Πρόκειται για το τέλος κάθε πραγματικού κύρους για εκείνον τον «οικουμενικό» οπορτουνισμό όλου του εύρους της ψευτοαριστεράς, ο οποίος ξεκινούσε από την “αριστερή” αλτουσερική - νεοτροτσκιστική τάση του ευρωρεβιζιονισμού («ευρωκομμουνισμού»), περνούσε στον κλασσικό κνίτικο σοσιαλφασιστικό ρεβιζιονισμό, αγκάλιαζε όλο τον τροτσκισμό και είχε για μπροστάρηδές του κάθε γκεβαρικό και «μ-λ» χοτζικό, πέρα από προθέσεις. Αυτός συνοψιζόταν σε μια και μόνη μίνιμουμ γραμμή, η οποία από εκεί και πέρα διανθιζόταν με χίλιες δυο μεταξύ τους μικροδιαφορές, οι οποίες όμως στο πολιτικό διά ταύτα δεν έπαιζαν κανέναν απολύτως ρόλο: «Κέντρο του παγκόσμιου εχθρού των λαών και των εργαζομένων είναι η αμερικάνικη υπερδύναμη και ο (νεο)φιλελεύθερος, ιδιωτικού τύπου καπιταλισμός της, κάτω λοιπόν οι ΗΠΑ και η δυτικοφιλελεύθερη επιρροή σε κάθε χώρα. Ασχέτως του αν θεωρούμε τη Σοβιετική Ένωση του Μπρέζνιεφ ή τη Ρωσία του Πούτιν και τα συνδεόμενα με αυτήν κινήματα και κόμματα κομμουνιστές, προοδευτικούς ή μη, σε κάθε περίπτωση, πιστεύουμε ότι παίζουν θετικό ρόλο στον αγώνα ενάντια στη Δύση, που στη φυσιογνωμία της συμπυκνώνει όλο τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Κάθε κίνημα που δεν έχει ως κύριο εχθρό τη Δύση είναι αντιδραστικό ή υποκινούμενο από αυτήν και δεν αξίζει καμίας υποστήριξης». Αυτό είναι το πιστεύω κάθε υποτιθέμενης αριστεράς.
Η γραμμή αυτή μέχρι το 1989-1991 μπορούσε να περνάει για αριστερή και να μπερδεύει καλοπροαίρετους ανθρώπους, αφού οι Αμερικάνοι ηγεμονιστές ιμπεριαλιστές συνέχιζαν πράγματι σε έναν βαθμό ως τότε την παλιά γραμμή τους των βρώμικων στρατιωτικών επεμβάσεων, κύρια στη Λατινική Αμερική και της στήριξης κλασικών ακροδεξιών αντικομμουνιστικών δικτατοριών και καθεστώτων (π.χ. Πινοσέτ - Χιλή, απαρτχάιντ - Νότια Αφρική, Νικαράγουα κλπ.).
Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι όλοι οι παραπάνω αντιδυτικοί καθεστωτικοί «επαναστάτες», που έχουν το θράσος να εμφανίζονται σαν κομμουνιστές ή έστω ριζοσπάστες αντιιμπεριαλιστές, συνέχισαν απτόητοι το μονόπλευρο δήθεν αντικαπιταλιστικό αγώνα τους μετά το 1991, παίρνοντας ως θέσφατο την κοινή ανάλυση Λευκού Οίκου και Κρεμλίνου περί «ημιθανούς» καπιταλιστικής Ρωσίας και αμερικάνικης υπερηγεμονίας στον πλανήτη.
