Αλλά νέο κούρεμα σημαίνει να πληρώσουν το ελληνικό χρέος όχι πια οι ιδιώτες ομολογιούχοι αλλά οι γερμανοί και άλλοι βορειο-ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Αυτό σημαίνει πολιτική πανωλεθρία για την γραμμή Μέρκελ-Σόυμπλε που θέλει πραγματικά τη δημοσιονομική ενοποίηση της Ευρώπης.

Βέβαια και η Μέρκελ όπως και οι άλλοι «νότιοι» υποκριτές δημαγωγοί που της επιτίθενται θέλει τη δημοσιονομική ενοποίηση με το μόνη μέθοδο που ξέρουν και μπορούν να εφαρμόσουν οι δυτικοί μονοπωλιστές όταν έχουν συμφωνήσει όλοι τους να είναι ελεύθερες οι κινέζικες γαλέρες να φέρνουν τα φτηνά τους εμπορεύματα και τα ματοβαμένα κεφάλαιά τους στην Ευρώπη. Η μέθοδος αυτή είναι η σταδιακή κινεζοποίηση των ευρωπαικών μισθών στους οποίους στην ουσία περιλαμβάνονται και οι κρατικές παροχές στους εργαζόμενους (ασφάλιση, περίθαλψη, άδειες). Η άλλη μέθοδος είναι να επιβληθούν μέτρα ενάντια στο κινεζικό εργασιακό πόλεμο με ειδική φορολόγηση των κινέζικων εξαγωγών. Αλλά όλοι οι δυτικοί μονοπωλιστές δεν θέλουν να τα χαλάσουν με την Κίνα για να έχουν το δικαίωμα και οι ίδιοι να συμμετέχουν στην άμεση παραγωγική εκμετάλλευση του κινέζικου προλεταριάτου. Ιδιαίτερα οι γερμανοί μονοπωλιστές είναι οι πιο φιλοκινέζοι από όλους τους δυτικούς μονοπωλιστές γιατί σαν παραγωγοί των καλύτερων εργαλειομηχανών του κόσμου έχουν το μεγαλύτερο εμπορικό πλεόνασμα σε όλη τη Δύση με το να τις εξάγουν στην Κίνα σαν μέσα παραγωγής, χώρια από το ότι οι αιματορουφήχτρες νέο-αστοί της τελευταίας τρελαίνονται για τα γερμανικά πολυτελή αυτοκίνητα και τα αγοράζουν σαν ραπανάκια.

Κάτω από αυτές τις συγκεριμένες και κοινές για όλους τους ευρωπαίους μονοπωλιστές συνθήκες που κανείς στην σοσιαλδημοκρατία και στην ψευτοαριστερά δεν την αμφισβητεί στ αλήθεια ελλείψει ενός ανεξάρτητου ταξικά εργατικού κινήματος- που σημαίνει αντίθετο και στους ντόπιους και στους κινέζους και άλλους εργοδότες- η κατάρρευση της γραμμής Μέρκελ-Σόυμπλε από την πλευρά της υποχώρησης στους ανατολικούς πράκτορες μπαταχτζήδες που κυβερνάνε τη χώρα μας, σημαίνει μόνο όξυνση της πολιτικής και οικονομικής σύγκρουσης Βορρά-Νότου και βάθεμα της πιστωτικής αναξιοπιστίας και της δημοσιονομικής κρίσης για όλη την Ευρωζώνη.

Αυτό το αποτέλεσμα επιδιώκουν οι ρώσοι σοσιαλ-ιμπεριαλιστές με ένα νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους και παραμονή της χώρας μας στο Ευρώ. Γιατί ξέρουν ότι δεν θα είναι το τελευταίο και σωτήριο για την Ελλάδα αλλά ένα ακόμα εργαλείο για την ικανοποίηση του δικού τους στόχου της πολιτικής και οικονομικής αποσάθρωσης της ΕΕ και της διείσδυσης σε αυτήν των ρώσικων και των κινέζικων στρατηγικής φύσης κεφαλαίων. Παράλληλα τέτοια κουρέματα και νέα δάνεια δεν σώνουν την Ελλάδα γιατί συνεχίζεται το σαμποτάζ, οπότε ενοχοποιείται η ΕΕ για την πείνα του και κρύβονται οι σαμποτέρ. Η Ελλάδα δεν θα σωθεί αν δεν στηριχτεί πολιτικά και οικονομικά στις δυνάμεις της, δηλαδή αν δεν βγει από το Ευρώ για ένα διάστημα, παραμένοντας στην ΕΕ και βοηθούμενη από την ΕΖ με εφάπαξ ισχυρά και τελευταία δανειακά χαμηλότοκα κεφάλαια αλλά χωρίς όρους εσωτερικής επιτήρησης.

