"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Ο ένας στόχος, ο στρατηγικά πιο μακροπρόθεσμος, είναι να δυναμώσουν μέσα στην Ευρώπη τα χειρότερα εθνορατσιστικά κόμματα και ρεύματα που υψώνοντας την αντιμουσουλμανική σημαία επιδιώκουν την εθνοτική και θρησκευτική διάσπαση των πολιτών των ευρωπαϊκών χωρών, τη φασιστικοποίησή τους και τελικά τη διάσπαση των κρατών της Ευρώπης που με τόσες δυσκολίες και εμπόδια, αλλά στην κύρια πλευρά δημοκρατικά και εθελοντικά παλεύουν να ενοποιηθούν για να μην θρέψουν ξανά τους ματοβαμένους εθνοσοβινισμούς τους.
Ο άλλος στόχος, επίσης στρατηγικού χαρακτήρα αλλά εντελώς άμεσος και συγκεκριμένος των ισλαμοναζιστικών σφαγών είναι η εξώθηση των ευρωπαϊκών λαών και κυβερνήσεων στο να στηρίξουν τη στρατιωτική επέμβαση των δύο υπερδυνάμεων ΗΠΑ και Ρωσίας στη Συρία με την κάλυψη της Ευρώπης. Αυτή η επέμβαση, ενώ γίνεται υποτίθεται για να εξοντωθεί ο φυσικός οργανωτής και υποκινητής των σφαγών, ο κανιβαλικός ΙΣΙΣ, στην πραγματικότητα έχει σαν αποτέλεσμα το δυνάμωμα του φασιστικού καθεστώτος Άσαντ -το οποίο ήδη έχει εξολοθρεύσει 400.000 αμάχους- και στην εγκατάσταση για τα καλά στο έδαφος της Συρίας της προστάτιδας του Άσαντ ρώσικης νεοναζιστικής υπερδύναμης. Το χειρότερο είναι ότι μέσα από αυτήν την εξωτερική επέμβαση έχει χτυπηθεί η δημοκρατική συριακή αντίσταση στο σφαγέα Άσαντ και στον προστάτη του Πούτιν, που μόνη αυτή θα μπορούσε να ξεριζώσει τον ΙΣΙΣ από τους σουνιτικούς πληθυσμούς. Μάλιστα αν μελετήσει κανείς τη γέννηση του τελευταίου θα διαπιστώσει ότι συγκροτήθηκε αρχικά στο Ιράκ σαν Αλ Κάιντα πατώντας πάνω στην άγρια καταπίεση του σουνίτικου πληθυσμού από τις φιλο-ιρανικές σιιτικές κυβερνητικές δυνάμεις, και μετά εγκαταστάθηκε στη Συρία αξιοποιώντας την ολόπλευρη επίθεση του Ασαντ στη σουνιτική αντίσταση αλλά και τη χτυπητή ανοχή του Άσαντ σ αυτήν την εγκατάσταση. Έχουμε την ανησυχία ότι το συγκεκριμένο χτύπημα στο Βέλγιο μπορεί να επιτρέψει τη διεύρυνση του πολέμου, μέσω της εμπλοκής των Kούρδων της Συρίας, στο πλευρό των ΗΠΑ και της Ρωσίας κοντύτερα προς την Τουρκία.
Το βασικό είναι ότι οι λαοί της Ευρώπης δεν μπορούν να εξουδετερώσουν τους ισλαμοναζήδες επεμβαίνοντας στις χώρες όπου αυτοί βρίσκονται μέσα στους πληθυσμούς, και μάλιστα όταν αυτοί, όπως ο ΙΣΙΣ, εμφανίζονται, όπως στη Συρία σαν αντίβαρo στη γενοκτονική εξουσία του Άσαντ. Μπορούν να τους νικήσουν ουσιαστικά μόνο μένοντας αποφασιστικά στο πλευρό της πατριωτικής και δημοκρατικής αντίστασης αυτών των χωρών. Το να «μένουν στο πλευρό» σημαίνει να δίνουν πλήρη διπλωματική κάλυψη, βαριά όπλα και οικονομική βοήθεια στην αντίσταση και στους προσφυγικούς πληθυσμούς που προκαλούν οι φασίστες.
Όσο για την ίδια την ειρήνη, την ασφάλεια των πολιτών και τη διατήρηση της δημοκρατίας στην Ευρώπη υπάρχει ένας και βασικός όρος για την ήττα των ισλαμοφασιστών : η αποκάλυψη, η καταγγελία και η απομόνωση των φασιστικών πολιτικών δυνάμεων μέσα και έξω από την Ευρώπη που δίνουν ιδεολογική τροφή και πολιτική κάλυψη στον ισλαμοναζισμό.
