Γιατί μπορεί το συγκεκριμένο κόμμα να αποτέλεσε το πλατύ μετωπικό όχημα για την επέλαση του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού στην Ελλάδα μετά το 1974 και την κατάκτηση πολύτιμων θέσεων που ο ρωσοκινέζικος Άξονας θα αξιοποιήσει στο γιουρούσι του για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας, ωστόσο αυτό αφορούσε κατά βάση τις «πιασμένες», χαφιέδικες ηγεσίες του (πρώτα και κύρια τον γενάρχη των Ελλήνων αστών πρακτόρων της Ρωσίας Ανδρέα Παπανδρέου) και όχι την πλειονότητα του κόσμου που παραδοσιακά εξέφραζε και κινητοποιούσε το κόμμα αυτό.
Αυτή η πλειονότητα ήταν και παρέμεινε βασικά δημοκρατική και πολλές φορές και προοδευτικών τάσεων, με μια πολιτική κουλτούρα που ενσωμάτωνε μεγάλα τμήματα των δημοκρατικών παραδόσεων των αγώνων κατά του μοναρχοφασισμού την περίοδο μετά το τέλος του εμφύλιου και μέχρι το φασιστικό πραξικόπημα του 1967, του αντιφασισμού του Πολυτεχνείου και των λαϊκών αγώνων για το στέριωμα της (έστω ανάπηρης) αστικής δημοκρατίας μετά τη μεταπολίτευση.
Μέρος αυτού του κόσμου, κυρίως τσακισμένοι μικροαστοί, μετατοπίστηκε προσωρινά ή μόνιμα στον ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο μετά την οικονομική καταστροφή στην οποία οδήγησαν τη χώρα οι ρωσόφιλες και σαμποταριστικές κάθε βιομηχανίας και κάθε παραγωγής ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και εκείνες των Καραμανλή του ανιψιού και Σαμαρά της ΝΔ. Το 2019, ειδικά μετά την πραξικοπηματική έξωση του Βενιζέλου από τους Λαλιώτη - Γεννηματά, ένα άλλο μέρος αυτού του κόσμου, πιο δημοκρατικό και φιλοευρωπαϊκό, ψήφισε τον Μητσοτάκη, ο οποίος του παρουσιάστηκε ως «μετριοπαθής δημοκράτης τιμωρός» της άθλιας σοσιαλφασιστικής διακυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου.
Η ανάδυση του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή της λάιτ κυβερνητικής εκδοχής του ψευτοΚΚΕ σε έναν από τους δύο πόλους του κομματικού συστήματος εξουσίας ήταν το ρώσικο σχέδιο που ξεκίνησε με τη δημιουργία του Συνασπισμού από τις σοσιαλφασιστικές ηγεσίες Φλωράκη - Κύρκου το 1988-1989 και ολοκληρώθηκε βασικά με την πισώπλατη μαχαιριά που έριξε στο ΠΑΣΟΚ ο κνιτοσυριζαίος ηγέτης του, Γ. Παπανδρέου, γιος του ρωσόδουλου ιδρυτή του. Αυτός ηθελημένα απόκρυψε τη χρεοκοπία στην οποία είχε οδηγήσει τη χώρα, μετά τους Α. Παπανδρέου και Σημίτη, ο χρεοκόπος Καραμανλής ο Β’, έταξε χόρταση στη φτωχολογιά τάχα από τα λεφτά των πλούσιων μόλις θα ξανανέβαζε το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 2009 και, στη συνέχεια, έκανε μέσα σε λίγους μήνες ό,τι μπορούσε για να πυροδοτήσει (όπως και πυροδότησε) τη βόμβα της οικονομικής καταστροφής, προσφεύγοντας στον μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ, όπως ακριβώς του ζήτησαν τα ρώσικα αφεντικά του, ακόμη και δημόσια (Μεντβέντεφ) τον Φεβρουάριο του 2010.
Έντεκα χρόνια μετά, με τον ΣΥΡΙΖΑ βαριά απαξιωμένο από την πρωτοφανώς πραξικοπηματική, επίσης σκληρά χρεοκοπική και πηγμένη στην πολιτική ανωμαλία διακυβέρνησή του, η μάζα των μεσαίων στελεχών και η βάση του ΠΑΣΟΚ που έχει απομείνει (αλλά και ένα μέρος της που θα καλόβλεπε μια επιστροφή σε αυτό) ζητά τη ρεβάνς και την επάνοδό του στην κυρίαρχη θέση που είχε επί δεκαετίες στο πολιτικό σκηνικό, έστω αρχικά σαν αξιωματική αντιπολίτευση απέναντι στο Μητσοτάκη. Μετά το θάνατο της Φ. Γεννηματά, που ειδικά στο τελευταίο διάστημα της προεδρίας της είχε ακολουθήσει ανοιχτά τη λαλιωτική γραμμή της έμμεσης πλην σαφούς συμπόρευσης με τον Τσίπρα, αντιγράφοντας τη ρητορική του και ξεπατικώνοντας τα συνθήματά του σχεδόν σε όλα τα ζητήματα, την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ διεκδικούν βασικά τρία πρόσωπα, που (τουλάχιστον υποτίθεται) ότι εκπροσωπούν και τρία ρεύματα στρατηγικής - τακτικής μέσα σ’ αυτό: ο Γ. Παπανδρέου, που μιλά ανοιχτά για την «αντιδεξιά προοδευτική» διακυβέρνηση, που σημαίνει τη συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Λοβέρδος, που έχει κάνει σημαία του την άρνηση αυτής της συμπόρευσης - συνεργασίας και αντικειμενικά «βλέπει», αν το ΠΑΣΟΚ δεν μεγαλώσει αρκετά, μέτωπο με τη ΝΔ (ο ίδιος το αρνείται, λέγοντας ότι στοχεύει σε αυτοδύναμη ανάπτυξη και μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε δεύτερο πόλο, στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ) και ο Ανδρουλάκης, που εμφανίζεται με μια γραμμή διμέτωπου κατά Μητσοτάκη και Τσίπρα και βλέπει μέσα από εκεί την εκ νέου μεγέθυνση. Οι τρεις άλλοι υποψήφιοι (Καστανίδης, Γερουλάνος, Χρηστίδης) αποτελούν, λιγότερο ή περισσότερο, δορυφόρους (ως προς την πλατφόρμα τους) του φιλοσυριζαίου ΓΑΠ.
Η ΟΑΚΚΕ, πιστή στο μαρξισμό και μακριά από τις υποκριτικές τροτσκιστικές και στο βάθος απολιτικές θεωρίες περί «ενδοαστικών διαμαχών που είναι αδιάφορες για το προλεταριάτο», από την ίδρυσή της έπαιρνε πάντα ξεκάθαρη θέση για τις μάχες εξουσίας, ακόμη και τις πιο βυζαντινές και άθλιες, στο εσωτερικό των κομμάτων και ρευμάτων της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού/σοσιαλιμπεριαλισμού. Κι αυτό γιατί, διατηρώντας πάντα την απόλυτη ταξική ανεξαρτησία της απέναντι σε κείνα τα ρεύματα που θεωρεί λιγότερο εχθρικά προς το λαό, τη δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία, θέλει πάντα να στρέφει τα κύρια πυρά της και τα πυρά του λαού στις χειρότερες και πιο φασιστικές/σοσιαλφασιστικές εκφάνσεις του πολυκέφαλου καθεστώτος κορυφής.