Εάν τη δεκαετία του ‘80 η γραμμή αυτή ήταν οπορτουνισμός, μετά το 1991 έγινε καθαρή αντεπανάσταση και οδήγησε όλον αυτό το συρφετό - σε επίπεδο ηγεσίας, που συμπαρέσυρε και μεγάλο μέρος της βάσης - σε συμμαχία με κάθε είδους «αντιδυτικό» τέρας, ναζιστή και φονιά (από τους Σέρβους και Σερβοβόσνιους τσέτνικ μέχρι τον ισοπεδωτή πόλεων και βομβαρδιστή νοσοκομείων Άσαντ), ο οποίος πάντα - και όχι τυχαία - είτε καλυπτόταν είτε καθοδηγούνταν απευθείας από τη Ρωσία των Γέλτσιν - Πούτιν. Εννοείται βέβαια ότι οι εισβολές και το ποδοπάτημα της εθνικής ανεξαρτησίας γειτονικών της Ρωσίας κρατών (Μολδαβία, Αζερμπαϊτζάν μέσω Αρμενίας, Γεωργίας, Ουκρανίας), καθώς και της μαρτυρικής Τσετσενίας, που θέλησε να βγει από τη Ρωσική Ομοσπονδία και ισοπεδώθηκε, είχε πάντα την κατανόηση και την «αντιδυτική» υποστήριξη κάθε «συνεπούς» κνίτη, τροτσκιστή και «μ-λ» οπορτουνιστή. Το γεγονός ότι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάθε ναζιστής, φασίστας και κλασσικός ακροδεξιός του πλανήτη είχε γίνει πλέον φιλοπουτινικός και ότι επίσης (εδώ χωρίς εξαιρέσεις) ήταν ξεκάθαρα αντιευρωπαίος και αντιδυτικός (με την έννοια της άρνησης του δυτικού αστικοδημοκρατικού και ακόμη περισσότερου μαρξιστικού διαφωτισμού), ούτε σχολιάστηκε, ούτε εξηγήθηκε ποτέ στις άνευρες εφημεριδούλες του «χώρου», ούτε φυσικά ενόχλησε ποτέ τα στελέχη και τους «αναλυτές» των ρεβιζιονιστών και των σοσιαλφασιστών στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό.
Αυτή η γραμμή του μονόμπαντου αντιδυτικού «αντιιμπεριαλισμού» και «αντικαπιταλισμού», η οποία μέσα στο ελληνικό μ-λ κίνημα ήταν σημαία των οπορτουνιστών του ΚΚΕ (μ-λ) και της Κίνησης για την Ανασυγκρότηση του Μ-Λ Κινήματος (Ιορδανίδης) ήταν εκείνη στην οποία υποτάχθηκε οριστικά στα 1985 η ηγεσία του ΕΚΚΕ-ΜΛΚΚΕ (οι μετέπειτα Διαρρήκτες του σημερινού «ΜΛΚΚΕ»). Αυτό εκφράστηκε πολιτικά στην Ελλάδα με την υποταγή της στη φιλορώσικη Νέα Δεξιά των Αντρέα Παπαντρέου - ψευτοΚΚΕ και στη μονόπλευρη αντιαμερικάνικη και «αντιδεξιά» γραμμή και ήταν ουσιαστικά η θρυαλλίδα για τη σύγκρουση των μετέπειτα στελεχών και μελών της ΟΑΚΚΕ με τον «μ-λ» οπορτουνισμό και την ίδρυση της οργάνωσης το 1985.
Τα αποκαλυπτήρια του Σότσι
Τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με τις τελευταίες εξελίξεις στη Συρία και ευρύτερα στη Μέση Ανατολή; Απλούστατα, αυτό που επί 30 και πλέον χρόνια ήταν κρυμμένο ή εμφανιζόταν περίπου ως εξαίρεση, αλλά δεν επιτρεπόταν ποτέ να θεωρηθεί ως κανόνας, είναι πλέον ξεδιπλωμένο μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας. Η τελευταία παρακολούθησε παθητικά, αν και με κάποια έκπληξη (μιας και δεν υπάρχουν ακόμη μαζικές πολιτικές δυνάμεις της προόδου και των εργαζομένων για να τη διαφωτίσουν) πριν λίγες ημέρες τον Αδόλφο Πούτιν να γίνεται ο ανοικτός και καθόλου πια κρυμμένος επικυρίαρχος ιμπεριαλιστής διαιτητής στη Μέση Ανατολή, παίρνοντας την πάσα που του έδωσε ο εγκατεστημένος από τον ίδιο αχυράνθρωπός του στον Λευκό Οίκο, Τραμπ.