Αντίθετα το κούρεμα του χρέους με παραμονή της Ελλάδας στο Ευρώ με τις σημερινές πολιτικές συνθήκες είναι η κεντρική πολιτική απαίτηση του μετώπου Ρωσίας-Κίνας-Βραζιλίας που σήμερα έχει στο πλευρό του και τις ΗΠΑ με ηγέτη τον ρωσόφιλο σε όλη τη γραμμή Ομπάμα. Αυτή η συμμαχία κυριαρχεί σήμερα στο ΔΝΤ που εδώ και πάνω από 1 χρόνο προωθεί την θέση υπέρ του κουρέματος του ελληνικού χρέους.

Η απάτη της ανάκαμψης

Η πιο κλασική μέθοδος των ιμπεριαλιστών να βγάζουν από τη χρεοκοπία μια χώρα είναι να την δανείζουν ώσπου να αυξηθούν οι εξαγωγές της χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο την τεράστια πτώση των μισθών σε αυτήν. (Στους μισθούς περιλαμβάνουμε όλα τα έξοδα για την συντήρηση και αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, δηλαδή και εκείνα για τις συντάξεις, την περίθαλψη και γενικά αυτό που ονομάζεται κοινωνικό κράτος). Αυτήν την πτώση την πετυχαίνουν οι δανειστές σχεδόν αυτόματα με την μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος της δοσμένης χώρας από την παγκόσμια αγορά η οποία αυξάνει τις τιμές των εισαγομένων προϊόντων οπότε πέφτουν σχετικά με αυτά οι μισθοί. Στην ελληνική περίπτωση, όπου το νόμισμα δεν μπορεί να υποτιμηθεί, την μείωση των μισθών την πετυχαίνουν οι δανειστές με άμεση, ανοιχτή και ωμή διοικητική κρατική επέμβαση. Αυτή είναι η λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση του νομίσματος. Σε κάθε λοιπόν αστική «θεραπεία» μιας κρίσης χρέους με εξωτερική ή με εσωτερική υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών αυτοί υποφέρουν πάνω απ όλους. Ταυτόχρονα και οι μισθωτοί και τα μικροαστικά στρώματα και ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης θίγονται από την αύξηση της φορολογίας που επιβάλλουν οι πιστωτές σε αυτές τις τάξεις για να καλυφθεί ένα μέρος του εξωτερικού χρέους. Όμως σε κάθε περίπτωση αυτή η φορολόγηση δεν κατευθύνεται παρά ελάχιστα ή καθόλου στους εξαγωγικούς τομείς της οικονομίας, (όπως πχ έγινε στην περίπτωση της διάσωσης της Ιρλανδίας η οποία αντίθετα με την Ελλάδα κράτησε πολύ χαμηλή την φορολογία των εξαγωγικών βιομηχανιών).

Έτσι σε αυτήν την κλασική περίπτωση η πτώση των μισθών οδηγεί σε μείωση των τιμών των εξαξώγιμων προϊόντων, αύξηση των εξαγωγών, τράβηγμα νέων ντόπιων και ξένων κεφαλαίων στην εξαγωγική βιομηχανία, οπότε τα εμπορικά ελλείμματα και τα ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών αρχίζουν να μειώνονται μέχρι να αναγνωρίσουν οι πιστωτές και οι διεθνείς αγορές ότι το χρέος της χώρας μπορεί να πληρώνεται. Αυτό έγινε στην τελευταία μεγάλη κρίση των χωρών της ανατολικής Ασίας (Κορέας, Φιλιππίνων, Ταϋλάνδης κα στα τέλη της δεκαετίας του ’90) Το μεγαλύτερο κακό σε κάθε νέα τέτοια «θεραπεία» είναι ότι ο διεθνής ανταγωνισμός για πιο φτηνούς μισθούς αυξάνεται και τη νύφη την πληρώνει η εργατική τάξη σε χώρες με σχετικά πιο ψηλούς μισθούς που δοκιμάζουν νέες κρίσεις χρέους, ενώ η γενική πτώση του επίπεδου των τιμών προετοιμάζει μια επόμενη παγκόσμια κρίση υπερπαραγωγής. Όμως αυτή η μέθοδος τουλάχιστον σε μια πρώτη φάση βγάζει την συγκεκριμένη χώρα από την κατάσταση της χρεωκοπίας. Αυτό το δρόμο υπονοεί η καθεστωτική προπαγάνδα ότι έχει πάρει και η χώρα μας με την αύξηση των εμπορικών εξαγωγών. Αυτό εννοεί και ο Σαμαράς όταν επαναλαμβάνει ότι οι θυσίες του λαού δεν θα πάνε χαμένες.

