"Οι αστικές επαναστάσεις, σαν τις επαναστάσεις του δέκατου όγδοου αιώνα, ορμούν γρήγορα από επιτυχία σε επιτυχία, τα δραματικά τους αποτελέσματα ξεπερνούν το ένα το άλλο, άνθρωποι και πράγματα φαίνονται σαν σε φωτιές διαμαντιών. Η έκσταση είναι το πνεύμα κάθε ημέρας. Μα η ζωή τους είναι μικρή. Σε λίγο φτάνουν κι όλας στο ανώτατο σημείο τους και μια μακρυά αποχαύνωση κυριεύει ύστερα την κοινωνία πριν μάθει να αφομειώνει νηφάλια τα αποτελέσματα της ορμητικής και θυελλώδικης εποχής της. 
Αν και λιγότερο σοκαριστικές, μεγάλη εντύπωση έκαναν και οι φωτογραφίες των λαϊκών ανθρώπων στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμερικής, να σχηματίζουν τεράστιες ουρές στα σημεία όπου πωλούνται τρόφιμα και να μαρκάρονται με μελάνι στα χέρια σα δαμάλια, καθώς δεν έχουν το δικαίωμα να επισκέπτονται το σούπερ μάρκετ παρά μία ή δύο φορές την εβδομάδα, λόγω ελλείψεων σε βασικά για την επιβίωση αγαθά. Αυτές οι φωτογραφίες κυκλοφορούν πολύ την τελευταία διετία και δεν αμφισβητούνται πια ούτε από τους πλέον φανατικούς υποστηρικτές του καθεστώτος Τσάβες – Μαδούρο.
Το νόμισμα της χώρας έχει εξευτελιστεί εντελώς από τον πληθωρισμό που καλπάζει σε τριψήφια ποσοστά, τύπου δραχμής στην Κατοχή, με αποτέλεσμα οι μισθοί, μολονότι στα λόγια και στο χαρτί παραμένουν ίδιοι ή και αυξάνονται, να εξανεμίζονται σε μια νύχτα και να μη φτάνουν ούτε για τα απολύτως απαραίτητα είδη διατροφής, αν και όποτε τα προλάβει κανείς στα ράφια των καταστημάτων.
Χιλιάδες άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να γεμίζουν τα ρούχα τους με δεκάδες ή και εκατοντάδες χαρτονομίσματα, να περιμένουν με τις ώρες στην ουρά και τελικώς αυτό που θα αγοράσουν να το κρύβουν όπως – όπως και πάλι στο σώμα τους, γιατί κινδυνεύουν ακόμη και να χάσουν τη ζωή τους για μισό κοτόπουλο ή για ένα μπουκάλι γάλα, από τις ένοπλες συμμορίες που ληστεύουν και σκοτώνουν.
Τα φάρμακα, ακόμη και για εντελώς τυπικές ή ακίνδυνες – υπό κανονικές συνθήκες – ασθένειες και προβλήματα υγείας, σπανίζουν, με αποτέλεσμα άνθρωποι – κυρίως γέροι και παιδιά – να χάνουν τη ζωή τους ή έστω να ταλαιπωρούνται βάναυσα. Εξειδικευμένες εξετάσεις με σύγχρονα μηχανήματα τα οποία χρειάζονται ρεύμα για να λειτουργήσουν έχουν γίνει πολυτέλεια, αναισθητικά και αναλγητικά φάρμακα για τις εγχειρίσεις δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, ενώ απλήρωτοι από το κράτος γιατροί αναγκάζονται να χειρουργούν υπό το φως φακών χειρός, λόγω της ενεργειακής κρίσης που επίσης έχει πλήξει τη χώρα.
Όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα ενός πολέμου ή μιας ξαφνικής φυσικής καταστροφής που έπληξε τη Βενεζουέλα. Αντίθετα ήρθανε σαν φυσική κατάληξη της πορείας ενός πολιτικού καθεστώτος, που ανακούφιζε προσωρινά τις μάζες της φτωχολογιάς όχι διανέμοντας υπέρ τους τον αυξανόμενα παραγόμενο από αυτές πλούτο, αλλά χτυπώντας την παραγωγή. Έτσι στην ουσία εξαγόραζε την προσωρινή πολιτική υποστήριξη των μαζών ώστε να αλώσει την κρατική εξουσία με δημοκρατικές καλύψεις, και αργότερα κατέστρεψε αυτές τις μάζες και τις αλυσοδένει με φασιστικά δεσμά. Το πιο χαρακτηριστικό αντίστοιχο που σημειώθηκε στον κόσμο είναι αυτό που έγινε από το ελληνικό σαμποταριστικό μέτωπο του Α. Παπανδρέου και της σοσιαλφασιστικής ψευτοαριστεράς. Και εδώ όπως και εκεί συνδυάστηκε η εξαγορά της φτωχολογιάς με το παραγωγικό σαμποτάζ, πράγμα που οδήγησε στη χρεωκοπία της χώρας, στην απόλυτη εξαθλίωση της φτωχολογιάς και στην άνοδο της σοσιαλφασιστικής ψευτοαριστεράς στην εξουσία.
Η σοσιαλφασιστική καταστροφή της οικονομίας
Όσο κι αν ο Μαδούρο μιλά για «οικονομικό πόλεμο από το εξωτερικό» (υπονοώντας τις ΗΠΑ), το οικονομικό χάος που έχει δημιουργηθεί στη Βενεζουέλα είναι έργο του ίδιου και κυρίως του πολιτικού του πατέρα, Ούγο Τσάβες.
Το ψευτοσοσιαλιστικό καθεστώς που εγκαθίδρυσε γοργά μετά την άνοδό του στην εξουσία ο τελευταίος το 1999 ήταν βασισμένο στους εξής άξονες: α) διατήρηση της μονομερούς εξάρτησης της χώρας από το πετρέλαιο, αλλά με προσωρινό μοίρασμα της πετρελαϊκής γεωπροσόδου εν μέρει σε μια νεοδημιουργημένη διεφθαρμένη και άπληστη τσαβική αστική τάξη νέου τύπου και εν μέρει στα πιο εξαθλιωμένα – από την παλιά, κλασική δεξιά και φιλοαμερικανική αντίδραση - τμήματα των μαζών υπό τη μορφή «επιδομάτων» και «αλληλεγγύης» για την πρόσκαιρη πολιτική εξαγορά τους, β) τσάκισμα της βιομηχανικής βάσης της χώρας, ιδιαίτερα της πετρελαϊκής βιομηχανίας, γ) στροφή σε «αμυντικές» και οικονομικές συμφωνίες που υπέτασσαν τη χώρα στο νεοναζιστικό ιμπεριαλιστικό άξονα Ρωσίας - Κίνας.
Η μπολι-μπουρζουαζία, όπως ονόμασε ο λαός της Βενεζουέλας τη νέα τσαβική αστική τάξη της χώρας, τσάκισε κυριολεκτικά όλο τον παραγωγικό ιστό και όχι μόνο δε νοιάστηκε καθόλου για τον εκσυγχρονισμό των υποδομών εξόρυξης του πετρελαίου αλλά απέλυσε ένα μεγάλο τμήμα των ειδικών τεχνικών και ειδικευμένων εργατών που κινούσαν αυτή τη βιομηχανία, αφού βασικό της μέλημα ήταν να ελέγχει τα πόστα στην κρατική εταιρεία εξόρυξης και να ζει μέσα στον πλούτο και τη χλιδή, πετώντας στη φτωχολογιά ένα – έστω και ανακουφιστικό για μια περίοδο – ξεροκόμματο από την πετρελαϊκή γεωπρόσοδο. Οι ψηλές τιμές του αργού κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 2.000 ευνοούσαν τη συγκεκριμένη πολιτική.
Όμως η Βενεζουέλα, η χώρα με τα μεγαλύτερα κοιτάσματα πετρελαίου στον κόσμο, έφτασε τους πρώτους μήνες του 2016 να εισάγει πετρέλαιο γιατί οι συγκεκριμένες υποδομές έμειναν εγκληματικά ασυντήρητες, ειδικά μετά την πτώση της τιμής του «μαύρου χρυσού».