Με δεδομένο λοιπόν ότι, παρά την καλά καλυμμένη ρωσόδουλη και σαμποταριστική γραμμή που εφαρμόζει ο υποτιθέμενος «ευρωπαίος φιλελεύθερος» Μητσοτάκης, ειδικά στα καίρια ζητήματα των ελληνοτουρκικών και της ενεργειακής εξάρτησης της χώρας από το ρώσικο φυσικό αέριο, η ΝΔ δεν είναι ακόμα ένα φασιστικό κόμμα όπως είναι ο ρωσόδουλος στην ηγετική του ομάδα, σαμποταριστής και πραξικοπηματίας ΣΥΡΙΖΑ, θα περίμενε κανείς ότι η ΟΑΚΚΕ θα θεωρούσε ως λιγότερο χειρότερη την υποψηφιότητα εκείνη που βγαίνει με την πλέον αντιΣΥΡΙΖΑ πολιτική σημαία.
Τα πράγματα όμως εδώ, όπως πάντα στις διαμάχες στο διαχρονικά κρίσιμο για το προς τα πού δείχνει η πυξίδα της χώρας ΠΑΣΟΚ, είναι κάπως πιο σύνθετα. Ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που το ψηφοφορικό σώμα σε αυτές τις εκλογές είναι εντελώς υδαρές και ευμετάβλητο, με την υιοθέτηση από το 2004 του μοντέλου Γ. Παπανδρέου, που έκτοτε έχει γίνει νόμος τόσο για το ΠΑΣΟΚ, όσο - από το 2009 - και για τη Νέα Δημοκρατία, να έχει δικαίωμα ψήφου κάθε περαστικός που καταβάλει 2 - 3 ευρώ, με την απλή επίδειξη της αστυνομικής του ταυτότητας και όχι μόνο τα οργανωμένα κομματικά μέλη κάθε κόμματος. Όσο μάλιστα πιο πλατιά είναι η βάση εκλογής ενός προέδρου, τόσο πιο δικτάτορας είναι αυτός και τόσο περισσότερο αγνοεί τα εκλεγμένα όργανα, τα συνέδρια, τις συλλογικές αποφάσεις κλπ. γιατί το σώμα που τον εκλέγει δεν ξανασυγκαλείται ποτέ για να ελέγξει τη δράση του αρχηγού ή τις αποφάσεις του ή να πάρει εκείνο νέες κατευθυντήριες αποφάσεις. (Αυτό το έχει επισημάνει και ο Λοβέρδος, το αναιρεί όμως όσο κανένας άλλος πριν από αυτόν και με απόλυτο θράσος καλώντας, όπως λέει, 11 εκατ. Έλληνες να ψηφίσουν σε μια εσωκομματική επί της ουσίας εκλογή). Όπως σημειώναμε το 2009, «η εκλογή των αρχηγών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν είναι πλέον εσωτερική υπόθεση αυτών των κομμάτων, αλλά υπόθεση όλων των κομμάτων και όλων των πολιτών. Γιατί αυτούς τους αρχηγούς δεν τους εκλέγουν τα ενεργά μέλη αυτών των κομμάτων, αλλά η ρευστή, παθητική και η ελάχιστα ενημερωμένη για την εσωτερική κομματική ζωή μάζα των οπαδών. Αυτή η μάζα σχηματίζει κομματική άποψη κυρίως από τον τύπο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο. Αλλά στη χώρα μας τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα τα ραδιοτηλεοπτικά, ελέγχονται άμεσα από την πολιτική εξουσία μέσα από την κατανομή των κρατικών διαφημίσεων, τις άδειες λειτουργίας και το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο» (Ο Σαμαράς στην αρχηγία, η ρώσικη φασιστική πολιτική στην εξουσία - https://www.oakke.gr/posters2009/samaras241109.htm).
Ο εντελώς ύποπτος Λοβέρδος
Τα δημοσκοπικά δεδομένα δίνουν προβάδισμα στον - σύμφωνα με τις διακηρύξεις του - «φανατικό αντισυριζαίο» Λοβέρδο. Αυτό έρχεται σε συμφωνία με τις έντονες αντιΣΥΡΙΖΑ τάσεις που καταγράφουν οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ - ΠΑΣΟΚ σε όλες τις μετρήσεις τάσεων της κοινής γνώμης - και που είναι πιο έντονες ακόμη και από εκείνες των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Και είναι φυσικό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει ρίξει μια φορά τη ΝΔ από την εξουσία, αλλά το ΠΑΣΟΚ το λεηλάτησε με ψέματα και με τραμπουκισμούς και σχεδόν το διέλυσε. Ο συγκεκριμένος, μάλιστα, χτυπάει τη χορδή της κατάργησης της ονομασίας “Κίνημα Αλλαγής” και της επιστροφής στα παραδοσιακά σύμβολα του ΠΑΣΟΚ. Τα λόγια του, ωστόσο, κι ακόμη περισσότερο ο πόλεμος τον οποίο σκανδαλωδώς αποφεύγει να του κάνει ο μηχανισμός του «αιώνιου» κρυφού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, Λαλιώτη, πρέπει να βάζουν σε σκέψεις κάθε δημοκρατικό άνθρωπο.
Ο αντισυριζαϊσμός (που για να είναι αληθινός και όχι κούφιος πρέπει να είναι σε όλη του τη γραμμή αντισοσιαλφασισμός) του Λοβέρδου είναι τουλάχιστον επιδερμικός και μονόμπαντος: χτυπάει σωστά τον ΣΥΡΙΖΑ για τις αντιδημοκρατικές πρακτικές του και τα στημένα παραδικαστικά παιχνίδια του, του τύπου των ναζιστικών διώξεων πολιτικών αντιπάλων στην υπόθεση Novartis, αλλά δε λέει κουβέντα για το παραγωγικό σαμποτάζ της κυβέρνησης Τσίπρα και τα γλοιώδη φλερτ της με τις δύομεγάλες δυνάμεις που (σήμερα πια φαίνεται ξεκάθαρα ότι) χτυπούν την Ευρώπη θέλοντας να τη διαλύσουν ή καλύτερα να την παραλύσουν και να τη σύρουν στο άρμα τους, βασικά τη Ρωσία και την Κίνα.