Στη χώρα μας όμως δεν συμβαίνει αυτό που συμβαίνει αλλού στο παρελθόν και συμβαίνει σήμερα σε. Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι την ώρα που εφαρμόζεται η μία πλευρά της «θεραπείας» δηλαδή η κατάρρευση των μισθών και η υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων και των πιο παραγωγικών κομματιών της αστικής τάξης κλπ ξεκινάει και το πιο λυσσαλέο σαμποτάρισμα της παραγωγής και ειδικά της βιομηχανίας από την κυβέρνηση και από όλες τις κομματικές ηγεσίες. Αυτό είναι που οδηγεί στην ειδική και μοναδική στα διεθνή χρονικά αύξηση του ελληνικού χρέους παρά την τρομερή αφαίμαξη των εισοδημάτων και των καταθέσεων. Αυτό το σαμποτάρισμα όπως τόσο συχνά επαναλαμβάνουμε το κάνουν οι ρωσόδουλοι κυρίως με το διώξιμο κάθε πραγματικής παραγωγικής επένδυσης ντόπιας ή δυτικής και με την πολύτροπη αύξηση του κόστους της παραγωγής. Τις προθέσεις τους τις δείχνουν πεντακάθαρα με την επίμονη άρνησή τους να κυνηγήσουν στοιχειωδώς την φοροδιαφυγή των συστηματικά αδήλωτων εισοδημάτων (απλά στέλνουν στη φυλακή κυρίως αυτούς τους επιχειρηματίες που εξ αιτίας της κρατικής χρεωκοπίας και του γενικότερου σαμποτάζ χρεωκόπησαν) και την άρνηση τους να εκμεταλλευτούν την κρατική ακίνητη περιουσία, και πιο χαρακτηριστικά τα εγκαταλελειμμένα πανάκριβα ολυμπιακά ακίνητα που ρημάζουν λαο λεηλατούνται χρόνο με το χρόνο..

Αλλά πριν δούμε πιο συγκεκριμένα το επιχείρημα τους για την αύξηση των εξαγωγών ας δούμε πως το χρησιμοποιούν πολιτικά

Το χρησιμοποιούν ως εξής: Λένε στους δυτικούς πιστωτές, βασικά στους Γερμανούς: «Ιδού κύριοι. Δεν μπορέσαμε να κάνουμε όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές που θέλατε (αλλαγές που έχουν να κάνουνε με τη μείωση του κόστους παραγωγής) αλλά κάναμε την πιο βασική, την πιο ταξικά επιθετική και πολιτικά πιο δύσκολη από όλες: ακρωτηριάσαμε τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους μας και αφαιμάξαμε φορολογικά τη μεσαία τάξη μας. Επίσης τις ιδιωτικοποιήσεις που θέλατε τις έχουμε τελευταία ξεκινήσει πουλώντας στη Ρωσία κάτι λίγα αλλά θα πουλήσουμε κι άλλα και κάποια ίσως και σε σας. Είναι αλήθεια επίσης ότι μένουμε πίσω στην απελευθέρωση των επαγγελμάτων αλλά πρέπει να παραδεχτείτε ότι ταράξαμε στους φόρους τους μικροαστούς επαγγελματίες. Όμως πετύχαμε ένα πράγμα και μάλιστα το πιο καίριο για τη μείωση του χρέους: αυξήσαμε τις εξαγωγές μας όπως ακριβώς θέλατε και όπως λένε όλα τα εγχειρίδια σας για τη θεραπεία μιας κρίσης χρέους. Δηλαδή κάναμε την οικονομία μας ανταγωνιστική στην ουσία της. Όμως, το αληθινό κρατικό έλλειμμα δεν θα κλείσει ποτέ ούτε το χρέος μας θα μειωθεί γιατί η εσωτερική ζήτηση έχει πέσει τόσο πολύ εξ αιτίας των μέτρων μείωσης των μισθών και της υπερφορολόγησης που μας επιβάλατε που όλη η μη εξαγωγική βιομηχανία καταστρέφεται, οπότε εξουδετερώνεται εντελώς και με το παραπάνω η μεγάλη αύξηση των εξαγωγών. Με κάθε σεβασμό και αγάπη λοιπόν προς εσάς κύριοι πιστωτές και αναγνωρίζοντας τα παλιά μας λαικίστικα λάθη, σας λέμε ότι πρέπει να κάνετε ένα νέο γενναίο κούρεμα του χρέους μας για να ανεβεί η ζήτηση και να κινηθεί η παραγωγική μας μηχανή και κυρίως να μην εκραγεί ο λαός.»

Μάλιστα ο νεόκοπος αγαπημένος των πιστωτών ο Σαμαράς τους λέει: «κανονίζω τον θυμωμένο όχλο με την σιδερένια πυγμή μου όμως δεν μπορώ για πολύ καιρό να τον συγκρατώ. Δώστε μου λοιπόν μια πιστωτική ελάφρυνση με ένα νέο κούρεμα γιατί, μην ξεχνάτε, μετά από εμένα έρχεται ο Τσίπρας».

Στο σημείο αυτό εμφανίζεται ο λαικός «επαναστάτης» Τσίπρας που έχει μετατραπεί τελευταία σε ρεαλιστή αστό ριζοσπάστη και έχει βγει στο διεθνές σεργιάνι και για να βοηθήσει τον Σαμαρά να αποσπάσει αυτά τα πολυπόθητα για τη Ρωσία και την Κίνα κουρέματα. Αυτός λέει στους ευρωπαίους πιστωτές: «Κουρέψτε το χρέος για να μπορέσω και εγώ να δώσω κάτι στην πολιτική βάση μου και να την ηρεμήσω, αλλιώς, λυπάμαι, πράγματι ο αγαπημένος σας Σαμαράς σας θα καταρρεύσει.»

