Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Πρό­κει­ται για μια ε­ξαι­ρε­τι­κά α­ντι­δρα­στι­κή συμφω­νί­α με την οποί­α ε­πι­τε­λού­νται δύ­ο του­λά­χι­στο ζη­μιές: η πρώ­τη εί­ναι ό­τι ε­νι­σχύ­ε­ται ο φα­σι­σμός και ε­πε­κτα­τι­σμός του κα­θε­στώ­τος των μου­λά­δων με την ου­σια­στι­κή δι­πλω­μα­τι­κή του α­να­βάθ­μι­ση, έ­νας φα­σι­σμός και έ­νας ε­πε­κτα­τι­σμός που γίνο­νται ο­λο­έ­να και πιο ε­πι­κίνδυ­νοι στο βαθ­μό που ε­ναρ­μο­νί­ζο­νται με τα συμφέ­ρο­ντα του ρω­σο-κι­νε­ζι­κού νε­ο­να­ζι­στι­κού ά­ξο­να. Α­πό την άλ­λη σε ό­τι α­φορά αυ­τό που εμ­φα­νί­ζε­ται σαν το κε­ντρι­κό μέ­λη­μα της συμ­φω­νί­ας, δη­λα­δή την πα­ρε­μπό­δι­ση του Ι­ράν να κα­τα­σκευά­σει πυ­ρη­νι­κά ό­πλα, α­πό ά­πο­ψη αρ­χής και α­πό συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή ά­πο­ψη εί­ναι και αυ­τή αρ­νη­τι­κή και α­πα­ρά­δεκτη. Έ­χου­με πει πολ­λές φο­ρές ό­τι το να ε­μπο­δί­ζε­ται η δυ­να­τό­τη­τα του Ι­ράν να έ­χει πυ­ρη­νι­κά ό­πλα δεν γί­νε­ται α­πό κα­μιά α­ντι­φα­σι­στι­κή πλευ­ρά, αλ­λά γί­νεται α­πό τη θέ­ση αρ­χής των δύ­ο υ­περ­δυνά­με­ων οι ο­ποί­ες δια­θέ­τουν την α­πόλυ­τη πυ­ρη­νι­κή υ­πε­ρο­πλί­α στον πλα­νή­τη, να α­πα­γο­ρεύ­ουν σε ό­λες τις  άλ­λες χώρες ό­που μπο­ρούν να το ε­πι­βά­λουν αυ­τό, το δι­καί­ω­μα να δια­θέ­τουν και αυ­τές πυ­ρη­νι­κά ό­πλα. Δη­λα­δή με το να συμ­μα­χούν οι δύ­ο υ­περ­δυ­νά­μεις με το ε­πε­κτατικό Ι­ράν και να αρ­νού­νται ό­χι μό­νο ο­ποια­δή­πο­τε υ­πο­στή­ρι­ξη στον παλ­λα­ϊ­κό α­ντι­φα­σι­στι­κό α­ντι­μου­λά­δι­κο α­γώ­να του ι­ρα­νι­κού λα­ού (ό­πως οι Η­ΠΑ) αλλά να α­παι­τούν το πνί­ξι­μο αυ­τού του α­γώ­να (Ρω­σί­α) και την ί­δια ώ­ρα να αρ­νού­νται έ­να ε­θνο­α­νε­ξαρ­τη­σια­κό δι­καί­ω­μα πυ­ρηνι­κής αυ­το­ά­μυ­νας στη χώ­ρα αυ­τή του τρί­του κό­σμου το μό­νο που κά­νουν εί­ναι να βο­η­θά­νε να α­νέ­βουν στην ε­ξου­σί­α της χώ­ρας αυ­τής γε­νι­κά  οι πιο φι­λο-ι­μπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις. Μάλι­στα α­πό συ­γκε­κρι­μέ­νη πο­λι­τι­κή ά­πο­ψη οι πιο ευ­νο­η­μέ­νες εί­ναι οι φι­λο­ρώσι­κες δυ­νά­μεις ε­πει­δή μό­νο η Ρω­σί­α έ­χει υ­πο­στη­ρί­ξει πά­ντα τις πιο φασι­στι­κές, ε­πε­κτα­τι­κές και α­ντι­ση­μι­τι­κές-ρα­τσι­στι­κές δυ­νά­μεις στο ε­σω­τερι­κό του ι­ρα­νι­κού μπλοκ ε­ξου­σί­ας σε ό­λα ε­κτός α­πό τον πυ­ρη­νι­κό ε­ξο­πλι­σμό. Αυ­τό για να μπο­ρεί να έ­χει το Ι­ράν του χε­ριού της. Η Ρωσί­α θέ­λει το Ι­ράν αντια­με­ρι­κά­νι­κο και α­ντι­ση­μι­τι­κό αλ­λά ό­χι α­νε­ξάρ­τη­το, γι αυ­τό του έ­χει πάντα προ­τεί­νει να κα­τα­σκευά­ζει ε­κεί­νη το πυ­ρη­νι­κό καύ­σι­μο για τους α­ντιδρα­στή­ρες του και ό­χι το ί­διο συμ­φω­νώ­ντας στο ση­μεί­ο αυ­τό α­πό­λυ­τα με τις ΗΠΑ. 