Πρόκειται για πολιτική αποβιομηχάνισης και εσωτερικού σαπίσματος μιας χώρας που κανένα καθεστώς τριτοκοσμικής εθνικής ανεξαρτησίας, ακόμη και αυταρχικό στην εσωτερική του πολιτική (π.χ. Σαντάμ, Καντάφι) δεν θα εφάρμοζε, καθώς η ανατίναξη της παραγωγικής βάσης ενός αναπτυσσόμενου τριτοκοσμικού κράτους είναι γνωστό ότι μεγαλώνει την εξάρτησή του από το εξωτερικό (εισαγωγές), δηλαδή τελικά από τον ιμπεριαλισμό. Τέτοιες δουλειές δεν τις κάνουν αντιιμπεριαλιστές κι επαναστάτες, αλλά πράκτορες των χειρότερων αντιδραστικών δυνάμεων του ιμπεριαλιστικού κόσμου, που χρησιμοποιούν απλώς το μίσος των μαζών για τους παλαιότερους ηγεμονικούς ιμπεριαλισμούς (εν προκειμένω τις ΗΠΑ) και την παλιά αστική τάξη για να κοιμίσουν τις μάζες και τελικά να τους περάσουν νέες χειρότερες χειροπέδες από τους νέους ακόμα πιο επιθετικούς ιμπεριαλισμούς και τα αντίστοιχα τμήματα της αστικής τάξης. Το ίδιο σκηνικό, σε διαφορετική, πιο «ευρωπαϊκή» παραλλαγή έχουμε ζήσει τις τελευταίες τρεις και πλέον δεκαετίες στην Ελλάδα.
Ο Μαδούρο κατηγόρησε την κλασική αστική τάξη που είχε υπό τον έλεγχό της τις μεγάλες αλυσίδες εφοδιασμού τροφίμων για υπονόμευση της κυβέρνησης και έκλεισε - κρατικοποίησε τα μισοάδεια πλέον μαγαζιά της. Είναι προφανές ότι σε μία χώρα στην οποία ο πληθωρισμός τρέχει με τριψήφιο ποσοστό και το νόμισμα έχει στην πραγματικότητα 10 φορές μικρότερη αξία από την επίσημη ισοτιμία του με το δολάριο, πλαφόν στις τιμές θα πει ουσιαστικά όχι απλό εξανεμισμό ακόμη και του πιο μικρού ποσοστού κέρδους, αλλά ασήκωτες ζημιές, ουσιαστικά αδυναμία λειτουργίας οποιασδήποτε καπιταλιστικής επιχείρησης. Το πολιτικό παιδί του Τσάβες ακολουθεί εδώ τη γνώστη βρώμικη τακτική κάθε σοσιαλφασίστα στον πλανήτη: πιάνεται από την άγνοια μεγάλου μέρους των μαζών για τους αντικειμενικούς νόμους κίνησης της οικονομίας και προσπαθεί να στρέψει το λαό ενάντια σε φανταστικούς «συνωμότες κερδοσκόπους», που είναι πάντα τα τμήματα της κλασικής αστικής τάξης που είτε αντιστέκονται είτε απλά δεν εξυπηρετούν τον σοσιαλφασίστα. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι ότι η ουσιαστική κρατικοποίηση των αλυσίδων λιανικού εμπορίου όχι μόνο δεν ανακούφισε τις μάζες, αλλά τις έριξε σε ακόμη μεγαλύτερη απόγνωση, στερήσεις και ουρές.
Το καθεστώς, πέρα από το ότι διαθέτει πλέον τα βασικά προϊόντα μόνο μέσω κρατικών σούπερ μάρκετ, εφαρμόζει και μια άλλη τακτική εξάρτησης και διχασμού των μαζών που υποφέρουν: στους δήμους τους οποίους ελέγχει το ψευτοσοσιαλιστικό κυβερνών κόμμα (PSUV – «Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Βενεζουέλας»), τα βασικά αγαθά μοιράζονται μέσω των «Τοπικών Επιτροπών για τον Εφοδιασμό και τη Διανομή», με το ακρωνύμιο CLAP. Πρόκειται για επιτροπές που ούτε τις έχουν δει οι κάτοικοι των περιοχών που δεν ελέγχονται απόλυτα από τους τσαβικούς σοσιαλφασίστες και όσοι άνθρωποι δεν είναι οπαδοί του καθεστώτος.
