Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

πιο α­ξε­πέ­ρα­στη και ι­στο­ρι­κά πιο  «πρω­το­πό­ρα» πε­ρίπτω­ση. Στη Βε­νε­ζουέ­λα, ω­στό­σο, οι πα­τριώ­τες και δη­μο­κρά­τες έ­χουν κατα­φέ­ρει α­πό πολ­λές α­πό­ψεις με την πο­λύ έ­ντο­νη και μα­ζι­κή δη­μο­κρα­τι­κή α­ντί­στα­σή τους να κά­νουν δια­κρι­τά τα ό­ρια α­νά­με­σα στα δύ­ο στρα­τό­πε­δα της πο­λι­τι­κής ζω­ής.

 Μπο­ρεί δη­λα­δή α­πό τη μί­α πλευ­ρά να βρί­σκε­ται το σο­σιαλ­φα­σιστι­κό, κρα­τι­κο­φα­σι­στι­κό δή­θεν «α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κό» μπλοκ που έ­χτι­σε επί 15 χρό­νια ο αρ­χι­πρά­κτο­ρας του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού στη Λα­τι­νι­κή Α­με­ρι­κή, ο στρα­το­λο­γη­μέ­νος α­πό τον Φι­ντέλ Κά­στρο Ού­γο Τσά­βες, αλ­λά α­πέ­να­ντί του τό­σο ο λα­ός της χώ­ρας, ό­σο και οι ε­θνι­κοί α­στοί της έ­χουν υ­ψώ­σει κι εκεί­νοι έ­να ι­σχυ­ρό ε­νω­μέ­νο μέ­τω­πό ε­νά­ντια στο σο­σιαλ­φα­σι­σμό.

Με­τά το θά­να­το του Τσά­βες, στη Βε­νε­ζουέ­λα πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν νέ­ες προ­εδρι­κές ε­κλο­γές, στις 14 του Α­πρί­λη. Υ­πο­ψή­φιοι ή­ταν, α­πό την πλευ­ρά του μπλοκ Τσά­βες ο πα­ρα­κοι­μώ­με­νός του και λα­βών το «δα­χτυ­λί­δι» της δια­δο­χής, Νί­κο­λας Μα­δού­ρο, κι α­πό την πλευ­ρά του συ­να­σπι­σμού της δη­μο­κρα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης ο Εν­ρί­κε Κα­πρί­λες Ρα­ντόν­σκι, μέ­λος του μι­κρού κε­ντρο­δε­ξιού κόμ­μα­τος «Πρώ­τα η Δι­καιο­σύ­νη» και κυ­βερ­νή­της της ε­παρ­χί­ας Μι­ρά­ντα.

Ο Μα­δού­ρο, πα­ρά τα πε­ρί του α­ντι­θέ­του λε­γό­με­να α­πό την πα­γκό­σμια προ­πα­γαν­δι­στι­κή μη­χα­νή του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού, που πα­ρου­σιά­ζει το κα­θε­στώς Τσά­βες για βα­σί­λειο δι­καιο­σύ­νης και ευ­η­με­ρί­ας του λα­ού, κέρ­δι­σε τις ε­κλο­γές με δια­φο­ρά μό­λις 200.000 ψή­φων σε σύ­νο­λο 15.000.000 ψη­φι­σά­ντων, με την α­ντι­πο­λί­τευ­ση να κα­ταγ­γέλ­λει ε­κτε­τα­μέ­νες πα­ρα­βιά­σεις τις ε­κλο­γι­κής νο­μο­θε­σί­ας, εκ­βια­σμούς, τρα­μπου­κι­σμούς, γε­νι­κά ό­λες τις με­θό­δους που χρη­σι­μο­ποιεί κά­θε φα­σι­σμός για την ά­νο­δο ή και τη διατή­ρη­σή του στην ε­ξου­σί­α.

Με­τά τις ε­κλο­γές, ο Μα­δού­ρο, πριν α­κό­μα υ­πάρ­ξει α­πό­φα­ση για την «εν­θρό­νι­σή» του α­πό την Α­νώ­τα­τη Ε­κλο­γι­κή Ε­πι­τρο­πή, ντύ­θη­κε τα ρού­χα του Τσά­βες και ορ­κί­στη­κε Πρό­ε­δρος, α­πα­γο­ρεύ­ο­ντας δια­δη­λώ­σεις της αντι­πο­λί­τευ­σης, ε­νώ ταυ­τό­χρο­να ξα­μο­λού­σε τους τρα­μπού­κους του για κά­θε εί­δους προ­βο­κά­τσιες, πολ­λές α­πό τις ο­ποί­ες, αν δεν κα­ταγ­γέλ­λο­νταν, θα τις χρέ­ω­νε στους δη­μο­κρά­τες.