Η συμ­φω­νί­α της Βιέν­νης προ­βλέ­πει με­τα­ξύ άλ­λων πε­ριο­ρι­σμούς στο ι­ρα­νι­κό πυ­ρη­νι­κό πρό­γραμ­μα με δια­κη­ρυγ­μέ­νο στό­χο την α­πο­τρο­πή - του­λάχι­στο για έ­να ο­ρι­σμέ­νο διά­στη­μα - της χρη­σι­μο­ποί­η­σής του για στρα­τιω­τι­κούς σκο­πούς. Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να: “Κύ­ριος στό­χος εί­ναι η ε­φαρ­μο­γή αυ­στηρών πε­ριο­ρι­σμών ώ­στε να δια­σφα­λι­σθεί ό­τι το “Breakout”, ο χρό­νος που χρειά­ζε­ται για τον ε­μπλου­τι­σμό ου­ρα­νί­ου με σκο­πό την κα­τα­σκευ­ή α­το­μι­κού ό­πλου, θα εί­ναι του­λά­χι­στον έ­να έ­τος ε­πί μί­α δε­κα­ε­τί­α. Η συμ­φω­νί­α προ­βλέ­πει ό­τι ο α­ντι­δραστή­ρας βα­ρέ­ος ύ­δα­τος του Αράκ θα τρο­πο­ποι­η­θεί ώ­στε να μην έ­χει την ικα­νό­τη­τα πα­ρα­γω­γής πυ­ρη­νι­κού καυ­σί­μου για στρα­τιω­τι­κούς σκο­πούς” (news.in.gr, 14/7). Για τον έ­λεγ­χο της ε­φαρ­μο­γής της συμ­φω­νί­ας α­πό την ι­ρα­νι­κή πλευ­ρά προ­βλέπε­ται “Ε­φαρ­μο­γή κα­θε­στώ­τος ε­νι­σχυ­μέ­νων ε­πι­θε­ω­ρή­σε­ων κα­τά τη διάρ­κεια ι­σχύ­ος της συμ­φω­νί­ας, αλ­λά και με­τά α­πό αυ­τή για ο­ρι­σμέ­νες δρα­στη­ριό­τη­τες. Η Διε­θνής Υ­πη­ρε­σί­α Α­το­μι­κής Ε­νερ­γεί­ας (σ.σ. ΙΑ­Ε­Α) θα μπο­ρεί να ε­πα­λη­θεύ­ει μέ­σω των ε­πι­θε­ω­ρή­σε­ων τη λει­τουρ­γί­α των ι­ρα­νι­κών συ­σκευών φυ­γο­κέ­ντρησης για πε­ρί­ο­δο εί­κο­σι ε­τών και της πα­ρα­γω­γής συ­μπυ­κνω­μέ­νου ου­ρα­νί­ου (yellow cake) για πε­ρί­ο­δο εί­κο­σι πέ­ντε ε­τών. Η Τε­χε­ρά­νη δε­σμεύ­ε­ται να ε­φαρ­μό­σει και να ε­πι­κυ­ρώ­σει το συ­μπλη­ρω­μα­τι­κό πρω­τό­κολ­λο της IAEA που ε­πι­τρέ­πει τις εις βά­θος ε­πι­θε­ω­ρή­σεις”. 