Η παγκόσμια κοινή γνώμη είδε τον Πούτιν επί της ουσίας να κομπάζει, υποδεχόμενος τον Ερντογάν στο Σότσι, κλείνοντας μαζί του, μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις, συμφωνία για το μοίρασμα του ελέγχου της βόρειας μεθοριακής ζώνης της Συρίας με την Τουρκία. Ο Πούτιν μιλούσε και διαπραγματευόταν εκεί ως εκπρόσωπος τόσο του εντελώς ταγματασφαλίτη της Ρωσίας - πλέον - Άσαντ, όσο και των Κούρδων σοσιαλφασιστών του PKK-YPG-SDF (παλιού δημιουργήματος της μπρεζνιεφικής Ρωσίας για το χτύπημα της δυτικόφιλης τότε Τουρκίας τη δεκαετία του ‘80). Οι δύο αυτοί λακέδες της Μόσχας, σύμμαχοί στο κατασφάξιμο του πατριωτικού και ηρωικού συριακού αντάρτικου, με εμβληματικό έγκλημά τους την ισοπέδωση του Χαλεπιού (το PKK έκοψε τις διόδους ανεφοδιασμού των Σύρων αντικαθεστωτικών ανταρτών), έδωσαν στο αφεντικό - «νταβατζή» τους πλήρη ελευθερία να διαπραγματεύεται γι’ αυτούς για έδαφος της Συρίας, δηλαδή της χώρας τους, με τον ηγέτη μιας ξένης, γειτονικής χώρας.
Ο Πούτιν εμφανίστηκε μπροστά στον τριτοκοσμικό ανεξαρτησιακό (όσο μπορεί να είναι τέτοιος ένας σύγχρονος αστός και όσο του επιτρέπεται από τις υπερδυνάμεις) τοπικό ηγεμονιστή Ερντογάν ως άνθρωπος που μπορεί μεν να μην έχει σταθερές αρχές και σταθερούς συμμάχους, αλλά που όταν διαπραγματεύεται με κάποιον έχει κάποια συνέπεια και κάποιο «λόγο» τον οποίο δεν ποδοπατά, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ που, αν και μέσω Τραμπ έδωσαν επί της ουσία πράσινο φως στην τουρκική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, στη συνέχεια ετοίμασαν κυρώσεις και γενικά φτιάχνουν κλίμα για ξωπέταγμα της Άγκυρας από το NATO, αν όχι τυπικά, τουλάχιστον ουσιαστικά. Έτσι ο Ερντογάν βλέπει μια Ρωσία που, αν και είναι σύμμαχος των πιο άσπονδων εχθρών του, του κουίσλιγκ Άσαντ και του PKK, είναι έτοιμη να κουβεντιάσει μαζί του, να «καταλάβει» τους προβληματισμούς του για το κουρδικό και να του δώσει κάτι στη μοιρασιά, βασικά την ασφάλεια που η Τουρκία αποζητάει για τα σύνορά της έναντι των Κούρδων σοσιαλφασιστών αποσχιστών. Αυτό την ίδια ώρα που η εντελώς χωρίς αρχές μονοπωλιακή Δύση ποδοπάτησε τον πατριωτικό αντιασαντικό Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA) και επέλεξε να στηρίξει ως «αντιτζιχαντιστική» - αντιISIS δύναμη από το 2014 τους Κούρδους αποσχιστές, εθνικιστές και σοσιαλφασίστες του συριακού παρακλαδιού του PKK, μαχαιρώνοντας την Τουρκία στο μαλακό της υπογάστριο και εξοργίζοντας - δίκαια ως προς αυτό - τον Ερντογάν, που έμεινε μόνος στον πλανήτη και απομονωμένος να στηρίζει ό,τι απέμεινε από τη συριακή πατριωτική αντιιμπεριαλιστική αντιπολίτευση.