Έχει στο πλευρό του τον άνθρωπο του Θεσσαλονικάρχη και πλέον πανεθνικού (λιμάνι Θεσσαλονίκης, Πόρτο Καράς, Μακεδονία Παλλάς, ΠΑΟΚ, Open, Έθνος-Ημερησία) Ρώσου ολιγάρχη Σαββίδη στο ΠΑΣΟΚ, την Καϊλή, αλλά και τον πιστό υπάλληλο του Μαρινάκη και στενό πολιτικό και προσωπικό φίλο της Γεννηματά, δήμαρχο Πειραιά Μώραλη. Εκπρόσωπο τύπου του έχει τον Καρανικόλα, στέλεχος της φιλοΣΥΡΙΖΑ Κοινωνικής Συμφωνίας των Καστανίδη - Κατσέλη το 2012 κι έπειτα (2015) του ΚΙΔΗΣΟ του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος εκτινάχθηκε ξαφνικά στα ηγετικά κλιμάκια του ΠΑΣΟΚ - ΚΙΝΑΛ από τη Γεννηματά και ως “διά μαγείας” μετατράπηκε σε φανατικό ζηλωτή της αντιΣΥΡΙΖΑ γραμμής.
Στο ζήτημα των ελληνοτουρκικών, το οποίο ο ίδιος μάλιστα προτάσσει με ιδιαίτερη έμφαση στην πλατφόρμα του, έχει την πλέον πολεμοκάπηλη σωβινιστική (στη μορφή) γραμμή, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος παρουσιάζει τον εαυτό του - από γενική ιδεολογική κατατομή - ως οπαδό της γραμμής των σοσιαλδημοκρατών εκσυγχρονιστών (δηλαδή των ευρωπαϊστών που ακολουθούσαν τον ρωσόδουλο ψευτοευρωπαίο Σημίτη). Αυτοί οι τελευταίοι, όμως, είχαν πάντα γραμμή ειρηνικής επίλυσης των διαφορών της Ελλάδας με την Τουρκία. Ο Λοβέρδος, όπως η Θεσσαλονικάρχισσα του, Καϊλή, μάλιστα, καλούν τους ανθυποψηφίους του να τοποθετηθούν για το εάν θα επιτρέψουν στη Βόρεια Μακεδονία (όπως βάφτισαν με το ζόρι τη Δημοκρατία της Μακεδονίας) να εισέλθει στην ΕΕ και εάν επιθυμούν “μοντέλο Πρεσπών” για τα ελληνοτουρκικά (https://dailypost.gr/politiki/loverdos-kapoioi-synypopshfioi-htan-yper-ths-symfwnias-twn-prespwn-protypo-kai-sta-ellhnotoyrkika/). Πρόκειται ακριβώς για τη γραμμή που στέλνει τη Βόρεια Μακεδονία στη Ρωσία, αφού δεν υπάρχει μεγαλύτερη ταπείνωση από το να σε έχουν αναγκάσει με τη βία να απαρνηθείς το εθνικό σου όνομα σε αντάλλαγμα για ένα όνειρο εισόδου σε ένα μπλοκ πλούσιων και προοδευμένων δημοκρατικών χωρών και τελικά οι ίδιοι οι εκβιαστές σου να σου στερούν ακριβώς αυτό το όνειρο.
Η γραμμή αυτή θυμίζει (προς το χειρότερο) τη γραμμή του ψευτοευρωπαίου Μητσοτάκη, που κι αυτός αυτοπαρουσιαζόταν ήδη από τη δεκαετία του ‘90, όταν ακόμα δεν είχε μπει στην πολιτική, ως αντιεθνικιστής και ειρηνόφιλος, αλλά από την ώρα που ανέλαβε πρωθυπουργός στήνει μαζί με τον ρωσοκαραμανλικό και αγαπημένο του ΣΥΡΙΖΑ Δένδια τα πιο πλατιά αντιτούρκικα μέτωπα. Κι αυτό το κάνει μάλιστα ως ακραιφνής “δυτικός”, δηλαδή ως ταυτόχρονα “Αμερικάνος” και “Γαλλοευρωπαίος”!
Ο Λοβέρδος έφτασε να κάνει κριτική στη ΝΔ ότι κάνει γαργάρα την παλιά κριτική της στις Πρέσπες, παίρνοντας υπό την αιγίδα του (έμμεσα) το φασιστικό σκυλολόι των συλλαλητηρίων, στα οποία φιγούραρε πρώτη-πρώτη η Καϊλή, μολονότι το ΠΑΣΟΚ είχε γραμμή μη συμμετοχής σε αυτά!!!
Εμφανίζεται ακόμη ως εκφραστής ενός αντιμεταναστευτικού ρεύματος, που στην ουσία το δημιούργησε, κυρίως στα νησιά το προβοκατόρικο άνοιγμα των συνόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2015, αλλά και του δόγματος “νόμος και τάξη”, παίζοντας βρώμικα σε ένα φασιστικό πλασματικό δίπολο με τη φιλολούμπεν “αντιαυταρχική” γραμμή του Τσίπρα, ενώ σε ανύποπτο χρόνο έχει εκφραστεί, στην αρχή της πολιτικής του καριέρας στο ΠΑΣΟΚ, το 1997, ως υπέρμαχος της επαναφοράς της θανατικής ποινής (!) (https://www.tanea.gr/1997/11/21/greece/triti-apopsi-i-esxati-twn-poinwn/). Το χειρότερο, είχε χαρακτηρίσει αυθεντικό λαϊκό κίνημα και “ακτιβιστές” τους ναζήδες της “Χρυσής Αυγής” το 2013, δηλώνοντας ότι αυτή έκανε πολιτική πάνω σε πραγματικά προβλήματα και παρήγαγε εμπιστοσύνη μέσα από τη δράση της (!!!) (https://www.tovima.gr/2013/02/14/politics/andreas-loberdos-i-xrysi-aygi-einai-aythentiko-kinima/).
Η επίθεση κατά Λοβέρδου από τον ΣΥΡΙΖΑ μέσω της φασιστικής δίωξης Novartis δεν αποτελεί απαραίτητα εχέγγυο δημοκρατισμού. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι μέσα στη μαρμίτα των πραξικοπηματικών διώξεων που είχαν στήσει τότε οι Τσίπρας - Παπαγγελόπουλος (άνθρωπος του Καραμανλή του Β’) βρέθηκε μεταξύ άλλων και ο ορθοδοξοφασίστας Σαμαράς, με τη γνωστή τακτική του σοσιαλφασισμού να πετά στην κρύα θάλασσα, μαζί με τους πολιτικούς του αντιπάλους, και μερικούς κρυφούς φίλους του, για κάλυψη. Οι κρυφοί φίλοι, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Σαμαράς, έχουν μπουκάλες οξυγόνου και σώζονται, βγαίνοντας στην επιφάνεια, ενώ οι πραγματικοί εχθροί βυθίζονται και πεθαίνουν μέσα στην απομόνωση.
