"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Έχουμε δώσει ήδη κάποιες μεμονωμένες εξηγήσεις που είναι εντελώς σύμφωνες με τη γενική στρατηγική του Σύριζα. Το δημοψήφισμα για παράδειγμα λειτούργησε ανάμεσα στα άλλα και σαν ένα άλλοθι για τον Τσίπρα να καλύψει τo εγκληματικό του κλείσιμο των τραπεζών. Εννοούμε ότι αν δεν υπήρχε αυτό το δημοψήφισμα και ο Τσίπρας άφηνε να περάσει η ημερομηνία της 30 Ιούνη μετά την οποία η ΕΚΤ δεν επιτρεπόταν να δώσει άλλα λεφτά (με τον περίφημο ELA) στις ελληνικές τράπεζες, τότε ο Σύριζα θα χρεωνόταν εντελώς ωμά αυτό το κλείσιμο των τραπεζών που ισοδυναμεί με χρεωκοπία για κάποιες από τις ίδιες και κυρίως πελώρια οικονομική και παραγωγική καταστροφή για τη χώρα. Αυτό το κλείσιμο ήταν η πιο αποδοτική κίνηση οικονομικού σαμποτάζ από συστάσεως του Συν-Σύριζα. Ακόμα περισσότερο ήταν μια κίνηση που διευκολύνει τη Ρωσία να αγοράσει μεγάλα τραπεζικά κομμάτια όπως έκανε και στην περίπτωση της Κύπρου.
Όμως μένει το ερώτημα γιατί χρειαζόταν ένα τόσο μεγάλο «όχι» στο μνημόνιο Γιουνκέρ, για να πάει αμέσως μετά η κυβέρνηση σε ένα παταγώδες «ναι» σε ένα μνημόνιο που ήταν πολύ χειρότερο από το μνημόνιο Γιουνκέρ; Δηλαδή γιατί χρειάστηκε ο Σύριζα να πουλήσει τόσο άγρια τη βάση του σε χρόνο μηδέν; Πραγματικά δεν μπορούμε να φανταστούμε πιο μεγάλο σοκ για αυτό το 62% που ψήφισε “όχι” στα μέτρα της ΕΖ επειδή έχει πειστεί ότι αυτά τα μέτρα φταίνε για τα βάσανα του εδώ και πέντε χρόνια. Κυρίως το σοκ είναι πολύ μεγάλο επειδή αυτό το 62% ψήφισε τον Τσίπρα σαν τον πρώτο πρωθυπουργό που ήρθε στην εξουσία με ένα «όχι» στις «πολιτικές λιτότητας» της ΕΕ και συνέχισε να λέει «όχι» σε αυτές, ενώ όλοι οι άλλοι, δηλαδή οι Παπανδρέου, Βενιζέλος και κυρίως ο Σαμαράς, έκαναν το «όχι» τους «ναι» μόλις έρχονταν στην εξουσία.
Κι όμως αυτός ο πρωτοφανώς «συνεπής» Τσίπρας, ο «ήρωας» των απελπισμένων και των χρεωκοπημένων και όλου του ταπεινωμένου από την ΕΕ έθνους, πρόδωσε αυτούς τους ψηφοφόρους αμέσως μόλις πήρε την ψήφο εμπιστοσύνης τους.