Ο Κα­πρί­λες, τον ο­ποί­ο τα πά­νω α­πό 50 κόμ­μα­τα και ορ­γα­νώ­σεις τα οποί­α συ­να­πο­τε­λούν τη Δη­μο­κρα­τι­κή Ε­νό­τη­τα (16 α­πό αυ­τά εί­ναι πα­νε­θνι­κά κόμμα­τα) α­να­γνω­ρί­ζουν ως η­γέ­τη της πά­λης ε­νά­ντια στον Μα­δού­ρο, κά­λε­σε το δημο­κρα­τι­κό λα­ό να μην ε­κτρα­πεί σε βί­α η ο­ποί­α εύ­κο­λα θα μπο­ρού­σε να εκτρα­πεί α­πό τους προ­βο­κά­το­ρες του κα­θε­στώ­τος. Κά­λε­σε ό­μως, ε­πί­σης, και σε ει­ρη­νι­κή, μα­κρά σε χρό­νο, πά­λη ε­νά­ντια στο «νό­θο» πρό­ε­δρο και την ε­ξου­σί­α του.

Η α­πά­ντη­ση των τρα­μπού­κων του ρω­σό­δου­λου σο­σιαλ­φα­σι­σμού ήρθε λί­γες η­μέ­ρες αρ­γό­τε­ρα στην Ε­θνο­συ­νέ­λευ­ση, ό­που και α­πα­γό­ρε­ψαν στην αντι­πο­λί­τευ­ση, η ο­ποί­α στις τε­λευ­ταί­ες βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές εί­χε πά­ρει την πλειο­ψη­φί­α των ψή­φων -και μο­νά­χα λό­γω ε­κλο­γι­κού συ­στήμα­τος εί­ναι μειο­ψη­φι­κή στο κοι­νο­βού­λιο- να λά­βει το λό­γο με εκ­προ­σώ­πους της, ε­άν δεν ανα­γνώ­ρι­ζε τη «νο­μι­μό­τη­τα» της νί­κης Μα­δού­ρο.

Ό­ταν οι βου­λευ­τές της Δη­μο­κρα­τι­κής Ε­νό­τη­τας δια­μαρ­τυ­ρή­θη­καν, οι σο­σιαλ­φα­σί­στες ε­πι­τέ­θη­καν ε­να­ντί­ον τους με γρο­θιές και πολλούς τους ά­φη­σαν αι­μό­φυρ­τους. Οι τρα­μπού­κοι έ­φτα­σαν να πε­τά­ξουν χάμω α­κό­μη και γυ­ναί­κες – βου­λευ­τί­νες της α­ντι­πο­λί­τευ­σης, α­πο­δει­κνύ­ο­ντας και α­πό μια άλ­λη πλευ­ρά τη θρα­συ­δει­λί­α και την α­πο­κτή­νω­σή τους.

 

Η πολιτική και ταξική φύση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης

Την α­ντι­πο­λί­τευ­ση τη συ­να­πο­τε­λού­νε, ό­πως εί­πα­με και νω­ρί­τερα, δε­κά­δες ορ­γα­νώ­σεις και κόμ­μα­τα. Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα εξ αυ­τών εί­ναι σο­σιαλδη­μο­κρα­τι­κού και κε­ντρώ­ου προ­σα­να­το­λι­σμού, ε­νώ λί­γα, με­τα­ξύ αυ­τών και ε­κεί­νο του Κα­πρί­λες Ρα­ντόν­σκι, προ­έρ­χο­νται α­πό το χώ­ρο της φι­λε­λεύθε­ρης κε­ντρο­δε­ξιάς. Στο μπλοκ της Δη­μο­κρα­τι­κής Ε­νό­τη­τας α­νή­κει ορ­γα­νι­κά και η μι­κρή Κόκ­κι­νη Ση­μαί­α, ι­στο­ρι­κή ορ­γά­νω­ση μαρ­ξι­στι­κού – λε­νινι­στι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, η ο­ποί­α προ­έρ­χε­ται α­πό το α­ντι­ρε­βι­ζιο­νι­στι­κό κί­νη­μα της δε­κα­ε­τί­ας του ’70.

Το πρώ­το λά­θος, λοι­πόν, των συ­νή­θων α­ντι­πο­λι­τεύ­σε­ων στο σο­σιαλ­φα­σι­σμό, δη­λα­δή η συ­νερ­γα­σί­α με τα κα­τα­κά­θια της πα­λιάς φι­λο­α­με­ρι­κα­νικής φασι­στι­κής α­ντί­δρα­σης έ­χει στην πε­ρί­πτω­ση της Βε­νε­ζουέ­λας, απ’ ό­τι του­λά­χι­στον γνω­ρί­ζου­με, α­πο­φευ­χθεί. Κι αυ­τό πι­στεύ­ου­με ό­τι μο­νά­χα κα­τά έ­να μέ­ρος έ­χει να κά­νει με τα πράγ­μα­τι ψη­λά δη­μο­κρα­τι­κά α­ντα­να­κλαστι­κά της Δη­μο­κρα­τι­κής Ε­νό­τη­τας.