Το ίδιο άλλωστε είχε κάνει ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ και το ‘89, με τη δίωξη του κρυφού του φίλου, Α. Παπανδρέου, μαζί με τον ηγέτη της αυτοδυναμικής τάσης του ΠΑΣΟΚ (της τάσης δηλαδή που, μολονότι ήταν σκληρά “αντιδεξιά”, δεν ήθελε κυβερνητική συνεργασία με το ψευτοΚΚΕ) Κουτσόγιωργα. Ο τελευταίος πέθανε σαν το σκυλί μέσα στο δικαστήριο, απαξιωμένος ως απατεώνας, ενώ ο Παπανδρέου επειδή είχε πεσει στα βρωμόνερα της κάθαρσης με τις μπουκάλες που του είχαν εξασφαλίσει από την αρχή όλες οι φράξιες του ΠΑΣΟΚ, ξαναγινόταν το 1993 πρωθυπουργός, με τις «αντιδεξιές - αντιμητσοτακικές» ευλογίες του ΣΥΝ και του ψευτοΚΚΕ. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνά κανείς ότι το σκάνδαλο Κοσκωτά ξεκίνησε αρχικά με δηλώσεις - “καταγγελίες” που είχε κάνει ο φιλοκνίτης (κι αργότερα φιλοσυριζαίος) Γ. Παπανδρέου, τότε υπουργός Παιδείας, στον Τύπο στα τέλη του 1988.
Τα απίστευτα τρωτά της υποψηφιότητας Λοβέρδου, όπως και το γεγονός ότι εγκατέλειψε το ΠΑΣΟΚ το 2012-2014 και έφτιαξε νέο εξωκομματικό ρεύμα (ΡΙΚΣΣΥ και μετά Νέα Ελλάδα) για να διασπάσει και να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ της προεδρίας του τελικά φιλοδυτικού - και γι’ αυτό εξοβελισμένου από το διακομματικό συντονιστικό κορυφής - Βενιζέλου (που όχι τυχαία δεν έχει εκφραστεί υπέρ του Λοβέρδου), θα μπορούσαν να «τελειώσουν» την υποψηφιότητά του μέσα σε 10 λεπτά. Αυτό θα συνέβαινε εάν ο μηχανισμός του Λαλιώτη, του ΣΥΡΙΖΑ και της φιλικής προς αυτούς καραμανλικής λαϊκής (ακρο)δεξιάς «χτυπούσε» αυτά τα τρωτά με έμφαση και απανωτές επαναλαμβανόμενες αναφορές στη δημόσια σφαίρα, όπως ξέρει να κάνει ενάντια σε κάθε πραγματικό εχθρό του. Κι όμως, αυτό όχι μόνο δεν συμβαίνει, αλλά αυτός ο μηχανισμός κατεβάζει σαν ανοιχτό υποψήφιό του, μετά τον σίγουρα αιφνίδιο γι’ αυτούς θάνατο της Γεννηματά, τον εντελώς απαξιωμένο στα μάτια της πλατιάς μάζας, ακόμα και των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, φθαρμένο και διασπαστή Γ. Παπανδρέου. Γι’ αυτόν κανείς δεν πιστεύει στα σοβαρά ότι μπορεί να βγάλει το κόμμα του από το τέλμα και να το ξανακάνει αυτοδύναμο πόλο εξουσίας. Ειδικά μάλιστα όταν, για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να εξοβελίσει απ’ αυτή τη θέση τον ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο ο Παπανδρέου, αντί να τον χτυπάει σαν χταπόδι για να του πάρει πίσω τους ψηφοφόρους που του υφάρπαξε το 2010-2012, σκανδαλωδώς τον γλείφει και τον παρουσιάζει ως μελλοντικό κυβερνητικό εταίρο (παρά τα ένα-δυο λογάκια που ψελλίζει για ξεκάρφωμα, περί “συντηρητικής Αριστεράς” κλπ.)
Κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει εδώ, όπως κάτι πολύ περίεργο συνέβαινε και το 2015-2016, όταν ο διακομματικός μηχανισμός επέτρεψε στο «αουτσάιντερ» Μητσοτάκη να νικήσει τον κομματικό Μεϊμαράκη στη μάχη για την αρχηγία της ΝΔ, ενώ θα μπορούσε να τον έχει «εκτελέσει», όπως εκτέλεσε την αδερφή του, με μια εκστρατεία ανάλογη εκείνης του 2009. Τότε οι Λαλιώτης - ΣΥΡΙΖΑ - Καραμανλής Β’ - ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη έπαιξαν τα ρέστα τους κατά της «Αμερικάνας νεοφιλελεύθερης» Μπακογιάννη που «θα ξεπουλούσε και την Ακρόπολη», βγάζοντας αρχηγό τον διασπαστή και προδότη της ΝΔ, «κοινωνικό φιλελεύθερο» - όπως τον αποκαλούσαν - ακροδεξιό Σαμαρά.
Η απάντηση στο αίνιγμα της εκλογής Μητσοτάκη ήρθε όταν ανέλαβε πρωθυπουργός και βάλθηκε να στείλει με ορμή τον Ερντογάν στον Πούτιν, μέσα από τον κολοφώνα αντιτουρκικών συμμαχιών, να κλείσει τα λιγνιτικά εργοστάσια της χώρας μια ώρα αρχύτερα ακόμα κι από τον Τσίπρα, δένοντας το μέλλον της με τους Ρώσους εκβιαστές που ελέγχουν τις βάνες του φυσικού αερίου και να παραδώσει την αστυνομία (γεμάτη με χρυσαυγιτισμό) στον παλιό γραμματέα της «Κ»ΝΕ (προϊστάμενο δηλαδή του Τσίπρα στην τότε νεολαία του Φλωράκη) Θεοδωρικάκο. Δεν αποκλείεται λοιπόν καθόλου ο ρωσόδουλος «δυτικός αντισυριζαίος» Μητσοτάκης της ΝΔ να είναι, στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, ένας εξίσου ρωσόδουλος «μαχητικός πατριώτης και αντιτσιπραίος» Λοβέρδος.