Σαουδική Αραβία, Εμιράτα και το παιχνίδι με το Ιράν
Ο Πούτιν, στο επίπεδο της τακτικής σκούπα - φαράσι («βάζω τη Δύση να χτυπήσει τον τριτοκοσμικό ηγέτη, δηλαδή της αναθέτω το ρόλο της σκούπας, και στη συνέχεια μαζεύω εγώ ως φαράσι τον ίδιο ή έστω το καθεστώς και τους ανθρώπους - κλειδιά του»), εφάρμοσε μια παραπλήσια τακτική με εκείνη που χρησιμοποίησε απέναντι στον δικτάτορα του παλατιού της Σαουδικής Αραβίας, πρίγκιπα Μοχάμαντ Μπιν Σαλμάν, ο οποίος σκότωσε με άθλιο και πρωτοφανή για τη σύγχρονη εποχή τρόπο τον Σαουδάραβα φιλοερντογανικό αρθρογράφο της Washington Post Κασόγκι μέσα στο σαουδαραβικό προξενείο στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο Ρώσος φύρερ εμφανίστηκε ως ο μόνος φίλος του Σαλμάν, λέγοντας ότι πιστεύει τον πρίγκιπα όταν ο τελευταίος λέει ότι δεν είχε ιδέα για τη δολοφονία Κασόγκι και είναι αθώος (πράγμα που από όλα τα στοιχεία έμοιαζε απίθανο). Ουσιαστικά ο Πούτιν ειδοποιούσε τον Σαλμάν ότι, εάν γινόταν φίλος της Ρωσίας, δεν θα δεχόταν ποτέ ενοχλητικές παραινέσεις από τη Μόσχα για τα όποια δικτατορικά και τραμπούκικα βίτσια του.
Έτσι, με τη βοήθεια της μυωπικής Δύσης, που αντί να χτυπήσει προσωπικά τις τραμπούκικες εκδηλώσεις του Σαλμάν φρόντισε να ψυχράνει συνολικά τις σχέσεις της με τη δυτικόφιλη - και γενικά ειρηνόφιλη μέχρι την επέμβαση στην Υεμένη το 2015 - Σαουδική Αραβία, ο Πούτιν μπορεί πλέον να εμφανίζεται στα μάτια του Ριάντ ως ο μόνος ίσως άνθρωπος που μπορεί να παράσχει ασφάλεια στην πετρελαϊκή παραγωγή στην οποία στηρίζεται το βασίλειο από τους τραμπουκισμούς του Ιράν. Γιατί αυτή τη στιγμή η Σ. Αραβία δεν ψάχνει αμερικανικούς πυραύλους (που της προσφέρει ο Τραμπ) για να φυλάνε τον εναέριο της χώρο αν η Τεχεράνη αρχίσει να της βομβαρδίζει τα πετρέλαια, αλλά κάποιον που να μπορεί να μιλά στους Ιρανούς μουλάδες ως φίλος και προστάτης και να εξασφαλίζει τη συνεργασία τους και την ειρήνη - σταθερότητα στον Κόλπο. Αυτός δεν μπορεί να είναι ο προβοκάτορας Τραμπ, ούτε οι από θέση αρχής αντιιρανοί Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί του Κογκρέσου.
Το εσωτερικά φασιστικό και εξωτερικά περιφερειακά ηγεμονιστικό Ιράν, το οποίο ήδη από τη δεκαετία του ‘90 γλυκοκοιτάζει έναν άξονα με τη Ρωσία και την Κίνα, πάντα διατηρούσε τη σχετική ανεξαρτησία του, ωστόσο πια έχει σπρωχτεί πολύ βαθύτερα στις δαγκάνες της Μόσχας μετά την προβοκατόρικη αποχώρηση του Τραμπ από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης και τις νέες αμερικανικές κυρώσεις, που σκότωσαν την λιγότερο επεκτατική και πιο υφεσιακή προς τη Δύση γραμμή Ρουχανί, χτυπώντας την οικονομία του.
