"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Έτσι ο Μίκης Θεοδωράκης που ξεκίνησε σαν βάρδος της Δημοκρατίας και τέλειωσε σαν κήρυκας του αντισημιτισμού και του νιτσεϊσμού και ανοιχτός υμνητής του ρώσικου νεοχιτλερισμού, είναι κυρίως γι αυτή του την ντροπιαστική κατάληξη που αγιοποιήθηκε από το πολιτικό καθεστώς και αυτή στην οποία μοιραία θα πέσουν κυρίως οι προβολείς της ιστορίας γιατί αυτή θα έχει προκαλέσει το μεγαλύτερο πόνο στις πλατειές μάζες του λαού μας. Αντίστοιχα ο ΚάρολοςΠαπούλιας αν και, σύμφωνα με τους συντρόφους του στο ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησε τη ζωή του σαν ένας δημοκράτης αντιφασίστας, στη βασική του πολιτική δράση, σε αυτήν σαν υπουργός των εξωτερικών και μετά σαν πρόεδρος της δημοκρατίας θα μείνει στην ιστορία με τα πιο μαύρα γράμματα. Γιατί είναι αυτός που σε συνεργασία με τον Ανδρέα Παπανδρέου έχει ίσως όσο κανένα άλλο μεμονωμένο πρόσωπο πρωταγωνιστήσειστο να σφυρηλατήσει τις αόρατες ακόμα για τους πολλούς αλλά βαριές αλυσίδες που σέρνουν τη χώρα μας πίσω από το άρμα του ρώσικου νεοχιτλερισμού. Αυτό σήμερα σημαίνει παραγωγική εξαθλίωση της χώρας, προσφυγιά και ανέχεια, άλλα αν δεν σπάσουν αυτές οι αλυσίδες, θα σημάνει αύριοσκληρή δικτατορία και αίμα του λαού χυμένο σε έναν άδικο επιθετικό πόλεμο. Ταυτόχρονα με αυτή την ιστορική ζημιά που έχει κάνει στη ίδια τη δικιά μας χώρα ο Κ. Παπούλιας την έχει χρησιμοποιήσει σαν διπλωματικό μοχλότης ίδιας υπερδύναμης στην προσπάθειά της να υποτάξει τα δυτικά Βαλκάνια, ιδιαίτερα τη Δημοκρατία της Μακεδονίας, την Τουρκία,και τον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Είναι στα πλαίσια αυτών των υποδουλωτικών καθηκόντων του που διευκόλυνε πιο ανοιχτά, γι αυτό ακόμα πιο ντροπιαστικά από όσο ο Θεοδωράκης, τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής να εμφανιστούν σαν μια κανονική εθνική πολιτική δύναμη.
Καταγράφουμε παρακάτω ένα συμπύκνωμα της καταστροφικής δράσης του Παπούλια και των αντιλήψεων του μέσα από μια σειρά αποσπασμάτων από κείμενα της εφημερίδας της ΟΑΚΚΕ, της Νέας Ανατολής
Όταν ο Παπούλιας στεφόταν από το πολιτικό καθεστώς πρόεδρος της Δημοκρατίας το 2004 γράφαμε συνοψίζοντας την ως τότε πορεία του:
«Ο Παπούλιας πιστός υπηρέτης της ρώσικης πολιτικής
Ο Κ. Παπούλιας ήταν σταθερή επιλογή του Α. Παπανδρέου στο υπουργείο Εξωτερικών. Ήταν υφυπουργός Εξωτερικών το 1981-1984, αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών το 1984-1985, υπουργός εξωτερικών το 1985-1989 και το 1993-1996. Επίσης υποστηρίχθηκε από τον Κ. Σημίτη σε κόντρα με τον Λ. Βερυβάκη για τη θέση του Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας το 1998 οπότε είχε ψηφιστεί και από τον Σπύρο Δανέλλη του ΣΥΝ (Νέα, 9-12-1998). Προώθησε τη συμμαχία με τον πιο πιστό φίλο της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή, το Ιράν και εφάρμοσε με τέχνη την πολιτική του Α. Παπανδρέου για το σπάσιμο της απομόνωσης της