Το πι­θα­νό­τε­ρο εί­ναι ό­τι στο συ­γκε­κρι­μέ­νο γε­γο­νός έ­χει συ­ντε­λέ­σει κυ­ρί­ως η ε­θνι­κο­σο­σια­λι­στι­κή, α­κρο­δε­ξιά λα­ϊ­κι­στι­κή φύ­ση του κα­θεστώ­τος Τσά­βες, η ο­ποί­α, σε μια χώ­ρα με μι­λι­τα­ρι­στι­κές και γρα­φειο­κρα­τι­κές πα­ρα­δό­σεις (ό­πως συμ­βαί­νει σε ο­λό­κλη­ρη τη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή), πι­θανό­τα­τα έ­χει ο­δη­γή­σει ό­λο τον πα­λιό φα­σι­στι­κό συρ­φε­τό να έ­χει πε­ράσει στις γραμ­μές του ρω­σό­δου­λου τσα­βι­κού κα­θε­στώ­τος.

Ε­δώ και 15 χρό­νια, ο Τσά­βες έ­στη­νε δί­κτυα χα­φιέ­δων, τρα­μπού­κων, ρου­φιά­νων, πα­ρα­σί­των κά­θε εί­δους (πα­ρα­πλή­σια αυ­τών που δια­τη­ρού­σε ο μο­ναρ­χο­φα­σι­σμός στη με­τεμ­φυ­λια­κή Ελ­λά­δα, αλ­λά πιο ε­κτε­τα­μέ­να και «σοσια­λι­στι­κά»), τα ο­ποί­α τα πλή­ρω­νε α­πό τη λη­στεί­α την ο­ποί­α έ­κα­νε πα­γκο­σμί­ως με το πε­τρέ­λαιο, εκ­με­ταλ­λευό­με­νος και τα παι­χνί­δια των Ρώ­σων με τις τιμές των υ­δρο­γο­ναν­θρά­κων. Δε μπο­ρεί η «α­φρό­κρε­μα» αυ­τών των κα­θαρ­μά­των να μην προ­έρ­χε­ται σε με­γά­λο βαθ­μό α­πό την πα­λιά φι­λο­αμε­ρι­κά­νι­κη α­ντί­δρα­ση της χώ­ρας. Αυ­τή εί­ναι η πι­θα­νό­τε­ρη ε­ξή­γη­ση της α­που­σί­ας ό­χι α­πλά κλασ­σι­κών α­κρο­δε­ξιών, αλ­λά α­κό­μη και σκλη­ρά συ­ντη­ρη­τικών κομ­μά­των της κλασ­σι­κής α­στι­κής τά­ξης στο μπλοκ της Δη­μο­κρα­τι­κής Ε­νότη­τας.

Α­πό τα­ξι­κή ά­πο­ψη, η Δη­μο­κρα­τι­κή Ε­νό­τη­τα εκ­φρά­ζει το μέ­τω­πο ερ­γα­τι­κής τά­ξης, με­γά­λου τμή­μα­τος της μι­κρο­α­στι­κής φτω­χο­λο­γιάς (α­γρο­τικής – βιο­τε­χνι­κής) που στραγ­γί­ζε­ται και α­φαι­μά­ζε­ται φο­ρο­λο­γι­κά για να πλη­ρώ­νει το κρά­τος των Τσά­βες – Μα­δού­ρο ώ­στε ε­κεί­νο να χρη­μα­το­δοτεί τις συμ­μο­ρί­ες του, κα­θώς των πιο πα­ρα­γω­γι­κών και λι­γό­τε­ρο κο­μπρα­δό­ρικων τμη­μά­των της με­σαί­ας και με­γά­λης α­στι­κής τά­ξης της χώ­ρας.

Το πα­ρα­γω­γι­κό σα­μπο­τάζ του Τσά­βες, με τη μο­νο­με­ρή ε­ξάρτη­ση της χώ­ρας του α­πό το πε­τρέ­λαιο και το πα­ράλ­λη­λο χτύ­πη­μα του πα­ρα­γωγι­κού κε­φά­λαιου, που πα­ρή­γα­γε σε με­γά­λο βαθ­μό κα­τα­να­λω­τι­κά εί­δη για την εσω­τε­ρι­κή α­γο­ρά, δη­μιούρ­γη­σε την α­νά­γκη αύ­ξη­σης των ει­σα­γω­γών για να κα­λύ­πτο­νται οι α­νά­γκες των λα­ϊ­κών στρω­μά­των, αλ­λά και της νέ­ας, κρα­τι­κο­φα­σιστι­κής μπο­λι­μπουρ­ζουα­ζί­ας, της α­στι­κής τά­ξης νέ­ου τύ­που του σο­σιαλ­φα­σι­σμού. Έ­τσι, δη­μιουρ­γή­θη­κε μια νέ­α κά­στα κρα­τικο­δί­αι­των α­στών – ει­σα­γω­γέ­ων – κο­μπρα­δό­ρων, οι ο­ποί­οι θη­σαύ­ρι­σαν και απο­τε­λούν βα­σι­κά στη­ρίγ­μα­τα του ψευ­το­σο­σια­λι­στι­κού κα­θε­στώ­τος Τσά­βες – Μα­δού­ρο. Με τη βο­ή­θεια αυ­τών, ο Τσά­βες κα­τά­φε­ρε ε­πί χρό­νια να ξε­δο­ντιά­ζει την ντό­πια και την μη φα­σι­στι­κή δυ­τι­κό­φι­λη α­στι­κή τά­ξη, προ­σπα­θώ­ντας ταυ­τό­χρο­να να την α­πο­δυ­να­μώ­νει και πο­λι­τι­κά.