Ήδη ο ανοικτά ρωσόφιλος Ραϊσί, που προσπάθησε να διεκδικήσει την προεδρία της χώρας το 2017, αλλά ραπίστηκε από τον ανώτατο ηγέτη Χαμενεΐ, κέρδισε την α’ αντιπροεδρία της 88μελους Συνέλευσης των Ειδικών, που είναι επιφορτισμένη, όταν πεθάνει ή παραιτηθεί ο Χαμενεΐ, να εκλέξει τον νέο ανώτατο πολιτειακό και θρησκευτικό ηγέτη του ισλαμοφασιστικού καθεστώτος, ενώ ο ίδιος έχει ήδη αναλάβει επικεφαλής του δικαστικού συστήματος της χώρας. Ανώτατος ηγέτης στο Ιράν σημαίνει σε τελική ανάλυση σχεδόν απόλυτος δικτάτορας και παντοδύναμος διαιτητής πασών των τάσεων και φραξιών.
Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, ο Πούτιν επισκέφτηκε για πρώτη φορά από το 2007 το Ριάντ και υπέγραψε σειρά συμφωνιών με τους Σαουδάραβες στους τομείς του πετρελαίου και του αερίου, προσπαθώντας να δέσει τα συμφέροντα των σαουδαραβικών ενεργειακών κρατικών μονοπωλίων με εκείνα των ρωσικών.
Λίγο αργότερα, επίσης για πρώτη φορά μετά το 2007, ο Πούτιν βρέθηκε στο Αμπού Ντάμπι, εμιράτο - πρωτεύουσα των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, όπου υπέγραψε επίσης συμφωνίες εμπορικού χαρακτήρα και στρατιωτικής συνεργασίας, ενώ εμβάθυνε τη συμμαχία με τα ΗΑΕ για τη στήριξη του «κοσμικού αντιισλαμιστή» πραξικοπηματία στρατηγού Χάφταρ της Λιβύης. Η τυφλωμάρα των ηγεσιών του Κόλπου, που συνεχίζουν να θεωρούν τη Μουσουλμανική Αδελφότητα ως τον κύριο εχθρό τους στο τόξο της βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής (λόγω και των γενικά καλών σχέσεων του Ερντογάν και της φιλικής προς αυτόν Αδελφότητας με το Ιράν, αλλά και του φόβου για αντικαθεστωτικές εξεγέρσεις κατά των μοναρχιών τους) τις οδηγεί καρφί στην αγκαλιά του επίσης «κοσμικού αντιισλαμιστή» και αντι-Αδελφότητα Πούτιν, ο οποίος ελέγχει ήδη σε μεγάλο βαθμό τη ρωσόφιλη «αντιισλαμιστική» διχτατορία Σίσι στην Αίγυπτο. Ο Χάφταρ είναι απλώς ο Λίβυος Σίσι.
Η ενεργειακή ασφυξία και ο παγκόσμιος πόλεμος
Αν κανείς συνδυάσει τα παραπάνω με τη γενικά υφεσιακή έναντι της Ρωσίας γραμμή της Αλγερίας, την εντελώς φιλορώσικη και φιλοϊρανική - σιιτοφασιστική γραμμή που επικρατεί στις πολιτικές διεργασίες εντός Ιράκ (κοινό κέντρο πληροφοριών Άσαντ - Ιράκ - Ιράν - Ρωσίας ήδη εδώ και τρία χρόνια σε ιρακινό έδαφος, κυβέρνηση με κύριες πολιτικές δυνάμεις τους σιιτοφασίστες ρωσόφιλους του Σαντρ και το ρωσόδουλο ψευτοΚΚ Ιράκ), την λόγω της εγκατάλειψης από τον Ομπάμα φιλορώσικη στροφή των Μπαρζανί του Ιρακινού Κουρδιστάν μετά την αποτυχία τους στο δημοψήφισμα ανεξαρτησίας του 2017 και στο ζήτημα του Κιρκούκ, την πολιτική αναταραχή στο Λίβανο που έτσι κι αλλιώς ενισχύει την ιρανόδουλη αντισημιτική Χεζμπολάχ, το έτσι κι αλλιώς κατάλληλα στραμμένο προς Ρωσία και Ιράν μέσα από τις προβοκάτσιες Τραμπ Κατάρ (εξετάζει την αγορά S-400) και την κυριαρχία των ιρανόφιλων Χούθι στην Υεμένη, μπορεί κανείς να δει ανάγλυφα πού οδήγησε τον εγγύς μουσουλμανικό Τρίτο Κόσμο η εγκληματική πολιτική του υπερυφεσιακού, ρωσόφιλου Ομπάμα και ακόμη περισσότερο η συνειδητά προβοκατόρικη, ρωσόδουλη προεδρία Τραμπ στις ΗΠΑ.