Ο Χόρχε Ροντρίγκες, καθεστωτικός κυβερνήτης του Καράκας, διέταξε πριν λίγες ημέρες τους προμηθευτές να μην προμηθεύουν ούτε καν τα κρατικά σούπερ μάρκετ όπου ο κόσμος αγοράζει – όταν και όποτε προλαβαίνει – προϊόντα, αλλά να τα πωλούν απευθείας στην κυβέρνηση, η οποία θα τα μοιράζει μέσω των CLAP«στις πλέον φτωχές συνοικίες στο Καράκας και σε άλλες πόλεις». Η μεγάλη φτώχεια δεν φέρνει μόνο εξέγερση, αλλά στα νύχια ξετσίπωτων, ψευτολαϊκών καθεστώτων φέρνει και εξάρτηση από τα κρατικά ψίχουλα της «φιλανθρωπίας» των σοσιαλφασιστών, ειδικά για τους πιο ευάλωτους, όπως έχουμε δει και στη χώρα μας με τα κάθε λογής τρωκτικά του ΣΥΡΙΖΑ και της φιλοκαθεστωτικής εκκλησίας.
Ο Μαδούρο ποδοπατά τη δημοκρατικά εκλεγμένη Εθνοσυνέλευση
Το πολιτικό σύστημα στη Βενεζουέλα μοιάζει αρκετά στη μορφή με εκείνο των ΗΠΑ: ο πρόεδρος είναι ταυτόχρονα και επικεφαλής της κυβέρνησης, χωρίς η τελευταία να έχει την ανάγκη ψήφου εμπιστοσύνης από τη Βουλή (Εθνοσυνέλευση). Η τελευταία, όμως, έχει τον κομβικό ρόλο να εγκρίνει ή να απορρίπτει νομοσχέδια, οπότε μπορεί να σταθεί εμπόδιο και αντίβαρο σε μια κυβέρνηση που έχει πάψει να απολαμβάνει της αποδοχής του πληθυσμού.
Το χάος το οποίο έχει προκαλέσει η σοσιαλφασιστική διακυβέρνηση οδήγησε στις βουλευτικές εκλογές οι οποίες διεξήχθησαν στη Βενεζουέλα στις 6 του Δεκέμβρη του 2015, σε σαρωτική νίκη της δημοκρατικής, αντισοσιαλφασιστικής αντιπολίτευσης, που είναι ενωμένη υπό το σχήμα Στρογγυλή Τράπεζα της Δημοκρατικής Ενότητας (MUD). HMUDέλαβε το 56,2% των ψήφων, έναντι 40,9% του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου (GPP), που ενώνει όλες τις καθεστωτικές σοσιαλφασιστικές δυνάμεις (βασικά το PSUV του Μαδούρο και το ψευτοκομμουνιστικό αδελφό κόμμα του ψευτοΚΚΕ).
Το εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε στην αντιπολίτευση υπερενισχυμένη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση (δηλαδή πλειοψηφία άνω των 2/3 των βουλευτών). Με 112 στους 167 βουλευτές (109 συν οι τρεις εκπρόσωποι των ιθαγενών, οι οποίοι έχουν συνταχθεί με την αντιπολίτευση), η MUD έχει πρακτικά τη δυνατότητα να μπλοκάρει σχεδόν όλες τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες, να προκηρύξει δημοψήφισμα για αποπομπή του προέδρου μετά από συλλογή υπογραφών, να ακυρώσει διεθνείς συνθήκες που υπογράφει η κυβέρνηση, ακόμη και να προχωρήσει σε ριζική αναθεώρηση του συντάγματος.
Ο αποθρασυμένος σοσιαλφασίστας Μαδούρο, ωστόσο, λίγες ώρες πριν η νέα Εθνοσυνέλευση αναλάβει καθήκοντα, στις 5 του Γενάρη, άλλαξε τη σύνθεση του 13μελούς Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, διορίζοντας έξι απόλυτα ελεγχόμενους από τον ίδιο δικαστές. Έτσι, παραβιάζοντας κάθε αστικοδημοκρατική διάκριση των τριών εξουσιών, πρόεδρος της Δημοκρατίας και Ανώτατο Δικαστήριο έχουν συμπήξει μέτωπο με το οποίο από τη μια ακυρώνουν κάθε πρωτοβουλία της Εθνοσυνέλευσης ως «αντισυνταγματική» και από την άλλη εγκρίνουν ως συνταγματικά τα προεδρικά διατάγματα με τα οποία ο Μαδούρο συνεχίζει να ασκεί απρόσκοπτα την εξουσία, σα να μην υπάρχει Βουλή!