 

Η Κόκκινη Σημαία και ο ρόλος της μέσα στη Δημοκρατική Ενότητα

Η πιο α­ρι­στε­ρή και προ­ω­θη­μέ­νη δύ­να­μη μέ­σα στη δη­μο­κρατι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση εί­ναι το «Κόμ­μα Κόκ­κι­νη Ση­μαί­α», το ο­ποί­ο υ­πάρ­χει ως νό­μι­μο πο­λι­τι­κό κόμ­μα α­πό το 1993-1994, ω­στό­σο σαν έ­νο­πλη ορ­γά­νω­ση υ­φί­στα­ται από τα 1970.

Η Κόκ­κι­νη Ση­μαί­α α­πο­τε­λεί διά­σπα­ση του Κι­νή­μα­τος Ε­πα­να­στατι­κής Α­ρι­στε­ράς (MIR) πριν α­πό 43 χρό­νια. Το MIR ή­ταν έ­να κλασ­σι­κό γκε­βα­ρι­κό λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κο κί­νη­μα, διά­σπα­ση του σο­σιαλ­δη­μοκρα­τι­κής «Δη­μο­κρα­τι­κής Δρά­σης» (η ο­ποί­α σή­με­ρα συμ­με­τέ­χει κι αυ­τή στη Δημο­κρα­τι­κή Ε­νό­τη­τα). Υ­πήρ­χε άλ­λω­στε και στη Χι­λή και σε άλ­λες χώ­ρες της η­πεί­ρου.

Τα στε­λέ­χη και μέ­λη της Κόκ­κι­νης Ση­μαί­ας α­πο­σπά­στη­καν α­πό το MIR α­πό α­ντι­ρε­βι­ζιο­νι­στι­κές, φι­λο­μα­ο­ϊ­στι­κές μαρ­ξι­στι­κές – λε­νι­νι­στι­κές θέ­σεις και εί­χαν ορ­γα­νώ­σει α­νταρ­τι­κά τμή­μα­τα κα­τά του τότε α­με­ρι­κα­νό­δου­λου κα­θε­στώ­τος της Βε­νε­ζουέ­λας. Με­τά το 1978, εί­χαν α­κολου­θή­σει για κά­ποια χρό­νια τη γραμ­μή του Κόμ­μα­τος Ερ­γα­σί­ας Αλ­βα­νί­ας του Ε. Χό­τζα. Μια α­πό τις πρώ­τες α­πο­στο­λές του Ού­γο Τσά­βες σαν στρα­τιω­τι­κού του τό­τε κα­θε­στώ­τος ή­ταν ε­νά­ντια στο α­ρι­στε­ρό α­ντάρ­τι­κο της Κόκ­κι­νης Ση­μαί­ας.

Η συ­γκε­κρι­μέ­νη ορ­γά­νω­ση συμ­με­τεί­χε μέ­χρι και το 2005 στη Διε­θνή Συν­διά­σκε­ψη Μαρ­ξι­στι­κών Λε­νι­νι­στι­κών Κομ­μά­των και Ορ­γα­νώ­σε­ων (Ε­νό­τητα και Πά­λη), στην ο­ποί­α συμ­με­τέ­χουν και οι «δι­κοί μας» Α­να­συ­ντα­ξί­ες 18-55.

Οι μι­κρο­α­στοί φί­λοι του σο­σιαλ­φα­σι­σμού που η­γού­νται σε αυτήν την κα­ρι­κα­τού­ρα χο­τζι­κής διε­θνούς διέ­γρα­ψαν α­πό το δυ­να­μι­κό τους την Κόκ­κι­νη Ση­μαί­α και υ­ιο­θέ­τη­σαν στη θέ­ση έ­να νε­ό­τευ­κτο «Μαρ­ξι­στι­κό Λε­νινι­στι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Βε­νε­ζουέ­λας», το ο­ποί­ο φυ­σικά «στη­ρίζει κρι­τι­κά» το «α­ντι­ι­μπε­ρια­λιστι­κό» σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό κα­θε­στώς και χα­ρα­κτη­ρί­ζει «α­με­ρι­κα­νό­δου­λη» την α­ντι­πο­λί­τευ­ση.