Σε όλο το αραβικό τόξο από την Αλγερία ως το Ιράκ, καθώς και στις μη αραβικές αλλά ισχυρές στον ισλαμικό κόσμο Τουρκία και Ιράν, βρίσκονται στην εξουσία άνθρωποι που θεωρούν τον Πούτιν το λιγότερο θετική δύναμη, μεσολαβητή και εγγυητή κάθε μοιρασιάς πολιτικής και οικονομικής επιρροής ή ακόμη χειρότερα υπάλληλοι και βαστάζοι της Μόσχας. Κανείς δεν εγκαλεί τον Πούτιν που μιλάει, διαπραγματεύεται και μηχανορραφεί με όλους εναντίον όλων. Αρκεί που αυτός έχει μια μικρή εκδούλευση να πουλήσει στον καθένα τους. Αυτός είναι ο θρίαμβος του προβοκάτορα, που ξέρει να κάνει πως «σέβεται» τις ιδιαιτερότητες του καθένα, να μην εγκαλεί κανέναν για τον εσωτερικό αυταρχισμό ή και φασισμό του (και πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού είναι ο ίδιος αρχιφασίστας και αρχιβασανιστής) και να μην «κουράζει» με δυτικού τύπου εκκλήσεις για ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες (οι οποίες, σε πολλές περιπτώσεις, είναι πράγματι υποκριτικές από πλευράς των δυτικών μονοπωλιστών, ωστόσο ο τελευταίος που έχει το δικαίωμα να τις επικρίνει ως τέτοιες είναι ο αρχιδολοφόνος επικεφαλής του Κρεμλίνου).
Αυτό πρακτικά σημαίνει δυνατότητα αποκοπής της μυωπικής και εντελώς νανοειδούς διπλωματικά Ευρώπης από τα πετρέλαια του Κόλπου τη στιγμή που αυτό θα είναι απαραίτητο για να τη σφίξει θανάσιμα η τανάλια του ενεργειακού και τελικά πολεμικού εκβιασμού του Πούτιν. Εάν, δε, ο Τραμπ εξασφαλίσει και δεύτερη τετραετία στον Λευκό Οίκο, αποχαλινωμένος πια και έχοντας στήσει τους απαραίτητους μηχανισμούς, χωρίς μάλιστα το άγχος για το Κρεμλίνο της επανεκλογής του, τα ρολόγια θα αρχίσουν να μετρούν αντίστροφα για να μετατραπούν τα τεράστια κέρδη του σοσιαλιμπεριαλισμού στην περίοδο της ειρήνης σε άμεσα, υλικά κέρδη στο πεδίο του ανοιχτού πολέμου.