Έ­τσι 5-6 ι­μπε­ρια­λι­στι­κές δυ­νά­μεις με πυ­ρη­νι­κά και κυ­ρί­ως οι δύ­ο υπερ­δυ­νά­μεις θα μπο­ρούν με τη βο­ή­θεια της δια­βό­η­της ΙΑ­Ε­Α -στην ο­ποί­α ως τώρα το πά­νω χέ­ρι έ­χει  η Ρω­σί­α- να έ­χουν λό­γο πά­νω στην οι­κο­νο­μι­κή και στρα­τιω­τι­κή ε­σω­τε­ρι­κή ζω­ή μιας χώ­ρας που δεν έχει πυ­ρη­νι­κά κα­θώς θα μπο­ρούν να την ε­λέγ­χουν σχε­δόν σε ό­λα τα ε­πί­πε­δα της ά­μυ­νας και της βιο­μη­χα­νι­κής παρ­γω­γής της. Πό­σο ε­ξορ­γι­στι­κό εί­ναι οι πιο με­γά­λοι ι­μπε­ρια­λι­σμοί που δια­θέ­τουν χι­λιά­δες πυ­ρη­νι­κές κε­φα­λές και έ­χουν στο ι­στο­ρι­κό τους α­μέ­τρητες στρα­τιω­τι­κές ε­πεμ­βά­σεις σε τρί­τες χώ­ρες να απα­γο­ρεύ­ουν στις μι­κρότε­ρες χώ­ρες - ε­κτός α­πό ο­ρι­σμέ­νες με­τρη­μέ­νες στα δά­χτυ­λα - το δι­καί­ω­μα κα­τασκευ­ής α­το­μι­κής βόμ­βας. Σε τε­λευ­ταί­α α­νά­λυ­ση, αν αυ­τοί θέ­λουν έ­ναν κό­σμο α­παλ­λαγ­μέ­νο α­πό πυ­ρη­νι­κά, ό­πως ι­σχυ­ρί­ζο­νται, ας κα­τα­στρέ­ψουν ε­πι­τέ­λους τα πυ­ρη­νι­κά τους και α­φού τα κα­τα­στρέ­ψουν τό­τε ας βο­η­θή­σουν ώ­στε να απα­γο­ρευ­τούν μια για πά­ντα τα πυ­ρη­νι­κά α­πό τον πλα­νή­τη. Ό­μως κά­τι τέ­τοιο θα ή­ταν έ­ξω α­πό τη φύ­ση τους.    

Μή­πως ό­μως αυ­τές οι α­πα­γο­ρεύ­σεις βο­η­θούν τις χώ­ρες που α­πει­λούνται α­πό τον υ­παρ­κτό ι­ρα­νι­κό ό­λο και πιο α­νοι­χτό ε­πεμ­βα­τι­σμό και ε­πε­κτα­τισμό να τον α­ντι­με­τω­πί­σουν; Μι­λά­με ε­δώ για το Λί­βα­νο και τη Συ­ρί­α ό­που η Τεχε­ρά­νη έ­χει ε­πέμ­βει μέ­σω της Χεζ­μπο­λάχ, το Ι­ράκ που ου­σια­στι­κά το κα­τέ­χει ε­σω­τε­ρι­κά και με στρα­τό, την Υε­μέ­νη που την έ­χει δια­σπά­σει μέ­σω των οπλι­σμέ­νων αν­θρώ­πων της, ή το Ισ­ρα­ήλ που έ­χει δε­χθεί στο πα­ρελ­θόν α­πει­λές για ο­λο­κλη­ρω­τι­κό “σβή­σι­μο α­πό το χάρ­τη” α­πό την πο­λι­τι­κή η­γε­σί­α του Ι­ράν και ό­χι ε­ντε­λώς α­δι­καιο­λό­γη­τα ε­πι­θυ­μεί την ε­ξα­φά­νι­ση των πυ­ρη­νι­κών του δυνα­το­τή­των. 

