"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Η αποκάλυψη των εγκλημάτων της και ο διακηρυγμένος ρατσισμός της φτάνουν για να βγει η συμμορία εκτός νόμου
Αυτό που παραπλανάει και καθησυχάζει πιο πολύ τους δημοκρατικούς ανθρώπους είναι αυτό που φαίνεται σαν θέληση του κρατικού μηχανισμού να κυνηγήσει ποινικά τους ναζί. Στην πραγματικότητα το ως τώρα αστυνομικό και δικαστικό χτύπημα της ηγεσίας των ναζί είναι πρώτα απ’ όλα στάχτη στα μάτια της ευρωπαϊκής και διεθνούς κοινής γνώμης, που είχε φρίξει με το μοναδικό στον κόσμο ελληνικό φαινόμενο της μαζικής κοινοβουλευτικής παρουσίας του ναζισμού οπότε και κυβέρνηση και αντιπολίτευση κινδύνευαν να απομονωθούν διεθνώς. Όμως σκέτο το αστυνομικό και δικαστικό χτύπημα κάποιων ηγετικών στελεχών της συμμορίας για επιμέρους πλευρές της δράσης τους χωρίς την αποκάλυψη του ασύλληπτου εύρους των εγκλημάτων της όχι μόνο δεν φτάνει αλλά επιτρέπει στο κόμμα-συμμορία να παριστάνει τη διωκόμενη για πολιτικούς λόγους. Γι αυτό πριν από κάθε ποινική δίωξη πρέπει να αποκαλυφθεί ολόκληρη η ρατσιστική κτηνωδία της, δηλαδή τα αμέτρητα εγκλήματα της επί 20 χρόνια εναντίον αθώων, όπως οι δολοφονίες μεταναστών και οι χιλιάδες άγριοι τραυματισμοί, μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί μεταναστών και δημοκρατών που τόσοι έχουν καταγγελθεί. Αλλά για να ξεθαρρέψουν και για να μιλήσουν τα χιλιάδες θύματα-μάρτυρες αυτής της βίας και για να καταθέσουν μπροστά στο δικαστήριο πρέπει το κόμμα της “Χρυσής Αυγής” να έχει βγει προηγούμενα εκτός νόμου από τα κοινοβουλευτικά κόμματα, που ξέρουν πολύ καλά και για τα εγκλήματα αυτά και για την πλήρη αστυνομική και δικαστική κάλυψη τους επί δεκαετίες και κυρίως ξέρουν ότι ένα κόμμα με φανερές ρατσιστικές και μάλιστα ναζιστικές αρχές ασκεί από τη φύση του ρατσιστική και μάλιστα ναζιστική βία και γι αυτό πρέπει να τίθεται αμέσως εκτός νόμου απλά με την εφαρμογή της παγκόσμιας αντιρατσιστικής νομοθεσίας, που η Ελλάδα έχει ψηφίσει χωρίς να την έχει νομοθετήσει. Αυτό το “εκτός νόμου” συστηματικά και επίμονα αρνούνται ΟΛΑ τα ελληνικά κοινοβουλευτικά κόμματα να το ψηφίσουν λέγοντας με τους πουλημένους συνταγματολόγους τους ότι κάτι τέτοιο απαγορεύεται από το Σύνταγμα, ενώ επιβάλλεται σύμφωνα με τα άρθρα 2, 5, και 29 του Συντάγματος. Και επιμένουν και τώρα δα που τόσα νέα στοιχεία υπάρχουν για τους φυλακισμένους χρυσαυγίτες. Λένε: “Άλλο το κόμμα, άλλο τα εγκληματικά στελέχη της Χρ. Αυγής όσα και αν φυλακιστούν”. Τι απάτη, τι βοήθεια στους ναζί από τους επίσημους και ανεπίσημους αντιναζιστές που θέλουν νόμιμη την εγκληματική συμμορία. Πως με αυτές τις συνθήκες θα πάνε οι χιλιάδες