"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Η μεγάλη σημασία αυτής της δίκης αναδεικνύεται μέσα από τα περιστατικά με τα οποία φτάσαμε σε αυτήν.
1. Το πρώτο είναι η ίδια η βίαιη σύλληψη των δύο συντρόφων από τους δύο αστυνομικούς. Δηλαδή δέχτηκαν απειλές, ο ένας από αυτούς έπιασε το περίστροφό του στη ζώνη του, τους μίλησαν σκαιά, και τους διέταξαν να σταθούν με την πλάτη στον τοίχο για να τους κάνουν σωματική έρευνα ενώ στη συνέχεια στη διαδρομή ως το τμήμα καταφέρονταν διαρκώς ενάντια στην πολιτική τους δράση.
2. Το δεύτερο και πολύ σοβαρότερο ήταν η σκευωρία την οποίαν κατασκεύασαν οι δύο αστυνομικοί προσθέτοντας στη δικογραφία το ψεύτικο γεγονός ότι οι σύντροφοι φορούσαν μάσκες όταν έγραφαν τα συνθήματα, και η οποία χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια από τον υπεύθυνο ασφάλειας του τμήματος Καμινίων για να τους παραπέμψει στην εισαγγελία με την κατηγορία της διακεκριμένης περίπτωσης φθοράς. Αυτή δεν είναι απλά μια συκοφαντία, που είναι γελοία, όταν αφορά Οακκίτες που είναι γνωστοί για τη στάση τους ενάντια σε κάθε είδους κουκούλας στην πολιτική δράση. Αυτό το ψεύτικο γεγονός το κατασκεύασε η αστυνομία επειδή βρήκαν στις τσέπες του ενός από τους δύο συντρόφους που είναι ηλεκτροσυγκολλητής τις δύο μάσκες ηλεκτροσυγκόλλησης που χρησιμοποιούσε πριν πάει να γράψει τα συνθήματα για να στηρίξει την κατηγορία και να προκαλέσει την επιβολή μεγαλύτερης ποινής.
3. Το τρίτο περιστατικό το οποίο ανέπτυσσε σε επίπεδο πολιτικού εφιάλτη τα δύο πρώτα είναι ότι όταν μεταφέρθηκαν οι δύο σύντροφοι με χειροπέδες στο δικαστήριο σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, βρέθηκαν μπροστά σε μια εισαγγελέα, η οποία θα αποφάσιζε για την παραπομπή σε δίκη των συντρόφων, η οποία όχι μόνο ήταν φανατισμένη υποστηρίχτρια των ναζί της «Χρυσής Αυγής» αλλά εκδήλωσε όλο το φανατισμό της δείχνοντας ανοιχτά ότι δεν θεωρούσε ένοχους τους συτρόφους για την επίσημη κατηγορία δηλαδή ότι ρύπαιναν, αλλά γιατί κατηγορούσαν τη «Χρυσή Αυγή». Έτσι τους επέπληξε γιατί ζητάνε να βγει εκτός νόμου η «Χρυσή Αυγή» που είναι νόμιμο κόμμα που το ψηφίζουν οι πολίτες, γιατί επικαλούνται οι ίδιοι το δικαίωμα στην έκφραση όταν η «Χρυσή Αυγή» δεν μπορεί να μιλήσει σε κανένα κανάλι, γιατί τη λένε εγκληματική συμμορία όταν, κατά την άποψή της, εγκαλείται για ένα έγκλημα (τη δολοφονία του Π. Φύσσα), που το έκανε ένας (!) και το φορτώνουν σε όλους, εφαρμόζοντας τη θεωρία της «συλλογικής ευθύνης»!!!
Με λίγα λόγια βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φιλοναζιστικό μηχανισμό, έναν βρώμικο χρυσαυγίτικο μηχανισμό μέσα στο κράτος, που οδηγεί σε δίκη τους συντρόφους μας και ουσιαστικά την ίδια την ΟΑΚΚΕ, έναν μηχανισμό ο οποίος θέλει να αποδείξει ότι όταν είναι νόμιμοι οι ναζιστές τότε οι εχθροί του ναζισμού, πρέπει να είναι παράνομοι, ή αλλιώς ότι η νομιμότητα των ναζί δεν προμηνύει απλά μελλοντική δικτατορία αλλά είναι κιόλας δικτατορία ενάντια σε όσους αντιστέκονται σε αυτή τη νομιμότητα. Με λίγα λόγια η ίδια αυτή η δίκη ενάντια στην ΟΑΚΚΕ αποδεικνύει την ορθότητα της θέσης της ότι δεν μπορεί να υπάρχει συνεπές κίνημα ενάντια στο ναζισμό και ειδικά ενάντια στους δολοφόνους της «Χρυσής Αυγής», αν δεν θέτει με σαφήνεια και ένταση σαν πρώτο αίτημα της αντιναζιστικής πάλης το να τεθούν οι ναζί εκτός νόμου. Γιατί μόνο αυτό το σύνθημα αναθέτει τη συντριπτική ευθύνη για τη βία, που οι ναζιστές ασκούν ενάντια στο λαό, γενικά στο κράτος και πιο ειδικά στα κοινοβουλευτικά κόμματα και στην κυβέρνηση που τους έχουν νόμιμους και μάλιστα μέσα στη Βουλή να νομοθετούν.
Γι α παράδειγμα αυτή η τριπλή κρατική εκδήλωση φιλοναζιστικής βίας που εκδηλώθηκε ενάντια σε δύο νεολαίους της ΟΑΚΚΕ δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς την έγκριση όλου του πολιτικού κόσμου στο να είναι νόμιμοι οι ναζί δολοφόνοι, οπότε νόμιμη η αστυνομική βίαιη και προβοκατόρικη δίωξη αντιναζιστών, και πάνω απ όλα νόμιμοι οι φιλοχρυσαυγίτες εισαγγελείς που είναι φανερό ότι διώκουν γι αυτό και μόνο το λόγο τους δημοκράτες που υψώνουν το ανάστημά τους ενάντια σε αυτό το αίσχος.