τότε ρωσόφιλης τρομοκρατικής Λιβύης από την Ευρώπη, στήριξε με πάθος και ανοικτά τη Συρία του φασίστα Άσσαντ, και παρασημοφορήθηκε από το καθεστώς του δικτάτορα της Πολωνίας στρατηγού Γιαρουζέλσκι, όταν ο Α. Παπανδρέου δημιουργούσε δεσμούς, μόνος στην Ευρώπη, με τα ανατολικοευρωπαϊκά σοσιαλφασιστικά καθεστώτα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Παπούλιας πήρε τη θέση του υφυπουργού εξωτερικών Ασημάκη Φωτήλα όταν ο τελευταίος καθαιρέθηκε από τον Α. Παπανδρέου εν πτήσει γιατί τόλμησε να πάρει θέση κατά του πραξικοπήματος Γιαρουζέλσκι. Για τον Παπούλια ο βούλγαρος υπουργός Εξωτερικών Μλαντένοφ (επί προεδρίας Ζίβκοφ), είχε πει με θαυμασμό μπροστά σε πυκνότατο ακροατήριο ότι "κάποτε στο λήμμα Βαλκάνια, το όνομα που θα κυριαρχεί θα είναι Παπούλιας”! Το 1995 αυτό το “λήμμα” υποστήριξε την "πρωτοβουλία ειρήνευσης" του Γιέλτσιν στην πρώην Γιουγκοσλαβία με ταξίδι του στη Μόσχα, στήριξε τη σέρβικη εθνοκάθαρση στη Βοσνία και βέβαια το καθεστώς Μιλόσεβιτς κατά τις επιταγές της ρώσικης πολιτικής εκείνη την περίοδο, υπόγραψε με τον υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας Κόζιρεφ συμφωνία για την ίδρυση ρώσικου Προξενείου στη Θεσσαλονίκη, και ήταν ο πρωτεργάτης της ελληνορωσικής συμφωνίας για την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης (από την ανασκόπηση του ΑΠΕ για το 1995)….» (https://www.oakke.gr/na395/papoulias395.htm).
Το πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη σέρβικη εθνοκάθαρση σε βάρος του βοσνιακού λαού αποδείχθηκε αργότερα όταν σαν πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε καλεστεί από το μεγαλύτερο εγκληματία πολέμου της μεταπολεμικής Ευρώπης, Ράντοβαν Κάρατζιτς σαν μάρτυρας υπεράσπισης του στη δίκη του στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο καθώς όπως επισημάνθηκε στο κείμενο υπεράσπισης «Λόγω των θρησκευτικών και ιστορικών δεσμών ανάμεσα στην Ελλάδα και τους Σέρβους, ο πρόεδρος Παπούλιας ήταν ένας από τους λίγους διεθνείς συνομιλητές στους οποίους οι Σέρβοι της Βοσνίας είχαν εμπιστοσύνη και με τους οποίους μπορούσαν να μιλήσουν με απόλυτη εμπιστοσύνη» (Skai.gr, 18/8).
Βέβαια ο Παπούλιας δεν εμφανίστηκε στη δίκη του Κάρατζιτς γιατί αυτό δεν θα εξέθετε μόνο τον ίδιο αλλά, επειδή τότε ήταν πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα ξεσκέπαζε στη δημοκρατική Ευρώπη όλο τον ελληνικό πολιτικό κόσμο που λίγα χρόνια πριν αποθέωνε σύσσωμος τον σέρβο εγκληματία πολέμου στο στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Άλλωστε ο Παπούλιας έγινε πρόεδρος της Δημοκρατίας εξαιτίας της σθεναρής του υποστήριξης σε σφαγείς και δικτάτορες όσο ήταν υπουργός εξωτερικών ώστε να συνεχίσει να προσφέρει από τη νέα του θέση ανάλογες υπηρεσίες στο διεθνές του πολιτικό στρατόπεδο. Είναι χαρακτηριστική η στήριξη που έδωσε στο πιο συμπαγές και στρατηγικό πολιτικό πρακτορείο της Ρωσίας, στο κόμμα που πιο σθεναρά από κάθε άλλο στάθηκε στο πλευρό των