Αν τα πράγματα μείνουν έτσι ως το τέλος και ήρεμα ο Σύριζα υποταχθεί με ένα μνημόνιο πιο άθλιο από όλα στους «εχθρούς» Γερμανούς και στο «διάβολο» Σόιμπλε, τότε θα καταστραφεί μετά από αλλεπάλληλες διασπάσεις εφόσον θα γίνει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Αν όμως αυτό συμβεί θα έχει χαθεί πολιτικά το αριστούργημα της ρώσικης πολιτικής στην Ελλάδα, αυτό το υβριδικό τέρας που εκκολάφθηκε και εκπαιδεύτηκε επί 25 ολόκληρα χρόνια για να είναι απ έξω ευρωπαϊκό και μέσα ρώσικο ώστε και να πάρει την εξουσία στην Ελλάδα και να μείνει μέσα στην ΕΕ για να είναι μέσα σε αυτήν και το αφεντικό του ο Πούτιν. Επιπλέον το υβριδικό τέρας είναι ένα πρότυπο για όλη τη νότια Ευρώπη, μια καλή συνταγή για νέα ρώσικα υβρίδια που θα ζουν από την εξαπάτηση της φτωχολογιάς μιας Ευρώπης που οι μονοπωλιστές της τη θέλουν ασταμάτητα να τσακίζεται από τον ανταγωνισμό του ασιατικού βιομηχανικού μεροκάματου που βρίσκεται κάτω από την πολιτική και οικονομική ηγεμονία του κινέζικου εθνικοσοσιαλιστικού ιμπεριαλισμού. Σε αυτό το επίπεδο ούτε ο Σόιμπλε αποτελεί εξαίρεση.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν: Είναι δυνατόν η Ρωσία να σκοτώνει τώρα τον πολύτιμο Σύριζα, μόνο και μόνο για να πάρει τις τράπεζες της Ελλάδας; Δηλαδή είναι δυνατό να ήθελε ο Σύριζα το δημοψήφισμα σαν πρόσχημα για να χρεωκοπήσει τις τράπεζες και μετά να πει ένα τόσο αυτοκτονικό «ναι»; Άλλωστε πως θα πάρει ο υπό αυστηρή ευρωπαϊκή επιτήρηση Πούτιν τις ελληνικές τράπεζες με ένα διαλυμένο και ξεφτιλισμένο Σύριζα;
Η ερώτηση μας λοιπόν παραμένει γιατί ο Σύριζα ήθελε ένα μεγάλο «όχι», ενώ προφανώς μετά από αυτό ετοίμαζε ένα ακόμα πιο εντυπωσιακό «ναι»;
Η μόνη εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε γι αυτό είναι ότι μόνο με ένα μεγάλο «όχι» υπέρ του ο Τσίπρας μπορούσε να αποδείξει στους δανειστές ότι δεν πιέστηκε από τον λαό να πει το «Ναι» στα μέτρα, οπότε θα μπορούσε να τα σαμποτάρει στη συνέχεια, αλλά ότι υποχώρησε αφού πρώτα έκανε μια επίδειξη ισχύος, δηλαδή ότι είχε ο ίδιος την πρωτοβουλία για να κάνει το στρατηγικό ελιγμό να μείνει στην ΕΖ πληρώνοντας ένα ακριβό εσωκομματικό τίμημα. Ήδη οι φιλελεύθεροι οπαδοί του «ναι» στη χώρα μας λένε σε όλη την Ευρώπη αυτό που θα ήθελε ο Τσίπρας να λένε όλοι οι αναθαρρημένοι φίλοι του στις κυβερνήσεις της Ευρώπης: «Να ο άνθρωπος αυτός μετά τη νίκη του αντί να συρθεί πίσω από το αντιευρωπαϊκό «αριστερό ρεύμα» το παραμέρισε και έκανε τις πιο απίθανες υποχωρήσεις για να μείνει στην ΕΖ. Απέδειξε ότι είναι ευρωπαίος. Μην του βάζετε λοιπόν και εσείς άλλα εμπόδια μαζί με τους «αριστεριστές» του. Δώστε του τα λεφτά που σας ζητάει με το πρόγραμμα που σας παραχωρεί. Ζητάει πολλά, αλλά θυσιάζει και πολλά διασπώντας το κόμμα του και πηγαίνοντας με το μπλοκ του «ευρωπαϊκού» ναι».