Πρόκειται για δομές καλυμμένης διχτατορίας, ειδικά από τη στιγμή που ο ρωσόφιλος και κινεζόφιλος σοσιαλφασίστας που έχει κάτσει στο σβέρκο του λαού της Βενεζουέλας, εν μέσω οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης, έβγαλε τον στρατό από τους στρατώνες για τις μεγαλύτερες «αμυντικές» ασκήσεις στην ιστορία της χώρας, στέλνοντας ουσιαστικά στους αντιπάλους του και στη δημοκρατική πλειοψηφία το μήνυμα: «έχω μαζί μου το στρατό και τους δικαστές. Εσείς φάτε δημοκρατία και πλειοψηφίες». Ακύρωσε έτσι ωμά τον νόμο που ψήφισε η Εθνοσυνέλευση για αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων, ενώ αρνήθηκε να εφαρμόσει την πλήρως συνταγματικά ορθή απόφαση του σώματος για αποπομπή του υπουργού Εφοδιασμού και Τροφίμων.
Στις γειτονιές του Καράκας στις οποίες οι τσαβικοί έχουν μεγάλη δύναμη, αλωνίζουν εξάλλου ομάδες τοπικών τραμπούκων, οι γνωστές τοπικές «Κολλεκτίβες» ή αλλιώς «Καφέ Πουκάμισα». Οι ομάδες αυτές, εθνικοσοσιαλιστικού – χιτλερικού τύπου στη δομή τους, έχουν τη στήριξη της παραστρατιωτικής, πλήρως εξοπλισμένης «Μπολιβαριανής Εθνοφρουράς».
Η γραμμή της αντιπολίτευσης
Για τη γραμμή της ενιαίας δημοκρατικής αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας, έχουμε γράψει αναλυτικά και στο παρελθόν, με αφορμή τις προεδρικές εκλογές του 2013 (http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-24-24/item/160-).
Μετά την κατάκτηση της υπερενισχυμένης πλειοψηφίας στην Εθνοσυνέλευση, η αντιπολίτευση, με ηγέτη της τον Ενρίκε Καπρίλες Ραντόνσκι, πρόεδρο του κεντρώου κόμματος Πρώτα Δικαιοσύνη (PJ), έβαλε μπροστά τις διαδικασίες για την αποπομπή του Μαδούρο μέσω δημοψηφίσματος. Οι υπογραφές που χρειάζονταν για να κινηθεί η διαδικασία ήταν περίπου 200.000 και η αντιπολίτευση μάζεψε σχεδόν 2 εκατομμύρια, ωστόσο ο Μαδούρο κωλυσιεργεί, χρησιμοποιώντας την Ανώτατη Εκλογική Επιτροπή, που αρνείται να συνεδριάσει και να εγκρίνει το εντελώς νόμιμο και συνταγματικό αίτημα της MUD. Παράλληλα ο σοσιαλφασίστας πρόεδρος διακηρύσσει με θράσος, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ότι «δημοψήφισμα δεν πρόκειται να γίνει».
Η αντιπολίτευση της Βενεζουέλας έχει δώσει μάχες στο δρόμο με τεράστιες διαδηλώσεις στους δρόμους του Καράκας και άλλων πόλεων από τη δεκαετία του 2000, με αποκορύφωμα τις διαμαρτυρίες του 2007, όταν και ο λαός απέρριψε σε δημοψήφισμα τις συνταγματικές αλλαγές που πρότεινε ο Τσάβες. Τελικώς εκείνος τις πέρασε με προεδρικά διατάγματα από την «πίσω πόρτα».
Σταδιακά και ειδικά μετά το 2004-2006, πολιτικές προσωπικότητες της αντιπολίτευσης οι οποίες ήταν δεμένες με την παλιά, φιλοαμερικανική αντίδραση και είχαν εκτεθεί υποστηρίζοντας το πραξικόπημα – οπερέτα του 2002, που στην ουσία πήγε να δώσει στον Τσάβες δημοκρατικό φωτοστέφανο και ενίσχυσε το σοσιαλφασισμό, έκαναν στην άκρη και στο προσκήνιο πέρασαν πολιτικοί ηγέτες της πιο δημοκρατικής μερίδας της μικροαστικής και της κλασικής αστικής τάξης, με αστικοδημοκρατικό – αντισοσιαλφασιστικό προσανατολισμό.
