Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η μεγάλη ήττα της ΕΕ στο ζήτημα των εμβολίων, δηλαδή η σκανδαλώδης καθυστέρηση της μεγαλύτερης οικονομικής δύναμης του κόσμου στο να νικήσει την πανδημία σε σχέση ειδικά με το Ενωμένο Βασίλειο και λιγότερο με τις ΗΠΑ είναι μια ευκαιρία για να αποκαλυφθεί ότι κάτι πολύ σάπιο υπάρχει μέσα της, ειδικά στην ηγεσία της. Αυτό το κάτι είναι η βαθιά της πολιτική διάβρωση από τον κύριο εξωτερικό εχθρό της που είναι η ρώσικη υπερδύναμη. Αυτός ο εσωτερικός εχθρός εμφανίζεται στην περίπτωση του εμβολιασμού με τους συγκεκριμένους υπεύθυνούς του, τόσο τους τυπικούς όσο και τους άτυπους αλλά ουσιαστικούς. Αυτός ο εχθρός έχει μια ιδιότητα που τον κάνει πολύ δύσκολο να αποκαλυφθεί και είναι η ασύλληπτη ευλυγισία του. Μόλις φαίνεται ότι το σχέδιό του βρίσκει αντιστάσεις ξέρει να υποχωρεί και να ανασυντάσσεται.

Στο προηγούμενο φύλλο της Νέας Ανατολής (φ. 552) είχαμε γράψει ένα σημείωμα (https://www.oakke.gr/global/item/1258-) για τον πόλεμο που μόλις πριν λίγες μέρες είχε ξεσπάσει στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Σε αυτό δεν είχαμε πάρει θέση για το αν αυτός ο πόλεμος ήταν δίκαιος από κάποια από τις δύο πλευρές, ή αν ήταν άδικος και από τις δύο, και είχαμε επιφυλαχθεί να το κάνουμε στη συνέχεια όταν θα είχαμε περισσότερα στοιχεία μέσα από την ίδια την εξέλιξή του. Είχαμε πει δηλαδή ότι ο χαρακτήρας ενός πολέμου δεν κρίνεται από τα μερικά και τοπικά στοιχεία του, αλλά από τις διεθνείς σκοπεύσεις και τις επιπτώσεις του. Ξέραμε σε ότι αφορούσε την περιορισμένη τοπική διάσταση του ότι το δίκιο ήταν με το μέρος του Αζερμπαϊτζάν, αφού δικά του εδάφη είχε καταλάβει με άδικο πόλεμο η Αρμενία από τα 1994 με ρώσικη υποστήριξη και αυτό το δίκιο πάντα σαν ΟΑΚΚΕ το υποστηρίζαμε. Παρόλα αυτά ο πόλεμος του Αζερμπαϊτζάν, και βέβαια ακόμα περισσότερο της Αρμενίας, αυτή τη φορά δεν ήταν δίκαιος. Και η αιτία γι αυτό βρίσκεται στον ευρύτερο χαρακτήρα του.

Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα των αμερικάνικων εκλογών διαψεύδουν τα αρχικά προγνωστικά που έδειχναν άνετη νίκη στον Μπάιντεν καθώς παίζεται όσο ποτέ πριν στην κόψη του ξυραφιού η αποτροπή μιας δεύτερης θητείας Τραμπ, δηλαδή μιας δεύτερης προεδρίας Πούτιν στον Λευκό Οίκο. Στην πραγματικότητα κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι μια εκλογική μάχη που θα κρίνει πολύ περισσότερο και από όσο αυτή του Ρούσβελτ το 1936 το ζήτημα του χρόνου αλλά και των προϋποθέσεων για την έκρηξη ενός νέου παγκόσμιου πολέμου με πρωτοβουλία του νεοχιτλερικού Άξονα Ρωσίας-Κίνας. Έτσι εξηγείται γιατί ο εκπρόσωπος αυτού του Άξονα στην προεδρία των ΗΠΑ κάνει πρωτοφανείς στην εκλογική ιστορία των ΗΠΑ πραξικοπηματικές κινήσεις αρνούμενος να αναγνωρίσει την εκλογική διαδικασία και στέλνοντας ένοπλους τραμπούκους έξω από τα εκλογικά τμήματα για να απειλήσει ακόμα και με εμφύλιο τη χώρα αν είναι αρνητικό γι αυτόν το αποτέλεσμα των εκλογών.

Σύντομα θα έχουμε πιο πολλά στοιχεία τόσο για το ποια από τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές ξεκίνησε αυτή την νέα σύγκρουση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, και κυρίως ποια η ποιες τρίτες δυνάμεις ευνοούνται από αυτήν. Γιατί με τους δοσμένους συσχετισμούς δύναμης δεν μας φαίνεται πολύ πιθανό να μπορούν ούτε η Αρμενία, ούτε το Αζερμπαϊτζάν να κερδίσουν σημαντικές στρατιωτικές και πολιτικές θέσεις σε αυτό το λίγο πολύ παγιωμένο θέατρο συγκρούσεων.

Μπορεί η μονοπωλιακή Δύση να συνεργάζεται πολιτικά και κυρίως οικονομικά με τους χειρότερους τραμπούκους και βασανιστές του πλανήτη, που δεν είναι άλλοι από τους ανερχόμενους νέους χίτλερ του άξονα Μόσχας-Πεκίνου, και να κάνει τα στραβά μάτια σε πολλά από τα εγκλήματά τους, όμως η συσσωρευμένη πείρα της αυτοκαταστροφικής αυτής στάσης έχει διαμορφώσει στην κοινή γνώμη και σε μια μερίδα των πιο εκτεθειμένων σε αυτούς δυτικών μονοπωλιστών, τη συνείδηση ότι υπάρχουν όρια σ’ αυτή τη στάση. Αυτό φάνηκε μεταξύ άλλων κατά τις παραμονές της ευρωκινεζικής συνόδου της 14/9 όταν ο κινέζος πρόεδρος έστειλε τον υπουργό του των εξωτερικών Ουάνγκ Γι σε 5 ευρωπαϊκές χώρες για να απειλήσει ένα συγκεκριμένο ευρωπαϊκό κράτος μόνο και μόνο γιατί τόλμησε να προβάλει μια αντίσταση στην επιθετικότητα και το φασισμό του Πεκίνου.

Άλλη μια «ξαφνική άνοιξη» έκανε την εμφάνισή της μέσα στο κατακαλόκαιρο (όπως η Αραβική που είχε ξεσπάσει καταχείμωνο) και όλοι οι δυτικοί ιδεαλιστές και μεταφυσικοί έσπευσαν να τη χαιρετήσουν: ξαφνικά και μετά από 26 χρόνια κατά τα οποία η πάλαι ποτέ μειοψηφική και βασανισμένη, πραγματική (για δεκαετίες) δημοκρατική αντιπολίτευση της Λευκορωσίας λύγιζε κάτω από το κνούτο και τις διώξεις του αυταρχικού προέδρου της χώρας, Λουκασένκο, οι δρόμοι του Μινσκ και άλλων πόλεων της χώρας γέμισαν με διαδηλωτές.