Για να κάνει πιστευτή αυτήν την αλλαγή του ο Τσίπρας έχει δηλώσει τελευταία «νοικοκύρης», και τόσο «υπεύθυνος» απέναντι στους πιστωτές ώστε ξαφνικά ανακάλυψε ότι οι πιστωτές δεν είναι οι τοκογλύφοι, όπως τους κατηγορούσε ως χθες μαζί με τους ναζιστές της Χρ. Αυγής, αλλά είναι οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι. Μάλιστα για τις ανάγκες της φάσης έγινε ξαφνικά και φίλος του ως χθες επάρατου ΔΝΤ την ίδια ώρα βέβαια που αυτό δήλωνε ότι το πρόγραμμα του για την Ελλάδα ήταν λάθος. Αυτή η σπάνια ίσως και μοναδική «αυτοκριτική» από το ΔΝΤ για χώρα που βρίσκεται σε εν εξελίξει πρόγραμμα διάσωσης, «αυτοκριτική» που ουσιαστικά ακυρώνει το πρόγραμμα του διάσωσης δεν έγινε από την ηγεσία του ΔΝΤ από ξαφνική κρίση εντιμότητας ή για να ελαφρυνθεί άμεσα και πρακτικά ο ελληνικός λαός αλλά για να στηρίξει το ΔΝΤ την ήδη διατυπωμένη εδώ και μήνες θέση του ότι χρειάζεται νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους αυτή τη φορά από τις κυβερνήσεις της ΕΖ που έχουν ομόλογα γιατί έχουν κυρίως δανείσει την Ελλάδα πάνω στην κρίση (OSI) και όχι μόνο του χρέους που είχαν ως τώρα οι «κουρεμένοι» ιδιώτες (PSI).

Για όσους από τους αναγνώστες έχουν παρακολουθήσει από την πρώτη στιγμή της κρίσης τις αναλύσεις της Νέας Ανατολής για το ΔΝΤ αυτή η «αυτοκριτική» δεν έχει τίποτα το παράξενο. Για το ότι ο Παπανδρέου κατόπιν ρητής υπόδειξης της Ρωσίας (του Μεντβέντεφ συγκεκριμένα) έχωσε το ΔΝΤ το 2010 στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας, είχαμε δώσει από την πρώτη στιγμή την εξήγηση ότι το ΔΝΤ έκφραζε στο οικονομικό επίπεδο την ισχύ του μεγαλύτερου πιστωτικού μπλοκ στο σύγχρονο κόσμο, του άξονα Ρωσίας-Κίνας-Βραζιλίας (συντριπτική κεφαλαιική πλειοψηφία στις BRICS) στην πολιτική συμμαχία του με τις πιο ηγεμονιστικές αντιτριτοκοσμικές και αντιευρωπαϊκές (και γι αυτό πιο υφεσιακές απέναντι στον άξονα) πλευρές των μονοπωλιστών των ΗΠΑ που εκπροσωπούνται από τον ρωσόφιλο σε όλα τα διεθνή ζητήματα Ομπάμα. (Δες άρθρο μας στο φίλο 455 της Νέας Ανατολής με τίτλο: «ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ» και υπότιτλο: «με τη βοήθεια του διακομματικού συντονιστικού κορυφής καταστρέφει συνειδητά τη χώρα του και διασπάει την ΕΕ.» http://www.oakke.gr/na455/provok455.htm )

Ότι το ΔΝΤ πήρε τώρα θέση αυτοκριτικής δεν έχει να κάνει κυρίως με το ότι οι δυτικοί δανειστές δεν έχουν καταλάβει το ρόλο του οικονομικού σαμποτάζ στην πλήρη κατάρρευση του ελληνικού προγράμματος διάσωσης, αλλά ότι για πρώτη φορά έχουμε απομόνωση της γερμανικής οικονομικής πολιτικής μέσα στην ΕΕ. Αυτή σχηματοποιήθηκε ουσιαστικά από τότε που στο αντιγερμανικό μέτωπο προσχώρησαν όλες οι άλλες ισχυρές χώρες, όπως η Βρεττανία του Κάμερον, η Ιταλία του Μόντι και το σημαντικότερο η Γαλλία του Ολάντ. Επίσης, χώρια από το τι κάνουν οι κυβερνήσεις, η ρώσικη διπλωματία έχει, χάρη στη μέθοδο της ομοφωνίας και χάρη στην γενική πολιτική τύφλα των ευρωπαίων αστών απέναντι στον άξονα, προωθήσει τους φίλους της στα ηγετικά όργανα της γραφειοκρατίας της ΕΕ και της ΕΖ (Ρεν, Γιουνκέρ, Ρομπέυ και Άστον).