Βαλκάνια - Αφρική - Λατινική Αμερική
Στα παραπάνω, μπορεί κανείς να προσθέσει, για μια συνολική εικόνα της προώθησης των θέσεων του σοσιαλιμπεριαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα, και τις εξής εξελίξεις:
-την ισχυρή πιθανότητα φιλορωσικής πολιτικής στροφής σε Αλβανία και Βόρεια Μακεδονία, μετά το πούλημα Μακρόν (ο οποίος αποφάσισε πρόσφατα ισχυρή προσέγγιση της Γαλλίας και της ΕΕ με τη Μόσχα για να την αποθαρρύνει να ενωθεί στρατηγικά με την Κίνα!!!) στην προοπτική ένταξής τους στην ΕΕ,
-την υπογραφή συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου μεταξύ της σοβινοφασιστικής Σερβίας και της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης (της «ΕΟΚ» του ρωσοκινέζικου άξονα),
-την πολιτική αναταραχή στη Λατινική Αμερική (όχι τυχαία σε χώρες με μη σοσιαλφασιστικές, μη ρωσόδουλες κυβερνήσεις, όπως το Περού, ο Ισημερινός, η Χιλή και η Αργεντινή), σε συνδυασμό με τους πραξικοπηματισμούς του ρωσόφιλου Μοράλες στη Βολιβία και τη διατήρηση του Μαδούρο στην εξουσία στη Βενεζουέλα. Εκεί, όπως φαίνεται τελικά, ο τραμπικός Γκουαϊδό ήταν μια φάρσα - προβοκάτσια προκειμένου ο σοσιαλφασίστας, τσαβικός δικτάτορας να παρουσιάσει τον εαυτό του ως «νέο Αλιέντε», δηλαδή ως τάχα θύμα απόπειρας αμερικανοκίνητου πραξικοπήματος και να ενισχύσει τη θέση του, αλλά και να υποταχτεί περαιτέρω στη Ρωσία,
-την Σύνοδο Κορυφής Ρωσίας - Αφρικανικής Ένωσης, πριν λίγες ημέρες, κατά την οποία ο Πούτιν κάλεσε στο Σότσι τους ηγέτες δεκάδων εκ των 55 χωρών της Αφρικής και εμφάνισε τον εαυτό του ως το αντίβαρο στις παλιές αποικιοκρατικές δυνάμεις και στην επιρροή τους στη Μαύρη Ήπειρο,
-την έντονη επιρροή των αντικειμενικά προβοκατόρικων λοκαλιστικών πολιτικών δυνάμεων στο δημοκρατικό κίνημα του Χονγκ Κονγκ, που κινδυνεύουν να ρίξουν τη μικρή, μισοανεξάρτητη και ακόμη μισοδημοκρατική επαρχία της Κίνας μια ώρα αρχύτερα στα φασιστικά νύχια του Πεκίνου, συκοφαντώντας το κίνημα ως εθνορατσιστικά αντικινεζικό, «δυτικοκίνητο» και αποσχιστικό.
Την ώρα μάλιστα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Ρωσία έδωσε στον λακέ της στην ηγεσία των ΗΠΑ άλλη μια «πέτσινη», υπολογισμένη νίκη, με την εκτέλεση του αρχηγού του Ισλαμικού Κράτους, Αλ Μπαγκντάντι, παρουσιάζοντάς τον έτσι ως ιδιοφυία που, την ίδια ώρα που αποχωρεί από τη Συρία για να σώσει τις ζωές Αμερικανών στρατιωτών, δίνει και ένα σκληρό χτύπημα στην τρομοκρατία, και μάλιστα στο κέντρο της.
Ο μοιραίος προβοκάτορας κερδίζει έτσι μερικούς πόντους και εν όψει αμερικανικών προεδρικών εκλογών του ‘20, αλλά και «βουλώνει τα στόματα» Δημοκρατικών, αλλά και Ρεπουμπλικανών, που είναι έξαλλοι με τις τακτικές του στη Μέση Ανατολή, όχι τόσο επειδή πούλησε αυτούς καθαυτούς τους Κούρδους του PKK, αλλά επειδή πλέον κανείς δεν θα εμπιστεύεται τις ΗΠΑ ως συνεργάτη και εταίρο, όταν ξέρει ότι αυτές πιθανότατα θα τον πουλήσουν και θα τον παρατήσουν στα κρύα του λουτρού μέσα σε μια νύχτα.