Ο Καπρίλες, ένας απ’ αυτούς, διαχωρίζει με συνέπεια τις μάζες που ακόμα ακολουθούν τον τσαβισμό από τους ηγέτες τους και τονίζει σε κάθε ευκαιρία ότι για να νικήσει η αντιπολίτευση δεν φθάνει ένα πρόγραμμα που να απευθύνεται στα μορφωμένα μεσοστρώματα, αλλά χρειάζεται να πάρει μαζί της τη φτωχολογιά την οποία κορόιδεψε, κάποια στιγμή εξαγόρασε και τελικά κατέστρεψε οικονομικά ο τσαβισμός.
Αντίπαλος πόλος του Καπρίλες εντός αντιπολίτευσης, χωρίς η αντίθεση μέχρι τώρα να εμφανίζεται ως ανταγωνιστική, είναι ο Λεοπόλδο Λόπες. Ο τελευταίος είχε εμπλοκή στο πραξικόπημα του 2002 και είναι αρχηγός του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Λαϊκή Θέληση (VP). Εμφανίστηκε το 2014 ως ηγέτης της τάσης της αντιπολίτευσης που ήθελε την έξωση του Μαδούρο μέσω μαζικών διαδηλώσεων, που πήραν το όνομα LaSalida (Η Έξοδος). Το ρεύμα Λόπες επιχείρησε να εμφανίσει τον Καπρίλες ως συμβιβαστικό με το καθεστώς, ειδικά μετά τη σύλληψη του Λόπες και την καταδίκη του σε 14 χρόνια φυλακή την ίδια χρονιά από το καθεστώς Μαδούρο, με την κατηγορία της ηθικής αυτουργίας για τους θανάτους που σημειώθηκαν στις ταραχές.
Ωστόσο, η γραμμή Λόπες θα μπορούσε να κρύβει μέσα της έναν υφέρποντα πραξικοπηματισμό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι οι μάζες δεν ακολούθησαν γενικά τη γραμμή της Salida, πέρα από τη μικροαστική τάξη και τα μεσοστρώματα που παραδοσιακά ακολουθούν την αντιπολίτευση. Σε ό,τι αφορά τα δημοκρατικά μετωπικά χαρακτηριστικά και την προσπάθεια αποφυγής μιας ρήξης στους κόλπους του λαού, ειδικά με τη λαϊκή βάση του τσαβισμού, που «βράζει» και είναι σε πολλές περιπτώσεις, ένα βήμα πριν εγκαταλείψει τους ψευτοσοσιαλιστές απατεώνες του Μαδούρο (ήδη σε ένα βαθμό το έκανε στις εκλογές), το δίκιο, όσο μπορούμε να κρίνουμε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τη Λατινική Αμερική, βρίσκεται στην πλευρά του Καπρίλες και όχι του Λόπες.
Το καθεστώς προσπάθησε τελευταία, δεχόμενο τον σοσιαλδημοκράτη και εντελώς φιλορώσο στην εξωτερική του πολιτική πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας Θαπατέρο ως μεσολαβητή, να ανταλλάξει την απελευθέρωση του Λόπες από τη φυλακή με την αναστολή των προσπαθειών της αντιπολίτευσης για δημοψήφισμα. Σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες που μεταδίδουν τα διεθνή ΜΜΕ (6 Ιουνίου), ο Λόπες δήλωσε όπως ήταν φυσικό ότι δεν δέχεται κανένα παζάρι και αρνείται την προσωπική του απελευθέρωση, αν αυτή σημάνει πισωγύρισμα στην προσπάθεια για αποπομπή του Μαδούρο.
Η Κόκκινη Σημαία
Για την αριστερή αντισοσιαλφασιστική Κόκκινη Σημαία είχαμε κάνει εκτενή αναφορά στο προαναφερθέν άρθρο αναφοράς μας για την πολιτική κατάσταση στη Βενεζουέλα (http://www.oakke.gr/global/2013-02-16-19-24-24/item/160-). Τον Σεπτέμβριο του 2014, το κόμμα αυτό πήρε την απόφαση να πάψει τη οργανική συμμετοχή – ένταξή του στη MUD, σημειώνοντας ότι η τελευταία λειτουργούσε αμιγώς σαν εκλογικό σχήμα με ορίζοντα κάθε φορά τις κάλπες και υστερούσε στη συγκρότηση πολιτικού οργάνου – επιτελείου, όπου θα εκφράζονταν όλες οι πολιτικές τάσεις και θα οργανωνόταν σε ανώτερο επίπεδο η πάλη του λαού ενάντια στο σοσιαλφασιστικό καθεστώς Μαδούρο.