Η μό­νη λύ­ση για την α­πο­τρο­πή ε­νός πυ­ρη­νι­κού εκ­βια­σμού των γει­τόνων του α­πό έ­να Ι­ράν με πυ­ρη­νι­κά εί­ναι να ε­ξο­πλι­στούν με­μο­νω­μέ­να ή σε συνα­σπι­σμούς οι α­πει­λού­με­νες α­πό αυ­τό χώ­ρες ε­πί­σης με πυ­ρη­νι­κά. Ή­δη το Ισ­ραήλ έ­χει πυ­ρη­νι­κά και η Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α θέ­λει δια­κα­ώς να α­πο­κτή­σει και αυτή τα πυ­ρη­νι­κά της θε­ω­ρώ­ντας τα σαν το μό­νο α­ξιό­πι­στο τρό­πο για να α­ποτρέ­ψει εκ­βια­σμό α­πό έ­να πυ­ρη­νι­κό Ι­ράν. Αυ­τόν τον ε­ξο­πλι­σμό της Σα­ου­δι­κής Α­ρα­βί­ας τον α­πο­κλεί­ουν με έμ­φα­ση οι Η­ΠΑ για να μην δια­δο­θούν  τα πυ­ρη­νι­κά ό­πλα και πέ­σουν κά­ποια στιγ­μή σε χέ­ρια α­νεύ­θυ­νων κυ­βερ­νή­σε­ων. Για τις υπερ­δυ­νά­μεις οι λα­οί και οι χώ­ρες του τρί­του κό­σμου πα­ρά­γουν πιο εύ­κο­λα ανεύ­θυ­νους η­γέ­τες α­πό ό­σο οι ί­διες. Η ι­στο­ρί­α α­πο­δει­κνύ­ει το α­ντί­θε­το.

Ό­πως θα πε­ρι­μέ­να­με λοι­πόν σύμ­φω­να με ό­λα τα πα­ρα­πά­νω δεν υ­πάρ­χει στη συμ­φω­νί­α κα­μί­α πα­ραί­νε­ση για πε­ρισ­σό­τε­ρο σε­βα­σμό στα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα, για πε­ριο­ρι­σμό της κα­τα­πί­ε­σης του ι­ρα­νι­κού λα­ού ή για πε­ριορι­σμό του ι­ρα­νι­κού ε­πε­κτα­τι­σμού. Σ’ αυ­τά τα θέ­μα­τα οι μου­λά­δες έ­χουν πλήρη κα­τα­νό­η­ση α­πό τους ι­μπε­ρια­λι­στές! Α­ντί­θε­τα, προ­βλέ­πε­ται ό­τι ε­φό­σον δια­σφα­λι­σθεί η πυ­ρη­νι­κή κα­τα­σκευα­στι­κή α­δυ­να­μί­α του Ι­ράν, οι ό­ποιες κυ­ρώσεις σε βά­ρος του θα αρ­θούν. 

Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, οι κυ­ρώ­σεις που έ­χουν ε­πι­βλη­θεί στο Ι­ράν α­πό ΗΠΑ και Ε­Ε στο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό το­μέ­α, στην ε­νέρ­γεια και τις με­τα­φο­ρές “θα αρ­θούν με την ε­φαρ­μο­γή α­πό το Ι­ράν της συμ­φω­νί­ας με­τά την πε­ρί αυ­τού ε­παλή­θευ­ση της IAEA (αρ­χές 2016). Η ί­δια δια­δι­κα­σί­α θα α­κο­λου­θη­θεί για την άρ­ση των κυ­ρώ­σε­ων του Ο­Η­Ε. Οι κυ­ρώ­σεις που α­φο­ρούν το πρό­γραμ­μα βαλ­λι­στι­κών πυ­ραύλων και την προ­μή­θεια ε­πι­θε­τι­κών οπλι­κών συ­στη­μά­των δια­τη­ρού­νται. Η απα­γό­ρευ­ση με­τα­φο­ράς ευαί­σθη­των υ­λι­κών που μπο­ρούν να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν στο ι­ρα­νι­κό βαλ­λι­στι­κό πρό­γραμ­μα πα­ρα­μέ­νει σε ι­σχύ για ο­κτώ χρό­νια, ε­κτός της πε­ρί­πτω­σης που το Συμ­βού­λιο Α­σφα­λεί­ας του Ο­Η­Ε θα δώ­σει συ­γκε­κρι­μέ­νη ά­δεια” (στο ί­διο), ε­νώ το ε­μπάρ­γκο του Ο­Η­Ε στα συμ­βα­τι­κά ό­πλα θα αρ­θεί το αρ­γό­τε­ρο σε 5 χρό­νια.