Αν αυτή η γραμμή περάσει σε κάποιες χώρες της ΕΖ τότε θα διευκολύνει μια μεγάλη όξυνση των αντιθέσεων μέσα στην ΕΖ και μάλιστα σε βάρος της γραμμής Σόιμπλε, που είναι η μόνη που δεν πιστεύει τίποτα απ όσα λέει όχι μόνο η αρχι-σαμποταριστική κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά όλες οι κυβερνήσεις της χώρας μας επί 5 χρόνια. Μια τέτοια αποδυνάμωση ή και καθαρή ήττα της γραμμής αντίστασης στους πουτινικούς οικονομικούς σαμποταριστές της Ελλάδας και της Ευρώπης αφενός θα δώσει την ευκαιρία στο Σύριζα να μην εφαρμόσει τα μέτρα που θα έχει υποσχεθεί κι από την άλλη ο ελληνικός λαός, που είναι τόσο πολύ δουλεμένος στη φασιστική προπαγάνδα της ταπείνωσης σύμφωνα με την οποία τον έχει ταπεινώσει η Γερμανία και όχι οι καραγκιόζηδες και οι ψεύτες που κυβερνάνε την Ελλάδα, θα θεωρήσει κάτι το εξαιρετικό αν νικηθεί η γραμμή της Γερμανίας και των άλλων βόρειων χωρών μέσα στην Ευρώπη, πράγμα που στην ουσία θα σημάνει την οικονομική και πολιτική της αποσάθρωση. Γιατί σε μια Ένωση χωρών όπου η πολιτική ενοποίηση είναι μικρή και η οικονομική μεγάλη μόνο τα ισοζυγισμένα δημοσιονομικά της κάθε χώρας μπορούν να διαφυλάξουν την ενότητά τους, δηλαδή να μην πληρώνει η κάθε χώρα τα ελλείμματα της άλλης. Μπορεί δηλαδή ο Σύριζα να καταφέρει με το νέο του μεγάλο μνημονιακό «ναι» την πολυπόθητη για τη Ρωσία διάσπαση της ΕΖ που δεν μπόρεσε, ίσως και δεν επεδίωξε στ αλήθεια, να πετύχει με τα επίτηδες προβοκατόρικα και επιθετικά του «όχι» για 6 ολόκληρους μήνες.
Στο σημείο αυτό είναι πολύ πολύτιμη για τον Τσίπρα η βοήθεια που του δίνουν οι ηγεσίες της ΝΔ του ΠΑΣΟΚ και κυρίως του «Ποταμιού», με το να εκθειάζουν την απόφασή του να πει «ναι» στους δανειστές επιβεβαιώνοντας ότι είναι ένας Ευρωπαίος που θέλησε να απελευθερωθεί από τους ρωσόφιλους κνίτες. Έτσι βοηθάνε αυτόν τον αρχικαταστροφέα της χώρας του στη διάσπαση της ΕΖ αφού στην ουσία εγγυούνται για την ανύπαρκτη αξιοπιστία του. Μάλιστα εντελώς σιχαμερά και άνανδρα αποδίδουν την εγκληματική του πολιτική στον τελειωμένο και γελοίο Βαρουφάκη. Το βασικό πρόβλημα της ΕΖ σήμερα είναι ότι η κυβέρνηση Σύριζα είναι εντελώς αναξιόπιστη, και γι αυτό πολλές χώρες εκτός της Γερμανίας δεν είναι διατεθειμένες να του δώσουν 80 έως 100 δις Ευρώ πάνω από τα 190 που ήδη του έχουν δανείσει σαν κράτη (στο σύνολο των 325 δις που χρωστάει). Αλλά αυτά τα 80 έως 100 δις Ευρώ τα δημιούργησε στο μεγαλύτερο μέρος τους η ίδια η κυβέρνηση Τσίπρα με το τρομερό σαμποτάζ που έκανε στους 6 τελευταίους μήνες, και κυρίως με την καταστροφή που προκάλεσε από την ώρα που έκλεισε τις τράπεζες. Ίσως αυτό το φούσκωμα του δημοσιονομικού κενού, οπότε και ο όγκος του δανεισμού που απαιτεί από την ΕΖ, ήταν ο δεύτερος λόγος για τον οποίο η συμμορία χρειάστηκε τους 6 μήνες «διαπραγματεύσεων» ενώ ο πρώτος ήταν να στήσει το δικό του φασιστικό κρατικό μηχανισμό παντού, μηχανισμό που δεν θα αφήσει με οποιεσδήποτε οικουμενικές μανούβρες διακυβέρνησης.
Πραγματικά πρέπει να είναι ηλίθιος ένας λαός που θα ψηφίσει νέα δανεικά με τους παλιούς όρους για μια Ελλάδα που μόλις ψήφισε με 62% ουσιαστικά να μη δώσει πίσω τα περισσότερα από αυτά που ήδη χρωστάει, αλλά και να της δώσουν κι άλλα για να κρατήσει την κατανάλωσή της στο προηγούμενο ύψος την ώρα που καταστρέφει την παραγωγή της.