Η γραμ­μή της ορ­γά­νω­σης, του­λά­χι­στον σε ε­πί­πε­δο ε­σω­τε­ρι­κής πο­λι­τι­κής της Βε­νε­ζουέ­λας, εί­ναι μια α­πο­κά­λυ­ψη της δε­ξιάς, ψευ­το­α­ρι­στε­ρής και ψευ­το­σο­σια­λι­στι­κής, τε­λι­κά δε­σπο­τι­κής, αυ­ταρ­χι­κής, μι­λι­τα­ρι­στι­κής και φα­σι­στι­κής φύ­σης του κα­θε­στώ­τος Τσά­βες – Μα­δού­ρο.

Σ’ αυ­τήν κα­ταγ­γέλ­λε­ται η πα­ρα­γω­γι­κή α­πο­α­νά­πτυ­ξη, η δια­φθορά, ο αυ­ταρ­χι­σμός, η βρώ­μι­κη δια­στρο­φή και α­να­πο­δο­γύ­ρι­σμα των ό­ρων α­πό το κα­θε­στώς, ε­νώ χτυ­πιό­νται με σα­φή­νεια οι νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες της Κί­νας και της Ρω­σί­ας στη χώ­ρα.

Η δυ­σκο­λί­α για την Κόκ­κι­νη Ση­μαί­α, πι­θα­νό­τα­τα λό­γω μιας χοτζι­κής ι­δε­ο­λο­γι­κής κλη­ρο­νο­μιάς, εί­ναι να συλ­λά­βει τον πα­γκό­σμιο ρό­λο του ρω­σο-κι­νε­ζι­κού Ά­ξο­να ως δια­κρι­τού πό­λου του πα­γκό­σμιου ι­μπε­ρια­λι­σμού, ο ο­ποί­ος εί­ναι στην κύ­ρια πλευ­ρά α­ντί­πα­λος και ό­χι συνερ­γά­της των Αμε­ρι­κα­νών και της υ­πό­λοι­πης Δύ­σης στην ι­μπε­ρια­λι­στι­κή κα­τα­λή­στευ­ση των μη μο­νο­πω­λια­κών χω­ρών.

Ω­στό­σο, και μό­νο η θαρ­ρα­λέ­α ε­πι­λο­γή της Κόκ­κι­νης Ση­μαίας να δη­λώ­σει ευ­θαρ­σώς και α­νοι­χτά ό­τι τα κλασ­σι­κά α­στι­κά κόμ­μα­τα εί­ναι μι­κρό­τε­ρος ε­χθρός του λα­ού α­πό τους ψευ­το­σο­σια­λι­στές και ψευ­το­κομμου­νι­στές κρα­τι­κο­φα­σί­στες και να συ­ντα­χθεί σε ε­νιαί­ο μέ­τω­πο μα­ζί τους, χω­ρίς να κά­νει εκ­πτώ­σεις στην προ­βο­λή των λα­ϊ­κο­δη­μο­κρα­τι­κών, σο­σια­λι­στι­κών πο­λι­τι­κών της στό­χων και δη­λώ­νο­ντας ξε­κά­θα­ρα τη μαρ­ξι­στι­κή – λε­νι­νι­στι­κή της πο­λι­τι­κο­ϊ­δε­ο­λο­γι­κή φυ­σιο­γνω­μί­α, δεί­χνουν ό­τι βρί­σκε­ται ό­χι μό­νο στο δη­μο­κρα­τι­κό, αλ­λά και στο α­ρι­στερό στρα­τό­πε­δο.

Με το ε­πί­πε­δο της υ­πο­κει­με­νι­κής μας γνώ­σης, χι­λιά­δες χι­λιόμε­τρα μα­κριά α­πό τη Βε­νε­ζουέ­λα, δε μπο­ρού­με να γνω­ρί­ζου­με ε­άν η Κόκ­κι­νη Ση­μαί­α δια­πράτ­τει κά­ποιο λά­θος δε­ξιού χα­ρα­κτή­ρα με την ορ­γα­νι­κή έ­ντα­ξή της στο μπλοκ της α­ντι­πο­λί­τευ­σης ή ε­άν θα μπο­ρού­σε να δια­τη­ρή­σει μια με­γα­λύ­τε­ρη αυ­το­νο­μί­α, συμ­με­τέ­χο­ντας ως ε­ξωτε­ρι­κός σύμ­μα­χος στις διερ­γα­σί­ες της Δη­μο­κρα­τι­κής Ε­νό­τη­τας.