Δεν εί­ναι λοι­πόν κα­νέ­να α­ντι­φα­σι­στι­κό μέ­τω­πο που ε­πι­βάλ­λει τους ό­ρους του στον πε­ρι­φε­ρεια­κό τρα­μπού­κο. Εί­ναι η συ­νερ­γα­σί­α της σά­πιας μο­νο­πω­λια­κής Δύ­σης με τον υπ’ α­ριθ­μ. 1 ε­χθρό των λα­ών, ε­θνών και κρα­τών σε παγκό­σμιο ε­πί­πε­δο, που έ­χει ή­δη ξε­κι­νή­σει τη στρα­τιω­τι­κή του προ­έ­λα­ση σε ευ­ρω­πα­ϊ­κό έ­δα­φος - τη σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κή Ρω­σί­α - κά­τω α­πό την η­γε­μο­νί­α της τε­λευ­ταί­ας που έρ­χε­ται να ε­πι­βάλ­λει τους δι­κούς της τα­πει­νω­τι­κούς ό­ρους. 

Οι ό­ροι δη­λα­δή της συμ­φω­νί­ας εί­ναι έ­τσι φτιαγ­μέ­νοι ώ­στε και να ενι­σχύ­ουν πο­λι­τι­κά το δι­κτα­το­ρι­κό κα­θε­στώς και να το στέλ­νουν στον ά­ξο­να Ρω­σί­ας-Κί­νας. Την ί­δια στιγ­μή που οι ξέ­νες ε­πεν­δύ­σεις, δυ­τι­κές και α­να­τολι­κές, θα το­νώ­νουν την οι­κο­νο­μί­α της χώ­ρας και το κα­θε­στώς θα κα­λεί­ται επί­ση­μα α­πό τις υ­περ­δυ­νά­μεις να ε­πι­λύ­ει πε­ρι­φε­ρεια­κές διε­νέ­ξεις σαν μια “κα­θώς πρέ­πει” πε­ρι­φε­ρεια­κή δύ­να­μη, η α­ντί­θε­ση Τε­χε­ρά­νης-Δύ­σης θα με­γα­λώ­νει κα­θώς η ε­πί­ση­μη ρω­σι­κή και η κι­νέ­ζι­κη στά­ση θα εμ­φα­νί­ζο­νται διαλ­λα­κτικό­τερες α­πό τη δυ­τι­κή σε ζη­τή­μα­τα ό­πως ε­κεί­νο της άρ­σης του ο­πλι­κού ε­μπάργκο. Οι έ­λεγ­χοι α­πό την άλ­λη θα λει­τουρ­γούν ου­σια­στι­κά σαν έ­να πο­λι­τι­κό ερ­γα­λεί­ο τι­μω­ρί­ας-ε­πι­βρά­βευ­σης για την έ­ντα­ξη της χώ­ρας στο νε­ο­να­ζι­στικό ά­ξο­να. Δείγ­μα αυ­τής της πο­ρεί­ας α­πορ­ρό­φη­σης ή­ταν η ε­πί­σκε­ψη του ι­ρανού προ­έ­δρου Χα­σάν Ρου­χα­νί στη Ρω­σί­α - “ε­ξαι­ρε­τι­κά ση­μα­ντι­κή” ε­πί­σκε­ψη κατ’ ο­μο­λο­γί­α του ί­διου - λί­γο πριν την ο­ρι­στι­κο­ποί­η­ση της συμ­φω­νί­ας της 14/7, προκει­μέ­νου να πα­ρα­στεί στην κοι­νή σύ­νο­δο των BRICS, του Ορ­γα­νι­σμού Συ­νερ­γα­σί­ας της Σα­γκά­ης και της Ευ­ρα­σια­τι­κής Οι­κο­νο­μι­κής Έ­νω­σης, που εί­ναι ερ­γαλεί­α για την ε­πι­βο­λή της ρω­σι­κής σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στι­κής κυ­ριαρ­χί­ας στον πλα­νή­τη. Η άρ­ση των κυ­ρώ­σε­ων θα δώ­σει τη δυ­να­τό­τη­τα στην Τε­χε­ρά­νη να συμμε­τά­σχει σαν ι­σό­τι­μο μέ­λος σε τέ­τοιους ορ­γα­νι­σμούς. 