Γι αυτούς τους λόγους ο Τσίπρας αφήνει ανοιχτό το ζήτημα για παραχώρηση επιπλέον μέτρων στους πιστωτές μιλώντας για διαπραγμάτευση και μετά την υποβολή της πρότασης της Βουλής. Το κάνει αυτό όχι για να σώσει την Ελλάδα που με τη σαμποταριστική του πολιτική σκοτώνει καθημερινά επί 6 μήνες αλλά για να υποχωρήσει όσο χρειάζεται και έτσι να μπορέσει τελικά να διασπάσει την ΕΖ και την ΕΕ. Να διασπάσει την ΕΖ, ήταν πάντα η στρατηγική του αφεντικού του Πούτιν και σε αυτό απέβλεπε πάνω απ όλα η κυβερνητική πολιτική όχι μόνο του Σύριζα και του ευρύτερου ρώσικου μετώπου ΑΝΕΛ-Ναζί-ψευτοΚΚΕ, αλλά και η πολιτική των ρωσόδουλων επικεφαλής των ευρωπαϊκών στη στελεχική τους βάση κομμάτων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και τελευταία του Ποταμιού.
Ήδη έχουμε προειδοποίση για μια σαφή πολιτική διαφοροποίηση της απάντησης που δίνει στο «ναι» του Τσίπρα η Γαλλία και αυτή που δίνει η Γερμανία. Η Γαλλία βρίσκει την υποχώρηση του Τσίπρα σημαντική ενώ η Γερμανία δεν τοποθετείται ουσιαστικά περιμένοντας την απάντηση των θεσμών. Αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο σύμφωνα με τους FinancialTimes της 10/7 (http://www.ft.com/intl/cms/s/0/a60ca1fc-26e2-11e5-bd83-71cb60e8f08c.html#axzz3fU6n04p7) καθώς ήταν οι Γάλλοι εμπειρογνώμονες που βοήθησαν τον Τσίπρα να γράψει την πρόταση προς το Γιουρογκρούπ*. Μάλιστα με αυτήν την ευκαιρία η έγκυρηγερμανική εφημερίδαDieWelt διαπιστώνει ότι με τη δραστήρια μεσολαβητική του προσπάθεια στη διαπραγμάτευση Ελλάδας – Γερμανίας, ο Ολάντ παίρνει τα ηνία της ευρωπαϊκής ηγεσίας από τη Μέρκελ. Στην πραγματικότητα αυτό συμβαίνει γιατί η Μέρκελ έχει υποστεί μεγάλο πλήγμα από το Σόιμπλε στη γερμανική πολιτική σκηνή ακριβώς λόγω των παράτυπων παρασυναγωγών που διοργάνωνε σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπέρ του Τσίπρα. Η απομόνωση της γραμμής Μέρκελ μέσα στη Γερμανία έχει δώσει δηλαδή στον άλλο ρωσόφιλο ηγέτη του γαλλογερμανικού άξονα, τον Ολάντ τη δυνατότητα να εμφανιστεί στον καταπτοημένο από την παρατεταμένη φτώχεια γαλλικό λαό σαν ο άνθρωπος που σώνοντας την Ελλάδα τάχα από τη γραμμή λιτότητας του Σόιμπλε -και όχι από το σαμποτάζ της- θα σώσει και τη Γαλλία και όλο τον ευρωπαϊκό Νότο από τη λιτότητα αρχίζοντας από την Ιταλία του επίσης ρωσόφιλου Ρέντζι. Έχουμε δει πόσες φορές η ελληνική ρωσική πολιτική έχει πατήσει πάνω στη δίκαιη αντίθεση των λαών της βιομηχανικής Ευρώπης ενάντια στα όλο και πιο άθλια «ανατολικά» μεροκάματα της για να εμφανίσει τη δικιά της αντιβιομηχανική και μπαταχτζίδικη γραμμή σαν προλεταριακή. Φαίνεται λοιπόν πολύ πιθανό ένα μέτωπο Ολάντ-Ρέντζι μαζί βέβαια με την Κύπρο, που ως τώρα έμπαινε στο μέτωπο κατά της «άγριας» πολιτικής Τσίπρα - Βαρουφάκη, να αντεπιτεθεί στον Σόιμπλε σαν έναν ξεροκέφαλο συντηρητικό που με την «οικονομίστικη» πολιτική του λιτότητας στο ελληνικό ζήτημα κινδυνεύει να διαλύσει την Ευρωζώνη.