μαχαιρωμένοι και χωρίς δικαιώματα αλλοδαποί αλλά και οι μεμονωμένοι έλληνες πολίτες να καταθέσουν στη δίκη ενάντια σε μαχαιροβγάλτες που έχουν θέσεις σε όλα τα τμήματα του κρατικού μηχανισμού; Πως θα καταθέσουν ότι επικεφαλής της αγέλης που κάποτε τους επιτέθηκε ήταν αυτός ή ο άλλος χρυσαυγίτης όταν τώρα αυτός είναι βουλευτής ή δημοτικός σύμβουλος, και έχει μαζί του ένα μεγάλο νόμιμο κομματικό στρατό από τραμπούκους, άθικτους σε όλη την Ελλάδα, έτοιμους να εκδικηθούν την κατάλληλη στιγμή, όταν ο κάθε τραμπούκος και φονιάς έχει δίπλα του τη μισή αστυνομία και δύο ανώτατα στρατιωτικά στελέχη στην Ευρωβουλή και μάλιστα μόνο αυτό το κόμμα από όλα τα άλλα ακόμα και κυβερνητικά; Η νομιμότητα του ναζιστικού κόμματος-συμμορίας δεν είναι κύρια νομικό ζήτημα, δεν την κρίνουν τα δικαστήρια, όπως λένε κάποιοι συνταγματολόγοι που θέλουν τάχα να τη βγάλουν εκτός νόμου αφού τη βγάλουν ποινικά εγκληματική συμμορία (ΠΑΣΟΚ-Αλιβιζάτος). Γιατί τα δικαστήρια στην Ελλάδα ξεκινάνε από αυτό που τους λένε σύσσωμα τα πολιτικά κόμματα δηλαδή ότι η συμμορία είναι και θα μείνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ νόμιμο κόμμα. Το πολύ λοιπόν που μπορεί να γίνει είναι να καταδικαστούν κάποιοι από τους αρχηγούς για να γίνουν αρχηγοί κάποιοι άλλοι και όλοι μαζί να ηρωοποιηθούν. Τη νομιμότητα την κρίνει η πολιτική δημοκρατία και σύμφωνα με αυτήν είναι θέμα αρχής ότι δεν μπορεί να υπάρχει δημοκρατική συζήτηση με κάποιον που θα σε μαχαιρώσει αν διαφωνήσεις. Πρώτα λοιπόν πρέπει να είναι παράνομη η συμμορία και μετά να γίνει μια πραγματική, μια δίκη ελεύθερη για τα θύματα μάρτυρες κατηγορίας.
Το “όχι εκτός νόμου” με επαναστατική μορφή βοηθάει την αστική τάξη
Τέλος ακόμα και αν υπήρχε το “εκτός νόμου” χωρίς την πλατειά και σε βάθος αποκάλυψη του ναζισμού της “Χ.Α”, χωρίς την αποκάλυψη του διεφθαρμένου χαρακτήρα της (ήδη ήρθαν στο φως οι αμέτρητοι διορισμοί της), και ιδίως δίχως την αποκάλυψη ότι αυτό το “πατριωτικό κόμμα” είναι το πιο πιστό εργαλείο της ρώσικης πολιτικής στην Ελλάδα και ο μοναδικός υπερασπιστής της παρουσίας ρώσικου στρατού για τη φύλαξη των ρώσικων αγωγών (ομιλία Κασιδιάρη στη Βουλή στις 26/9/2012), το κόμμα εγκληματική συμμορία θα μπορούσε να παριστάνει το θύμα της αστικής δημοκρατίας και ολοένα να δυναμώνει και η ίδια και οι φασιστικές ιδέες της με πρώτη τη φασιστικού τύπου εναντίωση στα δημοκρατικά κόμματα και στον κοινοβουλευτισμό. Ένας τέτοιος υπερδεξιός αντικοινοβουλευτισμός εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια και με τάχα επαναστατικό και αριστερό μανδύα και με σύνθημα το “όχι εκτός νόμου οι ναζί γιατί η αστική δημοκρατία θα βγάλει εκτός νόμου και εμάς τους επαναστάτες”. Αν αυτό δεν είναι τουλάχιστον αντικειμενική συμμαχία με τους ναζιστές κατά της γεμάτης φασίστες αστικής δημοκρατίας τότε τι είναι;