Ω­στό­σο, η α­πό­φα­ση γι’ αυ­τό θα κρι­θεί σε πρώ­το ε­πί­πε­δο α­πό την έκ­βαση του ε­σω­τε­ρι­κού α­γώ­να για ε­πι­κρά­τη­ση που διε­ξά­γουν οι ε­θνι­κι­στές, με εκπρό­σω­πο τον α­νώ­τα­το η­γέ­τη της χώ­ρας, Α­για­το­λάχ Α­λί Χα­με­νε­ΐ, και οι ρω­σόφι­λες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις των Ρου­χα­νί και Μου­σα­βί, οι ο­ποί­οι εμ­φα­νί­ζο­νται σαν “με­τριο­πα­θείς” ι­σλα­μι­στές για να ε­ξα­πα­τούν τη Δύ­ση. Οι α­να­λυ­τές ε­πιση­μαί­νουν ό­τι η συμ­φω­νί­α της Βιέν­νης δεν εί­χε την πλή­ρη στή­ρι­ξη του α­νώτα­του η­γέ­τη κα­θώς μια σει­ρά “κόκ­κι­νες γραμ­μές” που εί­χε θέ­σει (π.χ. ό­σον α­φορά τη διάρ­κεια των πε­ριο­ρι­σμών, το εύ­ρος των ε­πι­θε­ω­ρή­σε­ων κ.ά.) πα­ρα­βιά­στη­καν. Αυ­τό ί­σως να εί­ναι κι έ­να ση­μά­δι της φθί­νου­σας πο­λι­τι­κής ε­πιρ­ρο­ής του Κα­με­νέ­ι στο πο­λυ­πρό­σω­πο και σύν­θε­το σύ­στη­μα ε­ξου­σί­ας του Ι­ράν. Δεν ήταν ε­πί­σης τυ­χαί­ο το γε­γο­νός ό­τι οι πα­νη­γυρισμοί μέ­σα στη χώ­ρα που α­κολού­θη­σαν την υ­πο­γρα­φή συ­νο­δεύ­τη­καν α­πό το σύν­θη­μα για α­πε­λευ­θέ­ρω­ση του σε κατ’ οί­κο πε­ριο­ρι­σμό “με­τριο­πα­θή” η­γέ­τη Μου­σα­βί, που θυ­μό­μα­στε πως εί­χε προ­δώ­σει το με­γά­λο δη­μο­κρα­τι­κό α­ντι­μου­λά­δι­κο κί­νη­μα του 2009 υ­πε­ρα­σπί­ζοντας μά­λι­στα α­νοι­χτά την ε­νό­τη­τα με τους φρου­ρούς της ε­πα­νά­στα­σης, τα πιο λυσ­σα­σμέ­να σκυ­λιά του κα­θε­στώ­τος. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση η σύ­μπλευ­ση των χει­ρό­τε­ρων “σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κών” με τη ρω­σι­κή στρα­τη­γι­κή βρί­σκε­ται πο­λύ κο­ντά στην ε­φαρ­μο­γή της ό­πως έ­δει­ξε και η συ­νά­ντη­ση του αρχι­φα­σί­στα και ε­πεμβα­σί­α στρα­τη­γού Σο­λε­ϊ­μα­νί, ε­πι­κε­φα­λής της δύ­να­μης Κου­ντς που εί­ναι το εξω­τε­ρι­κό χέ­ρι των Φρου­ρών της ε­πα­νά­στα­σης, με τον Πού­τιν μέ­σα στον Ιού­λη.  Να ση­μειω­θεί ό­τι ο Ο­Η­Ε έ­χει α­πα­γο­ρεύ­σει τα­ξί­δια του Σου­λει­μα­νί στο ε­ξω­τερι­κό.

Ό­μως πέ­ρα α­πό τις ε­σω­τε­ρι­κές ε­ξε­λί­ξεις στο Ι­ράν, η συ­γκε­κρι­μέ­νη συμ­φω­νί­α α­να­μέ­νε­ται να αλ­λά­ξει και τους πε­ρι­φε­ρεια­κούς συ­σχε­τι­σμούς. 

