Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Από πολ­λές α­πό­ψεις, η ση­με­ρινή Βε­νε­ζουέ­λα εί­ναι έ­να παγκό­σμιο ερ­γα­στή­ρι, αν και σε μι­κρό­τε­ρο βαθ­μό α­πό ό­σο η Ελ­λά­δα, για το σο­σιαλι­μπε­ρια­λι­σμό. Δη­λα­δή για τις ύ­που­λες, πρα­κτό­ρι­κες και βρώ­μι­κες μέ­θο­δες με τις ο­ποί­ες ο πρώ­τος δέ­νει στο άρ­μα του χώ­ρες και λα­ούς, η Ελ­λά­δα α­πο­τε­λεί σί­γου­ρα την πιο τυ­πι­κή,

Η ηρωική πάλη του λαού της Βενεζουέλας και η παγκόσμια κατακραυγή απέτρεψαν μια πρώτη απόπειρα του σοσιαλφασιστικού καθεστώτος Μαδούρο να καταργήσει την ελεγχόμενη από την αντιπολίτευση Εθνοσυνέλευση και να παραδώσει τις νομοθετικές της αρμοδιότητες παράνομα στο δικό του Ανώτατο Δικαστήριο στις 29/3. Όμως η λαϊκή εξέγερση πέρασε σε νέα φάση ιδιαίτερα μετά τη νέα απόπειρα του ρωσόδουλου καθεστώτος να καταργήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς για να εγκαθιδρύσει ανοιχτή φασιστική δικτατορία.

 

Οι εικόνες των αρρώστων που κείτονται ματωμένοι και αβοήθητοι μέσα σε λερούς, διαλυμένους θαλάμους σε νοσοκομεία στο Καράκας και σε άλλες πόλεις της Βενεζουέλας, οι οποίες ήρθαν στη δημοσιότητα πριν από λίγες εβδομάδες, προκάλεσαν σοκ σε κάθε ευαίσθητο και δημοκρατικό άνθρωπο που ενημερώνεται για τις διεθνείς εξελίξεις.

Σε προηγούμενο άρθρο με τίτλο «Γκουαϊδό: Πολύ ξαφνικός και πολύ αποδεκτός ήρωας για να είναι αληθινός εχθρός της φασιστικής δικτατορίας Μαδούρο» (δημοσιεύτηκε στις 1/2 στην ιστοσελίδα μας, https://www.oakke.gr/global/item/1106-), είχαμε επισημάνει ορισμένα στοιχεία που μας κάνουν να αμφιβάλουμε για το δημοκρατικό χαρακτήρα του νέου αρχηγού της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα.

 

Ο πρόεδρος Μάο έλεγε: Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση. Αυτή τη ρήση μας θύμισαν τα γεγονότα που εκτυλίσσονται αυτό το διάστημα στη Βενεζουέλα, τα οποία δίκαια προξενούν το θαυμασμό για την εξέγερση ενός καταπιεσμένου από το σοσιαλφασισμό λαού και δίνουν ελπίδα όχι μόνο στους αριστερούς του πλανήτη, αλλά και σε κάθε δημοκράτη όπου γης.

Oι πολιτικές δυνάμεις που περισσότερο επιχειρούν να δυσφημίσουν την ηρωική εξέγερση του λαού της Βενεζουέλας και εμποδίζουν το αντι-Μαδούρο κίνημα να αποκτήσει διεθνή συμπάθεια είναι εκείνες του φαιο-«κόκκινου» ναζισμού (ιδιαίτερα ο σοσιαλφασισμός).

Βαδίζοντας στα χνάρια των παλιών χίτλερ, οι πολιτικοί τους απόγονοι του άξονα Μόσχας-Πεκίνου εφορμούν για την κατάκτηση της παγκόσμιας ηγεμονίας ασκώντας παντού από όπου περνούν την πιο ακραία βία και τρομοκρατία απέναντι στους λαούς. Όπου όμως υπάρχει καταπίεση, εκεί προβάλλει και η αντίσταση. Οι λαοί εξεγείρονται ενάντια στους δυνάστες τους, τα εθνικά κράτη που δέχονται την επίθεση των ναζί αντιστέκονται θαρραλέα, συσπειρώνονται και καθυστερούν την προέλασή τους.  

Φωτεινό παράδειγμα μιας τέτοιας αντίστασης αποτελεί αναμφισβήτητα ο ηρωικός αγώνας της Ουκρανίας που συνεχίζεται για περισσότερο από 1000 ημέρες ενάντια στο ρώσο νεοχιτλερικό εισβολέα, κάνοντάς όλο και πιο επώδυνο κάθε του κατακτητικό βήμα και επιτρέποντας στις δημοκρατικές χώρες του πλανήτη να προετοιμαστούν για τις δύσκολες μέρες που έρχονται. Ο αγώνας του ουκρανικού λαού προκαλεί στον καταχτητή σοβαρές απώλειες σε τεθωρακισμένα και κυρίως σε στρατιώτες, και τον αναγκάζει να στρατολογήσει φυλακισμένους, βορειοκορεάτες και υεμενίτες μισθοφόρους για να ενισχύσει το μέτωπο. Χαρακτηριστικό του αδιεξόδου στο οποίο έχουν περιέλθει οι ρώσοι ναζί είναι ότι, παρά την προέλασή τους, αδυνατούν εδώ και πέντε μήνες να καταλάβουν τη στρατηγική πόλη Ποκρόφσκ, διαμετακομιστικό κόμβο στο κέντρο του ουκρανικού αμυντικού μετώπου. Σε διπλωματικό επίπεδο βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό απομονωμένοι με ελάχιστες χώρες στον ΟΗΕ να έχουν αναγνωρίσει τις προσαρτήσεις τους ή γενικά να επικροτούν τα εγκλήματά τους στην Ουκρανία.   

Η Βενεζουέλα συγκλονίζεται για ακόμα μια φορά από ένα μαζικό δημοκρατικό κίνημα ενάντια στην όλο και πιο ανοιχτή δικτατορία που έχει επιβάλει στη χώρα η συμμορία Μαδούρο υπό τη στήριξη και καθοδήγηση του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού και των κινέζων συμμάχων του. Το καθεστώς είναι τόσο απομονωμένο από το λαό, που αν και ελέγχει πλήρως τον κρατικό μηχανισμό και την πλειοψηφία του τύπου, δυσκολεύεται να μαζέψει ακόμα και λίγες χιλιάδες οπαδών του ώστε να δώσει στην ανθρωπότητα έστω και μία εικόνα λαϊκής στήριξης. Έτσι απαντάει με το μόνο τρόπο που ξέρει, με τη βία και τις δολοφονίες των κρατικών και παρακρατικών του συμμοριών.

Η κα­θε­στω­τι­κή προ­πα­γάν­δα μπο­ρεί να ε­ξυ­μνεί τον Τσά­βες σα λα­ϊκό η­γέ­τη ό­μως τα γε­γο­νό­τα βγά­ζουν το προ­φίλ ε­νός ε­πι­κίν­δυ­νου δι­κτά­τορα που μπή­κε στην υ­πη­ρε­σί­α του χει­ρό­τε­ρου ι­μπε­ρια­λι­σμού.