Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Εάν αυτή η πρωτοφανής πρακτική περάσει, αυτό σημαίνει ότι κάθε κυβέρνηση, ή κάθε διακομματικό σχήμα εξουσίας που θα μπορεί να ελέγχει τον Άρειο Πάγο και να διορίζει την ηγεσία της δικαιοσύνης, θα μπορεί να ελέγχει και κάθε δικαστική απόφαση που δεν του αρέσει και έτσι να καταργεί την ανεξαρτησία του φυσικού δικαστή που την απόφαση του μπορεί να την ακυρώσει μόνο η συνεδρίαση ενός άλλου δικαστικού οργάνου. Έτσι καταργείται κάθε στοιχειώδης ανεξαρτησία, όση έχει απομείνει, της δικαιοσύνης και ουσιαστικά δικαιώνεται ο πολακισμός που τώρα εκφράζεται από το νέο φιλόδοξο αρχηγό της «κεντροαριστεράς» Κασσελάκη, ο οποίος έχει δηλώσει από την αρχή ότι γουστάρει να «ξεδοντιάσει» δικαστικούς και δημοσιογράφους δηλαδή να εκκαθαρίσει την δικαστική εξουσία και τον Τύπο.

Γι αυτό αυτή η εντολή για πειθαρχικό έλεγχο των αεροπαγιτών ξεσήκωσε αντιδράσεις τόσο στις δικαστικές ενώσεις όσο και σε μια μεγάλη μερίδα των δικηγόρων που σωστά διαπίστωσαν ότι πρόκειται για μία πρωτοφανή κατάλυση της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης που θυμίζει τριτοκοσμικές μη δημοκρατικές χώρες. Γιατί αφαιρείται από τους δικαστές το δικαίωμα να κρίνουν υποθέσεις με βάση τους νόμους που ισχύουν. Θυμίζουμε ότι αυτό το ίδιο πολιτικό σύστημα που τώρα χειροκροτεί την άσκηση αυτής της αυθαίρετης πειθαρχικής εξουσίας από τον Άρειο Πάγο σε βάρος των δικαστών έχει δώσει προαγωγή, σε κάθε δικαστή που πέρασε από τα έδρανα στις δίκες του ναζί-Κ. Πλεύρη και της «Χρ. Αυγής» και στήριξε την αθώωση τους (1). Αυτό έρχεται τώρα να στραφεί ενάντια σε ό,τι έχει μείνει όρθιο από ανεξάρτητη δικαιοσύνη στις κάτω βαθμίδες της, ιδιαίτερα σε αυτές των πρωτοβάθμιων δικαστηρίων, και να κατηγορήσει τους δικαστές τους σαν ένα διεφθαρμένο σώμα, προστάτη εγκληματιών, που δεν του αξίζει να κρίνει και πρέπει να περάσει κάτω από πολιτική κηδεμονία μέχρι να εξυγιανθεί και να μάθει να κρίνει σωστά. 

Δεν είναι τυχαίο ότι το πειθαρχικό πραξικόπημα των δυο αρεοπαγιτισσών στρέφεται όχι ενάντια σε μια τυχαία ανακρίτρια, αλλά ενάντια στη Χριστίνα Σαλάππα που είναι η Ευρωπαία Ανακρίτρια στην Ελλάδα που χειρίζεται την ανάκριση για τη σύμβαση 717!!!! Στα πλαίσια της ανάκρισης έχουν κατηγορηθεί 23 στελέχη της ΕΡΓΟΣΕ, της κοινοπραξίας που ανέλαβε την εκτέλεση της σύμβασης και της ελληνικής διαχειριστικής αρχής στους περισσότερους από τους οποίους η ανακρίτρια έχει επιβάλλει χρηματικές εγγυήσεις ύψους 1 εκατομμυρίου ευρώ.(2)

 

Η δημαγωγία του καθεστώτος πάνω σε μία κραυγαλέα περίπτωση κακοποίησης

Το πολιτικό καθεστώς χτύπησε την ανακρίτρια των Τεμπών, Χρ.Σαλάππα την κατάλληλη στιγμή. Η περίπτωση του Λύτρα, πραγματικά συγκλόνισε την κοινή γνώμη, παρόλο που ο ξυλοδαρμός αυτός δεν είχε από μόνος του έναν ειδικά αποτρόπαιο χαρακτήρα σε σύγκριση με τα χιλιάδες άλλα περιστατικά που έχουν έρθει να κριθούν από τη δικαιοσύνη. Όλα αυτά τα περιστατικά, αρκετά από αυτά βαρύτερα, έχουν διωχθεί σαν πλημμελήματα, σαν επικίνδυνη σωματική βλάβη, χωρίς μάλιστα τις σχετικά πιο βαριές ποινές που προβλέπονται στις διατάξεις που πέρασαν μόλις τελευταία το 2024.