Ω­στό­σο, οι θέ­σεις της ορ­γά­νω­σης για χτί­σι­μο του δη­μο­κρα­τι­κού κι­νή­μα­τος α­πό τη βά­ση, με λα­ϊ­κές ε­πι­τρο­πές α­νά γει­το­νιά, χώρο δου­λειάς, πα­νε­πι­στή­μιο και σχο­λειό, γρα­φεί­ο και ερ­γο­στά­σιο, η μί­νι­μουμ γραμμή της για δη­μο­κρα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση με την πρό­τα­ση για κυ­βέρ­νη­ση «Ε­θνι­κής Ε­νό­τη­τας», με ταυ­τό­χρο­να στρα­τη­γι­κό στό­χο τη Λα­ϊ­κή Δη­μοκρα­τί­α με σο­σια­λι­στι­κό πε­ριε­χό­με­νο, δεί­χνουν μια σπά­νια για τη μαύ­ρη ε­ποχή της πα­γκό­σμιας ρε­βι­ζιο­νι­στι­κής και σο­σιαλ­φα­σι­στι­κής α­πο­χα­λί­νω­σης ιδε­ο­λο­γι­κή ω­ρι­μό­τη­τα.

Εί­ναι ί­σως η πρώ­τη φο­ρά, με­τά την κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­λι­νόρ­θω­ση στην Κί­να το 1978, που μέ­σα σε συ­γκρο­τη­μέ­νο  α­ντι­σο­σιαλ­φα­σι­στι­κό στρα­τό­πε­δο εμ­φα­νί­ζε­ται μια δύ­να­μη με α­ρι­στε­ρά και μά­λι­στα ε­πα­να­στα­τι­κά χα­ρα­κτη­ριστι­κά (στις διακη­ρύ­ξεις της) για να α­πο­κα­λύ­ψει την α­πά­τη του σο­σιαλφα­σι­σμού, που πλα­σά­ρε­ται για «λα­ϊ­κή και σο­σια­λι­στι­κή» ε­ξου­σί­α, ε­νώ εί­ναι ο χει­ρό­τε­ρος κα­πι­τα­λι­σμός και φα­σι­σμός.

Δεν εί­ναι τυ­χαί­ο ό­τι η συμ­με­το­χή της Κόκ­κι­νης Ση­μαί­ας έ­χει συμ­βά­λει στο να α­πο­φεύ­γο­νται α­πό τους εκ­προ­σώ­πους των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τικών και φι­λε­λεύ­θε­ρων κομ­μά­των της Δη­μο­κρα­τι­κής Ε­νό­τη­τας ε­πί­μο­νες ι­στορι­κές α­ντι­κομ­μου­νι­στι­κές α­να­φο­ρές, με τους συ­να­γω­νι­στές πολλές φορές να έ­χουν ε­πι­ση­μά­νει ό­τι ο τσα­βι­σμός δε θα νι­κη­θεί με τον α­ρα­χνια­σμένο α­ντι­κομ­μουνι­σμό, αλ­λά με έ­να δη­μο­κρα­τι­κό, πα­τριω­τι­κό και προ­ο­δευτι­κό πρό­γραμ­μα που θα τον α­πο­κα­λύ­ψει σαν ε­χθρό των μα­ζών.

Ση­μα­ντι­κή εί­ναι η συμ­βο­λή της Κόκ­κι­νης Ση­μαί­ας και στη διαμόρ­φω­ση του μί­νι­μουμ προ­γράμ­μα­τος δια­κυ­βέρ­νη­σης της Δη­μο­κρα­τι­κής Ε­νό­τητας, ό­που δί­νε­ται ι­διαί­τε­ρη βά­ση, πέ­ρα α­πό την ι­σό­με­τρη α­νά­πτυ­ξη της οι­κονο­μί­ας και το στα­μά­τη­μα της μο­νο­με­ρούς ε­ξάρ­τη­σης α­πό το πε­τρέ­λαιο, στις κοι­νω­νι­κές πα­ρο­χές και στο κρά­τος πρό­νοιας, πά­νω στα ο­ποί­α πά­ντα σπε­κου­λά­ρει ο σο­σιαλ­φα­σι­σμός, ε­νώ ε­πί της ου­σί­ας τα δια­λύ­ει και τα υπο­νο­μεύ­ει μα­κρο­πρό­θε­σμα ο ί­διος, με το πα­ρα­γω­γι­κό σα­μπο­τάζ και τον πα­ρα­σιτι­σμό του, α­φού πρώ­τα πε­τά­ξει με­ρι­κά ψί­χου­λα ε­ξα­γο­ράς στις μά­ζες.

 

Η εξέλιξη της ταξικής πάλης στη Βενεζουέλα

Ε­πει­δή κα­νέ­νας, ό­σο ε­πι­δέ­ξιος μπα­γα­μπό­ντης ή τσαρ­λα­τά­νος κι αν εί­ναι, δε  μπο­ρεί να κο­ρο­ϊ­δεύ­ει πο­λύ κό­σμο για πο­λύ και­ρό, φαί­νε­ται πως το βιο­λο­γι­κό τέ­λος του πα­τριάρ­χη του σο­σιαλ­φα­σι­σμού στη Βε­νε­ζουέ­λα, Τσά­βες, δη­μιούρ­γη­σε α­στά­θεια στο κα­θε­στώς της ψευ­τιάς και της α­πά­της.