Μια γεύση του «ευρωπαϊσμού« και του «αντισοσιαλφασισμού» του Λοβέρδου είχαμε πάρει άλλωστε το μακρινό πια 2008, όταν οι Ρώσοι πουτινικοί νεοναζί είχαν εισβάλει στη Γεωργία, αποκόβοντάς της τις δύο αυτόνομες από την εποχή της ΕΣΣΔ επαρχίες της, Νότια Οσετία και Αμπχαζία. Τότε η δειλά ευρωπαιόφιλη Μπακογιάννη, ως ΥΠΕΞ του Καραμανλή του Β’, είχε τολμήσει να ψελλίσει δυο λόγια στον ΟΑΣΕ κατά της Ρωσίας και υπέρ της μικρής Γεωργίας. Ιδού πώς, σύμφωνα με άρθρο της Ν. Ανατολής εκείνης της εποχής, είχε απαντήσει σε αυτά ο Λοβέρδος, ως στέλεχος τότε του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου:
“Πιο βρώμικο και ρωσόδουλο ήταν το ΠΑΣΟΚ, μέσω του λαλιωτικού «συνταγματολόγου» Α. Λοβέρδου, ο οποίος καταδίκασε «απερίφραστα την εισβολή στη Ν. Οσετία, (εννοώντας την «εισβολή» της Γεωργίας πράγμα που ξεκαθάρισε στους ραδιοφωνικούς σταθμούς και στο μπλόγκ του) που προκάλεσε μάχες και εκατοντάδες νεκρούς. Ενώνει τις δυνάμεις του με όλους εκείνους - διεθνείς Οργανισμούς, κράτη, κόμματα - που ζητούν την άμεση κατάπαυση του πυρός και την άμεση παύση των εχθροπραξιών», δηλαδή ζητά και αυτός να γίνουν σεβαστά τα τετελεσμένα της ρωσικής κατοχής στη Γεωργία. Σε δεύτερη δήλωσή του στις 11/8 ο εκπρόσωπος του κόμματος γίνεται λίγο πιο σαφής: «Από την πρώτη στιγμή» είπε «καταγγείλαμε τα παιχνίδια που παίζουν στην περιοχή, ορισμένοι τρίτοι αλλά ισχυροί. (σ.σ. η Ρωσία και η Γεωργία είναι της περιοχής άρα ο τρίτος και ισχυρός είναι οι ΗΠΑ). Οι ευθύνες για τα αιματηρά γεγονότα στη Ν. Οσετία (Γεωργία), συγκεκριμενοποιούνται και αποδίδονται σε αυτούς που έθεσαν σε κίνηση τους μηχανισμούς του πολέμου (δηλαδή τους Γεωργιανούς). Ενθαρρυμένοι από προηγούμενες υιοθετήσεις των τετελεσμένων που παρήγαγαν μονομερείς βίαιες ενέργειες -π.χ. στο Κόσοβο- κατά παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, επιχείρησαν ανήμερα της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων -παραβιάζοντας και την Ολυμπιακή Εκεχειρία -να δημιουργήσουν διά του πολέμου νέα τετελεσμένα στην περιοχή του Καυκάσου. Κι ακόμη, όλα αυτά συντελέστηκαν με επιθέσεις εναντίον της συμφωνημένης από το 1994-95 ειρηνευτικής δύναμης”. Ο ασύλληπτα ρωσόδουλος Λοβέρδος εννοεί την «ειρηνευτική» δύναμη που έφτιαξε μόνη της η Ρωσία το 95 χωρίς καμιά έγκριση του ΟΗΕ, μαζί με τους εγκαθέτους της στη Νότια Οσετία, τους εγκαθέτους της στη δικιά της Βόρεια Οσετία και τη Γεωργία του Σεβαρντνάτζε). Την ίδια στιγμή τα ΜΜΕ γενικά έχουν ζαλίσει την ελληνική κοινή γνώμη με το «θράσος του Σαακασβίλι να παραβιάσει την ολυμπιακή εκεχειρία» και με την επίθεση της Γεωργίας σε ρώσους στρατιώτες της «ειρηνευτικής» δύναμης. Έτσι παρόλο που δεν το λέει ανοιχτά γίνεται σαφές με ποια πλευρά συντάσσεται η Χαριλάου Τρικούπη. Πόσο μεγάλη γελοιότητα και υποκρισία χρειάζεται να επιδεικνύει κανείς για να υπερασπίζει το λύκο και να λέει ότι φυλάει τα πρόβατα! Ο Λοβέρδος κάλεσε την κυβέρνηση να σπάσει τη σιωπή της μέσα στο συμβούλιο της ΕΕ, δηλαδή να υποστηρίξει ανοιχτά το νέο αφεντικό μέσα στα ευρωπαϊκά όργανα (Η Ελλάδα στο πλευρό του νεοναζί εισβολέα https://www.oakke.gr/na437/stoplevro436_7.htm).
Ο αιώνια κνιτοσυριζαίος ΓΑΠ
Πώς εξηγείται όμως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο μηχανισμός του, καθώς και οι φίλοι του στη δημοσιογραφική ακροδεξιά (Φιλιππάκης - “Δημοκρατία”) στρέφουν τα κύρια πυρά τους κατά του Λοβέρδου και στηρίζουν έμμεσα, ενίοτε και άμεσα τον ΓΑΠ, έναν ΓΑΠ μάλιστα που οι ίδιοι για μια διετία (2009-2012) και για τις ανάγκες της άλωσης του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζαν ως μαριονέτα της Δύσης, ως Πινοσέτ, ακόμη και ως “εβραιομασώνο μπρόκερ” που έβγαζε χρήματα από τη χρεοκοπία του 2010;
Το πραγματικό ερώτημα εδώ δεν είναι πώς κλασικοί φασίστες και πατενταρισμένοι σοσιαλφασίστες τύπου ΣΥΡΙΖΑ λένε κάποια πράγματα χθες και τα εντελώς αντίθετά τους σήμερα, μέσα από οβιδιακές μεταμορφώσεις. Η ηθική, η συνέπεια και η αυτοκριτική είναι λέξεις άγνωστες σε αυτά τα χωρίς αρχές υποκείμενα, όπως και στα ρώσικα αφεντικά τους. Το αληθινό ερώτημα που πρέπει να προβληματίσει τους δημοκρατικούς ανθρώπους είναι τι σόι πολιτική φυσιογνωμία αποτελεί ένας άνθρωπος ο οποίος ικετεύει επί της ουσίας πολιτική συνεργασία με εκείνους που του διέλυσαν το κόμμα και τον οδήγησαν και προσωπικά στην πολιτική απαξίωση (πέρα από τις ίδιες του τις εγκληματικές χρεοκοπικές πράξεις). Και παραπέρα, το ερώτημα είναι γιατί αυτός ο άνθρωπος δεν βρήκε ποτέ μία κουβέντα καταδίκης για στελέχη που ο ίδιος πραξικοπηματικά και εκτός κομματικών διαδικασιών ανέδειξε (π.χ. Ραγκούσης) και τα οποία εγκατέλειψαν στη συνέχεια το χώρο του ΠΑΣΟΚ για να μεταπηδήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Την απάντηση την έχει δώσει εδώ και δεκαετίες η ΟΑΚΚΕ, μα τότε λίγοι την είχαν προσέξει ή ζυγίσει όσο έπρεπε: Α. Παπανδρέου, Λαλιώτης, Γ. Παπανδρέου δεν είναι ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι το ψευτοΚΚΕ (και ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ ως σάρκα από τη σάρκα του Περισσού) μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Γι’ αυτό και κανένας από τους τρεις τους δεν ήταν ποτέ ξεκάθαρα ούτε με την τάση των τριτοκοσμικών εθνικιστών - κρατιστών, ούτε με εκείνη των φιλοευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, δηλαδή με κάποια από τις δύο βασικές τάσεις η διαλεκτική των οποίων όρισε τη σχεδόν 50χρονη πια πορεία του κόμματος αυτού. Απλούστατα, συμμαχούσαν με τη μία ενάντια στην άλλη, εκκαθαρίζοντας όσους αναπτυξιακούς, μη ρωσόδουλους - μη σαμποταριστές στις τάξεις του ΠΑΣΟΚ γεννούσε αυθόρμητα η ζωή, μέσα από τις νομοτέλειές της. Οι Κουτσόγιωργας - Τσοχατζόπουλος ήταν κλασικοί εκφραστές της πρώτης τάσης, ενώ οι Παπαντωνίου, Βερελής κ.ά. της δεύτερης, παρ’ όλα αυτά πέθαναν πολιτικά (ή και βιολογικά οι πρώτοι) με τον ίδιο περίπου τρόπο. Μάλιστα οι εθνικιστές, επειδή ήταν και σχετικά πιο διεφθαρμένοι λόγω του ότι έγιναν αστοί κύρια μέσω της νομής του κράτους, επειδή είχαν πιο μεγάλη επιρροή στο στρατό και επειδή δεν είχαν τις επαφές των ευρωπαιόφιλων με τον δυτικό ιμπεριαλισμό και επειδή ο θάνατός τους προκαλούσε λιγότερες αντιδράσεις, δέχθηκαν και τα πιο σκληρά χτυπήματα. Ήταν άλλωστε και οι πιοβιομηχανιστές μεταξύ των δύο τάσεων, μολονότι κάποιοι από αυτούς ήταν ελάχιστα ως καθόλουδημοκράτες.