Όλα αυτά τα γεγονότα φυσικά για τους απερίγραπτους υποκριτές του σοσιαλφασιστικού και του μικροαστικού δεξιού ρεβιζιονισμού δεν αλλάζουν βασικά τίποτε, ούτε χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης. Η εγκατάλειψη των «μεγαλειωδών αγωνιστών», μπασιμπουζούκων κάθε ιμπεριαλισμού, σοβινοφασιστών PKKδων είναι έτσι απλώς «δείγμα της κυνικότητας του αμερικάνικου υπεριμπεριαλισμού». Για την συμμαχία των PKKδων όμως με αυτόν τον ιμπεριαλισμό οι κύριοι οπορτουνιστές μας, που καμώνονται τους αντιιμπεριαλιστές, δεν δίνουν καμιά εξήγηση, ούτε ενοχλούνται πραγματικά. Αλλά και η επίθεση του Ερντογάν, επειδή έγινε με τη μισοέγκριση του Τραμπ, είναι κι αυτή στο βάθος «αμερικανοκίνητη», άρα δυτική. Ο Πούτιν και ο τελικά ορχηστρικός, καίριος ιμπεριαλιστικός ρόλος του στο τουρλουμπούκι και στη μοιρασιά εμφανίζεται το πολύ ως ουδέτερος, αν όχι θετικός. Η επιβίωση του Άσαντ, καθαρά λόγω της χιτλερικής απανθρωπιάς των ρώσικων αφεντικών του και της αθλιότητας της Δύσης, που αρνήθηκε τα όπλα στη συριακή αντίσταση, γιορτάζεται από τους οπορτουνιστές ως αντιιμπεριαλιστική «νίκη», οι εξελίξεις στο Ιράκ, όπου σιιτοφασίστες και κνίτες κυβερνούν αντάμα αποσιωπούνται, η Σερβία παραμένει «λόγω αντιδυτικού DNA» σύμμαχος, τα πραξικοπήματα των υπεραντιδραστικών Μαδούρο και Μοράλες σε Βενεζουέλα και Βολιβία αποτελούν «μεγαλειώδεις» ήττες του «νεοφιλελευθερισμού» και των Αμερικάνων στη Λατινική Αμερική.
Τα μέτωπα του σοσιαλιμπεριαλισμού και τα μέτωπα των λαών
Ο Πούτιν ξέρει να κάνει τα πιο πλατιά και τα πιο ετερόκλιτα μέτωπα για να πετυχαίνει τους άνομους σκοπούς του ρωσοκινέζικου Άξονα για την αναδιανομή όχι απλά σφαιρών επιρροής, αλλά σύντομα και του ίδιου του πλανήτη, ακόμη και μονοπωλιακών καπιταλιστικών χωρών όπως οι δυτικοευρωπαϊκές και η Ιαπωνία. Στα μέτωπα αυτά, οι σοσιαλφασίστες κνίτες υπάλληλοί του και οι μικροαστοί, ψευτοεπαναστάτες κολαούζοι τους τρέχουν από πίσω σαν λυσσασμένα και πεινασμένα σκυλιά αντίστοιχα. Ο ρόλος των νέων αντιφασιστικών-δημοκρατικών, πατριωτικών αντιιμπεριαλιστικών, προοδευτικών μετώπων θα είναι να χρησιμοποιήσουν τα μαθήματα που δίνει ο ρώσικος (και ο κινέζικος) σοσιαλιμπεριαλισμός, ο τόσο μαστόρικα ειδικευμένος στην αρνητική χρήση των διδαγμάτων του μαρξισμού αλλά και στην αντιστροφή του απελευθερωτικού - επαναστατικού πνεύματός του, προκειμένου να κινηθούν με εξίσου πλατύ πνεύμα ενάντια στους εχθρούς τους και τελικά, χρησιμοποιώντας τη νομοτέλεια της ιστορίας, που ποτέ δεν θα επιτρέψει κυριαρχία ενός ναζιστικού υπερμονοπώλιου στον πλανήτη, να τους συντρίψουν.
Ο ρόλος που αναλογεί στην ΟΑΚΚΕ μοιάζει μικρός, ωστόσο ο ρόλος που αναλογεί στη γραμμή και στην αντίληψη που η ίδια έχει χαράξει εδώ και δεκαετίες θα καταστεί αντικειμενικά καίριος, όχι μονάχα για τούτη δω τη μικρή γωνιά του πλανήτη, αλλά και ευρύτερα. Κι αυτό γιατί θα απαντά και θα λύνει τα αινίγματα για τα οποία οι αντεπαναστάτες προδότες που ντύθηκαν τα ρούχα του κομμουνισμού και της επανάστασης τα τελευταία 60 χρόνια δεν έχουν να πουν λέξη.