Η αιτία της «ρεαλιστικής στροφής» του Τσίπρα

Βέβαια με αυτήν την πρόσφατη «ρεαλιστική» στροφή του ο Τσίπρας προετοιμάζει και μια μεθαυριανή άνοδό του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, όμως από μια άλλη πλευρά απομακρύνεται τακτικά από αυτήν γιατί απογοητεύει εκλογικά τους ψηφοφόρους του και πιο πολύ τις μικροαστικές συνιστώσες των πληβείων παρατρεχάμενων του ΣΥΡΙΖΑ που έβλεπαν από την εποχή των «αγανακτισμένων» επικείμενες εφόδους στα «χειμερινά ανάκτορα», με το αζημίωτο βέβαια. Είναι κυρίως για αυτά τα κουρέματα που ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να καθησυχάσει τους πιστωτές (Σόιμπλε αλλά και ΔΝΤ) πούλησε τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ των μεταφορών, και τους εργατοπατέρες της ΠΝΟ (τους τελευταίους με τη βοήθεια του ψευτοΚΚΕ). Αυτό που γίνεται τις τελευταίες δύο εβδομάδες, να επιστρατεύονται και μετά να παραδίνονται ήσυχα-ήσυχα και δίχως την παραμικρή αντίσταση και μάλιστα σε συνθήκες μεγάλης πείνας και οργής των εργαζομένων όλα τα υποτιθέμενα «κάστρα» του ταξικού αγώνα σε μια κυβέρνηση «εγκαθέτων» ή «κατοχική», δεν έχει προηγούμενο. Ότι πρόκειται για οικειοθελή και συνεννοημένη παράδοση των «κάστρων», αποδεικνύεται περίτρανα στην υπόθεση της ΠΝΟ, στην οποία όπως είπε ο πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ Τσιμπόγλου του ψευτοΚΚΕ, λίγο πριν το σπάσιμο της απεργίας, τα 2 τελευταία χρόνια έχουν γίνει 31 επιστρατεύσεις και καμιά δεν είχε σαν αποτέλεσμα το σπάσιμο μιας απεργίας. Κι όμως τώρα έσπασε με λίγες διμοιρίες ΜΑΤ και χωρίς καμιά σύγκρουση με τους ροπαλοφόρους του ψευτοΚΚΕ που ήταν ο φόβος και ο τρόμος των ομήρων επιβατών. Ακόμα χειρότερα ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με το ψευτοΚΚΕ πούλησαν τους εργαζόμενους στο μετρό και τους άφησαν να συντριβούν αμαχητί από τον «σούπερμαν» Σαμαρά στην κρίσιμη μάχη των αμαξοστασίων αφαιρώντας τους κάθε πλατειά ουσιαστική συμπαράσταση από τις άλλες ΔΕΚΟ και από την κινητοποιήσιμη βάση τους. Είναι χαρακτηριστικό που ενώ ο Σαμαράς είχε ανακοινώσει ότι θα έσπαγε με τη βία την κατάληψη των αμαξοστασίων υπήρχαν το βράδυ της εισβολής των ΜΑΤ μόνο 30 άνθρωποι που φυλάγανε το χώρο. Και εδώ θα περίμενε κανείς ότι ΣΥΡΙΖΑ και το ψευτοΚΚΕ θα καλούσαν σε συγκέντρωση όλων των συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ ιδιαίτερα των συγκοινωνιών και σε κινητοποίηση όλων των κομματικών τους μελών για να εμποδίσουν σαν συμπαραστάτες την επικείμενη αστυνομική εισβολή. Απλά εκ των υστέρων καλέσανε σε συγκεντρώσεις και σε άλλες 24ωρες και 48ωρες απεργίες και στάσεις στα λεωφορεία για να ξεκαρφωθούν στα μέλη των συνδικάτων και στα μέλη τους.