Ο Μα­δού­ρο δε φαί­νε­ται να δια­θέ­τει την «α­κτι­νο­βο­λί­α» να κρα­τή­σει συ­σπει­ρω­μέ­νο με την ί­δια ευ­κο­λί­α ο­λό­κλη­ρο το σο­σιαλ­φα­σι­στικό μπλοκ, και κα­τα­φεύ­γει στην ω­μή, α­προ­σχη­μά­τι­στη φα­σι­στι­κή βί­α. Ή­δη, η Κόκ­κι­νη Ση­μαί­α κα­τη­γο­ρεί το κα­θε­στώς για «ε­θνι­κο­σο­σια­λι­στι­κά» μέ­τρα κα­ταστο­λής, πα­ρο­μοιά­ζο­ντάς το με το χι­τλε­ρι­κό κα­θε­στώς στα 1933.

Συν τοις άλ­λοις, οι προ­νο­μια­κές σχέ­σεις του κα­θε­στώ­τος με τις δύ­ο πιο φα­σι­στι­κές και ε­πε­χτα­τι­κές ι­μπε­ρια­λι­στι­κές χώ­ρες του πλα­νή­τη, τη Ρω­σί­α και την Κί­να, στις ο­ποί­ες εκ­χω­ρεί α­ποι­κιο­κρα­τι­κά προ­νό­μια, αλ­λά και με τον πλα­σιέ τους, τη σο­σιαλ­φα­σι­στι­κή Κού­βα, η ο­ποί­α έ­χει κα­τα­στεί κρά­τος εν κρά­τει μέ­σα στη Βε­νε­ζουέ­λα, έ­χουν γί­νει εμ­φα­νείς.

Πολ­λοί βε­νε­ζουε­λά­νοι δη­μο­κρά­τες α­να­ρω­τιού­νται πώς έ­να καθε­στώς που τα έ­βα­λε με τις Η­ΠΑ ως δή­θεν πα­τριω­τι­κό και α­ντι­ι­μπε­ρια­λι­στικό, δί­νει σε κι­νέ­ζι­κες πε­τρε­λα­ϊ­κές ε­ται­ρεί­ες τη δυ­να­τό­τη­τα να δου­λεύ­ουν με α­ποι­κιο­κρα­τι­κό υ­περ­κέρ­δος που δεν εί­χε πο­τέ κα­μιά α­μερι­κα­νι­κή ε­ται­ρεί­α στη χώ­ρα, α­κό­μη και σε ε­πο­χές α­πό­λυ­της κυ­ριαρ­χί­ας του α­με­ρι­κά­νικού ι­μπε­ρια­λι­σμού στη Λα­τι­νι­κή Α­με­ρι­κή.

Ο Κα­πρί­λες εί­χε υ­πο­σχεθεί να κό­ψει τη δω­ρε­άν βο­ή­θεια στους σο­σιαλ­φα­σί­στες της Α­βά­νας και να ε­πα­νε­ξε­τά­σει ό­λες τις συμ­φω­νί­ες της Βε­νε­ζουέ­λας με τη Ρω­σί­α και την Κί­να με την α­νά­λη­ψη των κα­θη­κό­ντων της κυ­βέρ­νη­σής του, κι αυ­τό θα α­πο­τε­λού­σε θα­νά­σι­μο κίν­δυ­νο για τους ρώ­σους σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­στές, τη στιγ­μή που έ­χουν πε­τύ­χει μια σχε­δόν α­πόλυ­τη κυ­ριαρ­χί­α φι­λι­κών προς ε­κεί­νους δυ­νά­με­ων σε ό­λη την πά­λαι πο­τέ πί­σω αυ­λή του α­με­ρι­κά­νι­κου ι­μπε­ρια­λι­σμού, τη Λα­τι­νι­κή Α­με­ρι­κή.

Το κα­θε­στώς Τσά­βες – Μα­δού­ρο δεν πα­τά­ει στις ε­σω­τε­ρι­κές ανά­γκες της κοι­νω­νί­ας της Βε­νε­ζουέ­λας, ό­πως πα­τού­σαν τρι­το­κο­σμι­κά εθνο­α­νε­ξαρ­τη­σια­κά κα­θε­στώ­τα, α­κό­μα και α­ντι­δρα­στι­κά και φι­λο­σο­σιαλ­φα­σιστι­κά για με­γά­λες πε­ριό­δους, ό­πως ε­κεί­να του Κα­ντά­φι και του Ά­σα­ντ, ή το κάπο­τε προ­ο­δευ­τι­κό κα­θε­στώς Κά­στρο της Κού­βας.

