την ουδέτερη στο ζήτημα των καναλιών, δηλαδή ξεγλίστρησε από τη θύελλα της κρίσης για τη συνταγματικότητα του νόμου των τηλεοπτικών αδειών αφού με δική της αίτηση αυτοεξαιρέθηκε από τη συγκεκριμένη δικαστική σύνθεση με ένα πολύ αδύναμο πρόσχημα. Μετά τη διακομματική συμφωνία για τη συγκρότηση του ΕΣΡ με τρόπο που να διευκολύνει τη μείωση των αντιπολιτευτικών καναλιών, πάλι με πούλημα του Μητσοτάκη, και τη διακομματική αποδοχή μίας βελτιωτικής εκδοχής του νόμου Παππά, υποχώρησαν οι φωνές στο ΣτΕ και γενικότερα στη δικαιοσύνη που κατάγγειλαν τις κυβερνητικές πραξικοπηματικές μεθοδεύσεις που ξεπερνούσαν κατά πολύ κάθε προηγούμενη πρακτική χειραγώγησης της δικαιοσύνης με τα δεδομένα της χώρας. Για τις καλές της υπηρεσίες τον Οκτώβρη του 2018 ανέβηκε στην προεδρία του ΣτΕ η Σακελλαροπούλου, το πρόσωπο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε για να ρίξει ακόμα περισσότερο τους τόνους της διάθεσης των δικαστών για σύγκρουση με την κυβέρνηση. Έτσι φτάσαμε στο σημείο σήμερα οι δικαστικές συνδικαλιστικές ενώσεις να έχουν ηγεσίες πιο φιλικές προς το ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο με την κυβέρνηση ΝΔ. (https://www.protothema.gr/greece/article/965690/enosi-dikaston-kai-eisaggeleon-pede-meli-zitoun-ektakto-ds-gia-tis-energeies-tou-proedrou/)
Χάρη σε αυτά τα χαρακτηριστικά της η Σακελλαροπούλου κέρδισε όχι μόνο την ενθουσιώδη αποδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την υπερψήφιση από τη φιλοσυριζαία Γεννηματά αλλά και το «παρών» των βουλευτών του ψευτοΚΚΕ, της φασιστικής «Ελληνικής Λύσης» του Βελόπουλου, και του Μέρα25 του Βαρουφάκη που πάντα συντάσσονται με όποιες πολιτικές επιλογές εξυπηρετούν καλύτερα τις πολιτικές που ανοίγουν το δρόμο στο νεοναζιστικό Άξονα, στο σαμποτάζ της παραγωγής, στο στραγγαλισμό των δημοκρατικών διαδικασιών στη χώρα, και της όποιας ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης υπέρ του πουτινικού αφεντικού.
Είναι εντυπωσιακό το πόσο λίγο ενοχλήθηκε η «Ελληνική Λύση» από το ιστορικό της νέας ΠτΔ στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων το οποίο μάλιστα δεν παραλείπει να διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί να ενοχληθεί όμως; Η Σακελλαροπούλου έδινε τη στήριξη της σε άσφαιρες δικαστικές γνωμοδοτήσεις για νόμους με προοδευτικό χαρακτήρα που έρχονταν πάντα κάτω από την πίεση της Ευρώπης και που όταν ψηφίζονταν έμεναν στα χαρτιά και ποτέ δεν έμπαιναν για να ζυμωθούν μέσα στην κοινωνία όπου κυριαρχούσαν πάντα οι αντίθετες απόψεις, όπως στην περίπτωση των ταυτοτήτων. Όταν δεν έμπαινε τέτοιο ζήτημα η Κ. Σακελλαροπούλου δεν εμφανιζόταν τόσο ενθουσιώδης υποστηρικτής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά η στάση της στη δίκη για το αίτημα που υπέβαλεη Ένωση Αθέων να αφαιρεθεί η εικόνα του Ιησού από την αίθουσα της Ολομέλειας στην οποία συντάχθηκε χωρίς δισταγμό με την απόρριψη του σχετικού αιτήματος.
Το ψευτοΚΚΕ έκανε την τοποθέτηση που κάνει πάντα για να στηρίξει την κυρίαρχη κρατική θέση και την εκάστοτε κυρίαρχη κυβερνητική φράξια προσποιούμενο ότι δεν ανακατεύεται σε τέτοιες ποταπότητες όπως είναι οι ενδοαστικές αντιθέσεις και οι κρατικοί θεσμοί λέγοντας ότι «είναι πάγια θέση μας να μην ψηφίζουμε ΠτΔ του αστικού κράτους» (!) Ασφαλώς το ψευτοΚΚΕ συμμετέχει σε όλους τους καίριους θεσμούς του αστικού κράτους, ακόμα και σε κυβερνήσεις του αστικού κράτους μαζί με την ΝΔ. Ιδιαίτερα όμως κυριαρχεί στους κρατικούς συνδικαλιστικούς μηχανισμούς ελέγχου του εργαζόμενου λαού, όπου έχει την αποκλειστική κρατική εξουσία να δέρνει όποιους ενοχλητικούς συνδικαλιστές θέλει και να διαλύει τα ανώτατα συνδικαλιστικά όργανα. Βέβαια πιο αποκαλυπτικό στοιχείο σε σχέση με το φιλολαϊκό του προσωπείο είναι ότι εισπράττει τη χρηματοδότηση του αστικού κράτους σαν κοινοβουλευτικό κόμμα. Αυτός είναι απλά ένας βολικός τρόπος να αποφύγει την κριτική σε ένα πρόσωπο που του είναι αρεστό, καταψηφίζοντας το θεσμό (!) και όχι το πρόσωπο.