Αλλά είχε ένα χαρακτηριστικό που την ξεχώριζε από τις άλλες: Ότι δημιούργησε ένα κλίμα ολοκληρωτικής κατάργησης της ασφάλειας της γυναίκας σε οικογενειακό περιβάλλον όταν ο δράστης εδώ όχι μόνο ήταν δικηγόρος, ήταν και συνήγορος κακοποιημένων γυναικών. Δεν θα περίμενε κανείς να δει πίσω από το προσωπείο ενός νομικού ήπιων τόνων με μία βιτρίνα συνδρομής στους κατατρεγμένους, ένα κοινό κακοποιητή που γρονθοκοπάει τη γυναίκα του, σε μία στιγμή που τη βρίσκει αδύναμη να αμυνθεί, επειδή το μπορούσε. Θα τη γλύτωνε κιόλας, γιατί το θύμα στην αρχή τον κάλυψε, αν η νέα νομοθεσία δεν έδινε το δικαίωμα στο γιατρό που εξετάζει το θύμα να καταγγείλει τον ξυλοδαρμό, και εάν η εισαγγελέας και η ανακρίτρια δεν εξαντλούσαν στη συνέχεια την αυστηρότητα με την άσκηση κακουργηματικής δίωξης. Ήταν αυτή η επιλογή τους να μην το περάσουν σαν πλημμέλημα, όπως συνηθιζόταν, που τις έφερε τελικά να αντιμετωπίζουν πειθαρχικό. Γιατί μόνο στα κακουργήματα επιτρέπεται η προφυλάκιση με προϋποθέσεις, που εδώ δεν υπήρχαν. Έτσι του επέβαλαν αυστηρά περιοριστικά μέτρα και την απαγόρευση κάθε επαφής με το θύμα, και αυτά ήταν που τον έστειλαν τελικά φυλακή, αφού δεν τα τήρησε.

Σημειώνουμε εδώ ότι δεν θα έπρεπε να είναι τόσο μεγάλο σοκ ο ξυλοδαρμός Λύτρα, όταν οι δικηγορικοί σύλλογοι έφτασαν να καταγγείλουν μία εισαγγελέα, την Αριστοτελεία Δόγκα, για την αγόρευση της στη δίκη της Ελένης Τοπαλούδη, όπου κατηγόρησε τους συνήγορους των δραστών γιατί παραβίασαν τους κανόνες της δικηγορικής ηθικής, με ψέμματα, στρεβλώσεις και μεθοδεύσεις.Τελικά η Αριστοτελεία Δόγκα, πέρασε και αυτή από πειθαρχικό γιατί τάχα δεν τήρησε την απόσταση που έπρεπε από την υπόθεση για να είναι αντικειμενική. Δηλαδή είχε το ηθικό σθένος και την εντιμότητα να καταγγείλει τους ψεύτες δικηγόρους υπερασπιστές των δολοφόνων.Αυτή όχι μόνο δεν πήρε προαγωγή, αλλά αντιμετώπισε δυσμένεια σύμφωνα με τις καταγγελίες της ίδιας.

Κι όμως το φτάνει πια με τους κακοποιητές, έγινε «φτάνει πια» με την ασυδοσία των δικαστών, φτάνει πια με την ανέλεγκτη δικαιοσύνη ενώ έπρεπε να γίνει: φτάνει πια με τα κόμματα που στηρίζουν στη Βουλή νομοθετικά μέτρα υπέρ των θυτών και κατά των θυμάτων κακοποίησης. Η δικαιοσύνη μπορεί να ελέγχεται και πρέπει να ελέγχεται σε κάθε πλευρά που αφορά την  τήρηση των κανόνων της δίκαιας δίκης, και της εφαρμογής των νόμων, δεν μπορεί όμως με κανένα τρόπο να ελέγχεται στο περιεχόμενο, στην ουσία της κρίσης της, εφόσον οι προηγούμενοι δύο όροι έχουν τηρηθεί. Εάν  η δικαιοσύνηαδικεί το θύμα επειδή εφαρμόζει έναν κακό νόμο, φταίει ο κακός νόμος, δεν φταίνε οι δικαστές. Αλλιώς καταργείται κάθε έννοια αστικής δημοκρατίας, όχι για να έρθει η επανάσταση, αλλά για να έρθουν οι εκκαθαρίσεις των έντιμων και ευσυνείδητων δικαστών ώστε να έρθει ο φασισμός.