Όλα δείχνουν λοιπόν ότι τα δύο διαδοχικά πολιτικά πραξικοπήματα του Τσίπρα, δηλαδή το υπέρ-Όχι του λαού και αμέσως μετά το υπέρ-Ναι της κυβέρνησης που πρότεινε το υπέρ-Όχι αποσκοπούν στο να διευκολύνουν μια ανοιχτή εκδήλωση των αντιθέσεων εντός της ΕΖ ειδικά της αντίθεσης Γαλλίας - Γερμανίας που ήδη υπόκωφα έχει εκδηλωθεί σε όλη τη διάρκεια της κυβέρνησης Τσίπρα. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι και η Ιταλία του ρωσόφιλου Ρέντζι τάχθηκε τουλάχιστον ανοιχτά με την πρόταση «ναι» του Σύριζα, όπως βέβαια τάχθηκε πιο ενθουσιωδώς απ όλους και η προεδρία Ομπάμα.
Πάντως το μέτωπο Γαλλίας-Ιταλίας για να γίνει αποδοτικό πολιτικά πρέπει κατά τη γνώμη μας να σύρει πίσω του δυο τρεις ακόμα χώρες, εκτός της Κύπρου, για να γίνει αποτελεσματική η πίεση στη γραμμή Σόιμπλε που εκπροσωπεί τις πολιτικές δυνάμεις της Γερμανίας αλλά και πλέον όλης της ΕΖ που έχουν κάπως καταλάβει το διασπαστικό ρόλο που παίζει ιδιαίτερα η Ελλάδα του Τσίπρα. Το ότι ο Σόιμπλε έχει γίνει κοινός εχθρός όλων των «όχι» και όλων των «ναι» στην Ελλάδα δεν είναι άσχετο με το πόσο τον μισεί το κοινό μεγάλο αφεντικό.
Δεν μπορούμε ασφαλώς να ξέρουμε ποια θα είναι η έκβαση αυτής της νέας απόπειρας διάσπασης της Ευρώπης από την καταστροφική για τη χώρα μας κυβέρνηση Τσίπρα και των νέων συνοδοιπόρων της. Η έκβαση είναι ζήτημα πολιτικού επιπέδου των ευρωπαϊκών λαών και των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ιδιαίτερα των μικρών του νότου και της ανατολής της Ευρώπης, δηλαδή στο κατά πόσο θα εμπιστευτούν, έστω και ελάχιστα, μια φιλορώσικη κυβέρνηση που οδηγεί έναν λαό να πει «όχι» σε κάποια μέτρα και αμέσως μετά πηγαίνει στην Ευρώπη να τη διαβεβαιώσει ότι θέλει να επιβάλει στο λαό της αυτά τα μέτρα και άλλα ακόμα χειρότερα με αντάλλαγμα να πάρει δεκάδες δις για την ίδια και κυρίως τις τράπεζες που αυτή ωμά χρεωκόπησε.
Εμείς λέμε ότι αν αυτή η κυβέρνηση των απόλυτων απατεώνων δεν αποκαλυφθεί σαν τέτοια και δεν της ζητηθούν σαφείς και διαφανείς όροι δανεισμού που να την εκθέτουν στους ευρωπαϊκούς λαούς αν δεν τους τηρεί, και κυρίως αν αυτά δεν γίνουν γνωστά στον ελληνικό λαό και αν εσωτερικές προοδευτικές δυνάμεις δεν έρθουν στο προσκήνιο, κάθε συμφωνία με την Ευρώπη θα είναι για μεν τη χώρα μας απλά ασπιρίνη για τη θεραπεία από έναν καρκινικό όγκο που θέλει εγχείριση, για δε την Ευρώπη μια πελώρια ωρολογιακή βόμβα. Καμιά εμπιστοσύνη λοιπόν στη βρώμικη συμμαχία των κυβερνητικών του νέου ψεύτικου «ναι» με τους αντιπολιτευόμενους των παλιών επίσης ψεύτικων «ναι».
*Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν έρθουν τα νέα ότι μέσα στο Γιουρογκρούπ ξέσπασε ανοικτή σύγκρουση ανάμεσα σε Γαλλία-Ιταλία από τη μια μεριά και Γερμανία και άλλες βόρειες και πρώην ανατολικές χώρες από την άλλη.