σέρβων σφαγέων και βιαστών του βοσνιακού λαού, στο ψευτοΚΚΕ όταν του πρόσφερε το κρατικό γόητρο της θέσης του υποδεχόμενος θερμά στο προεδρικό μέγαρο τους αντιπροσώπους από 11 ψευτοκομμουνιστικά κόμματα της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής που συμμετείχαν σε μια Διεθνή συνάντηση που το ψευτοΚΚΕ είχε οργανώσει στην Ελλάδα. Ακόμα και ο μοναδικός έπαινος που θα μπορούσε να του αποδοθεί στη μακριά πορεία του σαν ηγετικού κρατικού στελέχους, η αποδοκιμασία του στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στην Θεσσαλονίκη το 2011 από τους «αγανακτισμένους» φασίστες και σοσιαλφασίστες, δεν του αξίζει. Στην πραγματικότητα εκείνη τη μέρα πρόσφερε στο ρωσόδουλο αντιευρωπαϊκό δήθεν «αντιμνημονιακό» μέτωπο μια από τις μεγαλύτερες υπηρεσίες του. Παριστάνοντας τον εθνικά και προσωπικά πιο εύθικτο αποχώρησε πρώτος από την εξέδρα των επισήμων σέρνοντας αναγκαστικά πίσω του όλους τους άλλους, οπότε τη διέλυσε. Έτσι -πέρα από τις μαζικές εκκαθαρίσεις στην ηγεσία του στρατού που ακολούθησαν- έστειλε στην ΕΕ, δηλαδή στους δανειστές ακριβώς το μήνυμα που χρειαζόταν η εθνική διαπραγμάτευση που διεξήγαγαν με διαφορετική διανομή ρόλων αλλά κοινό στόχο η ρωσόφιλη κυβέρνηση και η ρωσόδουλη ηγεσία των «αγανακτισμένων» ότι δηλαδή στην Ελλάδα είναι σε εξέλιξη μια λαϊκή εξέγερση που αμφισβητεί την κρατική εξουσία ακόμα και τον πυρήνα της που είναι ο στρατός, οπότε η ΕΕ πρέπει να δώσει άφθονα δανεικά και πλήρη πολιτική στήριξη στο παραπαίον κράτος χωρίς να απαιτεί από αυτό οποιοδήποτε μέτρο παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας παρά μόνο περικοπή της κατανάλωσης του πληθυσμού. Ανάλογες διευκολύνσεις πρόσφερε κι άλλες ο Παπούλιας και σε άλλα διπλωματικά μέτωπα (πχ στο μακεδονικό με το να υποδαυλίζει τον αλβανικό σοβινισμό, ή να τον επικαλείται για ρήξεις στο ίδιο το αλβανικό) στη διάρκεια της προεδριας του.
Για όλα αυτά και άλλα πολλά τον τιμάει σήμερα όχι μόνο μια πολιτική διακομματική εξουσία που εγκληματεί κατά του λαού μας και κατά των λαών των Βαλκανίων και της Ευρώπης και ετοιμάζεται να κάνει πολύ χειρότερα, αλλά και το ίδιο το νέο μεγάλο κρυφό προς το παρόν αφεντικό της χώρας, ο ρώσικος ιμπεριαλισμός και ο αρχηγός του Πούτιν που ανάρτησε την εξής συγκρατημένη του δήλωση (για να μην φανερώσει τους στενούς ένοχους δεσμούς ανάμεσα στα δυο καθεστώτα) στην ιστοσελίδα του Κρεμλίνου:
«Θα τον θυμόμαστε ως γενναίο άνδρα, ο οποίος στα νεανικά του χρόνια αγωνίστηκε από τις γραμμές της Αντίστασης ενάντια στους φασίστες κατακτητές και ως αληθινό φίλο της Ρωσίας, ο οποίος με την ιδιότητα του Προέδρου και από άλλα υψηλά κρατικά αξιώματα συνεισέφερε πολλά για την ανάπτυξη της αμοιβαίως επωφελούς συνεργασίας μεταξύ των χωρών μας».
Γενναιότητα σημαίνει σήμερα το να βαδίσει κανείς κόντρα στο δρόμο που εκθειάζει ο νέος Χίτλερ. Με αυτή την έννοια ο Κάρολος Παπούλιας θα πρέπει να είναι για το λαό μας ένας αρνητικός δάσκαλος.