Με το πετροβολητό της δικαιοσύνης απαλλάσσονται από κάθε ευθύνη αυτοί που πραγματικά και κυρίως ευθύνονται για την αποχαλίνωση της βίας. Πρώτα έρχεται η Βουλή, τα κόμματα που νομοθετούν και που δεν περνάνε νόμους για την προστασία των γυναικών, κι ενώ μιλάνε τάχα υπέρ τους στα κανάλια ποτέ δεν κάνουν θέμα τους Νατσιούς, τους Βελόπουλους και την εκκλησία, που ζητάνε να γυρίσει η γυναίκα ξανά στο σπίτι για να γίνει μάνα και να ανατρέφει σωστά ελληνόπουλα που θα σώσουν το έθνος από τον αφανισμό που φέρνει η υπογεννητικότητα, ενώ την καταστροφή της χώρας και του λαού, τη φέρνει το παραγωγικό σαμποτάζ, τα κινέζικα μεροκάματα και οι εργασιακές γαλέρες. 

Ούτε στρέφουν όλοι αυτοί ισχυρά πυρά στην αστυνομία που επεμβαίνει  συνήθως μετά το έγκλημα, όταν επεμβαίνει, και όχι πριν.

Από αυτή την άποψη η πιο συγκλονιστική γυναικοκτονία μέχρι σήμερα, ήταν αυτή της Κυριακής, έξω από το αστυνομικό τμήμα. Αυτή δεν βολεύει το καθεστώς να ακούγεται, γιατί εκεί έφταιγε η αστυνομία, και εκεί οι αστυνομικοί παραμένουν ατιμώρητοι, ενώ η δίκη δεν έχει ακόμα ξεκινήσει. Μάλιστα, στο τέλος Μάη οι συνήγοροι της οικογένειας κατάγγειλαν την ΕΛΑΣ για κωλυσιεργία στην ΕΔΕ κατά των αστυνομικών και κάλεσαν το Χρυσοχοΐδη να παρέμβει (ακόμα περιμένουν από αυτόν το σεσημασμένο ρωσόφιλο). Επιπλέον κατάγγειλαν μεθοδεύσεις της διοίκησης της φυλακής που καθυστερούν την ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη του δράστη.(3)

Μετά το φτάνει πια με την ανέλεγκτη δικαιοσύνη, θα έρθει το φτάνει πια με τα κανάλια και τα ψέμματα τους. Είναι χαρακτηριστικό πόσο λίγος θόρυβος γίνεται για περιστατικά όπως ο ξυλοδαρμός του δημοσιογράφου Φρίξου Δρακοντίδη, σε ρεπορτάζ που έκανε στις πρόσφατες πυρκαγιές. Μάλιστα η επίθεση βιντεοσκοπήθηκε ζωντανά, γιατί έτυχε εκεί να βρίσκονται και κάμερες άλλων καναλιών. Η μόνη αντίδραση που υπάρχει μέχρι σήμερα σε επίπεδο αντιδράσεων από φορείς και κόμματα είναι μία ξερή καταδίκη της ΕΣΗΕΑ.

Ένα βήμα πιο κάτω είναι η κοινοβουλευτική δικτατορία όταν θα έχουν φιμωθεί και οι δικαστές και τα κανάλια, από ένα διακομματικό σύστημα που ο κρυφός του στόχος και πόθος είναι να μετατραπεί η χώρα σε ένα πουτινικού τύπου φασιστικό εξάρτημα του νεοχιτλερικού άξονα. Αυτά είναι τα κρυφάσχέδια τους. Το δικό  μας φανερό σχέδιο είναι να τους σταματήσουμε. Πρέπει να το κάνουμε και μπορούμε. Αρκεί να χτίσουμε με πάθος ένα δημοκρατικό παλλαϊκό αντιφασιστικό κίνημα ενάντια τους.