Είχαμε πολλές φορές προειδοποιήσει τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ, όπως και τους αναρχικούς που πιστεύανε αυτά που λέγανε, ότι την όποια εξουσία τους ή η όποια αστυνομική ατιμωρησία τους αντίστοιχα ήταν εκχωρημένη από το κράτος και ότι όποτε θελήσει το καθεστώς θα τους συντρίψει μονομιάς επειδή έχουν τόσο πολύ απομονωθεί από το λαό. Σήμερα οι απεργίες των ΔΕΚΟ αρχίζουν και συντρίβονται όχι μόνο για την τακτική ανάγκη των ρωσόδουλων να καθησυχάσουν τους δανειστές αλλά γιατί από τώρα και πέρα δεν θα τους χρειάζονται όσο παλιά. Και να γιατί: Ως πρόσφατα ο κρατικός μηχανισμός γενικά και οι ΔΕΚΟ ειδικότερα ελέγχονταν κυρίως από τις δυτικές και εθνοσοβινιστικές μερίδες της αστικής τάξης. Στην περίοδο αυτή η απεργία των ΔΕΚΟ στρεφόταν ενάντια στο κράτος-εργοδότη και αποσπούσε από αυτό – αλλά και μέσω αυτού από όλον πληθυσμό- τα μέσα συντήρησης της εύπορης και κατά ένα μέρος κρατικοδίαιτης γραφειοκρατίας που την κήρυσσε. Αυτή η γραφειοκρατία συγκροτούσε έναν πολιτικό και συνδικαλιστικό στρατό που χρησίμευσε στους ρωσόδουλους γιατί μπορούσε ακόμα και να ρίχνει εχθρικές τους κυβερνήσεις αλλά τους χρησίμευε στο σαμποτάζ γιατί σπαταλούσε για τις αμοιβές ή για τη λούφα του και ένα σημαντικό μέρος του παραγωγικού κεφάλαιου των ΔΕΚΟ. Όμως τώρα οι ρωσόδουλοι κυριαρχούν πολιτικά στην κορυφή του κράτους, αν και όχι στην στελεχική βάση του, και θέλουν να παραδώσουν τις ΔΕΚΟ στα νέα αφεντικά ενώ θέλουν να μειώσουν τα έξοδα λειτουργία αυτού του όλο και περισσότερο κράτους-αποικίας αυτών των αφεντικών. Γι αυτό τρελαίνονται με τα μέτρα πείνας της τρόικας σε βάρος όλης, ακόμα και της ανώτερης κρατικής υπαλληλίας. Βλέπουμε χαρακτηριστικά πως στην περίπτωση της ΚΟΣΚΟ τα νέα αφεντικά εξαφάνισαν σε μια μέρα κάθε μισθολογική «κατάκτηση» των εργαζομένων της ΔΕΚΟ που λέγεται ΟΛΠ αποδεικνύοντας ότι οι «καταχτήσεις» αυτού του είδους ήταν παραχωρήσεις του καθεστώτος. Είναι εντελώς χαρακτηριστικό πόσο εύκολα οι δουλοκτήτες της ΚΟΣΚΟ διώξανε όλους τους συνδικαλισμένους φορτοεκφορτωτές είτε αυτούς της εργατικής αριστοκρατίας, είτε τους πιο χαμηλόμισθους, από τα πόδια τους και τώρα έχουν στη γαλέρα τους εργαζόμενους δίχως δικαιώματα και δίχως συνδικάτα, ούτε «ταξικά», ούτε «ρεφορμιστικά». Να γιατί στον ΟΣΕ που τα αφεντικά από ότι διαρρέουν τον προορίζουν για προέκταση του υπερσιβηρικού οι συνδικαλιστές του ίσα που έβγαλαν μια μικρή 24ωρη απεργιακή φωνούλα μέσα σε όλες τις τελευταίες πολυήμερες και μετά σιώπησαν χωρίς κανείς να μάθει τι ακριβώς έγινε με αυτήν την απεργία τους.

Αλλά και οι μπούκες των ΜΑΤ και η έξωση των καταληψιών αναρχικών στο ίδιο σχέδιο εντάσσεται και στην ίδια σειρά «θαυμάτων». Οι αναρχικοί συμμετείχαν σε όλες τις καταστροφικές, αντιευρωπαϊκές και αντι-Τρόικα διεθνούς εμβέλειας «επαναστατικές» παραστάσεις του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο της πόλης νομίζοντας όπως πάντα ότι συμμετείχαν σε λαικές εξεγέρσεις. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, για τις ανάγκες της φάσης που αναλύσαμε, όχι μόνο έκοψε αυτές τις παραστάσεις εδώ και πολλούς μήνες παρά το ότι με το τελευταίο μεσοπρόθεσμο τα μέτρα πείνας έγιναν εντελώς κτηνώδη, αλλά πούλησε ωμά τους αναρχικούς για δεύτερη φορά μετά την επίθεση των κνιτών εναντίον τους στο Σύνταγμα το 2012. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ αρκέστηκε σε μισόλογα και μάλιστα οδήγησε σε δήλωση μετάνοιας τον καστοριανό βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που υπεράσπισε τις ως τώρα αναμετρήσεις των αναρχικών με την αστυνομία. Έτσι βοήθησε τον «σούπερμαν» γητευτή των δανειστών, να τους ξεσπιτώσει και να τους ταπεινώσει χωρίς πάλι να ανοίξει ρουθούνι αρχίζοντας όχι τυχαία από το λιγότερο φιλικό του και πιο εχθρικό προς τους ναζι-χρυσαυγίτες και τους σοσιαλφασίστες ρεύμα των αναρχικών στην Αθήνα (βίλα Αμαλίας) και στη Θεσσαλονίκη (κατάληψη φοιτητικής εστίας Δέλτα). Πάντως ένας από τους δευτερεύοντες τακτικά αν και όχι ασήμαντους στρατηγικά στόχους αυτής της ουσιαστικά απρόκλητης επίθεσης - απρόκλητης και γιατί τα κέντρα προστασίας της αναρχικής και της αναρχοφασιστικής βίας είναι οι πρυτανείες του ΕΜΠ και του Πανεπιστήμιου της Αθήνας και όχι τα σπίτια των σκουάτερς καταληψιών - ήταν να ρίξει τον αναρχισμό στην αγκαλιά της σοσιαλφασιστικής τρομοκρατίας των ανοιχτά φιλοναζί «πυρήνων της φωτιάς». Γι αυτό το καθεστώς διαφήμισε σαν κεντρική απάντηση των αναρχικών στην πραξικοπηματική εισβολή στη ΔΗΜΑΡ και τα γκαζάκια στη ΝΔ, και έκρυψε κυριολεκτικά από τα ΜΜΕ την αρκετά μαζική και ειρηνική διαδήλωση διαμαρτυρίας των αναρχικών για τις συλλήψεις των καταληψιών στις 29/12 μαζί με το ξαφνικό ξεσπίτωμα.