Και υπάρχουν δύο τέτοιου είδους καλύψεις. Η μία είναι ανοιχτού δεξιού τύπου κάλυψη όταν οι εθνορατσιστές τύπου Λεπέν, Ορμπάν κλπ κατηγορούν όλους τους μουσουλμάνους σαν εν δυνάμει ή πραγματικούς τρομοκράτες, τους απομονώνουν, τους εκφοβίζουν και έτσι δικαιώνουν το θρησκευτικό αντιδυτικό ισλαμορατσισμό. Η άλλη είναι η κάλυψη «αριστερού» τύπου στη μορφή αλλά στην ουσία πάλι δεξιού τύπου που τη δίνουν στους ισλαμοναζήδες οι επίσης αντιευρωπαίοι δήθεν αντικαπιταλιστές και αντιιμπεριαλιστές. Αυτοί κατηγορούν για τις σφαγές τον ευρωπαϊκό αστοδημοκρατισμό εξαιτίας των βρώμικων δυτικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στον τρίτο κόσμο. Τέτοιες όμως επεμβάσεις από μόνες τους δεν θα γενάγανε φασιστικά αλλά δημοκρατικά κινήματα αντίστασης. Εκείνος ο παράγοντας που παράγει φασισμούς και ισλαμοναζισμούς στον τρίτο κόσμο δεν είναι τα δίκαια κινήματα ενάντια στις δυτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις όπως στο Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη και αλλού, αλλά οι νέοι ακόμα πιο επιθετικοί, ανατολικοί ιμπεριαλισμοί χιτλερικού τύπου και τα τοπικά τσιράκια τους, που αξιοποιούν τις δυτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για να καταπιέσουν οι ίδιοι ακόμα πιο βάρβαρα τους ήδη καταπιεζόμενους λαούς και χώρες. Είναι αυτοί ακριβώς οι ιμπεριαλισμοί οι οποίοι παντού στον κόσμο περιθάλπουν τους χειρότερους φασίστες ακόμα και κατασκευάζουν τα χειρότερα τέρατα για να κάνουν τις προβοκάτσιές τους, και τα οποία κάνουν πως τα απεχθάνονται (Αλ Κάιντα-ΙΣΙΣ).
Όταν στις εποχές της πραγματικά επαναστατικής αριστεράς μπροστά στους λαούς βρίσκονταν οι μεγάλοι φασισμοί η πραγματική αριστερά έστηνε πρώτη και πάνω απ όλα πλατειά αντιφασιστικά μέτωπα. Αντίθετα η σημερινή ψευτοαριστερά, όπως και οι κλασσικοί φασίστες επειδή είναι όπως και αυτοί επίσης ρωσόφιλη, στήνει παντού στον κόσμο κύρια αντι-νεοφιλελεύθερα, ή σκέτα αντιφιλελεύθερα ή αντι-καπιταλιστικά μέτωπα, τα οποία όλα σημαίνουν άρνηση του αντιφασιστικού μετώπου στο όνομα τάχα της αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής επανάστασης. Όμως, για την πραγματική αριστερά δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ αντικαπιταλιστική επανάσταση που δεν περνάει μέσα από τη συντριβή του χειρότερου καπιταλισμού που σήμερα είναι ο φασισμός. Σε τέτοιες περιόδους κανιβαλισμού με οποιοδήποτε προσωπείο το πρώτο κριτήριο της ανθρωπιάς, της δημοκρατίας και του αριστερού επαναστατικού πνεύματος είναι η πάλη ενάντια στο φασισμό, και μάλιστα ενάντια στην πηγή του φασισμού που είναι οι ιμπεριαλιστικές χώρες που έρχονται καθυστερημένες στο τραπέζι της μοιρασιάς του κόσμου και μπορούν να τον ξαναμοιράσουν μόνο με έναν πόλεμο αποικιακού και ρατσιστικού, δηλαδή χιτλερικού τύπου. Εκεί πρέπει κανείς σήμερα να αναζητάει το παγκόσμιο κέντρο κάθε μαζικής εξόντωσης αθώων αμάχων και να το πολεμάει.
Αθήνα 23/3/2016
Δημοσιεύτηκε στο φ. 512 της Νέας Ανατολής, Γενάρης-Φλεβάρης 2016