Η δι­πλω­μα­τι­κή ι­σχύς της Τε­χε­ρά­νης α­να­βαθ­μί­ζε­ται, ά­ρα και η ε­πιθε­τι­κό­τη­τά της, πράγ­μα που ση­μαί­νει ε­νί­σχυ­ση των συμ­μά­χων της, ό­πως εί­ναι η Χεζ­μπο­λάχ, το πα­ρα­παί­ον κα­θε­στώς Ά­σα­ντ στη Συ­ρί­α και πά­νω απ’ ό­λα η σύμφω­να με ό­λες τις εν­δεί­ξεις ι­ρα­νό­δου­λη, κυ­βέρ­νη­ση του Ι­ράκ. Ό­σο αυ­τές οι δυνά­μεις θα ε­νι­σχύ­ο­νται τό­σο θα ι­σχυ­ρο­ποιεί­ται η Τε­χε­ρά­νη σαν “α­ντί­θε­τος πό­λος” στον πό­λε­μο κα­τά του ISIS. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, α­ντί­πα­λο δέ­ος στο Ι­ράν θε­ω­ρεί­ται σή­με­ρα η Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α, της ο­ποί­ας η νέ­α η­γε­σί­α υ­πό το βα­σιλιά Σαλ­μάν την έ­χει ο­δη­γή­σει σε προ­σέγ­γι­ση με το Κρεμ­λί­νο (βλ. συμ­φω­νί­α για ε­πεν­δύ­σεις 10 δις στη Ρω­σί­α, στρα­τιω­τι­κή συ­νερ­γα­σί­α κτλ). Η ι­ρα­νική α­ναβάθ­μι­ση έ­σπρω­ξε λοι­πόν τους Σα­ου­δά­ρα­βες να διευ­ρύ­νουν τα α­ντι-ι­ρα­νι­κά τους μέ­τω­πα τρο­πο­ποιώ­ντας τη στά­ση τους α­πέ­να­ντι στους σου­νί­τες ι­σλα­μο­φασί­στες. Έ­τσι, η πρώ­τη α­πά­ντη­σή τους στη συμ­φω­νί­α της Βιέν­νης ή­ταν η συ­νά­ντη­ση του βα­σι­λιά Σαλ­μάν και άλ­λων υ­ψηλών α­ξιω­μα­τού­χων της Σα­ου­δι­κής Αρα­βί­ας με την α­νώ­τα­τη η­γε­σί­α της Χα­μάς, της δο­λο­φο­νι­κής αυ­τής συμ­μο­ρί­ας ρω­σό­φι­λων ι­σλα­μο­φα­σι­στών, μια κί­νη­ση που σί­γου­ρα δε συμ­βάλ­λει στη δια­τήρη­ση των ως πρό­σφα­τα φι­λι­κών σχέ­σε­ων α­νά­με­σα στο Ριά­ντ και το Ισ­ρα­ήλ. Η ε­παφή έγινε με τη με­σο­λά­βη­ση του ρω­σό­φι­λου Κα­τάρ (βλ. ΝΥΤ, 17/7). Προ­η­γού­με­να, η Σα­ου­δι­κή Α­ρα­βί­α εί­χε συ­νά­ψει α­νά­λο­γη συμ­φω­νί­α με Τουρ­κί­α και Κα­τάρ για την ε­νί­σχυ­ση συ­γκε­κρι­μέ­νων δυ­νά­με­ων των α­νταρ­τών μέ­σα στη Συ­ρί­α, και συ­γκε­κρι­μέ­να των δυ­νά­με­ων του ρι­ζο­σπα­στι­κού Ι­σλάμ Α­ράρ ας-Σαμ, Γιά­ις αλ-Ι­σλάμ και Με­τώ­που αλ-Νούσ­ρα, δη­λα­δή της πά­ντα ρω­σό­δου­λης Αλ Κά­ι­ντα (βλ. El Pais, 27/7). Η συμ­φι­λί­ω­ση Δύ­σης-Ι­ράν προ­κά­λε­σε α­λυ­σι­δω­τές α­ντι­δρά­σεις και στη γει­τονι­κή Τουρ­κί­α, α­να­γκά­ζο­ντας την ι­σλα­μο-ε­θνι­κι­στι­κή η­γε­σί­α της, που είναι γε­νι­κά α­ντι-Ά­σα­ντ και α­ντι-Ι­ράκ, να μπει λί­γο βα­θύ­τε­ρα στην πα­γί­δα που ετοί­μα­σε η ρω­σι­κή υ­περ­δύ­να­μη σε συ­νερ­γα­σί­α με το φί­λο της Ο­μπά­μα για να ε­γκλω­βί­σει τις ε­χθρι­κές σ’ αυ­τήν δυ­νά­μεις, πα­γί­δα που α­κού­ει στο ό­νο­μα ISIS σαν δή­θεν πα­γκό­σμια α­πει­λή που υ­ποτί­θε­ται κά­νει α­να­γκαί­α μια ρω­σο-δυ­τι­κή συμ­μα­χί­α για την “κα­τα­πο­λέ­μη­σή” του. 