Η Κόκκινη Σημαία, ωστόσο, πρωτοστατεί, μαζί με τους αγωνιστές που συμμετέχουν στη MUD, στις αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες, ενώ καλεί την πολιτική ομπρέλα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην οργάνωση και στην κάθοδο του λαού στους δρόμους, τονίζοντας ότι η πολιτική αλλαγή δεν μπορεί να έρθει μόνον από τα πάνω, αλλά ως αποτέλεσμα της συμμετοχής του λαϊκού παράγοντα στην αντικαθεστωτική πάλη.
Όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο ηγέτης της BanderaRoja, Γκαμπριέλ Πουέρτα Απόντε, «η νίκη της αντιπολίτευσης στις εκλογές, σε συνδυασμό με τη συνέχιση της πολιτικής κυριαρχίας του Μαδούρο, δείχνει αυτό που φωνάζαμε και πριν τις εκλογές: η εξουσία δεν τεμαχίζεται και δεν χωρίζεται σε κομμάτια». Άσκησε έτσι κριτική σε τμήματα της αντιπολίτευσης τα οποία θεωρούσαν ότι η κατάκτηση της πλειοψηφίας στην Εθνοσυνέλευση θα σήμαινε την αρχή του τέλους του καθεστώτος Τσάβες – Μαδούρο, το οποίο όμως δεν έχει καμία διάθεση να υποταχτεί στη λαϊκή πλειοψηφία, όταν αυτή δεν το συμφέρει.
«Για εμάς η δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να αναζητεί μια ειρηνική λύση (σ.σ. για την απομάκρυνση του Μαδούρο), χωρίς ωστόσο να ξεχνά ότι είναι αναγκαία η λαϊκή πίεση. Περισσότερο περιεχόμενο, περισσότεροι πολιτικοί στόχοι και λιγότερη κουβέντα για πολιτικές μανούβρες, τακτικές και μέσα. Χωρίς τον δρόμο καμία πολιτική μανούβρα δεν θα έχει επιτυχία», ανέφερε στις αρχές Μαΐου ο Πουέρτα.
Στις 5 Ιουνίου, ο γραμματέας της Κόκκινης Σημαίας κατήγγειλε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα LaRazon τις «συμμορίες μαφιόζων που κυβερνούν τη Βενεζουέλα με κέντρο το προεδρικό μέγαρο», επιβεβαιώνοντας ότι οι CLAP μοιράζουν τρόφιμα μόνο στα μέλη του σοσιαλφασιστικού κυβερνώντος PSUV.
«Η κυβέρνηση έχει αφιερωθεί στο να μπλοκάρει κάθε συνταγματικό, ειρηνικό και εκλογικό τρόπο για να υπάρξει κυβερνητική αλλαγή. Δεν υπάρχει καμία συνωμοσία. Ο λαός φωνάζει στον Μαδούρο ότι πεινάει. Δεν υπάρχει τίποτε πιο ιερό και νομιμοποιημένο από το να διαδηλώνεις ενάντια στην πείνα. Η κυβέρνηση τσάκισε την αγροτική παραγωγή και την εθνική βιομηχανία. Ο λαός έχει κάθε δικαίωμα να διαδηλώνει και η Κόκκινη Σημαία θα είναι δίπλα του σε αυτές του τις εκδηλώσεις. Ποτέ δεν απογοήτευσε ούτε πρόδωσε αυτόν το λαό», κατέληξε ο Πουέρτα.
Μαθήματα για την Ελλάδα
Αν κάτι πρέπει να γίνει μάθημα από όλα όσα συμβαίνουν αυτό τον καιρό στη Βενεζουέλα στους Έλληνες δημοκράτες και αντιιμπεριαλιστές, είναι οι μέθοδες που χρησιμοποιεί ο σοσιαλφασισμός για να στερεώσει την εξουσία του.
Στρατός και Δικαιοσύνη, δηλαδή ο βαθύς πυρήνας της κρατικής εξουσίας και βίας, αποτελούν πυλώνες τους οποίους οι σοσιαλφασίστες, την ίδια ώρα που τάζουν στα λόγια λαϊκές δημοκρατικές εξουσίες και ελευθερίες, κοιτούν να καπαρώσουν.