Πρό­κει­ται για κα­θε­στώς της νέ­ας ε­πο­χής, της ε­πο­χής της ε­πέλα­σης του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού για την κα­τά­κτη­ση νέ­ων θέ­σε­ων στην πα­γκόσμια σκα­κιέ­ρα, στα πλαί­σια της προ­ε­τοι­μα­σί­ας του νέ­ου πα­γκό­σμιου πο­λέ­μου με πρώ­το εμ­φα­νή στό­χο τους δυ­τι­κούς ι­μπε­ρια­λι­στές, αλ­λά τε­λι­κό τους λα­ούς, τα έ­θνη και τα κρά­τη του Δεύ­τε­ρου και Τρί­του Κό­σμου. Εί­ναι κα­θε­στώς συ­γκα­λυμ­μέ­νης κα­το­χής της Βε­νε­ζουέ­λας α­πό το σο­σια­λι­μπερια­λι­σμό, και γι’ αυ­τό ε­να­ντί­ον του πρέ­πει να ε­νω­θεί και ή­δη ε­νώ­νεται ό­λο το πα­τριω­τι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό κομ­μά­τι του βε­νε­ζουε­λά­νι­κου έ­θνους.

Η συ­νέ­χεια των πα­ρα­δό­σε­ων της α­ντια­ποι­κιο­κρα­τι­κής πά­λης του λα­ού της Βε­νε­ζουέ­λας και του α­ντια­με­ρι­κα­νι­κού α­γώ­να των δε­κα­ε­τιών μετά το Β’ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο βρί­σκε­ται σή­με­ρα στην πά­λη για να α­πο­φευ­χθεί η α­νοι­χτή δι­χτα­το­ρί­α των σο­σιαλ­φα­σι­στών και η πλή­ρης υ­πο­τα­γή της χώρας στον Ά­ξο­να των φα­σι­στι­κών ι­μπε­ρια­λι­στι­κών τε­ρά­των. Το γε­γο­νός ό­τι τόσο η Δη­μο­κρα­τι­κή Ε­νό­τη­τα, ό­σο και η Κόκ­κι­νη Ση­μαί­α σαν μια μι­κρή α­κό­μη συνι­στώ­σα της, δε ση­κώ­νουν τεί­χη αλ­λά κα­λούν σε ε­νιαί­ο μέ­τω­πο και κό­σμο που πί­στε­ψε στον Τσά­βες, δια­χω­ρί­ζο­ντας η­γε­σί­α και βά­ση, δεί­χνει ό­τι εί­ναι ζω­ντα­νή η ελ­πί­δα να α­πο­φύ­γει η Βε­νε­ζουέ­λα την α­νοι­χτή σο­σιαλ­φα­σι­στι­κή δι­κτα­το­ρί­α.

Αυ­τό που χρειά­ζε­ται τώ­ρα εί­ναι η ε­πα­να­στα­τι­κή πρω­το­πο­ρί­α της χώ­ρας να ξε­κα­θα­ρί­σει ό­χι μό­νο την ε­θνι­κή αλ­λά και τη διε­θνή φύ­ση του σο­σιαλ­φα­σι­σμού και του σο­σια­λι­μπε­ρια­λι­σμού. Χω­ρίς τέ­τοια διεθνή γραμ­μή ξε­κα­θα­ρί­σμα­τος, ό­χι μό­νο δεν υ­πάρ­χει προ­ο­πτι­κή μα­κρο­πρό­θε­σμης νί­κης κα­τά των ρω­σό­δου­λων κρα­τι­κο­φα­σι­στών, αλ­λά και δεν υ­πάρ­χει πε­ρίπτω­ση η Δη­μο­κρα­τι­κή Ε­νό­τη­τα να στε­ριώ­σει και να πε­ρι­φρου­ρη­θεί α­πέ­να­ντι στις προ­βο­κά­τσιες ή και στη βί­α του κα­στρι­κού τύ­που φα­σί­στα Μα­δού­ρο.

Το προ­λε­τα­ριά­το πρέ­πει ταυ­τό­χρο­να να πα­λέ­ψει για να πά­ρει από τη δη­μο­κρα­τι­κή α­στι­κή τά­ξη την η­γε­μο­νί­α στο πλα­τύ α­ντι­φα­σι­στι­κό μέ­τωπο για δη­μο­κρα­τί­α, α­νε­ξαρτη­σί­α, λευ­τε­ριά, α­νά­πτυ­ξη, ώ­στε οι πα­ρα­πάνω στό­χοι να γί­νουν συν­θή­μα­τα και πρά­ξη α­πό τα κά­τω, με πυ­ρή­να τη λα­ϊ­κή αυ­τενέρ­γεια και πρω­το­βου­λί­α.

 -Δημοσιεύτηκε στο φ. 487 της Νέας Ανατολής-