Μια άλλη έκφραση της ίδιας λογικής δηλαδή της γραμμής “όχι εκτός νόμου οι Ναζί γιατί αυτό σημαίνει αναγνώριση της αστικής νομιμότητας” είναι αυτή που καλεί σε βία, ακόμα και σε φόνο των χρυσαυγιτών “από το λαό”, γιατί τάχα μόνο η επαναστατική βία κατά των ναζί αρμόζει σε επαναστάτες και όχι η βία του αστικού κοινοβουλευτισμού. Αυτή η λογική αφήνει στο απυρόβλητο και ουσιαστικά καλύπτει και ξελασπώνει όλα τα αστικά κόμματα, κλασικά και ψευτοαριστερά, που θέλουν με πάθος εδώ και 30 χρόνια τη νομιμότητα του κόμματος των ναζί και δεν υπερασπίζονται τον αστικό δημοκρατισμό από τους φασίστες όπως έκαναν τα παλιά πραγματικά αριστερά κόμματα. Ταυτόχρονα η ωμή δολοφονική βία ενάντια στους ναζί στην ουσία τους εξυπηρετεί σήμερα όσο τίποτα άλλο, γιατί τους προσφέρει λαϊκή κάλυψη, και εξαγνισμό μέσα στο αίμα καθώς τους κάνει διωκόμενους από το “σύστημα” ενώ ο ναζισμός είναι το κέντρο του συστήματος. Έτσι η εν ψυχρώ δολοφονία των δύο χρυσαυγιτών άνοιξε το δρόμο για την αντιστροφή του κλίματος κατακραυγής κατά της εγκληματικής συμμορίας που είχε διαμορφωθεί μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα μέσα στο λαό και έδωσε στο καθεστώς έδαφος για να θυματοποιήσει τη ΧΑ, να “πατσίσει” τη δολοφονία του Φύσσα, και να ζητήσει λήξη του ανύπαρκτου εμφύλιου ανάμεσα στα δυο δήθεν άκρα. Για μας στην ουσία καιτον Φύσσα και τους 2 ναζί (έστω και αν οι δολοφόνοι των 2 τελευταίων έχουν ξεχωριστή αντίληψη για τον εαυτό τους) τους σκότωσε το ίδιο παρακράτος για να ελαφρύνει το θάνατο του πρώτου. Η επιχείρηση της θυματοποίησης της “ΧΑ” προωθήθηκε στη συνέχεια πολιτικά από κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (πχ Κωνσταντοπούλου, Βούτση) και συνταγματολόγους που ανέλαβαν το ρόλο του συνηγόρου των προφυλακισμένων ναζιστών προβάλλοντας τους σε κάποια επίπεδα της δίωξης σαν θύματα μιας αντισυνταγματικής δικαστικής διαδικασίας που επιβλήθηκε από τα έξω, ουσιαστικά από τις φιλο”μνημονιακές” δυνάμεις. Στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και το λεγόμενο ΚΚΕ αρνήθηκαν γενικό πολιτικό μέτωπο ενάντια στους ναζί σαν κύριους εχθρούς στο όνομα του “ατιμνημονιακού μετώπου.
Να πως έγινε και, η “ΧΑ” ενώ εχει χτυπηθεί ήδη ποινικά, δυνάμωσε πολιτικά όπως αποδείχτηκε με τις εκλογικές και πολιτικές θέσεις που κέρδισε στην Ευρωβουλή, στους δήμους και στις περιφέρειες, και να γιατί ενώ τα μέλη της βγαίνανε ως τότε σαν κατσαρίδες μόνο στο σκοτάδι βγήκαν στο δρόμο τη μέρα σαν “αγωνιστές”.