Σ’ αυ­τό συ­νέ­βα­λαν α­πο­φα­σι­στι­κά οι ί­διοι οι προ­βο­κά­το­ρες-δο­λο­φό­νοι του ISIS με την α­πρό­κλη­τη πο­λύ­νε­κρη ε­πί­θε­ση αυ­το­κτο­νί­ας τους στη συ­νο­ρια­κή τουρ­κι­κή πό­λη Σου­ρούτ­ς και την ε­πί­θε­ση σε συ­νο­ρια­κό φυ­λά­κιο της ε­παρ­χί­ας Κι­λίς, που ο­δή­γη­σαν την Ά­γκυ­ρα στην α­νά­λη­ψη στρα­τιω­τι­κής δρά­σης ε­ναντί­ον τους στη Συ­ρί­α (βλ. ΝΥΤ, 23/7) και την ταυ­τό­χρο­νη ά­δεια για χρή­ση της α­ε­ροπο­ρι­κής βά­σης του Ι­ντσιρ­λίκ α­πό τον α­με­ρι­κα­νι­κό στρα­τό για τη διε­ξα­γω­γή των ε­πι­χει­ρή­σε­ών του κα­τά του ISIS. Ποιο κί­νη­μα με μό­νο 30.000 ε­νό­πλους, ό­πως ο ISIS που θέ­λει να ε­λέγ­ξει με αυ­τούς δυο χώ­ρες (Συ­ρί­α, Ι­ράκ) θα ή­θε­λε να κά­νει ε­χθρό της μια πε­ρι­φε­ρεια­κή με­γά­λη δύ­να­μη σαν την Τουρ­κί­α; Το συμ­φέ­ρον αυ­τό το έ­χει η μό­νο η που­τι­νική Ρω­σί­α. Α­πό­δει­ξη ό­τι ά­νοι­ξε ταυ­τό­χρο­να και ξανά για την Ά­γκυ­ρα το μέ­τω­πο με τους σο­σιαλ­φα­σί­στες του α­νοι­χτά ρω­σό­φι­λου κουρ­δι­κού ΡΚΚ, κι αυ­τό με πρό­κλη­ση α­πό το ί­διο το ΡΚΚ που ε­πι­τέ­θη­κε με πα­γιδευ­μέ­νο ό­χη­μα στην ε­παρ­χί­α Ντι­γιαρ­μπα­κίρ σαν α­ντί­ποι­να για την α­να­πόδει­κτη και κα­τά τη γνώ­μη μας α­νύ­παρ­κτη συ­νερ­γα­σί­α της τουρ­κι­κής κυ­βέρ­νησης με τους τζι­χα­ντι­στές. Η Τουρ­κί­α α­πά­ντη­σε με βομ­βαρ­δι­σμούς των βά­σε­ων του ΡΚΚ μέ­σα στο ι­ρα­κι­νό Κουρ­δι­στάν, δυ­σχε­ραί­νο­ντας έ­τσι την ή­δη λε­πτή θέ­ση του δυ­τι­κό­φι­λου κούρ­δου η­γέ­τη του Ι­ράκ Μα­σού­ντ Μπαρ­ζα­νί. Η στιγ­μή εί­ναι ι­δα­νι­κή για την α­πο­στα­θε­ρο­ποί­η­ση και δι­πλω­μα­τι­κή α­πο­μό­νω­ση της Τουρ­κί­ας κα­θώς η πο­λι­τι­κή κρί­ση μαί­νε­ται στο ε­σω­τε­ρι­κό της χώ­ρας, με το αδυ­να­τι­σμέ­νο Α­ΚΡ να α­να­ζη­τά συμ­μά­χους για την κυ­βέρ­νη­ση, και τον φι­λο-Γκιου­λέν και ρω­σό­φι­λο η­γέ­τη Κι­λι­τζά­ρο­γλου του κε­μα­λι­κού στη βά­ση του CHP να κα­ρα­δο­κεί στη γω­νί­α πε­ρι­μέ­νο­ντας μί­α λά­θος κί­νη­ση. Το νό­η­μα της κουρ­δι­κής πρό­κλη­σης εί­ναι μια α­κό­μα προ­σπά­θεια να μπει σφή­να στις σχέ­σεις του τουρκι­κού ε­θνι­κι­σμού με τη Δύ­ση που, βλα­κω­δώς, θε­ω­ρεί το ΡΚΚ σύμ­μα­χο στον α­γώ­να κα­τά των κα­νί­βα­λων τζι­χα­ντι­στών του ISIS με την ο­λό­ψυ­χη συ­μπα­ρά­στα­ση των νέ­ων χί­τλερ.