Η ανάγκη της εικόνας της «ήσυχης» Ελλάδας, αρχή του τέλους του πουλημένου συνδικαλισμού

Σημαίνει όλα τα παραπάνω ότι τα ψεύτικα «κάστρα» τελειώσανε; Όχι. Με την εξαίρεση ίσως εκείνων των καταλήψεων που δεν συμπλέουν με το φαιο-κόκκινο καθεστώς, νομίζουμε ότι όλα θα είναι εκεί όσο και όταν το καθεστώς θα τα χρειάζεται. Εκείνο όμως το ποιοτικό που συνέβη τώρα είναι ότι οι ψευτοαριστερές πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες αποδείχτηκαν για πρώτη φορά τόσο ωμά στη βάση τους, που πραγματικά πεινάει και για πρώτη φορά χρειάζεται τόσο πολύ μια πραγματική ταξική καθοδήγηση, ότι είναι σφηκοφωλιές κομματικών εγκαθέτων που λυμαίνονται τα συνδικάτα προς όφελος των κομμάτων τους και του εαυτού τους. Αν οι απεργίες στο Μετρό και στο λιμάνι έσπασαν τόσο εύκολα, ώστε οι εργατοπατέρες να μην χρειαστοιύν να συγκρουστούν με την αστυνομία ούτε καν για τα μάτια της βάσης τους, είναι γιατί εδώ και πολλά χρόνια αυτή η βάση δεν τους ακολουθεί με τη θέλησή της. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα στο λιμάνι όπου το ως χθες αφεντικό του, αυτό δηλαδή που αποφάσιζε για τον απόπλου των πλοίων και για την αποβίβαση των τουριστών, το ψευτοΚΚΕ, δεν είχε εδώ και πολλά χρόνια ανθρώπους ανάμεσα στα πληρώματα της ακτοπλοΐας για να κάτσουν στους καταπέλτες και έφερνε κνίτες από τη Ζώνη και απ όλη την Αττική. Στην ουσία θέλανε να εμποδίσουν τους ναυτεργάτες, που στην μεγάλη τους πλειοψηφία δεν συμμετείχαν στην «απεργία», να κινήσουν τα πλοία.

Τώρα όμως οι ίδιοι άνθρωποι έχουν διαταχθεί να δώσουν στην Ευρώπη και σε όλη τη Δύση μια άλλη εικόνα, την εικόνα 1ον . ενός καταπληκτικού, θηριοδαμαστή Σαμαρά, που επικεφαλής μιας κυβέρνησης ρεαλιστών θέλει και μπορεί να σώσει την Ελλάδα από την χρεωκοπία και 2ον . Την εικόνα μιας αντιπολίτευσης που δεν μπορεί πια, ακόμα και αν ήθελε, να κάνει τις παραστατικές φασαρίες που συνήθιζε ως τώρα να κάνει και να αναστατώνει τις παγκόσμιες αγορές.

Αυτές τις παραστάσεις τις έδινε το καθεστώς πέρυσι και κυρίως πρόπερσι όταν το βασικό ήταν να σηκώσει τα σπρεντ για να μεταδόσει την φωτιά του χρέους σε όλον τον ευρωπαίκό Νότο και μετά να αποσπάει εκβιαστικά νέα δάνεια και το πρώτο κούρεμα με το PSI για να σταματήσει τάχα αυτή η φωτιά. Τώρα το ίδιο παιχνίδι δεν μπορεί να συνεχίζεται. Αυτό γιατί από τη μια έχουν δυναμώσει οι φωνές που λένε στη Γερμανία και στον υπόλοιπο ευρωπαικό Βορρά ότι δεν μπορούμε να υποκύπτουμε στον διαρκή ελληνικό εκβιασμό για χρεωκοπία, γιατί όσα και να τους δίνουμε αυτοί θα απεργούν, θα καίνε και θα ρίχνουν τις κυβερνήσεις τους και μετά θα ξαναχρεώνονται και θα τους ξαναπληρώνουμε. Άρα να τους διώξουμε μια και καλή. Θα μας κοστίσει στην αρχή κάτι παραπάνω αλλά μετά τέρμα τα κουρέματα και τα νέα δανεικά. Αυτή η «ανθελληνική» γραμμή, όπως την λένε οι ρωσόδουλοι, θα μπορούσε να νικηθεί μόνο με μια υπόσχεση ότι η για Ελλάδα από δω και μπρος θα ήταν «ήσυχη» και μόνο με μια Ευρώπη που θα πιεζόταν να πιστέψει σε αυτήν την υποσχέση. Το δεύτερο έγινε δυνατό από τότε που άλλαξαν οι ευρωπαικοί εσωτερικοί συσχετισμοί και ακόμα περισσότερο οι παγκόσμιοι συσχετισμοί (Δες νέα εκλογή Ομπάμα, «αυτοκριτική» ΔΝΤ) υπέρ του Ρωσοκινεζικού άξονα και κατά της Γερμανίας στο ελληνικό ζήτημα.