Το μυστικό είναι η διακομματική αγάπη στη φασιστική Ρωσία
Το βαθύ ερώτημα είναι γιατί οι ναζιστές απολαμβάνουν την καθεστωτική διακομματική προστασία της νομιμότητας και τους βουλευτικούς τους θώκους. Το καλά κρυμμένο μυστικό εδώ είναι ότι όλες οι κοινοβουλευτικές ηγεσίς έχουν στο βάθος τον ίδιο διεθνή προσανατολισμό με τη “Χρ. Αυγή” και τα ίδια αφεντικά, δηλαδή τους φασίστες κρατικο-ολιγάρχες μονοπωλιστές της Ρωσίας του Πούτιν. Να γιατί όλοι τους μαζί είναι υπέρ της ρώσικης εισβολής και του διαμελισμού της Ουκρανίας. Μάλιστα το αστείο είναι που όλοι τους είναι ενάντια στους ναζί του Κίεβου, που στην ουσία μπροστά στους έλληνες ναζήδες ωχριούν και σε όγκο και σε λαϊκή απήχηση όπως έδειξαν οι ουκρανικές εκλογές, ενώ είναι και ρωσόφιλοι και προδίδουν τη χώρα τους στους εισβολείς. Να επίσης γιατί ήταν όλοι με τους ναζί υπέρ των εθνοεκκαθαριστών εγκληματιών της Σερβίας όταν αυτοί διαμέλιζαν τη Βοσνία με τις ευλογίες της Ρωσίας. Να γιατί είναι σταθερά ΟΛΟΙ τους κατά της Ευρώπης και πάντα υπέρ του ρώσικου και του κινέζικου φασισμού και της γαλέρας του τελευταίου στην COSCO όπου πρόσφατα όλοι τους συνεργάστηκαν στην πουλημένη στην εργοδοσία λιγόωρη απεργία;
Πως στεκόμαστε στο ζήτημα “με ή χωρίς πανό” στην πορεία
Τελειώνοντας θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας και στο ζήτημα των πανό και των συνθημάτων στη διαδήλωση της 18 του Σεπτέμβρη στον τόπο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Η οικογένεια και οι φίλοι του Παύλου κάλεσαν σε διαδήλωση χωρίς κόμματα, πανό και συνθήματα, αλλά μόνο με τραγούδια και μπαλόνια ερμηνεύοντας έτσι τη θέληση και τις διαθέσεις του νεκρού. Η τοποθέτηση αυτή στηρίχθηκε στο σκεπτικό ότι ο Π. Φύσσας ήταν πιστός βασικά στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ελευθερία, και ότι ανήκει πρώτα στη μουσική, μετά στην οικογένεια και τους φίλους του και μετά σε όλους τους ελεύθερους ανθρώπους.
Το δίχως άλλο τιμούμε και σεβόμαστε βαθειά τους ανθρώπους που μεγάλωσαν και διαμόρφωσαν έναν τόσο ευαίσθητο, θαρραλέο και αξιοπρεπή άνθρωπο. Σεβόμαστε επίσης την άποψη που εκφράζεται από την οικογένεια και τους φίλους του Π. Φύσσα, και υποστηρίζουμε το δικαίωμα τους και να την εκφράζουν και να την εφαρμόζουν στην πράξη. Πιστεύουμε δηλαδή ότι πρέπει να αναγνωριστεί στους ανθρώπους αυτούς, το δικαίωμα να ηγούνται της πορείας της επετείου του θανάτου του, και εννοείται το δικαίωμα να καλούν με μια ορισμένη ξεχωριστή μορφή και περιεχόμενο μέσα σε αυτήν την πορεία ένα συγκεκριμένο μπλοκ με τη δικιά τους γραμμή και στάση. Όμως η 18 του Σεπτέμβρη στο Κερατσίνι είναι, και θα είναι για πολύ καιρό, ένας χώρος διαμαρτυρίας για κάθε αντιφασίστα επειδή και το έγκλημα αυτό των ναζιστών ήταν το πιο ωμό και το πιο ανοιχτό ως τώρα και γιατί τέτοια αξιοπρεπής και θαρραλέα στάση δεν ξανάγινε από θύμα αυτών των τεράτων. Γι αυτό ο Φύσσας εκτός από αγαπημένος των δικών του, εκτός από ειρηνιστής και αλληλέγγυος των καταφρονεμένων, εκτός από ελεύθερος άνθρωπος και ευαίσθητος καλλιτέχνης έγινε και αντιφασιστικό σύμβολο. Όμως σαν τέτοιος ανήκει σε όλο το δημοκρατικό κόσμο. Αυτή τη μοίρα του δεν την καθόρισαν μόνο οι αρετές του, αλλά ακόμα περισσότερο η κτηνωδία των δολοφόνων του, που είναι αυτή που προσδιορίζει αρνητικά τη φύση κάθε τέτοιας επετείου. Πίσω λοιπόν από το μπλοκ των συγγενών, των φίλων και των μουσικών οπαδών που μοιράζονται αντιλήψεις ανάλογες με εκείνες του τιμώμενου νεκρού, έχουν