Πιο ειδικά για τον ΓΑΠ, έχουμε μιλήσει εξαντλητικά στο παρελθόν, και όταν ανέλαβε με το δαχτυλίδι Σημίτη - Λαλιώτη την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2004 (Η πραξικοπηματική άνοδος του Γ. Παπανδρέου και οι εκκαθαρίσεις https://www.oakke.gr/neweast/2004/389/scrn/nes389_06.htm), και την περίοδο 2004-2009, όταν ασκούσε αντιπολίτευση από τα δεξιά και όχι από τα αριστερά στον χρεοκόπο Καραμανλή Β’. Ακόμη πιο εξονυχιστικά τον είχαμε αναλύσει και κατά τη διάρκεια της προβοκατόρικης, αντιευρωπαϊκής και ανοιχτά χρεοκοπικής πρωθυπουργίας του, το 2009-2011 (ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ με τη βοήθεια του διακομματικού συντονιστικού κορυφής καταστρέφει συνειδητά τη χώρα του και διασπάει την ΕΕ -https://www.oakke.gr/na455/provok455.htm). Πρόκειται για έναν ξετσίπωτο φίλο του ρωσοκινέζικου Άξονα, που εμφανίζεται με τη λεοντή του δήθεν κοσμοπολίτη σοσιαλδημοκράτη, αλλά ποτέ δεν χτυπάει τον Πούτιν και τους δικτάτορες φίλους του τελευταίου ανά τον κόσμο, ενώ ξερογλείφεται ανοιχτά μέσω Σοσιαλιστικής Διεθνούς με τους Κινέζους φασίστες ηγέτες, όπως έκανε σε συνέντευξή του τον Αύγουστο του 2021 στο κινέζικο κρατικό πρακτορείο Xinhua (http://www.xinhuanet.com/english/europe/2021-08/10/c_1310118781.htm To KKΚ και η Κίνα παίζουν κομβικό ρόλο στην ενίσχυση του πολυπολισμού, λέει Έλληνας πρώην πρωθυπουργός).
Είναι όμως την ίδια στιγμή, παρά τις κούφιες ρητορείες του για τα “διεθνή προβλήματα και την τεχνολογία” ο πλέον στυγνός βυζαντινός και βαλκάνιος κομματάρχης, πραξικοπηματίας και οπαδός της ενός ανδρός αρχής. Κυβέρνησε τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και τη χώρα με τη στενή προσωπική καμαρίλα του, διέλυσε ό,τι είχε απομείνει από τον οργανωμένο κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ και τα κομματικά όργανα, σε βαθμό μάλιστα που ποτέ δεν κατάφερε ο πολύ πιο λαοπλάνος και ταλαντούχος πράκτορας πατέρας του, ενώ μαχαίρωσε πισώπλατα το κόμμα του υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του 2015, με τη δημιουργία του ΚΙΔΗΣΟ, με κύρια αιχμή την ανάγκη «πτώσης της Δεξιάς» (δηλαδή την ανάγκη έλευσης του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία). Ήδη από το 2017 ο Παπανδρέου επισκεπτόταν τον Τσίπρα, συνομιλώντας μαζί του πίσω από κλειστές πόρτες και δίνοντας το στίγμα μελλοντικής “προοδευτικής” συνεργασίας, ενώ άνοιγε πάντα πόρτες για τον ΣΥΡΙΖΑ στα φόρα της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας.
Στόχος ΓΑΠ - Λοβέρδου - Λαλιώτη ο Ανδρουλάκης
Με τα στοιχεία που έχουμε και με την επιφύλαξη που πάντα έχει κάποιος που κρίνει σκοτεινές διαμάχες διαδρόμων και με πολλές άγνωστες παραμέτρους ως εξωτερικός παρατηρητής, εκτιμάμε ότι η υποψηφιότητα ΓΑΠ, με την έμμεση αλλά δεδομένη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ως κύριο στόχο-αντίπαλο όχι τον σκοτεινό νάρκισσο και ύποπτο «κομήτη» στη μάχη για την ηγεσία Λοβέρδο, αλλά την υποψηφιότητα Ανδρουλάκη, του μόνου από τους τρεις που είναι ΠΑΣΟΚ, με όλα τα καλά και τα κακά του, και τον εξοβελισμό της από τον β’ γύρο.
Ο Ανδρουλάκης, στέλεχος από παλιά της νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, που ανέλαβε καθήκοντα γραμματέα του κόμματος μετά το συνέδριο του 2013, όχι τυχαία επί προεδρίας Βενιζέλου, φαίνεται να αποτελεί σε αυτή την εκλογή κατά κάποιο τρόπο τον εκφραστή τόσο του «κομματικού», παραδοσιακού ΠΑΣΟΚ, με τις ισχυρές θέσεις που ακόμα αυτό διατηρεί (ισχυρότερες μάλιστα από τον ΣΥΡΙΖΑ) σε αυτοδιοίκηση και συνδικάτα, όσο και της φιλοευρωπαϊκής του τάσης, και μάλιστα των σχετικά καλύτερων κομματιών τους, που δεν αλώθηκαν αντίστοιχα από ΣΥΡΙΖΑ και Μητσοτάκη. Τα χειρότερα στοιχεία της πρώτης γλυκοκοιτάζουν σήμερα προς τον ΓΑΠ, ενώ τα πιο οπορτουνιστικά της δεύτερης ταλαντεύονται προς τον Λοβέρδο.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ανδρουλάκης, χωρίς να έχει βέβαια το πολιτικό θάρρος να καταγγείλει με όση ένταση πρέπει την «ανοιχτή στους περαστικούς» εκλογή, που την υμνούν τόσο ο Λοβέρδος όσο και ο Παπανδρέου (που είναι όπως είπαμε και ο εμπνευστής της), κατήγγειλε την πιθανότητα να εμφανιστούν στις κάλπες οργανωμένα μέλη της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να επηρεάσουν το αποτέλεσμα. Μια τέτοια πλημμυρίδα, με τον Μητσοτάκη να στηρίζει Λοβέρδο και τον Τσίπρα ΓΑΠ, είναι βολική για το σοσιαλιμπεριαλισμό, καθώς είτε η επιλογή του είναι η πολύχρονη παραμονή Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία ως «άμεμπτου δυτικού» που θα πραγματώνει τη ρώσικη πολιτική είτε μια επάνοδος του Τσίπρα, αν ο Μητσοτάκης καεί ή το απαιτήσουν οι συνθήκες, θα έχει «έτοιμους» τους μηχανισμούς συνεργασιών και λοβιτούρας στα ηγετικά κλιμάκια των τριών βασικών πολιτικών ρευμάτων.