Εκείνο το στοιχείο πάντως με το οποίο η Σακελλαροπούλου παραπλάνησε τα τελευταία χρόνια αποφασιστικά τους δυτικόφιλους φιλελεύθερους και αναπτυξιακούς αστούς είναι ότι συμμετείχε στις θετικές αποφάσεις του ΣτΕ για το χρυσό στη Χαλκιδική. Όμως όλες σχεδόν αυτές οι αποφάσεις βγήκαν επί ΣΥΡΙΖΑ και αυτή προφανώς ήξερε πολύ καλά ότι θα καταπατιούνταν εύκολα, ταχύτατα και ωμά από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι η Σακελλαροπούλου όχι μόνο ξεπλενόταν για τον Αχελώο και όλη την αντιβιομηχανική σαμποταριστική της ιστορία, αλλά κέρδιζε την εμπιστοσύνη και της ΕΕ, που είχε βάλει στα απαιτούμενα των μνημονίων την επένδυση της μεταλλουργίας χρυσού στις Σκουριές, και των ΗΠΑ που ενδιαφέρονταν αρκετά στενά για τις Σκουριές (στα πλαίσια της διπλωματικής τους συμμαχίας με τον Καναδά) για μια περιοχή όπου την αμερικάνικη υπερδύναμη την ανησυχεί, παρά την προεδρία Τραμπ, η μεγάλη ρώσικη διείσδυση.Τα ατελείωτα και απανωτά μπλόκα του ΣτΕ στη Χαλκιδική με τα οποία κινδύνευε και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο να μπει στο μικροσκόπιο για τη νομιμότητα των αποφάσεων του, είχαν νόημα όταν στην κυβέρνηση βρίσκονταν κομμάτια της αστικής τάξης που ήθελαν να προχωρήσει το έργο, εκεί που ένα κυβερνητικό μπλόκο από ψηλά σε επίπεδο πρωθυπουργού ή πρωθυπουργικού επιτελείου θα σήμαινε σφοδρή πολιτική σύγκρουση στο εσωτερικό των κυβερνητικών κομμάτων.
Όταν την εξουσία ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ που ήταν ενιαία σαμποταριστικός, δεν είχε πρόβλημα η ίδια η εκτελεστική εξουσία να μπλοκάρει το έργο χωρίς να χρειάζεται τη συνδρομή ενός ΣτΕ που με μία νεότερη νομολογία φιλοεπενδυτική που άφηνε άθικτα τα εγκλήματα του παρελθόντος, ξεπλενόταν από αυτά και ανακτούσε το χαμένο του κύρος. Γι’ αυτό άλλωστε και αυτή η πλευρά της νομολογίας του ΣτΕ δεν βαραίνει ιδιαίτερα για την εκτίμηση που τρέφει ο ΣΥΡΙΖΑ στο έργο της νέας ΠτΔ, που είναι τόση ώστε να δηλώνει ότι έχει συμβαδίσει πλήρως με τις ιδέες του ΣΥΡΙΖΑ στο περιβάλλον (δήλωση εκπροσώπου τύπου Χαρίτση).
Το ότι η πράξη απέδειξε ότι τόσο το ΣτΕ όσο και η Σακελλαροπούλου σκανδαλωδώς ανέχτηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή χωρίς την παραμικρή νομική ένσταση, μια τέτοια ωμή καταπάτηση των αποφάσεων του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου της χώρας δεν είναι κάτι που θα μείωνε τον ενθουσιασμό των δυτικών ιμπεριαλιστών και των ντόπιων φιλελεύθερων φίλων τους για αυτήν την ξαφνική και ανέλπιστη, εντελώς φανταστική «ελληνική Άνοιξη» που για αυτούς συμβολίζει η πρώτη δήθεν οπαδός της γυναικείας απελευθέρωσης, η πρώτη δήθεν σύγχρονη φιλοαναπτυξιακή και η πρώτη δήθεν μη εθνικίστρια και αντιλαϊκίστρια Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Με λίγα λόγια η Σακελλαροπούλου είναι ακριβώς η προεδρος που συμβολίζει και εκπροσωπεί όλα τα ψέματα και όλες τις προσποιήσεις που είναι απαραίτητες για να θεωρείται φιλοδυτική και μάλιστα εντελώς φιλοαμερικάνικη μια χώρα που ποτέ δεν ήταν τόσο ρωσόδουλη και τόσο φιλοκινέζικη όσο είναι σήμερα. Μάλιστα η σημερινή ελληνική διακομματική πολιτική ηγεσία έχει το δικαίωμα και μπορεί να εμφανίζεται σαν εντελώς φιλοαμερικάνικη ακριβώς επειδή όλες της οι πολιτικές ηγεσίες και η κυρίαρχη πολιτική και ιδεολογική τους γραμμή είναι τόσο έμπιστες του νεοναζιστικού Άξονα ώστε να μην κινδυνεύει η χώρα μας, αυτός ο δούρειος ίππος της Ανατολής μέσα στη Δύση, να ξεστρατίσει σε αυτήν την πορεία στ αλήθεια προς τη Δύση. Οι διάφοροι Μητσοτάκηδες και Σακελλαροπούλαινες δεν είναι δηλαδή τμήμα της πορείας εκδυτικισμού της Ελλάδας αλλά του εξανατολισμού της Δύσης. Η εγγύηση γι αυτήν την πορεία είναι το αληθινό συριζέικο και κνίτικο κράτος και παρακράτος που ο διπρόσωπος Μητσοτάκης έχει αναλάβει να σταθεροποιήσει και να αναπτύξει.