το δικαίωμα να υπάρχουν και άλλα μπλοκ με όλες τις αντιφασιστικές απόψεις, όλες τις αντιλήψεις σχετικά με το πως πρέπει να αντιμετωπιστεί το ανερχόμενο ναζιστικό τέρας και ας διαλέξει ο κόσμος ποια είναι η πιο σωστή αντίληψη και τακτική και ποια είναι λαθεμένη, και αυτό όχι σε μια στιγμή αλλά σε βάθος χρόνου. Είναι αλήθεια ότι υπάρχει κάποια ισχυρή πλευρά αλήθειας σε μία καταγγελία των κομμάτων που γίνεται από ένα κομμάτι του λαού και της νεολαίας το οποίο έχει σιχαθεί το ατέλειωτο καπέλωμα και το αλαζονικό στυλ των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων, ιδιαίτερα των κομμάτων της λεγόμενης αριστεράς, που πρόδωσαν τις στοιχειώδεις δημοκρατικές ελπίδες της νεολαίας τους για τιμιότητα και ισότητα. Αυτό το κομμάτι της νεολαίας τα έχει βάλει με κάθε κόμμα αδιακρίτως. Αυτό δεν είναι σωστό και κατά τη γνώμη μας μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τώρα είναι χοντρά στο πολιτικό παιχνίδι και μάλιστα ανεβαίνει δραματικά ο ναζισμός και ο πιο μεγάλος πολιτικός στόχος του, όπως κάθε μεγάλου φασισμού είναι να καταργήσει τα κόμματα, γιατί αυτά εμποδίζουν την “εθνική ενότητα” όπως αυτός την απαιτεί. Δεν πρέπει να τους διευκολύνουμε σε αυτό λέγοντας εκ προοιμίου ότι όλα τα κόμματα εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους σύμβολα για δικό τους όφελος και ότι γι αυτό είναι καλύτερα σε τέτοιες περιστάσεις όλα να σιωπούν.
Έτσι η ΟΑΚΚΕ και ηΑντιναζιστική Πρωτοβουλία συμμετέχουν στην αντιναζιστική πορεία της 18 του Σεπτέμβρη με το πανό, την προκήρυξη και τα συνθήματά της χωρίς να γίνουν εμπόδιο σε κανέναν άλλο να εκφραστεί με το δικό του τρόπο. Εμείς μόνο ένα πράγμα θεωρούμε ωμά εχθρικό στις αντιφασιστικές εκδηλώσεις σε αυτή τη φάση, την απρόκλητη βία ενάντια σε στόχους που όχι μόνο δεν εκφράζουν αλλά βρίσκουν εντελώς εχθρική τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού και της κοινής γνώμης. Ιδιαίτερα το χτύπημα της περιουσίας των μεσοστρωμάτων προσφέρει στους ναζιστές το πιο πλατύ πολιτικό μέτωπο. Αν δηλαδή κανείς αρνείται το αντιναζιστικό μέτωπο στο όνομα της όποιας επανάστασης που τάχα την πραγματοποιούν οι μειοψηφίες ενάντια στη θέληση και τις διαθέσεις της μεγάλης πλειοψηφίας, τότε βοηθάει, συνειδητά ή όχι, δεν έχει πολύ σημασία τους ναζιστές να δυναμώνουν το δικό τους ναζιστικό μέτωπο, που σημαίνει ότι τελικά θα την πληρώσουν με άπειρο πόνο οι δημοκρατικές μάζες. Αυτό το προβοκάρισμα οι συνειδητοί δημοκράτες δεν πρέπει να το δέχονται στις δικές τους ειρηνικές διαδηλώσεις είτε αυτές είναι με σωστά είτε με λαθεμένα συνθήματα. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να επιβάλει σε άλλον την επανάσταση. Την επανάσταση είτε τη νιώθουν και την κάνουν οι ίδιες οι μάζες ή δεν την κάνουν για να μην πέσουν θύματα χειρότερων δικτατόρων. Άλλωστε από τότε που υπάρχει φασισμός καμιά επανάσταση δεν έγινε χωρίς πρώτα να πολεμήσει το ναζισμό μέσα από τα πιο πλατειά δημοκρατικά μέτωπα. Αυτό θα γίνει και τώρα. Ο ναζισμός είναι το πιο βρώμικο προϊόν της αποσύνθεσης της αστικής τάξης. Είναι η πιο ωμή δικτατορία των πιο αντιδραστικών της, των πιο ιμπεριαλιστικών της μερίδων. Είναι η απόλυτη προδοσία των δημοκρατικών αρχών που η ίδια η αστική τάξη εξαγγέλλει. Γι’ αυτό θα πάρουν την πολιτική εξουσία οι λαϊκές τάξεις που θα αναδειχτούν πρωταθλήτριες του πολιτικού δημοκρατισμού, και του αντιφασιστικού δημοκρατικού μετώπου. Έτσι ανατρέπεται η αστική τάξη όταν σαπίζει.
Κερατσίνι, 18/9/2014