Σε περίπτωση μάλιστα που οι συγκολλήσεις δεν πετύχουν, υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο μιας διάσπασης του «πάντα αντιδεξιού στην ψυχή» τμήματος του ΠΑΣΟΚ υπέρ ΣΥΡΙΖΑ ή των ευρωπαιόφιλων που δεν θα μπορούν να ανεχτούν τη συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ και θα πέσουν στην αγκαλιά του Μητσοτάκη, ανάλογα με το ποιος θα νικήσει.
Αντίθετα, ο Ανδρουλάκης μιλά, έστω δειλά, για Ευρώπη (την οποία ο «αντισυριζαίος» Λοβέρδος θυμήθηκε να ψέξει για τα μνημόνια, όταν αυτά αποτελούσαν κύρια ευθύνη των ντόπιων σαμποταριστών που έφεραν τη χρεοκοπία κι όχι της ΕΕ, που δάνεισε τους χρεοκόπους και ανέλαβε ηλιθίως αντί γι’ αυτούς και την ευθύνη της πείνας που έφερε η χρεοκοπία αυτή), χτυπάει κάπως την ευρωπαϊκή και εκσυγχρονιστική φασάδα του Μητσοτάκη, ενώ δεν χαρίζει πόντους προοδευτισμού στον Τσίπρα. Η δήλωσή του ότι η δημοσκοπική ηγεμονία του Μητσοτάκη οφείλεται στο φόβο μην γυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελεί έμμεση αναγνώριση ότι ο τελευταίος είναι ο κύριος εχθρός, χτυπήθηκε από τον συριζαίικο τύπο. Τον Ανδρουλάκη φαίνεται να στηρίζουν και πολλά στελέχη της ευρύτερης ιδεολογικής επιρροής του Βενιζέλου (μολονότι άλλα έχουν ταχθεί υπέρ του Λοβέρδου νομίζοντας ότι αυτός είναι αντιΣΥΡΙΖΑ).
Από τις ομιλίες του Ανδρουλάκη στα συνέδρια του ΚΙΝΑΛ και του ΠΑΣΟΚ, όσο αυτές βέβαια μπορούν να αποτυπώσουν πολιτική φυσιογνωμία μέσα από την κομματική γλώσσα των ισορροπισμών και των πολλές φορές κενών συνθημάτων, αυτός μοιάζει να έχει κάποιες αντισοσιαλφασιστικές τάσεις, καθώς, χωρίς να χάνει την «αντιδεξιά» αιχμή του (που είναι φυσιογνωμικό χαρακτηριστικό επί ποινή θανάτου για να επιβιώσει κανείς στο ΠΑΣΟΚ), έχει κατηγορήσει τον ΣΥΡΙΖΑ για οπαδό των σοσιαλφασιστικών καθεστώτων του μπρεζνιεφικού “υπαρκτού σοσιαλισμού”, ενώ έχει καταγγείλει τις σχέσεις του Τσίπρα με μαδουρικά καθεστώτα τύπου Ορτέγκα της Νικαράγουας. Σημείωνε μάλιστα ότι κάποτε το ΠΑΣΟΚ τα είχε στηρίξει, αλλά σήμερα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με δημοκρατία και αντιιμπεριαλισμό και πρέπει να εξοβελιστούν από τον χώρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
Το βασικό όμως σε ό,τι αφορά τον Ανδρουλάκη δεν είναι αυτές ή οι άλλες θέσεις που εκφράζει ρητορικά στα συνέδρια. Είναι ότι αποτελεί - όπως φάνηκε και στις 110 υπογραφές που μάζεψε από την Κεντρική Επιτροπή - τον εκφραστή αυτού του μηχανισμού που όλο καταγγέλλει και θέλει να διαλύσει, φέρνοντας τους νεοδημοκράτες και τους συριζαίους στις κάλπες για να εξανδραποδίσουν το ΠΑΣΟΚ, ο «πρίγκιπας» Λοβέρδος (και πίσω από αυτόν οι Λαλιώτης - ΓΑΠ). Πρόκειται για έναν μηχανισμό, που ενώ είναι αστικός και μικροαστικός στην ουσία της πολιτικής και της ιδεολογίας του, και έχει κι αυτός βαριές ευθύνες για το χτύπημα και τη σταδιακή αποσύνθεση του εργατικού κινήματος στη μεταπολίτευση, δεν είναι πρακτόρικος στην υπηρεσία μιας χιτλερικής υπερδύναμης σαν την ρώσικη και γι’ αυτό το λόγο, αποτελεί ένα από τα εμπόδια στην απόλυτη κυριαρχία της. Δηλαδή ο μηχανισμός αυτός επιμένει να μην εξαφανίζεται στους δήμους, στις περιφέρειες και στα συνδικάτα, όπου οι αυτοδυναμικοί κρατιστές ή και μισοδημοκράτες φιλοευρωπαίοι πασόκοι επιμένουν να μην παραδίδουν τη ΓΣΕΕ στα κνίτικα τάγματα εφόδου και το δημοκρατικό κόσμο στο πολιτικό άρμα του Τσίπρα. Αυτούς θέλει να τελειώσει ο «φιλελεύθερος» Μητσοτάκης ως «κρατικιστικά υπολείμματα» για να ξεπουλά ελεύθερα την Ελλάδα μέσω δήθεν ιδιωτικοποιήσεων στα κρατικά μονοπώλια της Κίνας, αυτούς θέλει να προσεταιριστεί, να φασιστικοποιήσει ή έστω να υποτάξει ο Τσίπρας. Αυτούς τελικά εκφράζει αυτή τη στιγμή αντικειμενικά ο Ανδρουλάκης σαν γενικό πολιτικό ρεύμα του οποίου ετοιμάζουν τον πολιτικό θάνατο. Αυτός ο θάνατος αναγγέλλεται από το 1989 και όλο αναβάλλεται, γιατί τα έθνη μέσα από παράξενους δρόμους προβάλλουν τις αυθόρμητες αντιστάσεις τους στους χειρότερους καταπιεστές και εξανδραποδιστές τους. Η ΓΣΕΕ, μέσα στα 11 χρόνια από την προβοκατόρικη χρεοκοπία των Καραμανλή Β’ - Γ. Παπανδρέου, δεν έχει γίνει κνίτικη, παρά τα πραξικοπήματα και τη βία του Περισσού. Αυτό γιατί οι εργαζόμενοι όταν δεν έχουν - και συνήθως δεν έχουν - τους δικούς τους αληθινά ταξικους εκπροσώπους για να ψηφίσουν, προτιμούν τον πασοκτζή ρεφορμιστή συνδικαλιστή παρά τον κνίτη, που και το πρωτοβάθμιο σωματείο τους θα επιχειρήσει να διαλύσει, και στο δευτεροβάθμιο που ελέγχει θα ασκεί βία, ενώ θα κλείσει όποτε μπορέσει το εργοστάσιο ή την επιχείρηση όπου το αφεντικό δεν είναι φιλικό του, ενώ ως τότε σκουληκιάρικα θα συνεργάζεται μαζί του. Αλλά και οι πασόκοι των δήμων και των περιφερειών στην πλειονότητά τους δεν έγιναν ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή δεν υποτάχτηκαν στους πολιτικούς βιαστές τους. Αυτές είναι παρακαταθήκες που, παρά την κρατικογραφειοκρατική αθλιότητα και την υφεσιακή προς την ψευτοαριστερά, σοβινιστική και μεγαλοϊδεάτικη ιδεολογία του «παραδοσιακού» ΠΑΣΟΚ, πρέπει κανείς να τις σημειώνει και να τις στηρίζει, όπου συγκρούονται με τον αμιγή σοσιαλφασισμό.