Να γιατί τώρα και μόνο τώρα η Ελλάδα πρέπει να είναι «ήσυχη» ώστε όχι μόνο ο Σαμαράς και ο Τσίπρας αλλά κυρίως οι διεθνείς προστάτες των μπαταχτσήδων-σαμποταριστών να μπορούν να πουν με το στόμα του ΔΝΤ στη Γερμανία και γενικά στον ευρωπαικό Βορρά που βάζει τα πολλά λεφτά για τις ελληνικές διασώσεις: «Κύριοι. Δέστε το θαύμα. Η ατίθαση Ελλάδα της φωτιάς και του καπνογόνου (όπως την παρουσιάζει έξω το καθεστώς των προβοκατόρων) πραγματικά ησύχασε. Είναι ο στιβαρός Σαμαράς με τους άλλους δύο της κυβέρνησης και από πίσω ο ρεαλιστής Τσίπρας ακόμα και η ξεπεσμένη Παπαρήγα που την ησύχασαν. Όμως το χρέος αυξάνεται και σε λίγο και το έλλειμμα θα αυξάνεται γιατί το ξεζουμισμένο αυτό κράτος δεν μπορεί πια να μαζέψει τους φόρους που ζητάτε. Κύριοι. Ένα μικρό «κούρεμα» θα σας σώσει γιατί θα δώσει σε αυτούς τους εξαιρετικούς ηγέτες το χρόνο που χρειάζεται για να ηρεμήσουν αυτόν τον θορυβώδη λαό.»

Γι αυτό μαζί με τα «θαύματα» του μετρό και του λιμανιού και πιθανά με ένα ακόμα «θαύμα» με τα αγροτικά μπλόκα ήρθε και η ώρα να προτείνει και ένα δώρο στην «ήσυχη Ελλάδα» ο Σαμαράς. Ήρθε η ώρα να προτείνει στο βασανισμένο λαό της ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων χρεών των ιδιωτών προς το κράτος, που σημαίνει αίτηση στην ΕΖ και στην Τρόικα να επιτρέψει αύξηση του ελλείμματος ή αλλιώς έμμεση αίτηση για μια επιτάχυνση του νέου ευρωπαικού κουρέματος.

Όλα σχεδόν τα σηματικά που συμβαίνουν σήμερα στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο στην Ελλάδα έχουν να κάνουν με το ίδιο πράγμα: με το κούρεμα.

Για μας βέβαια κανένα κούρεμα κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να είναι στόχος. Στόχος πρέπει να είναι να σπάσει η πολιτική της πείνας, και γι αυτό πρέπει να πειστεί ο ελληνικός λαός ότι είναι σωστό να τη σπάσει. Αλλά να πειστεί δεν σημαίνει να ακολουθήσει τους ρωσόδουλους που καταριούνται το μνημόνιο σαν υπεύθυνο της πείνας αλλά αντίθετα να πειστεί ότι το μνημόνιο είναι ένα από τα αποτελέσματα της πολιτικής του οικονομικού σαμποτάζ. Η σωστή θέση είναι η εξής: παλεύουμε ενάντια στα μέτρα πείνας παλεύοντας ταυτόχρονα ενάντια στο οικονομικό σαμποτάζ και στους σαμποτέρ. Χωρίς το ένα μόνο του το άλλο είναι είτε στείρο ή και αντιδραστικό.. Αλλά ένα είναι σίγουρο, ότι και για τα δύο αυτά υνθήματα χρειάζεται ένα νέο εργατικό κίνημα, κίνημα των νέων καταραμένων και ανέργων και στον κρατικό και στον ιδιωτικό τομέα ενάντια στην εργασιακή κόλαση που ήδη υπήρχε αλλά ήρθε να εγκαθιδρυθεί επίσημα μαζί με τα νέα αποικιακά αφεντικά. Το νέο αυτό εργατικό κίνημα πρέπει να είναι όχι μόνο δημοκρατικό αλλά και επαναστατικό ώστε να μπορεί να τσακίσει τον σοσιαλφασισμό και πάνω απ όλα τους ναζήδες.

Το τέλος των πουλημένων συνδικαλιστικών ηγεσιών της ψευτοαριστεράς είναι η αρχή της σωτηρίας της ελληνικής εργατικής τάξης. Αυτό είναι το καλό μέσα στο κακό που ζούμε. Και αυτή είναι η κύρια πλευρά των εξελίξεων.