Το γεγονός ότι ο - στη μορφή - «μνημονιακός» Τσίπρας, που έγινε κι αυτός τάχα «υποταχτικός» της Ευρώπης, βιάζεται να αλώσει τα δικαστήρια με απανωτά πραξικοπήματα, με όργανό του την υπερασπίστρια του ναζί Πλεύρη πρόεδρο του Αρείου Πάγου Θάνου, ενώ στο στρατό έχει στρογγυλοκαθίσει τον κλασικό ακροδεξιό και φίλο του χουντοφασισμού Καμμένο, πρέπει να γεμίζει με ανησυχία κάθε δημοκράτη και πατριώτη.
Ειδικά αν αυτό συνδυαστεί με την εκστρατεία ελέγχου του Τύπου μέσα στο καλοκαίρι, όταν και θα επιχειρηθεί να φιμωθούν ή έστω να ελεγχθούν επισήμως, εκτός από το στραγγαλισμένο ΜΕΓΚΑ, όλα τα μη φιλοκυβερνητικά τηλεοπτικά κανάλια. Το ίδιο ετοιμάζεται να κάνει και για το διαδικτυακό Τύπο ο σοσιαλφασίστας Παππάς, κολαούζος του κολαούζου του Πούτιν Τσίπρα.
Η διαφορά της Ελλάδας με τη Βενεζουέλα είναι ότι εκεί υπάρχει μια δημοκρατική αντιπολίτευση που, με όλους τους αστικούς οπορτουνισμούς της, βρίσκεται απέναντι στο σοσιαλφασιστικό μέτωπο και έξω από τον έλεγχό του.
Στη χώρα μας, χώρα εργαστήρι της ρώσικης ιμπεριαλιστικής πολιτικής από το 1965, ο Τσίπρας, εκτός από τους ανοιχτούς ή μισοανοιχτούς συμμάχους του Καμμένο, ναζιΜιχαλολιάκο και Κουτσούμπα, έχει για «ευρωπαϊστική δημοκρατική αντιπολίτευση» τους εντελώς φιλικούς του και πουλημένους ή υποταγμένους στη Ρωσία Μητσοτάκη, Γεννηματά, Θεοδωράκη και Λεβέντη, που δεν προλάβαιναν να κάνουν υποκλίσεις στον Πούτιν στην πρόσφατη επίσκεψή του στη χώρα μας, άμεσα, όπως ο αρχηγός της ΝΔ ή έμμεσα, μέσω δηλώσεων, όπως ο Λεβέντης και ο Θεοδωράκης.
Βέβαια όπως και στη Βενεζουέλα έτσι και εδώ υπάρχει μια δημοκρατική αντιπολίτευση σε επίπεδο βάσης η οποία είναι κατανεμημένη σε όλα τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα, όμως εδώ δεν υπάρχει όπως στην Βενεζουέλα, όπως άλλωστε δεν υπάρχει και στην ίδια τη Ρωσία, μια μη πουλημένη στον Πούτιν αστοδημοκρατική ηγεσία. Προς το παρόν δηλαδή απέναντι στον ελληνικό σοσιαλφασισμό και πουτινισμό δεν στέκεται ανοιχτά άλλη οργανωμένη και ανεξάρτητη πολιτική φωνή εκτός από εκείνη της όχι τυχαία προλεταριακής ΟΑΚΚΕ.
Αυτή η αδυναμία του δημοκρατικού αντιφασιστικού μετώπου στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα της μεγάλης ξενοδουλίας της ελληνικής αστικής τάξης και της συστηματικής και μακρόχρονης δουλειάς εισοδιστικής διείσδυσης του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού σε όλα τα ρεύματα, αστικά και μικροαστικά της ελληνικής πολιτικής ζωής. Αυτή η αρνητική ιδιομορφία της Ελλάδας κρύβει όμως μέσα της το εξής πολύ θετικό: αν ξεφύγει ο πολιτικός έλεγχος από τους ρωσόδουλους εισοδιστές και τη φιλική τους αστική τάξη, δεν θα υπάρχει τίποτα να συγκρατήσει αυτό το λαό από το να συντρίψει τους καταστροφείς και τυράννους του.