Αυτό το ΠΑΣΟΚ έκανε τα πάντα για να σκοτώσει ο Γ. Παπανδρέου το 2004 - 2012, μετά τις μαχαιριές που του είχαν ήδη καταφέρει νωρίτερα από αυτόν οι Α. Παπανδρέου - Σημίτης, αυτό θέλουν σήμερα να σκοτώσουν και να μοιράσουν στους ρωσόδουλους Τσίπρα και Μητσοτάκη οι Λαλιώτης - Λοβέρδος - ΓΑΠ.
Οι λύσεις δεν θα έρθουν από κανένα ΠΑΣΟΚ
Το δίλημμα πάντως σε εκλογές σαν αυτή δεν είναι μεταξύ ενός επαναστατικού ή δημοκρατικού πόλου και ενός αντιδραστικού. Ακόμη κι ένα ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρουλάκη δεν θα πρόσφερε εγγυήσεις ότι δεν θα βρισκόταν σύντομα σε ρώσικη τροχιά, ειδικά αν ο μηχανισμός του Λαλιώτη και του διακομματικού συντονιστικού κορυφής ασκούσε άμεσα τις γνωστές και «κατάλληλες» πιέσεις. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, που αποδείχθηκε μη ρωσόδουλος, δεν αποτέλεσε στα τρία χρόνια της ηγεσίας του καμιά άξια λόγου δύναμη προόδου (αντίθετα ήταν πολλές φορές και σε πολλά ζητήματα, κυρίως ανάπτυξης και παραγωγής, στα δεξιά της ΝΔ), ενώ φέρει και το ιστορικό βάρος ότι “αποκάθαρε” και αναγνώρισε ως τμήμα του δημοκρατικού αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου τον εθνοφασίστα Σαμαρά. Προβόκαρε έτσι αντικειμενικά τον αντισυριζαϊσμό στα μάτια πολλών ανθρώπων με προοδευτικές διαθέσεις.
Όσον αφορά επίδοξους ηγέτες ή κορυφαία στελέχη των κομμάτων της ελληνικής - εξαμβλωματικής και εξαρτημένης από τη γέννα της - άρχουσας τάξης δεν είναι κανείς να βάζει ποτέ το χέρι του στη φωτιά, ούτε να τους παίρνει στην πλάτη. Αυτό που πάντα έκανε η ΟΑΚΚΕ είναι να διακηρύσσει στεντόρεια ότι, όταν τους χτυπάει ο σοσιαλιμπεριαλισμός, είτε με την κλασσική φασιστική δεξιά είτε με την ψευτοαριστερή σοσιαλφασιστική μορφή του, βρισκόταν και θα βρίσκεται και στο μέλλον δίπλα τους, αποκλειστικά και μόνο στο συγκεκριμένο αυτό ζήτημα δημοκρατίας.
Το δίλημμα είναι είτε, από τη μία, ένα ΠΑΣΟΚ αυτόνομο, με τις αιώνιες αντιφάσεις του, κάπου μεταξύ σχετικής ευρωπαϊκής αστοδημοκρατικής προόδου και ρωσόφιλης και εθνοσοβινιστικής αντίδρασης είτε, από την άλλη, ένα ΠΑΣΟΚ παράρτημα των ψευτοΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ ή εναλλακτικά παράρτημα ευρωπαιοφανών ρωσόδουλων τύπου Μητσοτάκη, οι οποίοι μάλιστα θα το χρησιμοποιούν και σαν δόρυ αντιτουρκισμού και γενικότερης εθνικοφασιστικής δημαγωγίας.
Σε κάθε περίπτωση, οι δημοκράτες καλά θα κάνουν να μείνουν μακριά από υποψηφιότητες τύπου Λοβέρδου και ΓΑΠ. Κι από εκεί και πέρα, εάν θέλουν να εκφράζονται μέσα από κόμματα τύπου ΠΑΣΟΚ, να διαχωρίσουν τη θέση τους και να αποκαλύψουν τις πιο αντιδραστικές φράξιες και τους ραδιούργους που θέτουν τα ρεύματα αυτά σε τροχιά αλλιώτικη από κείνη που επιθυμεί η πλειοψηφία των στελεχών και μελών τους.
Έτσι κι αλλιώς, τη χώρα δε θα τη σώσει κανένα ΠΑΣΟΚ, ακόμη και στην καλύτερη, μη σοσιαλφασιστική εκδοχή του. Θα τη σώσει μονάχα ένα ευρύτατο δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο, το οποίο θα έχει σαν κύριο εχθρό του στο εσωτερικό της χώρας τις δυνάμεις του παραγωγικού σαμποτάζ και της υπονόμευσης της δημοκρατίας από τους λακέδες των νέων τσάρων, πρώτα και κύρια τους ανοιχτούς ναζί, τους ψευτοαριστερούς συμμάχους τους, αλλά και τα τσιράκια τους μέσα στα παλιά αστικά κόμματα εξουσίας, ενώ σαν κύρια δύναμη της δημοκρατικής αντίστασης θα έχει ένα ενιαίο ταξικό μέτωπο εκείνων των τμημάτων της εργατικής τάξης που θα μπορέσουν να απελευθερωθούν από τα διπλά πολιτικά και οργανωτικά δεσμά της εργοδοσίας και του σοσιαλφασισμού.
Οι κομμουνιστές της ΟΑΚΚΕ, που πρώτοι εδώ και 25 χρόνια έχουν καλέσει σε ένα τέτοιο μέτωπο - που μέχρι πρότινος ήταν δύσκολο να περάσει από τη ζύμωση στην πράξη γιατί ο εχθρός κρυβόταν πίσω από δυτικές φασάδες - θα κάνουν τα πάντα για τη συγκρότησή του και θα αποτελούν τον πυρήνα και τον πιο αταλάντευτα δημοκρατικό συντελεστή του.